How the Turkish military hit Syrian missile batteries
(...)
Μολαταύτα, μια ερώτηση παραμένει αναπάντητη: πώς κατάφεραν τα τουρκικά αυτοκινούμενα πυροβόλα, τα οποία έχουν μέγιστο βεληνεκές 40km, να προσβάλλουν την εχθρική πυροβολαρχία που βρισκόταν 180km μακριά; Το «Ψέματα, στατιστικά και στρατιωτικά ψέματα» δεν είναι νέο τουρκικό χόμπι.
(...)
Μολαταύτα, μια ερώτηση παραμένει αναπάντητη: πώς κατάφεραν τα τουρκικά αυτοκινούμενα πυροβόλα, τα οποία έχουν μέγιστο βεληνεκές 40km, να προσβάλλουν την εχθρική πυροβολαρχία που βρισκόταν 180km μακριά; Το «Ψέματα, στατιστικά και στρατιωτικά ψέματα» δεν είναι νέο τουρκικό χόμπι.
(...)
η τουρκική πολεμική αεροπορία διαθέτει τα μέσα και τις δυνατότητες να εξαπολύσει εκατοντάδες μαχητικά πάνω από το συριακό ουρανό και να βομβαρδίσει τα πάντα. Αλλά υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα: μετά το πέρας της επιχείρησης ο τουρκικός στόλος θα διαθέτει 50 λιγότερα αεροσκάφη. Ναι, το ρωσικό δίκτυο αεράμυνας προστατεύει το έδαφος της Συρίας. Και δεν είναι μόνο αυτό.
Η Τουρκία, η οποία δεν διαθέτει αντιαεροπορικό σύστημα μεγάλου βεληνεκούς στο οπλοστάσιό της, είναι προετοιμασμένη να δει στον δικό της ουρανό συριακούς πυραύλους Scud-C, που είναι ικανοί, έχοντας βεληνεκές 750km, να πλήξουν ακόμη και την Άγκυρα; Μάλλον, δεν είναι. Ευτυχώς, η σουνιτική ευφορία υπεροχής στην Άγκυρα διατηρεί ακόμη κάποια ψήγματα λογικής.
Οι Τούρκοι είναι τυχεροί. Διαθέτουν έναν πανίσχυρο στρατό ο οποίος μπορεί να πλήξει στόχους σε απόσταση 180km με πυροβόλα που έχουν βεληνεκές 40km. Και μια κυβέρνηση η οποία είναι μόνο παλαβή και όχι αυτοκαταστροφική
Άρθρο του Βurak Βekdil όπως δημοσιεύτηκε στη σημερινή Ηurriyet.
Την περασμένη εβδομάδα, «μια ρουκέτα ή πύραυλος», πιθανότατα ένας Scud, ο οποίος εβλήθη από τον συριακό στρατό, έπληξε την τουρκική συνοριακή πόλη Reyhanlı, προκαλώντας ζημιές σε μερικά κτίρια και στρατιωτικά οχήματα, αφήνοντας για ενθύμιο έναν κρατήρα διαμέτρου 15 μέτρων, δίχως ευτυχώς να προκαλέσει θύματα.
Την ίδια μέρα, 25η Μαρτίου, η ηγεσία των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων περήφανα ανακοίνωσε πως δύο τουρκικά αυτοκινούμενα πυροβόλα Firtina των 155mm προσέβαλαν άμεσα τη συριακή μονάδα πυροβολικού (η οποία είχε εκτοξεύσει τον πύραυλο Scud). Με τη Συρία να έχει τιμωρηθεί οι Τούρκοι ανακουφίστηκαν. Μολαταύτα, μια ερώτηση παραμένει αναπάντητη: πώς κατάφεραν τα τουρκικά αυτοκινούμενα πυροβόλα, τα οποία έχουν μέγιστο βεληνεκές 40km, να προσβάλλουν την εχθρική πυροβολαρχία που βρισκόταν 180km μακριά; Το «Ψέματα, στατιστικά και στρατιωτικά ψέματα» δεν είναι νέο τουρκικό χόμπι.
