Μπουρτζοβλαχιάς το ανάγνωσμα
'' Πέρα και πάνω από το «η αισθητική λείπει σε ταξίδι για δουλειές», το εξώφυλλο του περιοδικού είναι τόσο ύπουλα ρατσιστικό όσο και οι φράχτες του Ορμπάν. Διαχειρίζεται το δράμα των ανθρώπων με όρους φτηνιάρικου λάιφ στάιλ και το ταυτίζει με αυθαίρετα ενδυματολογικά χαρακτηριστικά. Το περιορίζει, γελοιοποιώντας το, σε ένα τσεμπέρι, ένα σωσίβιο, μια τζιν φόρμα (που παραπέμπει σε αμερικανό αγρότη του Στάινμπεκ). Το παραδίδει στην ευτέλεια μιας εικόνας κατασκευασμένης με όρους editorial μόδας της δεκαετίας του 1990.''
«Είμαι πρόσφυγας» το σύνθημα που δανείστηκε ένα περιοδικό, το Down Town. Και πρόσθεσε και το σωσίβιο ως σήμα κατατεθέν. Ενδιαφέρον. Αλλά από εκεί και πέρα; Να βάλεις μαύρη μαντίλα στην Καραβάτου και να πάρει ύφος τεθλιμμένης μάνας;
Υπάρχει παρθενογένεση σε οτιδήποτε; Οχι βέβαια. Τι ξεχωρίζει τον ευφυή από τον ανόητο; Ο τρόπος που επεμβαίνει, σε κάτι που προϋπάρχει, θέλοντας να αφήσει και το δικό του στίγμα. Τι ξεχωρίζει τον μπουρτζόβλαχο από τον άρχοντα; Το σημείο όπου βάζει την τελεία.
«Je suis Charlie». Συγκλονιστικά ευφυές σλόγκαν. Του γάλλου art director Joachim Roncin. Γιατί; Γιατί κατορθώνει κάτι μεγαλοφυές. Μέσα από τα σπλάχνα της πρότασης, να χύνεται ένα ερωτηματικό που με την πρώτη ματιά δεν φαίνεται. Μάλλον ακόμα περισσότερο. Να εκμαιεύει ερωτηματικά μέσα από μια κατάφαση. «Είμαι ο Charlie». Είμαι ο Charlie; Θα μπορούσε να ήμουν εγώ ο Charlie. Θα μπορούσε να ήμουν εγώ ο Charlie;
Με τρεις όλες κι όλες λέξεις, ένα ταλαντούχο πλάσμα, κατόρθωσε να θρηνήσει και συγχρόνως να στάξει προβληματισμούς για να φυτρώσουν συζητήσεις, ιδέες, απόψεις, αγωνίες. Με τρεις λέξεις. Και ένας λαός, ο γαλλικός λαός εν προκειμένω, εξοικειωμένος με την ηθική της τέχνης δεν πρόσθεσε τίποτα περισσότερο. Παρά μια σειρά χεριών, που σφιχτά έπιανε το ένα το άλλο, στην κηδεία των 12 ατόμων που σκοτώθηκαν στα γραφεία της εφημερίδας Charlie Hedbo στις 7 Ιανουαρίου 2015.
Η Ελλάδα παλεύει με το προσφυγικό-μεταναστευτικό δράμα. «Είμαι πρόσφυγας» το σύνθημα που δανείστηκε ένα περιοδικό, το Down Town. Και πρόσθεσε και το σωσίβιο ως σήμα κατατεθέν. Ενδιαφέρον. Αναγνωρίσιμο αυτόματα το σωσίβιο ως εικονογράφηση της σκέψης όλων μας στην έννοια «πρόσφυγας». (Πρόσφατα ο κινέζος καλλιτέχνης Ai Wei wei σκέπασε τις κολόνες του Concert Hall του Βερολίνου με 14.200 σωσίβια δίνοντας το δικό του στίγμα-διαμαρτυρία).
Αποφάσισαν λοιπόν τη φωτογράφιση μιας ομάδας αναγνωρίσιμων ανθρώπων φορώντας σωσίβια. Με στόχο; Ολίγον από εικαστικό, ολίγον για την ευαισθητοποίηση, ολίγον από… Ασε τον στόχο. Ας είναι για «Ετσι». Αντε, και μέχρι το «έτσι», να το δεις και συ σαν «έτσι»! Αλλα από κει και πέρα; Να βάλεις μαύρη μαντίλα στην Καραβάτου και να πάρει ύφος τεθλιμμένης μάνας, χαροκαμένης; Σαν τα σκετσάκια που κάναμε στα μαθητικά μας χρόνια και περπατούσαμε στην σκηνή καμπουριαστά ως μάνες της Πίνδου και κάτω από την καμπούρα μας σκάγαμε στα γέλια η μια με την άλλη… Τι αναιδής μπουρτζοβλαχιά για ενήλικες! Παρατηρώ τη φωτογραφία και από κάπου μακριά ακούω τη φωνή του σκηνοθέτη-δάσκαλου: «Καραβάτου πιο πόνο! Θέλω πιο πόνο, ρε παιδί μου! Πόνο!»… Τι θλιβερή μπουρτζοβλαχιά!
