Peter Lindbergh
Αντλώντας έμπνευση από την κινηματογραφική αφήγηση και τις φωτογραφίες δρόμου οι γυναίκες του Lindbergh είναι κομψές ακόμη και όταν είναι γυμνές, είναι θηλυκές και απροκάλυπτα αληθινές, όπως θα όριζαν άλλωστε οι ανατολικοευρωπαϊκές αναφορές του που εκτιμούν την ποιότητα του ρεαλισμού.
Με σήμα κατατεθέν του τα σε ασπρόμαυρο υψηλού κοντράστ πορτρέτα του, ο Lindbergh των πολλών editorial μόδας (Vogue, Harper's Bazaar, Interview, W είναι μερικά από τα περιοδικά που έχουν συνεργαστεί με τον μάστορα του νεορεαλισμού στην εικόνα) γυρνάει το φακό του πέρα από τη λάμψη που τυφλώνει. Προτιμάει να αναδεικνύει τις λεπτομέρειες και την αλήθεια χρησιμοποιώντας τον μοντέρνο χορό, για να αναδείξει την ανθρώπινη σιλουέτα με τρόπο που εμπεριέχει στοιχεία τόσο της αρχαιότητας όσο και της σύγχρονης εποχής.
Known for his memorable cinematic images, Peter Lindbergh is recognised as one of the most influential contemporary photographers. Born in Lissa (Germany) in 1944, he spent his childhood in Duisburg (North Rhine-Westphalia). He worked as a window dresser for a local department store and enrolled the Berlin Academy of Fine Arts in the early 1960’s. He remembers these years :'' I preferred actively seeking out van Gogh’s inspirations, my idol, rather than painting the mandatory portraits and landscapes taught in Art schools... ''
Inspired by the work of the Dutch painter, he moved to Arles for almost a year, and then embarked a journey hitchhicking through Spain and North Africa. He later studied free painting at the College of Art in Krefeld. Influenced by Joseph Kosuth and the Conceptual movement, he is invited before graduating to present his work at the renowned avant-garde Galerie Denise René - Hans Mayer in 1969. After moving to Düsseldorf in 1971, he turned his attention to photography and worked for two years assisting German photographer Hans Lux, before opening his own studio in 1973. Becoming well known in his native country, he joined the Stern magazine family along with –photography legends Helmut Newton, Guy Bourdin and Hans Feurer, and moved to Paris in 1978 to pursue his career.
Considered a pioneer in photography, he introduced a form of new realism by redefining the standards of beauty with timeless images. His humanist approach and idealisation of women sets him apart from the other photographers as he privileges the soul and the personality. He changed drastically the standards of the fashion photography in times of excessive retouching considering that there is something else that makes a person interesting, beyond their age. He explains : « This should be the responsibility of photographers today to free women, and finally everyone, from the terror of youth and perfection.» His singular vision, presents them in their pure state, « in all honesty », avoiding all stereotypes as he privileges a face with hardly any make-up, in a baring that enhances the authenticity and the natural beauty of his women, he offers a new interpretation of women post-1980’s without paying too much attention to the clothes, considering that : « If you take out the fashion and the artifice, you can then see the real person. » Lindbergh says. British journalist Suzy Menkes points out that the German photographer is : « Refusing to bow to glossy perfection is Peter Lindbergh's trademark – the essence of the images that look into each person's unvarnished soul, however familiar or famous the sitter. »
He is the first photographer to include a narrative in his fashion series, his storytelling brought a new vision of art and fashion photography. Over the years, he has created images that marked the history of photography, characterized by a minimalist approach of the post-modernist photography. Back in 1988, Lindbergh garnered international acclaim by showing a new generation of models all dressed in white shirts that he had recently discovered and launched their carreers. A year later, Linda Evangelista, Naomi Campbell, Cindy Crawford, Christy Turlington and Tatjana Patitz, young models then, were photographed together for the first time by him for the legendary January 1990 Vogue UK cover.
Initiator of the movement of the « Supermodels », pop singer George Michael was inspired by the photographs taken by Lindbergh for Vogue, to create the iconic video for his song Freedom 90, followed by Gianni Versace, marking the beginning of the era of the celebrity-models, which redefined the image of the new modern woman.
Famous for his narrative fashion series, his work is best known for his simple and revealing portraits, his still lifes and his strong influences from early German Cinema and industrial surroundings of his childhood, dance and cabarets, but also landscapes and outer space. Lindbergh works with the most prestigious fashion brands and magazines since the late 1970’s, including international editions of Vogue, The New Yorker, Rolling Stone, Vanity Fair, Harper's Bazaar US, Wall Street Journal Magazine, The Face, Visionaire, Interview and W.
His work is part of many permanent collections of Fine Arts Museums around the world and has also been presented in prestigious Museums and galleries. Among them, the upcoming exhibition A Different History of Fashion at Rem Koolhaas’ Rotterdam Kunsthal, but also The Victoria & Albert Museum (London), Centre Pompidou (Paris), solo exhibitions at Hamburgerbanhof (Berlin), Bunkamura Museum of Art (Tokyo) and the Pushkin Museum of Fine Arts (Moscow) among others.
