Να ζήσουμε να τη θυμόμαστε
Σκίτσο του ΑΝΔΡΕΑ ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗ
Η Νέα Δημοκρατία τελείωσε την Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2015. Oχι πλήρης ημερών, κατά το στερεότυπο των νεκρολογιών· αλλά ως ζωηρή σαραντάρα της κατηγορίας «μιλφ». Ο θάνατός της επήλθε εκ της αποτυχίας της να διεξαγάγει την εκλογική διαδικασία για την ανάδειξη νέου αρχηγού.
Το είδος, το μέγεθος και η σημασία αυτής της αποτυχίας είναι στοιχεία μοναδικά στην πολιτική ιστορία της περιόδου που ονομάζουμε «Μεταπολίτευση» και η οποία, ατυχώς, διαρκεί ακόμη. Είναι, ας πούμε, σαν να σας προσκαλούν να παρακολουθήσετε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα και όταν φτάνετε στο προκαθορισμένο σημείο, την προκαθορισμένη ώρα, να διαπιστώνετε ότι δεν υπάρχει καν γήπεδο. Να σημειωθεί μάλιστα ότι εδώ δεν μιλάμε για τη μία πιθανότητα στο εκατομμύριο να σου συμβεί το τελείως τρελό, όπως με τους Ιάπωνες προ δεκαπενταετίας που βυθίστηκε το αλιευτικό τους όταν μια αγελάδα έπεσε από τον ουρανό στο κατάστρωμα. (Συνέβη στ’ αλήθεια. Την αγελάδα είχαν κλέψει Ρώσοι στρατιώτες και την είχαν φορτώσει σε μεταγωγικό. Υποχρεώθηκαν να την πετάξουν στη μέση του ταξιδιού από την έξοδο των αλεξιπτωτιστών, αλλά χωρίς αλεξίπτωτο, για τη χρήση του οποίου άλλωστε η αγελάδα δεν ήταν εκπαιδευμένη...).
Αντιθέτως, το φιάσκο της διεξαγωγής ήταν εξαρχής μια σοβαρή πιθανότητα. Σαν το κοριτσάκι της διαφήμισης που θέλει «τα ροζ μποτάκια, τα ροζ μποτάκια, τα ροζ μποτάκια!», η Ν.Δ. ήθελε εκλογές με τον ακριβό τρόπο, ενώ τα χρήματα που μπορούσε να διαθέσει δεν κάλυπταν το κόστος τους. Συγκεκριμένα, η Ν.Δ. ήθελε με 300.000 ευρώ να έχει διασυνδεδεμένους τους υπολογιστές σε κάθε εκλογικό τμήμα, ώστε ο εγγραφόμενος ψηφοφόρος να αποκλείεται αυτομάτως από όλα τα άλλα. Το κόστος αυτής της διαδικασίας, για άνω των 1.000 εκλογικών κέντρων, έφθανε, αν δεν ξεπερνούσε κιόλας, το ένα εκατομμύριο. Τους πρότειναν να το απλοποιήσουν για να έλθει το κόστος στα μέτρα της Ν.Δ. Πώς; Με την προεγγραφή των ψηφοφόρων σε καταλόγους, ώστε το ηλεκτρονικό φιλτράρισμά τους για τον εντοπισμό διπλοεγγραφών να γίνει με βάση τον αριθμό ταυτότητας πριν από την ψηφοφορία, προκειμένου να καταρτισθούν έγκυροι κατάλογοι. Η Ν.Δ. όμως ήθελε, η χρυσή μου, «ροζ μποτάκια»... Και οι τέσσερις υποψήφιοι είχαν τον εκπρόσωπό τους στην επιτροπή που πήρε την απόφαση· επιπλέον, δε, είχαν και τον δικό τους τεχνικό εμπειρογνώμονα, υποτίθεται.