Η προσοχή της κοινής γνώμης γρήγορα επικεντρώθηκε στην ερώτηση, γιατί οι Αμερικανικοί πύραυλοι Patriot δεν αναχαίτισαν τον συριακό πύραυλο προστατεύοντας το Reyhanlı. Καλή ερώτηση, ειδικά αν ανακαλέσει κανείς τις διαβεβαιώσεις των ΗΠΑ, πως οι Patriot που έχουν αναπτυχθεί στην αεροπορική βάση του Incirlik και στις επαρχίες Kahramanmaraş και Gaziantep (καθώς και το ΝΑΤΟικό ραντάρ που αναπτύχθηκε στο Kürecik) θα προστάτευαν το σύνολο της Νότιας και Νοτιοανατολικής τουρκικής επικράτειας.
Μακριά από την προσοχή της κοινής γνώμης κρατήθηκε το γεγονός πως οι Patriot δεν είναι σχεδιασμένοι να προστατεύουν μεγάλες επίγειες ζώνες. Επιπλέον, το ραντάρ του Kürecik (που εκπέμπει στην «X» µπάντα συχνοτήτων) δεν είναι σχεδιασμένο να αναχαιτίζει συριακούς Scud, οι οποίοι εκτοξεύονται από απόσταση 180km, αλλά μάλλον έναν ιρανικό βαλλιστικό πύραυλο με ακτίνα 2000km. Συμπέρασμα: οι πυροβολαρχίες πυραύλων Patriot έχουν αναπτυχθεί στο τουρκικό έδαφος όχι για να προστατεύσουν την τουρκική επικράτεια, αλλά το Νατοϊκό ραντάρ του Kürecik από μια πιθανή ιρανική επίθεση. Μια πιο ρεαλιστική ερώτηση, δεδομένου του κρατήρα διαμέτρου 15 μέτρων, θα ήταν: τι θα συνέβαινε αν ο συριακός Scud έπληττε στρατιωτικές εγκαταστάσεις και σκότωνε τούρκους στρατιώτες ή ένα αστικό κέντρο σκοτώνοντας εκατοντάδες πολίτες; Τι θα προέβλεπαν τότε οι τουρκικοί κανόνες εμπλοκής ως αντίποινα;
Λοιπόν, ναι, στη θεωρία η τουρκική στρατιωτική μηχανή μπορεί να είναι εξαιρετικά τιμωρητική, όπως είδαμε στην «Επιχείρηση Απαγωγής του τάφου του προγόνου μου». Καλώς εχόντων των πραγμάτων, ο τουρκικός στρατός δεν θα προσπαθήσει να πλήξει συριακές πυραυλικές πυροβολαρχίες οι οποίες απέχουν 180km χρησιμοποιώντας αυτοκινούμενα πυροβόλα με βεληνεκές 40km. Ή δεν θα προσπαθήσει να πείσει την κοινή γνώμη πως τα πυροβόλα του έπληξαν και τις συριακές πυροβολαρχίες και το παλάτι του Μπασάρ Αλ Άσαντ στη Δαμασκό. Ή δεν θα εξαπολύσει την «Επιχείρηση Απαγωγής από το χαρέμι» φέρνοντας τον κύριο Άσαντ στην Άγκυρα.
Αυτό αφήνει μόνο μία στρατιωτική εναλλακτική επιλογή: αεροπορικές επιδρομές. Θα ήταν μια τέλεια προεκλογική κίνηση. Φανταστείτε τα σμήνη των τουρκικών μαχητικών να απογειώνονται για να βομβαρδίσουν τον δικτάτορα της Δαμασκούς και τις επικές ιστορίες που θα δημοσιευτούν στον κίτρινο τύπο σχετικά με την ηρωική «Επιχείρηση Σουνιτικό ράπισμα στο πρόσωπο των Νουσαϊρί». Δυστυχώς, δεν υπάρχει ούτε αυτή η επιλογή διότι απλά δεν είναι στρατιωτικά (και πολιτικά) εφικτή.
