Ο σπαραγμός στη Νέα Δημοκρατία.
Οι αντίπαλοι του Βαγγέλη Μεϊμαράκη για την προεδρία της Νέας Δημοκρατίας προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν το φιάσκο των εκλογών, φορτώνοντάς του την ευθύνη για την αποτυχία της διαδικασίας. Αρπαξαν την ευκαιρία και με σκληρές τοποθετήσεις επιχείρησαν να τσαλακώσουν την εικόνα του, να αμφισβητήσουν τις ικανότητές του: «Θέλει να είναι αρχηγός ενός ιστορικού κόμματος και μέλλων πρωθυπουργός, ενώ δεν κατάφερε να φέρει σε πέρας μια απλή εσωκομματική διαδικασία», ήταν σαν να λένε με τις δηλώσεις τους. Ο θιχθείς απάντησε αναλόγως, όλοι έβαλαν εναντίον όλων, το θέαμα, το ακρόαμα και το ανάγνωσμα αυτού του μικρού εμφύλιου σπαραγμού ήταν τραγελαφικό. Χωρίς στοιχειώδες ένστικτο αυτοσυντήρησης, κινούμενοι στα όρια της αγένειας, με δεκάδες υπονοούμενα, έδωσαν στο εμβρόντητο πανελλήνιο την εικόνα μιας παράταξης ετοιμόρροπης, αναξιοκρατούμενης, όπου οικογένειες, κομματικές βαρωνίες, γραφειοκρατία και προσωπικά συμφέροντα κατισχύουν έναντι κάθε σύγχρονης αντίληψης ενός κόμματος εξουσίας. Αυτά που είδα και άκουσα δεν μου αφήνουν καμία αμφιβολία ότι επί της ουσίας ελάχιστα πράγματα, ιδεολογικής, πολιτικής και τακτικής φύσεως, χωρίζουν τους υποψηφίους.
Οι διαφορές είναι προσωπικές, η μάχη δεν δίνεται για ιδέες αλλά για την εξουσία. Γι’ αυτό και το τελευταίο που σκέφτηκαν την περασμένη Δευτέρα ήταν το κοινό τους συμφέρον, δηλαδή την εικόνα της Νέας Δημοκρατίας. Το κατάλαβαν δύο ημέρες μετά, όταν οι πιο ψύχραιμοι επισήμαναν τον κίνδυνο, μια ατυχία τεχνικού τύπου να εξελιχθεί σε πολιτικό τσουνάμι. Τότε έπεσαν οι τόνοι και μετά το πρωτοφανές «ξεφάντωμα» προσωπικών στρατηγικών και το γενικό «ξεκατίνιασμα» επανήλθε η κανονικότητα. Επιφανειακώς τουλάχιστον... Εάν τη Δευτέρα και οι τέσσερις, με κοινή ανακοίνωση, ζητούσαν συγγνώμη από φίλους και μέλη, έδιναν μια στοιχειώδη εξήγηση για το συμβάν και ανακοίνωναν τα επόμενα βήματα, το γεγονός θα περνούσε σχεδόν απαρατήρητο. Αλλά τότε, θα μου πείτε, θα ήταν άλλο κόμμα, άλλοι άνθρωποι.
Η χώρα έχει ανάγκη μια ακμαία αξιωματική αντιπολίτευση, συστατικό στοιχείο της αστικής δημοκρατίας και, κυρίως, έχει ανάγκη από πολιτικούς διψασμένους για προσφορά, ηγέτες που μπορούν να θυσιάσουν το κομματικό και το προσωπικό συμφέρον για το κοινό καλό...
ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΤΣΙΧΛΙΑΣ
28-11-2015
http://www.kathimerini.gr/840342/opinion/epikairothta/politikh/o-sparagmos-sth-nea-dhmokratia
Νέα Δημοκρατία: Αναζητώντας έναν νέο Βούδα...
