Η μαζική απάτη και το νέο χάσμα των γενεών

  

«Οι νέοι είναι θυμωμένοι και έχουν δίκαιο να είναι», τονίζει ο Τζόζεφ Στίγκλιτς προειδοποιώντας για ένα νέο χάσμα μεταξύ των γενεών.

Ο νομπελίστας οικονομολόγος παρατηρεί στο τελευταίο άρθρο του, στη γνωστή ιστοσελίδα γνώμης «The Project Syndicate», ότι το χάσμα αυτό ήδη αποτυπώνεται στον διαφορετικό τρόπο με τον οποίο ψηφίζουν νέοι και μεγαλύτεροι στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.

Τζόζεφ Στίγκλιτς

Τονίζει ότι υπάρχουν σημαντικοί λόγοι γι' αυτόν τον διαχωρισμό, οι ζωές των δύο γενιών είναι διαφορετικές, το παρελθόν τους διαφορετικό, οι προοπτικές τους διαφορετικές.

Οι μεγαλύτεροι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι της μεσαίας τάξης είχαν μια καλή ζωή, σημειώνει.

«Οταν μπήκαν στην αγορά εργασίας τούς περίμεναν καλοπληρωμένες δουλειές, ενώ το ερώτημα που τους απασχολούσε ήταν το τι ήθελαν να κάνουν και όχι πόσο καιρό θα πρέπει να ζουν με τους γονείς τους μέχρις ότου βρουν μια δουλειά που θα τους επιτρέψει να φύγουν από το σπίτι. Αυτή η γενιά προσδοκούσε σε εργασιακή ασφάλεια, να παντρευτεί στα νιάτα της, να αγοράσει ένα σπίτι, ίσως και εξοχικό, και στο τέλος να συνταξιοδοτηθεί με μια λογική ασφάλεια.

»Προσδοκούσαν ένα καλύτερο μέλλον από αυτό των γονιών τους. Το μεγαλύτερο μέρος των προσδοκιών αυτής της γενιάς εκπληρώθηκε.

»Τα πράγματα, όμως, είναι εντελώς διαφορετικά για τα σημερινά νιάτα, που καλούνται να αντιμετωπίσουν εργασιακή ανασφάλεια σε όλη τους τη ζωή. Οι περισσότεροι απόφοιτοι των κολεγίων θα χρειαστεί να ψάχνουν μήνες για να βρουν μια θέση εργασίας - συχνά μετά από μία ή και δύο μη αμειβόμενες περιόδους πρακτικής εξάσκησης. Και θεωρούν τους εαυτούς τους τυχερούς, αφού τα πράγματα είναι χειρότερα για τους φτωχότερους φίλους τους.

»Οι σημερινοί απόφοιτοι των πανεπιστημίων είναι φορτωμένοι με χρέη. Το ερώτημα γι' αυτούς δεν είναι τι δουλειά θα ήθελαν, αλλά τι δουλειά θα τους επιτρέψει να πληρώσουν τα φοιτητικά τους δάνεια, που συχνά τους επιβαρύνουν για 20 και ή και περισσότερα χρόνια. Η αγορά του σπιτιού γι' αυτά τα παιδιά είναι ένα μακρινό όνειρο, ενώ η κάθε σκέψη περί συνταξιοδότησης απαγορευτική. Αν το έκαναν, θα είχαν τρομάξει από το ποσό που θα έπρεπε να συγκεντρώσουν για να ζήσουν μια αξιοπρεπή ζωή».

Εν ολίγοις, σημειώνει ο Στίγκλιτς, «οι σημερινοί νέοι βλέπουν τον κόσμο μέσα από έναν φακό μιας διαγενεακής αδικίας και τεράστιων ανισοτήτων που δεν μπορούν να εξηγηθούν εύκολα με βάση τον κόπο που αυτοί καταβάλλουν. Η αίσθηση της κοινωνικής αδικίας -ότι το οικονομικό παιχνίδι είναι στημένο- ενισχύεται όταν βλέπουν τους τραπεζίτες που δημιούργησαν τη χρηματοπιστωτική κρίση -την αιτία της συνεχιζόμενης ασθένειας της οικονομίας- να απομακρύνονται με τεράστια μπόνους, χωρίς κανείς τους να λογοδοτεί για τις παρανομίες του. Μια μαζική απάτη διαπράχθηκε, αλλά με κάποιον τρόπο κανείς στην πραγματικότητα δεν τη διέπραξε. Οι πολιτικές ελίτ υποσχέθηκαν ότι οι “μεταρρυθμίσεις” θα φέρουν πρωτοφανή ευημερία. Και το έκαναν, αλλά μόνο για το πλουσιότερο 1%. Ολοι οι άλλοι, συμπεριλαμβανομένων των νέων, εισέπραξαν μια πρωτοφανή ανασφάλεια.

»Αυτές οι τρεις πραγματικότητες -κοινωνική αδικία σε πρωτοφανή κλίμακα, μαζική ανισότητα και απώλεια εμπιστοσύνης προς τις ελίτ- καθορίζουν τη συγκεκριμένη πολιτική στιγμή σήμερα και δικαίως».

18.03.2016 

Μπάμπης Μιχάλης

http://www.efsyn.gr/arthro/i-maziki-apati-kai-neo-hasma-ton-geneon