Naomi Klein: Μην δειλιάσεις Ελλάδα!

''Do Not Blink, Greece''


Θαυμάσιο κείμενο που στηρίζει η Ναόμι Κλάιν 
(''The Shock Doctrine'')

Το γνωστό chicken game που παίζεται τα τελευταία πέντε χρόνια στην Ελλάδα, έφτασε στην κορύφωσή του. Και ο Αλέξης Τσίπρας έπαιξε πολύ καλά με τα πολύ άσχημα «χαρτιά» που είχε στα χέρια του, παρά τα όσα λένε οι καταστροφολόγοι.

Ο Έλληνας πρωθυπουργός μοιάζει να κατέλαβε εξ απήνης τον πλανήτη, χθες βράδυ, όταν ανακοίνωσε ότι θα προχωρήσει σε δημοψήφισμα με τον ελληνικό λαό να απαντά αν συμφωνεί με την πρόταση των ΕΕ/ΔΝΤ. Ξεξαθάρισε ότι εκείνος είναι δυστυχής με την πρόταση προσφοράς την οποία χαρακτήρισε ως αφόρητη και ταπεινωτική και ότι την απορρίπτει.

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης γρήγορα καταδίκασαν την κίνηση. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που, για εβδομάδες, κριτικάρουν τον Τσίπρα ότι κάνει πολλές υποχωρήσεις κατά τις διαπραγματεύσεις και κινείται προς μία συμφωνία την οποία χαρακτήριζαν ως απαράδεκτη.

Διεθνείς σχολιαστές αντέτειναν ότι η διαπραγμάτευση συνεχίζεται σήμερα, με το Eurogroup, και η «ελληνική ομάδα» βρέθηκε ξαφνικά σε μια θέση όπου έχει τραβήξει έναν άσσο από το μανίκι της όταν κανείς δεν φανταζόταν ότι είχε. 

Ποια είναι η αλήθεια; 

Όπως πάντοτε, βρίσκεται κάπου στη μέση. Νωρίτερα μέσα στο τρέχον έτος, έγραψα ότι η ΕΕ και ειδικά το ΔΝΤ το παράκαναν. Διότι για να δουλέψει η θεραπεία του Σοκ πρέπει να υφίσταται μια πλειοψηφία με κάτι να χάσει. Υπάρχει ένα σημείο το οποίο ξεπεράστηκε και όπου η πλειοψηφία των Ελλήνων χαμογελά με απειλές τύπου capital control και χάσιμο των διαθεσίμων κεφαλαίων. Απλά διότι δεν έχουν κάτι από αυτά. Και όταν συμβεί αυτό, η αντίδραση ενός έθνους στην ταπείνωση μπορεί να είναι απρόβλεπτη. 

Είναι αλήθεια ότι το δημοψήφισμα θα οδηγήσει τους Έλληνες σε δυστυχείς επιλογές. Θα είναι δυστυχία που οι ίδιοι θα έχουν αποφασίσει για τον τύπο της; Πάντως είναι ιδιαίτερα άδικο να προτείνει κανείς ότι για τούτο ευθύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Σε μια θέση όπου σαράντα χρόνια διαφθοράς και κυβερνητικής ανικανότητας κια πέντε χρόνια απαράδεκτης ηγεμονίας του ΔΝΤ έφεραν. Αντιμέτωπη με την συνεχώς αυξανόμενη άβυσσο της λιτότητας ή ενός θανάτου γραφειοκρατικών περικοπών ο Τσίπρας επέλεξε να φδράσει καταλυτικά και να φέρει τα πράγματα σε ένα αποφασιστικό τέλος. 

Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι σε 20 χρόνια η Ελλάδα θα συνεχίσει να υπάρχει και το πιο πιθανό να θάλλει. Δεν το λέω αυτό βασιζόμενη στη λάμψη του ένδοξου παρελθόντος και τα επιχειρήματα περί λίκνου της δημοκρατίας. Με απωθεί ο εθνικιστικός ρομαντισμός. Και όλα αυτά είναι στο μακρινό παρελθόν. Βλέπω το παρόν. Βλέπω τα κινήματα αλληλεγγύης που ξεπήδησαν και παρέχουν ιατρική φροντίδα σε αυτούς που δεν διαθέτουν ή καταφύγιο για τους άστεγους Σύρους μετανάστες που περνούν τα σύνορα. Βλέπω τις συνεργατικές φάμπρικες και τα εστιατόρια που παρέχουν δυνατότητες εργασίας. Βλέπω το πόσο κοντά έχουν έρθει οι οικογένειες που συνθέτουν το υφαντό της κοινωνίας μας και άντεξαν τα πέντε χρόνια της συνεχιζόμενης σφαγής. Με αυτά τα επιτεύγματα είμαι γεμάτη ελπίδα για το μέλλον – όχι για την αρχαία ιστορία. 

