Το “βέτο” Μπάιντεν, η Τουρκία, το Ισραήλ, το φυσικό αέριο και ο Αναστασιάδης.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΕΣ ΚΛΙΝΕΣ ΤΟΥ ΠΡΟΚΡΟΥΣΤΗ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΚΡΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΟΙ ΗΓΗΤΟΡΕΣ ΠΑΣΧΟΥΝ ΑΠΟ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΚΑ ΣΥΝΔΡΟΜΑ ΣΥΜΠΑΡΑΣΥΡΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΆΒΥΣΣΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΤΟΥΣ:
«όταν προσπαθούσαμε να πείσουμε την Τουρκία να επιτρέψει το πέρασμα των στρατευμάτων μας από το έδαφος της προς το Βόρειο Ιράκ, της προσφέραμε δύο κίνητρα, έναν αριθμό δισεκατομμυρίων σε δάνεια και παροχές, και την Κύπρο υπό την μορφή του Σχεδίου Ανάν.»
Γράφει, με την διεισδυτική του πέννα ο Μάριος Ευρυβιάδης:
«Σε αυτή τη φάση και με αναφορά ειδικά στο κυπριακό αλλά και στο μέτωπο Ισραήλ-Τουρκίας, οι αμερικάνοι, με τον Μπάιντεν ως αιχμή του δόρατος, προσπαθούν να σώσουν τους Τούρκους από τους εαυτούς τους, κυριολεκτικά. Και εδώ ελλοχεύει ο κίνδυνος για τον Πρόεδρο Αναστασιάδη ο οποίος προς το παρόν εκφράζεται μέσω της διπλωματίας της κολακείας, αλλά που στο τέλος, αν χρειαστεί, θα πάρει την μορφή του πολιτικού εκβιασμού, ώστε να ικανοποιηθούν οι ορέξεις της Άγκυρας.».
Δύο σύντομες δικές μου επισημάνσεις:
Πρώτον, στο αέναο παιχνίδι ισχύος μεταξύ των Μεγάλων Δυνάμεων συχνά θυσιάζουν «φίλους» και «εχθρούς» για ένα κυριολεκτικά πινάκιο φακής. Ιδιαίτερα εάν το θύμα ακολουθεί αυτοκτονική πορεία και αυτό είναι η λεγόμενη ΔΔΟ. Δεύτερον, ο υφυπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ Daniel Fried σε συνομιλία του με παράγοντες της ομογένειας είπε τα εξής που υπογραμμίζουν αυτή την θέση: «όταν προσπαθούσαμε να πείσουμε την Τουρκία να επιτρέψει τη διέλευση των στρατιωτών μας μέσα από το έδαφός της στο Βόρειο Ιράκ της προσφέραμε [δυο] κίνητρα, αρκετά δισεκατομμύρια δολάρια σε δωρεές και πιστώσεις και την Κύπρο υπό την μορφή του Σχεδίου Ανάν». Την Κύπρο την σέρβιραν στο πιάτο ελπίζοντας σε ανταλλάγματα πλην όπως γνωρίζουμε η Τουρκία δεν έδωσε ανταλλάγματα.
Έγινε μεγάλη συζήτηση τότε για αυτή την τυπική κατά τα άλλα στάση των ΗΠΑ (είπαμε, οι μεγάλες δυνάμεις αυτά κάνουν). Με όρους στοιχειώδους γνώσης των στρατηγικών και των τακτικών μεθοδεύσεων των μεγάλων δυνάμεων αυτή η δήλωση του Αμερικανούς υφεξ λέει τα αυτονόητα ως προς τις συμπεριφορές των μεγάλων κρατών στο πλαίσιο της αέναης ηγεμονικής διαπάλης. Για να είμαι πιο ακριβής, πιστεύω ότι αυτή την στιγμή που μιλάμε λογικά θα γίνονται δεκάδες τέτοια παζάρια εις βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου. Δίνουμε την εικόνα αναλώσιμου κράτους και αυτό σημαίνει πολλά.
Παραθέτω εδώ και επιστολή του Άρη Ανάγνου προς την εφημερίδα ''Αυγή'' και στην συνέχεια δύο ακόμη άρθρα.
H AΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ
Στην ''ΑΥΓΗ'' της 18-6-2005 δημοσιευθηκε ένα αρθρο από καποιον κ. Διονυση Γιουσετη, αναφορικα με την τερατογεννηση του Σχεδιου Αναν. Στην εξυπηρετηση οποιωνδήποτε ντοπιων η ξενων συμφεροντων αντιπροσωπευει, αντι να κανει το καθηκον του ως αρθρογραφος και να ανιχνευσει την αληθεια, ο κ. Γιουσετης καταφευγει στην ευκολη λυση των εξυβρισεων και ανυποστατων κατηγοριων.
Ο κ. Γιουσετης με αποκαλει «εθναμυντωρα, βραδυφλεγη, βραδυνοο» και ουσιαστικα ψευτη. Από όλα αυτά, δεχομαι μονο τον χαρακτηρισμο του εθναμυντωρα. Παραγματικα, ως Ελληνας στρατιωτης, πολεμησα για την πατριδα στο δευτερο παγκοσμιο πολεμο και αντιμετωπισα τις σφαιρες του εχθρου, πραγμα που ισως να μην εχει κανει ο κυρ Διονυσης.
Από τον καιρο που μεταναστευσα στην Αμερικη μεταπολεμικα και εγινα Αμερικανος πολιτης, εξακολουθησα τον αγωνα για την Ελλαδα με πολιτικα μεσα. Σε συνεργασια με αλλους ομογενεις , ως μελη του Ελληνοαμερικανικου Συμβουλιου, κανουμε συνεχως επαφες με μελη του κογκρεσου και προσπαθουμε νε τους πληροφορησουμε και να τους πεισουμε ότι μια ανεξαρτητη, δημοκρατικη και ισχυρη Ελλαδα εξυπηρετει τα αμερικανικα συμφεροντα πολύ περισσοτερο παρα μια επιθετικη, επεκτατικη, στρατοκρατουμενη και καταπιεστικη Τουρκια που είναι εστια ανωμαλιας στην περιοχη. Αυτές οι προσπαθειες κορυφωθηκαν με την τουρκικη εισβολη της Κυπρου, που ηταν όχι μονο μια επιθεση εναντιον του Ελληνισμου αλλα και βαναυση παραβαση της ειρηνης, του διεθνους δικαιου και βασικων ανθρωπινων δικαιωματων. Τετοιες προσπαθειες ομογενων Αμερικανων εχουν αποκαλεσθει το ελληνικο λομπυ, που αποτελειται από εθελοντες και είναι ανιδιοτελες, εν αντιθεσει με το τουρκικο λομπυ.,το οποιο λαβαινει μεγαλα ποσα από την τουρκικη κυβερνηση και χρησιμοποιει επαγγελματιες.
Υπ΄αυτην την ιδιοτητα ημουν παρων και μαλιστα, κρατησα και σημειωσεις, σε μια συγκεντρωση Ελληνοαμερικανων που ελαβε χωρα στην Ουασιγκτον στις 11-12 Ιουνιου 2003. Μεταξυ αλλων προσωπικοτητων που εκαναν παρουσιασεις , ηταν και ο κ.Ντανιελ Φριντ, ανωτερος αξωματουχος του Σταιητ Ντεπαρτμεντ, απεσπασμενος προσωρινα στο εθνικο συμβουλιο ασφαλειας εκεινη την περιοδο. Στις 12 Ιουνιου (αλλου αυτή η ημερομηνια εχει αναφερθει κατά λαθος ως 26 Ιουνιου, αλλα δεν αλλαζει την ουσια.) , ο κ Φριντ ειπε μεταξυ αλλων το εξης, επι λεξει : «όταν προσπαθουσαμε να πεισουμε την Τουρκια να επιτρεψει το περασμα των στρατευματων μας απο το εδαφος της προς το Βορειο Ιρακ, της προσφεραμε δυο κινητρα, έναν αριθμο δισεκατομμυριων σε δανεια και παροχες, και την Κυπρο υπο την μορφη του Σχεδιου Αναν» Καταπληκτος,μολις δοθηκε η ευκαιρια, υπεβαλα την ακολουθη ερωτηση στν κ, Φριντ: επαναλαμβανοντας τη δηλωση του, προσεθεσα: «όταν η Τουρκια αρνηθηκε το περασμα των αμερικανικων στρατευματων, αποσυρατε τα το ένα κινητρο, τα δισεκατομυρια δολλαρια, γιατι δεν αποσυρατε και το άλλο κινητρο, το Σχεδιο Αναν;» Ο κ. Φριντ ειχε την ευκαιρια να πει: κυριε, με παρεξηγησατε, δεν με καταλαβατε καλα, δεν εννοουσα να πω αυτό που λετε. Η απαντηση του ηταν απλως: « Όχι ,Όχι, το Σχεδιο Αναν είναι το μονο πανω στο τραπεζι», εννοωντας υπο συζητηση.
