Επικοινωνία και ουσία



Κάθε διαπραγμάτευση και κάθε τοποθέτηση σε διμερές και πολυμερές επίπεδο έχει ένα σκέλος επικοινωνίας και ένα ουσίας. Μια διαπίστωση που ισχύει για μικρές, μεσαίες και μεγάλες δυνάμεις και κατεξοχήν για τη Γερμανία.
Τι από τα δύο παραπάνω προέχει για το Βερολίνο στη μετά το Δημοψήφισμα διαπραγμάτευση;

Το ΔΝΤ στην πρόσφατη Εκθεσή του υπήρξε σαφές καθώς έθεσε ως προϋπόθεση εκ των ων ουκ άνευ τη βιωσιμότητα του χρέους και ως προαπαιτούμενο για την υλοποίησή της τη υιοθέτηση διαρθρωτικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων από την Αθήνα.

Πού βρίσκεται το πρόβλημα του Βερολίνου να δεχθεί το αυτονόητο; Στη δημιουργία προηγούμενου ή ακόμη χειρότερα δεδικασμένου για άλλες χώρες του Νότου;

Τα χαμηλά επιτόκια δανεισμού αλλά και η ρευστότητα του Ντράγκι φωτίζουν ένα τοπίο που δεν είναι ορατή πίεση για διευθέτηση του χρέους άλλης χώρας του Νότου για το ορατό μέλλον. Αντίθετα υπάρχει το επιτυχές προηγούμενο του PSI πριν από τρία και πλέον χρόνια σε πολύ πιο δυσμενή ευρωπαϊκή συγκυρία που δεν προκάλεσε παρενέργειες.

Πού βρίσκεται λοιπόν το πρόβλημα της γερμανικής πλευράς που αρνείται τη μόνη κίνηση που θα μπορούσε να επιτρέψει στην Αθήνα να αναλάβει το κόστος των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων και διαρθρωτικών αλλαγών;

Η απάντηση πρέπει προφανώς να αναζητηθεί στο πεδίο της επικοινωνίας και όψη της ουσίας να μη φανεί το Βερολίνο πρώτον ότι υπέκυψε σε υπερατλαντικές πιέσεις και δεύτερον να μη φανεί ότι υποχωρεί στην πίεση κυβέρνησης της Αριστεράς. Με την τελευταία δικαιολογία να μην είναι πειστική καθώς η γερμανική πλευρά στην ουσία δεν είχε τιμήσει τη δέσμευσή της από το 2012 να εξετάσει το θέμα του χρέους μόλις υπάρξει πρωτογενές πλεόνασμα και με την προηγούμενη κυβέρνηση.

Πολύ απλά η παραδοχή της ανάγκης διασφάλισης της βιωσιμότητας του χρέους είναι έμμεση ομολογία πρώτον μιας επί μία πενταετία λανθασμένης θέσης αλλά και απόκλισης από την κεντρική γραμμή πλεύσης του Βερολίνου: Εμμονή στο θεσμικό πλαίσιο και στα συμφωνηθέντα με ντε φάκτο παράβλεψη, χαλάρωση και απόκλιση όπως συνέβη με τους παραβατικούς ως προς τα πλαφόν των ελλειμμάτων Προϋπολογισμούς της Γαλλίας και της Ιταλίας για το 2015.

Η παραδοχή δημόσια ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο κινδυνεύει να είναι η πρώτη δημόσια παραδοχή για λανθασμένη προσέγγιση στη διάσωση της Ελλάδας. Αποτελεί, παρ' όλα αυτά, ικανή αιτία να νομιμοποιήσει την επιλογή της ρήξης και την είσοδο σε αχαρτογράφητα νερά;

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
7-7-2015
 http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=31706&subid=2&pubid=64214382