Η χρυσή ευκαιρία του ΑΚΡ. Η νίκη του Ερντογάν και η πολιτική ανοικτών θυρών της Τουρκίας
Μετά από τέσσερις εκλογές σε 20 μήνες [1], η φαινομενικά ατέρμονη προεκλογική περίοδος της Τουρκίας [2] τελείωσε επιτέλους, με το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) να καταγράφει μια νίκη έκπληξη και να επανακτά την αυτοδυναμία μετά την απώλειά της τον περασμένο Ιούνιο. Πολλοί φοβούνται ότι η νέα εντολή του ΑΚΡ θα ενεργοποιήσει περαιτέρω επιθέσεις στην ελευθερία του λόγου και στα δημοκρατικά δικαιώματα, αλλά άλλοι είναι αισιόδοξοι. «Μια από τις θετικές συνέπειες αυτής της πολύ ευρείας εντολής», λέει ο Sinan Ulgen, επισκέπτης μελετητής στο Carnegie Endowment για την Διεθνή Ειρήνη, «θα είναι ότι η κυβέρνηση θα έχει τώρα ένα περιθώριο για ελιγμούς και θα αντιμετωπίσει σημαντικά ζητήματα πολιτικής, όπως το ζήτημα των προσφύγων».
Τα τελευταία χρόνια, η κατάρρευση πολλών κρατών σε ολόκληρη την Μέση Ανατολή και πέραν αυτής έχει ως αποτέλεσμα την μεγαλύτερη μετατόπιση της ανθρωπότητας στην καταγεγραμμένη ιστορία. Περίπου 60 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν εγκαταλείψει τα σπίτια τους, ενώ εκατομμύρια περισσότερα [3] μπορεί να είναι στον δρόμο της εξόδου. Μέχρι στιγμής, καμία χώρα δεν έχει φιλοξενήσει περισσότερους εκτοπισμένους από όσο η Τουρκία, η οποία άνοιξε για πρώτη φορά την πόρτα της πριν από χρόνια.
Το 2000, η Τουρκία φιλοξενούσε μόλις 234.000 μετανάστες, ή κατοίκους καταγεγραμμένους ως γεννημένους στο εξωτερικό (0,37% του πληθυσμού), σύμφωνα με την Στατιστική Υπηρεσία της χώρας. Μέχρι το 2011, ο αριθμός αυτός ανέβηκε στους 776.000. Στην συνέχεια, δύο εκατομμύρια απελπισμένων Σύριων όρμησαν κατά μήκος των συνόρων [4], μαζί με τα κύματα των αιτούντων άσυλο από άλλα μέρη της περιοχής.
Σήμερα η Τουρκία είναι το σπίτι τεσσάρων εκατομμυρίων ατόμων που γεννήθηκαν στο εξωτερικό [5], ή περίπου 5% του πληθυσμού. Ο αριθμός αυτός εξακολουθεί να υπολείπεται εκείνου της φιλικής προς τους μετανάστες Αυστραλίας (περίπου 25%) ή των Ηνωμένων Πολιτειών (15%), αλλά είναι παρόμοιος με αυτόν της Φινλανδίας (5,4%) και της Αργεντινής (4,6%). Και όπως εκείνα τα κράτη, η Τουρκία έχει ό, τι χρειάζεται για να ενσωματώσει τα κύματα των νέων αφίξεων.
Εκλογικός αντιπρόσωπος κρατά ένα ψηφοδέλτιο κατά την διάρκεια της καταμέτρησης σε εκλογικό κέντρο στο Ντιγιαρμπακίρ, στην Τουρκία, την 1η Νοεμβρίου 2015. SERTAC KAYAR / REUTERS
Υπό το ΑΚΡ, η Τουρκία μπορεί να πήγε πίσω στο κράτος δικαίου, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ελευθερία του λόγου, σύμφωνα με την προσεχή έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής [6]. Ωστόσο, η περιοχή δεν έχει κανένα καλύτερο καταφύγιο. «Ως ένα νησί σταθερότητας, η Τουρκία έχει γίνει καταφύγιο για τους ανθρώπους που ξεφεύγουν από την βία και την τρομοκρατία στην περιοχή», δήλωσε ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου τον Αύγουστο [7].