Τωρα η δηλωση του κ, Φριντ δεν ηταν ουτε προκλητικη, ουτε αδιακρισια, ουτε αποκαλυψη κρατικου μυστικου. Εξεφραζε απλως την κεχαραγμενη πολιτικη της αμρικανικης κυβερνησης. Στις 26 Φεβρουαριου, σχεδον τεσσερεις μηνες πριν τη δηλωση Φριντ, η δημοσιογραφος Τζουντη Ντεμπσεη, εφραφε στην εγκυρη εφημεριδα Φινανσιαλ Ταημς το εξης: «Ανωτερα στελεχη της κυβερνησης Μπους εχουν προτεινει στους Τουρκους στρατιωτικους ποιο ευνοικους ορους στο πακετο των Ενωμενων Εθνων για τη Βορεια Κυπρο, σε ανταλλαγμα της τουρκικης συνεργασιας για την παροχη βασεων και υλικης υποστηριξης για τον πολεμο εναντιον του Ιρακ υποτην ηγεσια των ΗΠΑ» Και παρακατω, στο ιδιο αρθρο, αναφερεται: «Διπλωματικες πηγες αναφερουν ότι ο κ. Αναν θα προτεινει τροποποιησεις, δινοντας περισσοτερο εδαφος στους Τουρκοκυπριους, αυξανοντας τον αριθμο των αποικων που μπορουν να παραμεινουν, και αλλοιωνοντας τον αριθμο των ελληνικων και τουρκικων στρατευματων που θα βασιζονται στο νησι, το οποιο προκειται να αποστρατικοποιηθει.»¨
Η δηλωση του κ. Φριντ μπορει να περασε απαρατηρητη από την αμερικανικη κοινη γνωμη, η οποια ειναι συνηθισμενη στην φιλοτουρκικη πολιτικη των κυβερνησεων των ΗΠΑ.Οι περισσοτεροι Αμερικανοι, στη χωρα αυτή των μεγαλων διαστασεων, δεν ενδιαφερονται για τα προβληματα μιας μικρης μακρυνης χωρας σαν την Κυπρο.Εμεις όμως, ως μελη του Ελληνοαμερικανικου Συμβουλιου, δεν κρατησαμε τη δηλωση του κ.Φριντ μυστικη. Αμεσως μετα τις 12 Ιουνιου αρχισαμε επαφες με μελη του κογκρεσου, ξεσκεπαζοντας το Σχεδιο Αναν γι’ αυτό που είναι, δηλαδη κατευνασμος της Τουρκιας, για κατι στο οποιο δεν ανταποκριθηκε η Τουρκια. Χρησιμοποιησαμε τη δηλωση Φριντ ως τεκμηριο μιας αδικης πολιτικης. Δωσαμε τη μαχη εκει που επιανε τοπο, στο κογκρεσο, και όχι στον ελληνικο τυπο, οπου ο βραδυφλεγης κ.Γιουσετης μολις τελευταια ανκαλυψε τη δηλωση Φριντ.
Αλλα υπαρχει και άλλος λογος για την εντατικη αμερικανικη πιεση υπερ του Σχεδιου Αναν. και αυτό ηταν ότι πλησιαζε η Ιη Μαιου 2004 , ημερα της ενταξης της Κυπριακης Δημοκρατιας στην Ευρωπαικη Ενωση. Ηταν φανερο ότι το Κυπριακο επρεπε να λυθει παση θυσια, καθ’οποιονδηποτε τροπο για να μην είναι εμποδιο στην εναρξη των ενταξιακων διαπραγματευσεων με την Τουρκια.
Είναι πασιγνωστο ότι από χρονια τωρα, οι ΗΠΑ προωθουν με κάθε τοπο την ενταξη της Τουρκιας στην ΕΕ. Ο λογος είναι ότι η Τουρκια στην ΕΕ θα είναι ο δουρειος ιππος ο οποιος θα εξασθενησει την ΕΕ ώστε να μην απειλειται η απολυτη κυριαρχια της υπερδυναμης.
Οποιος εξετασει το Σχεδιο Αναν που προεβλεπε την Τουρκοποιηση της Κυπρου, την συτριπτικη του μεροληψια υπερ των Τουρκοκυπριων και της Τουρκιας, την νομιμοποιηση της εισβολης και της κατοχης, την παραβιαση ανθρωπινων δικαιωματων και του διεθνους δικαιου, θα πρεπει αντικειμενικα να συμπερανει ότι αυτό το σχεδιο δεν είναι ουτε δικαιο ουτε βιωσιμο. Ευτυχως, ο Κυπριακος λαος το απερριψε με συντριπτικη πλειοψηφια. Μαλιστα, 68% ολων των Κυπριων, συμπεριλαμβανομενων και των κατεχομενων και των αποικων, το καταψηφισε..
Οσοι είναι διατεθημενοι να θυσιασουν την Κυπρο για να τελειωσει η φασαρια, θα πρεπει να λογαριαζουν ότι μετα την Κυπρο ερχονται τα Ιμια, και μετα οι γκριζες ζωνες, η διχοτομηση του Αιγαιου και αλλα καλα.
Νομιζω ότι οκ. Γιουσετης πρεπει να ζητησει συγγνωμη από τους αναγνωστες του.
31 Ιουλιου 2005.
΄Αρης 'Αναγνος ( Αναγνωστόπουλος)
* * *
Δύο παρεμβάσεις πριν δύο δεκαετίες του Μιχάλη Ιγνατίου και του Μάριου Ευρυβιάδη στον ''Φιλελεύθερο''
TOY ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ,
ΟΥΑΣΙΝΓΚΤΟΝ
Ο υφυπουργός Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών, Ντάνιελ Φριντ, ερωτήθηκε την περασμένη Δευτέρα στη Λευκωσία, για μία άκρως ενοχλητική δήλωση που του αποδίδεται τα τελευταία 4 με 5 χρόνια, και η οποία διχάζει τους υποστηρικτές και τους πολέμιους του αντιδημοκρατικού σχεδίου Ανάν. Σύμφωνα με τον ισχυρισμό του Ελληνοαμερικανού επιχειρηματία, Αρη Ανάγνου, σε συγκεντρώσεις ομογενών στην Ουάσιγκτον, ο κ. Φριντ είχε αποκαλύψει πως το κείμενο του πρώην γενικού γραμματέα του ΟΗΕ ήταν ένα «δώρο» προς την Τουρκία για να υποστηρίξει την αμερικανική εισβολή στο Ιράκ. Περίπου το ίδιο, αν όχι χειρότερο, είπε και η πρώην υφυπουργός Εξωτερικών, Ελίζαμπεθ Τζόουνς. Μιλώντας σε τουρκικό ακροατήριο, στις 6 Ιουνίου 2005, υπογράμμισε: «Η Κύπρος υπήρξε ένα εξαιρετικά κρίσιμο ζήτημα για τις Ην. Πολιτείες. Υιοθετήσαμε τη θέση ότι η διεθνής εικόνα της Τουρκίας αναφορικά με την Κύπρο έπρεπε ν' αλλάξει. Η Τουρκία πρέπει να θεωρείται το καλό παιδί στο θέμα της Κύπρου αλλάζοντας έτσι τις υφιστάμενες παραστάσεις του κόσμου. Αναγνωρίζουμε την καλή δουλειά που έκανε η Τουρκία στο Κυπριακό. Διότι η Κύπρος, με ή χωρίς τη λύση, δεν πρέπει να δημιουργεί κωλύματα στην ενταξιακή πορεία της Τουρκίας. Η Κύπρος δεν πρέπει να θεωρείται πρόβλημα αναφορικά με τις φιλοδοξίες της Τουρκίας για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ενωση». Ο Αμερικανός υφυπουργός, που διακρίνεται για την ωμότητα και την ευθύτητά του -το ομολογούν ακόμα και αυτοί που διαφωνούν μαζί του- απάντησε ότι ''αυτό είναι το πιο γελοίο δημοσίευμα που έχω δει για αρκετά χρόνια''. Μάλιστα, το κυπριακό κρατικό πρακτορείο ΚΥΠΕ έγραψε ότι ο κ. Φριντ διαβεβαίωσε ότι δεν είπε ποτέ τέτοιο πράγμα, ούτε το σκέφτηκε και πρόσθεσε: ''Είναι γελοία σκέψη και ευτυχώς δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα''. Ο ανώτερος αξιωματούχος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, είχε μία μεγάλη ευκαιρία να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, και δεν το έπραξε... Αντίθετα, κατέφυγε