Stratfor Analysis:Saudi Arabia and Iran Compete in Yemen

Militiamen loyal to the government of Yemeni President Abd Rabboh Mansour Hadi sit on top of tanks in the southern city of Aden. (STR/AFP/Getty Images)

Summary

While the al-Houthi movement struggles to manage multiple regional challenges to its north, its rise to power in Yemen is a setback for Saudi Arabia on its southern flank. After the fall of the Yemeni government, Riyadh will have to capitalize on the al-Houthis' need for political and financial support to re-establish its influence in the country. But because Iran is trying to fill that support gap, too, Yemen has become another battleground where the two sectarian rivals will struggle against one another.

Analysis

After being driven from the capital of Sanaa in September , Yemen's government is at war with itself. President Abd Rabboh Mansour Hadi issued a statement March 19 denouncing the airstrikes on his compound in the southern port city of Aden as an attempted military coup by forces loyal to his predecessor and one-time ally, former President Ali Abdullah Saleh. Earlier that day, soldiers and militiamen loyal to Hadi battled their way into Aden's airport and stormed a nearby military base, both of which were under the control of Gen. Abdel-Hafez al-Saqqaf, a Saleh loyalist.

The infighting in Aden comes after Ansar Allah, the pro-Iranian Zaidi group led by Abdul-Malik al-Houthi, emerged as the single largest force in the country after taking over large swathes of territory in north and central Yemen. The al-Houthis represent a change in the balance of power in Yemen and even the Arabian Peninsula that has opened the door for Iran to become a major player in what was the exclusive domain of Saudi Arabia not too long ago.

The Rise of the al-Houthis

A number of factors facilitated the al-Houthis' power grab in Yemen. First, Saudi Arabia's attempts to manage the Yemeni government in the wake of Arab Spring protests did not go as planned. Saleh stepped down in favor of his one-time vice president, Hadi, but the move exacerbated intra-government fissures along tribal, ideological, political and military lines. By the time Hadi took over, Riyadh's method of playing the various Yemeni factions against each other had undermined the old system to the point where the al-Houthis could take advantage of and align enough tribes to push beyond its northern stronghold of Saada and make their way down into areas south of the capital.

While Saudi Arabia has long meddled in Yemen and focused on combatting al Qaeda in the Arabian Peninsula, Riyadh lost sight of developments in Yemen while focusing on other regional fights. Saudi Arabia has been trying to stem chaos in the region in the aftermath of the Arab Spring, especially threats from transnational jihadist groups such as the Islamic State. It has also been occupied with supporting Bahrain's pro-Saudi Sunni monarchy as it faces a democratic uprising from its Shiite majority. It was not that Saudi Arabia was not paying attention to Yemen, but it was not expecting Iran to gain ground on its southern frontier via a movement that is not a traditional Shiite one and in fact is theologically closer to Sunni Islam.

Also, Saudi Arabia did not do enough to prevent Saleh from returning to Sanaa, where he could plot against those he felt were responsible for his fall from power and execute his own return. His plotting weakened the Yemeni government and diminished its ability to combat the al-Houthi insurgency.

Finally, it appears the al-Houthis have learned lessons from when they clashed with Saudi border guards in 2009 . Now the al-Houthis are taking caution to steer clear of any direct engagement with the Saudis along the border and have instead focused inward. They are consolidating the nascent power they have accumulated and are weakening groups that might resist them.

The strategy appears to have worked. The Saudis have focused on the conflicts to their north and have not reacted aggressively to the power shift that has taken place in Yemen. Now it is too late to reverse course — at least in the short term. Riyadh lacks the military capabilities to directly intervene in the country and impose order like it did in Bahrain . Also, the different political factions they used to operate through by proxy do not have the same power they once did, making any efforts less effective.