Lindbergh directed a number of critically acclaimed films and documentaries ; Models, The Film (1991) ; Inner Voices (1999), which won the Best Documentary prize at the Toronto International Film Festival (TIFF) in 2000 ; Pina Bausch, Der Fensterputzer (2001) and Everywhere at Once (2007), narrated by Jeanne Moreau was presented at the Cannes Film Festival and Tribeca Film Festival. Lindbergh is represented by Gagosian Gallery.
Lindbergh currently lives between Paris, Arles and New York.
Inspired by the work of the Dutch painter, he moved to Arles for almost a year, and then embarked a journey hitchhicking through Spain and North Africa. He later studied free painting at the College of Art in Krefeld. Influenced by Joseph Kosuth and the Conceptual movement, he is invited before graduating to present his work at the renowned avant-garde Galerie Denise René - Hans Mayer in 1969. After moving to Düsseldorf in 1971, he turned his attention to photography and worked for two years assisting German photographer Hans Lux, before opening his own studio in 1973. Becoming well known in his native country, he joined the Stern magazine family along with –photography legends Helmut Newton, Guy Bourdin and Hans Feurer, and moved to Paris in 1978 to pursue his career.
Considered a pioneer in photography, he introduced a form of new realism by redefining the standards of beauty with timeless images. His humanist approach and idealisation of women sets him apart from the other photographers as he privileges the soul and the personality. He changed drastically the standards of the fashion photography in times of excessive retouching considering that there is something else that makes a person interesting, beyond their age. He explains : « This should be the responsibility of photographers today to free women, and finally everyone, from the terror of youth and perfection.» His singular vision, presents them in their pure state, « in all honesty », avoiding all stereotypes as he privileges a face with hardly any make-up, in a baring that enhances the authenticity and the natural beauty of his women, he offers a new interpretation of women post-1980’s without paying too much attention to the clothes, considering that : « If you take out the fashion and the artifice, you can then see the real person. » Lindbergh says. British journalist Suzy Menkes points out that the German photographer is : « Refusing to bow to glossy perfection is Peter Lindbergh's trademark – the essence of the images that look into each person's unvarnished soul, however familiar or famous the sitter. »
He is the first photographer to include a narrative in his fashion series, his storytelling brought a new vision of art and fashion photography. Over the years, he has created images that marked the history of photography, characterized by a minimalist approach of the post-modernist photography. Back in 1988, Lindbergh garnered international acclaim by showing a new generation of models all dressed in white shirts that he had recently discovered and launched their carreers. A year later, Linda Evangelista, Naomi Campbell, Cindy Crawford, Christy Turlington and Tatjana Patitz, young models then, were photographed together for the first time by him for the legendary January 1990 Vogue UK cover.
Initiator of the movement of the « Supermodels », pop singer George Michael was inspired by the photographs taken by Lindbergh for Vogue, to create the iconic video for his song Freedom 90, followed by Gianni Versace, marking the beginning of the era of the celebrity-models, which redefined the image of the new modern woman.
Famous for his narrative fashion series, his work is best known for his simple and revealing portraits, his still lifes and his strong influences from early German Cinema and industrial surroundings of his childhood, dance and cabarets, but also landscapes and outer space. Lindbergh works with the most prestigious fashion brands and magazines since the late 1970’s, including international editions of Vogue, The New Yorker, Rolling Stone, Vanity Fair, Harper's Bazaar US, Wall Street Journal Magazine, The Face, Visionaire, Interview and W.
His work is part of many permanent collections of Fine Arts Museums around the world and has also been presented in prestigious Museums and galleries. Among them, the upcoming exhibition A Different History of Fashion at Rem Koolhaas’ Rotterdam Kunsthal, but also The Victoria & Albert Museum (London), Centre Pompidou (Paris), solo exhibitions at Hamburgerbanhof (Berlin), Bunkamura Museum of Art (Tokyo) and the Pushkin Museum of Fine Arts (Moscow) among others.
Lindbergh directed a number of critically acclaimed films and documentaries ; Models, The Film (1991) ; Inner Voices (1999), which won the Best Documentary prize at the Toronto International Film Festival (TIFF) in 2000 ; Pina Bausch, Der Fensterputzer (2001) and Everywhere at Once (2007), narrated by Jeanne Moreau was presented at the Cannes Film Festival and Tribeca Film Festival. Lindbergh is represented by Gagosian Gallery.
Lindbergh currently lives between Paris, Arles and New York.
Ο Peter Lindbergh γεννήθηκε το 1944 στη Λίσσα της Γερμανίας. Ζει και εργάζεται μεταξύ Παρισιού, Νέας Υόρκης και Αρλ (Γαλλία)
Έφηβος έφτιαχνε τις βιτρίνες του πολυκαταστήματος Karstadt and Horten στο Duisburg. Το Duisburg ήταν ένα μεγάλο κέντρο εμπορίου, με μεγάλο λιμάνι και βαριά βιομηχανία. Το μουντό βιομηχανικό πρόσωπο της πόλης από τη μια και η θάλασσα από την άλλη, επηρέασαν σημαντικά τη μετέπειτα δουλειά του.
Αρχές του 1960 μετακόμισε με την οικογένειά του στο Lucerne και αργότερα στο Βερολίνο όπου και γράφτηκε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Βερολίνου.