στον «πολιτισμό της μισής αλήθειας», μία πρακτική η οποία παρατηρήθηκε με την άφιξη των νεοσυντηρητικών στην Ουάσιγκτον, και έχει ως βασική της αρχή, την άτακτη υποχώρηση όταν η πολιτική, οι δηλώσεις και οι τοποθετήσεις συναντούν έντονη αντίδραση. Μπορούσε κάλλιστα να πει, ότι είχε συζητήσεις, το 2003 και το 2004, με ομάδα Ελληνοαμερικανών, παρουσία δημοσιογράφων, οι οποίες έγιναν υπό τον όρο να μην αποκαλυφθεί ποτέ το περιεχόμενό τους. Αυτή ήταν η συμφωνία μεταξύ του λομπίστα Εντι Μανάτου, ηγετικών στελεχών της ΠΣΕΚΑ και του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας του Λευκού Οίκου, στο οποίο υπηρετούσε ο σημερινός υφυπουργός Εξωτερικών. Συμφωνήθηκε να δοθεί η ευκαιρία στον κ. Φριντ, να «τα πει έξω από τα δόντια», χωρίς δημοσιότητα και παρεξηγήσεις. Αλλωστε, στις 24 Φεβρουαρίου 2003, σε ενημέρωση στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ειπώθηκαν ακριβώς τα ίδια, που κατέγραψε δύο μέρες μετά η εφημερίδα Financial Times: «Ανώτεροι αξιωματούχοι της κυβέρνησης Μπους εισηγήθηκαν μία βελτιωμένη συμφωνία του πακέτου του ΟΗΕ για τη Βόρεια Κύπρο, ως ανταπόδοση για τη συνεργασία της Τουρκίας στον αμερικανικό πόλεμο εναντίον του Ιράκ», σημείωνε η δημοσιογράφος Judy Dempsey. Ο κ. Φριντ είχε κάθε δικαίωμα να κατηγορήσει και να καταγγείλει αυτόν που διέρρευσε τις δηλώσεις του. Μάλιστα, πριν αρχίσει η κλειστή συνεδρίαση, ο κ. Μάικ Μανάτος, εκ των οργανωτών του συνεδρίου, είχε τονίσει πως όσοι δεν μπορούσαν να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό, θα έπρεπε να αποχωρήσουν. Μερικοί σύνεδροι, και δημοσιογράφοι, προτίμησαν να εξέλθουν της αίθουσας. Θα ήταν δικαιολογημένος και θα του έβγαζα το καπέλο, εάν απαντούσε στη δημοσιογράφο της βρετανόφωνης εφημερίδας που του υπέβαλε το ερώτημα, ότι δεν θυμόταν καν τέτοιες συγκεντρώσεις. Είχε δικαίωμα να το πράξει, αφού αυτό ακριβώς συμφωνήθηκε. Ακόμα, ο κ. Φριντ, θα κέρδιζε πολλούς πόντους, εάν έλεγε πως «δεν είπα ακριβώς αυτό», αν και μιλούσε ενώπιον αρκετών Ελληνοαμερικανών, Ελληνοκυπρίων από τη Βρετανία και την Κύπρο, διπλωματών και Ελλήνων βουλευτών. Ετσι θα «καθάριζε» χωρίς να καταφύγει στην αδυναμία της αναλήθειας. Ομως, ο Αμερικανός υφυπουργός προτίμησε να μην πει την αλήθεια. Στη δύση της καριέρας του ως αξιωματούχου της κυβέρνησης Μπους, ο κ. Φριντ δέχθηκε να παίξει ένα παιγνίδι, για λόγους που εξυπηρετούν πολιτικά συμφέροντα των ανθρώπων που μέχρι σήμερα επιμένουν στην επαναφορά του αντιδημοκρατικού σχεδίου Ανάν. Βέβαια, είναι κάτι που επιθυμούσε διακαώς και ο ίδιος, αν και εσχάτως έχει αλλάξει γνώμη. Το παιγνίδι αυτό αποδείχθηκε παγίδα για τον Αμερικανό υφυπουργό, και σίγουρα θα του χάλασε τη διάθεση. Η επίμαχη δήλωση έγινε. Δύο φορές, όχι μία. Τον άκουσαν αποσβολωμένοι όσοι βρίσκονταν στην αίθουσα, αρκετοί εκ των οποίων είναι προσωπικοί φίλοι του κ. Φριντ. Αρα, δεν έχουν και λόγο να τον σταυρώσουν. Από την στιγμή που ο Αμερικανός υφυπουργός έπαιξε το παιγνίδι-παγίδα που του έστησε ο ελληνόφωνος μηχανισμός του Ματτ Πάλμερ (Αμερικανός διπλωμάτης που υπηρετούσε στην πρεσβεία της Λευκωσίας την εποχή του σχεδίου Ανάν), όσοι δεσμεύτηκαν να μην μιλήσουν ποτέ για το περιεχόμενο εκείνης της ομιλίας-διάλεξης του κ. Φριντ, ουσιαστικά απελευθερώνονται και δικαιούνται να καταθέσουν τη μαρτυρία τους.
Η αλήθεια είναι ότι ο κ. Ανάγνος έσπασε το εμπάργκο -και κακώς το έπραξε. Δεν είχε δικαίωμα να το παραβιάσει, αφού συμφώνησε και αποδέχθηκε την off the record ενημέρωση. Αλλά και ο ίδιος ο Αμερικανός υφυπουργός, με την αναιμική διάψευσή του, εξυπηρέτησε, χωρίς να το αντιληφθεί, και δικαίωσε τους αντιπάλους του. Οι παρόντες Ελληνες και Κύπριοι διπλωμάτες έστειλαν αναφορές στις κυβερνήσεις τους. Μάλιστα, ένας εξ αυτών σχολίαζε ότι ο κ. Φριντ, που δεν μάσησε ποτέ τα λόγια του, ανέπτυξε με ωμότητα την αμερικανική πολιτική έναντι της Κύπρου. Ηγετικοί παράγοντες της Ομογένειας της Αμερικής, του εξέφρασαν μεγαλοφώνως την απογοήτευσή τους. Οι Ελληνες βουλευτές που ήταν παρόντες, έκαναν γνωστή την οργή τους. Ο πρόεδρος της ΠΣΕΚΑ τόνισε πως «η Τουρκία σάς πρόδωσε, η Κύπρος και η Ελλάδα σάς υποστήριξαν» (στον πόλεμο εναντίον του Σαντάμ Χουσεϊν). Ο κ. Φριντ είχε και έναν έντονο διάλογο με τον κ. Ανάγνο, τον οποίο αποκλείεται να ξέχασε. Η αίθουσα είχε γίνει ζούγκλα... ''Aυτό είναι το πιο γελοίο δημοσίευμα που έχω δει για αρκετά χρόνια" δήλωσε ο Φριντ όταν κλήθηκε να σχολιάσει τη δήλωση ότι το Σχέδιο Ανάν ήταν ένα «δώρο» προς την Τουρκία για να υποστηρίξει την αμερικανική εισβολή στο Ιράκ. Ο Φριντ διαψεύδει τη δήλωση που αποδίδεται, ωστόσο διαψεύδεται από δεκάδες παρόντες μάρτυρες. Κρύφτηκε πίσω από το off the record Ο κ. Φριντ, προτίμησε να κρυφθεί πίσω από το off the record που όντως συμφωνήθηκε. Προσωπικά, δεν έχω σπάσει κανένα εμπάργκο στην 30χρονη καριέρα μου. Προκλήθηκα και για το θέμα της δήλωσης του κ. Φριντ... Προκλήθηκα και για το θέμα της χορήγησης χρημάτων από την USAID και την αμερικανική πρεσβεία της Λευκωσίας. Δεν μίλησα. Ομως, από την στιγμή που ο Αμερικανός υφυπουργός επέλεξε να βγάλει τρελούς διπλωμάτες, Ελληνες βουλευτές, παράγοντες της Ομογένειας, και δημοσιογράφους, ουδείς μπορεί να σιωπήσει. Η δήλωση του κ. Φριντ, όχι μόνο έγινε, αλλά ήταν και χειρότερη απ' ό,τι παρουσιάστηκε. Αλλωστε, στην ίδια συγκέντρωση, Αμερικανοί αξιωματούχοι κάρφωσαν και Κύπριους πολιτικούς, δίνοντας τα ονόματά τους, ότι δήθεν τους διαβεβαίωναν πως το σχέδιο Ανάν είναι εξαιρετική και δίκαιη εργασία και ότι θα υποστηριζόταν από την πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων.