Με βάση τα παραπάνω, προξενεί κατάπληξη -το λιγότερο- ότι προχώρησαν στη διεξαγωγή των εκλογών, χωρίς να έχει προηγηθεί η γενική δοκιμή του συστήματος. Τέτοια κατάπληξη, ώστε συνέβη να ακούσω από ανθρώπους με πείρα του χώρου ακόμη και την τολμηρή υπόθεση εργασίας ότι το φιάσκο ήταν το αποτέλεσμα υπολογισμού, επειδή παρόμοια επιπολαιότητα θεωρείται ασύλληπτη από τους επαγγελματίες. Αλλά και επειδή, εκ των υστέρων, το φιάσκο φάνηκε μάλλον να ευνοεί τον G.G. Κώστα, επειδή ο Παπαμιμίκος είναι άνθρωπος του. Προσωπικώς, θεωρώ το λάθος (για να μην πω την καταλληλότερη λέξη...) πιθανότερη εξήγηση της οποιαδήποτε γελοιότητας συμβαίνει στην Ελλάδα, παρά τη συνωμοσία. Ωστόσο, το καταγράφω για την όποια χρονικογραφική αξία του.
Πάντως, ακόμη και αν, την επομένη του φιάσκου, η Ν. Δ. κατόρθωνε να αντιμετωπίσει ευπρεπώς και ενωμένη την υψίστη γελοιοποίηση της Κυριακής και πάλι το στίγμα θα έμενε για καιρό: η υπόθεση θα περνούσε στη χορεία των αλησμόνητων πολιτικών ανεκδότων. Θα χρειαζόταν, δε, να καταβληθεί τεράστια και συστηματική προσπάθεια για να καταφέρουν να αντισταθμίσουν, με επαγγελματισμό και σοβαρότητα, την εντύπωση ότι η Ν.Δ. είναι ένα καφενείο, αφού δεν μπορεί να φέρει εις πέρας το απολύτως βασικό και στοιχειώδες για ένα κόμμα: να εκλέξει τον αρχηγό του· ενώ την ίδια ώρα ισχυρίζεται ότι μπορεί να κυβερνήσει καλύτερα τη χώρα.
Ολο αυτό παραπάνω είναι πλήρως κατανοητό στον καθένα, πιστεύω. Γι’ αυτό δεν λέω ότι οι τέσσερις πρωταγωνιστές της κρίσης κατά την ώρα που επήλθε το μοιραίο δεν το κατάλαβαν. Προφανώς, το κατάλαβαν ο καθένας με τον δικό του τρόπο, γιατί κανείς τους δεν είναι ηλίθιος. (Ο πλέον αφελής των τεσσάρων έχει τουλάχιστον τη νοημοσύνη ώστε να παίζει καλά, μέχρι στιγμής, τον ρόλο της μαριονέτας...). Φαίνεται, όμως, ότι το παιχνίδι ισχύος στο εσωτερικό του θανόντος οργανισμού έχει ρουφήξει και τους τέσσερις στη δυναμική του και, έτσι, ο καθένας τους περιορίστηκε να πάρει θέση τακτικής, σαν να μην καταλάβαιναν ότι αυτό που είχε συμβεί την Κυριακή υπερέβαινε και τις ατομικές υποψηφιότητές τους και την ίδια τη διαδικασία. Αντί να δράσουν για τη διαχείριση της κρίσης από κοινού, αντιλαμβανόμενοι ότι η κοινή σωτηρία είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την εκπλήρωση των ατομικών φιλοδοξιών, αυτοί προσπάθησαν ο καθένας τους να επωφεληθεί τοποθετούμενος μέσα σε ένα θολό τοπίο. Εμειναν, δηλαδή, εγκλωβισμένοι μέσα στην «ομίχλη» της δικής τους μάχης, αγνοώντας ενσυνειδήτως τον έξω κόσμο, τον μεγαλύτερο. (Στον οποίον υποτίθεται ότι ανοίχτηκαν με την ψηφοφορία - αλλά αυτό είτε κανείς δεν τον σκέφθηκε είτε δεν το εννοούσαν ποτέ...).