Ο μεγάλος ζωγράφος Βαν Γκογκ ήταν το είδωλό του. Ο Lindbergh θυμάται για εκείνα τα χρόνια: «αυτό που ενέπνεε τον Βαν Γκογκ προτιμούσα να το ψάξω και ο ίδιος προσωπικά, παρά απλά να το «αντιγράφω» ζωγραφίζοντας υποχρεωτικά τα πορτραίτα και τα τοπία που μας μάθαιναν στη σχολή». Ακολούθησε λοιπόν τα βήματα του «μέντορά» του και έφυγε με ωτοστόπ για την Arles (γαλλική πόλη). Αφού παρέμεινε εκεί για περίπου ένα χρόνο, συνέχισε, στα ίδια πάντα βήματα, το ταξίδι του στην Ισπανία και το Μαρόκο, ένα ταξίδι που κράτησε τουλάχιστον δυο χρόνια.
Η μεγάλη αναγνώριση ήρθε το 1988, όταν φωτογράφισε 5 νέα μοντέλα, μια νέα γενιά που μόλις ο ίδιος είχε ανακαλύψει. Φορούσαν όλες λευκά πουκάμισα. Αυτή η φωτογράφιση σηματοδοτούσε την αρχή μιας θρυλικής καριέρας για τις πέντε κοπέλες, αλλά και την αρχή της χρυσής εποχής των «σούπερ μόντελ», αυτό που ο ίδιος χαρακτηριστικά αποκάλεσε το «πιστοποιητικό γεννήσεως του σουμπερμοντελισμού».
Λίγο αργότερα, αυτά τα πέντε νέα κορίτσια, η Linda Evangelista, η Naomi Campbell, η Cindy Crawford, η Christy Turlington και η Tatjana Patitz, φωτογραφήθηκαν από τον ίδιο όλες μαζί, για το εξώφυλλο της βρετανικής Vogue. Ήταν το τεύχος Ιανουαρίου του 1990 και άλλαζε τα πάντα.
Συνεπαρμένος από τον «σουπερμοντελισμό» και παίρνοντας έμπνευση από τα εξώφυλλα του Lindbergh στη Vogue, ο ποπ σταρ George Michael επιστρατεύει τα κορίτσια του Lindbergh για το βίντεο-ορόσημο της εποχής του τραγουδιού του Freedom.
Θα ακολουθήσει ο μεγάλος Gianni Versace που παρουσίασε τα πέντε σούπερ μοντέλα του Lindbergh στη επίδειξη της κολεξιόν του Φθινόπωρο/Χειμώνας 1991.
Το 2014 ο μη κερδοσκοπικός οργανισμός «Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα» (Reporters Sans Frontières), που συνεργαζόταν με τα Ηνωμένα Έθνη και την UNESCO, ζήτησαν από τον Lindbergh να δημιουργήσει το περιοδικό τους με φωτογραφίες του, προκειμένου να προωθήσουν την ελευθερία του Τύπου και της πληροφόρησης.
Το 2014 ο Lindbergh βραβεύτηκε στο ετήσιο γκαλά του κέντρου έρευνας για το AIDS amfAR στη Νέα Υόρκη, για την πολύχρονη προσφορά του στον αγώνα ενημέρωσης κατά του θανατηφόρου ιού, μαζί με την μεγάλη ηθοποιό και ακτιβίστρια Βανέσσα Ρέντγκρεϊβ
O Κarl Lagerfeld έχει πει γι αυτόν: «Η μόδα ποτέ δεν παίζει τον κυρίαρχο ρόλο στη δουλειά του. Οι γυναίκες είναι πάντα το κυρίαρχο θέμα. Η ματιά του στις γυναίκες είναι πάντα σύγχρονη και ταυτόχρονα διαχρονική»
Παντρεύτηκε δύο φορές και έχει 4 παιδιά.
Έχει εκδώσει πολλά βιβλία και έχει κάνει άπειρα εξώφυλλα περιοδικών που μπορείτε να δείτε στο official website του www.peterlindbergh.com
18 σημεία από συνεντεύξεις του
«Αγόρασα την πρώτη μου κάμερα για να φωτογραφίσω τα παιδιά του αδελφού μου. Έμαθα πολλά από εκείνες τις πρώτες μου απόπειρες. Την αξία της αθωότητας και του να μην είσαι επικεντρωμένος στον εαυτό σου, και πρέπει να σας πω πως αυτά τα πράγματα με ακολουθούν ακόμη και σήμερα. Μπορώ αμέσως να καταλάβω αν κάποιος βγάζει ένα «δήθεν» πρόσωπο μπροστά στην κάμερα».
«Η επαγγελματική μου ενασχόληση με τη φωτογραφία ξεκίνησε σχεδόν κατά λάθος, όταν ήμουν ήδη 27 ετών. Ένας φωτογράφος φίλος φίλου με πήρε για βοηθό του, και πολύ γρήγορα κατάλαβα τη δυναμική της έκφρασης μέσα από τη φωτογραφία».
