Whistleblower: Είμαι τυχερή που είμαι ζωντανή Μαρτυρία
Για όσους από εσάς δεν γνωρίζετε την ιστορία μου, είμαι αυτή που αποκάλυψε τις παράνομες πρακτικές της τράπεζας USB, της πρώην εργοδότριάς μου στη Γαλλία και στην Ελβετία, σχετικά με το φαινόμενο της φοροδιαφυγής και του ξεπλύματος μαύρου χρήματος. Ξεκίνησα τον αγώνα το 2008 -και από τότε είναι ένας πόλεμος. Ίσως να θυμάστε ότι κανείς, ούτε τα μέσα ενημέρωσης, δεν μιλούσε για τη μαζική φοροδιαφυγή εκείνη την εποχή. Σήμερα στη Γαλλία, η USB έχει παραπεμφθεί σε δίκη 4 φορές και πρέπει να καταβάλει το μεγαλύτερο πρόστιμο που επιβλήθηκε ποτέ, ύψους 1,1 δισ. ευρώ, στη Γαλλική Δικαιοσύνη. Το Υπουργείο Οικονομικών, θεωρεί ότι 19 δισ. ευρώ Γάλλων πολιτών έχουν "κρυφτεί" στην Ελβετία.Όντας πληροφοριοδότρια, σημαίνει πως με κάποιον τρόπο είμαι τυχερή που είμαι ζωντανή. Εκαναν τα πάντα για να με λιώσουν σαν έντομο: απομόνωση, παρενοχλήσεις, δυσφήμηση, πιέσεις. Με στόχο να κρατηθεί μυστικό και στην αφάνεια το σκάνδαλο.
Τι κάνει η δικαιοσύνη στην Ευρώπη; Πόσο δύσκολο είναι να καταδικαστούν οι τράπεζες; Και τι γίνεται με τους Διευθύνοντες Συμβούλους και τα ανώτατα διευθυντικά στελέχη που εφάρμοσαν τις παράνομες στρατηγικές;
Τι κάνει η δικαιοσύνη στην Ευρώπη; Πόσο δύσκολο είναι να καταδικαστούν οι τράπεζες; Και τι γίνεται με τους Διευθύνοντες Συμβούλους και τα ανώτατα διευθυντικά στελέχη που εφάρμοσαν τις παράνομες στρατηγικές;
Eίναι αστείο, αλλά στην Ευρώπη διώκονται όσοι αποκαλύπτουν τις παρανομίες, οι whistleblowers: ο Hervé Falciani ήταν φυλακή στην Ισπανία. Η Lutz Otte ήταν στη φυλακή.
Ο τίτλος της ημερίδας "Is tax justice possible?"(είναι δυνατή η φορολογική δικαιοσύνη;), το ερώτημα πώς μια μειονότητα σφετερίζεται τον πλούτο και αυξάνει τις κοινωνικές αδικίες, είναι ένα θέμα ύψιστης σημασίας. Ειδικά για μένα, ως πληροφοριοδότρια (whistleblower).
Για όσους από εσάς δεν γνωρίζετε την ιστορία μου, είμαι αυτή που αποκάλυψε τις παράνομες πρακτικές της τράπεζας USB, της πρώην εργοδότριάς μου στη Γαλλία και στην Ελβετία, σχετικά με το φαινόμενο της φοροδιαφυγής και του ξεπλύματος μαύρου χρήματος. Ξεκίνησα τον αγώνα το 2008 -και από τότε είναι ένας πόλεμος. Ίσως να θυμάστε ότι κανείς, ούτε τα μέσα ενημέρωσης, δεν μιλούσε για τη μαζική φοροδιαφυγή εκείνη την εποχή. Σήμερα στη Γαλλία, η USB έχει παραπεμφθεί σε δίκη 4 φορές και πρέπει να καταβάλει το μεγαλύτερο πρόστιμο που επιβλήθηκε ποτέ, ύψους 1,1 δισ. ευρώ, στη Γαλλική Δικαιοσύνη. Το Υπουργείο Οικονομικών, θεωρεί ότι 19 δισ. ευρώ Γάλλων πολιτών έχουν "κρυφτεί" στην Ελβετία.