Είμαι βέβαιος πως το σημείωμα αυτό, θα προκαλέσει την οργή του ελληνόφωνου μηχανισμού που έστησε στη Λευκωσία ο Αμερικανός διπλωμάτης, Ματτ Πάλμερ. Ας πιουν ξύδι... Ο ίδιος μηχανισμός, θα επιχειρήσει σύντομα να «δικαιώσει» τους Αμερικανούς για το πραξικόπημα, αφού ετοιμάζει άρθρα με κεντρική ιδέα ότι δεν στοιχειοθετείται η ανάμειξη των Ηνωμένων Πολιτειών στην ανατροπή του Μακαρίου, ενέργεια που έδωσε στην Τουρκία τη δικαιολογία που αναζητούσε για να εισβάλει στην Κύπρο. Ο,τι και να πράξουν, η αλήθεια δεν νερώνεται...
Δυστυχώς, το σχέδιο Ανάν, όπως ομολόγησε ο κ. Φριντ στις off the record ενημερώσεις των ηγετών της Ομογένειας, ήταν ένα «δώρο» για την Αγκυρα, η οποία την περίοδο του πολέμου στο Ιράκ, εξευτέλισε την Αμερική, την κορόιδεψε και ανάγκασε χιλιάδες στρατιώτες της να κοιμούνται για 60 μέρες στα πλοία, αρνούμενη να τους επιτρέψει ακόμα και να κάνουν ένα περίπατο στο έδαφός της...
Σημείωση:
Την περασμένη Τετάρτη, 9 Ιουλίου 2008, στις 5 το απόγευμα, πέντε δημοσιογράφοι, τρεις Ελληνες και δύο Ελληνοκύπριοι, ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση ανώτερου αξιωματούχου -εστάλη με ηλεκτρονικό μήνυμα (e-mail)- ο οποίος επιθυμούσε να τους ενημερώσει για σοβαρό εθνικό θέμα. Οταν έφτασαν στο γραφείο του, σε πόλη των Ηνωμένων Πολιτειών, πληροφορήθηκαν ότι δεν είχαν δικαίωμα να μεταδώσουν ή να γράψουν οτιδήποτε για τη συνάντηση-ενημέρωση. Αποδέχθηκαν τον όρο. Ομως, τι θα συμβεί εάν ένας εκ των πέντε δημοσιογράφων, αθετήσει την υπόσχεση που έδωσε και μεταδώσει τα διαμειφθέντα; Ο ανώτερος αξιωματούχος θα δηλώσει πως δεν έγινε ποτέ τέτοια ενημέρωση... Και θα έχει όλο το δίκιο με το μέρος του, αν και θα ψεύδεται ασύστολα...
Υστερόγραφο:
Στη χριστουγεννιάτικη εορτή της Αμερικανίδας υπουργού Εξωτερικών, οι δημοσιογράφοι είχαν την ευκαιρία να τα πουν με τον κ. Φριντ, αλλά και τον αναπληρωτή υπουργό Εξωτερικών, Τζον Νεγρεπόντε. Πιστεύω πως η αποκάλυψη του περιεχομένου της συζήτησης, πριν από τις κυπριακές προεδρικές εκλογές του Φεβρουαρίου, θα τίναζε στον αέρα το πολιτικό σκηνικό της Κύπρου. Και μένω εδώ...
Η δήλωση Fried, και πως λειτουργεί ένα διεθνές χαλκείο
Του Μάριου Ευρυβιάδη
''Φιλελεύθερος'', 28-06-2005
Η αμερικανική κυβέρνηση υποστηρίζει ότι ο Υφυπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ κ. Daniel Fried , που σήμερα έχει τομέα ευθύνης την περιοχή μας, ουδέποτε έκανε δημόσια δήλωση για το Κυπριακό σε συνάντηση στις 26/05/2003 που συσχετίζει το Σχέδιο Ανάν μ’ ένα αμερικανο-τουρκικό αλισβερίσι γύρω από τον πόλεμο στο Ιράκ. Η κατά την Ουάσινγκτον αμφισβητημένη δήλωση του Fried, που έγινε σε ομάδα Ελληνο-αμερικανών, έχει ως εξής:
«όταν προσπαθούσαμε να πείσουμε την Τουρκία να επιτρέψει τη διέλευση των στρατιωτών μας μέσα από το έδαφός της στο Βόρειο Ιράκ της προσφέραμε [δυο] κίνητρα, αρκετά δισεκατομμύρια δολάρια σε δωρεές και πιστώσεις και την Κύπρο υπό την μορφή του Σχεδίου Ανάν»
Η θέση της αμερικανικής κυβέρνησης, ως επίσημη τοποθέτηση, είναι μεν κατανοητή όχι όμως και σεβαστή όπως έχω ήδη εξηγήσει (βλ. απαντητική μου επιστολή στην «Καθημερινή» 17/05/05) αλλά θα επεκταθώ και παρακάτω, διότι συγκρούεται με την αλήθεια και την πραγματικότητα της ακολουθούμενης από τους Αμερικανούς πολιτική στο Κυπριακό της οποίας κυρίαρχο χαρακτηριστικό είναι σήμερα ο ανώδυνος για τις ΗΠΑ κατευνασμός των μιλιταριστών της Άγκυρας, σε βάρος όμως της Κύπρου και του λαού της.
Η τοποθέτηση των Αμερικανών τροφοδότησε, όπως εξ’ άλλου ήταν αναμενόμενο, μια καμπάνια αμφισβήτησης της αλήθειας στην Ελλάδα που μεταφέρθηκε και στην Κύπρο μέσω των γνωστών υπογείων διαδρόμων που δημιούργησαν οι Ελλαδίτες εκσυγχρονιστές, εναντίον όλων, συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντα, που χρησιμοποίησαν τη δήλωση Fried στο πλαίσιο προσπάθειας ερμηνείας της αμερικανικής στρατηγικής στην περιοχή μας.
Κατά τους οργανωτές της καμπάνιας, όλοι εμείς που έχουμε χρησιμοποιήσει τη δήλωση Fried συμπεριλαμβανομένου και του Aris Anagnos, γνωστού πολιτευτή και επιχειρηματία από την Καλιφόρνια που την πρωτοδημοσιοποίησε, αποτελούμε μέρος ενός καλά οργανωμένου διεθνούς χαλκείου κατασκευής και διασποράς ψευδών ειδήσεων, καθοδηγούμενοι από διάφορα εθνικιστικά και άλλα ανομολόγητα πάθη, ιδεοληψίες και συμπλέγματα διαφόρων μορφών. Ο προφανής σκοπός και στόχος του χαλκείου μας, απ’ όσα μας καταλογίζουν, είναι να πλήξουμε την αξιοπιστία όλων που ανιδιοτελώς εργάζονται και στις δυο μεριές του ατλαντικού για να μας λύσουν τα διάφορα προβλήματα μας και για τα οποία φταίνε αποκλειστικά και μόνο τα πάθη μας και το κακό μας το κεφάλι. Εκτός όμως από αχάριστοι είμαστε και αποτελεσματικά δαιμόνιοι όπως αποδεικνύει το περί Fried χάλκευμά μας. Σε κάποια φάση, λοιπόν, μεταξύ της αμερικανο-βρετανικής επίθεσης κατά του Ιράκ και της απόρριψης του Σχεδίου Ανάν συγκεντρωθήκαμε, οργανωθήκαμε ως χαλκείο, επιλέξαμε κατόπιν ενδελεχούς έρευνας και μελέτης του χαρακτήρα του τον κ. Fried, που υπηρετούσε τότε σε νευραλγική θέση στο Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας των ΗΠΑ με αρμοδιότητες το Κυπριακό και τα ελληνο-τουρκικά, ως τον πιο κατάλληλο και αποφασίσαμε να του αποδώσουμε τα παραπάνω κατασκευασθέντα από εμάς.