Ακόμη και με μια πρόσφατη άνοδο της βίας [8], η Τουρκία παραμένει πιο ήσυχη από ό, τι οι περισσότεροι από τους γείτονές της. Θα φιλοξενήσει το G-20 αυτό το μήνα˙ η οικονομία της είναι η 17η μεγαλύτερη παγκοσμίως, και εξακολουθεί να αναπτύσσεται. Έχει ένα φιλελεύθερο καθεστώς ταξιδιωτικών θεωρήσεων (βίζα), προσφέροντας σε πολίτες από 55 χώρες είσοδο χωρίς βίζα ή είσοδο με e-βίζα. Και μοιράζεται μια θρησκεία με το μεγαλύτερο μέρος των εκτοπισμένων της περιοχής.
Ταυτόχρονα, «η Τουρκία δεν έχει αλλάξει γνώμη για το αν είναι μια χώρα μετανάστευσης», λέει ο Franck Duvell του Κέντρου για την Μετανάστευση, την Πολιτική και την Κοινωνία στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Δεν ήταν πάντα έτσι. Για αιώνες, η Οθωμανική Αυτοκρατορία λειτουργούσε υπό ένα σύστημα millet (από την αραβική λέξη που σημαίνει «έθνος»), το οποίο επέτρεψε στις αρμενικές, εβραϊκές, και άλλες μειονοτικές ομάδες να ζήσουν σε μεγάλο βαθμό κατά βούληση, εφόσον αποδέχονταν την οθωμανική κυριαρχία. Αυτό ενθάρρυνε την αξιοσημείωτη ποικιλομορφία: Στα μέσα του 19ου αιώνα, οι Κωνσταντινουπολίτες ενημερώνονταν από περίπου 300 ξενόγλωσσες εφημερίδες.
Η αυτοκρατορία κατέρρευσε στις αρχές του 20ου αιώνα, και ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ έσπευσε να ενώσει τους ανθρώπους της νέας δημοκρατίας του κάτω από μια ενιαία ταυτότητα: Τους Μουσουλμάνους Τούρκους. Οι εθνικιστικές εξάρσεις πήραν το πάνω χέρι και από την δεκαετία του 1960 είχαν οδηγήσει στην συχνά βίαιη εκδίωξη εκατοντάδων χιλιάδων Αρμενίων, Ελλήνων, Εβραίων και άλλων ξένων.
Αναλαμβάνοντας την εξουσία το 2002, το ΑΚΡ, με επικεφαλής τον σημερινό πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, επικαλέστηκε την Οθωμανική Αυτοκρατορία, τονίζοντας την ισλαμική φύση της, την παγκόσμια επιρροή και το άνοιγμα στους τρίτους. Στο εσωτερικό της χώρας, αυτό μεταφράστηκε σε θέματα ισλαμικής φιλοδοξίας και επιτυχίας. Σε διεθνές επίπεδο, αυτό σήμανε το ξεδίπλωμα του κόκκινου χαλιού [για το καλωσόρισμα] της Οθωμανικής εποχής.