«Έχω ένα πολύ μεγάλο διαμέρισμα στο Παρίσι αλλά δεν μπορείς να περπατήσεις άνετα εκεί μέσα γιατί υπάρχουν παντού στοίβες από βιβλία και χαρτιά. Παντού! Δεν θέλω άλλα βιβλία, έχω τόσα πολλά. Μερικές φορές μάλιστα έχω αναγκαστεί να ξαναγοράσω ένα βιβλίο που ξέρω ότι το έχω, αλλά σε αυτόν το χαμό δεν υπάρχει περίπτωση να το βρω».
«Στα 20 μου χρόνια ξεκίνησα τον διαλογισμό. Για χρόνια δεν έκανα τίποτε άλλο. Στις διακοπές πήγαινα και παρακολουθούσα μαθήματα διαλογισμού. Ο διαλογισμός είναι μια πολύ απλή διαδικασία. Δεν χρειάζεται να έχεις γένια ή να φοράς σαλβάρια για να διαλογιστείς. Υποτίθεται ότι σε φέρνει σε επαφή με τον εαυτό σου. Είναι τόσο απλό. Και αυτή είναι και η ουσία, να μένεις μόνος με τον εαυτό σου κάθε μέρα, για 20 λεπτά το πρωί, και άλλα 20 το βράδυ».
«Το 1990 έκανα μια ιστορία με την Helena Christensen για μια γυναίκα που ζούσε σε ένα τροχόσπιτο στη μέση της ερήμου, η οποία βρίσκει ένα UFO που είχε συντριβεί εκεί και ένα αρειανό που είχε επιζήσει της συντριβής. Τον παίρνει στο τροχόσπιτό της και ερωτεύονται. Αργότερα πρέπει όμως να φύγει εκείνος για να συναντήσει τους συντρόφους του αρειανούς που ήρθαν να τον σώσουν. Ήταν μια ιστορία με λυπημένο τέλος, είναι αλήθεια, αλλά αυτή ήταν η πρώτη μου «αφηγηματική» φωτογράφιση και η πρώτη του είδους της γενικότερα στο χώρο της φωτογραφίας»
«Θα ήθελα πολύ να φωτογραφίσω την Αντζελίνα Τζολί. Ένας φίλος μου δουλεύει μαζί της στην νέα της ταινία και μου είπε αυτό που ήθελα να ακούσω, ότι θα την ενδιέφερε αφάνταστα. Δεν έχω δει ποτέ μια φωτογραφία της που να αποτυπώνει την «πολυπλοκότητά» της. Αυτή είναι υπέροχη πρόσκληση, να βρεις κάτι τέτοιο σε μια φωτογραφία».
«Δεν είμαι συλλέκτης τέχνης. Με συναρπάζει η τέχνη. Παίρνω πολλά δώρα, το σπίτι μου είναι γεμάτο αντικείμενα, αλλά δεν είμαι συλλέκτης. Απλά οι άνθρωποι που δουλεύουν μαζί μου και οι φίλοι μου, μου δίνουν πολλά πράγματα. Οι τοίχοι είναι γεμάτοι φωτογραφίες, υπάρχουν παντού γλυπτά, αντικείμενα-ενθύμια και πίνακες ζωγραφικής. Ντρέπομαι όταν αναρωτιέμαι τι πρέπει να κάνω μ’ όλα αυτά»
«Η φωτογραφία σου δίνει την ευκαιρία να χρησιμοποιήσεις κάθε ευαισθησία σου. Έτσι ανακαλύπτεις κιόλας ποιος πραγματικά είσαι, και με λίγη τύχη, ανακαλύπτεις και κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό σου»
« Ο φωτογράφος, είτε μόδας, είτε πορτραιτίστας, πρέπει να έχει ένα σημείο εκκίνησης, να πιστεύει σε κάτι. Οι περισσότεροι τραβάνε φωτογραφίες χωρίς να έχουν σημείο εκκίνησης. Απλά ακολουθούν το ρεύμα και δεν ξέρουν γιατί».
«Δεν ψάχνω την έμπνευση στη δουλειά άλλων φωτογράφων, και αυτό στο τέλος με βοήθησε να βρω το δικό μου στοιχείο».
«Αν υποχρέωση ενός φωτογράφου είναι να αποτυπώνει την πραγματική εικόνα της γυναίκας στην κοινωνία, τότε πρέπει να πω ότι στο μέλλον θα υπάρχει μόνο ένας τρόπος, και αυτός είναι να δείχνει τη γυναίκα ισχυρή και ανεξάρτητη. Αυτή πρέπει να είναι η υποχρέωση του φωτογράφου. Να ελευθερώσει τις γυναίκες, και κατ’ επέκταση όλους τους υπόλοιπους, από το φόβο των νιάτων και της τελειότητας».
«Δεν υποτίθεται πως η τέχνη πρέπει να σπάει τους κανόνες, να προκαλεί τα καθιερωμένα, να αποκαλύπτει την ουσία των πραγμάτων ή των καταστάσεων πολύ πριν γίνουν αντιληπτά από τους υπόλοιπους;»
«Η φωτογραφία δεν είναι πια μια ερωτική σχέση μεταξύ ομορφιάς και πραγματικότητας».
«Η γυναίκα είναι πάντα πιο σημαντική από τα ρούχα που φοράει».
