Πρώην στέλεχος του ΔΝΤ καταγγέλλει στους ''Financial Times'' τη Λαγκάρντ για «ένοχη σιωπή» για την Ελλάδα
Τα βέλη του κατά της διευθύντριας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου εξαπολύει πρώην πρωτοκλασάτο στέλεχος του ΔΝΤ για τη στάση του Ταμείου απέναντι στην ελληνική κρίση.
Ο Πίτερ Ντόιλ με επιστολή του στους ''Financial Times'' κατηγορεί τη διοίκηση του Ταμείου πως νίπτει τας χείρας» της αναφορικά με την ελληνική υποθέση και κάνει λόγο για «ψιλά γράμματα» της επιστολής στον Ντάισελμπλουμ που καταδεικνύουν μια διαρκή υποχώρηση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου έναντι των Ευρωπαίων. Κατά τον Ντόιλ, υπάρχει ανάγκη για μεγαλύτερη διαφάνεια και λογοδοσία εντός του ΔΝΤ.
Ο Ντόιλ είχε γίνει διεθνώς γνωστός τον Ιούλιο του 2012 όταν είχε διαρρεύσει η επιστολή παραίτησής του από το ΔΝΤ. Στην επιστολή αυτή είχε δηλώσει πως «ντρέπεται» για τα 20 χρόνια που εργάσθηκε στο ΔΝΤ και επέρριπτε ευθύνες στη Διοίκηση του Ταμείου για τις «αποτυχίες» στη διαχείριση της κρίσης στη ζώνη του ευρώ, αλλά και για την «ευρωπαϊκή προκατάληψη» στο ΔΝΤ, προβλήματα που, όπως τόνιζε «βαθαίνουν και επεκτείνονται» στο σύνολο του οργανισμού.
Οταν το διακύβευμα είναι τόσο υψηλό γιατί το ΔΝΤ δεν παίρνει θέση;
Σήμερα, στην επιστολή που έστειλε στους Financial Times και η οποία τιτλοφορείται «Η ένοχη σιωπή του ΔΝΤ για την Ελλάδα», ο Ντόιλ γράφει μεταξύ άλλων για την επιστολή του Γερούν Ντάισελμπλουμ στην Κριστίν Λαγκάρντ στις 24 Φεβρουαρίου: «Αφού η κ. Λαγκάρντ διαπιστώνει, πως κατά το ΔΝΤ, η ελληνική λίστα είναι επαρκώς περιεκτική ώστε να αποτελέσει ένα έγκυρο σημείο εκκίνησης για μια επιτυχημένη ολοκλήρωση της αξιολόγησης, προσθέτει: “... αλλά η οριστική εκτίμηση για το ζήτημα αυτό θα βασιστεί κυρίως στην αξιολόγηση από τα κράτη μέλη και από τους αρμόδιους ευρωπαϊκούς θεσμούς”. Τη φράση αυτή μπορεί να την διαβάσει κανείς ως μια τυπική διπλωματική συμπεριφορά ή απλά ως μια αναγνώριση της πραγματικότητας. Αλλά σε κάθε περίπτωση, με τον τρόπο αυτό το ΔΝΤ νίπτει τας χείρας του για ότι θα συνέβαινε αν οι Ευρωπαίοι αποφάσιζαν πως η λίστα δεν πληροί τις προϋποθέσεις για να αποτελέσει σημείο εκκίνησης. Το μήνυμα θα ήταν πολύ διαφορετικό αν η φράση ήταν: “... και θα παρότρυνα (σθεναρά ;) εσάς και τους Ευρωπαίους συναδέλφους σας να καταλήξετε γρήγορα σε μια παρόμοια εκτίμηση”. Όταν το διακύβευμα είναι τόσο υψηλό, γιατί το ΔΝΤ δεν παίρνει μια ξεκάθαρη θέση;».
