Κι αύριο θα ’σαι όπως ήσουν χθες.
Η ΝΔ στις 20 Σεπτεμβρίου έχασε καθαρά.
Τι νόημα έχει το «ντοπάρισμα» των οπαδών της με την καλλιέργεια προσδοκιών ότι όπου να ‘ναι θα πέσει η κυβέρνηση, θα γίνουν νέες εκλογές και το κόμμα θα (επαν)έλθει εν τη βασιλεία του; Τι εξυπηρετεί η αυτάρεσκη διαβεβαίωση των υποψήφιων αρχηγών «εγώ θα νικήσω τον Τσίπρα»; Είναι αυτό το σημαντικότερο δίλημμα για το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης;
Το μεγάλο κόμμα της αντιπολίτευσης, αντί να «ντοπάρει» τους οπαδούς του με την προσδοκία της γρήγορης επανόδου, καλό θα ήταν να προετοιμαστεί. Να κάνει αυτοκριτική για τα δικά του πεπραγμένα, να μας πει τι θα αλλάξει. Αντί για γενικολογίες, να μας πει πώς εκείνο θα λύσει το Ασφαλιστικό, πώς (δεν) θα φορολογήσει τους αγρότες και από πού θα πάρει τους πόρους. Διότι, ακόμα κι αν αυτό συμβεί και έρθουν εκείνοι απροετοίμαστοι, μόνο και μόνο ως αντικαταστάτες του Τσίπρα, τίποτα δεν θα αλλάξει. Θα ζήσουμε μια από τα ίδια. Και αυτό θα είναι το χειρότερο.
Τα δύο κόμματα (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ) που έχουν τεράστιες ευθύνες (ενδεχομένως και ποινικές) για την κατάσταση που επικρατεί στο ασφαλιστικό σύστημα έχουν μεταμφιεστεί σε τιμητές.
Κληροδότησαν ερειπιώνα και σήμερα αρνούνται να κάνουν το αυτονόητο, να πουν δηλαδή τι ακριβώς θέλουν να γίνει με το ασφαλιστικό. Καταθέτουν «κόκκινες γραμμές», για παράδειγμα λένε «όχι» στη μείωση των κύριων συντάξεων και «όχι» στην αύξηση των εισφορών, χωρίς να απαντούν στο μείζον ερώτημα: Από πού θα βρεθούν οι πόροι;
Να ελπίσουμε ότι θα σκαρφιστούν κάποια ιδέα και θα την πουν στη συζήτηση που θα διεξαχθεί στη Βουλή; Μακάρι, αν και δεν είμαστε αισιόδοξοι αφού η προϊστορία τους δεν εγγυάται ότι θα λειτουργήσουν ως υπεύθυνα κόμματα που βάζουν πάνω από το στενό παραταξιακό συμφέρον το εθνικό, όπως κι αν το εννοούν.
Οφείλουμε όμως να πούμε πως τα κόμματα του συναινετικού δικομματισμού δεν κάνουν κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που συνήθως κάνουν οι αντιπολιτεύσεις, μηδέ της Αριστεράς εξαιρουμένης.
Κι αυτή ήταν συστηματικά το «όχι σε όλα» με την προσδοκία ότι θα γίνει ο χώρος υποδοχής της κοινωνικής διαμαρτυρίας. Και έγινε. Καβαλώντας το μαζικό ρεύμα δυσφορίας και αγανάκτησης ήρθε στα πράγματα.
Τώρα καλείται να διαχειριστεί τη διάψευση των προσδοκιών που καλλιέργησε. Αναγκαστικά θα καταβάλει το τίμημα. Η διαφορά είναι ότι Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ έχουν κακόφημο παρελθόν, από το οποίο δεν έχουν πάρει αποστάσεις. Αντιθέτως, το υπερασπίζονται.
Απατώνται λοιπόν αν πιστεύουν ότι θα μείνουν στο απυρόβλητο. Οχι μόνο γιατί δεν είναι δυνατόν να ξεχαστούν οι εγκληματικές πολιτικές τους, αλλά γιατί ο κόσμος είναι πια υποψιασμένος.
Καταλαβαίνει πολύ καλά ότι δεν έχουν να προτείνουν κάτι άλλο, ότι θα έκαναν τα ίδια και χειρότερα αν ήταν στην εξουσία και ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να επιστρέψουν διά της πλαγίας στη διακυβέρνηση της χώρας.
Αν συμβεί αυτό, που είναι ο διακαής πόθος και των δανειστών, το προσχηματικό «όχι» τους θα γίνει ως δια μαγείας ένα μεγαλοπρεπές «ναι».