«Έχω την εντύπωση πως για πολλά χρόνια «επεμβαίνουμε» στην εικόνα της γυναίκας προσπαθώντας να την προσδιορίσουμε. Στη σύγχρονη εποχή, το άψυχο ρετούς δεν θα έπρεπε να αποτελεί πια το εργαλείο για να δείξουμε τι είναι μια γυναίκα».
«Η έμπνευσή σου είναι καλύτερη όταν προέρχεται από διαφορετικές πηγές και οι ευαισθησίες σου θα μετατρέψουν όλες αυτές τις πηγές σε έναν δικό σου εντελώς προσωπικό κόσμο. Είναι σαν να διαβάζεις το βιβλίο αντί να βλέπεις την ταινία».
«Ο φωτογράφος είναι φωτογράφος και ο καλλιτέχνης είναι καλλιτέχνης. Δεν πιστεύω σε ταμπέλες και τίτλους. Γιατί δηλαδή ένας ζωγράφος ή ένας γλύπτης – που πολύ πιθανόν δεν έχουν ποτέ τους σπάσει τους κανόνες – να θεωρούνται καλλιτέχνες μόνο και μόνο επειδή έχουν έναν τίτλο και ένα χαρτί από ένα τρανταχτό σχολείο τέχνης»
«Οι άνθρωποι ρωτάνε αν η φωτογραφία είναι τέχνη. Βρίσκω την ερώτηση αυτή παντελώς αδιάφορη».
Monica Bellucci -Μovie: ''Malena'' του Giuseppe Tornatore (2000)
Monica Bellucci -Μovie: ''Malena'' του Giuseppe Tornatore (2000)
VIDEOS
"PETER LINDBERGH : A PORTRAIT"
Ταινία για τη ζωή και τη δουλειά του γυρισμένη από τον Jean-Michel Vecchiet το 1997 σε συνεργασία με το Γαλλικό Κέντρο κινηματογράφου
"PETER LINDBERGH : A PORTRAIT"- MOVIE.
A film by Jean-Michel Vecchiet - Paris Première (60 minutes) 1997 In conjunction with the French National Center of Cinematographie
«ΤHE BERLIN MAKING OF»
30 χρόνια φωτογραφήσεων της Γερμανικής Vogue. Mια ταινία του Jean-Michel Vecchiet (34 λεπτά) 2009
"THE BERLIN MAKING OF" 30 Years of German Vogue shoot - A film by Jean-Michel Vecchiet (34 minutes), 2009
«MODELS, THE FILM» - TRAILER
To trailer της ταινίας συνολικής διάρκειας 52 λεπτών με πρωταγωνίστριες την Linda Evangelista, Cindy Crawford, Stephanie Seymour, Tatjana Patitz και Naomi Cambell στην Νέα Υόρκη το 1991
"MODELS, THE FILM" - TRAILER With Linda Evangelista, Cindy Crawford, Stephanie Seymour, Tatjana Patitz and Naomi Campbell. New York (52 minutes) 1991
Ολόκληρη την ταινία μπορείτε να τη δείτε εδώ: "MODELS, THE FILM" - MOVIEWith Linda Evangelista, Cindy Crawford, Stephanie Seymour, Tatjana Patitz and Naomi Campbell. New York (52 minutes) 1991
Ο Νick Knight συζητάει με την Kate Moss για τον Peter Lindberg:
Οι γυναίκες του φωτογράφου Πήτερ Λίντμπεργκ
Η θηλυκότητα και η γοητεία των γυναικών αναδύεται από τις φωτογραφίες του σπουδαίου φωτογράφου Πήτερ Λίντμπεργκ, οι οποίες φιλοξενούνται σε έκθεση που διοργανώνεται στην γκαλερί Gagosian στο Κολωνάκι.
Οι φωτογραφίες του Λίντμπεργκ που απεικονίζουν γυναίκες αντλούν έμπνευση από τις απαρχές του αφηγηματικού κινηματογράφου και τις φωτογραφίες δρόμου. Με τις φευγαλέες λεπτομέρειες και την κομψότητα στη σύνθεση, η θηλυκότητα των γυναικών που φωτογραφίζει αναδεικνύεται μέσα από τον ρεαλισμό που χαρακτηρίζει τη δουλειά του -απομεινάρι της καταγωγής του από την Ανατολική Ευρώπη.
Στα editorials μόδας για τη Vogue, το Harper's Bazaar, το Interview και πολλά ακόμη διεθνούς εμβέλειας περιοδικά, αντί να σκηνοθετεί λαμπερές εικόνες ο Λίντμπεργκ φωτογραφίζει τα μοντέλα σε ασπρόμαυρο υψηλού κοντράστ.
Χρησιμοποιεί την κίνηση του σώματος, και συγκεκριμένα τον μοντέρνο χορό, για να αναδείξει την ανθρώπινη σιλουέτα με τρόπο που εμπεριέχει στοιχεία τόσο της αρχαιότητας όσο και της σύγχρονης εποχής.
