Μετά Το Παρίσι
[Richard N. Haass Foreign policy views:
(...)In a May 2015 interview with BBC's HARDtalk, speaking as President of the Council on Foreign Relations, Haass predicted that we are entering a new era in world history, in part due to the muting of U.S. dominance by the more diffuse power wielded by states and non-state entities as a result of the proliferation of nuclear arms and cyberterrorism, and several policy failures, which may bring about an "era of disorder" in the absence of any clear superpower. The failures in policy he points to are many of the rationales leading up to the 2003 invasion of Iraq, including the notion that the Iraqi regime had any involvement with the September 11 attacks or terrorism in general, but excluding the prominent intelligence of the time which indicated that Saddam Hussein's regime did most likely possess weapons of mass destruction, a point which he now concedes he along with many of his colleagues and the international intelligence community "got wrong". He explained that he believes the existing problems of the region which were exacerbated by the "ill-advised" invasion of Iraq were compounded by subsequent errors, including the withdrawal of U.S. troops carried out under the Obama administration. Another major error, according to Haas, was the failure of the United States and the United Kingdom to intervene after it became clear that chemical weapons had been used during the Syrian civil war, leaving room for the Islamic State to gain a foothold. He has also stated he was against U.S. involvement in the Libyan Civil War, but said that if becoming involved was unavoidable, better follow up was an absolute necessity not fulfilled, resulting in a situation in which the people of Libya are "arguably worse off now than they were under the deeply flawed leadership of Muammar Gaddafi." These seemingly incongruous positions, he argues, demonstrate that consistency, when it comes to foreign relations, "is a bad idea", and that each situation requires a custom-fit approach. Maintaining a consistent interventionist or conversely non-interventionistforeign policy, for example, would be a mistake.[7](...)
ΠΗΓΗ:Richard N. Haass ]
(...)In a May 2015 interview with BBC's HARDtalk, speaking as President of the Council on Foreign Relations, Haass predicted that we are entering a new era in world history, in part due to the muting of U.S. dominance by the more diffuse power wielded by states and non-state entities as a result of the proliferation of nuclear arms and cyberterrorism, and several policy failures, which may bring about an "era of disorder" in the absence of any clear superpower. The failures in policy he points to are many of the rationales leading up to the 2003 invasion of Iraq, including the notion that the Iraqi regime had any involvement with the September 11 attacks or terrorism in general, but excluding the prominent intelligence of the time which indicated that Saddam Hussein's regime did most likely possess weapons of mass destruction, a point which he now concedes he along with many of his colleagues and the international intelligence community "got wrong". He explained that he believes the existing problems of the region which were exacerbated by the "ill-advised" invasion of Iraq were compounded by subsequent errors, including the withdrawal of U.S. troops carried out under the Obama administration. Another major error, according to Haas, was the failure of the United States and the United Kingdom to intervene after it became clear that chemical weapons had been used during the Syrian civil war, leaving room for the Islamic State to gain a foothold. He has also stated he was against U.S. involvement in the Libyan Civil War, but said that if becoming involved was unavoidable, better follow up was an absolute necessity not fulfilled, resulting in a situation in which the people of Libya are "arguably worse off now than they were under the deeply flawed leadership of Muammar Gaddafi." These seemingly incongruous positions, he argues, demonstrate that consistency, when it comes to foreign relations, "is a bad idea", and that each situation requires a custom-fit approach. Maintaining a consistent interventionist or conversely non-interventionistforeign policy, for example, would be a mistake.[7](...)
ΠΗΓΗ:Richard N. Haass ]
Το πρόσφατο μακελειό στο Παρίσι, οι βομβιστικές επιθέσεις στη Βηρυτό του Λιβάνου, καθώς και η κατάρριψη ενός ρωσικού επιβατηγού αεροσκάφους πάνω από τη Χερσόνησο του Σινά της Αιγύπτου, ενισχύουν την άποψη ότι το Ισλαμικό Κράτος μεταφέρει τη δράση του σε παγκόσμιο επίπεδο εξαιτίας των πρόσφατων απωλειών που υπέστη στο Ιράκ, και αναδεικνύουν την αδιαμφισβήτητη ανάγκη να υπάρξει μια σαφής αντίδραση εκ μέρους της διεθνούς κοινότητας.