Ετσι δεν χρειάστηκε το πρωί της Κυριακής να πάρω την απόφαση και να ψηφίσω τον υποψήφιο που θεωρούσα καταλληλότερο για το αξίωμα. Πήρα όμως μια άλλη απόφαση: ότι η ανανέωση της Κεντροδεξιάς στην Ελλάδα, με τρόπο ώστε ο συντηρητισμός, ο φιλελευθερισμός και ο ριζοσπαστισμός να ισορροπούν με τον απαραίτητο για τις περιστάσεις τρόπο, δεν θα προέλθει από τη Ν.Δ. Αυτή πάει, τελείωσε. Βέβαια, θα υπάρχει τριγύρω για πολύ καιρό. Παρόμοιοι οργανισμοί, που δημιουργούνται στην πορεία των χρόνων και βασίζονται στις προσωπικές σχέσεις και κάποια αντίληψη περί κοινού συμφέροντος, δεν εξαφανίζονται από τη μια μέρα στην άλλη. Η αποσύνθεσή της θα πάρει πολύ χρόνο. Ας ελπίσουμε ότι, παράλληλα με την αποσύνθεση, κάτι θα αρχίσει να κινείται με σκοπό τη δημιουργία νέου κόμματος στον ίδιο πολιτικό χώρο· εννοείται και με τη συμμετοχή σοβαρών ανθρώπων από τη Ν.Δ., αφού παρθενογένεση στην κοινωνική και πολιτική ζωή δεν υπάρχει.
24-11-2015
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
http://www.kathimerini.gr/839769/opinion/epikairothta/politikh/na-zhsoyme-na-th-8ymomaste
Το βαθύτερο πρόβλημα της Ν.Δ.
Εχει ένα δίκιο ο κ. Κωστής Χατζηδάκης όταν ρητορικώς ρώτησε «επειδή σταμάτησαν τα κομπιούτερ, να γίνει ένα καινούργιο κόμμα; Να εκφράσει τι; Τον κομπιουτερικό φιλελευθερισμό;» (ΣΚΑΪ 23.11.2015). Από την άλλη βέβαια, ο «κομπιουτερικός φιλελευθερισμός» -ή έστω κάποιος φιλελευθερισμός- θα μπορούσε να είναι μια ιδεολογική πρόοδος για μια παράταξη που τα τελευταία 15 χρόνια εξέφρασε τα πάντα και τα αντίθετά τους. Μην ξεχνάμε τη διόγκωση του κράτους με τις αθρόες προσλήψεις και τα μεγαλύτερα ελλείμματα που παρουσίασε η κυβέρνηση του κ. Κώστα Καραμανλή, τον αντιμνημονιακό αγώνα του κ. Αντώνη Σαμαρά (που έδωσε αστική βούλα σε όλους τους παραλογισμούς της Αριστεράς και άλλων περιθωριακών ομάδων), τη μνημονιακή στροφή του ιδίου όταν ανέλαβε πρωθυπουργός και την αντιμνημονιακή πιρουέτα που η Ν.Δ. τώρα ως αντιπολίτευση κάνει.
Συνεπώς η Ν.Δ. έχει μεγαλύτερο πρόβλημα από τα κομπιούτερ και τους αριθμούς. Ο σιωπηρός προεκλογικός αγώνας, που δόθηκε μόνο με την ταμπέλα του αντι-Τσίπρα, πιστοποίησε το ιδεολογικό μπάχαλο τις λίγες φορές φιλελεύθερης και τις περισσότερες φορές συντηρητικής παράταξης. Είχε μείνει ένα φύλλο συκής που ονομαζόταν διαχειριστική επάρκεια, το οποίο μαράθηκε και έπεσε την Κυριακή. Μην ξεχνάμε τη μεγάλη καινοτομία του κόμματος να εκλέξει πρώτα αρχηγό και μετά να κάνει συνέδριο. Αυτό δεν είναι καινούργιο. Και το 1997, πρώτα εκλέχθηκε ο κ. Κώστας Καραμανλής και μετά έγιναν οι εργασίες του συνεδρίου, που τάχαμου διαμόρφωσαν το ιδεολογικό προφίλ του κόμματος.
Δεν ξέρουμε πότε και με ποιους όρους θα γίνουν οι εσωκομματικές εκλογές στην αξιωματική αντιπολίτευση. Αλλά και οι καλύτεροι σέρβερ του κόσμου δεν μπορούν να κρύψουν την ιδεολογική γύμνια ενός κόμματος που κατά καιρούς ρητορεύει φιλελεύθερα και συνήθως πράττει συντηρητικά· ιδίως σε ό,τι αφορά το κράτος. Ας μην ξεχνάμε ότι είναι το κόμμα το οποίο, στο συνέδριο της Χαλκιδικής το 1994, αποκήρυξε τον νεοφιλελευθερισμό και τις παραφυάδες του και εξοβέλισε τα στελέχη που είχαν να πουν κάτι περισσότερο από τα τετριμμένα για το μέλλον της χώρας.
