Σύγκρουση ή πυροτέχνημα;
'Εχει η Ιταλία επεξεργασθεί μια συνολική στρατηγική διαφοροποίησης από τη Γερμανία, έχει συνυπολογίσει πρόθυμους συμμάχους ή απλά πρόκειται για μια καταγραφή της συνολικής αμηχανίας μιας κεντροαριστερής κυβέρνησης, που γνωρίζει ότι έχει αρχίσει η φθορά της;
Η Ιταλία επείγεται για την υιοθέτηση μιας πανευρωπαϊκής εγγύησης τραπεζικών καταθέσεων, καθώς η ανησυχία από την πρόσφατη διάσωση τεσσάρων περιφερειακών τραπεζών της χώρας είναι ακόμη αισθητή.
Η Γερμανία δεν αντιδρά μόνον λόγω της ιδεοληπτικής της αντίθεσης σε κάθε κίνηση αμοιβαιοποίησης των κινδύνων στην Ευρωζώνη -Ε.Ε., αλλά και όπως εύστοχα σημείωνε χθες η Ιστοσελίδα Eurointelligence για τον πολύ απλό λόγο ότι το γερμανικό τραπεζικό σύστημα θα είναι ο κύριος συνεισφέρων στο κοινό ταμείο και το ιταλικό ο κύριος εισπράττων!
Χθες, τα πρωτοσέλιδα του ιταλικού Τύπου μιλούσαν για μετωπική σύγκρουση Ιταλίας - Γερμανίας, που μένει να αποδειχθεί αν είναι πιθανή εξέλιξη ή όχι.
Αν ανατρέξουμε στη μεθόδευση με την οποία η Γερμανία αντιδρά σε ό,τι φαίνεται να παραβιάζει την κόκκινη γραμμή Σόιμπλε - Βάιντεμαν για αποφυγή αμοιβαιοποίησης του κινδύνου στην Ευρώπη, τότε θα διαπιστώσουμε ότι το Βερολίνο αποφεύγει τη μετωπική αντιπαράθεση είτε με ελιγμούς, είτε με τακτικισμούς καθυστέρησης: Σε κάθε περίπτωση η Γερμανία δεν θέλει να φανεί όχι απλά ότι υποχωρεί σε μια πλειοψηφική ομάδα εταίρων της, αλλά ούτε καν ότι αμφισβητούνται μετωπικά οι επιλογές της.
Στη Σύνοδο Κορυφής του Ιουνίου του 2012 ο τότε πρωθυπουργός της Ιταλίας Μόντι και ο Ισπανός ομόλογός του Ραχόι απείλησαν να βάλουν βέτο στο προσχέδιο Συμπερασμάτων, αν δεν εγκρινόταν η απευθείας χρηματοδότηση των τραπεζών, για να σπάσει ο φαύλος κύκλος δημόσιου και τραπεζικού χρέους. Ο Σόιμπλε υποχώρησε, καθώς η Γερμανία δεν ήθελε να χρεωθεί δημόσια αντιπαράθεση, που θα προκαλούσε νέο κύμα πίεσης των Αγορών. Οταν ο Ντράγκι στα τέλη Ιουλίου του ίδιου έτους δήλωσε ότι η ΕΚΤ θα κάνει ό,τι χρειάζεται για συνολική θωράκιση του κοινού νομίσματος και απομακρύνθηκε η απειλή νέας πίεσης των αγορών στους αδύνατους κρίκους της Ευρωζώνης, ο Σόιμπλε έσβησε την υπογραφή του τον Σεπτέμβριο με την ίδια ευκολία που την είχε θέσει τον Ιούνιο!
Σήμερα ο πρόθυμος κύριος Ντάισελμπλουμ είναι πολύ πιθανόν να βγάλει τον Σόιμπλε από τη δύσκολη θέση με τη συνταγή του ελληνικού κινηματογράφου «Στρίβειν δια του Αρραβώνος» με τη συγκρότηση επιτροπής που θα μελετήσει το θέμα, με άλλα λόγια θα το παραπέμψει στις καλένδες...
Από τα παραπάνω και τη σταθερή τους τελευταίους μήνες σκληρή ρητορική του Ρέντζι κατά της πολιτικής λιτότητας που έχει επιβάλει το Βερολίνο στην Ευρωζώνη προκύπτει ένα εύλογο ερώτημα: Έχει η Ιταλία επεξεργασθεί μια συνολική στρατηγική διαφοροποίησης από τη Γερμανία, έχει συνυπολογίσει πρόθυμους συμμάχους ή απλά πρόκειται για μια καταγραφή της συνολικής αμηχανίας μιας κεντροαριστερής κυβέρνησης, που γνωρίζει ότι έχει αρχίσει η φθορά της και φοβάται ότι το κόστος της σύγκρουσης με το Βερολίνο είναι μεγαλύτερο από αυτό της εφαρμογής των κελευσμάτων του;
Να θυμίσουμε ότι στη νεότερη ιταλική ιστορία υπάρχει καταγεγραμμένη μια σχεδόν μόνιμη αναντιστοιχία ανάμεσα σε μια πομπώδη και απειλητική ρητορική και τις πραγματικές δυνατότητες της χώρας στους διεθνείς συσχετισμούς. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα η έκρηξη οργής του Ιταλού πρωθυπουργού την άνοιξη του 1919, που βρόντηξε την πόρτα του Συμβουλίου των Μεγάλων στο Παρίσι (Λόιντ Τζορτζ, Ουίλσον και Κλεμανσό) χωρίς αποτέλεσμα, καθώς είχε αυτοεγκλωβισθεί σε μια μαξιμαλιστική πολιτική εδαφικών διεκδικήσεων που δεν μπορούσε να προωθήσει και να επιβάλλει.
Η χρονική συγκυρία με τη Μέρκελ να βάλλεται για χαλαρή στάση στο Προσφυγικό, είναι η χειρότερη δυνατή για να ακουσθεί και να έχει κάποιο αποτέλεσμα ένα «ως εδώ!» της Ιταλίας.
Τούτων λεχθέντων, όλα τα παραπάνω μοιάζουν και με το σαλόνι της πρώτης θέσης του Τιτανικού, καθώς η αντιπαράθεση για την αμοιβαιοποίηση του κινδύνου μπορεί ανά πάσα στιγμή να τερματισθεί από ένα ανεξέλεγκτο ντόμινο τραπεζικής κατάρρευσης στην Ιταλία.
Με ή χωρίς σχέδιο;
Εχει η Ιταλία επεξεργασθεί μια συνολική στρατηγική διαφοροποίησης από τη Γερμανία, έχει συνυπολογίσει πρόθυμους συμμάχους ή απλά πρόκειται για μια καταγραφή της συνολικής αμηχανίας μιας κεντροαριστερής κυβέρνησης, που γνωρίζει ότι έχει αρχίσει η φθορά της;
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
15-1-2016
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=27689&subid=2&pubid=113891898