Πράγματι, η τουρκική πολεμική αεροπορία διαθέτει τα μέσα και τις δυνατότητες να εξαπολύσει εκατοντάδες μαχητικά πάνω από το συριακό ουρανό και να βομβαρδίσει τα πάντα. Αλλά υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα: μετά το πέρας της επιχείρησης ο τουρκικός στόλος θα διαθέτει 50 λιγότερα αεροσκάφη. Ναι, το ρωσικό δίκτυο αεράμυνας προστατεύει το έδαφος της Συρίας. Και δεν είναι μόνο αυτό.
Η Τουρκία, η οποία δεν διαθέτει αντιαεροπορικό σύστημα μεγάλου βεληνεκούς στο οπλοστάσιό της, είναι προετοιμασμένη να δει στον δικό της ουρανό συριακούς πυραύλους Scud-C, που είναι ικανοί, έχοντας βεληνεκές 750km, να πλήξουν ακόμη και την Άγκυρα; Μάλλον, δεν είναι. Ευτυχώς, η σουνιτική ευφορία υπεροχής στην Άγκυρα διατηρεί ακόμη κάποια ψήγματα λογικής.
Οι Τούρκοι είναι τυχεροί. Διαθέτουν έναν πανίσχυρο στρατό ο οποίος μπορεί να πλήξει στόχους σε απόσταση 180km με πυροβόλα που έχουν βεληνεκές 40km. Και μια κυβέρνηση η οποία είναι μόνο παλαβή και όχι αυτοκαταστροφική
3-4-2015
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ:
http://e-amyna.com/?p=14443
ΣΧΕΤΙΚΑ
''How the Turkish military hit Syrian missile batteries''
Last week, a “rocket or missile,” probably a Scud, fired by the Syrian army, exploded in the Turkish border town of Reyhanlı, damaging a few buildings and military vehicles and leaving a 15-meter-wide crater, luckily leaving no casualties behind.
On the same day, March 25, the Turkish military headquarters proudly announced two Turkish howitzers immediately pounded a Syrian artillery unit (which had fired the Syrian Scud). With Syria punished, the Turks were relieved. Though one question remains unanswered: How did the Turkish howitzers, which have a maximum range of 40 kilometers, hit a missile battery 180 kilometers away? “Lies, statistics and military lies” are not a new Turkish pastime.
Public attention quickly focused on the question of why the U.S. Patriot air and anti-missile defense systems did not intercept the Syrian Scud and protect Reyhanlı. Good question, especially when one recalls Turkey was told in official statements from the U.S. that the Patriots deployed at the Incirlik air base and the Kahramanmaraş and Gaziantep provinces (as well as the NATO radar deployed in Kürecik) would protect Turkey’s entire south and southeast.
Hidden from public attention was the fact the Patriots are not designed to protect large swathes of land; wherever they are deployed, they can only protect areas in their near vicinity. And, as prominent missile defense expert Sıtkı Egeli forcefully reminds us, the X-band radar in Kürecik is not designed to intercept a Syrian Scud coming from 180 kilometers away but rather (most probably) an Iranian ballistic missile with a range of 2,000 kilometers. As this column argued at the time of their deployment, the Patriot batteries were stationed on Turkish soil not to protect Turkish land en masse and farmers in southeast Turkey but to protect the NATO radar at Kürecik from a potential Iranian attack.
A more realistic question regarding the 15-meter-wide crater in Reyhanlı could be: What if the Syrian Scud hit a military barracks and killed a squad of Turkish soldiers, or hit downtown Reyhanlı, instead of an empty village lot, and killed hundreds of civilians? What do the Turkish military’s rules of engagement dictate in regards to retaliation?
Well, yes, in theory, Turkey’s military can be extremely punishing as shown by “Operation Abduct My Ancestor’s Tomb.” Hopefully, in retaliation, the Turkish army will not try to hit Syrian missile batteries 180 kilometer away using howitzers with 40 kilometer firing ranges. Or it will not tell the public its howitzers hit both the Syrian batteries and Bashar al-Assad’s palace in Damascus. Or that it will launch “Operation Abduction From Seraglio” and bring Mr. al-Assad to Ankara.