Η σωστή ερώτηση είναι: Θα επιβιώσει η Ευρωπαϊκή Ένωση;

Αυτό εξαρτάται από τον χειρισμό της κατάστασης, τις επόμενες ημέρες. Δεν είναι μόνο οι Έλληνες που αισθάνονται άβολα με την μικροδιαχείριση των πραγμάτων από διεθνή όργανα χωρίς νομιμοποίηση οποιασδήποτε δημοκρατικής εκλογής. Και ήρθε η ώρα, η ΕΕ να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό της είτε ως εκείνη που παλεύει να ισορροπήσει την ομογενοποίηση με την κυριαρχία είτε ως ο φεντεραλιστής τραμπούκος, με τον κίνδυνο της εξαφάνισης να παραμονεύει. 

Υπάρχει και η συζήτηση για την αποφυγή της ευθύνης από την ελληνική κυβέρνηση.
Εγώ το βλέπω διαφορετικά. Η κατάσταση, όπως την παρέλαβε ο Τσίπρας τον Ιανουάριο ήταν δύσκολη από την αρχή. Η εντολή που είχε λάβει ήταν σαφής: οι Έλληνες επιθυμούσαν
Α) να τελειώσει η λιτότητα και
Β) να μείνουν στο ευρώ.
Υπήρχε πάντοτε η πιθανότητα αυτοί οι δύο στόχοι να ήταν ασύμβατοι. Ο Τσίπρας είναι ο ηγέτης που με ειλικρίνεια δηλώνει: ''Όπως προκύπτει, παρά τις εργώδεις προσπάθειές μας, δεν καταφέρνουμε να πετύχουμε και το Α και το Β. Έτσι, προσφεύγουμε και πάλι σε εσάς (τον ελληνικό λαό) για οδηγίες''. 

Μοιάζει ιδιαίτερα περίεργο πόσοι ενάντιοι στην δημοκρατία έχουμε γίνει. Πόσο εξωπραγματικός φαίνεται ένας ειλικρινής ηγέτης που δεν είναι διαθετειμένος να ξεπουλήσει την χώρα σε ανταλλαγή της συνέχισης της προσωπικής ισχύος. Πάρτε μιαν ανάσα. Αφήστε στα μάτια να προσαρμοστούν. Ο Τσίπρας είναι αυτός που όλοι οι ηγέτες θα έπρεπε να είναι. Απλά θα πρέπει να προσαρμοστούμε και να δούμε τα πράγματα μέσα από το πρίσμα του πολιτικού υπολογισμού ότι η δημοκρατία, όπως θα έπρεπε να είναι μοιάζει παραμορφωμένη. 

Δεν γνωρίζω την απάντηση των πολιτών στο δημοψήφισμα, αν τελικά συμβεί. Παρατηρώ την υστερία των φωνών που αντιτίθενται ακόμη και να υπάρξει το δημοψήφισμα. Αλλά αν νιώθετε έτσι, τότε ψηφίστε «ναι» και πείσετε και άλλους να ψηφίσουν παρομοίως. Ο Τσίπρας σας έδωσε αυτή τη δυνατότητα. Πάντως δεν γνωρίζω πώς διεκδικούμε να αποφασίζουμε για τους εαυτούς μας και πόσο ευτυχείς μπορεί να είμαστε όταν στην πραγματικότητα εξωτερικές, μη εκλεγμένες δυνάμεις νιώθουν ότι πρέπει να υπαγορεύουν ποιος θα είναι ο φόρος στο γάλα και το ψωμί. Και αυτή η ερώτηση μας αφορά όλους.

