''New York Times''-Shahin Vallee:Πώς η συμφωνία για το χρέος θα μπορούσε να οδηγήσει στην καταστροφή του ευρώ


Σε άρθρο-γνώμη με τίτλο "Πώς η Ελληνική Συμφωνία Θα Μπορούσε να Καταστρέψει το Ευρώ" , η εφημερίδα ''New York Times'' επισημαίνει ότι η συμφωνία για νέο πρόγραμμα στήριξης στην οποία κατέληξε η Αθήνα με τους δανειστές της στις 13 Ιουλίου χαρακτηρίστηκε ως διάσωση της τελευταίας στιγμής από το χείλος του γκρεμού, αλλά η απειλή μίας "προσωρινής εξόδου" από το ευρώ, την οποία πρότεινε η κυβέρνηση συνασπισμού της Γερμανίας, κλόνισε τα θεμέλια της ευρωζώνης πολύ βαθύτερα σε σχέση με ό,τι διεφάνη.

Επίσης υπονόμευσε--επισημαίνει ο αρθρογράφος Σαχίν Βαλέ, πρώην σύμβουλος του γάλλου υπουργού Οικονομίας Εμανουέλ Μακρόν και του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και νυν ανώτερος οικονομολόγος σε επενδυτική εταιρεία-- ό,τι είχε απομείνει από τη γαλλο-γερμανική συνεργασία στον τομέα της οικονομίας, κατέστησε το κοινό νόμισμα πολιτικά ανυπεράσπιστο στη Γαλλία κι αύξησε σημαντικά τον κίνδυνο εξόδου μιας χώρας από την νομισματική ένωση.

Με λίγα λόγια, εκτιμά ο αρθρογράφος, η πιθανότητα ενός Grexit σήμερα έχει καταστήσει ακόμη πιθανότερη μία έξοδο από την ευρωζώνη της Γαλλίας ή ακόμη και της Γερμανίας.

Οι εντάσεις αυτές, σύμφωνα με το άρθρο, δεν είναι νέο φαινόμενο. Η Γερμανία ανέκαθεν θεωρούσε το ευρώ ως έναν βελτιωμένο μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών δομημένο γύρω από το γερμανικό μάρκο και η Γαλλία, κατά τον αρθρογράφο, έχει την τολμηρή αλλά ασαφή φιλοδοξία ενός διεθνούς νομίσματος, το οποίο θα ενίσχυε την αποτελεσματικότητα της θεωρίας του Κέυνς.

Αυτές οι ουσιαστικές διαφορές, σύμφωνα με το άρθρο, καλύφθηκαν με την εισαγωγή του ευρώ επειδή τόσο ο Φρανσουά Μιτεράν όσο και ο Χέλμουτ Κολ συμφώνησαν ότι το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα θα λειτουργεί κυρίως ως μέσο προς την επίτευξη μίας μεγαλύτερης ευρωπαϊκής πολιτικής ολοκλήρωσης.

Από το 2010, τόσο αυτή η εποικοδομητική ασάφεια όσο και ο τελικός στόχος της περαιτέρω πολιτικής ολοκλήρωσης, διατηρήθηκαν σε γενικές γραμμές, αλλά σύμφωνα με τον αρθρογράφο, στη διάρκεια του τελευταίου γύρου διαπραγματεύσεων για το ελληνικό χρέος, κατέρρευσαν και τα δύο και μαζί τους ό,τι μέχρι σήμερα κρατούσε τη Γαλλία και τη Γερμανία τόσο πιστά ταγμένες στο ευρώ και στην κοινή προάσπισή του.

Οι διαπραγματεύσεις που οδήγησαν στην ελληνική συμφωνία κατέστησαν, λέει ο ίδιος, σαφές ότι η Γερμανία είναι προετοιμασμένη να ακρωτηριάσει και να καταστρέψει ένα από τα μέλη της Συνθήκης του Μάαστριχτ αντί να κάνει υποχωρήσεις.

Ο Βαλέ γράφει ότι η Γερμανία θα μπορούσε αναμφίβολα να χτίσει μία πολύ επιτυχημένη νομισματική ένωση με τις χώρες της Βαλτικής, την Ολλανδία και μερικές άλλες χώρες, αλλά θα πρέπει να κατανοήσει ότι ποτέ δεν θα συγκροτήσει μία οικονομικά επιτυχημένη και πολιτικά σταθερή νομισματική ένωση με τη Γαλλία και την υπόλοιπη Ευρώπη με αυτούς τους όρους.

