Τι ακριβώς συνέβη στην Τουρκία
Τι ακριβώς συνέβη στην Τουρκία από την εποχή του Ταμερλάνου!
Μάλλον θα πρόκειται για υπερβολή του Τούρκου αρθρογράφου Εμρέ Γκενέν, της φιλοκυβερνητικής Sabah, ότι η Τουρκία έχει να δει τέτοια σφαγή, σαν και αυτή που συνέβη το Σάββατο, από το 1402, ενάντια στα στρατεύματα του Ταμερλάνου ο οποίος κατέστρεψε τον oθωμανικό στρατό.
Στην Άγκυρα πολλοί θεωρούν ότι η πόλη που συμβόλισε τη νέα Τουρκία απαξιώνεται από ένα τέτοιο γεγονός. Ότι οι δυνάμεις ασφαλείας δεν μπορούν να διαφυλάξουν «τα άγια των αγίων», αφού η καταστροφή συνέβη στο κέντρο της πόλης όπου, σε ένα χιλιόμετρο απόσταση, βρίσκονται το Γενικό Επιτελείο, το Κοινοβούλιο, πολλά υπουργεία, και λίγο περισσότερο από χιλιόμετρο, το μαυσωλείο του Κεμάλ.
Στα σχόλια των Τούρκων αρθρογράφων επισημαίνεται ακόμη πως τόσο ο χώρος όσο και η διαδρομή που θα ακολουθούσε η διαδήλωση είναι τα πλέον γνωστά στις Αρχές, αφού συνήθως όλοι οι διαδηλωτές αυτή τη διαδρομή ακολουθούν.
Άλλο ένα στοιχείο άξιο επισήμανσης είναι ότι η αστυνομία πάντοτε επιτηρεί και ελέγχει τους διαδηλωτές όταν πρόκειται, κυρίως, για διαδηλώσεις Κούρδων ή αριστερών οργανώσεων.
Όλα αυτά, και άλλα πολλά, αποτελούν απορίες της τουρκικής κοινής γνώμης για την αδιαφορία των αρχών ασφαλείας να λάβουν τα απαιτούμενα μέτρα. Σχολιάζεται επίσης η απάντηση του υπουργού Εσωτερικών, όταν ρωτήθηκε για τα κενά που άφησαν οι αρμόδιες υπηρεσίες. Η απάντησή του, ότι δεν υπήρξαν κενά, αποτέλεσε αντικείμενο έντονης κριτικής. Η αξιωματική αντιπολίτευση, μάλιστα, το κεμαλικό CHP, διά του ηγέτη του, ζήτησε την παραίτηση του υπουργού Εσωτερικών. Κάτι περισσότερο θα γνωρίζει.
Εντύπωση επίσης προκάλεσε το γεγονός ότι μετά τις εκρήξεις, η αστυνομία δεν επέτρεπε τα ασθενοφόρα να πλησιάσουν τους τραυματίες. Υποχώρησε μόνο μετά την επίθεση που δέχθηκε από το εξαγριωμένο πλήθος.
Όλα αυτά βάζουν σε σκέψεις πολλούς ψύχραιμους αναλυτές για την προέλευση των δραστών. Ο πρώτος προσανατολισμός είναι προς την κατεύθυνση του Ισλαμικού Κράτους, διότι εντοπίζουν πολλές ομοιότητες μεταξύ της επίθεσης στην Άγκυρα και της επίθεσης στις 20 Ιουλίου, στο Σουρούτς, μια πόλη στη νοτιοανατολική Τουρκία όπου διαδηλωτές, κυρίως Κούρδοι, αριστεροί και ακτιβιστές, διαδήλωναν ενάντια στον περιορισμό των δημοκρατικών ελευθεριών. Η επίθεση εκείνη είχε 30 νεκρούς. Οι τουρκικές Αρχές αφήνουν να εννοηθεί ότι ένας από τους δράστες αυτοκτονίας στην επίθεση του Σαββάτου στην Άγκυρα μπορεί να είναι ο αδελφός του βομβιστή που προκάλεσε την έκρηξη στο Σουρούτς. Τα δύο αδέλφια εντάχθηκαν στο Ισλαμικό Κράτος το 2014, και μετά τα γεγονότα του Σουρούτς ο ένας αδελφός εξαφανίστηκε.