Το 2006 το δημόσιο χρέος σκαρφάλωσε στο 107,5% του ΑΕΠ, απο 99,8% που ήταν δυο χρόνια πριν. Το 2008 ανέβηκε στο 112,9% και το 2009 στο 127,9%. Η χώρα, είπαν πολλοί, αρχισε ήδη να μπαίνει στον αστερισμό της χρεωκοπίας. Την πενταετία 2004-2009 πραγματοποιήθηκαν συνολικά 865.132 χιλιάδες προσλήψεις στο Δημόσιο, αριθμός θεαματικά μεγαλύτερος απο καθε άλλη χρονική περίοδο. Η χώρα απέκτησε εναν ιδιαίτερα διερυμένο δημόσιο τομέα.
Η υπενθύμιση ότι τα χρόνια αυτά (2004-2009) πρωθυπουργός της χώρας ηταν ο Κώστας Καραμανλής (ο νεότερος) αποτελεί πλεονασμό. Ωστόσο, αυτός ο πρωθυπουργός της εποχής εκείνης σήμερα θεωρείται απο την συντριπτική πλειονότητα των στελεχών της Νέας Δημοκρατίας ως ο ιδανικότερος πολιτικός που θα οδηγούσε το κόμμα και πάλι στην εξουσία. Πιστεύουν πως με αυτόν και πάλι στο τιμόνι του κόμματος θα γνωρίσουν ενδοξες στιγμές.
Υπάρχει μια θετική παράμετρος σε αυτό. Η αρνηση του ίδιου του Κ. Καραμανλή να διεκδικήσει την επάνοδό του στη Νέα Δημοκρατία. Παρ' ότι αν το επιχειρούσε, θα το κατάφερνε εύκολα, με όποιον αντίπαλο και αν στεκόταν απέναντί του. Ωστόσο, υπάρχει και η διδακτική πλευρά. Αυτή που λέει πως ένα συντηρητικό κόμμα που θεωρητικά υιοθετεί το φιλελευθερο οικονομικό μοντέλο, το οποίο θέλει μικρό κράτος, μικρό δημόσιο χρέος, ωμνύει στο ονομα ενός τέτοιου πολιτικού. Που διεύρυνε το κράτος και το χρέος.
Mίλησα με αρκετά στελέχη της Ν.Δ. αυτές τις ημέρες. Το κάθε ένα είχε μια διαφορετική εκτίμηση και άποψη για όσα συμβαίνουν στο κόμμα τους. Σχεδόν όλα θα ψήφιζαν τον Κ. Καραμανλή, αν επιχειρούσε να διεκδικήσει και πάλι την ηγεσία.
Από αυτό το φαινομενικά παράδοξο αναδεικνύεται πιστεύω και το ουσιαστικό πρόβλημα της Ν.Δ. Είναι ένα κόμμα χωρίς πολιτική ταυτότητα, ανίκανο να επωφεληθεί απο το διεθνές περιβάλλον που ευνοεί την ιδεολογία του, ενα κόμμα που αναζητά αρχηγούς ικανούς να κερδίσουν τον αντίπαλο. Και ας είναι ό,τι να 'ναι ο αρχηγός. Αντι-Τσίπρας σήμερα, αντι-Γιωργάκης χθες, αντι- Παπανδρέου πιο παλιά. Ένα κόμμα που αναζητά έναν «Βούδα» (προσωνύμο του Καραμανλή) για να του δώσει την εξουσία, η οποία αποτελεί αυτοσκοπό. Η γκάφα με την ηλεκτρονική ψηφοφορία και οι αντιδράσεις που ακολούθησαν ήταν η αφορμή για ν' αναδειχθεί η ποιότητα κορυφαίων στελεχών του και ο Βυζαντινισμός που κυριαρχεί στο εσωτερικό του. Δεν είναι όμως η αιτία...
Νέα Δημοκρατία: Αναζητώντας έναν νέο Βούδα...
Το 2006 το δημόσιο χρέος σκαρφάλωσε στο 107,5% του ΑΕΠ, απο 99,8% που ήταν δυο χρόνια πριν. Το 2008 ανέβηκε στο 112,9% και το 2009 στο 127,9%. Η χώρα, είπαν πολλοί, αρχισε ήδη να μπαίνει στον αστερισμό της χρεωκοπίας. Την πενταετία 2004-2009 πραγματοποιήθηκαν συνολικά 865.132 χιλιάδες προσλήψεις στο Δημόσιο, αριθμός θεαματικά μεγαλύτερος απο καθε άλλη χρονική περίοδο. Η χώρα απέκτησε εναν ιδιαίτερα διερυμένο δημόσιο τομέα.
