ΑΠΟΨΕΙΣ:Η σημαία, η μαντίλα και το έθνος ...





Η σημαία, η μαντίλα και το έθνος: 
Φιλελευθερισμός και ετερότητα
Μπορεί μια αριστούχος μαθήτρια, μουσουλμάνα, αλλοδαπής καταγωγής, να συμμετέχει στην παρέλαση για τη Γιορτή της Εθνικής Ανεξαρτησίας; Για να απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό, είναι διδακτικό να πάμε 20 και πλέον χρόνια πίσω. Μπορεί ένας αριστούχος μαθητής, αλβανικής καταγωγής, να κρατά την ελληνική σημαία στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου;
Αυτό το ερώτημα δεν τίθεται πλέον, είναι ξεπερασμένο. Δεν τίθεται όχι γιατί «λύσαμε» το πρόβλημα αλλά γιατί, όπως λέει ο Βιτγκενστάϊν, το «διαλύσαμε» - δεν υφίσταται πλέον. Έχουμε αποδεχθεί ότι η εθνική προέλευση του αριστούχου μαθητή δεν μας ενδιαφέρει, στο μέτρο που αριστεύει μετέχοντας της ημετέρας παιδείας. Όταν τέθηκε για πρώτη φορά το θέμα, προκλήθηκαν, όπως είναι φυσικό, αντιδράσεις. Εκφράστηκαν διαφορετικές απόψεις (ακόμα θυμάμαι τους «αγανακτισμένους» γονείς στη Θεσσαλονίκη να διαμαρτύρονται κατά της σημαιοφορίας του μαθητή Οδυσσέα Τσεναϊ, πετυχαίνοντας, τελικά, να αποτρέψουν τη συμμετοχή του στην παρέλαση) αλλά το θέμα έληξε. Τους μετανάστες της δεκαετίας του 1990 τους αφομοιώσαμε, τα παιδιά τους όχι μόνο μιλάνε άψογα ελληνικά αλλά τους επιτρέψαμε να κρατάνε την ελληνική σημαία, η πολιτική μας κοινότητα εμπλουτίστηκε. Η πρόκληση της δεκαετίας του 1990 μας ώθησε να αναστοχαστούμε την ελληνικότητα, να εκλεπτύνουμε την αυτο-κατανόησή μας. Οι δυσκολίες μας ωρίμασαν.
Προτείνω να δούμε το θέμα της μουσουλμανικής μαντήλας στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου με παρόμοιο τρόπο. Ιδού γιατί - φιλοσοφικά και πραγματιστικά.
Φιλοσοφικά, για τον John Rawls, τον μεγαλύτερο ηθικό φιλόσοφο του 20ού αιώνα, ο πολιτικός φιλελευθερισμός σέβεται τον την αρχή του «reasonable pluralism», ότι, δηλαδή, η «εύτακτη κοινωνία» ("well-ordered society") οφείλει να δημιουργεί χώρο για την έκφραση των ηθικών πεποιθήσεων των μελών της, συμπεριλαμβανομένων των θρησκευτικών. Προσέξτε την κρίσιμη έννοια "reasonable pluralism" («εύλογος πλουραλισμός»). Το γεγονός ότι δυσκολευόμαστε να προσδιορίσουμε οριστικά τι είναι «εύλογο» δεν σημαίνει ότι η έννοια είναι άχρηστη. Αντιθέτως, στις φιλελεύθερες κοινωνίες προσπαθούμε κάθε φορά να ορίσουμε τι συνιστά «εύλογο», στα εκάστοτε συμφραζόμενα. Αυτή η ελεύθερη συζήτηση προσδιορίζει και τη φιλελεύθερη ταυτότητα της κοινωνίας - συζητούμε για να ανακαλύψουμε τι πεποιθήσεις θα υιοθετήσουμε (ο ορισμός του John Dewey για τη στοχαστική σκέψη).
Πριν από 100 χρόνια δεν θεωρούνταν «εύλογο» οι μαύροι να έχουν πολιτικά δικαιώματα στις ΗΠΑ, ενώ θεωρούνταν «εύλογο» σε πολλές χώρες να διώκονται ποινικά οι γκέι. Οι φιλελεύθερες κοινωνίες, ακριβώς επειδή είναι ανοιχτές κοινωνίες, δεν θεωρούν τετελεσμένο το νόημα που συνέχει τους κοινωνικούς θεσμούς, αλλά διαρκώς συζητήσιμο και δυνητικά αναθεωρήσιμο.
Έτσι, θεωρείται «εύλογο» σήμερα να σέβεται μια φιλελεύθερη κοινωνία το δικαίωμα του σεξουαλικού αυτοπροσδιορισμού του ατόμου, όπως θεωρεί «εύλογο» να προσφέρει τη δυνατότητα εναλλακτικής θητείας στους αντιρρησίες συνειδήσεως. Το γεγονός ότι είναι πλέον δικαίωμα του Αμερικανού στρατιώτη να ομολογεί ότι είναι γκέι, δεν σημαίνει ότι ο Αμερικανικός Στρατός θα δεχθεί τραβεστί - αυτό δεν θεωρείται «εύλογο». Το γεγονός ότι όλοι, δυνητικά, μπορούν να αποφύγουν να υπηρετήσουν τη στρατιωτική τους θητεία (αν τους δοθεί η δυνατότητα της εναλλακτικής θητείας), δεν είναι «εύλογο» να τη στερούμε από όσους, για λόγους συνειδήσεως, αρνούνται να το πράξουν.