Δεν λείπουν οι εκτιμήσεις, κυρίως του φιλοκυβερνητικού τουρκικού Τύπου, να πρόκειται για ενέργεια σκληροπυρηνικών του PKK για να εκδηλώσουν την αντίθεσή τους στη μονομερή κήρυξη κατάπαυσης του πυρός που είχε αποφασίσει η ηγεσία του, και τελικά, ακόμη και μετά το τραγικό γεγονός, την κήρυξε. Μάλιστα, στην Τουρκία μετά την τραγωδία επανήλθε στη δημόσια συζήτηση πληροφορία των αρχών ασφαλείας ότι οι μυστικές υπηρεσίες του Άσαντ εισήλθαν στη χώρα για να προκαλέσουν αστάθεια, ή ακόμη πως πέντε βομβιστές αυτοκτονίας του PKK βρίσκονταν στην Τουρκία για επιχειρήσεις. Δεν αποκλείεται, όμως, η διαρροή των πληροφοριών αυτών τις προηγούμενες ημέρες να εξυπηρετούσε κρατικές σκοπιμότητες.
Δεν αποκλείουν επίσης ενέργεια της αριστερής οργάνωσης DHKP-C, στελέχη της οποίας, κατά καιρούς, οι τουρκικές Αρχές ισχυρίζονται ότι εκπαιδεύτηκαν στην Ελλάδα.
Ωστόσο, παραμένει ανεξήγητη η αδιαφορία της αστυνομίας να λάβει μέτρα ασφαλείας, να κάνει τους συνήθεις σε διαδηλώσεις ελέγχους, να ρίξει δακρυγόνα κατά των διαδηλωτών μετά την έκρηξη, να μην επιτρέψει τα ασθενοφόρα να προσεγγίσουν.
Όλα αυτά, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι γνωρίζει καλά το πώς λειτουργούν οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες και οι υπηρεσίες ασφαλείας, οι οποίες δεν αφήνουν κανέναν πολίτη και καμιά οργάνωση χωρίς 24ωρη παρακολούθηση, οδήγησαν τον συμπρόεδρο του κουρδικού κόμματος HDP, Σελαματίν Ντεμιρτάς, να αποδώσει ευθύνες στο τουρκικό κράτος. Υπόθεση που δεν αποκλείεται.
Ο Ταγίπ Ερντογάν, καθώς βλέπει να πλησιάζει η ημερομηνία των εκλογών και το κόμμα του να μην ανακτά την κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή για το σχηματισμό αυτοδύναμης κυβέρνησης και ικανό αριθμό βουλευτών για αλλαγή του συντάγματος με την καθιέρωση προεδρικού συστήματος, φέρεται αποφασισμένος να κάνει τα πάντα για να αναστρέψει το κλίμα. Αν αποτύχει, το τέλος του διακρίνεται στον ορίζοντα και θα έχει να αντιμετωπίσει πολλούς ανοικτούς λογαριασμούς. Πολλοί Κούρδοι ψηφοφόροι που παραδοσιακά ψήφιζαν το AKP, το κόμμα του Ερντογάν, το εγκατέλειψαν και ενίσχυσαν το κουρδικό κόμμα HDP. Ο μόνος τρόπος για να τους επαναφέρει στη βάση τους ο Ερντογάν είναι να ενσπείρει το φόβο. Θα δούμε τις επόμενες ημέρες αν η προσπάθεια αυτή πέτυχε ή θα λειτουργήσει ως μπούμερανγκ.