Δεν έχει εύκολη γιατρειά το πρόβλημα της Νέας Δημοκρατίας, ακόμη κι αν γίνουν άψογα οι εσωκομματικές εκλογές. Δυστυχώς, για το μεγαλύτερο μέρος του στελεχικού δυναμικού, η έφοδος στο κράτος και η παλαιοκομματική του διαχείριση αποτελούν το μοναδικό ζητούμενο, άσχετα αν το ντύνουν με συνθήματα περί σωτηρίας της χώρας και της παράταξης. Οι πολλές βαρωνίες χωρίς ιδεολογικό πρόσημο αυτό πιστοποιούν. Δεν υπάρχουν ιδεολογικά ρεύματα που αντιμάχονται για εναλλακτικές λύσεις για το μέλλον της χώρας, υπάρχουν ομάδες στελεχών που ονειρεύονται να βρεθούν σε πλεονεκτική θέση για τη διαχείριση του κράτους μόλις καταρρεύσει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ακόμη κι αν αποφύγει τον εμφύλιο για το ρεζιλίκι των εσωκομματικών διαδικασιών, η Ν.Δ. δεν θα επιβιώσει επί μακρόν, διότι δεν έχει κάτι καινούργιο να πει στην ελληνική κοινωνία. Μόνο της επιχείρημα είναι ότι η ίδια «θα τα έκανε καλύτερα από τον ΣΥΡΙΖΑ», κάτι που δεν επιβεβαιώνεται από την πρόσφατη ιστορική εμπειρία. Μην ξεχνάμε ότι πριν από το μπάχαλο του τελευταίου δεκαμήνου, υπήρξε και το προηγούμενο οκτάμηνο του κ. Σαμαρά, τότε που ξαναξεκίνησε η κατρακύλα της ελληνικής οικονομίας υπό τον τίτλο «success story».
ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ
24-11-2015
http://www.kathimerini.gr/839766/opinion/epikairothta/politikh/to-va8ytero-provlhma-ths-nd
Η Νέα Δημοκρατία έχει ευθύνες
Τόσο η Νέα Δημοκρατία ως κόμμα όσο και οι υποψήφιοι πρόεδροί της κατάφεραν να χάσουν στις εσωκομματικές εκλογές που δεν έγιναν. Αυτό που δεν προέκυψε από τις εθνικές κάλπες τον Μάιο και τον Ιούνιο του ’12 και τον Ιανουάριο και τον Σεπτέμβριο του ’15, φαίνεται να γίνεται με αφορμή την εσωτερική επιλογή νέου αρχηγού.
Το δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα της χώρας βιώνει τη βαθύτερη κρίση της ιστορίας του και απειλείται με διάσπαση. Σε μια άλλη συγκυρία, η εξέλιξη, όσο οδυνηρή και αν είναι για τα στελέχη της Ν.Δ., δεν θα ήταν τίποτε περισσότερο από μια εσωτερική κρίση ενός κόμματος, όπως αυτές που συχνά εμφανίζονται σε κάθε δημοκρατία. Ωστόσο, με τη χώρα να βρίσκεται σε ένα εξαιρετικά αβέβαιο περιβάλλον και τον πρωθυπουργό να αναζητεί την εθνική συναίνεση -την οποία ο ίδιος επανειλημμένα αρνήθηκε στους αντιπάλους του- η ανυπαρξία αξιωματικής αντιπολίτευσης αποτελεί πλήγμα για τη λειτουργία της ίδιας της δημοκρατίας και απειλή για το μέλλον της χώρας.
Η δε ποιότητα της εσωκομματικής αντιπαράθεσης είναι τέτοια που οδηγεί κάθε καλοπροαίρετο παρατηρητή αβίαστα στο συμπέρασμα ότι το συγκεκριμένο κόμμα πολύ δύσκολα θα καταφέρει να ανακτήσει την όποια αίγλη διέθετε κάποτε και, τελικά, να πείσει ότι δύναται και δικαιούται να αποτελέσει αξιόπιστη εναλλακτική. Οταν ο πρόεδρος του κόμματος επιτίθεται στον προκάτοχό του και πρώην πρωθυπουργό, με αφορμή την επιλογή της εταιρείας πληροφορικής που ανέλαβε να διοργανώσει την εσωκομματική ψηφοφορία, και το περιβάλλον του πρώην απαντά με ευθείες αιχμές κατά του νυν, «υπενθυμίζοντας» ότι ο επικεφαλής της συγκεκριμένης εταιρείας συνεργάζεται με τη Ν.Δ. από την εποχή που αυτός ήταν γραμματέας, η διολίσθηση αποκτά χαρακτηριστικά πεζοδρομίου. Ενας εκ των υποψηφίων μίλησε για «ξεφτιλισμό» του κόμματος.
