Joschka Fischer:''The Return of the Ugly German''

     

Σκίτσο του Γ.ΚΑΛΑ'Ι'ΤΖΗ

The Return of the Ugly German (*)  

BERLIN – During the long night of negotiations over Greece on July 12-13, something fundamental to the European Union cracked. Since then, Europeans have been living in a different kind of EU.

What changed that night was the Germany that Europeans have known since the end of World War II. On the surface, the negotiations were about averting a Greek exit from the eurozone (or “Grexit”) and the dire consequences that would follow for Greece and the monetary union. At a deeper level, however, what was at stake was the role in Europe of its most populous and economically most powerful country.

Germany’s resurgence after World War II, and its re-establishment of the world’s trust (culminating in consent to German re-unification four and a half decades later), was built on sturdy domestic and foreign-policy pillars. At home, a stable democracy based on the rule of law quickly emerged. The economic success of Germany’s welfare state proved a model for Europe. And Germans’ willingness to face up to the Nazis’ crimes, without reservation, sustained a deep-rooted skepticism toward all things military.

In terms of foreign policy, Germany rebuilt trust by embracing Western integration and Europeanization. The power at the center of Europe should never again become a threat to the continent or itself. Thus, the Western Allies’ aim after 1945 – unlike after World War I – was not to isolate Germany and weaken it economically, but to protect it militarily and firmly embed it politically in the West. Indeed, Germany’s reconciliation with its arch-enemy, France, remains the foundation of today’s European Union, helping to incorporate Germany into the common European market, with a view to the eventual political unification of Europe.

But in today’s Germany, such ideas are considered hopelessly “Euro-romantic”; their time has passed. Where Europe is concerned, from now on Germany will primarily pursue its national interests, just like everybody else.

But such thinking is based on a false premise. The path that Germany will pursue in the twenty-first century – toward a “European Germany” or a “German Europe” – has been the fundamental, historical question at the heart of German foreign policy for two centuries. And it was answered during that long night in Brussels, with German Europe prevailing over European Germany.

This was a fateful decision for both Germany and Europe. One wonders whether Chancellor Angela Merkel and Finance Minister Wolfgang Schäuble knew what they were doing.

To dismiss the fierce criticism of Germany and its leading players that erupted after the diktat on Greece, as many Germans do, is to don rose-tinted glasses. Certainly, there was nonsensical propaganda about a Fourth Reich and asinine references to the Führer. But, at its core, the criticism articulates an astute awareness of Germany’s break with its entire post-WWII European policy.

For the first time, Germany didn’t want more Europe; it wanted less. Germany’s stance on the night of July 12-13 announced its desire to transform the eurozone from a European project into a kind of sphere of influence. Merkel was forced to choose between Schäuble and France (and Italy).

The issue was fundamental: Her finance minister wanted to compel a eurozone member to leave “voluntarily” by exerting massive pressure. Greece could either exit (in full knowledge of the disastrous consequences for the country and Europe) or accept a program that effectively makes it a European protectorate, without any hope of economic improvement. Greece is now subject to a cure – further austerity – that has not worked in the past and that was prescribed solely to address Germany’s domestic political needs.

But the massive conflict with France and Italy, the eurozone’s second and third largest economies, is not over, because, for Schäuble, Grexit remains an option. By claiming that debt relief is “legally” possible only outside the eurozone, he wants to turn the issue into the lever for bringing about a “voluntary” Grexit.

Schäuble’s position has thrown into sharp relief the fundamental question of the relationship between Europe’s south and north, his approach threatens to stretch the eurozone to the breaking point. The belief that the euro can be used to bring about the economic “re-education” of Europe’s south will prove a dangerous fallacy – and not just in Greece. As the French and Italians well know, such a view jeopardizes the entire European project, which has been built on diversity and solidarity.

Germany has been the big winner of European unification, both economically and politically. Just compare Germany’s history in the first and second halves of the twentieth century. Bismarck’s unification of Germany in the nineteenth century occurred at the high-water mark of European nationalism. Militarism became intimately associated with German power. Indeed, Germany’s public philosophy, unlike that of France, Great Britain, or the United States, never incorporated a civilizing ideal to justify the use of military power.

The foundation of the second, unified German nation-state in 1989 was based on Germany’s irrevocable Western orientation and Europeanization. And the Europeanization of Germany’s politics filled – and still fills – the civilization gap embodied in German statehood. To allow this pillar to erode – or, worse, to tear it down – is a folly of the highest order. That is why, in the EU 
that emerged on the morning of July 13, Germany and Europe both stand to lose.