Στη διαδήλωση που πραγματοποιούνταν για να στείλει ένα μήνυμα ειρήνευσης στον πόλεμο του τουρκικού κράτους με το PKK, δεν συμμετείχαν μόνο Κούρδοι αλλά και ακτιβιστές, αριστερές οργανώσεις, μέλη εργατικών συνδικάτων και πολλοί ανεξάρτητοι πολίτες.
Ακόμη και η κυβερνητική Sabah αναρωτιέται στο κύριο άρθρο πώς είναι δυνατόν οι τρομοκράτες να έφτασαν τόσο κοντά στη συγκέντρωση για να προκαλέσουν έναν μεγάλο αριθμό θυμάτων. Είναι αξιοσημείωτο ότι η εφημερίδα επισημαίνει πως το γεγονός συνέβη καθώς η Ρωσία μπήκε αποτελεσματικά στον πόλεμο της Συρίας, το Ιράν διεκδικεί μεγαλύτερη περιφερειακή επιρροή, οι μυστικές υπηρεσίες του Άσαντ ανοιχτά απειλούν με τρομοκρατία, και η Τουρκία αποφάσισε να ταχθεί στο πλευρό της Δύσης. Προτείνει ηρεμία και καταγγελία της τρομοκρατίας. Καταγγέλλει επίσης τις δηλώσεις και τη συμπεριφορά του κούρδου ηγέτη Σελαχατίν Ντεμιρτάς.
Άξια επισήμανσης είναι, τέλος, η κατάληξη του άρθρου του τούρκου αρθρογράφου Εμρέ Γκενέν: «Η Τουρκία έχει γίνει παιδική χαρά για ξένες μυστικές υπηρεσίες, τρομοκρατικές οργανώσεις και διεθνείς εγκληματικές εταιρείες. Η κυβέρνηση αύξησε την ήπια ισχύ της ανοίγοντας τα σύνορα στους πρόσφυγες, αλλά οι παγωμένες σχέσεις με την ΕΕ και η περιφρόνηση από το ΝΑΤΟ δεν επέτρεψαν την αλληλεγγύη τους. Τώρα συνειδητοποίησαν πόσο επικίνδυνο είναι να αφήσουν την Τουρκία μόνη».
Απομένει να δούμε αν πράγματι η Δύση αποφάσισε να μην αφήσει μόνη την Τουρκία, ή οδηγεί τις εξελίξεις σε μια πορεία μη αντιστρεπτή για την Άγκυρα.
12/10/15
ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ
(pontos-news.gr)
www.anixneuseis.gr/?p=130577
Άγκυρα: Δύο βόμβες που μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο.
Ευτυχώς το νόμπελ Ειρήνης δεν δόθηκε στη κυρία Μέρκελ, αλλά το πλήγμα στην ειρήνη και στην σταθερότητα της περιοχής είναι πολύ σοβαρότερο: οι δύο βόμβες που δολοφόνησαν στην Άγκυρα πάνω από 100 άτομα και τραυμάτισαν τα διπλάσια, βάζουν φωτιά όχι μόνο στην Τουρκία αλλά και σε ολόκληρη την περιοχή. Από το πρόβλημα των προσφυγικών ροών στην Ελλάδα και την Ευρώπη μέχρι τον πόλεμο στη Συρία και τη Μέση Ανατολή, όλες οι εξελίξεις πρόκειται να επηρεαστούν πολύ σοβαρά.
Όπως καμιά οργάνωση δεν έχει πάρει την ευθύνη για το διπλό τρομοκρατικό χτύπημα, το μόνο βέβαιο είναι ότι αποτελεί σταθμό στη στρατηγική της εμφυλιοπολεμικής έντασης που ακολουθεί εδώ και μήνες ο Ταγίπ Ερντογάν. Για όλα φταίνε οι εκλογές: στις τελευταίες του Ιουνίου, το ΑΚΡ , το κόμμα του Τούρκου προέδρου, δεν μπόρεσε να κερδίσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία ικανή να σχηματίσει την κυβέρνηση που επιθυμούσε ο “νέος Σουλτάνος”, όπως αποκαλούν τον Ερντογάν οι αντίπαλοι του. Αντίθετα, κερδισμένο από τις κάλπες βγήκε το φιλοκουρδικό HDP, που κατάφερε να περάσει το όριο του 10% (13% και 80 βουλευτές).