Μακροπρόθεσμα, η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία (αλλά και άλλες χώρες), δεν θα συμμετείχαν σε μία τέτοια ένωση, όχι επειδή δεν μπορούν, αλλά επειδή δεν θα το επιθυμούσαν, γράφει ο Βαλέ.

Το συνολικό ΑΕΠ και ο πληθυσμός αυτών των χωρών είναι διπλάσιος από της Γερμανίας: κάποια στιγμή η αντιπαράθεση θα ήταν αναπόφευκτη.

Αυτή η κατάσταση, σύμφωνα με τον αρθρογράφο, δεν είναι μόνο ευθύνη της Γερμανίας αλλά ξεκίνησε κυρίως εξαιτίας της ρομαντικής και κατά κάποιο τρόπο αφελούς άποψης της Γαλλίας για την νομισματική ένωση.

Η Γαλλία δεν έχει ακόμη ξεπεράσει απόλυτα την τάση της να βάζει τη γαλλική εθνική κυριαρχία και την λήψη αποφάσεων πρώτες και έχει αποτύχει να διατυπώσει το δικό της μετά-Μάαστριχτ όραμα μίας εύρωστης νομισματικής ένωσης, υποστηριζόμενης από έναν ομοσπονδιακό προϋπολογισμό, διοικούμενης από μία πραγματική ευρωπαϊκή εκτελεστική εξουσία και με την νομιμοποίηση από το Ευρωκοινοβούλιο.

Παρά τις πρόσφατες εκκλήσεις από τον πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ να αντιμετωπίσει αυτά τα θέματα, ο αρθρογράφος εκτιμά ότι δεν αναμένεται πρόοδος. Κι αυτό γιατί οι γαλλικές ελίτ είναι σήμερα ανίκανες να πείσουν τους πολίτες για τα οφέλη της παρούσας οικονομικής πολιτικής της Ένωσης γενικώς αλλά και προς την Ελλάδα ειδικότερα. Είναι επίσης πολύ διχασμένες για να προτείνουν ένα νέο, κοινό όραμα, υπερβολικά αποπροσανατολισμένες για να προκαλέσουν το γερμανικό αφήγημα και υπερβολικά φοβισμένες για να ξεκινήσουν να χτίζουν συμμαχίες με χώρες που έχουν παρεμφερείς θέσεις, όπως η Ιταλία και η Ισπανία.

Αυτός, καταλήγει ο αρθρογράφος, ο δυστυχισμένος γάμος μπορεί να αντέξει χρόνια, αλλά θα μειώσει σημαντικά τις πιθανότητες να ανέρχονται στην εξουσία σε όλη την Ευρώπη, κόμματα που αντιτίθενται στο κατεστημένο επειδή οι ηγέτες των παραδοσιακών κομμάτων δεν μπορούν πλέον να διαψεύσουν τον ισχυρισμό ότι το ευρώ, με τη σημερινή του μορφή, είναι καταστροφικό τόσο οικονομικά όσο και πολιτικά.

Ο αρθρογράφος καταλήγει: "Ανεξάρτητα από το τι θα συμβεί τώρα στην Ελλάδα, η συμφωνία της 13ης Ιουλίου έχει καταστήσει πολύ πιθανότερη την μελλοντική διάσπαση της ευρωζώνης. Το ερώτημα είναι αν αυτή θα λάβει τη μορφή μίας μεθοδικής αποχώρησης της Γερμανίας ή μίας παρατεταμένης και οικονομικά περισσότερο καταστροφικής εξόδου της Γαλλίας και της νότιας Ευρώπης".

Πηγή: AΠΕ-ΜΠΕ
31-7-2015
http://www.capital.gr/forum/thread/5259030?messageId=5259030




            ΣΧΕΤΙΚΑ        

 The Opinion Pages  
''How the Greek Deal Could Destroy the Euro''

 By SHAHIN VALLÉE 
JULY 27, 2015

PARIS — The July 13 deal offering more financing for Greece has been billed as a last-minute step back from the brink, but the threat of a “temporary exit” from the euro proposed by a German coalition government has shaken the foundation of the euro in a far more fundamental way than meets the eye.

It has undermined what little Franco-German cooperation was left in economic affairs; it has made the single currency as it stands politically indefensible in France; and it has substantially increased the risk of euro exit across the monetary union. In short, the prospect of Grexit today has made a French, or even German, exit tomorrow far more likely.
Since 2010, both this constructive ambiguity and the ultimate goal of further political integration were more or less preserved. But during the last round of Greek negotiations both broke down, and with them the glue that has until now kept France and Germany so tightly committed to the euro and to building it together.