Η υπενθύμιση ότι τα χρόνια αυτά (2004-2009) πρωθυπουργός της χώρας ηταν ο Κώστας Καραμανλής (ο νεότερος) αποτελεί πλεονασμό. Ωστόσο, αυτός ο πρωθυπουργός της εποχής εκείνης σήμερα θεωρείται απο την συντριπτική πλειονότητα των στελεχών της Νέας Δημοκρατίας ως ο ιδανικότερος πολιτικός που θα οδηγούσε το κόμμα και πάλι στην εξουσία. Πιστεύουν πως με αυτόν και πάλι στο τιμόνι του κόμματος θα γνωρίσουν ενδοξες στιγμές.
Υπάρχει μια θετική παράμετρος σε αυτό. Η αρνηση του ίδιου του Κ. Καραμανλή να διεκδικήσει την επάνοδό του στη Νέα Δημοκρατία. Παρ' ότι αν το επιχειρούσε, θα το κατάφερνε εύκολα, με όποιον αντίπαλο και αν στεκόταν απέναντί του. Ωστόσο, υπάρχει και η διδακτική πλευρά. Αυτή που λέει πως ένα συντηρητικό κόμμα που θεωρητικά υιοθετεί το φιλελευθερο οικονομικό μοντέλο, το οποίο θέλει μικρό κράτος, μικρό δημόσιο χρέος, ωμνύει στο ονομα ενός τέτοιου πολιτικού. Που διεύρυνε το κράτος και το χρέος.
Mίλησα με αρκετά στελέχη της Ν.Δ. αυτές τις ημέρες. Το κάθε ένα είχε μια διαφορετική εκτίμηση και άποψη για όσα συμβαίνουν στο κόμμα τους. Σχεδόν όλα θα ψήφιζαν τον Κ. Καραμανλή, αν επιχειρούσε να διεκδικήσει και πάλι την ηγεσία.
Από αυτό το φαινομενικά παράδοξο αναδεικνύεται πιστεύω και το ουσιαστικό πρόβλημα της Ν.Δ. Είναι ένα κόμμα χωρίς πολιτική ταυτότητα, ανίκανο να επωφεληθεί απο το διεθνές περιβάλλον που ευνοεί την ιδεολογία του, ενα κόμμα που αναζητά αρχηγούς ικανούς να κερδίσουν τον αντίπαλο. Και ας είναι ό,τι να 'ναι ο αρχηγός. Αντι-Τσίπρας σήμερα, αντι-Γιωργάκης χθες, αντι- Παπανδρέου πιο παλιά. Ένα κόμμα που αναζητά έναν «Βούδα» (προσωνύμο του Καραμανλή) για να του δώσει την εξουσία, η οποία αποτελεί αυτοσκοπό. Η γκάφα με την ηλεκτρονική ψηφοφορία και οι αντιδράσεις που ακολούθησαν ήταν η αφορμή για ν' αναδειχθεί η ποιότητα κορυφαίων στελεχών του και ο Βυζαντινισμός που κυριαρχεί στο εσωτερικό του. Δεν είναι όμως η αιτία...
24 Νοεμβρίου 2015
Του Γιάννη Παντελάκη
http://www.liberal.gr/arthro/22098/apopsi/arthra/nea-dimokratia-anazitontas-enan-neo-bouda.html
(...)
εμφανίστηκαν τρεις υποψήφιοι ηγέτες που κινούνταν ανάμεσα στη θλίψη, την καρικατούρα και την απώθηση. Η παρουσία τους, φαντασιωνόμενοι τον ρόλο του ηγέτη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έστελνε το μήνυμα πως η ΝΔ ήταν στελεχικά θεόγυμνη. Ο πιο σοβαρός εκ των τριών στερείται ηγετικής στόφας. Ο πιο «ζωηρός» αποπνέει περιθώριο. Ο περιφέρων τη νιότη του εκπέμπει τον απόλυτο αναχρονισμό συν ακραίους συνεργάτες.
(...)