Η στρατηγική της εθνικής συμφιλίωσης που ο ίδιος ο Ερντογάν είχε προωθήσει, τόσο με την εκεχειρία με το PKK του Οτσαλάν, όσο και με τα μέτρα βελτίωσης των δικαιωμάτων της κουρδικής μειονότητας, δεν είχε βοηθήσει το κόμμα του αλλά τους Κούρδους. Ενώ σχεδιάζονταν νέες βουλευτικές εκλογές για την 1η Νοεμβρίου, ο Τούρκος πρόεδρος άλλαξε τελείως στρατηγική: ξεκίνησε έναν νέο βρόμικο πόλεμο εναντίον των Κούρδων αλλά και της τουρκικής αντιπολίτευσης, που δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει από την στυγνή καταπίεση και τις βαρβαρότητες των σκοτεινών δεκαετιών, από την έναρξη του αντάρτικου του ΡΚΚ το 1984, μέχρι την σύλληψη του Οτσαλάν το 1999.
Σε πολλές περιπτώσεις, η δράση των δυνάμεων ασφαλείας και του στρατού δεν έχει προηγούμενο: κήρυξη κατάστασης πολιορκίας σε πόλεις του νότου, μαζικές συλλήψεις και συντριβή κάθε ειρηνικής διαδήλωσης και κάθε αντίθετης φωνής. Η μπάλα παίρνει όχι μόνο τους Κούρδους αλλά και όσους συμμετείχαν στα κινήματα πολιτών που ξεκίνησαν από το πάρκο Γκεζί στην Κωνσταντινούπολη, μέχρι τον τύπο: από το 2014, 300 δημοσιογράφοι και μπλόγκερς έχουν κατηγορηθεί για “προσβολή του προέδρου”. Δεν λείπουν οι συλλήψεις ακόμη και διευθυντών εφημερίδων, ενώ επτά τηλεοπτικά κανάλια της αντιπολίτευσης απαγορεύθηκε να εκπέμπουν τον Οκτώβριο.
Απόπειρα λιντσαρίσματος δημοσιογράφου από οπαδούς του κόμματος του Ερντογάν, επίθεση στα γραφεία ακόμη και της παραδοσιακής Hürriyet απο αγανακτισμένους πολίτες με επικεφαλής βουλευτή του ΑΚΡ (με σύνθημα “Ο Θεός είναι Μεγάλος”) και φυσικά επιθέσεις και καταστροφές γραφείων του φιλοκουρδικού HDP σε πολλές πόλεις της χώρας. Όμως παρά την επιστροφή στο βούρδουλα και τον φόβο, οι τελευταίες δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι το τελευταίο διατηρούσε τις δυνάμεις του, ενώ το ΑΚΡ του Ερντογάν δεν συγκέντρωνε ποσοστό ικανό να σχηματίσει κυβέρνηση. Σε αυτό το πλαίσιο σημειώθηκε η πολύνεκρη βομβιστική επίθεση του Σαββάτου. Εναντίον διαδηλωτών του HDP και της αριστεράς, που ζητούσαν ακριβώς τον τερματισμό των εχθροπραξιών και την υπεράσπιση της δημοκρατικής ομαλότητας. Και το ερώτημα είναι ποιος, και με ποιο τρόπο θέλει να εκμεταλλευτεί το μακελειό.