Ισχυρίζομαι, λοιπόν, ότι μια φιλελεύθερη κοινωνία, όπως συνταγματικά και πολιτισμικά είναι η ελληνική, πρέπει να θεωρεί «εύλογη» τη χρήση της μαντίλας, όπως αυτή της αριστούχας μουσουλμάνας μαθήτριας που παρέλασε την 25η Μαρτίου, ως έκφραση της θρησκευτικής της ιδιοπροσωπίας. Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να θεωρηθεί «εύλογη» η ένδυση της μπούρκας διότι αυτή, κυριολεκτικά, απο-προσωποποιεί το άτομο, κάτι το οποίο δεν γίνεται αποδεκτό σε μια φιλελεύθερη κοινωνία. Ο «εύλογος πλουραλισμός» πασχίζει να είναι ευρύχωρος αλλά έχει όρια.
Το αν η μαθήτρια οικειοθελώς φορά τη μαντίλα ή της την επιβάλλει η οικογένειά της είναι κάτι που δεν γνωρίζουμε. Το πιθανότερο είναι ότι, ως μουσουλμάνα γυναίκα, έμαθε να θεωρεί αυτονόητη τη χρήση της μαντίλας σε δημόσιο χώρο, όπως τη θεωρούσαν αυτονόητη οι μακαρίτισσες (χριστιανές) γιαγιές μου. Για πολλές μουσουλμάνες γυναίκες, ακόμα και μορφωμένες, ακόμα και γι' αυτές που δεν ταυτίζονται με το Ισλάμ, η μαντίλα θεωρείται σύμβολο πολιτισμικής ιδιαιτερότητας. Την απόρριψη της μαντίλας από τους «δυτικούς» την εκλαμβάνουν ως πολιτισμική απόρριψη κα έκφραση ισχύος. Σε κάθε περίπτωση, τι συμβολίζει η μαντίλα δεν είναι μονοσήμαντα ορισμένο - το ίδιο το σύμβολο συνιστά ένα διακύβευμα.
Με άλλα λόγια, στη φιλελεύθερη νοο-τροπία, σημασία έχει η στοχαστική επεξεργασία λεπτών διακρίσεων, όχι η εφαρμογή καθολικής ισχύος συμπερασμάτων. Ο φιλελεύθερος θέλει να δώσει τη δυνατότητα «εύλογης» έκφρασης των ταυτοτικών πεποιθήσεων των συμπολιτών του. Με βάση αυτή τη φιλελεύθερη θεώρηση, δεν πρέπει να στερείται μια συμπολίτης μας τη δυνατότητα να εκφράσει την πολιτιστική της ιδιαιτερότητα στην Εθνική Εορτή μας.
Πραγματιστικά, πρέπει να χαιρόμαστε που το κάνει, διότι δείχνει επιθυμία ενσωμάτωσης στην κοινωνία μας. Μετέχοντας στα εθνικά μας σύμβολα, μετέχει στην πάντοτε-υπό-διαμόρφωση εθνική μας κουλτούρα, με τη δική της ετερότητα. Η συμμετοχή της στην παρέλαση και, γενικότερα, η συμμετοχή της σε ό,τι ιστορικά ορίζει το έθνος μας, την κάνει Ελληνίδα. (Όπως έλεγε ο Πρίμο Λέβι, σε άλλα συμφραζόμενα, έγινα «εβραίος» στο Άουσβιτς). Γινόμενη ελληνίδα, εμπλουτίζουμε κι εμείς οι γηγενείς την κατανόηση της ελληνικότητας. Διαφορετικά: η μαντιλοφορούσα μαθήτρια θα γίνει Ελληνίδα, στο μέτρο που της επιτρέπουμε να μετέχει στα σύμβολα τη κοινότητάς μας, κομίζοντας τη δική της «εύλογη» ετερότητα. Εκτός, λοιπόν, από το φιλοσοφικό επιχείρημα, υπάρχει και το πραγματιστικό - πρόκειται για μια κατάσταση «κερδίζω-κερδίζεις» (win-win situation). Ωφελείται και η κοινωνία (υποδοχής) και το (ετερόδοξο) άτομο.
Εν κατακλείδι, δεν χρειαζόμαστε την χονδροειδή προπαγάνδα της «Αυγής» για τη μαντίλα που «τσακίζει το ρατσισμό», ούτε την ανελεύθερη «εθνικοφροσύνη» ή τη μυωπική κοσμικότητα όσων καταδικάζουν τη χρήση της μαντίλας. Και στις δύο περιπτώσεις γίνεται ιδεολογική χρήση του θέματος, οπότε χάνεται η γόνιμη πρόκληση που μας θέτει για περαιτέρω στοχασμό της ελληνικότητας και των συμβόλων της.
Χρειαζόμαστε, αντιθέτως, φιλ-ελεύθερο πνεύμα, σύνεση, κατανόηση, και εμπιστοσύνη στον συλλογικό εαυτό μας. Αν κάτι μάθαμε από τις κοινωνίες του Νέου Κόσμου (ΗΠΑ, Καναδάς, Αυστραλία, κλπ) είναι ότι ακμάζουν εκείνες οι κοινωνίες που δεν περιθωριοποιούν αλλά γόνιμα ενσωματώνουν τον «άλλο», καθιστάμενες έτσι πολιτισμικά πιο πλούσιες. Αλλά μια τέτοια στάση μόνο κοινωνίες με αυτοπεποίθηση μπορούν να υιοθετήσουν.
26/3/2016
Χαρίδημος Τσούκας , 
καθηγητής Στρατηγικής Διοίκησης στην Έδρα Columbia Ship Management, Πανεπιστήμιo Κύπρου & διακεκριμένος καθηγητής Οργανωσιακών Σπουδών, University of Warwick
http://www.huffingtonpost.gr/haridimos-tsoukas/-_4807_b_9548336.html