Η έκθεση περιλαμβάνει φωτογραφίες από τα τελευταία 30 χρόνια και αποδεικνύει πόσο επηρέασε ο Λίντμπεργκ τη φωτογραφία μόδας, αλλά και την ίδια την έννοια του πορτρέτου γενικότερα. Η ομορφιά των γυναικών που απαθανατίζει είναι ουσιαστική, συγκροτημένη και χωρίς αναστολές. Οι φωτογραφίες του υπογραμμίζουν τη φυσική χάρη των γυναικών, χωρίς πολλά φτιασίδια, χωρίς ιδιαίτερη σκηνοθεσία που θα αποσπούσε την προσοχή του θεατή.
Σε ένα δίπτυχο με τη Μόνικα Μπελούτσι, στη μία εικόνα ο φακός εστιάζει στο ατίθασο και αποφασιστικό βλέμμα της καθώς περπατάει προς τη φωτογραφική μηχανή, ενώ στην άλλη την απεικονίζει να κοιτάει αλλού, σαν να είναι απορροφημένη σε μια πολύ προσωπική στιγμή.
Σε ένα αφιέρωμα στη χορογράφο Πίνα Μπάους, πέντε μοντέλα γίνονται ένα, δημιουργώντας με την κίνηση του κορμιού τους μια εικόνα όπου τα άκρα και οι καμπύλες τους αποτελούν στοιχεία μίας αφαιρετικής σύνθεσης. Σε μία άλλη φωτογραφία η Κάρεν Έλσον, χλωμή και γαλήνια, φαντάζει σαν μαρμάρινο άγαλμα της κλασικής αρχαιότητας.
Ο Πήτερ Λίντμπεργκ γεννήθηκε το 1944 στη Λίσσα της Γερμανίας. Ζει και εργάζεται μεταξύ Παρισιού, Νέας Υόρκης και Αρλ της Γαλλίας. Έργα του υπάρχουν σε δημόσιες συλλογές, μεταξύ των οποίων: Κέντρο Ζορζ Πομπιντού (Παρίσι), μουσείο Victoria and Albert (Λονδίνο) και CNAP—Centre national des arts plastiques (Παρίσι).
Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 23 Απριλίου και πραγματοποιείται στην γκαλερί Gagosian (Μέρλιν 3, Αθήνα).
http://www.cnn.gr/style/politismos/story/20447/h-gymni-alitheia-tis-gynaikas-apo-ton-peter-lindbergh-sti-gagosian-gallery-tis-athinas
http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/%CE%B8%CE%B5%CE%BC%CE%B1/o%CE%B9-%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BA%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-peter-lindbergh-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CE%B8%CE%AE%CE%BD%CE%B1
http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=774458
Οι μούσες του Πέτερ Λίντμπεργκ στην Αθήνα
Η Αθήνα υποδέχεται τα πορτρέτα και τις φωτογραφίες του ανθρώπου που σφράγισε τη μόδα από τη δεκαετία του 1980 μέχρι σήμερα. Στον φακό του Λίντμπεργκ, η γυναίκα είναι ειλικρινής, αυθεντική, γυμνή και υπέροχη
Το φόντο είναι θολό, η κοπέλα μοιάζει να έχει «πιαστεί» από το φακό την ώρα που κινείται, τα μαλλιά της σχηματίζουν όμορφες μπούκλες που μοιάζουν κάπως απεριποίητες και η ίδια χαμογελάει, τόσο πλατιά που σχεδόν δεν φαίνονται τα μάτια της. Και αν τα προσέξεις θα δεις ότι αυτά δεν κοιτάνε την κάμερα, ούτε καν τον φωτογράφο. Το μοντέλο χαζεύει το υπερπέραν. Ή μπορεί και να μην βλέπει τίποτα, απλώς γελάει.
Αυτή η φωτογραφία, σήμερα, δεν «λέει» τίποτε ιδιαίτερο. Το 1988, όμως, προκάλεσε ένα μικρό σοκ στον χώρο της μόδας. Θεωρήθηκε από κάποιους ως μεγάλο λάθος ή άτυχη στιγμή του, άγνωστου ακόμα, γερμανού φωτογράφου Πέτερ Λίντμπεργκ. Ευτυχώς, βρέθηκε στον δρόμο του η νέα τότε αρχισυντάκτρια της αμερικανικής Vogue, Αννα Γουίντουρ, η οποία έπιασε το νόημα και κατάλαβε ότι αυτό ήταν το μέλλον της μόδας.
Κι έτσι δημιουργήθηκε σταδιακά το φαινόμενο των supermodel, η εποχή της Ναόμι Κάμπελ, της Λίντα Εβανγκελίστα, της Τατιάνα Πάτιτζ και της Σίντι Κρόφορντ, τα ασπρόμαυρα πορτρέτα γυναικών με έντονο κοντράστ, οι σκηνοθετημένες και εμπνευσμένες από τον σύγχρονο χορό πόζες καλλιτεχνών και τα απολύτως ρεαλιστικά πρόσωπα στα εξώφυλλα περιοδικών μόδας. Και αυτή η περίοδος των 30 χρόνων δημιουργίας του Λίντμπεργκ, του ανθρώπου που ονομάστηκε «ποιητής του γκλάμουρ», αναδεικνύεται στην έκθεση φωτογραφίας που ανοίγει τις πύλες της στην Αθήνα, στην γκαλερί Gagosian.
