Οι ρύποι του Βερολίνου


Η παγκόσμια απάτη της Φολκσβάγκεν, η οποία λαμβάνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις, θυμίζει σε πολλά την ίδια τη Γερμανία των ημερών μας.

Πρώτον, η Φολκσβάγκεν κατέχει μία αδιαμφισβήτητη διεθνή ηγεμονία, ενώ, ταυτόχρονα, η εταιρία αποτελεί έναν από τους κύριους πυλώνες πάνω στους οποίους χτίστηκε και στηρίζεται η διαρκώς διογκούμενη γερμανική νέα ηγεμονία στην Ευρώπη.  Γι αυτό και το Βερολίνο απώλεσε ήδη το ηθικό πλεονέκτημα με το οποίο επιχείρησε να περιβληθεί όλα αυτά τα χρόνια επιχειρώντας να επιβάλλει τη θέλησή του και να κουνάει το δάχτυλο. Είναι πραγματικά θρασύτατη η ηθικολογία την οποία επιστράτευσαν οι Γερμανοί σε όλα τα χρόνια της κρίσης για να πετύχουν αυτό που θέλουν και μάλιστα απειλώντας και προσβάλοντας διαρκώς. Αντίστοιχο είναι και το πνεύμα υπεροχής με το οποίο πολύ συχνά η εταιρία διαφήμισε τα προιόντα της και έστησε τις παγκόσμιες καμπάνιες της: εκεί, δεν υπάρχουν απειλές. Υπάρχει όμως ατέλειωτη ηθικολογία και άγρια παραπλάνηση με σκοπό το ίδιον, πονηρά στημένο όφελος. Το τραγικό είναι ότι υπήρξαν και Ελληνες που την καλοδέχθηκαν…

Δεύτερον, όπως και η ηγεμονία της εταιρίας στη διεθνή αγορά αυτοκινήτου, έτσι και η νέα πολιτική ηγεμονία της Γερμανίας έχει εν πολλοίς στηριχθεί σε ψέματα, σε «πειραγμένα» στοιχεία, υπό την έννοια ότι το Βερολίνο ασκεί μία απόλυτα εθνοκεντρική και προσανατολισμένη στα εθνικά γερμανικά συμφέροντα πολιτική την οποία απλώς βαφτίζει «ευρωπαική» χωρίς αυτή να είναι – κάθε άλλο μάλιστα. Ότι είναι η προστασία του περιβάλλοντος για τη Φολκσβάγκεν, δηλαδή ένα πεδίο ψεύδους και κοροιδίας των πάντων, το ίδιο είναι και η Ευώπη για τη γερμανική εθνική ηγεμονία: ένα ψέμα, ένα άλλοθι, μια στημένη υπόθεση. Οι… ρύποι της γερμανικής πολιτικής που πνίγουν αυτή τη στιγμή την Ευρώπη.

Τρίτον, η επέκταση της εταιρίας με επιθετικές εξαγορές και διευρύνσεις τα τελευταία αρκετά χρόνια θυμίζει πάρα πολύ, τηρουμένων των αναλογιών, την αντίστοιχη επιθετικότητα της πολιτικής του Βερολίνου, η γραμμή του οποίου υπήρξε να φέρει στα μέτρα του όλες τις χώρες της Ευρωζώνης τόσο πολιτικά, όσο και, το κυριότερο, θεσμικά, με την επιβολή των δύο τελευταίων σχετικών ευρωπαικών Συμφώνων εν μέσω κρίσης.

Ας διδαχθούν λοιπόν κάτι απ’ όλα αυτά και οι πολιτικοί ηγέτες της Γερμανίας.

Κι ας μην «πειράζουν» άλλο την πορεία της Ευρώπης.

Αρκετά τοξική την κατάντησαν ήδη!


Μαλούχος Γεώργιος Π.  
6-10-2015




 Στη σκιά της Volkswagen...