Αύριο θα είναι μπούρκα;

Γιατί δεν έπρεπε να επιτραπεί στην αιγύπτια μαθήτρια να παρελάσει όπως ήθελαν οι γονείς της – Οι δάσκαλοί της δέχτηκαν, άθελά τους, τη φασκιωμένη υποδεέστερη μοίρα της γυναίκας ακριβώς γιατί η παρέλαση συμβολίζει αυτό που είμαστε – Η υπόθεση Τσενάι και οι διαφορές

Για όσους λόγους έπρεπε να επιτραπεί στον Οδυσσέα Τσενάι να σηκώσει τη σημαία πριν από κάμποσα χρόνια, για άλλους τόσους δεν έπρεπε να επιτραπεί στην αιγύπτια μαθήτρια να παρελάσει όπως την ήθελαν οι γονείς της. Οι συνδηλώσεις στις δύο περιπτώσεις είναι αντικρουόμενες.

Στην περίπτωση του μικρού Αλβανού επρόκειτο για τον θρίαμβο της ενσωμάτωσης. Το παιδί τότε είχε αριστεύσει μέσα στο ελληνικό σύστημα, το αποδεχόταν πλήρως, έλεγε ότι αισθανόταν τη χώρα μας δεύτερη πατρίδα και φαινομενολογικά είχε όλες τις προϋποθέσεις. Ασχέτως αν εκ των υστέρων αρνήθηκε την Ελλάδα (ποιος θα του ζητήσει ευθύνες με τον τρόπο που του φερθήκαμε;) τότε είχαμε κάθε λόγο να μην το ξεχωρίζουμε από τα δικά μας παιδιά. Με όρους ισότητας οφείλαμε να του δώσουμε τη σημαία.

Στην σημερινή περίπτωση δεν ισχύει τίποτα από αυτά. Το κορίτσι, αν είναι αριστούχος, αξίζει συγχαρητηρίων αλλά μέχρι εκεί. Για να παρελάσει ως παραστάτις (μάλλον για να παρελάσει καν) θα έπρεπε να πληροί και άλλα κριτήρια. Κυρίως θα έπρεπε να ανταποκρίνεται στην ομοιομορφία που επιβάλλει μία παρέλαση, αλλά κυρίως στη σημειολογία της, που αντανακλά πέραν των άλλων τις κοινωνικές ελευθερίες και την κοινή αισθητική της χώρας που τη φιλοξενεί. Τα κορίτσια μας σήμερα παρελαύνουν με ελαφρύ ρουχισμό γιατί αυτό είναι το νεανικό πρότυπο μιας ευρωπαϊκής χώρας του 21ου αιώνα και δεν έχουμε κανένα λόγο να κάνουμε αβαρίες σε αυτό.

Για να φτάσουμε εδώ περάσαμε και εμείς πολλές δεκαετίες συντηρητισμού και γυναικείας καταπίεσης (όχι του βαθμού της μαντήλας πάντως) – ακόμα και σήμερα υπάρχουν νοσταλγοί της «σεμνής» κοριτσίστικης στολής για να μας θυμίζουν ότι μια φιλελεύθερη κοινωνία έχει πάντα ανοικτούς λογαριασμούς με τον παλιό εαυτό της, για αυτό πρέπει να βρίσκεται σε εγρήγορση. Το να επιβάλεις σε μία εκδήλωση όπως είναι η παρέλαση, που ο μόνος λόγος που υπάρχει είναι οι συμβολισμοί της, νέα σύμβολα, ξένα με το πολιτισμικό μας επίπεδο, είναι σαν να παραχωρείς χώρο από τις κατακτήσεις σου, είναι σαν να αρνείσαι τις δεκαετίες της προόδου σου, είναι σαν να δέχεσαι εσύ να ενσωματωθείς στο διαφορετικό που θα έρθει, χωρίς όρους.

Με τη συμμετοχή του κοριτσιού αυτού στην παρέλαση με αυτήν την εμφάνιση οι δάσκαλοί της δέχτηκαν, άθελά τους, τη φασκιωμένη υποδεέστερη μοίρα της γυναίκας, ακριβώς γιατί η παρέλαση συμβολίζει αυτό που είμαστε. Αντιθέτως, αν της απαγόρευαν να πάρει μέρος κουκουλωμένη, ενδεχομένως να ασκούσαν κάποια πίεση στους γονείς της να την αφήσουν να ζήσει όπως τα άλλα κορίτσια της χώρας μας. Οι αλλαγές έρχονται όταν αναπτύσσονται αντίρροπες δυνάμεις, όχι όταν υποτάσσεσαι εξ αρχής στους όρους του άλλου.

Για να είμαστε εξηγημένοι, γιατί είναι σίγουρο ότι τα επόμενα χρόνια ο πληθυσμός της χώρας μας θα εμπλουτιστεί με νέες δυνάμεις που έχουν άλλη καταγωγή από τη δική μας. Εκείνοι είναι που πρέπει να σεβαστούν και εμάς και τον κοινό χώρο που προϋπήρχε πριν αναγκαστούν να έρθουν εδώ, εμείς μόνο εκείνους. Αλληλοσεβασμός δεν θα πει αυτοακύρωση και μεταξύ μας δεν παίζουμε με τους ίδιους όρουs.