Για τον Richard N. Haass πρόεδρο του Συμβουλίου Διεθνών Σχέσεων των ΗΠΑ, άλλοτε Διευθυντή Σχεδιασμού Πολιτικής για το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ (2001-2003), καθώς και ειδικό απεσταλμένο του προέδρου Τζορτζ Μπους στη Βόρεια Ιρλανδία και Συντονιστή για το μέλλον του Αφγανιστάν, οι αντιδράσεις θα πρέπει να είναι πολλαπλές, και επί πολλών τομέων, προκειμένου να καταστούν επαρκείς.
Στο στρατιωτικό κομμάτι, οι αεροπορικές επιθέσεις θα πρέπει να ενταθούν, στρεφόμενες εναντίον κρίσιμων περιουσιακών στοιχείων του Ισλαμικού Κράτους, όπως εγκαταστάσεις πετρελαίου και φυσικού αερίου, αλλά και ηγετών. Τα πληττόμενα εδάφη θα πρέπει ωστόσο στη συνέχεια να τεθούν υπό έλεγχο και προκειμένου να συμβεί αυτό θα χρειαστεί και μία χερσαία δύναμη, επισημαίνει ο Χάας.
Αυτή δεν μπορεί να αναπτυχθεί «από το μηδέν»· το εγχείρημα έχει αποδειχθεί χρονοβόρο και εν πολλοίς αποτυχημένο. Ούτε και μπορεί η εν λόγω χερσαία δύναμη να συσταθεί από τα αραβικά κράτη, από τον ιρακινό στρατό ή από πολιτοφυλακές υποστηριζόμενες από το Ιράν.
Η καλύτερη επιλογή κατά τον Χάας είναι η στενότερη συνεργασία με τα κουρδικά στρατεύματα και με επιλεγμένες φυλές σουνιτών τόσο στο Ιράκ όσο και στη Συρία, η οποία πρακτικά σημαίνει παροχή πληροφοριών, όπλων, καθώς και διεύρυνση της παρουσίας Αμερικανών στρατιωτών από τους 3.500 που βρίσκονται ήδη εκεί έως και στους 10.000, προκειμένου να εκπαιδεύσουν, να συμβουλεύσουν και να βοηθήσουν στη διεύθυνση των στρατιωτικών δράσεων.
Μια τέτοια προσπάθεια θα πρέπει να είναι συλλογική – είτε υπό τη μορφή μίας άτυπης «συμμαχίας των προθύμων» που θα περιελάμβανε τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Γαλλία, τη Βρετανία, τα αραβικά κράτη, ή ακόμα και τη Ρωσία υπό τις κατάλληλες συνθήκες, είτε υπό την αιγίδα στα πλαίσια του ΝΑΤΟ ή των Ηνωμένων Εθνών. Η συσκευασία έχει μικρότερη σημασία από τα αποτελέσματα, γράφει χαρακτηριστικά ο Χάας. Συμβολικές κηρύξεις πολέμου χρήζουν ωστόσο προσοχής, καθώς ελλοχεύει ο κίνδυνος το Ισλαμικό Κράτος να εμφανίζεται ως νικητής κάθε μέρα που δεν ηττάται.
Εξίσου απαραίτητο είναι και το διπλωματικό κομμάτι. Ο Σύρος πρόεδρος Μπασάρ αλ-Άσαντ λειτουργεί προς όφελος των επιχειρήσεων στρατολόγησης του Ισλαμικού Κράτους και θα πρέπει να αποχωρήσει. Ωστόσο, οποιαδήποτε διάδοχος κυβέρνηση θα πρέπει να είναι ικανή να διατηρήσει την τάξη και να μην επιτρέψει στο Ισλαμικό Κράτος να εκμεταλλευτεί κάποιο κενό εξουσίας, όπως συνέβη στη Λιβύη.