Επιπλέον όλα τα μέλη του χαλκείου, από την Καλιφόρνια μέχρι την Λευκωσία, καθορίσαμε συγκεκριμένους ρόλους και μεθοδεύσεις, επιλέξαμε κατάλληλους χρόνους ανάλογα με τις τοπικές συνθήκες ώστε να έχουμε το προσδοκώμενο αποτέλεσμα και την κατάλληλη στιγμή, μπάμ, κτυπήσαμε τα αχάπαρα και αθώα θύματα μα και διαβάλαμε τη φήμη των ΗΠΑ. Τύφλα να χει ο μεγάλος δάσκαλος μας Goebbels, τύφλα να χουν οι άνθρωποι του Τσάρου που κατασκεύασαν τα «Πρωτόκολλα του Σιωνισμού» με τους οποίους μας παρομοίωσαν, τύφλα να έχει η πάλαι ποτέ KGB, τύφλα να χουν οι CIA, MI-6, MIT, MOSSAD και το Office of Special Operations του Πενταγώνου. Τύφλα να έχουν όλοι μαζί και ξεχωριστά. Τους φορέσαμε όλους γυαλιά ή, κατά του Αθηναΐζοντες τους κάναμε «ρόμπα». Αποδείξαμε τη γύμνια τους με μια και μόνο θεαματική μας κίνηση, εμείς το από την Καλιφόρνια ορμώμενο χαλκείο. Χαλάλι μας λοιπόν τα πολλά ή λίγα που πήραμε, πέρα βέβαια της αρρωστημένης μας σοβινιστικής ευχαρίστησης που απολαύσαμε βλέποντας τους αγαθούς παράγοντες της διεθνούς ηθικής να τρέχουν να περιορίσουν το κακό που κάναμε.
Επειδή γράφοντας έρχονται οι ιδέες, προτίθεμαι να εισηγηθώ στον αρχηγό μας κ. Anagnos, μέσα στο πνεύμα πάντοτε του νεοφιλελευθερισμού, των ιδιωτικοποιήσεων και του outsourcing που μαζί όλα στοχεύουν στο υψηλό αγαθό της ελευθερίας (φτιάχτηκε για την προώθησή της και Δίκτυο Ελευθερίας στην Αθήνα) να προσφέρουμε τις αποδεδειγμένα πλέον υπηρεσίες του καλιφορνέζικου χαλκείου μας σε ενδιαφερόμενα κράτη, κρατικούς, ημικρατικούς οργανισμούς και φορείς, σε μη-κυβερνητικές οργανώσεις ή ακόμη και σε άτομα τόσο της «κοινωνίας των πολιτών» όσο και αυτής των «κολλητών» και, πάντοτε, με τις χαμηλότερες τιμές της αγοράς.
Επί του προκειμένου είναι «λογικά» αδύνατο - - αυτός είναι ο ισχυρισμός της διάψευσης - - ένας έμπειρος διπλωμάτης (και πρώην πρέσβης στην Πολωνία) όπως ο κ. Fried να διέπραξε μιας τέτοιας ολκής διπλωματική γκάφα (diplomatic gaffe - η ύπαρξη και μόνο της φράσης diplomatic gaffe πρέπει να μας λέει κάτι) και μάλιστα μπροστά σε Ελληνο-αμερικάνους. Και όμως, η δήλωση Fried είναι τόσο «λογικά» αδύνατη όπως «λογικά» αδύνατο υπήρξε και το γεγονός της ομότεχνης τους Πρέσβειρας στο Ιράκ April Gillespie να είχε πει στον Ιρακινό δικτάτορα Σαντάμ, λίγες μέρες πριν την εισβολή στο Κουβέιτ, ότι η χώρα της δεν λάμβανε θέση στο ζήτημα των εδαφικών διαφορών ανάμεσα στο Ιράκ και το Κουβέιτ. Την τοποθέτηση αυτή ο Σαντάμ εξέλαβε ως «πράσινο φως» από την Ουάσινγκτον για την εισβολή, «λογικό» επακόλουθο της οποίας είναι η σημερινή κατοχή του Ιράκ από τις ΗΠΑ. Και όπως «λογικά», επίσης, δεν μπορούσε να είχε πει ο Henry Kissinger στον caudillo Augusto Pinochet της Χιλής, αμέσως μετά το πραξικόπημα και το όργιο αίματος κατά αθώων που το ακολούθησε, να κάνει ο Pinochet στη Χιλή ότι έπρεπε να κάνει αλλά να το κάνει γρήγορα.
Και είναι βέβαια «παράλογο» και «αδιανόητο» δυο χρόνια αργότερα ο ίδιος ο Kissinger, μαζί με τον Πρόεδρο Ford, να είχαν τηρήσει ανάλογη στάση απέναντι σε ένα άλλο caudillo, τον Σουχάρτο της Ινδονησίας, όταν τον επισκέφθηκαν επίσημα στις 7 Δεκεμβρίου 1975. Τότε, σε δημόσια δήλωσή του ο Κissinger είπε ότι η χώρα του κατανοεί τη θέση της Ινδονησίας αναφορικά με το Ανατολικό Τιμόρ, για να ακολουθήσει, την ίδια μέρα και λίγες μόνο ώρες μετά την αποχώρηση των Kissinger – Ford, η εισβολή και οι σφαγιασμοί στο Ανατολικό Τιμόρ.
Αποφεύγω την όποια αναφορά στη γνωστή διπρόσωπη πολιτική του Kissinger έναντι στο Χουντικό πραξικόπημα στην Κύπρο και στην Τουρκική εισβολή, ούτε και κάνω μνεία του τι προηγήθηκε και ποια αξιοπιστία πρέπει να προσδίδεται σε επίσημα διαγγέλματα, επίσημες δηλώσεις, επίσημες τοποθετήσεις στο Κογκρέσο και τον ΟΗΕ καθώς επίσης σε εκθέσεις, καταγγελίες και επίσημες διαψεύσεις, και όλα τα σχετικά και συναφή γύρω από τα δρώμενα στο Ιράκ σήμερα.
Η δήλωση Fried περιγράφει πραγματολογικά επαληθεύσιμα γεγονότα, με επίκεντρο το πάρε- δώσε μεταξύ Ουάσινγκτον και Άγκυρας ώστε να εμπλακεί η Τουρκία στον πόλεμο κατά του Ιράκ. Επ’ αυτού υπεγράφη συγκεκριμένη συμφωνία (Memorandum of Understanding) τον Φεβρουάριο, ενώ ήδη στο US CENTCOM στη Φλώριδα (αρχηγείο των αμερικανών για τον πόλεμο στο Ιράκ) βρίσκετο εγκατεστημένο και λειτουργούσε τουρκικό επιτελείο (Turkish Operational Planning Team-OPT) για συντονισμό.
Σε ενίσχυση των παραπάνω και όπως έγραψε ο δημοσιογράφος με έδρα την Ουάσινγκτον Timothy Noah (The S late, March 3, 2003) «για να εξασφαλιστεί η συμφωνία της διακίνησης αμερικανικών δυνάμεων μέσω Τουρκίας, η αμερικανική κυβέρνηση συμφώνησε να καταβάλει ένα ποσό μέχρι 30 δις. δολάρια ως δωροδοκία (bribe) και υποσχέθηκε και ορισμένα άλλα ανταλλάγματα (“certain bargains”) στην Άγκυρα τα οποία δεν έχει διάθεση να αποκαλύψει». Μέρος των άλλων “certain bargains” αφορούσαν ασφαλώς στο περιεχόμενο της δήλωσης Fried, αλλά στο μέλλον του Ιράκ και το ρόλο της Τουρκίας και άλλα στις δεσμεύσεις της Ουάσινγκτον ως προς την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε.