Ανδρέας Πετρουλάκης 
24 ΜΑΡΤΙΟΥ 2016 

http://www.protagon.gr/scripta/editorial/avrio-tha-einai-bourka-44341090249
O επεκτατισμός της μαντίλας και του σταυρού

Του  Ανδρέα Ζαμπούκα

Το 2013  στην Τραπ, προάστιο του Παρισιού, ξέσπασαν συγκρούσεις, όταν αστυνομικός ζήτησε να ελέγξει τα στοιχεία γυναίκας που φορούσε νικάμπ! Η Ναόμι Ντέιβιντσον, καθηγήτρια στο τμήμα Ιστορίας του Πανεπιστημίου της Οτάβα στον Καναδά και συγγραφέας του βιβλίου «Only Muslim: Embodying Islam in Twentieth-Century France» (Μόνο Μουσουλμάνος: Ενσωματώνοντας το Ισλάμ στη Γαλλία του 20ού Αιώνα) υποστηρίζει ότι είναι δύσκολο να αποσαφηνίσουμε τα όρια του ρατσισμού και της ισλαμοφοβίας. Όπως επίσης, ότι είναι ακόμα πιο δύσκολο να ξεκαθαρίσουμε ποια είναι η κατάλληλη πολιτική των κυβερνήσεων  και των εκπαιδευτικών  συστημάτων, προκειμένου να διασφαλίσουν την κοινωνική ειρήνη μεταξύ των θρησκευτικών κοινοτήτων.

 Αντίθετα από την Γαλλία, με τα εκατομμύρια των Μουσουλμάνων, στην Ελλάδα, το ζήτημα της μαντίλας δεν μας είχε απασχολήσει, ως τώρα. Μετά όμως, από την προχθεσινή παρέλαση, μπήκε  στην ατζέντα και  των δικών μας κοινωνικών προβληματισμών. Η 18χρονη μαθήτρια Αγια Ιμπραήμ του 41ου  Λυκείου της Αθήνας, με καταγωγή από την Αίγυπτο, παρήλασε ως παραστάτρια, φορώντας μαντίλα. Δήλωσε μάλιστα,  ότι ήθελε να στείλει ένα μήνυμα κατά του ρατσισμού και του φανατισμού(;)...

 Πέρα από τις συνήθεις αναφορές, τους φόβους και τις «διχαστικές» απόψεις, αναρωτιέται κανείς αν οι θέσεις και οι προθέσεις όλων είναι τόσο αθώες όσο φαίνονται. Η ίδια η μαθήτρια προφανώς, έχει εντάξει στην κουλτούρα της την διαφοροποίηση έναντι των άλλων -δεν φοράει σκισμένο τζιν ούτε κιμονό αλλά το σύμβολο που φέρει είναι αμιγώς θρησκευτικό! Από την άλλη, οι πιο φανατικοί πολέμιοι της μαντίλας είναι αυτοί που θα ήθελαν οι μαθητές να έχουν στις μπλούζες τους έναν τεράστιο σταυρό. Αλλά και η πολιτική διαμάχη που προκύπτει για πολιτισμικές διαφορές, εκπορεύεται από συντηρητικές ιδεολογικές αγκυλώσεις (εθνικόφρονες – μαρξιστές).

 Όλοι έχουν ένα ταπεινό κίνητρο συγκεκαλυμμένου επεκτατισμού(η δική μου αλήθεια να απλωθεί παντού). Από τη μία, προσπαθούν να προστατευτούν από την πολιτισμική «απειλή» κι από την άλλη δεν αντιλαμβάνονται την δική τους διάθεση για επεκτατισμό. Και στην μέση, εμφανίζονται οι «γλαφυρές» φωνές της πολυπολιτισμικότητας  που έχουν από τη μεριά τους, την ανάγκη της κοινωνικής αναγνώρισης μέσα από την ανεύθυνη απλοϊκότητά τους. Γιατί προφανώς, δεν είναι σε θέση να ξέρουν ποιο είναι το θρησκευτικό περιβάλλον της μαθήτριας και ούτε αν τα κίνητρα της δεν είναι τόσο αθώα όσο φαίνονται.
Σε κάθε περίπτωση, η αφέλεια έχει και τα όριά της. Μεγαλώσαμε οι ίδιοι σε μια κοινωνία φονταμενταλιστική. Καταστράφηκαν και καταστρέφονται ακόμα άνθρωποι σε εκκλησίες, κατηχητικά και σε παραθρησκευτικές οργανώσεις. Ακόμα, ολόκληρο το εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν μπορεί να απαλλαγεί από το βραχνά της νοσηρής παράδοσης- αναφέρομαι σε μύθους και δοξασίες . Και σε πολλές περιπτώσεις, η εθνική μας πολιτική καθορίζεται από τις επιταγές της Εκκλησίας και των θέσεών της (Σκοπιανό).

 Πέρασαν δεκαετίες για να απαλλαγούμε από τις δικές μας μαντίλες. Πέρασε η χώρα από περιπέτειες, μόνο και μόνο για να ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή θα γλιτώσουμε από το σκοταδισμό και την μισαλλοδοξία- ακόμα το παλεύουμε. Μέχρι τη δεκαετία του ΄70, στην ελληνική επαρχία, ήταν πολύ  φυσιολογικό οι άνδρες να δέρνουν τις γυναίκες και τα κορίτσια της οικογένειας να μην σπουδάζουν για χάρη των αγοριών.

