Στο όνομα της Ευρώπης

Το νομοσχέδιο που ορίζει το πλαίσιο των εργασιακών σχέσεων στη Γαλλία, που διευκολύνει τις απολύσεις ως κίνητρο για ευκολότερες προσλήψεις και όχι μόνον παρουσιάζεται σε επικοινωνιακό επίπεδο ως μια ευρωπαϊκή υποχρέωση της χώρας στην κατεύθυνση της διασφάλισης της ανταγωνιστικότητας, ως αναγκαστική προσαρμογή στη συντονισμένη πίεση των Βρυξελλών και του Βερολίνου.

Σε αντίθεση με τη Βρετανία της Θάτσερ αλλά και μια εικοσαετία αργότερα τη Γερμανία του Σρέντερ όπου οι κυβερνήσεις ανέλαβαν ως δική τους «ιδιοκτησία» τη συρρίκνωση των κοινωνικών και εργασιακών κεκτημένων στο όνομα της ανταγωνιστικότητας στη Γαλλία υπάρχει μια παράδοση σχεδόν τεσσάρων δεκαετιών όλες οι μεταρρυθμίσεις που έχουν κοινωνικό και πολιτικό κόστος να χρεώνονται στην ανάγκη της χώρας να ευθυγραμμίζεται με τη Γερμανία στο όνομα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Πολύ πριν υπάρξει η Ευρωζώνη και το Σύμφωνο Σταθερότητας την προσαρμογή με επίκληση την ισορροπία με την τότε Δυτική Γερμανία εγκαινίασε ο Ζισκάρ ντ’ Εστέν στην περίοδο 1974-81 και την συνέχισε ο Μιτεράν με μια παρένθεση δύο ετών μεταξύ 1981-83 στη διάρκεια της οποίας προσπάθησε να υλοποιήσει το προεκλογικό πρόγραμμα της Αριστεράς.

Ειδικότερα στη δεύτερη επταετή θητεία του Μιτεράν μετά το 1988 όταν υιοθετήθηκε το Μάαστριχτ η αναδίπλωση των Σοσιαλιστών στο όνομα της Ευρώπης και επιπροσθέτως της ΟΝΕ τούς οδήγησε στην εκλογική καταστροφή του 1993.

Το σίριαλ συνεχίσθηκε με την προεκλογική εκστρατεία του Σιράκ το 1995 με τον ηγέτη της Γκολικής Δεξιάς να υιοθετεί σχεδόν αριστερίστικη ρητορική αμφισβήτησης της συνεχούς συρρίκνωσης των κεκτημένων, με την απότομη στροφή να συντελείται το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς στο όνομα της τήρησης του πλαισίου του Μάαστριχτ, με τη χώρα να παραλύει επί τρεις μήνες από το απεργιακό κύμα, την εμπιστοσύνη της εκλογικής βάσης να εξανεμίζεται και να αρχίζει η πορεία προς την ήττα των πρόωρων βουλευτικών εκλογών του 1997 όπου επανήλθε στην κυβέρνηση η Αριστερά με πρωθυπουργό της συγκατοίκησης τον Ζοσπέν.

Σε επικοινωνιακό επίπεδο ο Ζοσπέν προσπάθησε στην αρχή με τη μείωση του χρόνου εργασίας ανά εβδομάδα σε 35 ώρες να δημιουργήσει ένα κλίμα ευφορίας και συνέπειας στις προεκλογικές δεσμεύσεις που θα του επέτρεπε να προωθήσει ταυτόχρονα την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων με σημαντικά βήματα προς την παραπάνω κατεύθυνση να υλοποιούνται.

Σήμερα οι Ολάντ - Βαλς προσχωρούν σε μια μεταρρύθμιση που δεν μπορούσε να προωθήσει ούτε ο Σαρκοζί, επικαλούμενοι μια αναγκαία προσαρμογή στην πίεση των Βρυξελλών αλλά και μια εναρμόνιση με τη Γερμανία όπου στην περίοδο 2002-5 πέρασε από την κυβέρνηση Σρεντερ το πακέτο μεταρρυθμίσεων Ατζέντα 2010.

Προφανώς σε αντίθεση με την Ιταλία του Ρέντζι όπου η κυβέρνηση δηλώνει ότι δεν μπορεί να συνεχίζει να συμπιέζει κεκτημένα και εισοδήματα η Γαλλία των Ολάντ-Βαλς έχει ως προτεραιότητα την ικανοποίηση του αισθήματος ασφαλείας των πολιτών που είναι και το κατ’ εξοχήν πεδίο στο όποιο κινούνται και η Δεξιά των Ρεπουμπλικάνων του Σαρκοζί και η Ακροδεξιά του Εθνικού Μετώπου της Λεπέν.

Ο όψιμος μεταρρυθμιστικός ζήλος προφανώς εντάσσεται σε μια συνολική τακτική πλαγιοκόπησης της δεξιάς του Σαρκοζί, τόσο με μέτρα ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας όσο και με μέτρα που μονιμοποιούν στο όνομα της τρομοκρατικής απειλής μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Στόχος να διεμβολισθεί η εκλογική βάση της Δεξιάς, ώστε ο δεύτερος γύρος της προεδρικής εκλογής την Ανοιξη του 2017 να είναι μια μονομαχία Ολάντ - Λεπέν.

Πρόκειται για μια στρατηγική υψηλού ρίσκου, καθώς με μεταρρυθμίσεις υψηλού κοινωνικού κόστους και με κατασταλτικά μέτρα υψηλού πολιτικού κόστους επιχειρεί να προσελκύσει ψήφους από τη Δεξιά, με την ελπίδα ότι από τους αριστερούς ψηφοφόρους τα επώδυνα μέτρα στις εργασιακές σχέσεις θα γίνουν αποδεκτά ως έξωθεν υπαγορευόμενα και η σκληρή κατασταλτική πολιτική ως αναγκαίο τίμημα για την αντιμετώπιση της Λεπέν.

Προσαρμογή και εναρμόνιση

Σήμερα οι Ολάντ - Βαλς προσχωρούν σε μια μεταρρύθμιση που δεν μπορούσε να προωθήσει ούτε ο Σαρκοζί, επικαλούμενοι μια αναγκαία προσαρμογή στην πίεση των Βρυξελλών, αλλά και μια εναρμόνιση με τη Γερμανία όπου στην περίοδο 2002-2005 πέρασε από την κυβέρνηση Σρέντερ το πακέτο μεταρρυθμίσεων Ατζέντα 2010.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ

24/2/2016

http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=27689&subid=2&pubid=113920521