Μετά τη γνωστή Αμερικανο-τουρκική ρήξη λόγω του κουρδικού ζητήματος στο Ιράκ και παρά τις αντιδράσεις στο Πεντάγωνο (που συνεχίζονται μέχρι σήμερα) κατά της Τουρκίας, επικράτησε η άποψη του Υπουργείου Εξωτερικών ότι θα πρέπει πάση θυσία να γίνει συντήρηση στις αμερικανο-τουρκικές σχέσεις μέχρι την άρση της «παρεξήγησης». Και επειδή οι Αμερικανοί ξεκαθάρισαν ότι δεν πρόκειται να ενδώσουν στις τουρκικές επεκτατικές απαιτήσεις στο Β. Ιράκ, ο πιο ανώδυνος τρόπος (“cost free” είναι η φράση που χρησιμοποιούν οι γραφειοκράτες του State Department) κατευνασμού των caudillos της Άγκυρας είναι να συνεχίζουν να τους προσφέρουν γη και ύδωρ στην Κύπρο με τις γνωστές πλέον σε όλους μας μεθοδεύσεις. Αυτή είναι σήμερα η πολιτική των Αμερικανών στην Κύπρο η οποία κατάντησε να ανταγωνίζεται σε απολογητικό ύφος αλλά και ουσία τη Βρετανική, αναφορικά με την τουρκική κατοχή μέρους ενός ανεξάρτητου και κυρίαρχου κράτους το οποίο δεν εχθρεύεται τη χώρα τους. (Ακόμη ένα χαλκείο: κατά τον Ελληνο-αμερικάνο Gene Rossides ο Αμερικανός πρέσβης στη Λευκωσία αποκάλυψε σε ομάδα Ελληνο-Αμερικανών που τον επισκέφθηκε πρόσφατα, ότι έχει οδηγίες από το Υπουργείο του να μην κάνει αναφορά στη λέξη εισβολή – invasion όταν μιλά για την τουρκική επιδρομή του 1974).
Είναι δηλαδή τόσο δύσκολο για τους διπλωμάτες της Αμερικής, μιας χώρας που ιστορικά έχει υποστηρίξει την αυτοδιάθεση των λαών και η οποία καταπολέμησε τον αποικισμό, να κατανοήσουν ότι Βρετανοί και Τούρκοι, ως γνήσιοι συνεχιστές των επαίσχυντων παραδόσεών τους, θέλουν να επιβάλουν ένα νέο-αποικιακό καθεστώς επί της Κύπρου και ότι χωρίς τη δική τους στήριξη και αρωγή κάτι τέτοιο θα ήταν καταδικασμένο; «Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε αλήθεια» ( AMICUS PLATO,SED MAGIS AMICA VERITAS).
Υ.Γ Την επόμενη Κυριακή από την στήλη αυτή θα αποκαλύψω το παρασκήνιο μιας ακόμη «πλαστής» είδησης που φέρει τον Πρόεδρο Reagan, παρουσία του Προέδρου Κυπριανού στο Λευκό Οίκο, να διατάσσει να ξεκουμπιστούν τα τουρκικά στρατεύματα από την Κύπρο.
ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/groups/GreeceTurkeyCyprusImbalance/permalink/1119544568079791/
7/2/2016
Ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν με τον Πρόεδρο της Κύπρου Νίκο Αναστασιάδη. Φωτογραφία via Twitter.
Το “βέτο” Μπάιντεν, η Τουρκία, το Ισραήλ, το φυσικό αέριο και ο Αναστασιάδης.
Ορθά χαρακτηρίσθηκε ως “σφήνα” (www.mignatiou.com, 30/1/16) κατά των εξελίξεων στο πεδίο της περιφερειακής ενεργειακής συνεργασίας στην Ανατολική Μεσόγειο, το τηλεφώνημα του Αμερικανού αντιπροέδρου Μπάιντεν προς τον κ. Αναστασιάδη, την επόμενη της πετυχημένης τριμερούς συνάντησης στη Λευκωσία, Κύπρου-Ισραήλ-Ελλάδας, γιατί ενδεχομένως θα άφηναν έξω την Τουρκία.
Είχε προηγηθεί τηλεφώνημα του αμερικανού αντιπροέδρου προς τον Ισραηλινό πρωθυπουργό κ. Νετανιάχου. Ο κ. Μπάιντεν είχε επίσης κατ’ ιδίαν συναντήσεις με τους δύο ηγέτες λίγες μέρες πριν, στην ετήσια συνάντηση του Νταβός. Αμέσως μετά το Νταβός επισκέφθηκε την Άγκυρα.
Επίκεντρο των επαφών και της τηλεφωνικής διπλωματίας Μπάιντεν ήταν το κυπριακό, η “αναθέρμανση” των σχέσεων Ισραήλ-Τουρκίας και το ζήτημα της ενέργειας, που θεωρείται πλέον ως “καταλύτης” για θετικές εξελίξεις στον στρατηγικό χώρο της Ανατολικής Μεσογείου.
Είναι προφανές πως στην φάση αυτή, που έχει θεμελιακά χαρακτηριστικά αναφορικά με την οικοδόμηση ενός περιφερειακού υποσυστήματος ενεργειακής συνεργασίας (και ασφάλειας) και το οποίο μπορεί, δυνητικά, να αναδείξει την Ανατολική Μεσόγειο ως αυτόνομο στρατηγικό υποκείμενο παγκόσμιας εμβέλειας (βλ. κείμενό μου “Υποσύστημα συνεργασίας και ασφάλειας στην Ανατολική Μεσόγειο”, Φιλελεύθερος, 31/1/16), η Τουρκία δεν συμμετέχει με δική της βούληση και λόγω των ηγεμονικών της φιλοδοξιών. Θέλει η Άγκυρα να καθορίσει εκείνη τους κανόνες του παιγνιδιού, να μοιράσει την δική της “σημαδεμένη” τράπουλα στην Ανατολική Μεσόγειο και να απολαμβάνει όχι μόνο την μερίδα του λέοντος σε πλούτο και επιρροή, αλλά και να “εγκωμιάζεται” για την ευμενή της ηγεμονία. Είναι ακριβώς για τον λόγο αυτό που το Ισλαμιστικό δίδυμο Ερντογάν-Νταβούτογλου παραπέμπει συνεχώς στην “ευδαιμονία” όλων των υπηκόων που παρήγαγε με εμφανή “ανιδιοτέλεια” το πάλαι ποτέ Χαλιφάτο των Οθωμανών και την οποία υπόσχεται να “αναβιώσει”, υπό την σκεπή του.
Την αντίληψη αυτή των Τούρκων για τον εαυτό τους και το ρόλο τους, δεν συμμερίζονται οι Αμερικανοί. Γνωρίζουν ποια είναι τα δικά τους στρατηγικά συμφέροντα και πως, σταδιακά, το δικό τους ειδικό βάρος μεταφέρεται προς την Ασία. Από αυτό το γεγονός προκύπτει και η ανάγκη δημιουργίας μιας φιλο-αμερικανικής σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή, με την Ανατολική Μεσόγειο να προσφέρεται για κάτι τέτοιο, ειδικά στην παρούσα χρονική περίοδο.
Όλη η διπλωματία Μπάιντεν εδράζεται σε αυτό. Και γνωρίζουν οι αμερικανοί καλύτερα από τον καθένα, πως για να προκύψει η ζητούμενη στρατηγική σταθερότητα πρέπει, κατά το ελάχιστον α) να αποκατασταθούν οι σχέσεις Άγκυρας-Ιερουσαλήμ και β) να βρεθεί βιώσιμη λύση στο κυπριακό. Επειδή όμως “τα πάντα ρεί” και οι εξελίξεις τρέχουν, ανησυχούν οι αμερικανοί πως η Τριμερής της Λευκωσίας λογικά θα εξελιχθεί σε Τετραμερή με την συμμετοχή της Αιγύπτου και, τουλάχιστον σε Πενταμερή, με την συμμετοχή και της Ιορδανίας. Θα δημιουργηθούν, δηλαδή, μή αναστρέψιμες διεθνείς δεσμεύσεις και υποχρεώσεις που θα περιορίζουν σημαντικά ή ακόμη και θα ακυρώνουν, μια μελλοντική συμμετοχή του νατοϊκού τους συμμάχου, σε μια στρατηγικής εμβέλειας πολυμερή συνεργασία.