Υ.Γ Αυτή τελικά η άτιμη η «τελεία». Αυτή είναι η κατάρα μας ως λαός. Σε όλες μας τις ενέργειες. Είμαστε αξιοθλίβερα φτωχοπλούσιοι, λάτρεις του φθηνομπαρόκ. Σε όλα!
Ρέα Βιτάλη
10 Μαρτιου 2016
http://www.protagon.gr/scripta/editorial/bourtzovlaxias-to-anagnwsma-44341078074
Πέρα και πάνω από το «η αισθητική λείπει σε ταξίδι για δουλειές», το εξώφυλλο του Down Town είναι τόσο ύπουλα ρατσιστικό όσο και οι φράχτες του Ορμπάν. Διαχειρίζεται το δράμα των ανθρώπων με όρους φτηνιάρικου λάιφ στάιλ .
Μασκαρά, γκρέκο μασκαρά
H αισθητική, έτσι όπως την αντιλαμβάνεται ο καθένας από εμάς, διαμορφώνεται από τις καταβολές, το περιβάλλον, την εκπαίδευσή μας. Κανένα από αυτά, ούτε καν η εκπαίδευση, είναι θέμα επιλογής. Ούτε συνείδησης. Με αυτήν τη λογική το πόσο κακόγουστο, κιτσάτο, αντιαισθητικό είναι το viral, πλέον, εξώφυλλο του Down Town αφορά αποκλειστικά αυτούς που το πραγματοποίησαν. Ισως και τον Μπαουμγκάρτεν, τον γερμανό φιλόσοφο που συνέδεσε την αισθητική με την ηθική. Σε απλά ελληνικά, μ’ άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε.
Το θέμα όμως είναι η απλοϊκότητα των συνειρμών πάνω στους οποίους στήθηκε το συγκεκριμένο concept. Και επειδή αυτό έχει να κάνει με την επικοινωνία της ποπ κουλτούρας πρέπει να αφορά όλους μας. Τι σημαίνει «ντύθηκα πρόσφυγας»; Οπως λέμε «ντύθηκα βασίλισσα της νύχτας»; Ο πρόσφυγας είναι κάτι σαν αποκριάτικο κουστούμι; Πείτε μου ότι στο καρναβάλι της Πάτρας αύριο θα δούμε και λιλιπούτειους καρναβαλιστές ντυμένους προσφυγάκια!
Ή μήπως υπάρχει προσφυγικό dress code; Αν είναι έτσι, δεν υπάρχει πρόβλημα. Διότι λειτουργεί και αντίστροφα. Να τσοντάρουμε όλοι, να αγοράσουμε τριάντα, πενήντα, εβδομήντα χιλιάδες outfit να ντύσουμε τους πρόσφυγες δικηγόρους, γιατρούς, χιπστερς, γραμματείς και Φαρισσαίους και να λύσουμε το προσφυγικό στο πιτς φιτίλι.
Για να σοβαρευτούμε. Πέρα και πάνω από το «η αισθητική λείπει σε ταξίδι για δουλειές», το εξώφυλλο του περιοδικού είναι τόσο ύπουλα ρατσιστικό όσο και οι φράχτες του Ορμπάν. Διαχειρίζεται το δράμα των ανθρώπων με όρους φτηνιάρικου λάιφ στάιλ και το ταυτίζει με αυθαίρετα ενδυματολογικά χαρακτηριστικά. Το περιορίζει, γελοιοποιώντας το, σε ένα τσεμπέρι, ένα σωσίβιο, μια τζιν φόρμα (που παραπέμπει σε αμερικανό αγρότη του Στάινμπεκ). Το παραδίδει στην ευτέλεια μιας εικόνας κατασκευασμένης με όρους editorial μόδας της δεκαετίας του 1990.
Δεν είσαι ρε φίλε αυτό που φοράς, σε καμία περίπτωση. Και αν στα χρόνια του μεγάλου πάρτι το να νομίζεις ότι είσαι σύζυγος μεγιστάνα ή golden boy επειδή ντυνόσουν σαν σύζυγος μεγιστάνα ή σαν golden boy είχε πλάκα, το να κόβεις και να ράβεις σήμερα αυτήν τη νοοτροπία στα μέτρα του Προσφυγικού έχει την ανηθικότητα της προχειρότητας. Οι τελευταίοι σπασμοί μιας νοοτροπίας που εξέθρεψε χρυσοπληρωμένες αυταπάτες δημιουργούν τέτοιου είδους ρατσιστικά εκτρώματα. Aπό το dress to success στο dress to kill…
11/3/2016
http://www.protagon.gr/scripta/editorial/maskara-gkreko-maskara-44341078850