Το αναπτυξιακό αδιέξοδο της χώρας

Δεν διερωτάσθε γιατί η εμπορική ναυτιλία της χώρας συνεχίζει να πρωτοπορεί σε παγκόσμιο επίπεδο ενώ αντίθετα η χώρα έχει απαξιωθεί πλήρως παραγωγικά; 

Διότι είναι απεξαρτημένη από τις σκοπιμότητες των Βρυξελλών και του Βερολίνου, διότι δεν την αγγίζουν οι αποφάσεις στο όνομα της Ευρωζώνης και της Ε.Ε.. Έτσι ώστε να προκύπτει η αντίφαση: Να κυριαρχεί δηλαδή η χώρα στην εμπορική ναυτιλία παγκοσμίως, η οποία μάλιστα το 2015 αύξησε το μερίδιό της στο παγκόσμιο εμπόριο από 15,4% το 2014 σε 16,1%, αλλά να μην έχει την παραμικρή δυνατότητα παρέμβασης στα λιμάνια και στα ναυπηγεία της χωρίς την έγκριση της Επιτροπής Ανταγωνισμού της Κομισιόν, με αποτέλεσμα τα ναυπηγεία που ανθούσαν στο παρελθόν να έχουν απαξιωθεί  πλήρως και τα λιμάνια να παραμένουν εγκλωβισμένα στο ΤΑΙΠΕΔ. Γιαυτό, σήμερα, οι Βρυξέλλες στοχεύουν την ελληνική εμπορική ναυτιλία μέσω των μνημονίων πιέζοντας την κυβέρνηση για την υπερφορολόγηση των ελληνικών ναυτιλιακών εταιρειών που εδρεύουν στη χώρα. Γιατί; Για να μειωθεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής ναυτιλίας και να μεταφέρουν οι ναυτιλιακές εταιρείες τις δραστηριότητές τους στις ανταγωνίστριες χώρες και να επωφεληθούν οι ίδιες. «Ιδιαίτερα ανησυχητικό για εμάς, δηλώνει ο Έλληνας δ/νων σύμβουλος της Blue Wall Shipping Limited, είναι το γεγονός ότι η Ε.Ε. ζητεί μετ’ επιτάσεως από την ελληνική κυβέρνηση να αυξήσει τη φορολόγηση της ελληνικής ναυτιλίας και την ίδια στιγμή, κάθε μήνα, μας γίνονται κρούσεις με κάθε επισημότητα και σε ανώτατο επίπεδο από τουλάχιστον πέντε κράτη – μέλη της Ε.Ε., προκειμένου να μεταφέρουμε εκεί τη δραστηριότητά μας, με πολύ χαμηλότερη φορολογία από την Ελλάδα». Ήδη εντός του 2015, 42 ναυτιλιακές εταιρείες έχουν αποχωρήσει και εγγραφεί σε ξένα επιχειρηματικά μητρώα. Σε όλα αυτά πρωταγωνιστεί το Βερολίνο, το οποίο δεν μπορεί να ανεχθεί τη συρρίκνωση της γερμανικής ναυτιλίας, παρά τις τεράστιες επενδύσεις, και την πώληση ποντοπόρων πλοίων από οφειλέτες των γερμανικών τραπεζών προς  έλληνες πλοιοκτήτες.

