BANGLADESH:Άγγελοι στην κόλαση ...

Άγγελοι στην κόλαση:
Η παιδική εργασία στο Μπαγκλαντές μέσα από φωτογραφίες

("Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού"
- άρθρο 32, 20 Νοεμβρίου 1989).

Για 4,7 εκατομμύρια παιδιά ηλικίας μικρότερης των 14 ετών στο Μπαγκλαντές, αυτή τη χρονιά δεν χτύπησε το κουδούνι του σχολείου, απλούστατα γιατί δεν πηγαίνουν στο σχολείο, αφού δουλεύουν.

Το μέλλον γι' αυτά τα παιδιά διαγράφεται ζοφερό, καθώς δεν τους δίνεται καν η δυνατότητα να αναπτύξουν τις ικανότητές τους και να διευρύνουν τις γνώσεις τους αλλά και την κοινωνική τους θέση μέσα από το σχολείο. Από νωρίς χάνουν το παιδικό τους χαμόγελο και αναγκάζονται από την τρυφερή τους ηλικία να ενταχθούν στον σκληρό κόσμο της εργασίας.

Λαμβάνουν ως αμοιβή λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα, το 1/3 του κανονικού μισθού αποτελώντας το 20% του εργατικού δυναμικού της χώρας.

Ο βασικότερος παράγοντας που ωθεί τα παιδιά στην εργασία και κατ' επέκταση στην εκμετάλλευσή τους από πολύ μικρή ηλικία είναι η οικονομική συνεισφορά τους στον ελλιπή οικογενειακό προϋπολογισμό.

Η σειρά "Angels in hell" - "Άγγελοι στην κόλαση" του φωτογράφου Golam Mostofa Bhuiya Akash από το Μπαγκλαντές αποτελείται από εντυπωσιακές και δυνατές φωτογραφίες που καταγγέλλουν την παιδική εργασία στο Μπαγκλαντές.

Η HuffPost Greece επικοινώνησε με τον Golam Mostofa Bhuiya Akash ο οποίος μας μίλησε για το τι συμβαίνει στο Μπαγκλαντές με την παιδική εργασία, την σειρά φωτογραφιών «Άγγελοι στην κόλαση» και τα σχέδια του.

Τι σας κάνει διαφορετικό από άλλους φωτογράφους; Πώς θα περιγράφατε το φωτογραφικό σας στυλ;

Κάθε φωτογράφος ή καλλιτέχνης είναι μοναδικός. Έχει την δικιά του ποιότητα, ένστικτά, μορφές δημιουργίας και την επιθυμία για περιπέτεια. Όλα αυτά μας κάνουν να έχουμε διαφορετικές διαδρομές. Πάντα μου άρεσε να βλέπω την δουλειά άλλων φωτογράφων. Το έργο τους μου δίνει κίνητρο με κάνει να γίνομαι καλύτερος και να συγκινούμαι.

Αν μιλήσω για τη δουλειά μου, θα ήθελα να πω ότι για μένα οι άνθρωποι που φωτογραφίζω είναι σαν να δίνουν παράσταση. Δίνουν παράσταση στη σκηνή της ζωής. Θα ήθελα όχι μόνο να απεικονίζω το συναίσθημα ή την έκφρασή τους με μερικά μόνο κλικ, αλλά να ακούσω τις φωνές τους, να μάθω τις άγνωστες ιστορίες τους. Βλέπω την ομορφιά της ανθρώπινης ψυχής, αν και μπορεί να είναι ζοφερή.

Η δύναμη αυτών των ανθρώπων είναι ότι εκφράζονται μπροστά στην κάμερα. Το φωτογραφικό μου ταξίδι με ανάγκασε να ανακαλύψω τις χαρές της ζωής κάτι για το οποίο δεν ήμουν ενήμερος. Θα συνεχίσω να προσπαθώ μέσα από τις φωτογραφίες μου να αλλάζω τις ζωές των ανθρώπων.

