Υποκρισία και ψέματα

Απαντώντας σε ερώτηση του Ελληνα ευρωβουλευτή Δημήτρη Παπαδημούλη ο επίτροπος Πιερ Μοσκοβισί (Σοσιαλδημοκράτης) είπε ότι «η μεταρρύθμιση των φορολογικών συστημάτων αποτελεί εθνική ευθύνη». Καραμπινάτο ψέμα με τη γνωστή διπλωματική γλώσσα που χρησιμοποιούν οι γραφειοκράτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Υπόθεση εργασίας: Μπορεί η ελληνική κυβέρνηση (η όποια κυβέρνηση) να επιβάλει φόρους στα μεγάλα εισοδήματα, στη μεγάλη ακίνητη περιουσία και στις τραπεζικές συναλλαγές χωρίς να ρωτήσει και κυρίως χωρίς να πάρει την έγκριση των πιστωτών; Οχι φυσικά.

Θα θεωρηθεί μονομερής ενέργεια, επιθετικά αναιδής και θα ακολουθήσουν οι δέουσες κυρώσεις μέχρι να αποκατασταθεί η φυσική τάξη των πραγμάτων. Εδώ, οι δανειστές θέλουν να έχουν γνώμη και μάλιστα αποφασιστική για πολιτικές που δεν αναφέρονται στα δημοσιονομικά θέματα, που δεν έχουν κόστος και δεν επηρεάζουν τον προϋπολογισμό και θα επιτρέψουν στην κυβέρνηση να προωθήσει μέτρα που θα πλήξουν τους οικονομικά ισχυρούς;

Το επιχείρημα εναντίον αυτών των βέβηλων σκέψεων είναι γνωστό και χιλιοειπωμένο: θα υπάρξουν δυσμενείς συνέπειες στην παραγωγικότητα της ελληνικής οικονομίας, θα αποθαρρυνθούν οι επενδυτές, θα κλείσουν επιχειρήσεις, θα αυξηθεί η ανεργία και οι έχοντες θα βγάλουν τα λεφτά τους έξω, εξέλιξη που θα απειλήσει τη σταθερότητα του τραπεζικού συστήματος, την οποία με κόπο και βάσανα πετύχαμε.

Οπότε καθίστε στ΄ αυγά σας, αφήστε τις λαϊκιστικές πιρουέτες, και κάντε ό,τι σας λέμε γιατί τα πάντα στην οικονομία είναι ψυχολογία κι αν η ψυχολογία των επενδυτών καταρρακωθεί δεν θα ρίξουν τα χρήματα τους στην πολύπαθη οικονομία και αυτοί που βρίσκονται στη χώρα θα φύγουν τρέχοντας για άλλες πολιτείες, όπου οι κυβερνήσεις είναι πιο φιλικές και δημιουργούν ευνοϊκό περιβάλλον.

Ωστόσο, για την ψυχολογία των φτωχών που γίνονται ακόμη φτωχότεροι, των μακροχρόνια ανέργων που δεν έχουν καμία ελπίδα να βρουν δουλειά, των εργαζομένων που εκβιάζονται να δουλεύουν απλήρωτοι για να μην πέσουν στην παγίδα της ανεργίας, του πρεκαριάτου που βουλιάζει στην ανασφάλεια και των νέων που μεταναστεύουν, δεν έχουν να πουν τίποτε επί της ουσίας.

Αυτοί όλοι πρέπει να συμφιλιωθούν με την πραγματικότητα αφού δεν υπάρχει σοβαρό εναλλακτικό μοντέλο και να αρκεστούν σε μερικά λόγια συμπόνιας, στις ναρκωτικές συστάσεις για κουράγιο και υπομονή μέχρι να ΄ρθουν οι καλύτερες μέρες, στα κοντοπίθαρα επιδόματα βοήθειας και στη φιλανθρωπία των μεγαλόσχημων.

Επίσης, είναι ασήμαντη λεπτομέρεια ότι ο ασθενής παραμένει σε βαριά κατάσταση αν και εφαρμόστηκε η «ενάρετη πολιτική» των δανειστών: Η παραγωγικότητα δεν ανέβηκε, επιχειρήσεις έκλεισαν, η απεργία εκτινάχθηκε, επενδύσεις δεν ήρθαν, οι πλούσιοι «πατριώτες» έβγαλαν τα λεφτά τους έξω, ενώ τις τράπεζες έσωσαν τρεις φορές μέσα σε πέντε χρόνια οι συνήθεις... ηλίθιοι.

Η δήλωση Μοσκοβισί όμως είναι και κραυγαλέα υποκριτική. Πώς να διαμορφώσουν τα κράτη τη φορολογική πολιτική τους και να πατάξουν τη φοροδιαφυγή (η άλλη καραμέλα με την ωραία γεύση που μοιράζουν στους πληβείους οι γραφειοκράτες) αφού η ευρωπαϊκή ηγεσία ανέχεται, για να μην πούμε επιδοκιμάζει, τα πολυτελή πάρκινγκ που κατασκευάζουν μεγάλες τράπεζες προκειμένου να παρκάρουν τα χρήματα τους οι πλούσιοι;

Γιατί οι κεφαλαιούχοι να εμπιστευτούν τις εθνικές οικονομίες όταν τους προσφέρονται σίγουρες και ελκυστικές εναλλακτικές λύσεις, όπως είναι οι φορολογικοί παράδεισοι των εξωτικών περιοχών του πλανήτη, η ασφάλεια των γερμανικών τραπεζών και οι γαλαντόμες διευκολύνσεις των γαλλικών, των ολλανδικών, των ελβετικών και λουξεμβουργιανών πιστωτικών ιδρυμάτων;

Και μια υπενθύμιση, έτσι για την Ιστορία: οκτώ χώρες, ανάμεσά τους η Γερμανία και η Ελλάδα, έχουν συμφωνήσει στην επιβολή φόρου στις χρηματιστηριακές συναλλαγές (ο φόρος Τόμπιν). Μελέτες ανεξάρτητων ερευνητικών κέντρων δείχνουν ότι τα έσοδα από ένα τέτοιο φόρο μπορούν να σώσουν τα ασφαλιστικά συστήματα όλων των χωρών της Ευρώπης.

Ακόμη όμως περιμένουμε την εφαρμογή του. Μάλλον θα περιμένουμε για πολύ καιρό ακόμη. Αυτή είναι η σημερινή Ευρώπη. Οταν είναι να κοπούν συντάξεις, μισθοί, επιδόματα και να καταργηθούν δικαιώματα των εργαζομένων, οι ταχύτητες στην υλοποίηση είναι ιλιγγιώδεις.

Οταν όμως είναι να θιγούν, έστω... όσο πατάει η γάτα τα συμφέροντα των οικονομικών ελίτ, τότε βουνό οι δυσκολίες.

ΤΑΣΟΣ ΠΑΠΠΑΣ

10/1/2016

http://www.efsyn.gr/arthro/ypokrisia-kai-psemata