 Ε, όχι, δεν είναι πρόοδος να προσθέσουμε στην κοινωνία μας μαντίλες, την ώρα που πασχίζουμε να απαλλαγούμε από τους σταυρούς! Μου είναι αδιανόητο να δεχτώ ότι η πίστη του κάθε ανθρώπου δεν είναι προσωπικό του ζήτημα. Είναι δύσκολο να με πείσει κάποιος ότι κάθε θρησκευτικό σύμβολο δεν θέλει να επεκτείνει την επιρροή του παντού. Η δημόσια κραυγή των πεποιθήσεων και των θρησκευτικών αντιλήψεων δεν έχει καμία σχέση με την ταπεινότητα που θα έπρεπε να πρεσβεύει η ιδιωτικότητα της επικοινωνίας με τον θεό. Δεν με ενδιαφέρει τι πιστεύεις και σε ποιόν! Το σέβομαι αλλά νομίζω ότι είσαι πονηρός που θέλεις να το κραυγάσεις παντού! Εγώ δεν ήρθα να σε ξεκουφάνω, εσύ γιατί το κάνεις σε μένα;

 Ειδικά η δική μας κοινωνία έχει ανάγκη από την καταπολέμηση των συμβόλων. Τα σύμβολα μας βασανίζουν ακόμα. Είτε πρόκειται για σταυρούς είτε για σφυροδρέπανα είτε για σβάστικες και σήματα ποδοσφαιρικών ομάδων. Μια ελεύθερη κοινωνία δεν χρειάζεται ούτε παρελάσεις ούτε θεοκρατικές οργανώσεις ούτε μαντίλες ούτε σταυρούς. Δεν είναι πολυπολιτισμική ένδειξη να προσθέσουμε έναν νέο φονταμενταλισμό, δίπλα στον δικό μας.

 Οφείλουμε να δώσουμε αγώνα για τον διαχωρισμό κράτους και Εκκλησίας, για τον εκσυγχρονισμό του σχολείου και την απαλλαγή του  από την νοσηρότητα του παρελθόντος. Έχουμε μπροστά μας πολύ κόπο για να απαλλαγούμε από τον δικό μας φονταμενταλισμό, τον μεσσιανισμό, τον εθνικισμό, τον φασισμό, τον «αριστερισμό» και τον εγχώριο «θεοκρατισμό». Έλεος, δεν έχουμε την πολυτέλεια για ένα καινούριο «ισμό»…
Και κάτι τελευταίο: φέρνω στον νου μου, έναν Αθηναίο, στα εγκαίνια του Παρθενώνα, το 438 π.Χ. Θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι ο κόσμος στο μέλλον, θα γύριζε ξανά στο σκοτάδι, για  χιλιάδες χρόνια; Θα μπορούσε να πιστέψει ότι οι θεσμοί, οι νόμοι, τα δικαιώματα και η δημοκρατία θα ταφούν  κάτω από τη βούληση του «Θεού» τόσους αιώνες; Ούτε και σήμερα το πιστεύουμε…

 27 Μαρτίου 2016 
http://www.liberal.gr/forum/sxoliasmos_arthron/2016/O_epektatismos_tis_mantilas_kai_tou_staurou.html

ΣΧΟΛΙΟ-ΑΝΤΙΚΡΟΥΣΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ:
 ''O επεκτατισμός της μαντίλας και του σταυρού''
Κύριε Ζαμπούκα, ας ξεκινήσω από το τέλος,  ώστε να καταλάβετε από το τέλος γιατί γράφετε λάθος πράγματα: Ο Αθηναίος του 438 π.Χ. δεν παρίστατο σε εγκαίνια ενός συμβόλου του παγκόσμιου φιλελευθερισμού, αλλά στα εγκαίνια ενός... ναού, ενός θρησκευτικότατου ναού, αφιερωμένου στην «Αθηνά Παρθένο» (εξ ου και το «Παρθενών», το οίκημα δηλαδή της παρθένου»), στην οποία θεά Αθηνά ήταν αφιερωμένο και το μυθικών διαστάσεων και χλιδής χρυσελεφάντινο άγαμα της Αθηνάς Παρθένου, έργου του Φειδία για το οποίο μάλιστα κατηγορήθηκε ο τελευταίος ως καταχραστής και σώθηκε (προσωρινά...) χάρη στη σοφή προηγούμενη συμβουλή του Περικλή να φτιάξει το άγαλμα συναρμολογούμενο, ώστε να μπορεί να ζυγιστεί ο χρυσός και εκ των υστέρων.

Άρα, ο υποτιθέμενος Αθηναίος σας κάποια θεότητα προσκυνούσε μέσω του Παρθενώνα και μάλιστα μιας πραγματικά σκοταδιστικής θρησκείας, αυτής των αρχαίων Ελλήνων, η οποία ακριβώς θρησκεία οδήγησε στην καταδίκη σε θάνατο του μεγαλύτερου φιλοσόφου που έβγαλε εκείνη η κοινωνία, του Σωκράτη, ο οποίος ακριβώς καταδικάστηκε επειδή έφερνε στην πόλη «καινά δαιμόνια», αφού ο λόγος του συμβιβαζόταν μόνον με μονοθεϊστικές πεποιθήσεις, οι οποίες άλλωστε και ενυπήρχαν στο λόγο του. Για θρησκευτικούς λόγους λοιπόν σκότωσαν τον Σωκράτη, για να συνεχίσει η λατρεία της «Αθηνάς Παρθένου», της θρησκείας εξαιτίας της οποίας φτιάχτηκε ο Παρθενώνας της αθηναϊκής Ακροπόλεως.