Καλό είναι πάντως τα στελέχη των δύο κομμάτων να είναι περισσότερο συγκρατημένα στις ηρωικές κορόνες τους γιατί μπορεί να εκτεθούν. Αν οι δανειστές απορρίψουν την πρόταση ή ζητήσουν αλλαγές επί το δυσμενέστερον και η κυβέρνηση αποφασίσει να πάει σε σύγκρουση, τι θα κάνουν;
Θα επιμείνουν στο «όχι» με όποιο κόστος ή θα εκλιπαρούν όπως και τον Ιούλιο τον Τσίπρα να υπογράψει ό,τι να ‘ναι για να μην μπει η χώρα σε περιπέτειες;
Ανάγωγα
Ο ταξιδιωτικός γύρος Τσακαλώτου, Κατρούγκαλου σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και ο επικείμενος τηλεφωνικός γύρος του Αλέξη Τσίπρα στους ομολόγους του θυμίζει την περίοδο λίγο πριν από το δημοψήφισμα και λίγο πριν από τη συνθηκολόγηση.
Τότε, αυτού του τύπου η διπλωματία δεν απέδωσε. Σήμερα, η κυβέρνηση ελπίζει ότι θα φέρει καλύτερα αποτελέσματα. Το ζητούμενο είναι αν έχει προετοιμαστεί για όλα τα ενδεχόμενα. Για όλα όμως...
7. 1.2016
Τάσος Παππάς
http://www.efsyn.gr/arthro/ki-ayrio-tha-sai-opos-isoyn-hthes
Αυτό είναι το δίλημμα; Λάθος!
Σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, την επομένη των εκλογών, η εκάστοτε αντιπολίτευση ζητούσε νέες εκλογές! Και κάθε φορά που γινόταν αλλαγή αρχηγού, οι υποψήφιοι πρόβαλλαν ως βασικό πλεονέκτημά τους την ικανότητα να νικήσουν τον αρχηγό του αντίπαλου κόμματος
Αυτό είναι το δίλημμα; Λάθος!
Σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, την επομένη των εκλογών, η εκάστοτε αντιπολίτευση ζητούσε νέες εκλογές! Και κάθε φορά που γινόταν αλλαγή αρχηγού, οι υποψήφιοι πρόβαλλαν ως βασικό πλεονέκτημά τους την ικανότητα να νικήσουν τον αρχηγό του αντίπαλου κόμματος
Οι εξελίξεις περί το Ασφαλιστικό έχουν επισκιάσει ή και παραμερίσει
από την επικαιρότητα τη μάχη ηγεσίας στη Νέα Δημοκρατία. Oμως, επειδή
τις επόμενες μέρες τα φώτα θα πέσουν πάνω στο κόμμα της αξιωματικής
αντιπολίτευσης, λόγω της εκλογής του νέου αρχηγού του την Κυριακή,
αξίζει να προσέξουμε το βασικό δίλημμα που θέτουν οι υποψήφιοι. Και όχι
μόνο οι δύο φιναλίστ Ευάγγελος Μεϊμαράκης και Κυριάκος Μητσοτάκης, αλλά
και οι ηττηθέντες Απόστολος Τζιτζικώστας και Αδωνις Γεωργιάδης.
Το δίλημμα αυτό συνοψίζεται στην κατηγορηματική διαβεβαίωση «εγώ θα
νικήσω τον Τσίπρα». Το έθεσε με έμφαση ο κ. Μητσοτάκης αμέσως μετά τον
πρώτο γύρο των εκλογών (εδώ), αλλά και πριν από λίγες μέρες (εδώ). Στο ίδιο πνεύμα και ο κ. Μεϊμαράκης (προ)βλέπει ότι η ΝΔ (υπό την ηγεσία του, εννοείται) βρίσκεται κοντά στην εξουσία (εδώ).
Βεβαίως, για να μην είμαστε άδικοι, αυτός ήταν ο καημός των κομμάτων εξουσίας σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης. Την επομένη των εκλογών, η εκάστοτε αντιπολίτευση ζητούσε νέες εκλογές! Και κάθε φορά που γινόταν αλλαγή αρχηγού, οι υποψήφιοι – πλην ελαχίστων εξαιρέσεων – πρόβαλλαν ως βασικό πλεονέκτημά τους την ικανότητα να νικήσουν τον αρχηγό του αντίπαλου κόμματος και Πρωθυπουργό.