Στηριγμένη από την ισχυρή οικονομική ανάπτυξη, η Τουρκία έγινε ένα καθαρό μεταναστευτικό κράτος κατά την περίοδο 2007-08, σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα. Το 2011, η κυβέρνηση του ΑΚΡ ήταν μεταξύ των πρώτων που τέθηκαν σταθερά ενάντια στο καθεστώς του Μπασάρ αλ-Άσαντ. Έτσι, αισθάνθηκε υποχρεωμένη να καλωσορίσει και να φροντίσει τους εκτοπισμένους πολίτες της Συρίας, για να μην αναφέρουμε άλλους Μουσουλμάνους που είχαν προβλήματα. Η Τουρκία ενθάρρυνε ανθρωπιστικές οργανώσεις και την συριακή αντιπολίτευση να στήσουν επιχειρήσεις στην χώρα και επέτρεψε σε αντάρτες εναντίον του Άσαντ να διασχίζουν ελεύθερα τα σύνορα -συμπεριλαμβανομένων, όπως πιστεύουν οι παρατηρητές, πολλών που τελικά εντάχθηκαν το λεγόμενο Ισλαμικό Κράτος ή ISIS.
Προσφυγόπουλα από την Συρία κατά την διάρκεια ενός μαθήματος στο σχολείο Φατίχ Σουλτάν Μεχμέτ στην περιοχή Karapurcek της Άγκυρας, στις 2 Οκτωβρίου 2015. UMIT BEKTAS / REUTERS
Μέχρι στιγμής, η Τουρκία έχει φιλοξενήσει περίπου 2,2 εκατομμύρια πρόσφυγες από την Συρία, 400.000 από το Ιράκ, και περισσότερους από 100.000 από το Αφγανιστάν. Οι πρόσφυγες όμως δεν αποτελούν το σύνολο του αλλοδαπού πληθυσμού της. Περισσότεροι από ένα εκατομμύριο κάτοχοι άδειας διαμονής κατάγονται από 176 διαφορετικά έθνη, και περιλαμβάνουν εκατοντάδες χιλιάδες Βούλγαρων, περισσότερους από 150.000 Γερμανούς, και χιλιάδες Αζέρους, Έλληνες, Ιρανούς, Σκοπιανούς και Νιγηριανούς.
Οι νέες αφίξεις είναι σχεδόν πανταχού παρούσες. Η αραβική σήμανση κυριαρχεί σε ορισμένες συνοικίες της Κωνσταντινούπολης, της Σμύρνης, και της Γκαζιαντέπ. Είναι τόσοι πολλοί οι Ρώσοι και οι πολίτες των πρώην σοβιετικών κρατών που έχουν πάρει σπίτια κατά μήκος των ακτών της Μεσογείου, που οι ντόπιοι έχουν αρχίσει να αποκαλούν την επαρχία της Αττάλειας ως Μικρή Ρωσία [9]. Τον Ιούλιο, Ιρακινοί αγόρασαν περισσότερα ακίνητα [10] από όσα οποιαδήποτε άλλη ομάδα αλλοδαπών στην Τουρκία, μπροστά από Σαουδάραβες, Ρώσους και Βρετανούς. Ομοφυλόφιλοι και τρανσέξουαλ Σύριοι και Ιρακινοί έχουν βρει ένα σπίτι στην πολυσύχναστη συνοικία Beyoglu της Κωνσταντινούπολης. Και κάθε βράδυ στην μεσογειακή πόλη της Μερσίνας, η Συριακή εθνική ομάδα ποδοσφαίρου στην εξορία [11] πηγαίνει στο γήπεδο προπόνησης.
Παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι μετανάστες είναι σχετικά εύποροι, η ζωή των προσφύγων στην Τουρκία δεν είναι εύκολη. Η Άγκυρα έχει διαθέσει περίπου 8 δισεκατομμύρια δολάρια [12] στην εύρυθμη λειτουργία των προσφυγικών καταυλισμών, στην δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των προσφύγων και στην εκπαίδευσή τους. Ωστόσο, λιγότερο από 10% των προσφύγων στην Τουρκία ζουν σε καταυλισμούς. Λίγοι μιλούν τουρκικά, και οι περισσότεροι έχουν μεγάλη δυσκολία στην οικοδόμηση μιας νέας ζωής. Στην Σμύρνη, το 80% των προσφύγων είναι φτωχοί, μόνο το 16% δουλεύουν, και οικογενειακές ομάδες στριμώχνονται σε μικρούς χώρους διαβίωσης. Με λιγότερο από το 15% [13] των παιδιών των προσφύγων της Συρίας στο σχολείο, σύμφωνα με την Ύπατη Αρμοστεία, η παιδική εργασία είναι σε άνοδο. Στην Kilis, κοντά σύνορα με την Συρία, εκατοντάδες Σύριοι [14] από την ηλικία των δέκα εργάζονται μέχρι 90 ώρες την εβδομάδα για μόλις 12 σεντς την ώρα.