Αυτά ως προς τον επίλογό σας, για να καταλάβετε ότι μάχεστε για μια εξ υπαρχής ανύπαρκτη αιτία.

Και είναι ανύπαρκτη η «αιτία» σας, η αιτία για την οποία μάχεστε, για τον πολύ απλό λόγο, αγαπητέ κύριε Ζαμπούκα ότι μεταξύ Σταυρού, μαντήλας και σβάστικας εμείς, κύριε Ζαμπούκα, δεν είμαστε ουδέτεροι και αλίμονό μας αν αρχίσουμε να είμαστε ουδέτεροι: Εμείς είμαστε και πρέπει να είμαστε με τον Σταυρό, όχι (μόνον) ως θρησκευτικό σύμβολο, αλλά ως σύμβολο της συλλογικής μεταφυσικής της κοινωνίας μας, αυτής που θέλησαν να εμπεδώσουν για πολιτικούς λόγους ο Θεοδόσιος και ο Ιουστιανιανός όταν νομοθετούσαν και επέβαλαν την αναγωγή της συγκεκριμένης, κοινωνικά ιδιαίτερα δυναμικής, τότε, θρησκείας σε συλλογική μεταφυσική του κράτους τους και της κοινωνίας τους.

Είναι σχεδόν διασκεδαστικό να βλέπει κανείς ανθρώπους να προσπαθούν να προσποιηθούν τους τάχα μ’ δήθεν φιλελεύθερους ισοπεδώνοντας τα δικά μας ιερά και όσια και βάζοντάς τα στο ίδιο επίπεδο με τα ιερά και τα όσια των άλλων. Των ιμπεριαλιστών. Αυτών που προσπαθούν να επεκτείνουν την επιρροή της δικής τους θρησκείας με κάθε είδους επιβολή.

Και λέω «σχεδόν» διασκεδαστικό, διότι κατά βάθος δεν είναι καθόλου διασκεδαστικό, είναι τραγικό, είναι αυτοκτονικό να θέτει μια κοινωνία δια του δημοσίου λόγου της τα δικά της στο ίδιο αξιολογικό επίπεδο υπεράσπισης με αυτά των υπολοίπων. Είτε αρέσει είτε όχι, αυτή είναι η συλλογική μας μεταφυσική. Και χωρίς αυτήν, δεν πρόκειται η κοινωνία να πάει μπροστά. Δεν πρόκειται να κάνει τίποτε. Οι κοινωνίες οι οποίες στερήθηκαν τη συλλογική τους μεταφυσική, έπαψαν πολύ σύντομα να υπάρχουν ως κοινωνίες. Αυτό θέλετε κύριε Ζαμπούκα;

Για να γίνει αντιληπτό τι εννοούμε «συλλογική μεταφυσική» και την αξία της για το συλλογικό υποσυνείδητο, ας κάνουμε μιαν άλλη ιστορική αναδρομή, πάλι στην αρχαία Αθήνα, αυτή τη φορά του 480 π.Χ. Τότε που οι Αθηναίοι ήταν μεν αποφασισμένοι να αντισταθούν, όμως δεν ήξεραν με ποιον ακριβώς τρόπο. Τότε που είχαν μεν φτιάξει 200 πολεμικά πλοία από τα αργυρωρυχεία του Λαυρίου, αλλά ακόμη ήταν πελαγωμένοι ως κοινωνία διότι – μαντέψτε τι, οι «φιλελεύθεροι» Αθηναίοι σας! – περίμεναν από το μαντείο των Δελφών να τους πει τι να κάνουν! Από την κυράτσα εκείνη που έφτανε σε έκσταση αναπνέοντας ναρκωτικές ουσίες και έλεγε ό,τι της κατέβαινε και αναλάμβαναν μετά οι «ιερείς», οι επίσημοι τσαρλατάνοι δηλαδή της εποχής να «ερμηνεύσουν» τον «χρησμό», τον οποίο είχε χρυσοπληρώσει ο ερωτών και τον οποίο πολλές φορές δεν αντιλαμβανόταν καν αυτός λεκτικά – για δες όμως που οι "ιερείς" το γνώριζαν. Τότε λοιπόν, αντί να κάτσουν να τα βάλουν κάτω οι Αθηναίοι μόνοι τους να δουν τι είδος μάχης τους συμφέρει απέναντι στα δύο εκατομμύρια στρατό του Ξέρξη, είπαν να ρωτήσουν το μαντείο των Δελφών τι να κάνουν. Και τους είπε το μαντείο «τα ξύλινα τείχη θα σας σώσουν». Χαμός τότε στην πόλη: «Να μην φύγουμε, να μην πάμε στα καράβια», έλεγαν, «να πολεμήσουμε τον Ξέρξη στα ξύλινα τείχη μας». Ο ιδιοφυής Θεμιστοκλής καταλάβαινε βέβαια πολύ καλά τι μεγάλη βλακεία ήταν αυτή που πήγαιναν να κάνουν οι συμπατριώτες του. Δεν πήγε όμως να τους πει «αδέρφια, οι θεοί μας είναι ψεύτικοι και το μαντείο των Δελφών μια δράκα τσαρλατάνων που εκμεταλλεύεται την αφέλειά σας, πάμε στα πλοία να τελειώνουμε». Αφήστε που πιθανότατα θα είχε το τέλος του Σωκράτη ή και του Αλκιβιάδη, εάν έλεγε κάτι τέτοιο. Τους είπε «δεν εννοεί τα τείχη της πόλεώς μας το μαντείο, εννοεί τα ξύλινα καράβια μας» – πάλι καλά δηλαδή που ήταν ξύλινα τα καράβια. Και έτσι τους έπεισε και μπήκαν στα καράβια, άφησαν να καταστρέψει την πόλη ο Ξέρξης, αλλά κατανίκησαν και διέλυσαν μετά τον στόλο του στη θρυλική ναυμαχία της Σαλαμίνας, ξεκινώντας την εποχή ακμής της πόλης τους και όλου του κλασικού Ελληνισμού.