Αυτό είναι, άραγε, σήμερα το πρωτεύον δίλημμα στη ΝΔ; Οι εκλογές έγιναν πριν από τρεις μήνες, η κυβέρνηση έχει (πρέπει να έχει) ένα εύλογο χρονικό διάστημα για να ξεδιπλώσει την πολιτική της και να κριθεί. Αυτό ισχύει για όλες τις κυβερνήσεις.
Η ΝΔ στις 20 Σεπτεμβρίου έχασε καθαρά. Τι νόημα έχει το «ντοπάρισμα» των οπαδών της με την καλλιέργεια προσδοκιών ότι όπου να ‘ναι θα πέσει η κυβέρνηση, θα γίνουν νέες εκλογές και το κόμμα θα (επαν)έλθει εν τη βασιλεία του; Τι εξυπηρετεί η αυτάρεσκη διαβεβαίωση των υποψήφιων αρχηγών «εγώ θα νικήσω τον Τσίπρα»; Είναι αυτό το σημαντικότερο δίλημμα για το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης;
Κάποια στιγμή η παρούσα κυβέρνηση θα πέσει. Ακόμα και για τα ιερά τέρατα της Μεταπολίτευσης Κωνσταντίνο Καραμανλή (τον μακαρίτη εννοούμε, μη γίνει κάποιο μπέρδεμα…) και Ανδρέα Παπανδρέου ήρθε η ώρα της ήττας. Το ίδιο θα συμβεί και με τον Αλέξη Τσίπρα και μάλιστα νωρίτερα απ’ ό,τι αναμένεται, διότι η πλήρης αναντιστοιχία λόγων και έργων του θα διώξει τους παραπλανηθέντες και εξαπατηθέντες.
Ομως, δεν ήρθε ακόμα η ώρα αυτή. Και το μεγάλο κόμμα της αντιπολίτευσης, αντί να «ντοπάρει» τους οπαδούς του με την προσδοκία της γρήγορης επανόδου, καλό θα ήταν να προετοιμαστεί. Να κάνει αυτοκριτική για τα δικά του πεπραγμένα, να μας πει τι θα αλλάξει. Αντί για γενικολογίες, να μας πει πώς εκείνο θα λύσει το Ασφαλιστικό, πώς (δεν) θα φορολογήσει τους αγρότες και από πού θα πάρει τους πόρους.
Ο κ. Μεϊμαράκης, αντί να βλέπει «τροχιά εξουσίας», ας αναλογιστεί τι έφταιξε τις δύο προηγούμενες φορές που ηττήθηκε και ας μας πει τι σκοπεύει να κάνει για να ανανεώσει το κόμμα του. Ο «καραμανλισμός» δεν είναι φάρμακο δια πάσαν νόσον, για να μην πούμε ότι προκαλεί αποστροφή σε μεγάλα τμήματα ψηφοφόρων, τα οποία η ΝΔ πρέπει να προσεγγίσει, αν θέλει να νικήσει κάποια φορά στο μέλλον.
Ο κ. Μητσοτάκης, αντιστοίχως, ίσως πρέπει να κατανοήσει περισσότερο ότι ο φιλελευθερισμός (με ή χωρίς το πρόσημο «νέο» μπροστά) δεν είναι η αλάνθαστη συνταγή που θα φέρει αυτομάτως την έξοδο από την κρίση και την ευημερία στη χειμαζόμενη Ελλάδα. Οπως απέτυχε ο απόλυτος κρατισμός, έτσι θα αποτύχει και ο απόλυτος φιλελευθερισμός, αν αυτό έχει στο νου του.
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που πρωτεύει σήμερα για όλη την αντιπολίτευση -και ιδίως για τη ΝΔ- δεν είναι η καλλιέργεια της προσδοκίας «όπου να ‘ναι πέφτει ο Τσίπρας, ερχόμαστε εμείς». Διότι, ακόμα κι αν αυτό συμβεί και έρθουν εκείνοι απροετοίμαστοι, μόνο και μόνο ως αντικαταστάτες του Τσίπρα, τίποτα δεν θα αλλάξει. Θα ζήσουμε μια από τα ίδια. Και αυτό θα είναι το χειρότερο.
Βεβαίως, για να μην είμαστε άδικοι, αυτός ήταν ο καημός των κομμάτων εξουσίας σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης. Την επομένη των εκλογών, η εκάστοτε αντιπολίτευση ζητούσε νέες εκλογές! Και κάθε φορά που γινόταν αλλαγή αρχηγού, οι υποψήφιοι – πλην ελαχίστων εξαιρέσεων – πρόβαλλαν ως βασικό πλεονέκτημά τους την ικανότητα να νικήσουν τον αρχηγό του αντίπαλου κόμματος και Πρωθυπουργό.