Το κύριο πρόβλημα είναι η νομική αποφυγή της Άγκυρας. Παρά το γεγονός ότι έχει υπογράψει την Σύμβαση της Γενεύης για τους Πρόσφυγες του 1951, η Τουρκία διατηρεί έναν περιορισμό στο να προσφέρει το καθεστώς του πρόσφυγα, το οποίο προβλέπει καθολική εκπαίδευση και βήματα προς την ένταξη [15], μόνο στους Ευρωπαίους. Η Άγκυρα εγγράφει τους Αφγανούς, τους Ιρακινούς και τους Σύριους που φτάνουν όχι ως πρόσφυγες, αλλά ως προσωρινούς προσκεκλημένους. Δεν μπορούν να διατηρούν νόμιμα θέσεις εργασίας, η κινητικότητά τους είναι περιορισμένη, και είναι υποκείμενοι απέλασης σύμφωνα με τα καπρίτσια της κυβέρνησης.
Οι πρόσφυγες στην Τουρκία γενικά δουλεύουν σε «μαύρη» εργασία για χαμηλές αμοιβές, ως επί το πλείστον σε χωράφια και σε εργοτάξια. Πολλοί αναφέρουν την δυσκολία εξεύρεσης εργασίας ως λόγο για να φύγουν, και αυτή είναι η αιτία για το ότι ένα βασικό στοιχείο του σχεδίου προγράμματος ΕΕ-Τουρκίας για τους πρόσφυγες από την Συρία είναι να επιτρέψει η Τουρκία στους πρόσφυγες να εισέλθουν στην αγορά εργασίας. Η Άγκυρα όντως συνέταξε νομοθεσία που δίνει το δικαίωμα στην εργασία νωρίτερα φέτος, αλλά ατόνησε στο κοινοβούλιο εξαιτίας της δυνητικής πολιτικής τοξικότητάς της. Οι Τούρκοι αντιτίθενται ευρέως στο να δοθεί στους Σύριους το δικαίωμα στην εργασία, κάτι που είναι κατανοητό σε μια χώρα όπου το ένα τρίτο των ανθρώπων βλέπουν την ανεργία [16] ως το μεγαλύτερο πρόβλημα, πολύ πιο πάνω από την τρομοκρατία στην δεύτερη θέση [17] στο 14%. Στον απόηχο της νίκης του AKP, ο Ulgen αναμένει ότι ο νόμος θα περάσει.
Η ΕΕ προτρέπει επίσης την Τουρκία να διασφαλίσει τα σύνορά της ώστε να περιορίσει την παράνομη μετανάστευση, να θεσπίσει πλήρες καθεστώς του πρόσφυγα, να βελτιώσει το καθεστώς βίζας, και να δέχεται επιστροφές προσφύγων. Σε αντάλλαγμα για τις εν λόγω δεσμεύσεις από την Τουρκία, η Ευρώπη έχει αναστείλει την δημοσίευση [18] μιας έκθεσης που καταγγέλλει παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία και τις επιθέσεις κατά της ελευθερίας του λόγου, ως ένα πρόδηλο δώρο στο ΑΚΡ. Έχει, επίσης, προσφερθεί να προωθήσει τα ταξίδια στην ΕΕ χωρίς βίζα για τους Τούρκους πολίτες, να επισπεύσει την διαδικασία εισδοχής της Τουρκίας στην ΕΕ και να της δώσει πάνω από 3 δισ. ευρώ.