Όντας πληροφοριοδότρια, σημαίνει πως με κάποιον τρόπο είμαι τυχερή που είμαι ζωντανή. Εκαναν τα πάντα για να με λιώσουν σαν έντομο: απομόνωση, παρενοχλήσεις, δυσφήμηση, πιέσεις. Με στόχο να κρατηθεί μυστικό και στην αφάνεια το σκάνδαλο.
Δεν επιθυμώ να απαριθμήσω όλα τα σκάνδαλα που έχουν έρθει στο φως της δημοσιότητας τα τελευταία χρόνια, ωστόσο μπορούμε να αναγνωρίσουμε ότι αφορά μια ολόκληρη βιομηχανία: HSBC, Swissleaks, Luxleaks, Julius Baer, Credit Suisse, UBS, για να αναφέρουμε μόνο ορισμένα, από αυτά.
Σύμφωνα με τον Gabriel Zuckmann, $7.6 τρισ. περιουσιακών στοιχείων κρύβονται σε offshore, ενώ ο James Henry, επικεφαλής οικονομολόγος στο McKinsey, κάνει λόγο για $21 τρισ. Όποια κι αν είναι τα στοιχεία, τα ποσά είναι τεράστια.
Είναι μια βιομηχανία. Η offshore τραπεζική είναι πράγματι η πιο εγκληματική βιομηχανία στον κόσμο.
Ήμουν στην Ισπανία την περασμένη εβδομάδα, διότι ένα ντοκιμαντέρ παίχτηκε στη Βαρκελώνη για την ιστορία μου και το σκάνδαλο της USB. Επαναλαμβάνω επομένως, ότι αυτό που συνέβη στη Γαλλία έχει επίσης συμβεί σε Βέλγιο, Πορτογαλία, Ισπανία, Γερμανία, Ολλανδία, Ελλάδα και έχω όλα τα αποδεικτικά έγγραφα για όσα σας αναφέρω.
Στην Αργεντινή έχω συνεργαστεί στενά με το Υπουργείο Οικονομικών και την αρμόδια Νομοθετική Επιτροπή. 'Ημουν στο τηλέφωνο χθες με έναν από τους Αργεντινούς ανακριτές για μία από τις περιπτώσεις τους: Το Ομοσπονδιακό Υπουργείο Δικαιοσύνης της Ελβετίας μόλις απέρριψε ένα αίτημα για έναν πελάτη "ύποπτο για απάτη" με το επιχείρημα ότι λείπουν επαρκή αποδεικτικά στοιχεία. Μιλάμε τώρα για έναν offshore πελάτη αξίας περίπου $ 22 εκατ.
Η χειραγώγηση της ελβετικής Δικαιοσύνης είναι σαφής σε 2 διάσημες περιπτώσεις:
α. Ο Rudolf Elmer, πρώην διευθύνων σύμβουλος της Julius Baer στα Caiman Islands, πήγε φυλακή για παραβίαση του ελβετικού τραπεζικού απορρήτου δίδοντας στη δημοσιότητα πληροφορίες που ανήκουν στη θυγατρική της Julius Baer στις νήσους Caiman. Tο δικαστήριο αποφάνθηκε ότι δεν είναι βρισιά να αποκαλέσει κάποιος τον κ. Elmer κλέφτη, και οι δημοσιογράφοι "ενθαρρύνονται να χρησιμοποιούν αυτό το όνομα όταν αναφέρονται σε αυτόν". Ο Rudolf Elmer ήταν σε επαφή με τον Julian Assange των Wikileaks ώστε να φέρουν στη δημοσιότητα την ιστορία.