Οι κινήσεις Μπάιντεν αποσκοπούν στο να μην κλείσει το στρατηγικό παράθυρο της περιφερειακής ενεργειακής συνεργασίας στην Ανατολική Μεσόγειο, αφήνοντας έξω τους “παραχαϊδεμένους” τους στρατηγικούς εταίρους, τους Τούρκους. Και ο κίνδυνος είναι πολύ ορατός για τους αμερικανούς που βλέπουν προς τα πού θέλουν να οδηγήσουν τα πράγματα οι Τούρκοι ισλαμιστές με τα οράματά τους- που τα διατυμπανίζουν με κάθε ευκαιρία- π.χ., να προσκυνήσουν, ως κατακτητές, στο Μεγάλο Τζαμί των Ομαγιαδών της Δαμασκού και στο τζαμί Αλ Άκσα της Ιερουσαλήμ.
Σε αυτή τη φάση και με αναφορά ειδικά στο κυπριακό αλλά και στο μέτωπο Ισραήλ-Τουρκίας, οι αμερικάνοι, με τον Μπάιντεν ως αιχμή του δόρατος, προσπαθούν να σώσουν τους Τούρκους από τους εαυτούς τους, κυριολεκτικά. Και εδώ ελλοχεύει ο κίνδυνος για τον Πρόεδρο Αναστασιάδη ο οποίος προς το παρόν εκφράζεται μέσω της διπλωματίας της κολακείας, αλλά που στο τέλος, αν χρεαστεί, θα πάρει την μορφή του πολιτικού εκβιασμού, ώστε να ικανοποιηθούν οι ορέξεις της Άγκυρας.
Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης και το έμπιστό του περιβάλλον οφείλουν να γνωρίζουν μια διαχρονική θέση των αμερικανών αναφορικά με την Κύπρο, που οι τελευταίοι κληρονόμησαν από τους Εγγλέζους τη δεκαετία του 1950 και η οποία εκφράζεται σε κάθε κρίση ή ευκαιρία. Πρέπει σε κάθε τέτοια περίπτωση, στο τέλος της μέρας,
να ικανοποιούνται οι απαιτήσεις της Άγκυρας. Η θέση αυτή των αμερικανών-κυριολεκτικά ένα δυτικό “βέτο” της Τουρκίας επί της Κύπρου- βρίσκεται διατυπωμένη στην επιστολή της 5ης Ιουνίου 1964, του Προέδρου Τζόνσον προς τον Πρόεδρο Ισμέτ Ινονού και μπορεί να εντοπιστεί στο Διαδίκτυο. Και τεκμηριώνεται διαχρονικά (κρίσεις 1964, 1967, 1974, 2004,) με τελευταίο παράδειγμα το 2004 στο Μπούντεσμπερκ της Ελβετίας, όταν το τελευταίο μήνυμα της Ουάσιγκτον προς τον εκπρόσωπό της στην περιβόητη εκείνη συνάθροιση ήταν, σε καουμπόικο στυλ, “shoot the south”.
Έχει ιδιαίτερη σημασία να υπογραμμιστεί εδώ πως το ίδιο “βέτο” παραχωρούσε και το Ισραήλ προς την Τουρκία για δεκαετίες, μέχρι το 2010, όταν είχαμε την αιματηρή ρήξη ανάμεσα στα δυο κράτη με το γνωστό επεισόδιο του Μαβί Μαρμαρά . Το επεισόδιο αυτό υπήρξε η παταγωδώς ανεπιτυχής προσπάθεια των ισλαμιστών του Ερντογάν να ηγεμονεύσουν επί του Ισραήλ, πειθαναγκάζοντάς το να υποκύψει στη βούληση της Άγκυρας σε μια σειρά ζητημάτων που αφορούσαν στα ζωτικά του συμφέροντα. Καθόλου τυχαία, η οριοθέτηση ΑΟΖ Κύπρου-Ισραήλ ακολούθησε αμέσως μετά. Η Τριμερής της Λευκωσίας της 28ης Ιανουαρίου 2016 υπήρξε συνεπακόλουθο των εξελίξεων αυτών.
Σε ό,τι αφορά την Κύπρο, το κρίσιμο στρατηγικό κέρδος είναι πως η κυβέρνηση του Ισραήλ έχει πάψει πλέον να είναι αιχμάλωτη της Άγκυρας. Έτσι μεταξύ Λευκωσίας και Ιερουσαλήμ μπορεί να οικοδομηθεί, πλέον, μια αυτόνομη και αμοιβαία επωφελής σχέση. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει για την Ουάσινγκτον (ούτε και βέβαια για το Λονδίνο) που παραμένει δέσμια της Άγκυρας.
Στους επόμενους μήνες ο Νίκος Αναστασιάδης θα γίνεται αποδέκτης πολλών μηνυμάτων από τον Μπάιντεν τα οποία, στο τέλος της ημέρας και όταν θεωρηθεί αναγκαίο, θα εκφραστούν και “καουμπόικα” με τη μορφή “βέτο” υπέρ της Τουρκίας. Ανάλογα πως ο κύπριος Πρόεδρος χειριστεί το “βέτο” του Μπάιντεν, θα είναι και η κληρονομιά και η υστεροφημία που θα αφήσει.
Τούτη την φορά ο Νίκος Αναστασιάδης δεν θα μπορεί να επικαλεστεί την απουσία επιλογών και την ύπαρξη “πιστολιού στον κρόταφο”, όπως έκανε με την περίπτωση της ληστείας των καταθέσεων των πολιτών τον Μάρτη του 2013. Σήμερα οι επιλογές φωνάζουν από μακριά. Και αυτή είναι η επιτομή της ηγεσίας. Η ικανότητα του ηγέτη να έχει και να δημιουργεί επιλογές. Για να αποφασίζει ελεύθερα.
FEBRUARY 7, 2016
Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ
ΠΗΓΗ
http://mignatiou.com/2016/02/to-veto-bainten-ke-o-anastasiadis/#more-105848
ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/groups/GreeceTurkeyCyprusImbalance/permalink/1119544568079791/
7/2/2016
Ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν με τον Πρόεδρο της Κύπρου Νίκο Αναστασιάδη. Φωτογραφία via Twitter.
Το “βέτο” Μπάιντεν, η Τουρκία, το Ισραήλ, το φυσικό αέριο και ο Αναστασιάδης.
Ορθά χαρακτηρίσθηκε ως “σφήνα” (www.mignatiou.com, 30/1/16) κατά των εξελίξεων στο πεδίο της περιφερειακής ενεργειακής συνεργασίας στην Ανατολική Μεσόγειο, το τηλεφώνημα του Αμερικανού αντιπροέδρου Μπάιντεν προς τον κ. Αναστασιάδη, την επόμενη της πετυχημένης τριμερούς συνάντησης στη Λευκωσία, Κύπρου-Ισραήλ-Ελλάδας, γιατί ενδεχομένως θα άφηναν έξω την Τουρκία.
Είχε προηγηθεί τηλεφώνημα του αμερικανού αντιπροέδρου προς τον Ισραηλινό πρωθυπουργό κ. Νετανιάχου. Ο κ. Μπάιντεν είχε επίσης κατ’ ιδίαν συναντήσεις με τους δύο ηγέτες λίγες μέρες πριν, στην ετήσια συνάντηση του Νταβός. Αμέσως μετά το Νταβός επισκέφθηκε την Άγκυρα.
Επίκεντρο των επαφών και της τηλεφωνικής διπλωματίας Μπάιντεν ήταν το κυπριακό, η “αναθέρμανση” των σχέσεων Ισραήλ-Τουρκίας και το ζήτημα της ενέργειας, που θεωρείται πλέον ως “καταλύτης” για θετικές εξελίξεις στον στρατηγικό χώρο της Ανατολικής Μεσογείου.
Είναι προφανές πως στην φάση αυτή, που έχει θεμελιακά χαρακτηριστικά αναφορικά με την οικοδόμηση ενός περιφερειακού υποσυστήματος ενεργειακής συνεργασίας (και ασφάλειας) και το οποίο μπορεί, δυνητικά, να αναδείξει την Ανατολική Μεσόγειο ως αυτόνομο στρατηγικό υποκείμενο παγκόσμιας εμβέλειας (βλ. κείμενό μου “Υποσύστημα συνεργασίας και ασφάλειας στην Ανατολική Μεσόγειο”, Φιλελεύθερος, 31/1/16), η Τουρκία δεν συμμετέχει με δική της βούληση και λόγω των ηγεμονικών της φιλοδοξιών. Θέλει η Άγκυρα να καθορίσει εκείνη τους κανόνες του παιγνιδιού, να μοιράσει την δική της “σημαδεμένη” τράπουλα στην Ανατολική Μεσόγειο και να απολαμβάνει όχι μόνο την μερίδα του λέοντος σε πλούτο και επιρροή, αλλά και να “εγκωμιάζεται” για την ευμενή της ηγεμονία. Είναι ακριβώς για τον λόγο αυτό που το Ισλαμιστικό δίδυμο Ερντογάν-Νταβούτογλου παραπέμπει συνεχώς στην “ευδαιμονία” όλων των υπηκόων που παρήγαγε με εμφανή “ανιδιοτέλεια” το πάλαι ποτέ Χαλιφάτο των Οθωμανών και την οποία υπόσχεται να “αναβιώσει”, υπό την σκεπή του.