Ποιοι φωτογράφοι σάς έχουν επηρεάσει και πώς αυτοί επηρέασαν τη σκέψη, το τρόπο φωτογράφησης και τη σταδιοδρομίας σας;

Θαυμάζω το έργο του Sebastiao Salgado. Το έργο του είναι μια πλούσια πηγή έμπνευσης για μένα. Επίσης, ο James Nachtwey είναι ένας από τους φωτογράφους που με εμπνέει. Αυτός ο φωτογράφος επικαλείται τους πολέμους για να μεταλαμπαδεύσει το μήνυμα της ειρήνης στον κόσμο.

Τι θέλετε να πείτε μέσα από αυτές τις φωτογραφίες;

Σε αυτό τον εργασιακό χώρο και μέσα σε αυτά τα "φονικά" εργοστάσια η λέξη "παιδικότητα" εξαφανίζεται από την ηλικία των πέντε ετών. Η βίαιη ενηλικίωση είναι το μόνο που θα βοηθήσει να μείνουν ζωντανοί. Οι σιωπηλές κραυγές τους αντηχούν μέσα από τους τοίχους της κολάσεως, οι οποίοι θεωρούνται ένας ευλογημένος τόπος καθώς τους δίνουν τη δυνατότητα να κερδίσουν το ψωμί τους.

Αυτά τα παιδιά εργάζονται μέσα σε εργοστάσια και σκονισμένους χώρους, κατασκευάζοντας τούβλα. Μιλώντας για το εργασιακό περιβάλλον αυτών των αγγελικών παιδιών είναι κάτι παραπάνω από σπαρακτικό.

Οι ήχοι από τις μηχανές των εργοστασίων συνήθως είναι αφόρητοι. Οι δυνατοί ήχοι σε συνδυασμό με την υπερβολική ζέστη αποτελούν ένα καθημερινό άθλιο σκηνικό. Οι εργαζόμενοι στις κλωστοϋφαντουργίες εργάζονται από τις 8 το πρωί έως τις 20:00 το βράδυ.

Κατά τη διάρκεια αυτών των ωρών εργασίας αυτά τα παιδιά προσπαθούν να ανακουφιστούν από τον πόνο της ηχορύπανσης και της υψηλής ζέστης, κερδίζοντας 1200 tk ανά μήνα (1 $ = 83 tk). Στα εργοστάσια παραγωγής τούβλων δεν γίνεται κάτι διαφορετικό. Εκεί η δουλειά ξεκινά στις 6 κάθε πρωί.

Τα μικρά παιδιά κουβαλούν στο κεφάλι τους φορτία των οκτώ τούβλων από τον κλίβανο στον σωρό. Για κάθε διαδρομή χρειάζονται λιγότερο από ένα λεπτό. Μέσα σε δώδεκα ώρες κουβαλούν περίπου χίλια τούβλα και θα κερδίσουν 80 tk (<$ 1), αφού πρώτα πληρώσουν τα έξοδά τους.

Σε αυτά τα εργοστάσια τα παιδιά ιδρώνουν και μοχθούν κάτω από την έντονη ζέστη του ήλιου, ενώ εργάζονται πολλές ώρες για αυτή την πενιχρή αμοιβή. Επιπλέον, οι ίδιοι κίνδυνοι υπάρχουν στα εργοστάσια βυρσοδεψίας, στα εργοστάσια κατασκευής καθρεπτών και στις καπνοβιομηχανίες.

Για τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά ένα τζιν παντελόνι και ένα φθαρμένο πουκάμισο είναι η ενδυμασία τους, ενώ ένα κομμάτι ψωμί και μια μπανάνα είναι ένα καλό γεύμα. Τουλάχιστον 7.8 εκατομμύρια άγγελοι εργάζονται σε συνθήκες κόλασης.