Δύο παρόμοιες βομβιστικές επιθέσεις σημειώθηκαν το καλοκαίρι στο Ντιγιαρμπακίρ και την επίσης κουρδική πόλη Σουρούτς, με δεκάδες θύματα, ξανά συγκεντρωμένους Κούρδους και ακτιβιστές της αριστεράς. Αυτή ακριβώς η τελευταία επίθεση αποδόθηκε από την τουρκική κυβέρνηση στο Ισλαμικό Κράτος, που δρα στη γειτονική Συρία και έδωσε την αφορμή στον πρόεδρο Ερντογάν να ξεκινήσει “την συντονισμένη εκστρατεία εναντίον της τρομοκρατίας” , δηλαδή εναντίον του Ισλαμικού Κράτους και των Κούρδων του ΡΚΚ στο Ιράκ. Μερικές μέρες μετά, ο Τούρκος πρόεδρος έδωσε το πράσινο φως στις ΗΠΑ να χρησιμοποιήσουν την αεροπορική βάση του Ινσιρλίκ για να χτυπήσουν τις δυνάμεις του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία. Ενώ το τελευταίο δεν πήρε την ευθύνη για τις τρομοκρατικές επιθέσεις, αυτές έδωσαν την αφορμή στον Ερντογάν να εγκαινιάσει την στρατηγική του εμφυλίου πολέμου, υπολογίζοντας ότι σε τέτοιες περιπτώσεις οι ψηφοφόροι συσπειρώνονται γύρω από την ηγεσία.
Ποιος άραγε να βρίσκεται πίσω από την επίθεση; Καλά πληροφορημένοι κύκλοι υποστηρίζουν ότι οι δυνάμεις ασφαλείας της Τουρκίας έχουν διαβρωθεί από ισλαμιστές που επιδιώκουν την παραμονή του ΑΚΡ στην εξουσία με όλα τα μέσα, ενώ η χώρα έχει μια πλούσια παρακρατική ιστορία. Δεν αποκλείεται από την άλλη πλευρά το Ισλαμικό Κράτος (το ένα τρίτο των δυνάμεων του οποίου προέρχεται από Τούρκους), να αναλάβει την ευθύνη ως αντίποινα στην συμμετοχή της Τουρκίας στον πόλεμο της Συρίας, με το αμερικανικό στρατόπεδο. Αλλά γιατί τότε να παραμένει βασικός στόχος των βομβιστών όχι η κυβέρνηση, που συντάχθηκε με τις ΗΠΑ, αλλά η αντιπολίτευση και η αριστερά;
Σε κάθε περίπτωση η Τουρκία έχει μπει σε μια περίοδο βίας και πολιτικής ανωμαλίας, ανάλογη με αυτήν που οδήγησε στα πραξικοπήματα του 1960, 1971 και 1980. Στην θλιβερή παρουσία τους την προηγούμενη εβδομάδα στην Ευρωβουλή, οι Μέρκελ-Ολάντ περιέγραψαν την Τουρκία ως το κατάλληλο μέρος για την παραμονή των κυμάτων προσφύγων από την Συρία και το Ιράκ. Μετά τις εκρήξεις και την βαθιά πολιτική κρίση που την συγκλονίζει, ακόμη και αυτό το καθήκον – για να μην αναφερθεί κανείς στον πόλεμο στη Συρία, ή την εμπλοκή ΗΠΑ-Ρωσίας – είναι όλο και πιο δύσκολο να το αναλάβει η Τουρκία.
Ευτυχώς το νόμπελ Ειρήνης δεν δόθηκε στη κυρία Μέρκελ, αλλά το πλήγμα στην ειρήνη και στην σταθερότητα της περιοχής είναι πολύ σοβαρότερο: οι δύο βόμβες που δολοφόνησαν στην Άγκυρα πάνω από 100 άτομα και τραυμάτισαν τα διπλάσια, βάζουν φωτιά όχι μόνο στην Τουρκία αλλά και σε ολόκληρη την περιοχή. Από το πρόβλημα των προσφυγικών ροών στην Ελλάδα και την Ευρώπη μέχρι τον πόλεμο στη Συρία και τη Μέση Ανατολή, όλες οι εξελίξεις πρόκειται να επηρεαστούν πολύ σοβαρά.