Τι έκανε δηλαδή ο Θεμιστοκλής; Δεν κορόιδεψε τους θεούς τους, δεν βγήκε να πει «ας αφήσουμε τις βλακείες» (πραγματικές βλακείες τότε, όχι στο φαντασιακό μας, όπως σήμερα), αλλά σεβάστηκε τη συλλογική δοξασία της κοινωνίας και επεχείρησε απλώς να την κατευθύνει στο σωστό σημείο. Έτσι, εγκατέλειψαν την πόλη οι Αθηναίοι και μπήκαν στα καράβια τους, βέβαιοι όντες ότι έχουν «την ευλογία των θεών», αφού έτσι άλλωστε τα είχε πει, τάχα, και το μαντείο των Δελφών. Αυτό ενίσχυσε την αυτοπεποίθηση της κοινωνίας και των πολεμιστών για την τελική νίκη.

Ερχόμαστε τώρα εμείς και λέμε «όχι, δεν θέλουμε τη μαντήλα, όπως δεν θέλουμε και τον σταυρό». Ναι, ίσα κι όμοια η μαντήλα και ο Σταυρός! Μα για τον Σταυρό δεν πολεμήσαμε το 1821, μέρες που είναι κιόλας; Για «του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία» δεν πολεμήσαμε; Τι ήταν αυτό άραγε που οδήγησε, κύριε Ζαμπούκα, τον Κολοκοτρώνη να λέει στην Πνύκα «όταν επιάσαμε τα άρματα είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως και έπειτα υπέρ πατρίδος». Πέρα από την ίδια τη θρησκευτική πίστη – την οποία εσείς ο ίδιος, μη όντας φορέας της δεν μπορείτε να την αξιολογήσετε ως κίνητρο για το 1821 – και ο Κολοκοτρώνης ακόμη είχε ανάγκη από τη συλλογική μεταφυσική. Τη δική μας συλλογική μεταφυσική. Τη δική μας ανώτερη από των άλλων συλλογική μεταφυσική. Διότι αυτό είναι, ξέρετε, και ένα ακόμη στοιχείο που είναι αναγκαίο για τις κοινωνίες: Η ανάγκη υπερηφάνειας για το βαθύτερο είναι τους, η ανάγκη να κατανοούν το συλλογικό είναι τους ως ξεχωριστό και ανώτερο σε σχέση με των υπολοίπων. Και αυτό δεν είναι «ιμπεριαλιστικό», αυτό είναι το μόνιμο πραγματολογικό χαρακτηριστικό όλων των κοινωνιών και όσες το χάνουν καταρρέουν – όπως καταρρέει η δική μας. Διαβάστε τον Επιτάφιο του Περικλή, μια που πιάσαμε τους αρχαίους Αθηναίους, να δείτε πόση ανάγκη έχει να πιστεύει στον εαυτό της η κάθε κοινωνία, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Εκείνης της κοινωνίας που έφτιαχνε χρυσελεφάντινα αγάλματα και περίτεχνους ναούς σε θεούς τσαρλατάνους όπως η Αθηνά, σκότωνε τον Σωκράτη για θρησκευτικούς λόγους και πίστευε στην οπιομανή κυράτσα του μαντείου των Δελφών.