Even if it had the means to intervene, it is not entirely clear the Saudis would want to. The al-Houthis do not pose a major threat to Saudi Arabia; on the contrary, the rebels' control over north and central Yemen insulates Saudi Arabia from the chaos in other parts of the country and especially from al Qaeda in the Arabian Peninsula, which is a more immediate threat. The Saudis would rather have the al-Houthis on their southern border instead of a jihadist quasi-state that is hostile to them. While the Saudis would prefer not to have al-Houthi control of such a large piece of Yemen so close to their border, the situation seems to be the best outcome in a situation where all options are bad — as long as the al-Houthis do not start pushing northward.

Potential Border Incursions

Even if the al-Houthis decided to change course, Saudi Arabia would be able to defend itself. It already has a fence — though it is nothing more than a concrete-filled pipeline — with surveillance equipment in place along long stretches of the border. Nonetheless, Zaidi militiamen were able to penetrate the border in 2009, but they did not make it past the mountains. The Saudi military was able to contain them there and used airstrikes to eliminate them.

The eastern part of the border in Hadramawt is open desert with little cover to conceal an incursion force. Surveillance aircraft can spot ground vehicles from long distances, and reaching a Saudi city or even a road would require traversing hundreds of miles of desert.

The west appears to be the only place where an incursion could have success because there are mountains, roads and people there. The area also happens to be adjacent to the al-Houthi stronghold of Saada. However, the Saudi military has enough capacity to deploy forces that outnumber al-Houthi fighters. Fighting could possibly last for a while, but in the end, the al-Houthis would not be able to withstand or break through the Saudis, who have artillery and air support.

Financial Aid Is Key

The biggest factor keeping the al-Houthis from antagonizing Saudi Arabia is their need for financial support. The country's poor financial and economic situation means the al-Houthis — or any other governing group for that matter — cannot maintain order in country without external assistance. Without long-term financial support, Yemen's water shortages  could turn into a humanitarian crisis that draws in Saudi Arabia, creating the need for Sanaa and Riyadh to cooperate. The al-Houthis are aware of this, explaining why they have reached out to Riyadh to participate in indirect talks.

While it would seem logical for the al-Houthis to seek more aid from Iran, they know that Tehran is not capable of matching Saudi aid, even if the West were to lift economic sanctions. Iran can provide military, intelligence, logistical, and political support, but it has little hard cash to offer. Besides, Iran is more than 1,950 kilometers (1,200 miles) from Yemen, while Saudi Arabia is just on its northern border. Saudi Arabia can also help the al-Houthis gain international recognition as the legitimate government of Yemen.

Implementing the Hezbollah Model

The al-Houthis find themselves in a situation fairly similar to that of Hezbollah in Lebanon. Both groups are the biggest force in their respective countries, but they exist within political and demographic conditions that keep them from running their countries alone. Ansar Allah is trying to emulate Hezbollah in terms of getting other factions to work with it and to form a government like the confessional democracy in Lebanon.

Ansar Allah, however, is where Hezbollah was in the 1980s, and it will need time to translate its military prowess into political power. Also, the Saudis will try to prevent the group from going the route of Hezbollah. Unlike Lebanon in the 1980s, Yemen is not under Israeli occupation, and it does not have a neighbor like Syria that the Iranians can use as a conduit to nurture the al-Houthis.

Negotiating Yemen's Future With Iran

Saudi Arabia knows the threat is not pressing and has decided to abstain from any formal diplomatic talks with Yemen. Riyadh also knows Tehran wants to use the al-Houthis to gain a seat at the negotiating table and become a stakeholder in Yemen, so it is being cautious. Ultimately, serious geographic and political limitations prevent Tehran from undermining Riyadh in Yemen.

Though the Saudis see the situation as ultimately favorable, they cannot become too comfortable and allow the al-Houthis to take hold in Sanaa. Riyadh must ensure that the opposition improves its position enough to sufficiently counter the al-Houthi movement. At the same time, Riyadh will need to engage Ansar Allah in talks at some point, especially while the opposition is weak from infighting — and jihadists reap benefits from the struggle.