Όπως καμιά οργάνωση δεν έχει πάρει την ευθύνη για το διπλό τρομοκρατικό χτύπημα, το μόνο βέβαιο είναι ότι αποτελεί σταθμό στη στρατηγική της εμφυλιοπολεμικής έντασης που ακολουθεί εδώ και μήνες ο Ταγίπ Ερντογάν. Για όλα φταίνε οι εκλογές: στις τελευταίες του Ιουνίου, το ΑΚΡ , το κόμμα του Τούρκου προέδρου, δεν μπόρεσε να κερδίσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία ικανή να σχηματίσει την κυβέρνηση που επιθυμούσε ο “νέος Σουλτάνος”, όπως αποκαλούν τον Ερντογάν οι αντίπαλοι του. Αντίθετα, κερδισμένο από τις κάλπες βγήκε το φιλοκουρδικό HDP, που κατάφερε να περάσει το όριο του 10% (13% και 80 βουλευτές).
Η στρατηγική της εθνικής συμφιλίωσης που ο ίδιος ο Ερντογάν είχε προωθήσει, τόσο με την εκεχειρία με το PKK του Οτσαλάν, όσο και με τα μέτρα βελτίωσης των δικαιωμάτων της κουρδικής μειονότητας, δεν είχε βοηθήσει το κόμμα του αλλά τους Κούρδους. Ενώ σχεδιάζονταν νέες βουλευτικές εκλογές για την 1η Νοεμβρίου, ο Τούρκος πρόεδρος άλλαξε τελείως στρατηγική: ξεκίνησε έναν νέο βρόμικο πόλεμο εναντίον των Κούρδων αλλά και της τουρκικής αντιπολίτευσης, που δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει από την στυγνή καταπίεση και τις βαρβαρότητες των σκοτεινών δεκαετιών, από την έναρξη του αντάρτικου του ΡΚΚ το 1984, μέχρι την σύλληψη του Οτσαλάν το 1999.
Σε πολλές περιπτώσεις, η δράση των δυνάμεων ασφαλείας και του στρατού δεν έχει προηγούμενο: κήρυξη κατάστασης πολιορκίας σε πόλεις του νότου, μαζικές συλλήψεις και συντριβή κάθε ειρηνικής διαδήλωσης και κάθε αντίθετης φωνής. Η μπάλα παίρνει όχι μόνο τους Κούρδους αλλά και όσους συμμετείχαν στα κινήματα πολιτών που ξεκίνησαν από το πάρκο Γκεζί στην Κωνσταντινούπολη, μέχρι τον τύπο: από το 2014, 300 δημοσιογράφοι και μπλόγκερς έχουν κατηγορηθεί για “προσβολή του προέδρου”. Δεν λείπουν οι συλλήψεις ακόμη και διευθυντών εφημερίδων, ενώ επτά τηλεοπτικά κανάλια της αντιπολίτευσης απαγορεύθηκε να εκπέμπουν τον Οκτώβριο.
Απόπειρα λιντσαρίσματος δημοσιογράφου από οπαδούς του κόμματος του Ερντογάν, επίθεση στα γραφεία ακόμη και της παραδοσιακής Hürriyet απο αγανακτισμένους πολίτες με επικεφαλής βουλευτή του ΑΚΡ (με σύνθημα “Ο Θεός είναι Μεγάλος”) και φυσικά επιθέσεις και καταστροφές γραφείων του φιλοκουρδικού HDP σε πολλές πόλεις της χώρας. Όμως παρά την επιστροφή στο βούρδουλα και τον φόβο, οι τελευταίες δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι το τελευταίο διατηρούσε τις δυνάμεις του, ενώ το ΑΚΡ του Ερντογάν δεν συγκέντρωνε ποσοστό ικανό να σχηματίσει κυβέρνηση. Σε αυτό το πλαίσιο σημειώθηκε η πολύνεκρη βομβιστική επίθεση του Σαββάτου. Εναντίον διαδηλωτών του HDP και της αριστεράς, που ζητούσαν ακριβώς τον τερματισμό των εχθροπραξιών και την υπεράσπιση της δημοκρατικής ομαλότητας. Και το ερώτημα είναι ποιος, και με ποιο τρόπο θέλει να εκμεταλλευτεί το μακελειό.