That leaves only one military option for retaliation: air raids. It would have been a perfect election move. Imagine the scenes of Turkish fighters taking off in squadrons to bomb the dictator in Damascus and the epic stories published in the yellow press about the heroic “Operation Sunni Slap on Nusayri Face.” Sadly, that is not an option simply because it is not militarily (and politically) feasible.
Indeed, the Turkish air force has the gear and capabilities to send hundreds of fighter jets over Syrian skies and bomb every piece of pro-al-Assad concrete down there. But there is a minor problem. At the end of the operation, the Turkish fleet would probably be without 50 aircraft. Yes, the Russian air defense systems are protecting Syrian soil. But it’s not just that.
Is Turkey, with no long-range air and anti-missile system in its military inventory prepared to see in its skies Syrian Scud-C missiles with the ability to even hit Ankara with their 750-kilometer range? Probably, it is not. Fortunately, the Sunni supremacist euphoria in Ankara still harbors crumbs of reason.
The Turks are lucky. They have a mighty army that can hit enemy targets 180 kilometers away with 40-kilometer range howitzers. And a government which is only insane, not suicidal.
BURAK BEKDİL
ΠΗΓΗ:
http://www.hurriyetdailynews.com/how-the-turkish-military-hit-syrian-missile-batteries.aspx?pageID=449&nID=80514&NewsCatID=398
NATO’s Patriots fail to stop Syrian missile hitting Turkey
Questions are being raised after Patriot batteries placed in three Turkish provinces by NATO failed to prevent a Syrian missile from hitting Turkey.
The Turkish General Staff said in a March 25 statement that “a rocket or missile” fired by the Syrian army during its engagement with rebels crossed the border late on March 24 and exploded near the Cüdeyde neighborhood of the Reyhanlı district in the southern Turkish province of Hatay.
The projectile left a 15-meter-wide crater in a stream bed, broke the windows of the surrounding houses, caused the roof of a building in the nearby military unit to collapse, damaged two military vehicles and inflicted minor injuries on five Turkish civilians.
Two Turkish howitzers pounded a Syrian artillery unit near the border in retaliation on March 25.
‘Scud launched from Tartus’
Sources told Hürriyet that what hit the Turkish territory was a missile launched from the Syrian city of Tartus, which hosts a Russian naval base, some 200 kilometers from the Turkish border.
“The missile fell in an area that was outside the radar range of Patriot batteries in Turkey,” a source added.
Erdoğan Karakuş, a retired lieutenant-general from the Turkish Air Force, also told Hürriyet that the Syrian missile which hit Turkey was “most likely a Scud missile.”
Scuds are a series of tactical ballistic missiles developed by the Soviet Union during the Cold War. Syria began its Scud program in the 1970s and started to produce its own missiles in 1993 with the help of Russia.
A diplomatic crisis occurred when a Syrian missile fell near a village in Hatay in May 2005 during a military test, prompting the Turkish authorities to react at a time of warm relations between the two countries.
Citing the Syrian army’s missile usage since the start of the civil war, which has severed ties between Ankara and Damascus, Karakuş also criticized NATO over the incident.
Position of batteries ‘wrong’
“The latest crisis shows that a Patriot missile battery should have been placed in Hatay. Of course Patriots can’t catch everything in the air, but the current positions of the batteries in Turkey can only defend certain interests,” he said.
Claiming NATO’s main purpose was to protect the U.S. airbase in Adana (İncirlik) and the NATO radar in Malatya (Kürecik), Karakuş said Hatay was actually the “riskiest area,” and thus the most important spot for a Patriot battery to be placed in order to protect Turkish citizens.
When the threat posed by the Syrian army, then armed with chemical weapons, worsened in December 2012, Ankara asked its NATO allies to shield 10 Turkish provinces with an integrated Patriot missile system.
Germany, the Netherlands and the United States currently provide two Patriot batteries each, located in the provinces of Kahramanmaraş, Adana and Gaziantep
March/26/2015
http://www.hurriyetdailynews.com/natos-patriots-fail-to-stop-syrian-missile-hitting-turkey.aspx?pageID=238&nID=80205&NewsCatID=341