Η Γερμανία δεν προσεγγίζει την Τουρκία για το Προσφυγικό.

 Σε περίπτωση που τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα και η Ευρώπη δεν σχετίζονταν με το ύψιστο δικαίωμα του Χάρτη των Η.Ε, -το δικαίωμα στη ζωή- μόνο μειδίαμα θα άξιζε η οποιαδήποτε οπτική μας πάνω σε κοινοτικά ζητήματα. Είναι πραγματικά απορίας άξιο, κράτη τα οποία δεν είναι σαν την Ελλάδα (ήτοι καμμένες γαίες) να είναι εκ του αποτελέσματος τόσο ανοργάνωτα. Πράγματι, η Ε.Ε και η συναλληλία των κρατών εντός αυτής, δημιουργήθηκε λες και η ειρήνη θα είναι μόνιμη κάτοικος της Ηπείρου. Τα κακώς κείμενα αυτού του failed organization, είναι πλέον φανερά σε κάθε πτυχή της πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας. Ωστόσο, αυτό που έχει ενδιαφέρον, είναι η η γερμανο-τουρκική προσέγγιση. Στη διεθνή πολιτική, οφείλουμε να προβαίνουμε πάντα σε δεύτερες και τρίτες σκέψεις και η δυσκολία αυτής της δραστηριότητας, έγκειται στο να αποφύγουμε τη σκοτεινή σεναριολογία και την αναζήτηση συνωμοσιών. Είναι η γερμανο-τουρκική προσέγγιση στηριγμένη στο Προσφυγικό ζήτημα; Μάλλον όχι.

Η παρακμή της Ευρώπης στα χέρια της Γερμανίας.

Έχουμε πει αρκετές φορές πως η Γερμανία θα διαβεί τον Ρουβίκωνα. Ο «έλεγχος» της Ευρώπης, έχει πάψει να είναι σε γερμανικά χέρια και το χειρότερο όλων, είναι οτι έχει πάψει να υφίσταται έλεγχος σε οτιδήποτε αφορά την Ε.Ε. Το προσφυγικό, είναι μια κρίση που μολονότι σήμερα μοιάζει ως λίγο πιθανή σε σχέση με το πώς κοιτούσαμε το μέλλον 6-7 πριν, όμως από την «Αραβική Άνοιξη» και μετά, ήταν ένα πολύ πιθανό σενάριο. Εσωτερικές κρίσεις σε κράτη της Μέσης Ανατολής και της Βορείου Αφρικής, συνιστούν τον κανόνα, όχι την εξαίρεση. Η Ευρώπη εκείνη την περίοδο, αναλωνόταν μόνο στο πώς θα σώσει τράπεζες διεφθαρμένες, πώς θα χωρίσει κάποιες με εκκαθάριση σε «καλά» και «κακά» κομμάτια. Η προσφυγική κρίση στην πραγματικότητα, δεν εξαρτάται από την Ε.Ε, δεν είναι στο χέρι αυτής το πότε θα λάβει τέλος. Η εξέλιξη του πολέμου στη Συρία, αποτελεί τη βασική παράμετρο από τη στιγμή που δεν υπήρχαν από πριν σχέδια για την αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων. Η «οργανωτικότητα» για την οποία επαίρονταν Ευρωπαίοι αξιωματούχοι, καλύπτει αυτού του είδους την ανάγκη, την προετοιμασία αντίδρασης σε αρνητικά σενάρια.

Βεβαίως, το Βερολίνο το γνωρίζει αυτό. Γνωρίζει οτι μπορεί να κατηγορεί κράτη που είναι στη χειρότερη περίοδο ύφεσης για τη μη ορθή φύλαξη συνόρων. Το κράτος έχει συνέχεια για το Βερολίνο και πρέπει να αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Από την άλλη, για να συμπληρώσει την άστοχη διγλωσσία του, μιλά για «κοινοτικά» σύνορα. Στο μεταξύ, η Γερμανία συνεχίζει να διεξάγει «παιχνίδια» με τον άλλον μεγάλο χαμένο της Ευρασίας, την Τουρκία…

Οι λόγοι της στενότερης σχέσης μεταξύ Βερολίνου και Άγκυρας.