 Joschka Fischer
 was German Foreign Minister and Vice Chancellor from 1998-2005, a term marked by Germany's strong support for NATO’s intervention in Kosovo in 1999, followed by its opposition to the war in Iraq. Fischer entered electoral politics after participating in the anti-establishment protests of the 1960s and 1970s, and played a key role in founding Germany's Green Party, which he led for almost two decades. 

 http://www.project-syndicate.org/commentary/return-of-the-ugly-german-by-joschka-fischer-2015-07#0t9xbTrp5lPszuBF.99

23-7-2015
(*) Η επιστροφή του άσχημου Γερμανού 

 ΒΕΡΟΛΙΝΟ – Στη διάρκεια της μακράς νύχτας των διαπραγματεύσεων για την Ελλάδα στις 12-13 Ιουλίου, κάτι έσπασε στα θεμέλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μέχρι τότε, οι Ευρωπαίοι ζούσαν σε μια διαφορετική ΕΕ.

 Αυτό που άλλαξε τη νύχτα εκείνη ήταν η Γερμανία όπως την ήξεραν οι Ευρωπαίοι από το τέλος του Β’ Π.Π. Φαινομενικά, οι διαπραγματεύσεις γίνονταν για να αποτραπεί η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη (το λεγόμενο «Grexit») και οι καταστροφικές συνέπειες για την Ελλάδα και τη νομισματική ένωση. Κατά βάθος, όμως, κινδύνευε ο ρόλος που παίζει στην Ευρώπη η πολυπληθέστερη και οικονομικά ισχυρότερη ευρωπαϊκή χώρα.

 Η γερμανική αναγέννηση μετά τον Β’ Π.Π. και η επαναδιατύπωση της παγκόσμιας εμπιστοσύνης (που κορυφώθηκε με τη συναίνεση για τη γερμανική ενοποίηση 45 χρόνια αργότερα), χτίστηκε πάνω σε στέρεα θεμέλια εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής. Η οικονομική επιτυχία του κοινωνικού κράτους της Γερμανίας έγινε το πρότυπο για την υπόλοιπη Ευρώπη. Και η γερμανική πρόθεση να αντιμετωπίσει χωρίς ενδοιασμούς τα εγκλήματα των ναζί, δημιούργησε έναν βαθιά ριζωμένο σκεπτικισμό απέναντι σε κάθε μιλιταρισμό.

 Όσον αφορά στην εξωτερική πολιτική, η Γερμανία ξανάχτισε σχέσεις εμπιστοσύνης υιοθετώντας τη Δυτική ολοκλήρωση και την Ευρωποίηση. Η κεντροευρωπαϊκή δύναμη δε θα γινόταν ποτέ ξανά απειλή για την ήπειρο ή για τον εαυτό της. Συνεπώς, μετά το 1945, οι Σύμμαχοι της Δύσης επέλεξαν να μην απομονώσουν τη Γερμανία και να την αποδυναμώσουν οικονομικά –όπως δυστυχώς είχαν κάνει μετά τον Α’ Π.Π.– αλλά να την προστατεύσουν στρατιωτικά και να την εντάξουν πολιτικά αποφασιστικά στη Δύση. Πράγματι, η συμφιλίωση της Γερμανίας με τον πανάρχαιο εχθρό της, τη Γαλλία, αποτελεί το θεμέλιο της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης, βοήθησε να ενσωματωθεί η Γερμανία στην κοινή ευρωπαϊκή αγορά, προσβλέποντας στην πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης.

 Ωστόσο, στη σημερινή Γερμανία, παρόμοιες ιδέες θεωρούνται απελπιστικά «ευρω-ρομαντικές», ξεπερασμένες από το χρόνο. Εκείνο το οποίο είναι ανησυχητικό για την Ευρώπη είναι μήπως η Γερμανία ακολουθήσει πρωτίστως την εξυπηρέτηση των εθνικών της συμφερόντων, όπως και όλοι οι άλλοι.

 Όμως, η άποψη αυτή βασίζεται σε μία λανθασμένη υπόθεση. Ο δρόμος που θα ακολουθούσε η Γερμανία τον 21ο αιώνα, στην κατεύθυνση μιας «Ευρωπαϊκής Γερμανίας» ή μιας «Γερμανικής Ευρώπης» ήταν το θεμελιώδες, ιστορικό ερώτημα στην καρδιά της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής για δύο αιώνες. Και απαντήθηκε κατά τη μακρά νύχτα των Βρυξελλών, με τη Γερμανική Ευρώπη να υπερισχύει της Ευρωπαϊκής Γερμανίας.