Αντί για πολιτικό πολιτισμό και αξιοπρέπεια -αν και κάποιοι επιδεικνύουν τουλάχιστον κάποια ευαισθησία σπεύδοντας να παραιτηθούν από αξιώματα- αντί για ενότητα και στάση ευθύνης, βλέπουμε υπόγειες διαμάχες και ευθείες βολές, που φθάνουν σε καταγγελίες για «κουτοπονηριές, ανοησίες και ψέματα».
Στο όλο θέατρο του παραλόγου, τον δικό του ρόλο και ευθύνες έχει ο έτερος, και ευρείας αποδοχής, πρώην πρόεδρος της Ν.Δ. και πρώην πρωθυπουργός, ο οποίος, ενώ το κόμμα καταρρέει και γελοιοποιείται, παρακολουθεί... εξ αποστάσεως. Μήπως οι συγκεκριμένοι υποψήφιοι αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων; Μήπως το ίδιο το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, ναι αυτό που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αυτό που οδήγησε την Ελλάδα στην ευρωπαϊκή οικογένεια, έχει εξαντλήσει τις δυνατότητές του; Μήπως έφθασε στο τέλος της ιστορικής του διαδρομής; Μήπως χρειάζεται μια άλλη, σύγχρονη Κεντροδεξιά; Μήπως η συνύπαρξη του φιλελεύθερου κέντρου με τη λαϊκή δεξιά είναι πιο δύσκολη από ό,τι πίστευαν κάποιοι; Δεν ξέρω τι θα γίνει. Αυτό όμως που καθίσταται βεβαιότητα είναι ότι, προς το παρόν, η χώρα έχει μια αξιωματική αντιπολίτευση που ερωτοτροπεί με τη γελοιότητα.
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΕΛΛΙΣ
24-11-2015
http://www.kathimerini.gr/839764/opinion/epikairothta/politikh/h-nea-dhmokratia-exei-ey8ynes
24-11-2015
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
http://www.kathimerini.gr/839769/opinion/epikairothta/politikh/na-zhsoyme-na-th-8ymomaste
Το βαθύτερο πρόβλημα της Ν.Δ.
Εχει ένα δίκιο ο κ. Κωστής Χατζηδάκης όταν ρητορικώς ρώτησε «επειδή σταμάτησαν τα κομπιούτερ, να γίνει ένα καινούργιο κόμμα; Να εκφράσει τι; Τον κομπιουτερικό φιλελευθερισμό;» (ΣΚΑΪ 23.11.2015). Από την άλλη βέβαια, ο «κομπιουτερικός φιλελευθερισμός» -ή έστω κάποιος φιλελευθερισμός- θα μπορούσε να είναι μια ιδεολογική πρόοδος για μια παράταξη που τα τελευταία 15 χρόνια εξέφρασε τα πάντα και τα αντίθετά τους. Μην ξεχνάμε τη διόγκωση του κράτους με τις αθρόες προσλήψεις και τα μεγαλύτερα ελλείμματα που παρουσίασε η κυβέρνηση του κ. Κώστα Καραμανλή, τον αντιμνημονιακό αγώνα του κ. Αντώνη Σαμαρά (που έδωσε αστική βούλα σε όλους τους παραλογισμούς της Αριστεράς και άλλων περιθωριακών ομάδων), τη μνημονιακή στροφή του ιδίου όταν ανέλαβε πρωθυπουργός και την αντιμνημονιακή πιρουέτα που η Ν.Δ. τώρα ως αντιπολίτευση κάνει.
