Michel Petrucciani !!!





Ο ιδιοφυής νάνος πιανίστας της τζαζ που υπερέβη την αναπηρία
  
Σαν σήμερα, στις 28 Δεκεμβρίου 1962, γεννήθηκε ο ιδιοφυής πιανίστας Μισέλ Πετρουτσιάνι, ο άνθρωπος που υπερβαίνοντας μια εξουθενωτική αναπηρία αναδείχτηκε ως ένας από τους πιο ταλαντούχους μουσικούς της σύγχρονης τζαζ. 
Το ταλέντο του Πετρουτσιάνι δύσκολα μπορεί να περιγραφεί με λέξεις: η μουσική του μιλά από μόνη της, όπως στο κομμάτι του ''September Second'':



Ο Πετρουτσιάνι έφυγε από τη ζωή μόλις 36 ετών (στις 6 Ιανουαρίου 1999) και καθ΄ όλη τη σύντομη ζωή του υπέφερε από ατελή οστεογένεση, μια πάθηση των οστών, γνωστή και ως «γυάλινα κόκαλα», που τα κάνει πολύ εύθραυστα, και στη δική του περίπτωση εμπόδισε επίσης τη σωματική του ανάπτυξη, καθότι υπέφερε από οστικό νανισμό: το ύψος του ήταν μόλις 90 εκατοστά.  Η ισχυρή προσωπικότητα, το ψυχικό σθένος και η πνευματική ωριμότητα του Πετρουτσιάνι τον βοήθησαν να υπερβεί την αναπηρία του, και δεν στερήθηκε μια πλήρη και δραστήρια ζωή.

Άρχισε να ασχολείται με τη τζαζ από ηλικίας 4 ετών, ακούγοντας το ίνδαλμα του, τον πιανίστα Ντιουκ Έλινγκτον.  Έπαιξε επαγγελματικά σε συναυλίες όταν ήταν μόλις 13 ετών, και από τα δεκάξι του ηχογραφούσε με το δικό του συγκρότημα. Έπαιζε πιάνο με εντυπωσιακή ταχύτητα: το εκρηκτικά γρήγορο δεξί του χέρι πρωταγωνιστεί στο ''She Did It Again'':



Ένα χαρακτηριστικό της τεχνοτροπίας και του αυτοσχεδιασμού του Πετρουτσιάνι ήταν η αριστοτεχνική «πλέξη» ενός μοτίβου με διαφορετικές μουσικές φράσεις, όπως στο ''Miles Davis Licks'':


 
Πολλοί διάσημοι μουσικοί της τζαζ έπαιξαν μαζί του: οι Ντίζι Γκιλέσπι, Γουέιν Σόρτερ, Λι Κόνιτζ, Κένι Κλαρκ, ενώ στους θαυμαστές του συμπεριλαμβάνεται και ο φημισμένος βιολιστής της τζαζ Στεφάν Γκραπέλι. Ο σαξοφωνίστας Τσαρλς Λόιντ είχε αποσυρθεί από την τζαζ, αλλά όταν άκουσε τον Πετρουτσιάνι αποφάσισε να ξαναρχίσει να παίζει και είχαν μια πολύ επιτυχημένη συνεργασία. Κατά το γύρισμα του ντοκιμαντέρ «One Night with Blue Note», ο Τσαρλς Λόιντ σήκωσε τον Πετρουτσιάνι στα χέρια του για να τον φέρει στη σκηνή και να τον βάλει να καθίσει στο πιάνο, ένα στιγμιότυπο που έκανε τον σκηνοθέτη του ντοκιμαντέρ Τζον Τσαρλς να δακρύσει. Ένα έξοχο δείγμα της συνεργασίας του Πετρουτσιάνι με τον Λόιντ δίνει το κομμάτι ''Tone Poem'':


 
Η εφευρετικότητα και η δεξιοτεχνία του Πετρουτσιάνι στο πιάνο εντυπωσίαζαν όσους τον άκουγαν. Πολλοί κριτικοί της τζαζ δικαιολογημένα εντυπωσιάστηκαν από τη συνθετική του ικανότητα: το κομμάτι του ''Cantabile ''βασίζεται ουσιαστικά σε τέσσερις νότες, που αποτελούν τον πυρήνα με τον οποίο ο Πετρουτσιάνι δημιουργεί μία πανέμορφη μελωδία:




Ο Βρετανός σκηνοθέτης Μάικλ Ράντφορντ έμεινε τόσο έκθαμβος από το ταλέντο του Πετρουτσιάνι που γύρισε ένα συγκινητικό ντοκιμαντέρ για τη ζωή και τη μουσική του νάνου πιανίστα. Ακολουθώντας τη ζωή του Πετρουτσιάνι, ο σκηνοθέτης θέτει το ερώτημα στο ντοκιμαντέρ «τι είναι τελικά φυσιολογικό;» και δείχνει ότι η ιστορία του νάνου πιανίστα είναι ένα μάθημα ζωής, γιατί ο Πετρουτσιάνι ποτέ δεν τα έβαλε κάτω στη μουσική και στη ζωή λόγω της αναπηρίας του.

Μία εκτενής συλλογή της μουσικής του βρίσκεται στο δίσκο Complete Blue Note Recordings, The Best of Michel Petrucciani (7 CD, Blue Note, 1998). Όμως παρά την καταξίωση του ειδικά στη Γαλλία και στις ΗΠΑ, ο Πετρουτσιάνι δεν είναι πολύ γνωστός στην Ελλάδα, αν και έδωσε μία πολύ επιτυχημένη συναυλία εδώ στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ενώ το ντοκιμαντέρ του Ράντφορντ απέσπασε το βραβείο Χρυσή Αθηνά στο 17ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου το 2011.

Το μουσικό έργο του Πετρουτσιάνι και ο τρόπος με τον οποίο αψήφησε την αναπηρία του δείχνουν πως δεν επέτρεψε στην πάθηση του να περιορίσει τις επιδιώξεις του στη ζωή, στο πιάνο και στη μουσική σύνθεση. Μάλλον αρμόζει στο ταλέντο του Πετρουτσιάνι  η σύμπτωση ότι ο τάφος του στο Παρίσι βρίσκεται δίπλα στον τάφο του Σοπέν και κοντά στους τάφους του Μπιζέ και του Ροσίνι.

Όπως σχολίασε ο τρομπετίστας Κλαρκ Τέρι, ο Πετρουτσιάνι «ήταν νάνος, αλλά έπαιζε σαν γίγαντας». Ένας γίγαντας που απέδειξε ότι μπορεί τα άτομα με αναπηρία να έχουν προβλήματα πιο ορατά από αυτά των υπολοίπων, αλλά ο ψυχικός και πνευματικός πλούτος τους μπορεί να λάμψει και να υπερβεί κάθε σωματικό μειονέκτημα.

  28/12/2015
Μιχάλης Γιαννεσκής
http://tvxs.gr/news/moysiki/o-idiofyis-nanos-pianistas-tis-tzaz-poy-yperebi-tin-anapiria

Η καταπληκτική ιστορία του μουσικού Michel Petrucciani 

Γεννήθηκε με όλα του τα κόκκαλα σπασμένα - με την τέχνη και την επιμονή του όμως έδωσε ένα κορυφαίο μάθημα ζωής 


Δεν είχε την "τύχη" να γεννηθεί και αυτός όπως σχεδόν όλος ο κόσμος, υγιής, αλλά είχε την θέληση και το πείσμα να γίνει ένας απο τους καλύτερους στο είδος του. Δεν ήθελε ο κόσμος να τον λυπάται για την κατάσταση στην οποία βρισκόταν σε όλη του την ζωή, ήθελε να τον θαυμάζει για την σκληρή δουλειά που έκανε τόσα χρόνια. 

  Με τη γέννηση του (28 Δεκεμβρίου 1962) προκάλεσε θλίψη στην οικογένεια του αλλά και σε όλη την κοινότητα του Orange της Νότιας Γαλλίας απ' όπου καταγόταν. Το βρέφος της οικογένειας Petrucciani γεννήθηκε με όλα του τα κόκκαλα σπασμένα. Οι γιατροί αμέσως διέγνωσαν την σπάνια αρρώστια του ατελή οστεογένεση -ή "γυάλινα κόκκαλα" όπως συνηθίζεται να την αποκαλούν. 
Δυστυχώς τα κακά μαντάτα συνεχίστηκαν αφού οι γιατροί δεν του έδιναν περισσότερα απο 20 χρόνια ζωής. 