Νέα Δημοκρατία:
Ερημος, χωρίς οάσεις
Eγραφε στις 23 Νοεμβρίου ο Δ.Η. Χατζηδημητρίου στη Ναυτεμπορική: «Όταν στα τέλη του περασμένου αιώνα -Οκτώβριος 1999- ο πολιτικός αναλυτής Γιάννης Λούλης διαπίστωνε ότι «η ΝΔ είναι ένα φθαρμένο προϊόν» ξεσηκώνοντας την κατακραυγή οπαδών και στελεχών της, ελάχιστοι θα στοιχημάτιζαν ότι ο επιθανάτιος ρόγχος θα κρατούσε 16 ολόκληρα χρόνια». Ο ίδιος σχολιαστής, παρατηρώντας τα τελευταία γεγονότα, καταλήγει πως «το κόμμα αυτό είναι κλινικά νεκρό». Άλλωστε, στην πορεία της, η ΝΔ, μετά την αμιγώς επικοινωνιακή ανάσα που της έδωσε το 1999 η τότε ηγεσία της, συνέχισε να κακοφορμίζει. Το αποκορύφωμα ήταν η μοιραία ηγεσία Σαμαρά. Τότε, το «φθαρμένο προϊόν» έγινε τοξικό. Τα συμπτώματα της τοξικότητας αυτής απλώνονται πλέον σε όλο τον οργανισμό της.
Οι μάχες ηγεσίας είναι από τους πιο καθαρούς καθρέπτες της πολιτικής υγείας ή αρρώστιας των κομμάτων. Αυτό συνέβη και με τη ΝΔ. Αντί να αφεθεί ο Μεϊμαράκης να διαχειριστεί μια μεταβατική φάση προσφέροντας κάποιας μορφής σταθερότητα, μετά την αξιοπρεπή παρουσία του στις εκλογές, εμφανίστηκαν τρεις υποψήφιοι ηγέτες που κινούνταν ανάμεσα στη θλίψη, την καρικατούρα και την απώθηση. Η παρουσία τους, φαντασιωνόμενοι τον ρόλο του ηγέτη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έστελνε το μήνυμα πως η ΝΔ ήταν στελεχικά θεόγυμνη. Ο πιο σοβαρός εκ των τριών στερείται ηγετικής στόφας. Ο πιο «ζωηρός» αποπνέει περιθώριο. Ο περιφέρων τη νιότη του εκπέμπει τον απόλυτο αναχρονισμό συν ακραίους συνεργάτες.
Καθώς έκπληκτη η κοινή γνώμη αντίκριζε τη γύμνια αυτή, άρχισε επίσης να παρακολουθεί μια εσωκομματική μάχη απίστευτης πολιτικής ένδειας και αντίστοιχου επιπέδου. Αθροιστικά, οι εντυπώσεις αυτές φωτογράφιζαν ένα κόμμα, όχι απλώς σε κρίση (καθώς οι κρίσεις είναι συχνά προσωρινές), αλλά βαθιάς παρακμής. Κι αν δεν έφθαναν όλα αυτά τα προβλήματα, με τεράστια στρατηγική βαρύτητα για την εικόνα του κόμματος, έσκασε και το κερασάκι του φιάσκου στη διεξαγωγή της ψηφοφορίας. Αυτό το κερασάκι έπεσε με ορμή σε μια τούρτα, που είχε ήδη λειώσει προσθέτοντας θέαμα στον όλο κομματικό τραγέλαφο.
Κόμματα σε παρακμή μπαίνουν συχνά σε μια ανεξέλεγκτη περιδίνηση. Αυτό συμβαίνει με τη σημερινή τοξική ΝΔ. Άλλωστε, μόνο ένας πολιτικά, ιδεολογικά και στελεχικά άρρωστος οργανισμός θα μπορούσε να αναδείξει στην ηγεσία του ένα μοιραίο αρχηγό. Ο Σαμαράς δημιούργησε την πιο λαϊκιστική και πιο ακραία δεξιά ΝΔ. Αν την έβλεπε ο ιδρυτής της, δεν θα την αναγνώριζε ως το δημιούργημά του! Καμία άλλη αξιωματική αντιπολίτευση δεν ήταν τόσο λαϊκιστική στην Ευρωζώνη και στις χώρες που περνούσαν κρίση. Ήταν άλλωστε ο προπομπός του λαϊκισμού του Τσίπρα. Αμαρτήματα είχε διαχρονικά πολλά η ΝΔ. Όχι όμως τον λαϊκισμό. Ενώ, μόνη διαφορετική φωνή ήταν εκείνη της Ντόρας Μπακογιάννη. Κάποιοι πίστεψαν πως ως πρωθυπουργός, ο Σαμαράς θα άλλαζε το DNA του. Ονειροβατούσαν. Στο τέλος της θητείας του επέστρεψε στις ρίζες του.