            Οι ιστορικοί, θα μπορούσαν να εξηγήσουν πολύ καλά την γερμανική πολιτική του προηγούμενου αιώνα που συμπυκνώνεται στη φράση Drang Nach Osten (Πορεία προς Ανατολάς). Ο πολιτικός εμπαιγμός και εξευτελισμός της Ε.Ε και της Γερμανίας, δεν έχει τις διαστάσεις που μπορεί κανείς να εκτιμήσει διβάζοντας το έγγραφο που διέρρευσε και δημοσιοποιήθηκε από το euro2day .

Η είσοδος της Ρωσίας στην περιοχή της Μέσης Ανατολής είναι το ίδιο δεδομένη με την παρουσία της κατά την όποια επόμενη μέρη της Συρίας. Τα γεωπολιτικά και γεωοικονομικά οφέλη για τη Ρωσία, θα είναι μεγάλα. Η δυναμική αντίδραση της Ρωσίας στην περιοχή, συνδέεται σε έναν βαθμό και με την Ουκρανία. Το σκεπτικό είναι απλό: Αν η Ουκρανία αποκλειόταν από τη ρωσική επιρροή και το ίδιο συνέβαινε με τη Συρία, η Μόσχα θα μηδένιζε την αξία της διπλωματίας των αγωγών της. Η Γερμανία, επιθυμεί να ελέγχει τη σχέση της με τη Ρωσία και όχι το αντίστροφο. Σήμερα, η «αυτόνομη» Ουκρανία, αποκτά τα «βασικά» μαθήματα από το ΔΝΤ. Οι πολιτικοί που υποβοήθησε το Βερολίνο, αντιλαμβάνονται πως δεν αρκεί η θέληση να ονομάζονται «δυτικοί» και έτσι θα χρειαστούν μεταρρυθμίσεις οι οποίες είναι άγνωστο πότε και πώς θα υλοποιηθούν. Η Ουκρανία, υπολογίζεται ως χώρα χάους πλέον, παρόλα αυτά, η Ρωσία έχει εκεί προσαρτήσει την Κριμαία.

Η Τουρκία, με την κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους στις 24/11/2015, έκανε το μοιραίο λάθος να φέρει τη Ρωσία ακόμη πιο νότια και ταυτόχρονα, να εδραιώσει την παρουσία της. Το Βερολίνο, έχει προσφέρει την αμέριστη στήριξή του στον Ερντογάν και στο –εντός και εκτός Τουρκίας- αυταρχικό του καθεστώς. Η δημιουργία ενός γερμανο-τουρκικού άξονα που θα ισχύει a la carte, θα κατοχύρωνε τα γερμανικά συμφέροντα που ζητούν τη γερμανική παρουσία και στη Συρία και στην Ανατολική Μεσόγειο ευρύτερα. Η διατήρηση του ελέγχου των Βαλκανίων και του ρόλου της Γερμανίας στην Ουκρανία, περνούν από τον περιορισμό της ρωσικής πολιτικής επιρροής. Για να περιοριστεί αυτή η πολιτική επιρροή, η Τουρκία χρησιμοποιείται από το Βερολίνο σαν εργαλείο πρόωθησης των συμφερόντων του. Από την άλλη πλευρά, η Τουρκία, συνηθισμένη στο ρόλο του κράτους-μοχλού άλλων κρατών, βρίσκει στο Βερολίνο την απαραίτητη συμμαχία τη στιγμή που οι ΗΠΑ νίπτουν χείρας για το μέλλον της και η Ρωσία, κλιμακώνει την ένταση εντός τουρκικού εδάφους (βοήθεια σε Κούρδους) και γύρω από τα συριακά εδάφη που η Τουρκία επιθυμούσε να ελέγχει. Γερμανία και Τουρκία, έχουν ένα πολύ σημαντικό συμφέρον να μοιραστούν: Τον εγκλωβισμό της Ρωσίας που θα λάβει χώρα με την αποτροπή της επιρροής της σε Μέση Ανατολή, Βαλκάνια και Ανατολική Ευρώπη.

Ίδια πολιτική, ίδιες σκέψεις και ο κίνδυνος του Αιγαίου.