Τα ευρώ θα βοηθήσουν σίγουρα. Η οικονομία της Τουρκίας έχει επιβραδυνθεί από το επίπεδο ανάπτυξης του 9% όταν άρχισαν να καταφθάνουν οι Σύριοι, ίσως στο 3% φέτος. Και τον Οκτώβριο, είχε λάβει λίγο περισσότερα από 400 εκατομμύρια δολάρια -το ένα εικοστό των δικών της δαπανών- σε διεθνή βοήθεια για τους πρόσφυγες. Εν τω μεταξύ, η χρηματοδότηση των ανθρωπιστικών οργανώσεων, όπως το Παγκόσμιο Επισιτιστικό Πρόγραμμα και η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας, έχει μειωθεί σημαντικά. Όλα αυτά μειώνουν την ανακούφιση για τους Σύριους, οδηγώντας σε περισσότερη μετανάστευση.
Αυτό εξηγεί γιατί ένα ρεκόρ 50.000 μεταναστών έφτασαν στην Ελλάδα [19] σε μια εβδομάδα τον περασμένο μήνα. Και η ροή μπορεί να συνεχιστεί στην διάρκεια του χειμώνα. Η ανανεωμένη βία στην Συρία έχει εκτοπίσει ήδη 120.000 άτομα [20] και εκθέσεις δείχνουν ότι πολλοί κατευθύνονται [21] στην Τουρκία. Το μεταναστευτικό κύμα έχει κάνει τους Ευρωπαίους ηγέτες να διαπληκτίζονται, να χτίζουν τείχη και να ανησυχούν για παράσιτα, ασθένειες και για το μέλλον του μπλοκ των 28 εθνών.
Η Τουρκία, το καλύτερο προπύργιο απέναντι σε ένα τσουνάμι ανθρώπων, φαίνεται να έχει βάλει την Ευρώπη σε δύσκολη θέση. Ωστόσο, πολλοί, μεταξύ των οποίων και ο Duvell, πιστεύουν ότι το σχέδιο της ΕΕ, ακριβώς επειδή επικεντρώνεται περισσότερο στην διατήρηση των προσφύγων έξω από την Ευρώπη από όσο στην ενσωμάτωσή τους στην Τουρκία, είναι πιθανό να αποτύχει. «Η φιλοδοξία της ΕΕ να μετατρέψει την Τουρκία σε μια εκ των πραγμάτων χώρα μετανάστευσης δεν πετυχαίνει», λέει ο Duvell. «Η Τουρκία θα πρέπει να αποδεχθεί ότι είναι μια χώρα μετανάστευσης, κάτι που σημαίνει ότι θα δώσει δικαιώματα σε αυτούς τους ανθρώπους, πρόσβαση σε θέσεις εργασίας και υπηρεσίες, καθώς και θα τους ενσωματώσει ... [και] έμπειρες χώρες υποδοχής μεταναστών, όπως η Γερμανία και η Σουηδία θα μπορούσαν να παράσχουν συμβουλές και εμπειρογνωμοσύνη και βοήθεια στον σχεδιασμό πολιτικών. Αλλά τίποτα από αυτά δεν είναι πάνω στο τραπέζι».