Είναι γνωστό ότι την Ιστορία εν τω γίγνεσθαι δεν την προσλαμβάνουμε σχεδόν ποτέ στις πραγματικές δραματικές της διαστάσεις. Πριν από είκοσι πέντε χρόνια η ενοποίηση της Γερμανίας γιορτάστηκε μέσα στην ανεμελιά του πολιτικά ορθού της υλοποίησης της λαϊκής βούλησης και δέκα μήνες μετά όλοι έπεφταν από τα σύννεφα όταν είδαν τους μετριοπαθείς κατά τα άλλα Κολ και Γκένσερ να ζητούν εδώ και τώρα αναγνώριση της απόσχισης της Σλοβενίας και της Κροατίας από τη Γιουγκοσλαβία και να συνδέουν την αποδοχή του εκβιασμού τους με την επίτευξη συμφωνίας στο Μάαστριχτ!

Ετσι και σήμερα, την ώρα που σε άρθρο των "Financial Times" αναφέρεται ότι το κόστος της υπόθεσης Volkswagen μπορεί να ξεπεράσει τα 100 δισ. ευρώ -μεγαλύτερο από αυτό ενός Grexit, επισημαίνει ο Γερμανός αρθρογράφος Wolfgang Munchau, μια αναφορά που θα έπρεπε να μας προβληματίσει ως προς το αντίκρισμα του σχεδίου Σόιμπλε- εξακολουθούμε να αναζητούμε την αμφισβήτηση ή όχι της γερμανικής παντοδυναμίας στις κάλπες χθες της Πορτογαλίας και αύριο της Ισπανίας, αλλά και στη δυνατότητα και βούληση των Ολάντ και Ρέντσι να βάλουν βέτο στην περαιτέρω ενίσχυση της δημοσιονομικής λιτότητας.

Ούτως 'ή άλλως, με δεδομένο το ότι η αυτοκινητοβιομηχανία είναι ο σκληρός πυρήνας της σταθερής οικονομικής ανάπτυξης, η καρδιά του γερμανικού μοντέλου, η επένδυση που γίνεται στις ΗΠΑ για έρευνες για εναλλακτικές πηγές ενέργειας φιλικές προς το περιβάλλον ήταν μια στο απώτερο μεν μέλλον, αλλά αδιαμφισβήτητη ημερομηνία λήξης της γερμανικής βιομηχανικής παραγωγής.

Η απάτη της VW με το λογισμικό που παραποιούσε τις εκπομπές ρύπων ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε για τις ΗΠΑ το ποτήρι της γερμανικής παραβατικότητας: Τηρουμένων των αναλογιών θυμίζει την εισβολή του Σαντάμ Χουσεΐν στο Κουβέιτ το καλοκαίρι του 1990 ή την άρνηση του Μιλόσεβιτς να κατανοήσει τους στόχους της πολιτικής των ΗΠΑ στα Βαλκάνια. Αν όντως οι ποινές, οι ρήτρες και τα πρόστιμα ξεπεράσουν το ιλιγγιώδες ποσό των 100 δισ. ευρώ, τότε το Βερολίνο θα χρησιμοποιήσει κάθε δυνατή πρακτική συγκεκαλυμμένης επιδότησης για να σώσει τον εθνικό πρωταθλητή εκθέτοντας τη Γερμανία σε πιέσεις από τους εταίρους της και όχι μόνον, καθώς ο κύριος στόχος της Συνθήκης ΤΤΙΡ (Ενιαία Αγορά Βόρειας Αμερικής και ΕΕ) που προωθεί η Ουάσιγκτον είναι η εκμηδένιση παρόμοιων πειρατικών πρακτικών εθνικού προστατευτισμού.
Ο βασιλιάς δεν είναι ακόμη γυμνός, αλλά έχει αρχίσει να χάνει κάποια από τα ρούχα του...

Γιώργος Καπόπουλος
6-10-2015