Το πρωτοποριακό εξώφυλλο του Vogue, με την υπογραφή του Λίντμπεργκ, το 1988 (Peter Lindbergh/Facebook)
«Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα με αυτά τα πλούσια, υπερτέλεια μοντέλα που εξαρτώνταν από το στάτους τους», έχει δηλώσει για τα πρώτα βήματά του ο Λίντμπεργκ. Ο ίδιος αρνούνταν να υποκλιθεί στην «τελειότητα», όπως αυτή οριζόταν από τα περιοδικά μόδας, αναζητούσε στα πρόσωπα των αντικειμένων του την ειλικρίνεια και βρήκε έναν τρόπο που βοήθησε τον ίδιο να εμπνευστεί και το μοντέλο του να απελευθερωθεί: την αφήγηση.
Η φωτογράφηση μοντέλου και Αρειανού, το 1990 (Peter Lindbergh/Facebook)
«Οι περισσότεροι φωτογραφίζουν το μοντέλο μπροστά από ένα αντικείμενο, αλλά ποτέ δεν εξηγούν γιατί βρίσκεται αυτό εκεί. Εγώ, πολύ απλά, σκέφτηκα ότι θα κάνω μία ιστορία με έναν Αρειανό!», έχει δηλώσει ο ίδιος περιγράφοντας μία από τις πρώτες φωτογραφήσεις μόδας που είχαν ως άξονα μία ιστορία: «Η Ελενα (Κρίστενσεν) φτάνει στην έρημο και βλέπει ένα συντετριμμένο UFO. Ο Αρειανός είναι ακόμη εκεί με το όπλο του και προσπαθεί να συνέλθει. Εκείνη τον σηκώνει και τον μεταφέρει στο σπίτι της, σε ένα τροχόσπιτο», έχει περιγράψει για τις φωτογραφίες που έβγαλε το 1990.
Η Κρίστεν ΜακΜενάμι, διάσημο μοντέλο των ΗΠΑ, σε πόζα εμπνευσμένη από τον σύγχρονο χορό (© Peter Lindbergh / παραχώρηση της Gagosian Gallery)
Το ίδιο στιλ, και την ίδια μάρκα κάμερας (Nikon), έχει διατηρήσει ο γερμανός φωτογράφος, από τα πρώτα βήματά του στη Vogue, και κατά τη μετέπειτα συνεργασία του με τα μεγάλα περιοδικά, όπως το The New Yorker, το Vanity Fair, το Allure, το Rolling Stone. Με αυτό το σκεπτικό φωτογράφισε και τη βρετανίδα σταρ της πασαρέλας, Κέιτ Μος ως αγοροκόριτσο – παιδί της εξοχής για το Harper’s Bazaar, ενώ για τη φωτογράφηση της ηθοποιού του Χόλιγουντ, Αντζελίνα Ζολί, στη Wall Street Journal, επέλεξε πουέντ της Repetto.
Κέιτ Μος -αγοροκόριτσο- σε φωτογράφηση για το Harper’s Bazaar (Peter Lindbergh/Facebook)
Ηταν ο πρώτος που φωτογράφισε ηθοποιούς αντί για μοντέλα, στο ημερολόγιο της Pirelli, το 1996 και το 2002, με το δεύτερο να έχει χαρακτηριστεί από τη συγγραφέα-φεμινίστρια, Ζερμέν Γκριρ, ως «το πιο προκλητικό ημερολόγιο έως σήμερα», ενώ έχει βραβευτεί με το Lucie Award for Outstanding Achievement in Fashion Photography και χαρακτηριστεί, δύο φορές, ως Καλύτερος Φωτογράφος στα Διεθνή Βραβεία Μόδας του Παρισιού, το 1995 και 1997.
Ο ίδιος ο Λίτενμπεργκ την ηθοποιό Λουπίτα Νιόνγκο, συζητούν για την διαφημιστική καμπάνια της Lancome (Peter Lindbergh/Facebook)
Tatjana, Linda, Christy, Karen, Estelle and Rachel
Από τις πρώτες φωτογραφίες του στο Vogue:
πέντε supermodel στην παραλία (Peter Lindbergh/Facebook)
Σε αυτά τα λίγα, ή πολλά, λεπτά της διαδικασίας της φωτογράφισης, ο γερμανός καλλιτέχνης αναπτύσσει αισθήματα για το εκάστοτε αντικείμενο του – ακούγεται περίεργο, αλλά δεν είναι ο μόνος, το ίδιο έχουν παραδεχτεί και άλλα μεγάλα ονόματα του χώρου. Εκείνος, όμως, το εξηγεί πιο αναλυτικά: το αντικείμενό κατά τη διάρκεια της συνδιαλλαγής, αντιλαμβάνεται αυτά τα αισθήματα. Τότε νιώθει ότι ο φωτογράφος απέναντί του τον καταλαβαίνει. Ετσι δίνει λίγο περισσότερο απ’ όσο θα έδινε σε άλλους. Και αυτήν ακριβώς τη στιγμή φωτογραφίζει ο καλλιτέχνης, όχι το ίδιο το πρόσωπο.