 Ήταν μια μοιραία απόφαση για τη Γερμανία και για την Ευρώπη. Κάποιοι αναρωτιούνται αν η καγκελάριος Άντζελα Μέρκελ και ο υπουργός οικονομικών Σόιμπλε ήξεραν τι έκαναν.

 Για να αγνοήσει κανείς την έντονη κριτική κατά της Γερμανίας και των κορυφαίων παραγόντων της που διατυπώθηκε μετά το τελεσίγραφο προς την Ελλάδα, πρέπει να φορέσει ροζ γυαλιά. Σίγουρα ήταν δίχως νόημα η προπαγάνδα σχετικά με το Τέταρτο Ράιχ και οι ανόητες αναφορές στον Φύρερ. Όμως, στον πυρήνα της, η κριτική αυτή αρθρώνει την έξυπνη επίγνωση ότι η Γερμανία πραγματοποιεί μια τομή σε σχέση με ολόκληρη την μεταπολεμική ευρωπαϊκή πολιτική της.

 Για πρώτη φορά, η Γερμανία δε θέλει περισσότερη Ευρώπη. Θέλει λιγότερη. Η στάση της Γερμανίας το βράδυ της 12ης-13ης Ιουλίου γνωστοποιεί την επιθυμία της να μετατρέψει την ευρωζώνη από ευρωπαϊκό σχέδιο σε ένα είδος σφαίρας επιρροής. Η Μέρκελ αναγκάστηκε να επιλέξει μεταξύ του Σόιμπλε και της Γαλλίας (και της Ιταλίας).

 Το ζήτημα ήταν θεμελιώδες: ο υπουργός των οικονομικών της, ασκώντας τεράστια πίεση, ήθελε να εξαναγκάσει ένα μέλος της ευρωζώνης να την εγκαταλείψει «ηθελημένα». Η Ελλάδα είχε να επιλέξει είτε την έξοδο (εν πλήρει συνειδήσει των καταστροφικών συνεπειών για τη χώρα και για την Ευρώπη) είτε να δεχτεί ένα πρόγραμμα, που ουσιαστικά την καθιστά ευρωπαϊκό προτεκτοράτο, χωρίς καμιά ελπίδα οικονομικής ανάκαμψης. Η Ελλάδα τώρα βρίσκεται σε θεραπεία –περαιτέρω λιτότητας- που δεν απέδωσε στο παρελθόν και που αποφασίστηκε με αποκλειστικό κριτήριο την ικανοποίηση των εσωτερικών πολιτικών αναγκών της Γερμανίας.

 Όμως, η μεγάλη σύγκρουση με τη Γαλλία και την Ιταλία, τη δεύτερη και τρίτη, αντίστοιχα, μεγαλύτερες οικονομίες της ευρωζώνης δεν έχει τελειώσει, επειδή για τον Σόιμπλε το Grexit παραμένει μια πιθανή λύση. Ισχυριζόμενος ότι η μείωση του χρέους είναι «νομικά» δυνατή μόνον έξω από την ευρωζώνη, ο Σόιμπλε θέλει να χρησιμοποιήσει το ζήτημα ως μοχλό για να πετύχει ένα «ηθελημένο» Grexit.

 Η θέση του Σόιμπλε επέφερε μεγάλη ανακούφιση σχετικά με το θεμελιώδες ζήτημα των σχέσεων μεταξύ του ευρωπαϊκού βορρά και νότου, αλλά η προσέγγισή του απειλεί να δημιουργήσει ένταση στην ευρωζώνη μέχρι του σημείου ρήξης. Η πεποίθηση ότι το ευρώ μπορεί να χρησιμοποιηθεί για το «σωφρονισμό» της νότιας Ευρώπης θα οδηγήσει σε επικίνδυνη αποτυχία –και όχι μόνο την Ελλάδα. Γάλλοι και Ιταλοί γνωρίζουν καλά ότι αυτή η αντίληψη απειλεί ολόκληρο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, το οποίο χτίστηκε στη διαφορετικότητα και την αλληλεγγύη.