Indeed, the European institutions led by Germany seem to have decided that waging an ideological battle against a recalcitrant and amateurish far-left government in Greece should take precedence over 60 years of European consensus built painstakingly by leaders across the political spectrum.

By imposing a further socially regressive fiscal adjustment, the recent agreement confirmed fears on the left that the European Union could choose to impose a particular brand of neoliberal conservatism by any means necessary. In practice, it used what amounted to an economic embargo — far more brutal than the sanctions regime imposed on Russia since its annexation of Crimea — to provoke either regime change or capitulation in Greece. It has succeeded in obtaining capitulation.

These tensions are not new. Germany always thought of the euro as an improved exchange-rate mechanism built around the Deutsche mark, and France had bold but vague ambitions of a real international currency that would enhance the effectiveness of Keynesian economic policy. These fundamental differences were papered over at the launch of the euro because both François Mitterrand and Helmut Kohl agreed that the single currency should first and foremost serve as a means toward the greater aim of European political integration

Through its actions, Germany has made a broader political point about the governance of the euro. It has confirmed its belief that federalism by exception — the complete annihilation of a member state’s sovereignty and national democracy — is in order whenever a eurozone member is perceived to challenge the rules-based functioning of the monetary union. In essence, Germany established that some democracies are more equal than others. By doing so, the agreement has sought to remove politics and discretion from the functioning of the monetary union, an idea that has long been very dear to the French.

The negotiations leading to the Greek agreement also destroyed the constructive ambiguity created by the Maastricht Treaty by making it absolutely clear that Germany is prepared to amputate and obliterate one of its members rather than make concessions. Germany appears to believe that the single currency ought to be a fixed exchange-rate regime or not exist at all in its current form, even if this means abandoning the underlying project of political integration that it was always meant to serve.

Finally, and perhaps most importantly, Germany signaled to France that it was prepared to go ahead alone and take a clear contradictory stand on a critical political issue.

This forceful attitude and the several taboos it broke reveal that the currency union that Germany wants is probably fundamentally incompatible with the one that the French elite can sell and the French public can subscribe to. The choice will soon be whether Germany can build the euro it wants with France or whether the common currency falls apart.

Germany could undoubtedly build a very successful monetary union with the Baltic countries, the Netherlands and a few other nations, but it must understand that it will never build an economically successful and politically stable monetary union with France and the rest of Europe on these terms.

Over the long run, France, Italy and Spain, to name just a few, would not take part in such a union, not because they can’t, but because they wouldn’t want to. The collective G.D.P. and population of these countries is twice that of Germany; eventually, a confrontation is inevitable.

This sorry state of affairs is not of Germany’s making alone. It began largely because of France’s romantic and somewhat naïve view of the monetary union; it deepened due to France’s political absence from European affairs since the beginning of the crisis; and it was compounded by the traumatic shock caused by financial stress on French banks and government bonds during the summer of 2011, which laid bare the economic enfeeblement that continues to undermine France’s self-confidence.

Meanwhile, Germany has built a politically and morally coherent narrative that obscures an economically deceptive vision based on the idea that abiding by the rules alone can create prosperity and stability for the European Union as a whole. This narrative has wide support across the German political spectrum and the clear backing of the German public.

France has still not completely overcome its inclination to put French sovereignty and decision-making first and has failed to articulate its own post-Maastricht vision of a prosperous monetary union, backed by a federal budget, governed by a real European executive power and legitimized by the European Parliament.

Despite the recent call by President François Hollande to address these issues, progress is unlikely. That’s because French elites are now unable to convince the public of the merits of the Union’s current economic policies in general — and toward Greece in particular. They are also too divided to propose a new shared vision, too disoriented to challenge the German narrative, and too afraid to start building alliances with like-minded countries such as Italy and Spain.

This unhappy marriage could last for years, but it will substantially increase the chances of anti-establishment parties coming to power across Europe, because mainstream leaders can no longer disprove the assertion that the euro as it stands has become both economically and politically destructive.

This will force all parties, including pro-European ones, to engage in a discussion about the potential merits of leaving the currency union and it will encourage political posturing, especially in France, where there is an undercurrent of Germanophobia that is easy to rekindle.

Regardless of what happens in Greece now, the July 13 agreement has made the prospect of a future euro breakup far more likely. The question is whether it will take the form of an orderly departure by Germany or a prolonged and economically more destructive exit by France and the south of Europe.

Shahin Vallée, a former adviser to the French economy minister and the president of the European Council, is a senior economist at an investment management firm.