«Μου αρέσει αυτή η ειλικρίνεια, αυτή η στιγμή, ο τρόπος που με κοιτάς και ο τρόπος που σε κοιτώ, μου αρέσει που υπάρχει κάτι κάπως τρελό ανάμεσα στα δύο πρόσωπα». Αυτή είναι η έννοια της φωτογράφισης για τον Λίντμπεργκ, ο οποίος έχει δηλώσει εμπνευσμένος από τη φωτογραφία-ντοκιμαντέρ της Ντοροθέα Λανγκ, τη φωτογραφία δρόμου του Ανρί Καρτιέ – Μπρεσόν, το φωτογρεπορτάζ του Γκάρι Γουίνογκραντ και, κατά κύριο λόγο την τέχνη του Βαν Γκογκ.
Η έμπνευση προέρχεται από διαφορετικές πηγές και μεταμορφώνεται μέσα από διαφορετικές αισθήσεις. Οταν, όμως, η πηγή είναι η μία φωτογραφία ή μία ταινία, είναι δύσκολο για τον καλλιτέχνη να διαμορφώσει τη δική του εικόνα, γιατί κάποιος το έχει ήδη κάνει. Γι’ αυτό και ο Λίντμπεργκ προτιμά τις λέξεις, τις ιστορίες, ένα αρχαίο άγαλμα, ακόμη και μία χορογραφία της Πίνα Μπάους, για να σκηνοθετήσει μία φωτογραφία.
Η μούσα του Λίντμπεργκ, Σαρλότ Ράμπλινγκ (Peter Lindbergh/Facebook)
Στην κλασική ερώτηση «ποια είναι η αγαπημένη σου;», ο 72χρονος φωτογράφος δηλώνει ότι δεν μπορεί να ξεχωρίσει γυναίκες με βάση την ομορφιά, «παρότι οι άνθρωποι το συνηθίζουν». Αλλά είναι εμφανώς συγκινημένος από ένα πρόσωπο. «Τη φωτογραφίζω σχεδόν 38 χρόνια, και δεν αρκεί κανένα επίθετο για να την περιγράψω», εξηγεί για την αγγλίδια ηθοποιό και μοντέλο, Σαρλότ Ράμπλινγκ. «Μεταμορφώθηκε από τη νεανική ομορφιά που σου έκοβε την ανάσα σε μία υπέροχη εικόνα γιαγιάς. Αυτή είναι η φωτογραφία μίας γιαγιάς. Είναι υπέροχη. Κανένας δεν μπορεί να δείχνει έτσι στα 25 του χρόνια», δηλώνει για τη διάσημη φωτογραφία της Ράμπλινγκ, την οποία τράβηξε, φυσικά, ο ίδιος.
Η οσκαρική ηθοποιός Κέιτ Μπλάνσετ ποζάρει για τον Λίντμπεργκ (Peter Lindbergh/Facebook)
Αντίστοιχα, υπάρχουν πολλά πρόσωπα που τον μαγεύουν. Αλλά, σύμφωνα με τον ίδιο, το φαινόμενο του «supermodel» είναι πια παρελθόν, απλώς και μόνο επειδή έχει ήδη πραγματοποιηθεί. Η μόνη επανάσταση που συντελείται σήμερα στον κόσμο της φωτογραφίας της μόδας είναι η τεχνολογική επανάσταση, δηλαδή, το photoshop. «Το απεχθάνομαι, με κάνει να νομίζω ότι η φωτογραφία δεν είναι πια μία ερωτική σχέση με την ομορφιά της πραγματικότητας», έχει δηλώσει ο ίδιος.
«Και οι φωτογράφοι δεν αισθάνονται πλέον ευθύνη. Απλώς βγάζουν πορτρέτα και ξέρουν ότι έχουν το εργαλείο για να κάνουν τη γυναίκα τέλεια. Αλλά το ίδιο που αυτοί αποκαλούν τέλειο, εγώ το αποκαλώ απαίσιο. Ξαφνικά έχεις μία γυναίκα-ρομπότ. Ολα είναι τραβηγμένα, δεν υπάρχει καν δέρμα, όλα είναι ξεπλυμένα, κάθε εμπειρία, κάθε κύτταρο του παρελθόντος της έχει εξαφανιστεί, απλώς επειδή είναι εύκολο», είπε πρόσφατα στο Glamourai. Και, τελικά, ποια είναι η ευθύνη του φωτογράφου σήμερα; «Να απελευθερώσει τις γυναίκες, και τους ανθρώπους γενικότερα, από την τρομοκρατία της νεότητας και της τελειότητας», απαντά ο φωτογράφος.
Η Αυστριακή Κορντούλα Ρέγιερ λιάζεται γυμνή για τη φωτογράφηση του Λίντμπεργκ, στη Γαλλία, το 1993 (© Peter Lindbergh / παραχώρηση της Gagosian Gallery)
Τα μακριά δάχτυλά και πόδια ανήκουν στη Γερμανίδα Νάντια Αουερμαν, όπως τη φωτογράφισε ο Λίντμπεργκ το 1996 (© Peter Lindbergh / παραχώρηση της Gagosian Gallery)
* Η έκθεση «Peter Linbergh» εγκαινιάζεται στην γκαλερί Γκαγκοσιάν στις 4 Φεβρουαρίου και θα ολοκληρωθεί στις 23 Απριλίου.
Μαρίσσα Δημοπούλου
3/2/2016
http://www.protagon.gr/epikairotita/44341044277-44341044277