Χαρακτηριστικότερη περίπτωση των προθέσεων της Γερμανίας έναντι της χώρας μας και άλλων περιφερειακών κρατών είναι αυτή των αγωγών South Stream και Turkish Stream. Η κατασκευή του πρώτου ακυρώθηκε με την επίκληση των κυρώσεων κατά της Ρωσίας, ενώ είχαν υπογραφεί διμερείς συμφωνίες όλων των κρατών διέλευσης με τη ρωσική Gazprom. Με την ίδια δικαιολογία παραπέμφθηκε στις ελληνικές καλένδες  και ο Turkish Stream παρά το μνημόνιο συνεργασίας που υπέγραψαν στην Αγία Πετρούπολη στις 19 Ιουνίου για τον αγωγό Ελλάδα και Ρωσία. Όμως, την ίδια μέρα, στο περιθώριο του διεθνούς οικονομικού φόρουμ στην Αγία Πετρούπολη, η δήθεν ανεπιθύμητη στην Ευρώπη Gazprom υπέγραψε συμφωνία με τη γερμανική ΕΟΝ, την αυστριακή ΟΜV και τον βρετανοολλανδικό όμιλο Shell για την κατασκευή νέου τμήματος του Νοrd Stream,  του Νοrd Stream 2, που θα διπλασιάσει τις ποσότητες του ρωσικού αερίου που ήδη μεταφέρονται με τον γερμανικό αγωγό. Ο νέος αυτός αγωγός θα αποτελέσει το βασικό όχημα μεταφοράς του ρωσικού αερίου προς την Ευρώπη μετά το 2019, παρακάμπτοντας την Ουκρανία. Επομένως οι λόγοι που υπονόμευσαν την κατασκευή των αγωγών South Stream και Turkish Stream δεν ήταν η ρωσική προέλευση του αερίου αλλά η προώθηση των γερμανικών συμφερόντων σε βάρος των βαλκανικών χωρών διέλευσης των δύο αγωγών και της Ελλάδας. Σε σημείο ώστε ο Έλληνας ΥΠΕΞ Νίκος Κοτζιάς να δηλώνει: «Δεν χάνω ποτέ την ευκαιρία να εκφράσω την απορία μου: Είναι το ρωσικό αέριο που ενοχλούσε; Αφού θα πάει από τον βορρά τώρα. Ή ήταν ότι αυτό θα αξιοποιούνταν και από άλλες χώρες;». Ήδη, 10 κράτη – μέλη της ΕΕ (Ελλάδα, Τσεχία, Βουλγαρία, Εσθονία, Ουγγαρία, Λετονία, Λιθουανία, Πολωνία, Ρουμανία Σλοβακία), με έγγραφό τους προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή εκφράζουν την αντίθεσή τους για την κατασκευή του Νοrd Stream 2, διότι έρχεται σε αντίθεση με τα συμφέροντα της ΕΕ και αυξάνει τον κίνδυνο να αποσταθεροποιηθεί περαιτέρω η Ουκρανία.  Σημειώνουν χαρακτηριστικά: «Η θέση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σχετικά με το έργο “Nord Stream 2”, θα επηρεάσει ουσιαστικά την αντίληψη της κοινής εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφάλειας της ΕΕ, μεταξύ των βασικών της συμμάχων και των παραδοσιακών εταίρων». Και παρακάτω: «Η διατήρηση της διαδρομής μεταφοράς φυσικού αερίου μέσω της Ουκρανίας είναι το στρατηγικό συμφέρον της ΕΕ στο σύνολό της, όχι μόνο από την άποψη της ενεργειακής ασφάλειας, αλλά και την ενίσχυση της σταθερότητας της περιοχής της Ανατολικής Ευρώπης». 

Συμπέρασμα;

Η Γερμανία η οποία κόπτονταν για την Ουκρανία υποκινώντας την εξέγερση κατά του Γιαννουκόβιτς προκειμένου να περιέλθει η χώρα από τη ρωσική στη γερμανική επιρροή, μεθοδεύει σήμερα την ενεργειακή απομόνωση της και υπονομεύει την ενεργειακή επάρκεια και τη σταθερότητά της προτάσσοντας έναντι αυτών τα συμφέροντά της. Ας μην έχουμε παρωπίδες λοιπόν και για τη χειραγώγηση των  δικών μας συμφερόντων από το Βερολίνο. Αν στα παραπάνω προσθέσουμε  την  ακύρωση της κατασκευής του αγωγού Μπουργκάς – Αλεξ/πολης, την αποθάρρυνση ρωσικών επενδύσεων στη χώρα (ΔΕΠΑ, ΔΕΣΦΑ, ΤΡΑΙΝΟΣΕ, Λιμάνι Θες/νίκης), τις αγκυλώσεις στην επένδυση της Cosco με αποτέλεσμα αυτή να στρέφεται τώρα και σε τουρκικά λιμάνια, την κωλυσιεργία της επένδυσης της Socar στον ΔΕΣΦΑ με μοχλό την Επιτροπή Ανταγωνισμού της Κομισιόν, τότε είναι ολοφάνερο ότι τα περιθώρια ανάκαμψης της χώρας είναι ανύπαρκτα διότι υπονομεύονται από την ίδια την Ε.Ε. υπέρ των συμφερόντων των ηγέτιδων χωρών της με προεξάρχουσα τη Γερμανία... Αυτή είναι η αλήθεια. Ας βγάλουμε επιτέλους τις παρωπίδες.

