The Hubble alternatives



Δεν ήξερα ότι η Νέα Δημοκρατία, που έχασε τις εκλογές χάνοντας μόνον τους μισούς ψηφοφόρους από αυτούς που έχασε ο Τσίπρας, βιάζεται τόσο πολύ να αποκτήσει ηγέτη στην επικείμενη «χαμένη τετραετία» που της ετοιμάζουν, και  δεν καταλαβαίνω γιατί σε αυτήν την φάση, που θα βλέπει την εξουσία με την βοήθεια του Hubble, δεν αρκείται στις εφτά μονάδες που την χωρίζουν από τον Σύριζα και θέλει να τις κάνει δεκαεφτά.

Ας πάμε στα ιδιαίτερα. Το κόμμα αυτό δεν έχει στρατό, και η νεολαία του είναι μικρότερη σαφώς κι από των αριστεριστών.Με την επιστροφή των μπαγάσηδων δημοσίων υπαλλήλων στο πόστο τους, το ελληνικό Δημόσιο θα γίνει μπετόν αρμέ υπέρ των ροζέ υπουργών.

Συμμάχους από κέντρο και τσοτσιαλντεμόκρασι δεν πρόκειται να αποκτήσει, διότι Αμερικάνοι και το Ευρωπαϊκό σύστριγγλο, έχουν φροντίσει και έβαλαν Πασόκους, Ποτάμιους και Λεβέντες σε λίστα αναμονής για συνεργασία με τους Τσιπραίους, μπορεί και ανά δύο, αν πεινάσει κι άλλο ο γάιδαρος που κατατρώει το στραβό κλίμα.

Μετά πολλών βασάνων, η Νέα Δημοκρατία έχει μπροστά της τα υποκατάστατα τριών κομμάτων που διέπρεψαν παλαιότερα.

Το ρωσόφιλο και φιλορθόδοξο του Κολοκοτρώνη, το αγγλόφιλο του Μαυρογορδάτου και το γαλλόφιλο του Κωλέττη και των οπλαρχηγών. Με τις σημερινές αναλογίες, είναι δύσκολο η ορθοδοξία να συνταχθεί με την ΝΔ, διότι ο Ιερώνυμος δεν θέλει τέτοιους αρρεβώνες, ο Σαμαράς έπαιξε το χαρτί του Μαυρογορδάτου και έχασε, ενώ μεγάλη Ιδέα και Κωλέττης έσβησαν με την δίκη των Έξι.

Απομένει τετραετής προετοιμασία πιλοτικής μιμητικής του Τσίπρα περιόδου.

Δηλαδή νέα πρόσωπα. Οι δύο περιφερειάρχες, Τζιτζικώστας και Μπακογιάννης δεν είναι ανεκτοί σε ένα κόμμα όπου εξωκοινοβουλευτικός αρχηγός μοιάζει με τον Καραγκιόζη φούρναρη.

Οι υπόλοιποι θα γίνουν μάρτυρες της καθόδου προς τον Άδη.

Βέβαια, υπάρχει και ο Κώστας Καραμανλής, γεννηθείς το 1974, ξανθούλης, οικογενειάρχης, τρίτος Κώστας εν σειρά στην οικογένεια, που το γραφείο του Στασέρρας έχει διεύθυνση «Κ.Καραμανλη 2».

Αν καταργήσει τη βαθιά χωρίστρα και φτιάξει καρφάκια το μαλλί, μοιάζοντας αδιόρατα με τον Στινγκ, πρέπει να αγωνιστεί να φοράει μπουφάν και να μη μοιάζει με καλό παιδί, αμφότερα περίπου ακατόρθωτα.

Σε τέσσερα χρόνια, προλαβαίνει να μοιάσει με κάτι σαν τον Όθωνα, ενώ θα έπρεπε να μιμηθεί τον Μπάιρον ή άλλον φιλέλληνα. Κι αυτά δύσκολα είναι.

Τέσσερα χρόνια μακριά από το φάντασμα της Εξουσίας, παιδιά, έχετε καιρό να αλλάξετε το κόμμα σας, να το λιανίσετε, να εφεύρετε νεολαϊκισμούς και συμμάχους, και να επιστρέψετε ως αστροναύτες με μια κουμούτσα νερό από τον Άρη.

  Από την πλευρά που ντριντρινίζει το ξυπνητήρι του Καιρού, είστε στις αρχές του 1983.

Ο νεαρός της άλλης πλευράς, έχει περιθώριο να χαιρετά τον Ομπάμα και τον Ραούλ, να προσλάβει έμπιστο μεταφραστή και να μάθει να χειρίζεται τον «ειλικρινή» Τσακαλώτο και την Υπουργεύτρια της οποίας οι δηλώσεις παρερμηνεύτηκαν πάλι.Προλαβαίνει επίσης να γκριζάρει κροτάφους, διότι οι οπαδοί του θα γεράσουν επίσης.

