Χαίρε Καίσαρα

''Είναι κάτι στιγμές που αισθάνεσαι ότι η ζωή περνάει μπροστά από τα μάτια σου.  Δεν υπάρχει μόνο η προσωπική ζωή, τώρα τελευταία στις κινηματογραφικές αναδρομές μου δεσπόζει η επαγγεματική: από το σχολείο, μέχρι το πανεπιστήμιο, από τις προπτυχιακές μέχρι τις μεταπτυχιακές σπουδές, από τα χαρτιά, τα διπλώματα, τις καταρτίσεις, τα πιστοποιητικά, τα όνειρα, τις προσπάθειες, την ανόητη επιλογή να δραστηριοποιηθώ σε αυτή τη χώρα.  Ξέρω γιατί περνάει μπροστά από τα μάτια μου – επειδή έρχεται το τέλος.  Έρχεται το τέλος και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γιαυτό, δεν μπορείς να αλλάξεις τίποτα, ούτε με τη φωνή σου, ούτε με τη δουλειά σου, ούτε με την ψήφο σου.  Οι πόρτες είναι εντελώς κλειστές.  Είναι εντελώς κλειστές για τους ανθρώπους που ουδέποτε ζήτησαν χάρες, ρουσφέτια, διορισμούς, διαγραφές χρεών που δεν έχουν ανάγκη κανέναν εκτός από το να αφεθούν ελεύθεροι να δουλέψουν''...

 

Πρόσφατα, προκειμένου να καταθέσω τα χαρτιά μου για μια ολιγόμηνη θέση εξωτερικού επιστημονικού συνεργάτη, μου ζητήθηκε να προσκομίσω δύο χαρτιά και αυτά τα δυο μονάχα: μια βεβαίωση εγγραφής από τον ΟΑΕΕ και άλλη μία του Επιμελητηρίου.  Και οι δυο βεβαιώσεις έπρεπε να είναι του τελευταίου εξαμήνου και θα λειτουργούσαν ως ατράνταχτη απόδειξη της ιδιότητάς μου, αυτής του ελεύθερου επαγγελματία.  Ολα τα υπόλοιπα αποδεικτικά στοιχεία θα ήταν καλοδεχούμενα πλην όμως δευτερευούσης σημασίας για την πρόσληψη, σε σχέση με τις βεβαιώσεις.  Εν ολίγοις, ο ΟΑΕΕ και το Επιμελητήριο, η καταναγκαστική ασφάλιση και η συνδρομή σε έναν άχρηστο φορέα, θα αναδείκνυαν την υπόστασή μου περισσότερο από όσο έχουν μέχρι σήμερα κάνει είκοσι χρόνια (προ)υπηρεσίας στο επάγγελμα.

Μέσα σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον για τους ελεύθερους επαγγελματίες, με τη δουλειά να συρρικνώνεται κάθε μήνα και περισσότερο, σε κάθε κάλεσμα για εργασία καταλήγεις να ευχαριστείς τα καλά σου άστρα, ενώ φυσικά δεν διανοείσαι να απορρίψεις τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται.  Επιπλέον, καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή, αλλά αν χρειάζεται να περάσεις από τον ΟΑΕΕ για να την πάρεις, πρέπει να προετοιμάσεις τον εαυτό σου για ξεφτίλα. Το αγαπημένο κράτος που όλα εν σοφία τα εποίησε, έχει εξασφαλίσει τη χειρότερη αντιμετώπιση για τους ελεύθερους επαγγελματίες, οι οποίοι είναι εκ προοιμίου μπαγαπόντηδες φοροφυγάδες, όπως αποδεικνύεται από το γεγονός ότι το τελευταίο διάστημα έχουν δημιουργήσει χρέη απέναντι στον ευαγή αυτό οργανισμό.  Η υποψία ότι δεν υπάρχουν έσοδα για να ταϊσουμε το τέρας και ότι βρισκόμαστε ένα βήμα πριν το οριστικό λουκέτο, απορρίπτεται από τους φωστήρες των κυβερνήσεων ως αβάσιμη. 

Πήρα λοιπόν τον πληγωμένο μου εγωϊσμό (δεν είναι εύκολο να σου θυμίζουν την οικονομική σου ανεπάρκεια κάθε τρεις και λίγο) και έσυρα τα πόδια μου μέχρι τον ΟΑΕΕ.  Μόλις έφτασα μέσα, ζήτησα πληροφορίες για το πώς θα μπορούσα να πάρω αυτό που χρειαζόμουν.