  Μεγάλωσε σε μια ιταλογαλλική, μουσικόφιλη, οικογένεια. Ο πατέρας του Tony, καταγόταν απο την Σικελία της Ιταλίας και η μητέρα του Anne απο την Γαλλία. Ο πατέρας έπαιζε κιθάρα, όπως και ο Phillipe, ο αδερφός του. Ο Louis ο δεύτερος γιος της οικογένειας έπαιζε μπάσο.   Στην ηλικία των τεσσάρων, ο Michel ερωτεύτηκε το πιάνο όταν είδε τον άσσο της Jazz μουσικής Duke Ellington να σολάρει στην τηλεόραση. Άρχισε να ζητάει απο τον πατέρα του να του πάρει ένα πιάνο. Ο πατέρας του, λόγω έλλειψης χρημάτων, του παίρνει ως δώρο τα Χριστούγεννα ενα πιάνο-παιχνίδι. Ο μικρός Michel μόλις άκουσε το πιάνο να παίζει το έσπασε σε μικρά κομμάτια αφού ο ήχος του δεν είχε καμία σχέση με αυτό που είχε ακούσει στην τηλεόραση.   Μέχρι που μια μέρα, ο πατέρας του, Tony, που δούλευε κοντά σε μια βρετανική στρατιωτική βάση είδε στα σκουπίδια τους ένα πιάνο. ("Ήταν μερικοί Βρεττανοί στρατιώτες που από το μεθύσι τους έριχναν μπύρες και ότι άλλοι έβρισκαν μπροστά τους στα πλήκτρα του πιάνου... Για να γλυτώσουν απο την βλακεία που έκαναν το πέταξαν στα σκουπίδια...", είπε αργότερα.) 

To πιάνο δεν ήταν σε άριστη κατάσταση αλλά για τον μικρό Michel ήταν οτι έπρεπε για να ξεκινήσει τα πρώτα του βήματα στην μουσική.  Ο Michel δεν ακουλούθησε την "νορμάλ" ζωή που κανουν όλα τα παιδιά. Δεν πήγε καθόλου σχολείο αλλά ασχολήθηκε αμέσως με την μεγάλη του αγάπη. Για 8 χρόνια ακολούθησε αυστηρά προγράμματα κλασσικής μουσικής.    Όταν έγινε 10 ετών άρχισε να παίζει κομμάτια του Bill Evans. Ο σημαντικός αυτός πιανίστας άσκησε μεγάλη επιρροή στον Michel. Μεγάλες επιρροές στην ζωή του ήταν επίσης και οι κλασικοί γίγαντες Bach, Mozart, Ravel και Debussy.  

 Η πρώτη του μεγάλη εμφάνιση έγινε σε ηλικία μόλις 13 ετών στο φεστιβάλ Jazz της Γαλλικής πόλης Clioucat. Εκείνη την χρονιά (1975) μεγάλος καλεσμένος ήταν ο Clark Terry (τρομπέτα) ο οποίος ζήτησε ενα πιανίστα για να το συνοδεύει μουσικά. Για πιανίστα είχαν καλέσει τον Michel. Όταν ο Clark τον είδε έσκασε στα γέλια, αφού όπως έλεγε αργότερα "σίγουρα μου κάνουν πλάκα". Όταν κατάλαβε πως δεν επρόκειτο για πλάκα έδωσε στον μικροσκοπικό Μichel, που ήταν μόλις 71 εκατοστά, την ευκαιρία να παίξει για να τον ακούσει. Ο Clark χρειάστηκε μόλις ένα λεπτό για να νιώσει το αστείρευτο ταλέντο του.    

   Ασχέτως το ότι έπρεπε να τον κουβαλάνε στη σκηνή γιατί δεν μπορούσε να ανεβαίνει σκαλιά, ο Μισέλ στο σανίδι ήταν απίστευτος. Άρχισε να παίζει σε διάφορα φεστιβάλ σε όλη την Γαλλία πάντοτε με την βοήθεια των ξύλινων ποδιών που είχε κατασκευάσει ο πατέρας του για να μπορεί να πατάει τα πετάλια.   Στα 16 μετακομίζει στο Παρίσι, όπου ηχογραφεί πρώτο του άλμπουμ με την ονομασία "flash".  