Παλιοζωή. Κάποιος έκανε «μπου!» στον πολιτικό μας πολιτισμό για να τον φέρει στα συγκαλά του, κι εκείνος (ο πολιτικός πολιτισμός) έπαθε κρίση επιληψίας.

Κι αν όλοι οι σχεδιασμοί, τα κοπιαρίσματα και οι Τρωικές προσπάθειες καταρρεύσουν, πάλι θα υπάρξει ένας Μεϊμαράκης να παίξει τον Χάρβεϊ Καϊτέλ στο Παλφίξιο.


Πάνος Θεοδωρίδης  
 29.09.2015  


  Για τον Απόστολο Γ. Τζιτζικώστα, πρέπει να σας πω, έχω ακούσει από ανθρώπους που τον γνώρισαν στο σχολείο ότι είναι καλό παιδί και, ομολογουμένως, δεν ξέρω αν το λένε για καλό ή κακό. Αυτό που βλέπω εγώ, πάντως, από την παρουσία του στην πολιτική τα τελευταία χρόνια, είναι ένας «βουτυράτος» στην όψη πολιτικός, κλασικός συντηρητικός ως προς τις ιδέες του, χωρίς τίποτε το ιδιαίτερο στη σκέψη και τον λόγο του. Ως τέτοιος, είναι φυσικό να έχει το επαρχιώτικο στυλ του «τοπικού άρχοντα», που του επιτρέπει να ταιριάζει εξίσου σε μια δοξολογία στη μητρόπολη, αλλά και στο πρώτο τραπέζι στα μπουζούκια. Ξεχώρισε όταν εξελέγη περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας με πρωτοφανές ποσοστό (71%), συντρίβοντας τον Πανίκα Ψωμιάδη. Εκτοτε, όμως, φαίνεται ότι η ιδέα που έχει για τον εαυτό του φούσκωσε απότομα ―συνηθισμένος και σε αυτό, διότι το ψώνισμα και η πολιτική συνήθως πάνε μαζί. Το μόνο που καταπλήσσει στην περίπτωσή του είναι η ηλικία του: είναι μόλις 37 ετών. (Τρομερό να το σκέπτεσαι...).

Από το βράδυ της Κυριακής, ο περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας έχει δηλώσει την πρόθεσή του να είναι υποψήφιος για την αρχηγία της Ν.Δ. Το πιθανότερο είναι η δηλωθείσα πρόθεση να μην πραγματοποιηθεί, διότι προσκρούει στο «τεχνικό» ζήτημα. Για τέσσερα χρόνια, ο Απ. Γ. Τζιτζικώστας δεν θα μπορεί να είναι βουλευτής. Αν εκλεγεί πρόεδρος, πώς εξασφαλίζεται ότι το κοινοβουλευτικό κόμμα θα παρακολουθεί τον εκτός Βουλής ηγέτη του; Τα μεγάλα θηρία του κόμματος, που φυσικά ζουν μέσα στη Βουλή, θα τον έχουν κάνει μαριονέτα τους μέσα σε λίγους μήνες. Ακόμη και αν στη θέση του μπορούσε να βρισκόταν κάποιος με ιστορικά βαρύτερο όνομα, που γεννά δέος σε ορισμένες τάξεις ψηφοφόρων ―πείτε, λ.χ., ότι ήταν ο Κων. Αχ. Καραμανλής Γ΄― είναι αμφίβολο αν το πείραμα της εξωκοινοβουλευτικής ηγεσίας του κόμματος θα μπορούσε να λειτουργήσει.

Η βασική επίπτωση της υποψηφιότητας Τζιτζικώστα είναι ότι «τα πήρε στο κρανίο» ο Ψωμιάδης, ο οποίος υποφέρει ως εξόριστος της πολιτικής και διατίθεται να κάνει τα πάντα (σχήμα λόγου, ευτυχώς...) προκειμένου είτε να επιστρέψει κάπως είτε να εκδικηθεί. Μόλις τις προάλλες, κλαψούριζε σε μια συνέντευξη, ζητώντας ουσιαστικά το προνόμιο της ευμενούς μεταχείρισης από τη Δικαιοσύνη. Κάποιους άλλους, έλεγε, «τους απάλλαξαν» και μόνο αυτός έμεινε να ταλαιπωρείται στα δικαστήρια. «Εγώ;», αναρωτήθηκε με αληθινό σπαραγμό. «Εγώ μόνο νίκες, γέλιο και χαρά έφερα στην παράταξη», πρόσθεσε. Απίθανο είναι, βεβαίως, να βρει πενήντα ανθρώπους να του υπογράψουν την υποψηφιότητα και, πάντως, δεν έχει χρήματα να διαθέσει για προεκλογική εκστρατεία. (Μόνον παπούτσια διαθέτει, αλλά αυτά τα εμπορεύεται…).