Ο Ντόιλ συνεχίζει εστιάζοντας στο διακύβευμα του Grexit, γράφοντας: «Αντίθετα, η εξήγηση είναι πιθανότατα, πως κατά το ΔΝΤ μια απόρριψη της λίστας από τους Ευρωπαίος δεν θα οδηγούσε σε ένα Grexit και αν οδηγούσε δεν θα ήταν συστημικά επικίνδυνο, ακόμα και αν η κ. Λαγκάρντ έχει δημόσια δηλώσει πως θα ήταν καταστροφικό για την ίδια την Ελλάδα. Ο πρώτος συλλογισμός του ΔΝΤ, ότι δεν θα οδηγούσε σε Grexit, μπορεί να βασίζεται στην υπόθεση πως αν τα ευρωπαϊκά κοινοβούλια απορρίψουν την λίστα, ο κ. Βαρουφάκης θα ξαναγράψει γρήγορα μια άλλη επιστολή. Αλλά μια τέτοια υπόθεση, όπως ότι δεν θα συμβεί τίποτα άλλο – παρά τις τεταμένες διαπραγματεύσεις, τις εκροές καταθέσεων και την προοπτική αναστολής του ELA – είναι αρκετά παράτολμη».
Ο συλλογισμός πως ένα Grexit δεν θα είναι συστημικό αντικρούει την ίδια την ανάλυση του ΔΝΤ
Κατά τον Πίτερ Ντόιλ, «ο συλλογισμός πως ένα Grexit δεν θα είναι συστημικό αντικρούει την ίδια την ανάλυση του ΔΝΤ για το χρηματοπιστωτικό σύστημα της ευρωζώνης. Στην πρώτη υπογραμμισμένη φράση της σχετικής έκθεσης αναφέρεται: “Πολλά έχουν επιτευχθεί για να αντιμετωπιστεί η πρόσφατη χρηματοπιστωτική κρίση στην Ευρώπη, αλλά οι αδυναμίες παραμένουν και πρέπει να γίνουν εντατικές προσπάθειες σε ένα ευρύ μέτωπο”. Δεν υπάρχει τίποτα σε αυτήν την έκθεση του ΔΝΤ – όπως φαίνεται από τον ιδιαίτερα ανήσυχο τόνο της εναρκτήριας πρότασης – ή στις επόμενες αναθεωρημένες εκδοχές της- που να υπονοεί ότι η ευρωζώνη μπορεί να αντέξει εύκολα τον εξοβελισμό ενός εκ των μελών της ή ακόμα και κάτι πολύ μικρότερο, όπως το κούρεμα στις κυπριακές καταθέσεις που ακολούθησε –με στήριξη του ΔΝΤ– λίγο μετά την δημοσίευση της».
Το ΔΝΤ δεν μπορεί να βασίζεται στην τύχη. Πυροδότησε φυγή καταθέσεων από την Ελλάδα
Το πρώην στέλεχος του ΔΝΤ συνεχίζει την κριτική του λέγοντας πως «ο λόγος που υπάρχει το ΔΝΤ είναι πως δεν μπορούμε να βασιζόμαστε στην τύχη και άρα το Ταμείο δεν πρέπει να παίρνει τέτοια ρίσκα. Αφού πυροδότησε φυγή καταθέσεων μέσω των προειδοποιήσεων της κ. Λαγκάρντ για το Grexit, η επίμαχη φράση στην επιστολή της απλά βοηθάει τις πιστώτριες χώρες της ευρωζώνης να επιβάλουν την λιτότητα, παρά το γεγονός ότι το ΔΝΤ δηλώνει πως επιδιώκει μια εξισορρόπηση. Και δεν υπάρχει τίποτα σε καμία από τις παρατηρήσεις της για την προφανή αδυναμία να εξασφαλιστούν οι προϋποθέσεις του ΔΝΤ για το ελληνικό χρέος το 2020, αν δεν γίνει μια αναδιάρθρωση. Ως εκ τούτου, οι πρόσφατες δράσεις της κ. Λαγκάρντ όχι μόνο δεν είναι συνεπείς ή δίκαιες αλλά αντανακλούν την διαρκή υποχώρηση του ΔΝΤ από την αρχική προληπτική του λειτουργία και συνεχίζει την μακρά σειρά των λαθών του στην ζώνη του ευρώ».
«Δείτε το από μια άλλη σκοπιά. Τι θα σκεφτόσασταν για το ΔΝΤ αν τις εβδομάδες πριν από την κατάρρευση της Lehman, είχε χτυπήσει δημόσια συναγερμό για τις επιπτώσεις της χρεοκοπίας μιας επενδυτικής τράπεζας στις νευρικές αγορές χρήματος της Νέας Υόρκης, χωρίς καμία αναφορά για μια πιθανή ευρύτερη οικονομική, πολιτική ή άλλη μετάσταση ; Και τι θα σκεφτόσασταν αν είχε συστήσει τότε στον κ. Μπερνάνκε να παρέμβει για να αποτρέψει ένα τέτοιο ενδεχόμενο, ενώ τον διαβεβαίωνε ότι “φυσικά αυτή η εκτίμηση αφορά αποκλειστικά τον ίδιο» αντί να τον προειδοποιήσει «πως σας απευθύνουμε ισχυρή έκκληση να προχωρήσετε σύμφωνα με τις συστάσεις μας;”. Το ΔΝΤ -και οι υπόλοιποι- ίσως να την είχαμε σκαπουλάρει και από αυτό» καταλήγει ο οικονομολόγος.