Πιστεύω ότι είναι ανήθικο για εμένα ως άνθρωπο και ως φωτογράφο να γυρνούσα το κεφάλι μου και να σφύριζα αδιάφορα απέναντι σε αυτό το απάνθρωπο φαινόμενο. Συνέδεσα τη ζωή μου μαζί τους και κάπως έτσι ξεκίνησε αυτή η ιστορία.

Πώς είναι η ζωή στο Μπανγκλαντές με τα φτωχά παιδιά;

Σύμφωνα με την UNICEF, περισσότερα από 7,4 εκατομμύρια παιδιά ασκούν οικονομική δραστηριότητα στο Μπαγκλαντές. Πολλά από αυτά εργάζονται σε πολύ κακές συνθήκες, μερικά διακινδυνεύουν ακόμη και τη ζωή τους.

Οι ιδιοκτήτες εργοστασίων τους πληρώνουν περίπου 400 -700 Τάκα (6-10 δολάρια ΗΠΑ) το μήνα, ενώ ένας ενήλικος εργαζόμενος κερδίζει μέχρι 5.000 Τάκα ανά μήνα.

Όταν πήρα συνέντευξη από τους ιδιοκτήτες του εργοστασίου μου είχαν πει: "Αν δεν εργαζόνταν αυτά τα παιδιά θα ήταν στους δρόμους. Μπορείς να τους δώσεις τρεις φορές φαγητό την ημέρα, την εκπαίδευσή τους και ένα σπίτι; Μερικά από αυτά τα παιδιά βοηθούν τις μητέρες τους να επιβιώσουν. Μερικά από αυτά βοηθούν στην εκπαίδευση των νεότερων αδελφών τους. Τους βοηθάμε τουλάχιστον να επιβιώσουν."

Αυτή είναι η πιο συνηθισμένη απάντηση που πήρα από την πλειοψηφία των ιδιοκτητών εργοστασίων.

Ποια τεχνολογία / λογισμικό / εργαλεία κάμερας χρησιμοποιείτε;

Canon 5D Mark III camera, Canon 5D mark II camera, Canon 35mm f/1.4 lens, Canon 24mm f/1.4 lens, Canon 16-35mm f/2.8 Mark II lens, Canon 24-70mm f/2.8 mark II lens, και φως αίθουσας για την επεξεργασία δουλειά μου.

Τι σάς παρακινεί να συνεχίσετε να φωτογραφίζετε;

Για μένα η φωτογραφία είναι σαν θρησκεία. Το ταξίδι μου μοιάζει σαν μια βόλτα με roller-coaster σε αργή κίνηση. Τρομακτικό,συναρπαστικό, με διάρκεια. Μεγαλώνοντας σε μια μικροαστική οικογένεια, η αρετή είναι το μοναδικό μου περιουσιακό στοιχείο. Γιος μαχητή της ελευθερίας, ονειρεύτηκα να κάνω κάτι για τη χώρα και τον λαό μου.

Η παλιά φωτογραφική μηχανή του πατέρα μου μετατράπηκε σε προσωπικό μου σκάφος για να φτάσω στο όνειρό μου. Ανακάλυψα ένα δρόμο που ήταν αόρατος για μένα. Προσπαθούσα σκληρά για να πάρω όλες τις απαντήσεις και να μάθω για τον πόνο όσων φωτογράφιζα. Είμαι απλά ένας φτωχός αφηγητής, που δεν έχω τίποτε άλλο, από μια βαλίτσα γεμάτη παραμύθια.

Μια φωτογραφία ισούται με χίλιες λέξεις;

Νομίζω ότι αξίζει ακόμη περισσότερο. Κάθε φωτογραφία σου δίνει την ελευθερία να δημιουργήσεις τις δικές σου λέξεις. Στη φαντασία σου. Μερικές φορές, ο κόσμος δεν είναι σε θέση να καταλάβει μια φωτογραφία, ωστόσο εκφράζει συναισθήματα όπως η σιωπή, τα δάκρυα και ο θυμός.