Δύο παρόμοιες βομβιστικές επιθέσεις σημειώθηκαν το καλοκαίρι στο Ντιγιαρμπακίρ και την επίσης κουρδική πόλη Σουρούτς, με δεκάδες θύματα, ξανά συγκεντρωμένους Κούρδους και ακτιβιστές της αριστεράς. Αυτή ακριβώς η τελευταία επίθεση αποδόθηκε από την τουρκική κυβέρνηση στο Ισλαμικό Κράτος, που δρα στη γειτονική Συρία και έδωσε την αφορμή στον πρόεδρο Ερντογάν να ξεκινήσει “την συντονισμένη εκστρατεία εναντίον της τρομοκρατίας” , δηλαδή εναντίον του Ισλαμικού Κράτους και των Κούρδων του ΡΚΚ στο Ιράκ. Μερικές μέρες μετά, ο Τούρκος πρόεδρος έδωσε το πράσινο φως στις ΗΠΑ να χρησιμοποιήσουν την αεροπορική βάση του Ινσιρλίκ για να χτυπήσουν τις δυνάμεις του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία. Ενώ το τελευταίο δεν πήρε την ευθύνη για τις τρομοκρατικές επιθέσεις, αυτές έδωσαν την αφορμή στον Ερντογάν να εγκαινιάσει την στρατηγική του εμφυλίου πολέμου, υπολογίζοντας ότι σε τέτοιες περιπτώσεις οι ψηφοφόροι συσπειρώνονται γύρω από την ηγεσία.
Ποιος άραγε να βρίσκεται πίσω από την επίθεση; Καλά πληροφορημένοι κύκλοι υποστηρίζουν ότι οι δυνάμεις ασφαλείας της Τουρκίας έχουν διαβρωθεί από ισλαμιστές που επιδιώκουν την παραμονή του ΑΚΡ στην εξουσία με όλα τα μέσα, ενώ η χώρα έχει μια πλούσια παρακρατική ιστορία. Δεν αποκλείεται από την άλλη πλευρά το Ισλαμικό Κράτος (το ένα τρίτο των δυνάμεων του οποίου προέρχεται από Τούρκους), να αναλάβει την ευθύνη ως αντίποινα στην συμμετοχή της Τουρκίας στον πόλεμο της Συρίας, με το αμερικανικό στρατόπεδο. Αλλά γιατί τότε να παραμένει βασικός στόχος των βομβιστών όχι η κυβέρνηση, που συντάχθηκε με τις ΗΠΑ, αλλά η αντιπολίτευση και η αριστερά;
Σε κάθε περίπτωση η Τουρκία έχει μπει σε μια περίοδο βίας και πολιτικής ανωμαλίας, ανάλογη με αυτήν που οδήγησε στα πραξικοπήματα του 1960, 1971 και 1980. Στην θλιβερή παρουσία τους την προηγούμενη εβδομάδα στην Ευρωβουλή, οι Μέρκελ-Ολάντ περιέγραψαν την Τουρκία ως το κατάλληλο μέρος για την παραμονή των κυμάτων προσφύγων από την Συρία και το Ιράκ. Μετά τις εκρήξεις και την βαθιά πολιτική κρίση που την συγκλονίζει, ακόμη και αυτό το καθήκον – για να μην αναφερθεί κανείς στον πόλεμο στη Συρία, ή την εμπλοκή ΗΠΑ-Ρωσίας – είναι όλο και πιο δύσκολο να το αναλάβει η Τουρκία.
12/10/15
Στέλιος Κούλογλου
http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/agkyra-dyo-bombes-poy-mporoyn-na-allaksoyn-ton-kosmo-toy-s-koylogloy
Στέλιος Κούλογλου
http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/agkyra-dyo-bombes-poy-mporoyn-na-allaksoyn-ton-kosmo-toy-s-koylogloy