4-3-2015
http://www.iefimerida.gr/news/194396/proin-stelehos-toy-dnt-kataggellei-stoys-financial-times-ti-lagkarnt-gia-enohi-siopi-gia#ixzz3TPlxO6og
ΣΧΕΤΙΚΑ
This guest post is from Peter Doyle, an economist and former IMF staffer
__________
In an otherwise sound critique of Mr. Varoufakis’ list of proposals for Greek government policies last week, Mme. Lagarde’s letter to Mr. Dijsselbloem contains an additional, unremarked, but revealing element. After saying that, in the IMF’s view, the Greek list was sufficiently comprehensive to be a valid starting point for a successful conclusion of the review, she added:
… but a determination in this regard should of course rest primarily on an assessment by Member States themselves and by the relevant European institutions.
One might casually read that phrase as throwaway diplomacy or simply as recognizing the facts of life. But either way, the IMF thereby washed its hands about what might follow if the Europeans determined that the letter was insufficient as a starting point. The message would have been very different had her phrase been:
… and I would [strongly?] encourage you and your European colleagues to reach a similar determination promptly.
With so much in play, why did the IMF not clearly put that marker on the record?
The explanation is unlikely to be that it understood via midnight phone calls that the Europeans had pre-approved the letter. At the least, European officials on the other end of such calls had no assurance of how their various parliaments would respond to the IMF’s own substantive and strongly expressed concerns with Greek plans. Instead, the explanation is likely that, in the IMF view, Grexit was unlikely to follow a negative determination or/and that if it did, it would not be systemic even if, as Mme. Lagarde had just publicly stated, it would be disastrous for Greece itself.
The former judgement might have assumed that in the event of a negative determination by Euro parliaments, Mr. Varoufakis would quickly rewrite his letter. But to presume that and that nothing else would occur—despite the heated GreekEuro negotiations, the ongoing bank run, the prospect of ELA suspension, and broader peripheral political contagion—would have been to presume a great deal.
The alternative explanation—the judgement that Grexit, if it occurred, would not be systemic—would contradict the IMF’s own detailed analysis of the Eurozone financial system. The opening bolded sentence of its report reads:
Much has been achieved to address the recent financial crisis in Europe, but vulnerabilities remain, and intensified efforts are needed across a wide front.
There is nothing in that IMF report—as reflected in the exceptionally concerned tone of its opening sentence—or subsequent updates to suggest that the Eurozone could comfortably withstand expulsion of one of its members, let alone something much smaller, such as the IMF-backed proposed across-the-board Cypriot deposit haircut that immediately followed its release.
But, you may ask, “Why fuss about all this now? The Europeans accepted the letter, so we got away with it.” Because the point of having the IMF is that we cannot count on such luck, so it should not be taking such chances. After it stoked the bank run via Mme. Lagarde’s overt warnings on Grexit, the offending phrase in her letter served only to reinforce the hands of the Euro creditors imposing austerity, even though the IMF claims to seek rebalance there. And there is nothing in any of her remarks about the evident impossibility, without restructuring, of securing the IMF’s 2020 requirements for Greek debt. Thus, far from being even-handed or coherent, her recent actions reflect the continued IMF abdication of its originating global early-warning function and add to the long litany of its malfunctions on the Euro.
Look at it all another way. What would you think of the IMF if, in the weeks prior to Lehman’s, it had publicly raised alarms about the impact on nervous New York money markets of an investment bank failure there, without reference to any possible wider financial, political, or other contagion? And what if it had then advised Mr. Bernanke to intervene to prevent such an event, while assuring him that “of course this determination should rest with you”, rather than cautioning “and we would strongly urge you to proceed as we recommend”? The IMF—and the rest of us—might have gotten away with that too.
3-5-2015
ΠΗΓΗ
http://ftalphaville.ft.com/2015/03/03/2120793/imf-abdication-on-greece/