Η ομαλή πολιτική μετάβαση προϋποθέτει επίση ρωσική και ιρανική στήριξη. Μία βραχυπρόθεσμη λύση που κατά την εκτίμηση του Αμερικανού αρθρογράφου αξίζει να εξεταστεί είναι ο σχηματισμός μιας κυβέρνησης συνασπισμού με επικεφαλής και πάλι έναν εκπρόσωπο της μειονότητας των Αλαουιτών – παραχώρηση που μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει το τίμημα της απομάκρυνσης του Άσαντ. Με την πάροδο του χρόνου θα μπορέσει να προκύψει και μία πιο αντιπροσωπευτική εθνική κυβέρνηση, αν και τα σενάρια περί διεξαγωγής εκλογών σε 18 μήνες δεν είναι σε καμία περίπτωση ρεαλιστικά.
Ένας τέτοιος συμβιβασμός, ωστόσο, ενδέχεται να αποδειχθεί ανέφικτος. Γι΄ αυτό και χρειάζεται αυξημένη στρατιωτική προσπάθεια ώστε να προκύψουν μεγαλύτεροι και ασφαλέστεροι θύλακες, που να μπορούν να προστατεύσουν καλύτερα τους πολίτες και να μεταφέρουν τον πόλεμο στα εδάφη του Ισλαμικού Κράτους. Η Συρία δεν αποτελεί υπό καμία έννοια μια φυσιολογική χώρα, και θα αργήσει πολύ να αποτελέσει. Μία Συρία θυλάκων μοιάζει πολύ πιο ρεαλιστικό μοντέλο για το εγγύς μέλλον.
Απαραίτητο είναι επίσης να παρασχεθεί διερυμένη βοήθεια ή και να ασκηθεί αυξημένη πίεση στην Τουρκία προκειμένου να συμβάλει πιο αποτελεσματικά στην ανακοπή της ροής επίδοξων μαχητών προς το Ισλαμικό Κράτος. Τουρκία, Ιορδανία και Λίβανος θα χρειαστούν και περισσότερη χρηματοοικονομική βοήθεια καθώς επωμίζονται το μεγαλύτερο όγκο προσφύγων. Άραβες και Μουσουλμάνοι ηγέτες μπορούν κι αυτοί να συμβάλουν το λιθαράκι τους, αμφισβητώντας μέσα από το δημόσιο λόγο τους το όραμα του Ισλαμικού Κράτους και απονομιμοποιώντας τη συμπεριφορά του.
Στο κομμάτι της εσωτερικής ασφάλειας των χωρών της Δύσης, ο Χάας προειδοποιεί πως η αντιμετώπιση μεμονωμένων τρομοκρατών ή και μικρών ομάδων σε ανοικτές κοινωνίες είναι εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση και αναφέρει πως ενδέχεται να χρειστεί μία αναθεώρηση της ισορροποίας μεταξύ ιδιωτικής ζωής και συλλογικής ασφάλειας.
Τέλος απαιτείται και μία δόση ρεαλισμού, στο πλαίσιο της οποίας, θα πρέπει να αναγνωριστεί πως η μάχη εναντίον του Ισλαμικού Κράτους δεν είναι ένας συμβατικός πόλεμος, τονίζει ο Αμερικανός σχολιαστής. Ο εχθρός δεν μπορεί να εξαλειφθεί ή να καταστραφεί στο άμεσο μέλλον, γιατί όσο αποτελεί μία οργάνωση και ένα de facto κράτος με εδάφη και πόρους υπό τον έλεγχό του, άλλο τόσο συνιστά και ένα δίκτυο και μια ιδέα.
Η τρομοκρατία είναι και θα παραμείνει μία από τις μάστιγες της εποχής μας. Τα καλά νέα, καταλήγει ο Χάας, είναι πως η απειλή του Ισλαμικού Κράτους μπορεί να περιοριστεί δραματικά μέσω ενδελεχούς, συντονισμένης δράσης.
18 Νοεμβρίου 2015
http://analitis.gr/meta-to-parisi/