Την αντίληψη αυτή των Τούρκων για τον εαυτό τους και το ρόλο τους, δεν συμμερίζονται οι Αμερικανοί. Γνωρίζουν ποια είναι τα δικά τους στρατηγικά συμφέροντα και πως, σταδιακά, το δικό τους ειδικό βάρος μεταφέρεται προς την Ασία. Από αυτό το γεγονός προκύπτει και η ανάγκη δημιουργίας μιας φιλο-αμερικανικής σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή, με την Ανατολική Μεσόγειο να προσφέρεται για κάτι τέτοιο, ειδικά στην παρούσα χρονική περίοδο.
Όλη η διπλωματία Μπάιντεν εδράζεται σε αυτό. Και γνωρίζουν οι αμερικανοί καλύτερα από τον καθένα, πως για να προκύψει η ζητούμενη στρατηγική σταθερότητα πρέπει, κατά το ελάχιστον α) να αποκατασταθούν οι σχέσεις Άγκυρας-Ιερουσαλήμ και β) να βρεθεί βιώσιμη λύση στο κυπριακό. Επειδή όμως “τα πάντα ρεί” και οι εξελίξεις τρέχουν, ανησυχούν οι αμερικανοί πως η Τριμερής της Λευκωσίας λογικά θα εξελιχθεί σε Τετραμερή με την συμμετοχή της Αιγύπτου και, τουλάχιστον σε Πενταμερή, με την συμμετοχή και της Ιορδανίας. Θα δημιουργηθούν, δηλαδή, μή αναστρέψιμες διεθνείς δεσμεύσεις και υποχρεώσεις που θα περιορίζουν σημαντικά ή ακόμη και θα ακυρώνουν, μια μελλοντική συμμετοχή του νατοϊκού τους συμμάχου, σε μια στρατηγικής εμβέλειας πολυμερή συνεργασία.
Οι κινήσεις Μπάιντεν αποσκοπούν στο να μην κλείσει το στρατηγικό παράθυρο της περιφερειακής ενεργειακής συνεργασίας στην Ανατολική Μεσόγειο, αφήνοντας έξω τους “παραχαϊδεμένους” τους στρατηγικούς εταίρους, τους Τούρκους. Και ο κίνδυνος είναι πολύ ορατός για τους αμερικανούς που βλέπουν προς τα πού θέλουν να οδηγήσουν τα πράγματα οι Τούρκοι ισλαμιστές με τα οράματά τους- που τα διατυμπανίζουν με κάθε ευκαιρία- π.χ., να προσκυνήσουν, ως κατακτητές, στο Μεγάλο Τζαμί των Ομαγιαδών της Δαμασκού και στο τζαμί Αλ Άκσα της Ιερουσαλήμ.
Σε αυτή τη φάση και με αναφορά ειδικά στο κυπριακό αλλά και στο μέτωπο Ισραήλ-Τουρκίας, οι αμερικάνοι, με τον Μπάιντεν ως αιχμή του δόρατος, προσπαθούν να σώσουν τους Τούρκους από τους εαυτούς τους, κυριολεκτικά. Και εδώ ελλοχεύει ο κίνδυνος για τον Πρόεδρο Αναστασιάδη ο οποίος προς το παρόν εκφράζεται μέσω της διπλωματίας της κολακείας, αλλά που στο τέλος, αν χρεαστεί, θα πάρει την μορφή του πολιτικού εκβιασμού, ώστε να ικανοποιηθούν οι ορέξεις της Άγκυρας.
Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης και το έμπιστό του περιβάλλον οφείλουν να γνωρίζουν μια διαχρονική θέση των αμερικανών αναφορικά με την Κύπρο, που οι τελευταίοι κληρονόμησαν από τους Εγγλέζους τη δεκαετία του 1950 και η οποία εκφράζεται σε κάθε κρίση ή ευκαιρία. Πρέπει σε κάθε τέτοια περίπτωση, στο τέλος της μέρας,
να ικανοποιούνται οι απαιτήσεις της Άγκυρας. Η θέση αυτή των αμερικανών-κυριολεκτικά ένα δυτικό “βέτο” της Τουρκίας επί της Κύπρου- βρίσκεται διατυπωμένη στην επιστολή της 5ης Ιουνίου 1964, του Προέδρου Τζόνσον προς τον Πρόεδρο Ισμέτ Ινονού και μπορεί να εντοπιστεί στο Διαδίκτυο. Και τεκμηριώνεται διαχρονικά (κρίσεις 1964, 1967, 1974, 2004,) με τελευταίο παράδειγμα το 2004 στο Μπούντεσμπερκ της Ελβετίας, όταν το τελευταίο μήνυμα της Ουάσιγκτον προς τον εκπρόσωπό της στην περιβόητη εκείνη συνάθροιση ήταν, σε καουμπόικο στυλ, “shoot the south”.
Έχει ιδιαίτερη σημασία να υπογραμμιστεί εδώ πως το ίδιο “βέτο” παραχωρούσε και το Ισραήλ προς την Τουρκία για δεκαετίες, μέχρι το 2010, όταν είχαμε την αιματηρή ρήξη ανάμεσα στα δυο κράτη με το γνωστό επεισόδιο του Μαβί Μαρμαρά . Το επεισόδιο αυτό υπήρξε η παταγωδώς ανεπιτυχής προσπάθεια των ισλαμιστών του Ερντογάν να ηγεμονεύσουν επί του Ισραήλ, πειθαναγκάζοντάς το να υποκύψει στη βούληση της Άγκυρας σε μια σειρά ζητημάτων που αφορούσαν στα ζωτικά του συμφέροντα. Καθόλου τυχαία, η οριοθέτηση ΑΟΖ Κύπρου-Ισραήλ ακολούθησε αμέσως μετά. Η Τριμερής της Λευκωσίας της 28ης Ιανουαρίου 2016 υπήρξε συνεπακόλουθο των εξελίξεων αυτών.
Σε ό,τι αφορά την Κύπρο, το κρίσιμο στρατηγικό κέρδος είναι πως η κυβέρνηση του Ισραήλ έχει πάψει πλέον να είναι αιχμάλωτη της Άγκυρας. Έτσι μεταξύ Λευκωσίας και Ιερουσαλήμ μπορεί να οικοδομηθεί, πλέον, μια αυτόνομη και αμοιβαία επωφελής σχέση. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει για την Ουάσινγκτον (ούτε και βέβαια για το Λονδίνο) που παραμένει δέσμια της Άγκυρας.
Στους επόμενους μήνες ο Νίκος Αναστασιάδης θα γίνεται αποδέκτης πολλών μηνυμάτων από τον Μπάιντεν τα οποία, στο τέλος της ημέρας και όταν θεωρηθεί αναγκαίο, θα εκφραστούν και “καουμπόικα” με τη μορφή “βέτο” υπέρ της Τουρκίας. Ανάλογα πως ο κύπριος Πρόεδρος χειριστεί το “βέτο” του Μπάιντεν, θα είναι και η κληρονομιά και η υστεροφημία που θα αφήσει.
Τούτη την φορά ο Νίκος Αναστασιάδης δεν θα μπορεί να επικαλεστεί την απουσία επιλογών και την ύπαρξη “πιστολιού στον κρόταφο”, όπως έκανε με την περίπτωση της ληστείας των καταθέσεων των πολιτών τον Μάρτη του 2013. Σήμερα οι επιλογές φωνάζουν από μακριά. Και αυτή είναι η επιτομή της ηγεσίας. Η ικανότητα του ηγέτη να έχει και να δημιουργεί επιλογές. Για να αποφασίζει ελεύθερα.
FEBRUARY 7, 2016
Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ
ΠΗΓΗ
http://mignatiou.com/2016/02/to-veto-bainten-ke-o-anastasiadis/#more-105848