Many of Ansar Allah's opponents — including tribes, religious Sunni elements and members of the ousted government's security establishment — are open to cooperating with jihadist forces to fight the al-Houthis. The Salafists and jihadists are the most eager to engage in a sectarian battle because they see it as a way to enhance their position. Saudi Arabia cannot allow al Qaeda or the Islamic State to emerge as the most effective forces against Ansar Allah.

In fact, the United States has already indicated that it will work with the al-Houthis to fight jihadists in Yemen, another sign of the shift in the United States' position in the Middle East. Washington sees Iran, Hezbollah and even the Syrian government — except for President Bashar al Assad — as partners in the fight against the Islamic State, a development Saudi Arabia feels threatened by.

If the al-Houthis successfully consolidate their power in Yemen, the southern Saudi provinces of Jizan and Najran will become vulnerable to al-Houthi expansion in the long run because of the significant Shiite Ismaili populations that live there. Certainly the Iranians would welcome this outcome, influencing their support for the Zaidis.

The Saudis see the al-Houthis as a possible threat from Iran. How the Saudis engage with the group and try to put distance between them and Iran will be a key factor to watch. Nonetheless, Yemen's deteriorating security situation has created another Saudi-Iranian geopolitical struggle that will last for the foreseeable future.

MARCH 25, 2015  

https://www.stratfor.com/analysis/saudi-arabia-and-iran-compete-yemen?utm_source=freelist-f&utm_medium=email&utm_term=article&utm_campaign=20150326&mc_cid=7593a77e53&mc_eid=cc8622a90b

ΣΧΕΤΙΚΑ

 Stratfor: 
Πώς παίζεται το παιχνίδι εξουσίας στην Υεμένη

Η άνοδος των Χούτι και η κατάληψη της πρωτεύουσας της Υεμένης που πυροδότησε τις εξελίξεις. Τα «παιχνίδια» Σαουδικής Αραβίας-Ιράν και η στάση των ΗΠΑ. Πώς φτάσαμε στη στρατιωτική επιχείρηση της Σαουδικής Αραβίας και των φίλιων κρατών.

Στα πρόθυρα του εμφυλίου πολέμου βρίσκεται η Υεμένη, με τις μάχες μεταξύ των ανταρτών Χούτι, που κατέλαβαν τον Σεπτέμβριο την πρωτεύουσα της χώρας, και του στρατού να οδηγούν στην σημερινή στρατιωτική επέμβαση συμμαχίας, της οποίας ηγείται η Σαουδική Αραβία.

Οι πρωταγωνιστές

Παίκτες-κλειδιά της νέας αιματοχυσίας ο πρώην και ο νυν πρόεδρος της χώρας καθώς και μια πλειάδα διαφορετικών ομάδων ανταρτών, με πρωταγωνιστές τους Χούτι.

Οι Χούτι είναι μέλη μιας ομάδας ανταρτών γνωστής με το όνομα Ανσάρ Αλλάχ, που πρόσκειται στον παρακλάδι του Σιιτικού Ισλαμισμού που ονομάζεται Ζαϊντισμός. Οι Ζαΐντι αποτελούν το ένα τρίτο του πληθυσμού της χώρας και κυβερνούσαν τη Βόρεια Υεμένη για σχεδόν 1.000 χρόνια, μέχρι το 1962. Οι Χούτι πήραν το όνομά τους από τον Χουσεΐν Μπαντρ αλ Ντιν αλ Χούτι, ο οποίος ηγήθηκε της πρώτης εξέγερσης του κινήματος αυτού το 2004, σε μια προσπάθεια να εξασφαλίσει μεγαλύτερη αυτονομία για την περιφέρεια της Σααντά, αλλά και να προστατεύσει τις θρησκευτικές και πολιτισμικές παραδόσεις των Ζαΐντι από αυτό που θεωρούσαν καταπάτηση από του σουνίτες ισλαμιστές.