Για να εξηγήσεις το βάθος ορισμένων φωτογραφιών δεν υπάρχουν λέξεις. Και οι λέξεις από την πλευρά τους, δεν απεικονίζουν με ακρίβεια μια φωτογραφία. Ένας φωτογράφος "κατασκευάζει" μια γέφυρα ανάμεσα στην εικόνα και το κοινό. Οι φωτογραφίες έχουν τη δυνατότητα να μας κάνουν να αισθανόμαστε ευτυχείς, συγκινημένοι, αηδιασμένοι, και περίεργοι, μεταξύ άλλων. Αυτό δείχνει ότι μια φωτογραφία αξίζει όσο χίλιες λέξεις.

Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να αλλάξει τη ζωή τουλάχιστον μερικών ανθρώπων. Άρχισα να βοηθάω τους επιζώντες φυσικών καταστροφών, άστεγους, ηλικιωμένους πολίτες, τα παιδιά του δρόμου και εκείνα τα αγγελικά παιδιά-εργάτες.

Τα χρήματα από τις πωλήσεις του βιβλίου μου "Survivors"πηγαίναν να βοηθήσουν αυτόν τον κόσμο. Μέχρι στιγμής έχω δώσει δουλειά σε 20 οικογένειες ως δώρο. Τους βοήθησα να δημιουργήσουν μικρές επιχειρήσεις, τους εκπαίδευσα και παρακολουθώ την πρόοδό τους με σκοπό να γίνουν αυτοί και οι οικογένειές τους, αυτάρκεις.

Κατάφερα να δημιουργήσω το First Light Institute of photography στην Narayanganj του Μπαγκλαντές το Αύγουστο του 2013. Μαζί με άλλους φωτογράφους διδάσκω φωτογραφία, κάνοντας σεμινάρια σε νέους επίδοξους φωτογράφους με λογικά δίδακτρα. Με τα έσοδα της σχολής έχω απώτερο σκοπό να παράσχω βασική εκπαίδευση στα παιδιά του δρόμου και τα παιδιά που εργάζονται σαν σκλάβοι του σεξ. Συμμετέχουν εθελοντικά περισσότερα από 500 παιδιά.

Το αγαπημένο σας πορτρέτο;

Είναι το πορτρέτο του Munna. Ήταν πριν επτά χρόνια όταν τον γνώρισα. Πριν από δυο χρόνια μετά την έκδοση του βιβλίου ‘Survivors’ τον βρήκα και πάλι και βοήθησα την οικογένειά του. Μέχρι τότε ο Munna έπαιρνε 1600 Τάκα (1 $ = 72 Τάκα) ανά μήνα. Επιπλέον, ο 12χρονος τότε Munna πλήρωνε μόνος του την εκπαίδευση της αδερφής του με το επιπλέον εισόδημα που έβγαζε από υπερωρίες την Παρασκευή.

Ο πατέρας του Alamgir ήταν τσαγκάρης και δεν είχε σχεδόν κανένα εισόδημα. Μιλώντας με την οικογένειά του, αποφασίσαμε ότι ο πατέρας του θα δημιουργούσε μια επιχείρηση που θα ήταν ικανή να βοηθήσει όλη την οικογένεια.

Πώς προετοιμάζεις τις ιστορίες σου;

Όταν φωτογραφίζω πάντα κάνω δυο ερωτήσεις στον εαυτό μου: Γιατί τραβάω αυτή τη φωτογραφία; Τι μήνυμα θέλω να μεταφέρω; Πρώτα απ 'όλα, η φωτογραφία είναι το πάθος μου και, δεύτερον, είναι ένα εργαλείο για να επηρεάσει θετικά την αλλαγή. Φωτογραφίζω σχεδόν κάθε μέρα. Είναι κάτι που μου αρέσει να το κάνω. Δεν βλέπω τη φωτογραφία σαν διαγωνισμό ούτε για να κατακτήσω στάτους και φήμη. Θέλω να δείξω τις φωτογραφίες μου στον κόσμο.