Παρόλο που είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν δεκάδες συνάδελφοι που κάνουν αυτό το πράγμα κάθε μέρα (ζητάνε δηλαδή βεβαιώσεις), πάντα θα βρεθεί ένας υπάλληλος που θα συμπεριφερθεί σαν να μην έχει ακούσει ποτέ τίποτα περί του θέματος στη ζωή του και αυτός ο υπάλληλος θα πέσει σε μένα.  Θα με κοιτάξει απορημένος, με μια εσάνς καχυποψίας και θα με ρωτήσει με φωνή εισαγγελέα:

-Τι τη θέλεις τη βεβαίωση;

Στον ενικό φυσικά.  Θα σας μιλήσω για το ρατσισμό που υφιστάμεθα οι κοντές που νεάζουμε σε εμφάνιση, με κάποια άλλη ευκαιρία.

Του λέω.  Συνεχίζει να μη γνωρίζει τίποτα και προσκαλεί στο παιχνίδι την αρχιδεσμοφύλακα (ποιητική αδεία για το άτομο που λύνει τις υποθέσεις που δεν μπορούν να λύσουν οι υπεράριθμοι ανειδίκευτοι).

Της λέω.  Μου απαντάει:

-Η επιχείρησή σας είναι στην παλιά πόλη ή στην καινούρια πόλη;

Δεν είχα ιδέα.  Εμένα όλα παλιά μου φαίνονται στην πόλη και επιπλέον η Ιστορία-Αρχαιολογία δεν υπήρξε το δυνατό μου σημείο.

-Στην παλιά

-Δηλαδή που;

Της λέω.

-Αυτό δεν θεωρείται παλιά πόλη.  Χα χα, γυρίζει στους υπόλοιπους που περίμεναν στην ουρά μετά από μένα.  Δεν ξέρουνε που έχουνε τις επιχειρήσεις τους και θέλουνε και προκοπή!

Λατρεύω να με μειώνουν δημοσίως.  Με βοηθάει να γράφω καλύτερα κείμενα.  Κράτησα νοερή σημείωση να κάνω επανάληψη τα πραγματικά σύνορα μεταξύ παλιάς και καινούριας πόλης και να γράψω άρθρο για τη - μέχρι στιγμής - θεϊκή εμπειρία μου.

-Τέλος πάντων, για να δούμε.  Πώς είπαμε πως σας λένε;

Εκτυπώνει ένα μακρινάρι με τις αμαρτίες των τελευταίων ετών.

-Μα εσείς χρωστάτε, μου λέει.  Δεν γίνεται να πάρετε βεβαίωση.

-Χρωστάω, ναι, της απαντάω εγώ με παρρησία, σαν μέλος ψυχοθεραπευτικής ομάδας Πολιορκημένων Επαγγεματιών.  Αλλά χρειάζομαι μόνο μια βεβαίωση που να λέει ότι είμαι εγγεγραμμένη σε εσάς...

-Δεν φεύγει βεβαίωση από τον ΟΑΕΕ εφόσον υπάρχουν χρέη.

-Ναι, αλλά αν δεν πάρω την βεβαίωση, δεν θα μπορέσω να δουλέψω για να πληρώσω τα χρέη.

-Αυτό δεν είναι δική μου δουλειά, μου απαντάει.  Εγώ σας λέω τι λέει ο νόμος!

Είναι κάτι στιγμές που αισθάνεσαι ότι η ζωή περνάει μπροστά από τα μάτια σου.  Δεν υπάρχει μόνο η προσωπική ζωή, τώρα τελευταία στις κινηματογραφικές αναδρομές μου δεσπόζει η επαγγεματική: από το σχολείο, μέχρι το πανεπιστήμιο, από τις προπτυχιακές μέχρι τις μεταπτυχιακές σπουδές, από τα χαρτιά, τα διπλώματα, τις καταρτίσεις, τα πιστοποιητικά, τα όνειρα, τις προσπάθειες, την ανόητη επιλογή να δραστηριοποιηθώ σε αυτή τη χώρα.  Ξέρω γιατί περνάει μπροστά από τα μάτια μου – επειδή έρχεται το τέλος.  Έρχεται το τέλος και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γιαυτό, δεν μπορείς να αλλάξεις τίποτα, ούτε με τη φωνή σου, ούτε με τη δουλειά σου, ούτε με την ψήφο σου.  Οι πόρτες είναι εντελώς κλειστές.  Είναι εντελώς κλειστές για τους ανθρώπους που ουδέποτε ζήτησαν χάρες, ρουσφέτια, διορισμούς, διαγραφές χρεών που δεν έχουν ανάγκη κανέναν εκτός από το να αφεθούν ελεύθεροι να δουλέψουν. 