Η Τουρκία έχει λάβει κάποια μέτρα για την ένταξη [των προσφύγων]. Πέρυσι η Άγκυρα ίδρυσε την Γενική Διεύθυνση Διαχείρισης Μεταναστευτικών Ροών για να επιβλέπει τις κυβερνητικές δράσεις. Η θρησκευτική Αρχή της Τουρκίας, η Diyanet [22], έχει συνεργαστεί με τις τοπικές φιλανθρωπικές οργανώσεις για να διδάξει επαγγελματικές δεξιότητες και τουρκικά σε χιλιάδες [23] Σύριες γυναίκες, ελπίζοντας να δημιουργήσει ευκαιρίες απασχόλησης. Πρόσφατα, η κυβέρνηση ξεκίνησε μια πρωτοβουλία [24] για να προσελκύσει και να εκπαιδεύσει περισσότερους Σύριους δασκάλους και να δημιουργήσει περισσότερα σχολεία για τους πρόσφυγες, και ανακοίνωσε ότι η αραβική θα πρέπει να διδάσκεται ως ξένη γλώσσα σε όλα τα δημοτικά σχολεία.
Μόλις την περασμένη εβδομάδα, η Άγκυρα παρουσίασε ένα σχέδιο [25] για την δημιουργία «νέων οικισμών για τους πρόσφυγες». Η Τουρκία έχει από καιρό προσπαθήσει να αναπτύξει την βιομηχανία της και να βγει από την «παγίδα του μεσαίου εισοδήματος». Και η οικονομία της θα μπορούσε σίγουρα να επωφεληθεί από μια ώθηση, ιδιαίτερα στα επιβαρυμένα από το προσφυγικό νοτιοανατολικά, όπου η αναζωπύρωση της σύγκρουσης έπνιξε την οικονομική δραστηριότητα [26]. Με τους νέους προσφυγικούς οικισμούς της, η Άγκυρα θα μπορούσε να κατευθύνει πιο πεπειραμένους πρόσφυγες σε ειδικές οικονομικές ζώνες, να τακτοποιούνται σε λιγότερο ανεπτυγμένες περιοχές και να υποστηρίζονται από την διεθνή κοινότητα.
Πρόσφυγες και μετανάστες αποβιβάζονται από το επιβατηγό πλοίο Ελευθέριος Βενιζέλος στο λιμάνι του Πειραιά, την 1η Νοεμβρίου 2015. Ο αριθμός των νεκρών από πνιγμούς στην θάλασσα έχει αυξηθεί πρόσφατα καθώς ο καιρός στο Αιγαίο έχει χειροτερέψει, μετατρέποντας τους ανεμοδαρμένους θαλάσσιους διαύλους σε θανατηφόρα περάσματα για χιλιάδες πρόσφυγες που περνούν από την Τουρκία στην Ελλάδα. MICHALIS KARAGIANNIS / RETUERS
Οι ακαδημαϊκοί Alexander Betts και Paul Collier προτείνουν μια παρόμοια λύση [27] για την Ιορδανία στο τελευταίο τεύχος του Foreign Affairs, ονομάζοντάς την ως μια «συριακή οικονομία στην εξορία». Η ιδέα λειτούργησε για ένα εκατομμύριο και πλέον Έλληνες που εξωθήθηκαν να φύγουν από την Τουρκία πριν από έναν αιώνα. Στις δικές τους ειδικές ζώνες, υιοθέτησαν τις σύγχρονες γεωργικές πρακτικές με βοήθεια από την κυβέρνησή τους, την Κοινωνία των Εθνών και την Διεθνή Οργάνωση Εργασίας.
Οι Σύριοι στην Τουρκία έχουν ήδη επιδείξει επιχειρηματικό πνεύμα. Είναι υπεύθυνοι για το ένα τρίτο των νέων επιχειρήσεων [28] που ξεκίνησαν από αλλοδαπούς, περισσότερες από κάθε άλλη ομάδα αλλοδαπών. Άνοιξαν αρτοποιεία [29] και βιβλιοπωλεία, διαχειρίζονται ραδιοφωνικούς σταθμούς [30], και άνοιξαν fast-food με την μέθοδο του franchise. Στις πλάτες αυτών των επιχειρήσεων, οι εξαγωγές της Τουρκίας προς την Συρία έχουν υπερτριπλασιαστεί [31] κατά την διάρκεια των τριών τελευταίων ετών, επιστρέφοντας στα προ του πολέμου επίπεδα, παρά την συνεχιζόμενη σύγκρουση. Η καλύτερη ενσωμάτωση των Σύριων θα μπορούσε να κρατήσει τους επαγγελματίες από την Συρία -οδοντίατρους και γιατρούς, νοσηλευτές και μηχανικούς- από το να φύγουν προς αναζήτηση άλλων πιο πράσινων λιβαδιών.