  Αν και το Παρίσι θεωρείται εξαιρετική πόλη για ένα νεαρό που ασχολείται με την Jazz ο Μισέλ τα βρίσκει σκούρα. Τα κόκκαλα του συνεχίζουν να σπάνε συνεχώς και οι πόνοι είναι αφόρητοι. Καταφεύγει για κάποιο διάστημα στα ναρκωτικά, αλλά προτού πάρει τον κατήφορο μετακομίζει στην Αμερική και συγκεκριμένα στην Νέα Υόρκη, πληρώνοντας το εισιτήριο του με ακάλυπτη επιταγή. Οι αρχές του Παρισιού των καταδιώκουν αλλά ο πατέρας του ξεπληρώνει την επιταγή και τον σώζει από περετέρω μπελάδες.  Στην Νέα Υόρκη γνωρίζει ένα από τους θρύλους της Jazz τον Charles Lloyd. Μαθαίνοντας ότι ο Charles ήταν αυτός που ανακάλυψε τον μεγάλο πιανίστα της δεκαετίας του '60 Keith Jarett, ενθουσιάζεται. Η συνεργασία τους κράτησε για 5 χρόνια και του απέφερε 3 δίσκους με την δισκογραφική εταιρεία που είχε ο Charles. Το 1982 μετακομίζει στην Καλιφόρνια και σε σόλο που έδωσε στο Kool Jazz Festival εισπράττει διθυραμβικές κριτικές από τα ΜΜΕ της Αμερικής.  

 Η υγεία του Michel χειροτερεύει αφού τα κόκκαλα του σπάνε όλο και περισσότερο. Το ύψος του μέχρι τα 19 του χρόνια ήταν 95 εκατοστά. Αυτό όμως δεν τον εμποδίζει καθόλου από το να γίνει καλύτερος μουσικός. Προσπαθούσε να ζήσει μια ζωή όπως όλοι οι άνθρωποι. Ο Michel είχε αδυναμία στις γυναίκες. Έζησε μεγάλους έρωτες αλλά έκανε και δύο παιδιά. (Το ένα του παιδί, ο Alexandre, κληρονόμησε την σπάνια αρρώστια του.)   

   Τα επόμενα χρόνια της καριέρας του ο Michel θα συνεργαστεί με τεράστιους καλλιτέχνες της Jazz, όπως οι Al Foster, Dave Holland, Stanley Clarke, Lee Konitz, Joe Lovano, Joe Henderson αλλά και με τον θρυλικό Dizzy Gillespie. Το 1983 η Los Angeles Times θα τον ψηφίσει εώς τον "Jazz Man of the Year" και το Ιταλικό Πολιτιστικό Γραφείο θα του απονέμει το βραβείο του καλύτερου Μουσικού Πιανίστα της Jazz.   Οι Γάλλοι θα τον τιμήσουν και αυτοί με την σειρά τους με το υπέρτατο βραβείο της "Prix Django Reinhardt". Το 1984 το σόλο άλμπουμ του "100 hearts" θα πάρει το βραβείο του καλύτερου άλμπουμ Jazz.       Από το 1986 μέχρι και το 1998 ο Michel θα ταξιδέψει σε όλη την Ευρώπη δίνοντας συναυλίες με μεγάλους μουσικούς.   

 Λίγο μετά τα 36α γενέθλια του ο Petrucciani αρρώστησε σοβαρά. Άφησε την τελευταία του πνοή στις 6 Ιανουαρίου 1999 στο Μανχάταν. Η είδηση του θανάτου του προκάλεσε θλίψη στον κόσμο της μουσικής.       Ο Petrucciani κατάφερε να νικήσει τα πάθη του, τις αδυναμίες του, αλλά και τα τεράστια προβλήματα υγείας που είχε και ακολούθησε το δικό του όνειρο. Για τους Γάλλους παραμένει ένας εθνικός ήρωας, ένας ήρωας της ίδιας της ζωής, ένα παράδειγμα προς μίμηση όπως είπε κάποτε ο πρώην Γάλλος Πρόεδρος Jacques Chirac.   

                 ΠΗΓΕΣ-ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ            

 Michel Petrucciani

 A Tribute to Michel Petrucciani

 http://www.michel-petrucciani.info/

Michel Petrucciani - Legendary Jazz Pianist

 Facebook-Michel Petrucciani 

   Η καταπληκτική ιστορία του μουσικού Michel Petrucciani

 
               ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ       

          ΜΟΥΣΙΚΑ VIDEOS       










































            ALBUMS