Όταν σκοτώθηκε ο Χούτι από τον στρατό της Υεμένης στα τέλη του 2004, η οικογένειά του ανέλαβε τα ηνία και ηγήθηκε πέντε ακόμα εξεγέρσεων, προτού υπογραφεί η εκεχειρία με την κυβέρνηση το 2010.

Το 2011, οι Χούτι συμμετείχαν στις διαδηλώσεις κατά του τότε προέδρου Αλί Αμπτουλάχ Σαλέχ και εκμεταλλεύτηκαν το κενό εξουσίας προκειμένου να διευρύνουν τον εδαφικό έλεγχο στην Σαανά και τη γειτονική επαρχία Αμράν. Στη συνέχεια συμμετείχαν στο Συνέδριο Εθνικού Διαλόγου που οδήγησε τον νυν πρόεδρο Αμπτν Ραμπόχ Μανσούρ Χαντί στην ανακοίνωση σχεδίων –τον Φεβρουάριο του 2014- για μετατροπή της Υεμένης σε ομοσπονδία έξι περιφερειών. Οι Χούτι ωστόσο τάχθηκαν κατά του σχεδίου, που, όπως δήλωναν, θα τους αποδυνάμωνε.

Ο πρόεδρος Αμπτν Ραμπόχ Μανσούρ Χαντί ήρθε στην εξουσία το 2012, διαδεχόμενος τον Αλί Αμπντουλάχ Σαλέχ.

Η άνοδός του στην εξουσία αρχικά χαιρετίστηκε ως παράδειγμα επιτυχούς μετάβασης στη δημοκρατία. Όμως οι αντάρτες των Χούτι ανάγκασαν την κυβέρνηση να εγκαταλείψει την εξουσία τον περασμένο μήνα, με τον Χαντί να διαφεύγει στο Άντεν, απ' όπου προσπαθεί να επιστρέψει και πάλι στην εξουσία.

Πριν από το 2012, ο Αλί Αμπτουλάχ Σαλέχ ήταν πρόεδρος της Υεμένης για περισσότερες από δύο δεκαετίες. Απομακρύνθηκε από την εξουσία λόγω της απαίτησης για πολιτική αλλαγή, η οποία προκλήθηκε από τις αναταραχές της «Αραβικής Άνοιξης». Τώρα, ο Σαλέχ έχει συμμαχίσει με τους Χούτι εναντίον του Χαντί.

Στο μεταξύ, τόσο ο πρόεδρος Χαντί, όσο και οι Χούτι και οι ΗΠΑ, μάχονται κατά της εξτρεμιστικής σουνιτικής ομάδας AQAP, το σκέλος της τρομοκρατικής οργάνωσης Al Qaeda στην Υεμένη, που είναι και η μεγαλύτερη τρομοκρατική οργάνωση στη χώρα. Μία ακόμα απειλή είναι η σουνιτική εξτρεμιστική οργάνωση San'a Province, η οποία δηλώνει πίστη στο Ισλαμικό Κράτος.

Ο στόχος των Χούτι

Οι ενέργειες των σιιτών Χούτι που επιτίθενται στην κυβέρνηση μπορεί να μοιάζουν με πραξικόπημα, ωστόσο στην πραγματικότητα η στρατηγική τους είναι διαφορετική. Στόχος τους είναι να δείξουν τη δύναμή τους, ενώ δεν τους ενδιαφέρει άμεσα να κυβερνήσουν. Αντιθέτως, επιχειρούν να αυξήσουν την επιρροή τους στο ομοσπονδιακό σύστημα της Υεμένης.