Πριν ξεκινήσω κάποιο project κάνω πολλή έρευνα. Συγκεντρώνω πληροφορίες από βιβλία, περιοδικά, ειδήσεις, και το διαδίκτυο. Στη συνέχεια, προσπαθώ να μάθω τις πιθανότητες για να πω μια ιστορία.

Επανειλημμένα επισκέπτομαι την κοινότητα ή το μέρος που θα αναμένεται να κάνω τη φωτογράφιση. Ξεκινώ την οικοδόμηση μιας σχέσης με τους ανθρώπους. Συστήνομαι με όσους περισσότερους μπορώ. Χτίζω μια συναισθηματική σύνδεση που με βοηθά να πάω στο βάθος την ιστορία. Μπορώ να χρησιμοποιήσω απλό εξοπλισμό, κυρίως ένα φακό και μία κάμερα. Φοράω πολύ συνηθισμένα ρούχα, ώστε να μπορώ να σμίξω εύκολα με τους ανθρώπους. Πάντα χαμογελώ και μιλάω με τους ανθρώπους που συνεργάζομαι. Θέλω να γίνω ένα φυσικό μέρος της ζωής τους. Δεν θα αρχίσω την φωτογράφιση μέχρι να αισθανθώ τους ανθρώπους που έχω μπροστά μου, και να εκφράσω την καρδιά του / της. Τη στιγμή που θα είμαι σε θέση να απεικονίσω το θέμα του μηνύματος που θέλω να περάσω, παίρνω την φωτογραφική μου μηχανή και αρχίζω να φωτογραφίζω.

Οι μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίζετε ως φωτορεπόρτερ;

Το να επιζήσεις ως φωτορεπόρτερ είναι σκληρό, αλλά το να κερδίσεις το ψωμί σου ακόμα δυσκολότερο. Χρειάζεται τεράστια αφοσίωση για να παραμείνεις στο επάγγελμα. Για μένα η μεγαλύτερη πρόκληση είναι να κάνω τους ανθρώπους να καταλάβουν την αποστολή μου.

Τις περισσότερες φορές ακούω παράπονα ότι δείχνω μόνο τη φτώχεια, την κατάθλιψη και την επιθετικότητα της χώρας μου. Ωστόσο, μεταφέροντας μηνύματα ανθρώπων που βρίσκονται σε κατάσταση ανέχειας και ενισχύοντας τις φωνές τους, αποτελεί πλέον βασικό μου καθήκον.

Βαθιά μου ανησυχία είναι να φτάσουμε στη ρίζα του προβλήματος. Συνεχίζω να εργάζομαι με την ελπίδα ότι θα φέρω πιθανές αλλαγές. Αλλά ακόμη και η μικρότερη αλλαγή, έχει μεγάλη σημασία για μένα. Ποτέ δεν κρατώ τις εικόνες κλειδωμένες σε μυστικούς φακέλους και ποτέ δεν τις κρατώ για βραβεία.

Τη στιγμή που πυροβολούν, το δείχνω στον κόσμο μέσα από την ιστοσελίδα μου, τους ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης κτλ. Πιστεύω πως όταν θα είμαι σε θέση να φτάσω σε όλο και περισσότερους ανθρώπους με σπουδαίες ιστορίες, θα υπάρξουν περισσότερες πιθανότητες αλλαγών.

Και ναι, εκτός από αυτό, πρέπει να γνωρίζετε ότι στη βιομηχανία της φωτογραφίας υπάρχουν πολλές πολιτικές και νεποτισμοί. Αλλά στο τέλος, αληθινός νικητής είναι εκείνος που κερδίζει τις καρδιές και όχι μόνο μεταλλικά τρόπαια.