 Η Γερμανία ήταν ο μεγάλος νικητής της ευρωπαϊκής ενοποίησης και σε οικονομικό και σε πολιτικό επίπεδο. Αρκεί να συγκρίνουμε τη γερμανική ιστορία μεταξύ του πρώτου και δεύτερου μισού του 20ου αιώνα. Η ενοποίηση της Γερμανίας από τον Βίσμαρκ, τον 19ο αιώνα, έγινε στο υψηλότερο επίπεδο του ευρωπαϊκού εθνικισμού. Ο μιλιταρισμός ταυτίστηκε ενδόμυχα με τη γερμανική ισχύ. Πράγματι, η γερμανική φιλοσοφία, αντίθετα από τη γαλλική, τη βρετανική ή των Ηνωμένων Πολιτειών, ποτέ δεν ενσωμάτωσε ένα πολιτισμικό ιδεώδες για να δικαιολογήσει την άσκηση της στρατιωτικής ισχύος.

 Η ίδρυση του δεύτερου, ενοποιημένου γερμανικού έθνους-κράτους το 1989 βασίστηκε στον αδιαμφισβήτητο δυτικό και ευρωπαϊκό προσανατολισμό της Γερμανίας. Και η Ευρωποίηση των πολιτικών της Γερμανίας αναπλήρωσε –και ακόμα αναπληρώνει- το πολιτισμικό κενό που πέρασε στη γερμανική κρατική υπόσταση. Αν αφήσουμε να διαβρωθεί, -ή ακόμη χειρότερα να κατεδαφιστεί- αυτό το θεμέλιο, θα διαπράξουμε μια μεγάλη τρέλα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο από την Ευρώπη που διαμορφώθηκε το πρωί της 13ης Ιουλίου, τόσο η Γερμανία, όσο και η Ευρώπη έχουν μόνο να χάσουν.

   Γιόσκα Φίσερ,
(πρώην υπουργός Εξωτερικών και Αντικαγκελάριος 1998-2005)
μετάφραση Πάνος Ράμος
https://panosz.wordpress.com/2015/07/24/fischer/


             Σ Χ Ε Τ Ι Κ Α         

 «Σκιώδης καγκελάριος του πόνου ο Σόιμπλε»

 «Σκιώδη καγκελάριο του πόνου» χαρακτηρίζει τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών ο Γιάκομπ Όγκσταϊν, σε άρθρο του στο περιοδικό ''Der Spiegel'', σημειώνοντας ότι ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είναι ο πιο αγαπητός πολιτικός στη Γερμανία, αλλά ταυτόχρονα ο πιο μισητός στο εξωτερικό.

 «Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών παρουσιαζόταν ως βαθιά ευρωπαϊστής και μετά απείλησε την Ελλάδα με έξοδο από το ευρώ. Ο Σόιμπλε δεν άλλαξε γνώμη, απλώς επιθυμεί μια ενωμένη Ευρώπη αλλά υπό γερμανική κυριαρχία», παρατηρεί ο αρθρογράφος. Όταν ο Γερμανός υπουργός απείλησε την Ελλάδα με έξοδο από το ευρώ, αυτό αποτέλεσε μια αλλαγή πορείας, όχι μόνο για τη δημοφιλία του, αλλά και για τον γερμανικό ρόλο στην Ευρώπη, εξηγεί ο Όγκσταϊν και προσθέτει:

 «Αν η πορεία του Σόιμπλε από βαθιά ευρωπαϊστή σε έναν άνθρωπο που εκτοξεύει απειλές είναι και η πορεία της Γερμανίας, τότε αυτό είναι άσχημα νέα τόσο για το Βερολίνο όσο και για την Ευρώπη».

 «Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δεν ήταν ποτέ τόσο ισχυρός όσο σήμερα. Δεν έχει να χάσει τίποτε και έχει ζήσει τα πάντα. Θεωρείται σκιώδης καγκελάριος, όμως είναι ένας σκιώδης καγκελάριος του πόνου», υποστηρίζει ο Όγκσταϊν, προσθέτοντας πως αν και στο παρελθόν ο Γερμανός ΥΠΟΙΚ έχει εκφράσει επανειλημμένα την πίστη του στη Γερμανίδα καγκελάριο, «τώρα φαίνεται να μην είναι καθόλου πιστός».

 «Επέμεινε για μια έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, παρόλο που η Μέρκελ είχε λάβει μια διαφορετική απόφαση. Ο λόγος: Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε κατευθύνει το ευρωπαϊκό μέλλον προς μια άλλη πορεία από αυτή της Άγκελα Μέρκελ, αλλά και του Χέλμουτ Κολ», εξηγεί ο αρθρογράφος. ''Ο Σόιμπλε θέλει να χρησιμοποιήσει την κρίση για την πρόοδο της Ευρώπης, όμως πρόκειται για μια άλλη, γερμανική''

  24 Ιουλίου 2015 

http://www.naftemporiki.gr/story/982210/skiodis-kagkelarios-tou-ponou-o-soimple