β. Ο Hervé Falciani, ο υπεύθυνος πληροφορικής της HSBC στη Γενεύη που έχει αποκαλύψει την παγκόσμια φοροδιαφυγή, δεν θα παραβρεθεί στην δίκη του. Διότι η δίκη είναι άδικη και εξαγοράστηκε από την Ελβετική HBSC. Όπως ίσως γνωρίζετε, στην Ελβετία είναι πιο σοβαρή η παραβίαση του τραπεζικού απόρρητου από ό,τι να σκοτώσεις κάποιον. Ωστόσο, ας υπενθυμίσω σε όλους, ότι ο πρώτος που παραβίασε το τραπεζικό απόρρητο ήταν η UBS. Το 2009, η UBS έδωσε στη δικαιοσύνη των ΗΠΑ τα ονόματα των 4.450 πολιτών ΗΠΑ που είχαν αποφύγει, μέσω των υπηρεσιών της, την αμερικανική υπηρεσία φορολογίας (IRS).
Τι κάνει η δικαιοσύνη στην Ευρώπη; Πόσο δύσκολο είναι να καταδικαστούν οι τράπεζες; Και τι γίνεται με τους Διευθύνοντες Συμβούλους και τα ανώτατα διευθυντικά στελέχη που εφάρμοσαν τις παράνομες στρατηγικές; Ο Διευθύνων Σύμβουλος και ανώτατα διευθυντικά στελέχη της Credit Suisse έχουν δηλώσει στην αμερικάνικη δικαιοσύνη «Είμαστε υπεύθυνοι, αλλά δεν είμαστε ένοχοι». Ε, τότε ποιος είναι ;
Eίναι αστείο, αλλά στην Ευρώπη διώκονται όσοι αποκαλύπτουν τις παρανομίες, οι whistleblowers: ο Hervé Falciani ήταν φυλακή στην Ισπανία. Η Lutz Otte ήταν στη φυλακή.
Η Διεθνής Διαφάνεια δημοσίευσε τις προάλλες μια έκθεση σχετικά με την αδιαφάνεια στις ΗΠΑ, που είναι πρώτη σε όλο τον κόσμο. Στην Ευρώπη, το Ηνωμένο Βασίλειο κατατάσσεται πρώτο και η Ελβετία τρίτη, για τρίτη συνεχόμενη φορά. Αυτές οι δύο είναι οι πιο αδιαφανείς χώρες. Τι περιμένει η Ευρώπη για να αλλάξει τους κανόνες ; Πόσο σημαντικό είναι αυτό για το Ηνωμένο Βασίλειο για να κρατήσει την αδιαφάνεια;
Και κάτι ακόμη για την ατιμωρησία:
Η UBS έχει κάνει έφεση για την υπόθεση της στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ). Δεν θα έπρεπε το Δικαστήριο αυτό να με προστατεύει –εμάς, τους πληροφοριοδότες γενικά - αντί για αυτούς; Η UBS έχει παραπεμφθεί σε δίκη στη Γαλλία, το ίδιο και στο Βέλγιο και έχουν πληρώσει πολλά στη Γερμανία για φοροδιαφυγή και ξέπλυμα χρήματος. Παρ όλα αυτά, τολμάνε να προσφύγουν στο ΕΔΑΔ. Τελικά, δεν είναι φτιαγμένη πολύ καλά η δικαιοσύνη για αυτούς τους απατεώνες;
Πέρυσι, ένας ανώτατος σύμβουλος της UBS στην Γαλλία ορίστηκε από τον υπουργό Οικονομικών της Γαλλίας στην Επιτροπή των κυρώσεων - Autorité des Marchés Financiers.
Στην Ελβετία, ο Mark Branson - το κορυφαίο στέλεχος της UBS που είχε ζητήσει συγγνώμη στην αμερικανική δικαιοσύνη - τώρα είναι επικεφαλής της Ελβετικής εποπτικής αρχής χρηματοπιστωτικής αγοράς (FINMA).