Αυτό είναι, άραγε, σήμερα το πρωτεύον δίλημμα στη ΝΔ; Οι εκλογές έγιναν πριν από τρεις μήνες, η κυβέρνηση έχει (πρέπει να έχει) ένα εύλογο χρονικό διάστημα για να ξεδιπλώσει την πολιτική της και να κριθεί. Αυτό ισχύει για όλες τις κυβερνήσεις.
Η ΝΔ στις 20 Σεπτεμβρίου έχασε καθαρά. Τι νόημα έχει το «ντοπάρισμα» των οπαδών της με την καλλιέργεια προσδοκιών ότι όπου να ‘ναι θα πέσει η κυβέρνηση, θα γίνουν νέες εκλογές και το κόμμα θα (επαν)έλθει εν τη βασιλεία του; Τι εξυπηρετεί η αυτάρεσκη διαβεβαίωση των υποψήφιων αρχηγών «εγώ θα νικήσω τον Τσίπρα»; Είναι αυτό το σημαντικότερο δίλημμα για το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης;
Κάποια στιγμή η παρούσα κυβέρνηση θα πέσει. Ακόμα και για τα ιερά τέρατα της Μεταπολίτευσης Κωνσταντίνο Καραμανλή (τον μακαρίτη εννοούμε, μη γίνει κάποιο μπέρδεμα…) και Ανδρέα Παπανδρέου ήρθε η ώρα της ήττας. Το ίδιο θα συμβεί και με τον Αλέξη Τσίπρα και μάλιστα νωρίτερα απ’ ό,τι αναμένεται, διότι η πλήρης αναντιστοιχία λόγων και έργων του θα διώξει τους παραπλανηθέντες και εξαπατηθέντες.
Ομως, δεν ήρθε ακόμα η ώρα αυτή. Και το μεγάλο κόμμα της αντιπολίτευσης, αντί να «ντοπάρει» τους οπαδούς του με την προσδοκία της γρήγορης επανόδου, καλό θα ήταν να προετοιμαστεί. Να κάνει αυτοκριτική για τα δικά του πεπραγμένα, να μας πει τι θα αλλάξει. Αντί για γενικολογίες, να μας πει πώς εκείνο θα λύσει το Ασφαλιστικό, πώς (δεν) θα φορολογήσει τους αγρότες και από πού θα πάρει τους πόρους.
Ο κ. Μεϊμαράκης, αντί να βλέπει «τροχιά εξουσίας», ας αναλογιστεί τι έφταιξε τις δύο προηγούμενες φορές που ηττήθηκε και ας μας πει τι σκοπεύει να κάνει για να ανανεώσει το κόμμα του. Ο «καραμανλισμός» δεν είναι φάρμακο δια πάσαν νόσον, για να μην πούμε ότι προκαλεί αποστροφή σε μεγάλα τμήματα ψηφοφόρων, τα οποία η ΝΔ πρέπει να προσεγγίσει, αν θέλει να νικήσει κάποια φορά στο μέλλον.
Ο κ. Μητσοτάκης, αντιστοίχως, ίσως πρέπει να κατανοήσει περισσότερο ότι ο φιλελευθερισμός (με ή χωρίς το πρόσημο «νέο» μπροστά) δεν είναι η αλάνθαστη συνταγή που θα φέρει αυτομάτως την έξοδο από την κρίση και την ευημερία στη χειμαζόμενη Ελλάδα. Οπως απέτυχε ο απόλυτος κρατισμός, έτσι θα αποτύχει και ο απόλυτος φιλελευθερισμός, αν αυτό έχει στο νου του.
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που πρωτεύει σήμερα για όλη την αντιπολίτευση -και ιδίως για τη ΝΔ- δεν είναι η καλλιέργεια της προσδοκίας «όπου να ‘ναι πέφτει ο Τσίπρας, ερχόμαστε εμείς». Διότι, ακόμα κι αν αυτό συμβεί και έρθουν εκείνοι απροετοίμαστοι, μόνο και μόνο ως αντικαταστάτες του Τσίπρα, τίποτα δεν θα αλλάξει. Θα ζήσουμε μια από τα ίδια. Και αυτό θα είναι το χειρότερο.
Γιώργος Καρελιάς
8 Ιανουαριου 2016
http://www.protagon.gr/scripta/editorial/afto-einai-to-dilimma-lathos-44341018864
8 Ιανουαριου 2016
http://www.protagon.gr/scripta/editorial/afto-einai-to-dilimma-lathos-44341018864