            Όπως η Τουρκία προσπάθησε αποτυχημένα να εμπλέξει το ΝΑΤΟ στην περιοχή, έτσι και η Γερμανία προσπαθεί να χρησιμοποιήσει το ΝΑΤΟ για να εντάξει αφενός «φθηνά» την φύλαξη των «κοινοτικών συνόρων», χρησιμοποιώντας το free ride της νατοϊκής ισχύος, αφετέρου, να έλθει μέσω συμμαχικών δυνάμεων, εγγύτερα στην περιοχή που παίζεται το παιχνίδι. Βέβαια, η εποχή της Συνθήκης του Βουκουρεστίου, κατά την οποία το ΝΑΤΟ έγινε προέκταση των ευρωπαϊκών συμφερόντων, έχει παρέλθει.

Το Αιγαίο και η Κύπρος, αναβαθμίστηκαν γεωπολιτικά κατά την 24η Νοεμβρίου του περασμένου έτους. Η Τουρκία, εξανάγκασε τη Ρωσία να εστιάσει την προσοχή της στην Ανατολική Μεσόγειο έτσι ώστε να θωρακίσει τα συμφέροντά της στη Συρία. Η στήριξη που προσφέρει στους Κούρδους, θα επιστραφεί από εκείνους στη Μόσχα, εάν και εφόσον η επόμενη μέρα του status quo της περιοχής, εξελιχθεί πάνω στα τρέχοντα γεγονότα με ομαλή ροή. Μια αδύναμη και ασταθής Τουρκία που θα έχει υποστεί μια ολοκληρωτική ήττα, θα καταστήσει τη Ρωσία ακόμη πιο ισχυρή στην περιοχή από την οποία περνούν και πρόκειται να περάσουν αγωγοί που τοροφοδοτούν/θα τροφοδοτήσουν την ενεργειακά πεινασμένη Ευρώπη. Αυτό σημαίνει πως η εξάρτηση της Γερμανίας από τη Ρωσία, θα διατηρηθεί αν όχι, θα αυξηθεί.

Το γερμανικό κράτος, παρά τις φωνές της ίδιας της γερμανικής κοινής γνώμης, όχι μόνο βοηθά την Τουρκία και υποκύπτει στους σουλτανικούς εκβιασμούς. Το κάνει με συνείδηση, χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα την προσφυγική κρίση για να διευρύνει το ρόλο της σε μια περιοχή που δρουν σημαντικές δυνάμεις (και πυρηνικές) τη στιγμή που η Deutsche Bank αποδεικνύει την παταγώδη αποτυχία του γερμανικού project με το όνομα «Europa». Η περαιτέρω εμβάθυνση των γερμανο-τουρκικών σχέσεων θα φέρει ακόμη περισσότερα προβλήματα στην Ε.Ε και σε κάθε μέλος ξεχωριστά, καθώς πέραν από την σπατάλη κοινοτικών κονδυλίων σε ένα καθεστώς – πεμπτουσία του εκβιασμού (Τουρκία) θα καταστήσει την Άγκυρα συνδιαμορφωτή της Ευρώπης! Τέλος, ο γερμανο-τουρκικός συνασπισμός, θα φέρει αναγκαστικά μεγαλύτερη ένταση στις αμερικανο-ρωσικές σχέσεις, καθιστώντας την Ευρώπη ξανά, ένα τραπέζι γεωπολιτικού bras de fer  μεταξύ δύο πραγματικών δυνάμεων του διεθνούς συστήματος.

 Αλέξανδρος Δρίβας,

υποψήφιος διδάκτορας διεθνών σχέσεων

12/2/2016

http://www.anixneuseis.gr/?p=139125



Οι απόψεις του ιστολογίου δεν συμφωνούν  πάντα με τις απόψεις που διατυπώνονται στα εκάστοτε -χάριν ενημέρωσης και προβληματισμού-  αναρτώμενα  κείμενα τρίτων.Οι απόψεις που δημοσιεύονται στα κείμενα των αναρτήσεων εκφράζουν αποκλειστικά και μόνο τους αρθρογράφους που τις διατυπώνουν.