ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ
Ο κ. Σόιμπλε οφείλει να θυμηθεί πως ενέργησε πριν από 25 χρόνια, ενώ θα έπρεπε να αποσυρθεί εντελώς από τις διαπραγματεύσεις, προτού καταστρέψει όλα όσα έχουν επιτευχθεί στην Ευρώπη, με πολύ κόπο, χρόνο και χρήματα.
Μπορεί να κάνουμε λάθος, μεγάλο λάθος, αλλά δεν πιστεύουμε πως η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει, πόσο μάλλον ότι θα βγει από την Ευρωζώνη – ενώ ντρεπόμαστε για τις αντίθετες δηλώσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Συμμεριζόμαστε όμως τις απόψεις ενός συγγραφέα του Spiegel, σύμφωνα με τον οποίο ο κ. Σόιμπλε επιχειρεί τη διάλυση της Ευρώπης, με τον ίδιο «οίστρο» που πριν από 25 χρόνια προώθησε την ένωση της Γερμανίας – όπου, ενώ τότε το κόστος δεν έπαιζε κανέναν απολύτως ρόλο για τον ίδιο, σήμερα λειτουργεί ως ο θησαυροφύλακας του βασιλιά ή ως ο αρχηγός της αστυνομίας της Ευρωζώνης, προδίδοντας κατάφωρα την ευρωπαϊκή ιδέα.
Ειδικότερα, όταν στις 31 Αυγούστου του 1990 υπέγραψε μία συμφωνία, γνωρίζοντας πως θα κοστίσει στη Δ. Γερμανία πολλές εκατοντάδες δις €, με μία χώρα που υιοθέτησε το ίδιο νόμισμα έχοντας τις ακριβώς αντίθετες οικονομικές παραμέτρους, δεν απαίτησε τίποτα – ενώ ήταν εν γνώσει του πως η Α. Γερμανία είχε για πολλές δεκαετίες μία ερασιτεχνική, διεφθαρμένη κυβέρνηση, καθώς επίσης έναν εξαιρετικά υπερδιογκωμένο δημόσιο τομέα, με μηδενική σχεδόν ανταγωνιστικότητα. Πώς ήταν λοιπόν χρεοκοπημένη, χωρίς αυτό να τον εμποδίσει να ολοκληρώσει την ένωση – παρά το ότι δυτικογερμανοί δεν συμφωνούσαν στην πλειοψηφία τους.
Σήμερα όμως κάνει ακριβώς το αντίθετο, σε πλήρη αντίθεση με τη συμφωνία του Μάαστριχτ, με βάση την οποία «αποφασίσθηκε η προώθηση της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης σε ένα νέο επίπεδο, έχοντας επίγνωση της σημασίας του τερματισμού της διαίρεσης της Ευρώπης». Η επιθυμία δε που εκφράζεται είναι η αλληλεγγύη μεταξύ των λαών, με σεβασμό στην ιστορία, στον πολιτισμό και στις παραδόσεις τους, οι οποίες οφείλουν να ενισχυθούν.
Ο κ. Σόιμπλε «διαρρηγνύει» αυτήν ακριβώς τη συμφωνία, προετοιμάζοντας ανεύθυνα σχέδια απομάκρυνσης της Ελλάδας, καθώς επίσης υποδαυλίζοντας μία ανάλογη αντιμετώπιση των άλλων χωρών – δηλώνοντας μονότονα πως η Ελλάδα θα πρέπει να «παραδώσει». Εάν όμως είχε χρησιμοποιήσει τα ίδια μέτρα και σταθμά την εποχή της ένωσης με την Α. Γερμανία, απαιτώντας από μία χρεοκοπημένη χώρα ανάπτυξη, μείωση των χρεών της, μεταρρυθμίσεις και φόρους, τότε η Γερμανία δεν θα είχε ενωθεί.