Οι Χούτι ενδιαφέρονται μόνο να ελέγξουν την περιοχή εντός των συνόρων του παλαιού βασιλείου της Υεμένης, ή της Αραβικής Δημοκρατίας της Υεμένης – περιοχές που οι Ζαΐντι έλεγχαν κατά καιρούς για αιώνες μέχρι το 1962. Η κατάληψη του προεδρικού μεγάρου τον Ιανουάριο δεν σηματοδοτεί αλλαγή στον στόχο αυτό.

Αν και η Υεμένη ανέκαθεν μαστιζόταν από την αστάθεια, η πρόσφατη ιστορία της υπήρξε ιδιαίτερα βίαιη. Η «Αραβική Άνοιξη» έφερε διαδηλώσεις στη Σαναά, οι οποίες πυροδότησαν μια κλιμάκωση της βεντέτας μεταξύ του πρώην προέδρου Αλί Αμπντουλάχ Σαλέχ και του στρατηγού Μουχσίν αλ Αχμάρ.

Η διαμάχη εξελίχθηκε σε ανοικτό πόλεμο εντός της Σαναά, με τον Σαλέχ μάλιστα να τραυματίζεται σοβαρά κατά τη διάρκεια απόπειρας δολοφονίας του τον Ιούνιο του 2011. Σε μια προσπάθεια να αποκλιμακώσει την ένταση, το Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου διαμεσολάβησε ώστε να υπάρξει συμφωνία η οποία ανάγκαζε τον πρώην πρόεδρο Σαλέχ να παραιτηθεί και να αναλάβει την εξουσία ο νυν πρόεδρος το 2012. Μετά από μια στρατιωτική επιχείρηση ώστε να αντιμετωπιστούν οι αντάρτες και οι δυνάμεις των αυτονομιστών σε όλη τη χώρα, έγινε σαφές ότι ο στρατός δεν ήταν ένας ενωμένος οργανισμός, ικανός να διατηρήσει την τάξη εντός της χώρας.

Μέχρι το 2014, ο Χαντί επεδίωκε τη δημιουργία ενός ομοσπονδιακού συστήματος ώστε να υπάρξει ένας καλύτερος καταμερισμός εξουσιών στις διάφορες πολιτικές ομάδες της Υεμένης, ωστόσο άρχισαν να προκύπτουν εμπόδια. Οι Χούτι ήθελαν μεγαλύτερη εξουσία εντός του νέου συστήματος και ενίσχυσαν την εκστρατεία τους κατά της κυβέρνησης στη Σαναά, φτάνοντας μέχρι την πρωτεύουσα και αναγκάζοντας την κυβέρνηση τελικά να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων –με τη μεσολάβηση του ΟΗΕ- τον Αύγουστο. Οι διαπραγματεύσεις οδήγησαν σε συμφωνία στο πλαίσιο της οποίας η Υεμένη θα σχημάτιζε νέα κυβέρνηση προκειμένου να ικανοποιήσει τους Χούτι.

Όμως οι όροι της νέας πρότασης για το Σύνταγμα της χώρας δεν άρεσαν στους Χούτι, οι οποίοι στις 19 Ιανουαρίου φέτος επιχείρησαν να αποτρέψουν την κατάθεσή της.

Στις 20-22 Ιανουαρίου οι αντάρτες εισέβαλαν στο προεδρικό μέγαρο και ανάγκασαν ανώτατα στελέχη της κυβέρνησης να παραιτηθούν, κρατώντας μάλιστα σε κατ' οίκον περιορισμό τον πρόεδρο Χαντί.

Στις 11 Φεβρουαρίου, καθώς η κατάσταση επιδεινωνόταν στη χώρα, ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία, και άλλες χώρες, άρχισαν να εκκενώνουν τις πρεσβείες τους, ενώ ο ΟΗΕ καταδίκασε την κατάληψη της Σαναά από τους Χούτι.

