Το μείγμα του χάους.

Το πλέον ανησυχητικό είναι η πιθανότητα να μετατραπεί η Ελλάδα σε έναν νέο Λίβανο, υπενθυμίζοντας πως οι Πολίτες της δύστυχης χώρας μετανάστευσαν, εγκαταλείποντας την στους φτωχότερους εποίκους που εγκαταστάθηκαν εκεί – ηχητικό. 
«Ζητιανιάς συνέχεια. Έξι χώρες επισκέφθηκε ο Ευκλείδης για να τις πείσει να μας δώσουν τη νέα δόση – ο απόλυτος εξευτελισμός για την Ελλάδα από μία κυβέρνηση που, εκτός από πολλά άλλα, είχε υποσχεθεί στους Έλληνες την ανάκτηση της εθνικής υπερηφάνειας, καθώς επίσης της αξιοπρέπειας τους, καταρρακώνοντας και τα δύο.
Να μας δανείσουν λοιπόν ξανά χρήματα, τα οποία εξανεμίσαμε μέσα στους επτά πρώτους μήνες του 2015, στραγγαλίζοντας επί πλέον την Οικονομία – καταστρέφοντας ότι απέμεινε στην Ελλάδα, κλείνοντας τις τράπεζες, καίγοντας πάνω από 40 δις € με την εκποίηση τους, διευρύνοντας το πελατειακό κράτος, αυξάνοντας τον κρατισμό, διώχνοντας τις επιχειρήσεις, καταδικάζοντας τους ελεύθερους επαγγελματίες κοκ.
Εύλογα επομένως συμπεραίνει κανείς πως ο Αλέξης έχει μεν ως πρότυπο τον Ανδρέα, αλλά μοιάζει δυστυχώς στο Γιώργο – έχοντας όμως στο ενεργητικό του πολύ περισσότερα λάθη, μία καταστροφική διαπραγμάτευση, καθώς επίσης μία μοναδική στην παγκόσμια ιστορία «κυβίστηση».
Όσον αφορά τώρα την Ευρώπη, φαίνεται πλέον πως απλά μας ανέχεται – οδηγώντας μας σταδιακά στην παράλληλη, πληθωριστική δραχμή, η οποία θα αποτελέσει το βασικό νόμισμα μίας λεηλατημένης, άβουλης αποικίας.
Παρά το ότι λοιπόν τοποθετούμαστε υπέρ του ευρώ, γνωρίζοντας το χάος που θα ακολουθούσε την έξοδο μας από την Ευρωζώνη, θεωρούμε ανάρμοστο να επιμένουμε στη συμβίωση με κάποιους που δεν μας θέλουν – όπως ακριβώς είναι καλύτερο το διαζύγιο, για ένα ζευγάρι που έχει πάψει πλέον να συμφωνεί.
Είμαστε δε της άποψης πως ένα διαζύγιο «κοινή συναινέσει» είναι προτιμότερο, από το να οδηγηθούν τα δύο μέρη στα άκρα – ενώ είναι σαφώς καλύτερη η θαρραλέα, επώδυνη χρεοκοπία, από την εσαεί μίζερη και εξευτελιστική ζητιανιά.
Πόσο μάλλον όταν συνεχίζεται η σπατάλη, η «εξυπηρέτηση» συγγενών και φίλων, η αναξιοκρατία, η διαφθορά, η πολιτική διαπλοκή κοκ. – από μία κυβέρνηση που δεν δίστασε να προδώσει αυτούς που την εμπιστεύθηκαν και την ίδια της την ιδεολογία, καθώς επίσης να δολοφονήσει εν ψυχρώ την ελπίδα που καλλιέργησε σε χιλιάδες Έλληνες» (ΒΒ).
Όταν μία κυβέρνηση χάνει τον αρχικό προσανατολισμό της, έχοντας αναγκασθεί να υπογράψει ένα μοναδικό στην παγκόσμια ιστορία αποικιοκρατικό μνημόνιο, αφού προηγήθηκε μία καταστροφική διαπραγμάτευση, καθώς επίσης ένα εξαιρετικά ζημιογόνο επτάμηνο, τότε είναι λογικό να υιοθετεί μία εντελώς αλλοπρόσαλλη πολιτική – με την έννοια ότι, προσπαθεί να συμβιβάσει τη δική της ιδεολογία με μία εντελώς διαφορετική, η οποία της επιβάλλεται από τους δανειστές της χώρας. Η πολιτική αυτή φαίνεται από τα μέτρα που λαμβάνει, τα οποία είναι τα εξής:

(α)  Νεοφιλελεύθερα μέτρα: Εδώ ανήκουν οι συνεχείς μειώσεις μισθών, συντάξεων και εισοδημάτων, με άμεσους ή έμμεσους τρόπους, ο περιορισμός του κοινωνικού κράτους, η προώθηση της ιδιωτικής υγείας (αφού η δημόσια καταρρέει), η κατάργηση της δωρεάν παιδείας (ξεκίνησε με τις προτάσεις περί της επιβολής διδάκτρων 600 € στα σχολεία), η εκποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, οι ιδιωτικοποιήσεις παρά τις εξευτελιστικές τιμές που έχει διαμορφώσει η πολιτική λιτότητας, οι κατασχέσεις της ιδιωτικής ακίνητης περιουσίας, οι πλειστηριασμοί κοκ.

(β)  Μέτρα σοβιετικού τύπου: Πρόκειται για την υπερβολική αύξηση των φόρων σε όλους τους τομείς της οικονομίας, ακόμη και στον πρωτογενή (αγρότες), για την εκδίωξη των εγχωρίων επιχειρήσεων σε χώρες με χαμηλότερους συντελεστές, για την «καρατόμηση» των ελευθέρων επαγγελματιών, για την περαιτέρω μεγέθυνση του δημοσίου (κρατισμός), για το μη αξιοκρατικό διορισμό συγγενών και φίλων, για τη σκόπιμη ανεργία, για την επιβολή ελέγχων στην ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων κλπ.

Στην προκειμένη περίπτωση, δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος για να κατανοήσει ότι, οι δύο αυτές δέσμες μέτρων είναι ασύμβατες μεταξύ τους – οπότε δεν οδηγούν πουθενά. Επειδή όμως η κυβέρνηση ασφαλώς το γνωρίζει, οι πιθανότερες αιτίες είναι αφενός μεν οι αγωνιώδεις προσπάθειες να φροντίσει το δικό της πελατειακό κράτος, αφετέρου να ικανοποιήσει τις δυνάμεις κατοχής – αμφότερα για να καταφέρει να παραμείνει στην εξουσία, εις βάρος της χώρας και χωρίς κανέναν ηθικό ενδοιασμό.

Προσβλέπει δε στην υπόσχεση της Γερμανίας να αναδιαρθρωθεί το χρέος, όπως στο παρελθόν ο κ. Σαμαράς, χωρίς την οποία οι ημέρες της είναι μετρημένες – κάτι που όμως θεωρούμε πως θα προσφερθεί στον διάδοχο της, ο οποίος ήδη προετοιμάζεται μεθοδικά (άρθρο).

Με την αποτυχία βέβαια δεδομένη, δεν είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς πως η Ελλάδα οδηγείται νομοτελειακά σε ένα παράλληλο νόμισμα, παραμένοντας τυπικά μόνο μέλος της νομισματικής ένωσης – έχοντας το Status την άβουλης αποικίας, την οποία θα εκμεταλλεύονται κατά το δοκούν οι δανειστές της, ενώ θα την χρησιμοποιούν για να τρομάζουν οι υπόλοιπες χώρες της περιφέρειας.

Το γεγονός αυτό εξυπηρετεί αφενός μεν τη Γερμανία, η οποία θέλει να πειραματιστεί όσον αφορά το παράλληλο νόμισμα, αφετέρου τις Η.Π.Α. – οι οποίες επιθυμούν να παραμείνει το ΔΝΤ στην Ευρώπη, για να διατηρούν υπό τον έλεγχο τους τη Γερμανία, ενώ δεν έχουν καμία διάθεση να χάσουν τα τεράστια πλεονεκτήματα που τους προσφέρει η γεωπολιτική θέση της χώρας μας. 

Δυστυχώς όμως, κάποια στιγμή οι δύο αυτές δυνάμεις θα συγκρουστούν μεταξύ τους (ανάλυση), με αποτελέσματα που δεν είναι εύκολο να προβλεφθούν – ενώ το τίμημα για τη χώρα μας θα είναι πολύ μεγάλο.