Επί Σαμαρά, η ΝΔ έπαψε να είναι κεντροδεξιό κόμμα. Έγινε υπερδεξιό. Τα ανοίγματα του προκατόχου του (που ήταν ο εκλογικά πιο πετυχημένος αρχηγός της ΝΔ) στο μεσαίο χώρο, πετάχθηκαν στον Καιάδα. Μέσω ενός από τους τρεις πιο στενούς συνεργάτες του Σαμαρά (Μπαλτάκος) έγιναν οι υπόγειες διαδρομές προς τη Χρυσή Αυγή. Έγιναν μετεγγραφές υπερδεξιών βουλευτών. Ο ένας, πρώην θιασώτης του Λεπέν, δεν νοείται να βρίσκεται στην εμπροσθοφυλακή ενός κεντροδεξιού κόμματος. Η προεκλογική εκστρατεία του Ιανουαρίου του 2015, θύμιζε τις χειρότερες στιγμές μιας εμφυλιοπολεμικής ακραίας Δεξιάς. Η ΝΔ συγκέντρωσε επί Σαμαρά τα χαμηλότερα ποσοστά στην ιστορία της. Ουδέποτε ήταν τόσο συρρικνωμένη στην κοινωνία.
Ο Μεϊμαράκης ανέλαβε την προσωρινή ηγεσία της με κάτω από 20% στις δημοσκοπήσεις. Παρέλαβε ένα «προϊόν» με ασήκωτα φορτία. Ενώ το ότι η ΝΔ δεν είχε την τύχη του ΠΑΣΟΚ, οφείλεται αποκλειστικά στο ότι ο πολιτικός της χώρος βρίσκεται σε κάποια απόσταση από τον Τσίπρα. Το εάν ο Μεϊμαράκης είναι κατάλληλος για να επωμιστεί ένα σισύφειο ρόλο, είναι συζητήσιμο. Ένα όμως είναι βέβαιο: Εάν εκλεγεί ένας από τους υπόλοιπους τρεις διεκδικητές, η ΝΔ θα αφανιστεί. Αφού πρώτα γίνει περίγελος πολιτικά. Πλήθος πολιτικών αμαρτημάτων και κυρίως εκείνο της ανάδειξης Σαμαρά στην ηγεσία της ΝΔ σωρεύτηκαν πλέον έξω από την πόρτα της. Και γεννοβόλησαν το σκοτεινό παρόν της.
Τι είναι λοιπόν σήμερα η ΝΔ; Είναι μια πολιτική έρημος. Δεν έχει πλέον καν λίγες οάσεις. Για να δημιουργηθούν οι οάσεις αυτές, θα χρειαστούν ρήξεις και συγκρούσεις από τα λίγα υγιή κύτταρα που υπάρχουν (εάν υπάρχουν). Αλλιώς, ο οργανισμός της θα αφυδατωθεί πλήρως. Έτσι, θα έρθει, αργόσυρτα, το τέλος.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΟΥΛΗΣ
(www.johnloulis.gr)
28-11-2015
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26533&subid=2&pubid=113857772
Του Γιάννη Παντελάκη
http://www.liberal.gr/arthro/22098/apopsi/arthra/nea-dimokratia-anazitontas-enan-neo-bouda.html
(...)