Ωστόσο, η παραπάνω φράση του είναι μια ουσιώδης προσφορά στην προεκλογική εκστρατεία, για όσους το καταλαβαίνουν. Πράγματι, «νίκες, γέλιο και χαρά» με όποιο κόστος κυνηγούσε η Ν.Δ. στα χρόνια του λαϊκισμού και, ιδού τώρα, που το καλύτερο ιμιτασιόν που μπορεί να βρει στο μοντέλο Ματέο Ρέντσι είναι ο... Τζιτζικώστας. Και γενικότερα, όμως, το κριτήριο της ηδονοθηρίας και του χαβαλέ πρυτάνευσε στην πολιτική ζωή, γι’ αυτό και καταντήσαμε να ζήσουμε τη δικαίωση του Βασίλη Λεβέντη.

Με αφορμή, λοιπόν, το επίπεδο ορισμένων υποψηφιοτήτων, κερδίζει έδαφος η γκρίνια για τη γελοιοποίηση της διαδικασίας. Και σωστό και λάθος. Είναι σωστό, επειδή η γελοιοποίηση είναι αναπόφευκτη σε κάθε διαδικασία, εφόσον αυτή είναι δημοκρατική και ανοικτή σε όλους. Γραφικοί και ιδιόρρυθμοι, ψώνια και παλαβοί, όλοι αυτοί πάντα ψάχνουν ένα δημόσιο βήμα για να εκτονώσουν την «υπόθεσή» τους ― το βλέπουμε αυτό στις βουλευτικές εκλογές, αλλά και στο Ιντερνετ. Είναι και λάθος, όμως, επειδή οι γραφικοί ποτέ δεν δίνουν τον τόνο, εκτός αν τους το επιτρέψουν οι μη γραφικοί, για να το πω ουδέτερα.

Αυτή την ώρα, η Ν.Δ. δεν έχει δύο υποψηφιότητες ικανές να εξουδετερώσουν τον κίνδυνο της γελοιοποίησης. Εχει ήδη μία, του Κυριάκου Μητσοτάκη, που εκφράζει τη φιλελεύθερη και εκσυγχρονιστική πτέρυγα του κόμματος. Το αργότερο μέχρι το μεσημέρι της Παρασκευής, όμως, το πιθανότερο είναι να έχει.  Από την πρώτη ώρα, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης τοποθέτησε πολύ έξυπνα τον εαυτό του στο πεδίο, ώστε να αυξήσει την αξία του στην εσωτερική αγορά του κόμματος. Πρώτα, κίνησε διαδικασία-εξπρές για εκλογή αρχηγού, έπειτα δήλωσε απρόθυμος να θέσει υποψηφιότητα. Με τη γνωστή έλλειψη προσωπικοτήτων ευρύτερου κύρους στην, κατά τα άλλα, ισχυρή ομάδα των Νεοκαραμανλικών, ήταν επόμενο να προβάλει αυτός ως η καλύτερη περίπτωση για να εκπροσωπήσει στη διαδικασία διαδοχής την πτέρυγα των Νεοκαραμανλικών, η οποία εκφράζει ένα ιδιότυπο μείγμα λαϊκής Δεξιάς και μεσαίου χώρου. Διότι, σε τελευταία ανάλυση, ο Μεϊμαράκης τα πήγε ανέλπιστα καλά στις εκλογές.

 Τώρα, το χθεσινό καπρίτσιο του Μεϊμαράκη (θα ανακοίνωνε την υποψηφιότητά του το μεσημέρι, αλλά την τελευταία στιγμή άλλαξε γνώμη) δεν ήταν απόφαση· ήταν μάλλον μια φάση της διαπραγμάτευσής του με τον Κ. Καραμανλή, την Ντόρα και άλλα μεγαθήρια του χώρου. Πονηρός και καχύποπτος, ο Μεϊμαράκης ξέρει τι σημαίνουν οι προτροπές να προχωρήσει, όταν δεν συνοδεύονται από έμπρακτη υποστήριξη. Αυτή φαίνεται ότι πάει να κερδίσει με τα καπρίτσια, διότι ο κόσμος σήμερα είναι απρόβλεπτος (το είδαμε στις δημοσκοπήσεις...) και δεν μπορείς να προδικάσεις το αποτέλεσμα ανοικτών διαδικασιών (βλέπε, λ.χ., περίπτωση Κόρμπιν στους Εργατικούς...).

 ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
29-9-2015
http://www.kathimerini.gr/832787/opinion/epikairothta/politikh/mono-nikes-xara-kai-gelio