Ο Χαντί κατάφερε να δραπετεύσει και να μεταβεί στο Άντεν, από όπου ανακοίνωσε ότι αποσύρει την παραίτησή του και ότι όλες οι πολιτικές αποφάσεις που ελήφθησαν από τότε που κατέλαβαν την πρωτεύουσα οι Χούτοι είναι άκυρες. Τόσο οι αραβικές κυβερνήσεις όσο και το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ τον στήριξαν,με τη Σαουδική Αραβία να ξεκινά σήμερα στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά των Χούτι.

Ο «ανταγωνισμός» Σαουδικής Αραβίας - Ιράν

Αν και το κίνημα των Χούτι δυσκολεύεται να διαχειριστεί τις πολλές προκλήσεις στη βόρεια Υεμένη, η άνοδός του στην εξουσία αποτελεί εμπόδιο για τη Σαουδική Αραβία. Μετά την πτώση της κυβέρνησης της Υεμένης, το Ριάντ θα πρέπει να εκμεταλλευτεί την ανάγκη των Χούτι για πολιτική και οικονομική στήριξη για την εκ νέου εδραίωση της επιρροής τους στη χώρα. Όμως, καθώς το Ιράν θέλει και αυτό να καλύψει αυτό το «κενό», η Υεμένη έχει μετατραπεί σε ένα ακόμα πεδίο μάχης για τους δύο αντιπάλους.

Από τον περασμένο Σεπτέμβριο, όταν εκδιώχθηκε από την πρωτεύουσα της Υεμένης, Σαναά, ο πρόεδρος της χώρας, η κυβέρνηση βρίσκεται σε «εμφύλιο» πόλεμο. Ο πρόεδρος Αμπτν Ραμπόχ Μανσούρ Χαντί εξέδωσε στις 19 Μαρτίου ανακοίνωση με την οποία καταδικάζει τις αεροπορικές επιθέσεις στο κτηριακό συγκρότημά του στη νότια πόλη του Άντεν ως απόπειρα στρατιωτικού πραξικοπήματος από δυνάμεις που πρόσκεινται στον προκάτοχό του, πρώην πρόεδρο Αλί Αμπντουλάχ Σαλέχ.

Οι Χούτι αντιπροσωπεύουν μια αλλαγή στην ισορροπία της εξουσίας της Υεμένης η οποία έχει ανοίξει την πόρτα στο Ιράν να γίνει βασικός παίκτης σε μια περιοχή που μέχρι πρόσφατα αποτελούσε αποκλειστική «κυριότητα» της Σαουδικής Αραβίας.

Αν και η Σαουδική Αραβία από καιρό ανακατεύεται στην Υεμένη, το Ριάντ είχε χάσει τις εξελίξεις στη χώρα καθώς είχε επικεντρώσει την προσοχή του σε άλλες μάχες στην περιφέρεια. Αυτό δεν σημαίνει πως η Σαουδική Αραβία δεν δίνει προσοχή στην Υεμένη, αλλά ότι δεν περίμενε το Ιράν να κερδίσει έδαφος στα νότια σύνορά του μέσω ενός κινήματος που δεν είναι παραδοσιακά σιιτικό – και που στην πραγματικότητα είναι θεολογικά πιο κοντά στο σουνιτικό Ισλάμ.

Οι Σαουδάραβες θεωρούν τους Χούτι πιθανή απειλή από το Ιράν.

Η άνοδος των Χούτι

Υπήρχαν αρκετοί παράγοντες που διευκόλυναν την άνοδο των Χούτι στην εξουσία. Ο πρώτος ήταν οι προσπάθειες της Σαουδικής Αραβίας να ελέγξουν την κυβέρνηση της Υεμένης, όταν οι διαδηλώσεις της Αραβικής Άνοιξης δεν πήγαν όπως το ήθελαν. Ο Σαλέχ αποχώρησε από την εξουσία παραχωρώντας τη θέση του στον Χαντί. Όμως η κίνηση αυτή διεύρυνε τα ενδοκυβερνητικά φυλετικά, ιδεολογικά, πολιτικά και στρατιωτικά ρήγματα.