εμφανίστηκαν τρεις υποψήφιοι ηγέτες που κινούνταν ανάμεσα στη θλίψη, την καρικατούρα και την απώθηση. Η παρουσία τους, φαντασιωνόμενοι τον ρόλο του ηγέτη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έστελνε το μήνυμα πως η ΝΔ ήταν στελεχικά θεόγυμνη. Ο πιο σοβαρός εκ των τριών στερείται ηγετικής στόφας. Ο πιο «ζωηρός» αποπνέει περιθώριο. Ο περιφέρων τη νιότη του εκπέμπει τον απόλυτο αναχρονισμό συν ακραίους συνεργάτες.
(...)
Νέα Δημοκρατία:
Ερημος, χωρίς οάσεις
Eγραφε στις 23 Νοεμβρίου ο Δ.Η. Χατζηδημητρίου στη Ναυτεμπορική: «Όταν στα τέλη του περασμένου αιώνα -Οκτώβριος 1999- ο πολιτικός αναλυτής Γιάννης Λούλης διαπίστωνε ότι «η ΝΔ είναι ένα φθαρμένο προϊόν» ξεσηκώνοντας την κατακραυγή οπαδών και στελεχών της, ελάχιστοι θα στοιχημάτιζαν ότι ο επιθανάτιος ρόγχος θα κρατούσε 16 ολόκληρα χρόνια». Ο ίδιος σχολιαστής, παρατηρώντας τα τελευταία γεγονότα, καταλήγει πως «το κόμμα αυτό είναι κλινικά νεκρό». Άλλωστε, στην πορεία της, η ΝΔ, μετά την αμιγώς επικοινωνιακή ανάσα που της έδωσε το 1999 η τότε ηγεσία της, συνέχισε να κακοφορμίζει. Το αποκορύφωμα ήταν η μοιραία ηγεσία Σαμαρά. Τότε, το «φθαρμένο προϊόν» έγινε τοξικό. Τα συμπτώματα της τοξικότητας αυτής απλώνονται πλέον σε όλο τον οργανισμό της.
Οι μάχες ηγεσίας είναι από τους πιο καθαρούς καθρέπτες της πολιτικής υγείας ή αρρώστιας των κομμάτων. Αυτό συνέβη και με τη ΝΔ. Αντί να αφεθεί ο Μεϊμαράκης να διαχειριστεί μια μεταβατική φάση προσφέροντας κάποιας μορφής σταθερότητα, μετά την αξιοπρεπή παρουσία του στις εκλογές, εμφανίστηκαν τρεις υποψήφιοι ηγέτες που κινούνταν ανάμεσα στη θλίψη, την καρικατούρα και την απώθηση. Η παρουσία τους, φαντασιωνόμενοι τον ρόλο του ηγέτη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έστελνε το μήνυμα πως η ΝΔ ήταν στελεχικά θεόγυμνη. Ο πιο σοβαρός εκ των τριών στερείται ηγετικής στόφας. Ο πιο «ζωηρός» αποπνέει περιθώριο. Ο περιφέρων τη νιότη του εκπέμπει τον απόλυτο αναχρονισμό συν ακραίους συνεργάτες.
Καθώς έκπληκτη η κοινή γνώμη αντίκριζε τη γύμνια αυτή, άρχισε επίσης να παρακολουθεί μια εσωκομματική μάχη απίστευτης πολιτικής ένδειας και αντίστοιχου επιπέδου. Αθροιστικά, οι εντυπώσεις αυτές φωτογράφιζαν ένα κόμμα, όχι απλώς σε κρίση (καθώς οι κρίσεις είναι συχνά προσωρινές), αλλά βαθιάς παρακμής. Κι αν δεν έφθαναν όλα αυτά τα προβλήματα, με τεράστια στρατηγική βαρύτητα για την εικόνα του κόμματος, έσκασε και το κερασάκι του φιάσκου στη διεξαγωγή της ψηφοφορίας. Αυτό το κερασάκι έπεσε με ορμή σε μια τούρτα, που είχε ήδη λειώσει προσθέτοντας θέαμα στον όλο κομματικό τραγέλαφο.