Συνεπώς η Ν.Δ. έχει μεγαλύτερο πρόβλημα από τα κομπιούτερ και τους αριθμούς. Ο σιωπηρός προεκλογικός αγώνας, που δόθηκε μόνο με την ταμπέλα του αντι-Τσίπρα, πιστοποίησε το ιδεολογικό μπάχαλο τις λίγες φορές φιλελεύθερης και τις περισσότερες φορές συντηρητικής παράταξης. Είχε μείνει ένα φύλλο συκής που ονομαζόταν διαχειριστική επάρκεια, το οποίο μαράθηκε και έπεσε την Κυριακή. Μην ξεχνάμε τη μεγάλη καινοτομία του κόμματος να εκλέξει πρώτα αρχηγό και μετά να κάνει συνέδριο. Αυτό δεν είναι καινούργιο. Και το 1997, πρώτα εκλέχθηκε ο κ. Κώστας Καραμανλής και μετά έγιναν οι εργασίες του συνεδρίου, που τάχαμου διαμόρφωσαν το ιδεολογικό προφίλ του κόμματος.
Δεν ξέρουμε πότε και με ποιους όρους θα γίνουν οι εσωκομματικές εκλογές στην αξιωματική αντιπολίτευση. Αλλά και οι καλύτεροι σέρβερ του κόσμου δεν μπορούν να κρύψουν την ιδεολογική γύμνια ενός κόμματος που κατά καιρούς ρητορεύει φιλελεύθερα και συνήθως πράττει συντηρητικά· ιδίως σε ό,τι αφορά το κράτος. Ας μην ξεχνάμε ότι είναι το κόμμα το οποίο, στο συνέδριο της Χαλκιδικής το 1994, αποκήρυξε τον νεοφιλελευθερισμό και τις παραφυάδες του και εξοβέλισε τα στελέχη που είχαν να πουν κάτι περισσότερο από τα τετριμμένα για το μέλλον της χώρας.
Δεν έχει εύκολη γιατρειά το πρόβλημα της Νέας Δημοκρατίας, ακόμη κι αν γίνουν άψογα οι εσωκομματικές εκλογές. Δυστυχώς, για το μεγαλύτερο μέρος του στελεχικού δυναμικού, η έφοδος στο κράτος και η παλαιοκομματική του διαχείριση αποτελούν το μοναδικό ζητούμενο, άσχετα αν το ντύνουν με συνθήματα περί σωτηρίας της χώρας και της παράταξης. Οι πολλές βαρωνίες χωρίς ιδεολογικό πρόσημο αυτό πιστοποιούν. Δεν υπάρχουν ιδεολογικά ρεύματα που αντιμάχονται για εναλλακτικές λύσεις για το μέλλον της χώρας, υπάρχουν ομάδες στελεχών που ονειρεύονται να βρεθούν σε πλεονεκτική θέση για τη διαχείριση του κράτους μόλις καταρρεύσει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ακόμη κι αν αποφύγει τον εμφύλιο για το ρεζιλίκι των εσωκομματικών διαδικασιών, η Ν.Δ. δεν θα επιβιώσει επί μακρόν, διότι δεν έχει κάτι καινούργιο να πει στην ελληνική κοινωνία. Μόνο της επιχείρημα είναι ότι η ίδια «θα τα έκανε καλύτερα από τον ΣΥΡΙΖΑ», κάτι που δεν επιβεβαιώνεται από την πρόσφατη ιστορική εμπειρία. Μην ξεχνάμε ότι πριν από το μπάχαλο του τελευταίου δεκαμήνου, υπήρξε και το προηγούμενο οκτάμηνο του κ. Σαμαρά, τότε που ξαναξεκίνησε η κατρακύλα της ελληνικής οικονομίας υπό τον τίτλο «success story».
ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ
24-11-2015
http://www.kathimerini.gr/839766/opinion/epikairothta/politikh/to-va8ytero-provlhma-ths-nd
Η Νέα Δημοκρατία έχει ευθύνες
Τόσο η Νέα Δημοκρατία ως κόμμα όσο και οι υποψήφιοι πρόεδροί της κατάφεραν να χάσουν στις εσωκομματικές εκλογές που δεν έγιναν. Αυτό που δεν προέκυψε από τις εθνικές κάλπες τον Μάιο και τον Ιούνιο του ’12 και τον Ιανουάριο και τον Σεπτέμβριο του ’15, φαίνεται να γίνεται με αφορμή την εσωτερική επιλογή νέου αρχηγού.