Δημήτρης Μακροδημόπουλος

6-12-2015

http://www.anixneuseis.gr/?p=134872

               ΣΧΕΤΙΚΑ                 

  Τα όρια της ευρωπαϊκής ενεργειακής διπλωματίας

(...)Tο πιο αμφιλεγόμενο στοιχείο της εξωτερικής ενεργειακής πολιτικής της ΕΕ είναι οι διάφορες διμερείς συμφωνίες που συνάπτουν τα κράτη-μέλη με τον ρωσικό ενεργειακό κολοσσό Gazprom. Η κυρίαρχη άποψη στις Βρυξέλλες φαίνεται ότι είναι πως αυτές οι συμφωνίες υπολείπονται μιας κοινής προσέγγισης σε επίπεδο ΕΕ, σε σχέση τόσο με την ενεργειακή όσο και των εξωτερική πολιτική, με την εμβάθυνση της ολοκλήρωσης με την Ρωσία.(...)Εδώ και αρκετά χρόνια η Ευρώπη προσπαθεί να διαφοροποιηθεί: να καταστήσει σαφές ότι η ΕΕ εισάγει την ενέργειά της από πολλές χώρες και μεταξύ διάφορων οδών διέλευσης, για να περιορίσει τον κίνδυνο για την ασφάλεια του εφοδιασμού.Σύμφωνα με την Κομισιόν και την Mogherini, τα κράτη-μέλη και η Κομισιόν θα πρέπει να μιλήσουν με μια ενιαία φωνή τόσο σε διμερή ζητήματα όσο και σε ένα πολυμερές φόρουμ, όπως τα Ηνωμένα Έθνη. Η Ευρώπη είναι μια μεγάλη αγορά και ως εκ τούτου, ενδιαφέρει τα κράτη που εξάγουν ενέργεια.(...)Τουλάχιστον, αυτή είναι η ιδέα. Η πραγματικότητα στην πράξη είναι πολύ διαφορετική.(...)Η προτεινόμενη επέκταση του αγωγού Nord Stream, ο οποίος διαπερνά την Βαλτική Θάλασσα, αποτελεί καλό παράδειγμα. Το σχέδιο δράσης της ΕΕ προβλέπει ότι η ΕΕ θα πρέπει να πετύχει ενεργειακή διαφοροποίηση πάνω από όλα, "φλερτάροντας” με βασικούς προμηθευτές στις χώρες γύρω από την Κασπία Θάλασσα και τη Βόρεια Αφρική, δηλαδή χώρες εκτός της Ρωσίας. Αλλά τα κράτη-μέλη συχνά κάνουν το αντίθετο. ΑNTI ΝΑ ΕΝΙΣΧΥΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΑΣΜΟΥΣ με αυτό το μέρος του κόσμου, το ΒΕΡΟΛΙΝΟ και η ΒΙΕΝΝΗ ΡΙΧΝΟΥΝ ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΟΥ ΥΦΙΣΤΑΜΕΝΟΥ ΑΓΩΓΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΑΕΡΙΟΥ ΜΕΤΑΞΥ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ. Αφήνοντας κατά μέρος την οικονομική, νομική και πολιτική σκοπιμότητα του λεγόμενου Nord Stream II, είναι σαφές πως αυτή η κίνηση δεν συμβαδίζει με τη συλλογιστική που καθορίζεται από το σχέδιο δράσης(...)