Κόμματα σε παρακμή μπαίνουν συχνά σε μια ανεξέλεγκτη περιδίνηση. Αυτό συμβαίνει με τη σημερινή τοξική ΝΔ. Άλλωστε, μόνο ένας πολιτικά, ιδεολογικά και στελεχικά άρρωστος οργανισμός θα μπορούσε να αναδείξει στην ηγεσία του ένα μοιραίο αρχηγό. Ο Σαμαράς δημιούργησε την πιο λαϊκιστική και πιο ακραία δεξιά ΝΔ. Αν την έβλεπε ο ιδρυτής της, δεν θα την αναγνώριζε ως το δημιούργημά του! Καμία άλλη αξιωματική αντιπολίτευση δεν ήταν τόσο λαϊκιστική στην Ευρωζώνη και στις χώρες που περνούσαν κρίση. Ήταν άλλωστε ο προπομπός του λαϊκισμού του Τσίπρα. Αμαρτήματα είχε διαχρονικά πολλά η ΝΔ. Όχι όμως τον λαϊκισμό. Ενώ, μόνη διαφορετική φωνή ήταν εκείνη της Ντόρας Μπακογιάννη. Κάποιοι πίστεψαν πως ως πρωθυπουργός, ο Σαμαράς θα άλλαζε το DNA του. Ονειροβατούσαν. Στο τέλος της θητείας του επέστρεψε στις ρίζες του.
Επί Σαμαρά, η ΝΔ έπαψε να είναι κεντροδεξιό κόμμα. Έγινε υπερδεξιό. Τα ανοίγματα του προκατόχου του (που ήταν ο εκλογικά πιο πετυχημένος αρχηγός της ΝΔ) στο μεσαίο χώρο, πετάχθηκαν στον Καιάδα. Μέσω ενός από τους τρεις πιο στενούς συνεργάτες του Σαμαρά (Μπαλτάκος) έγιναν οι υπόγειες διαδρομές προς τη Χρυσή Αυγή. Έγιναν μετεγγραφές υπερδεξιών βουλευτών. Ο ένας, πρώην θιασώτης του Λεπέν, δεν νοείται να βρίσκεται στην εμπροσθοφυλακή ενός κεντροδεξιού κόμματος. Η προεκλογική εκστρατεία του Ιανουαρίου του 2015, θύμιζε τις χειρότερες στιγμές μιας εμφυλιοπολεμικής ακραίας Δεξιάς. Η ΝΔ συγκέντρωσε επί Σαμαρά τα χαμηλότερα ποσοστά στην ιστορία της. Ουδέποτε ήταν τόσο συρρικνωμένη στην κοινωνία.
Ο Μεϊμαράκης ανέλαβε την προσωρινή ηγεσία της με κάτω από 20% στις δημοσκοπήσεις. Παρέλαβε ένα «προϊόν» με ασήκωτα φορτία. Ενώ το ότι η ΝΔ δεν είχε την τύχη του ΠΑΣΟΚ, οφείλεται αποκλειστικά στο ότι ο πολιτικός της χώρος βρίσκεται σε κάποια απόσταση από τον Τσίπρα. Το εάν ο Μεϊμαράκης είναι κατάλληλος για να επωμιστεί ένα σισύφειο ρόλο, είναι συζητήσιμο. Ένα όμως είναι βέβαιο: Εάν εκλεγεί ένας από τους υπόλοιπους τρεις διεκδικητές, η ΝΔ θα αφανιστεί. Αφού πρώτα γίνει περίγελος πολιτικά. Πλήθος πολιτικών αμαρτημάτων και κυρίως εκείνο της ανάδειξης Σαμαρά στην ηγεσία της ΝΔ σωρεύτηκαν πλέον έξω από την πόρτα της. Και γεννοβόλησαν το σκοτεινό παρόν της.
Τι είναι λοιπόν σήμερα η ΝΔ; Είναι μια πολιτική έρημος. Δεν έχει πλέον καν λίγες οάσεις. Για να δημιουργηθούν οι οάσεις αυτές, θα χρειαστούν ρήξεις και συγκρούσεις από τα λίγα υγιή κύτταρα που υπάρχουν (εάν υπάρχουν). Αλλιώς, ο οργανισμός της θα αφυδατωθεί πλήρως. Έτσι, θα έρθει, αργόσυρτα, το τέλος.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΟΥΛΗΣ
(www.johnloulis.gr)
28-11-2015
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26533&subid=2&pubid=113857772