Το δεύτερο μεγαλύτερο κόμμα της χώρας βιώνει τη βαθύτερη κρίση της ιστορίας του και απειλείται με διάσπαση. Σε μια άλλη συγκυρία, η εξέλιξη, όσο οδυνηρή και αν είναι για τα στελέχη της Ν.Δ., δεν θα ήταν τίποτε περισσότερο από μια εσωτερική κρίση ενός κόμματος, όπως αυτές που συχνά εμφανίζονται σε κάθε δημοκρατία. Ωστόσο, με τη χώρα να βρίσκεται σε ένα εξαιρετικά αβέβαιο περιβάλλον και τον πρωθυπουργό να αναζητεί την εθνική συναίνεση -την οποία ο ίδιος επανειλημμένα αρνήθηκε στους αντιπάλους του- η ανυπαρξία αξιωματικής αντιπολίτευσης αποτελεί πλήγμα για τη λειτουργία της ίδιας της δημοκρατίας και απειλή για το μέλλον της χώρας.
Η δε ποιότητα της εσωκομματικής αντιπαράθεσης είναι τέτοια που οδηγεί κάθε καλοπροαίρετο παρατηρητή αβίαστα στο συμπέρασμα ότι το συγκεκριμένο κόμμα πολύ δύσκολα θα καταφέρει να ανακτήσει την όποια αίγλη διέθετε κάποτε και, τελικά, να πείσει ότι δύναται και δικαιούται να αποτελέσει αξιόπιστη εναλλακτική. Οταν ο πρόεδρος του κόμματος επιτίθεται στον προκάτοχό του και πρώην πρωθυπουργό, με αφορμή την επιλογή της εταιρείας πληροφορικής που ανέλαβε να διοργανώσει την εσωκομματική ψηφοφορία, και το περιβάλλον του πρώην απαντά με ευθείες αιχμές κατά του νυν, «υπενθυμίζοντας» ότι ο επικεφαλής της συγκεκριμένης εταιρείας συνεργάζεται με τη Ν.Δ. από την εποχή που αυτός ήταν γραμματέας, η διολίσθηση αποκτά χαρακτηριστικά πεζοδρομίου. Ενας εκ των υποψηφίων μίλησε για «ξεφτιλισμό» του κόμματος.
Αντί για πολιτικό πολιτισμό και αξιοπρέπεια -αν και κάποιοι επιδεικνύουν τουλάχιστον κάποια ευαισθησία σπεύδοντας να παραιτηθούν από αξιώματα- αντί για ενότητα και στάση ευθύνης, βλέπουμε υπόγειες διαμάχες και ευθείες βολές, που φθάνουν σε καταγγελίες για «κουτοπονηριές, ανοησίες και ψέματα».
Στο όλο θέατρο του παραλόγου, τον δικό του ρόλο και ευθύνες έχει ο έτερος, και ευρείας αποδοχής, πρώην πρόεδρος της Ν.Δ. και πρώην πρωθυπουργός, ο οποίος, ενώ το κόμμα καταρρέει και γελοιοποιείται, παρακολουθεί... εξ αποστάσεως. Μήπως οι συγκεκριμένοι υποψήφιοι αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων; Μήπως το ίδιο το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, ναι αυτό που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αυτό που οδήγησε την Ελλάδα στην ευρωπαϊκή οικογένεια, έχει εξαντλήσει τις δυνατότητές του; Μήπως έφθασε στο τέλος της ιστορικής του διαδρομής; Μήπως χρειάζεται μια άλλη, σύγχρονη Κεντροδεξιά; Μήπως η συνύπαρξη του φιλελεύθερου κέντρου με τη λαϊκή δεξιά είναι πιο δύσκολη από ό,τι πίστευαν κάποιοι; Δεν ξέρω τι θα γίνει. Αυτό όμως που καθίσταται βεβαιότητα είναι ότι, προς το παρόν, η χώρα έχει μια αξιωματική αντιπολίτευση που ερωτοτροπεί με τη γελοιότητα.
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΕΛΛΙΣ
24-11-2015
http://www.kathimerini.gr/839764/opinion/epikairothta/politikh/h-nea-dhmokratia-exei-ey8ynes