Μέχρι να έρθουν στην εξουσία οι Χούτι, η μέθοδος που χρησιμοποίησε το Ριάντ για να στρέψει τις διάφορες φατρίες της Υεμένης τη μία εναντίον της άλλης, είχε ήδη υπονομεύσει το παλαιό σύστημα σε σημείο που οι Χούτι μπορούσαν πλέον να εκμεταλλευτούν και να συμμαχήσουν με αρκετές φυλές ώστε να προχωρήσουν και πέραν του οχυρού της Σαανά, προελαύνοντας προς περιοχές Νότια της πρωτεύουσας.

Στο μεταξύ, η Σαουδική Αραβία δεν έκανε αρκετά ώστε να αποτρέψει ενδεχόμενη επιστροφή του Σαλέχ στη Σαναά, όπου μπορούσε να συνωμοτήσει κατά αυτών που θεωρούσε υπεύθυνους για την πτώση του και να οργανώσει την επιστροφή του. Αυτές οι κινήσεις του Σαλέχ αποδυνάμωσαν την κυβέρνηση της Υεμένης και ελαχιστοποίησαν την ικανότητά της να αντιμετωπίσει τους αντάρτες Χούτι.

Από την πλευρά τους, οι Χούτι προσέχουν ιδιαίτερα να μην εμπλακούν άμεσα με τους Σαουδάραβες στα σύνορα, και έτσι έχουν επικεντρώσει την προσοχή τους στο εσωτερικό της χώρας, ενισχύοντας την ισχύ που έχουν αποκτήσει και αποδυναμώνοντας τις ομάδες εκείνες που ίσως προβάλουν αντιστάσεις.

Η στάση των ΗΠΑ

Εν τω μεταξύ, οι ΗΠΑ είχαν δείξει ότι θα συνεργάζονταν με τους Χούτι στη μάχη κατά των τζιχαντιστών στην Υεμένη. Η Ουάσιγκτον θεωρεί το Ιράν, τη Χεζμπολά και ακόμα και την κυβέρνηση της Συρίας -πλην του προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ- εταίρους στη μάχη κατά του Ισλαμικού Κράτους, εξέλιξη από την οποία η Σαουδική Αραβία θεωρεί ότι απειλείται.

Αν μπορέσουν οι Χούτι να εδραιώσουν την εξουσία τους στην Υεμένη, τότε θα υπάρξει πρόβλημα στις νότιες περιοχές της Σαουδικής Αραβίας (Τζιχάν και Νατζράν) μακροπρόθεσμα, λόγω των σημαντικών πληθυσμών σιιτών που ζουν εκεί, εξέλιξη που θα καλοδεχόταν το Ιράν.

Οι ΗΠΑ έχουν σταματήσει να είναι η πρώτη χώρα που αντιδρά σε κρίσεις στην περιοχή, αν και συνεχίζουν να παίζουν κρίσιμο ρόλο σε επίπεδο επιμελητείας.

Η Ουάσιγκτον συνεχίζει τις διαπραγματεύσεις με το Ιράν, κρατώντας όμως ανοικτές τις επιλογές για συνεργασίες με όλες τις πλευρές προκειμένου να διαχειριστεί την περιοχή. Χαρακτηριστικό είναι ότι την ίδια μέρα που οι ΗΠΑ παρείχαν αεροπορική υποστήριξη σε επιχείρηση του Ιράν κατά του προπυργίου των σουνιτών στο Τικρίτ του Ιράκ, παρείχαν και πληροφόρηση και επιμελητειακή στήριξη στη σαουδαραβική επίθεση στην Υεμένη.

 ΑΝΝΑ ΦΑΛΤΑΙΤΣ
26-3-2015
http://www.euro2day.gr/specials/topics/article/1317470/stratfor-pos-paizetai-to-paihnidi-exoysias-sthn.html