-Πάντως, μπορείτε να κάνετε ρύθμιση, μου λέει σε αισθητά διαφορετικό τόνο, με συνενοχή.  Να πληρώσετε την πρώτη δόση ίσα για να πάρετε τη βεβαίωση.

Τι πλάκα που έχει ο ΟΑΕΕ.  Νομίζει ότι μπορεί να σου βρίσκεται εύκαιρο ένα χιλιάρικο και είναι πεπεισμένος ότι ακόμα και αν βρεθεί στην πόρτα σου αυτό, εσύ θα σπεύσεις να το διαθέσεις στον συγκεκριμένο οργανισμό. 

Εν τω μεταξύ τα χρήματα που θα πρέπει να πετάξεις στον ΟΑΕΕ, είναι περισσότερα από αυτά που θα πάρεις ως μισθό για οποιαδήποτε θέση σήμερα.  Δηλαδή θα δώσεις περίπου 1200 ευρώ για να  σου επιτρέψουν να πάρεις μια βεβαίωση με ημερομηνία λήξης τον επόμενο μήνα, για να καταφέρεις να δουλέψεις και να εισπράξεις 500 ευρώ.  Τα οποία θα δώσεις ξανά στον ΟΑΕΕ στον επόμενο τόνο και ούτω καθεξής.

Αλλά γιατί να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας;  Ποιος ελεύθερος επαγγελματίας μπορεί να αντεπεξέλθει στη ρύθμιση που σου ζητάει να την πληρώνεις ευλαβικά και επιπλέον να ξαναγίνεις συνεπής σε νέες χρεώσεις;  Αν είχαμε όλα τα χρήματα της ρυθμισοασφάλειας δεν θα είχαμε μπει σε αυτό τον κυκεώνα εξαρχής.

Και γιατί το κράτος να επιμένει να ζει σε αυτό το ψέμα;  Ότι την βγάζει δεν την βγάζει, τον φάγαμε και αυτό τον μήνα, άντε να βγουν τα μισθά του επόμενου;  Αφού έχουμε ψοφήσει ως ανθρώπινο δυναμικό και η μπόχα μυρίζει μέχρι έξω.

Ξέρω πολλούς συναδέλφους που έβαλαν λουκέτο εξαιτίας του ΟΑΕΕ.  Δεν έβαλαν λουκέτο επειδή υπήρξαν ανεπαρκείς ή κακοί επαγγελματίες και είχαν όλοι όνειρα να κάνουν τον κόσμο καλύτερο.  Τελικά έφυγαν για να κάνουν καλύτερη μια άλλη χώρα.  Αυτή εδώ πεθαίνει στη μετριότητα.

Πάει και το παλιάμπελο με τα προσωπικά δεδομένα.  Κακοποιημένοι επαγγελματίες που θα πρέπει να γυρίζουμε από γραφείο σε γραφείο σε μικρές επαρχιακές πόλεις όπου βρίθει το κουτσομπολιό να μυξοκλαίμε για το αυτονόητο: μια παράταση για τις δουλειές μας, μια ελπίδα επανεκκίνησης.  Και η απάντηση να είναι πάντα το ίδιο ευθυνόφοβη, το ίδιο κρατικοδίαιτη, το ίδιο ανεπαρκής. 

Ο ΟΑΕΕ μας αξιολογεί και μας βρίσκει όλους λειψούς.

Το χαρτί δεν το πήρα. 

Χαίρε Καίσαρ, οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν.

Λιμνιωτάκη Δέσποινα

Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια,

Σύμβουλος σε θέματα διομαδικών διεργασιών.

'' MarketNews ''

 http://marketnews.gr/article/307010/xaire_kaisara

6-10-2015