Οι περισσότεροι από τους πρόσφυγες της Τουρκίας θα είναι εκεί τριγύρω για κάποιο χρονικό διάστημα. Ο Murat Erdogan, διευθυντής του Μεταναστευτικού και Πολιτικού Ερευνητικού Κέντρου του Πανεπιστημίου Hacettepe, εκτιμά ότι [32] έως και τέσσερις στους πέντε Σύριους στην Τουρκία θα γίνουν μόνιμοι κάτοικοι. Η ένταξή τους θα συμβαδίσει με τα υποτιθέμενα οθωμανικά ιδανικά του ΑΚΡ, αλλά η Άγκυρα δεν έχει ακόμη ξεκινήσει μια σοβαρή συζήτηση γι’ αυτό. Όντες σε προεκλογική ετοιμότητα τον περισσότερο χρόνο μέσα στα τελευταία δύο έτη, οι ηγέτες της Τουρκίας έχουν επικεντρωθεί στην φροντίδα των προσφύγων από την Συρία, χωρίς να αποξενώσουν τους ψηφοφόρους τους.
Τώρα η κυβέρνηση έχει την ευκαιρία να προχωρήσει με τόλμη. Μέσα στις επόμενες μέρες, η Άγκυρα αναμένεται να κινηθεί προς την κατεύθυνση της ειρήνης με το ΡΚΚ και την πάταξη του ISIS για να βελτιώσει την ασφάλεια και να αποκαταστήσει την σταθερότητα. Θα μπορούσε επίσης να αρχίσει να επανεξετάζει την προσέγγισή της για τις αφίξεις από το εξωτερικό, καθώς και το ενδεχόμενο να εργαστεί με την ΕΕ για να διαμορφώσει μια ολοκληρωμένη πολιτική ενσωμάτωσης, που θα εξασφαλίζει την αυτονομία και τις ευκαιρίες με παράλληλη ελαχιστοποίηση της αρνητικής αντίδρασης στην ιθαγένεια.
«Καθώς η Τουρκία αρχίζει να σκέφτεται πιο βαθιά για το τι πρέπει να κάνει και τι είναι διατεθειμένη να κάνει σε σχέση με την βελτίωση των προοπτικών των προσφύγων από την Συρία», λέει ο Ulgen, «αυτό μπορεί να οδηγήσει σε μια εκτίμηση των ευρύτερων πολιτικών μετανάστευσης της Τουρκίας».
Οι παρατηρητές προβλέπουν ότι οι απελπισμένοι λαοί όλων των αποχρώσεων θα συνεχίζουν να φεύγουν από αποτυχημένα και σπαρασσόμενα από συγκρούσεις κράτη σε όλη την ευρύτερη Μέση Ανατολή για τα επόμενα δύο χρόνια. Ως ένα χωνευτήρι, αντί για ένας ενδιάμεσος σταθμός, η Τουρκία [33] θα μπορούσε να προσφέρει το αναγκαίο άσυλο και να επιβραδύνει το κύμα των μεταναστών που κατακλύζουν την Δύση, καθώς και να επιδιορθώσει την φήμη της και να τονώσει την εξασθενίζουσα οικονομία της.
Στα αγγλικά:
Σύνδεσμοι:
[13] http://www.wsj.com/articles/turkeys-syrian-migrants-worry-as-their-hosts-are-strained-1445160602
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ:
4-11-2015
Copyright © 2015 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.