Όπως γνωρίζετε, οι Σνόουντεν και Ασάνζ είχαν ζητήσει άσυλο στη Γαλλία, αλλά οι αιτήσεις τους απορρίφθηκαν από τον Πρόεδρο Ολάντ. Την άνοιξη του τρέχοντος έτους, 450 Γάλλοι βουλευτές από τους 500 ψήφισαν ένα νόμο μαζικής παρακολούθησης, ένα αντίγραφο του αμερικανικού Patriot Act. Η λεγόμενη χώρα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ιδρυτικό μέλος της Ευρώπης, έγινε το παράδειγμα προς αποφυγήν στην προστασία των πολιτών.
Μιας και βρισκόμαστε στον τόπο του εγκλήματος ήθελα επίσης να αναφέρω τον Antoine Deltour, τον whistleblower του σκανδάλου Luxleaks. Ας θυμηθούμε ότι ο ίδιος είναι αντιμέτωπος με μια 5ετή ποινή φυλάκισης.
Έχοντας πολεμήσει την UBS για 8 χρόνια, έχασα τα πάντα: την καριέρα μου, την υγεία μου, τα χρήματά μου, τους φίλους μου, την οικογένειά μου, την ιατροφαρμακευτική μου περίθαλψη, τις διακοπές μου, την σύνταξή μου. Για να μην αναφέρω τα παιδικά χρόνια των παιδιών μου.
Έχουμε “φορολογικούς παραδείσους” εντός Ευρώπης. Πώς είναι αποδεκτό από τους Ευρωβουλευτές; Για να ονοματίσουμε και να αναφέρουμε μερικά: το Μονακό για τους πολίτες του Ηνωμένου Βασιλείου, η Ανδόρρα για τους Ισπανούς πολίτες, το Λουξεμβούργο για πολυεθνικές εταιρίες, η Αυστρία με το τραπεζικό της απόρρητο, η Κύπρος για τους Ρώσους…
Πρόκειται για κάτι εντελώς παράλογο. Πότε οι κανόνες θα γίνουν οι ίδιοι για κάθε παίχτη; Πότε οι κοινωνικοί φόροι, το ΦΠΑ, οι φόροι εισοδήματος θα συζητηθούν εκτεταμένα; Πώς μπορούν οι πολίτες ορισμένων χωρών, ας σκεφτούμε σαν παράδειγμα τους Ελληνες, να προστατευτούν στην περίπτωση που ορισμένα κράτη “τρώνε” στην πλάτη κάποιων άλλων κρατών; Για παράδειγμα, το Λουξεμβούργο είναι ένα πλούσιο κράτος, όμως η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ελλάδα είναι χρεοκοπημένα κράτη.
Η πλουτοκρατία βρίσκεται στο κέντρο των πάντων στην Ευρώπη. Οι πληροφορίες είναι καλύτερα προστατευμένες από ό,τι είναι οι πολίτες, από ό,τι είναι η ίδια η ζωή. Οι πληροφορίες προστατεύονται από το απόρρητο που παρέχει αδιαφάνεια και οδηγεί στην ατιμωρησία.
Για εμάς, τους πληροφοριοδότες, η ζωή μας βρίσκεται σε κίνδυνο. Πρόκειται για ένα ζήτημα αξιοπρέπειας. 'Ενα ζήτημα που δεν αφορά μόνο τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά και μια καλύτερη ζωή για όλους μας.
Η Stéphanie Gibaud είναι μια από τους 3 whistleblowers, που προτάθηκε από την Ευρωπαική Αριστερά για το βραβείο Ζαχάρωφ. Το παραπάνω κείμενο είναι αποσπάσματα από την ομιλία της, σε σύσκεψη της Ευρωπαικής αριστεράς, η οποία πραγματοποιήθηκε την προηγούμενη εβδομάδα στο Λουξεμβούργο.
10 Νοε. 2015
Stephanie Gibaud
http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/whistleblower-eimai-tyxeri-poy-eimai-zontani