Παρά το ότι λοιπόν η γερμανική ένωση κόστισε περίπου 2 τρις €, ενώ το κόστος της διάσωσης της Ελλάδας είναι ένα μικρό μόλις ποσοστό του παραπάνω ποσού, το οποίο επί πλέον δεν θα επιβαρύνει μόνο τη Γερμανία, αλλά όλες τις χώρες της Ευρωζώνης, ενώ θα μπορούσε να είναι μηδενικό εάν βοηθούσε η ΕΚΤ (ανάλυση), ο κ. Σόιμπλε αρνείται να το κάνει – θεωρώντας πως η Ευρώπη είναι ο κήπος του, ενώ αυτός είναι ο μοναδικός κηπουρός, οπότε η Ελλάδα θα πρέπει να τιμωρηθεί, αποτελώντας ένα ζιζάνιο που εμποδίζει να ανθίσουν τα υπόλοιπα λουλούδια.
Η Ευρώπη όμως δεν είναι ο κήπος της αυτοκρατορίας του, ενώ η Ελλάδα δεν πρέπει να τιμωρηθεί – παρά το ότι έχει μεγάλη ευθύνη για την οικονομική της κατάσταση. Οι άλλες χώρες προφανώς θα επιβαρυνθούν με το κόστος, η Γερμανία επίσης, αλλά έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν – πολύ περισσότερο από ότι το 1953, όπου πάμπτωχα ουσιαστικά κράτη, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, βοήθησαν τη Γερμανία να αποφύγει τη χρεοκοπία, παρά τα τρομακτικά της εγκλήματα.
Η αμείλικτη συμπεριφορά του κ. Σόιμπλε έχει προφανώς σχέση με την αυξανόμενη αντιπάθεια του, απέναντι στους Έλληνες πολιτικούς, οι οποίοι πράγματι διαχειρίζονται άθλια τις διαπραγματεύσεις. Εν τούτοις, ο γενικός γραμματέας της Α. Γερμανίας, με τον οποίο ο κ. Σόιμπλε υπέγραψε τη συμφωνία της ένωσης, ήταν επίσης μία αμφιλεγόμενη προσωπικότητα – οπότε η ποιότητα και οι ικανότητες της ελληνικής κυβέρνησης δεν μπορεί να είναι το κριτήριο για αποφάσεις που αφορούν τόσο τους Έλληνες Πολίτες, όσο και τους Ευρωπαίους.
Οφείλει λοιπόν ο κ. Σόιμπλε να θυμηθεί πως ενέργησε πριν από 25 χρόνια – εάν όχι, θα έπρεπε να αποσυρθεί εντελώς από τις διαπραγματεύσεις, προτού καταστρέψει όλα όσα έχουν επιτευχθεί στην Ευρώπη, με πολύ κόπο, χρόνο και χρήματα.
Το ίδιο ισχύει και για όλους εκείνους τους Έλληνες, υπουργούς ή βουλευτές, οι οποίοι δεν κατανοούν το μέγεθος των ευθυνών τους, απαιτώντας τη χρεοκοπία και την έξοδο από το ευρώ – αδιαφορώντας για το τεράστιο κόστος, το οποίο φυσικά δεν θα πληρώσουν οι ίδιοι.
Υστερόγραφο:
Μόλις πιστοποίησε η εταιρεία αξιολόγησης S&P πως δεν υποβαθμίζεται μία χώρα σε καθεστώς «επιλεκτικής χρεοκοπίας» (Selective Default), εάν δεν πληρώσει την ΕΚΤ (πηγή) – επίσης όχι όσον αφορά όλους τους άλλους επίσημους δανειστές της, όπως το ΔΝΤ, το EFSF ή τα άλλα κράτη, εκτός από τα ομόλογα, κάτι που είχαμε αναφέρει πολύ πριν, στο άρθρο μας από τις 26.05.2015 (σύνδεσμος).
ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΙΛΙΑΡΔΟΣ
15/06/2015