Το παρόν κείμενο με τον αρχικό τίτλο «Do not Blink, Greece» είναι του κ. Alex Andreou  και το πρωτότυπο (στα αγγλικά) βρίσκεται εδώ .

 28-6-2015
ΠΗΓΗ
http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2015/06/blog-post_714.html



      Σ Χ Ε Τ Ι Κ Α     
Do Not Blink, Greece
The international game of chicken, being played out for the last five years, is reaching its climax. Alexis Tsipras has played a very bad hand extremely well, despite what doomsayers suggest

Greek Prime Minister, Alexis Tsipras, seemed to take the world by surprise last night when he announced that he would move to give a referendum to the Greek people on the debt deal currently on offer by the EU/IMF, so that they could have their say. He made it clear that he was unhappy with the offer, which he described as "unbearable" and "humiliating", and minded to reject it.
Opposition parties in Greece have moved swiftly to condemn the move. These are largely the same people who have been, for weeks, criticising Tsipras for making too many concessions during negotiations and moving towards a deal that they said was terrible.
Some international commentators have, however, noted that Eurogroup discussions are in fact continuing today and that the "team Greece" has suddenly found itself in a position of pulling a rather large ace from its sleeve which nobody thought it had.
What is the truth?
As always, it is somewhere between those two positions. Earlier in the year, I wrote that the EU and especially the IMF had overreached. For shock doctrine to function, one has to leave a majority with something to lose. A tipping point can be reached and, I believe, has in Greece where the vast majority of people sneer at the threat of things like capital controls and savings being wiped out. Quite simply because they have no capital or savings. When that happens, a nation's reaction to humiliation can be unpredictable.
It is true that the referendum leaves Greek people with the choice of types of extreme misery. Will it be an externally imposed misery or a self-determined type? But it is utterly unfair to suggest that this is a position to which Syriza has brought us. It is a position to which forty years of corruption and incompetent government and five years of economically illiterate IMF hegemony have brought us. Faced with the choice of an ever-expanding abyss of austerity, of death by a thousand paper cuts, Tsipras has opted to act as a catalyst and bring things to a quick and decisive end.
There is no doubt in my mind that in twenty years Greece will still exist and most likely be thriving. I do not say this because of glories of the past and "cradle of democracy" arguments. I abhor romanticised nationalism. All that is in our distant past. I look instead at our present. I look at the solidarity grassroots movements, which have sprung up to provide medical care for people who can no longer afford it or shelter for the thousands of Syrian refugees coming through our borders. I look at the cooperative factories and restaurants which have been born to provide people with jobs. I look at how families have pulled together and at how relatively firm the fabric of our society has held in the face of five years of onslaught. These achievements are why I am hopeful about the future - not ancient history.
The real question is: Will the European Union survive? This depends on their handling of the situation over the next few days. Greeks are not alone among populations increasingly uncomfortable with micromanagement by unelected supranational bodies. The time has come for the Union to redefine itself as one which actively seeks to strike a balance between harmonisation and sovereignty or one which tries to bully its way to federalisation at the risk of perishing.
There has been much talk of this being an abdication of responsibility by the Greek government. I see it very differently. The brief which Tsipras was handed in January was a difficult one from the start. His mandate was clear: Greek people wanted a. an end to austerity; and b. to remain part of the Euro. There was always a chance, depending on how hard the stance of our partners was, that those two aims would be incompatible. Tsipras is a leader honestly saying: "It turns out that, despite our best efforts, we cannot deliver both a and b. So, we are coming back for further instructions."
It seems extraordinary how averse we have become to democracy. How alien an honest leader, who is unwilling to sell the country out in exchange for continuing power, appears. Take a breath. Allow your eyes to adjust. Tsipras is what all leaders should actually be like. We have simply become so accustomed to seeing things through the warped prism of political expedience, that democracy as it should be appears twisted.
I don't know what the people's answer to the referendum, if it goes ahead, will be. I marvel at the hysteria of opposition voices at even having a referendum. If you feel like that, vote "yes" and convince others to vote that way too. Tsipras has given you the power to do so. I do know that the question of whether we reclaim self-determination or are happy to be, in fact, governed by unelected, extraneous powers which feel they can dictate what the VAT rate on milk and bread should be, is a question which concerns all of us. 

ΠΗΓΗ