Περαιτέρω, όσον αφορά την ανάκαμψη ύψους 1,5% του ΑΕΠ που η κυβέρνηση ισχυρίζεται πως θα έχει η Ελλάδα το 2016, πιθανολογούμε πως πράγματι θα επιτευχθεί, εάν δρομολογηθούν έγκαιρα οι κατασχέσεις, καθώς επίσης οι πλειστηριασμοί –  ενώ το έχουμε ήδη αναλύσει (Το μέλλον της αποικίας). Φυσικά δεν θα πρόκειται για μία διατηρήσιμη ανάπτυξη, αφού κάτι τέτοιο προϋποθέτει επενδύσεις – οι οποίες είναι πολύ δύσκολο να υπάρξουν, όσο το δημόσιο χρέος διατηρείται σε αυτά τα ύψη, σε συνδυασμό με την αβεβαιότητα της παραμονής ή μη της χώρας μας στην Ευρωζώνη.

Σε κάθε περίπτωση, ο τουρισμός θα είναι καλύτερος, λόγω των αναταραχών στη γύρω περιοχή και ειδικά στην Τουρκία – οπότε ίσως να είναι ακόμη ισχυρότερη η ανάκαμψη, πόσο μάλλον όταν το ελατήριο της οικονομίας μας είναι εξαιρετικά πιεσμένο προς τα κάτω. Δύσκολα βέβαια θα «ρευστοποιηθεί» από το δημόσιο, αφού οι υπερβολικές αυξήσεις των φόρων εκτρέφουν συνήθως την παραοικονομία – πόσο μάλλον σε μία χώρα που οι Πολίτες μισούν το κράτος τους, γεγονός που αποτελεί το μακράν μεγαλύτερο πρόβλημα της.

Το πλέον ανησυχητικό όμως για εμάς, είναι η πιθανότητα να μετατραπεί η Ελλάδα σε έναν νέο Λίβανο – υπενθυμίζοντας πως οι Πολίτες του μετανάστευσαν, εγκαταλείποντας τη χώρα τους στους πολύ φτωχότερους εποίκους που εγκαταστάθηκαν εκεί. Κάτι τέτοιο φαίνεται από τη μαζική φυγή της μεσαίας ελληνικής τάξης, σε κράτη του εξωτερικού, από την εισροή χιλιάδων μεταναστών, για τους οποίους η δική μας φτώχεια είναι παράδεισος,  καθώς επίσης από τη συνεχή μείωση των γεννήσεων – η οποία παρατηρείται πάντοτε στις χώρες που εισβάλλει το ΔΝΤ, όπως στη Ρωσία στο παρελθόν, στην Πορτογαλία σήμερα κοκ.

Ακόμη χειρότερα, να μετατραπούν όλα τα Βαλκάνια σε μία περιοχή, η οποία θα έχει το ρόλο της προστασίας της Δύσης, από τα μεταναστευτικά κύματα της Ασίας, καθώς επίσης της Βορείου Αφρικής – κυριολεκτικά ένας εφιάλτης που όμως δεν είναι μη ρεαλιστικός, κρίνοντας από το κλείσιμο των συνόρων πολλών ευρωπαϊκών κρατών, από την άνοδο των ομάδων που αντιδρούν στην είσοδο των μεταναστών στις χώρες τους, επικαλούμενες τις τελευταίες εξελίξεις (μαζική παρενόχληση γυναικών από μετανάστες στην Κολωνία, ανάλογα στην υπόλοιπη Ευρώπη, βιασμοί) κοκ.

Ίσως να είναι υπερβολικές βέβαια οι ανησυχίες μας, αλλά η συνέχιση της διεθνούς επαιτείας εκ μέρους της κυβέρνησης, σε συνδυασμό με την εξωτερική πολιτική της υποτέλειας και των υποκλίσεων, δεν μας επιτρέπει μεγάλες ελπίδες για το μέλλον – αν και ευχόμαστε φυσικά να διαψευσθούμε. 

Ακολουθεί η σημερινή ραδιοφωνική συνομιλία του κ. Βιλιάρδου με τον κ. Σαχίνη, για θέματα της επικαιρότητας.