Τέλος, last but not least που θα λέγαμε σε νέα ελληνικά, είναι τουλάχιστον βλάσφημο να εξομοιώνεται ο θρησκευτικός ιμπεριαλισμός του Ισλάμ με το σύμβολο άκρας ταπείνωσης που είναι ο Σταυρός του Χριστού. Της ταπείνωσης του Ίδιου του Θεού, που ήλθε στη γη και καταδέχθηκε να πεθάνει για να σώσει τον άνθρωπο. Ποιος θρησκευτικός ιμπεριαλισμός και κουραφέξαλα. Φθάνετε μάλιστα σε έσχατο σημείο βλασφημίας, να εξομοιώνετε το Σταυρό του Χριστού με τη σβάστικα του Χίτλερ! Αν είναι ποτέ δυνατόν! Ίσα κι όμοια ο Χριστός με τον Χίτλερ! Έχετε ξεφύγει, κύριε Ζαμπούκα, έχετε ξεφύγει στην προσπάθειά σας να κρίνετε τα πάντα με έναν «φιλελεύθερο», τάχα, παραμορφωτικό φακό, που καθόλου φιλελεύθερος δεν είναι όμως, διότι σας λέει ψέματα. Και όπως λέγατε κι εσείς χθες, «εθνικόν το αληθές» και εδώ δεν υπάρχει τίποτε το αληθές. Διότι ακόμη και τα εγκλήματα που υποτίθεται ότι έγιναν στο όνομα του Σταυρού (σταυροφορίες κλπ.) δεν έγιναν από την Εκκλησία του Χριστού, αλλά από αιρετικές παραφυάδες που καπηλεύθηκαν το σύμβολο αυτό της ενδόξου ταπεινώσεως του Χριστού. Παπικούς, Ιησουΐτες κλπ. Αυτοί είναι που έβαλαν τεράστιους σταυρούς στις μπλούζες τους και όχι εμείς. Ναι, ξέρω, δεν είναι «φιλελεύθερο» να μην θέλουμε τον Πάπα και να τους θεωρούμε βλάσφημους και αιρετικούς. Έλα μου όμως ντε που μετά έρχονται οι διάφοροι τάχα μ’ δήθεν φιλελεύθεροι να πουν «και ο Χριστιανισμός έκανε εγκλήματα» ενώ στην πραγματικότητα τα εγκλήματα τα έκαναν αιρέσεις που ισχυρίζονταν ότι είναι χριστιανικές; Και που ο πραγματικός Χριστιανισμός, δηλαδή η Ορθοδοξία, δεν θεωρεί καν χριστιανικές.

Είχε ποτέ η Ορθοδοξία θρησκευτικό ιμπεριαλισμό; Η Ορθοδοξία όπου επεκτάθηκε (δέστε π.χ. στους Σλάβους) επεκτάθηκε με απόλυτο σεβασμό στο εθνικό και στο συλλογικό είναι των άλλων. Ουδέποτε τους επέβαλε γλώσσα και πολιτική υποταγή, ουδέποτε επεχείρησε να κάνει κάτι περισσότερο από το καθαρά θρησκευτικό. Την ίδια ώρα που ο Πάπας έλεγε «τρεις είναι μόνον οι ιερές γλώσσες, λατινικά ελληνικά και εβραϊκά» και επέβαλε τα λατινικά σε όλη τη δυτική Ευρώπη , εμείς φτιάχναμε το κυριλλικό αλφάβητο για τους Σλάβους και μεταφράζαμε την Καινή Διαθήκη στα αραβικά, ώστε να εξυπηρετούνται οι Χριστιανοί των αραβικών χωρών. Την ίδια στιγμή που οι εκπρόσωποι του Πάπα στην νεοκατακτηθείσα αμερικανική ήπειρο προέβαιναν στη μεγαλύτερη γενοκτονία όλων των εποχών, εμείς υφιστάμεθα γενοκτονία στο όνομα του Χριστού από τον μουσουλμάνο δυνάστη, ώστε να κρατήσουμε και να διαφυλάξουμε την πίστη στον Σταυρό.Σε αυτόν τον Σταυρό που σήμερα βλασφημείτε εσείς. Κάνοντας μας να αναρωτιόμαστε: Εάν η «από εδώ» πλευρά, αυτή που κλήθηκε σήμερα να αντισταθεί στην λαίλαπα που φέρνει ο Τσίπρας και ο τσιπρισμός στην πατρίδα μας, είναι φορέας τέτοιων αντιλήψεων, άραγε τι ελπίδα έχει απομείνει εντέλει για τον δύσμοιρο αυτόν τόπο;

27/3/2016
http://www.liberal.gr/forum/sxoliasmos_arthron/2016/O_epektatismos_tis_mantilas_kai_tou_staurou.html



Η «χημειοθεραπεία» της μαντήλας

 Του Θάνου Τζήμερου

Αν δεις το θέμα της μαντήλας από την οπτική γωνία των ατομικών δικαιωμάτων, δεν έχεις ούτε μισό επιχείρημα εναντίον της. «Είναι σύμβολο καταπίεσης της γυναίκας και υποταγής στην εξουσία του άντρα», λέει η απελευθερωμένη δυτική. «Εγώ δεν το βλέπω έτσι», απαντάει η μουσουλμάνα. «Μα, έχεις εσωτερικεύσει την καταπίεση, έχεις αποδεχθεί την υποδεέστερη θέση σου, δεν τολμάς να ντυθείς αλλιώς, γιατί φοβάσαι την κατακραυγή, τα αντίποινα από τον περίγυρο, είσαι τρομοκρατημένη, έχεις σύνδρομο Στοκχόλμης», ωρύεται η δυτική. «Και λοιπόν;», απαντάει η μουσουλμάνα. «Δικό μου θέμα. Στο φινάλε, έτσι μ΄ αρέσει.» «Εκπαιδεύεις το παιδί σου στην ανισότητα, το διδάσκεις πώς να μην είναι ελεύθερο», επιμένει η δυτική στρέφοντας τους προβολείς στην ευαίσθητη περιοχή των δικαιωμάτων των παιδιών. «Εγώ σε κατέκρινα ποτέ για το πώς εκπαιδεύεις το δικό σου παιδί; Για το πόσες ώρες τη μέρα αποβλακώνεται στην τηλεόραση, για τις ποπ σταρ που έχει ως πρότυπα, για το πόσα σκουπίδια τρώει στα φαστφουντάδικα; Με ποιο δικαίωμα ορίζεις εσύ πώς θα μεγαλώσω το δικό μου παιδί;», την αποστομώνει η μουσουλμάνα. Και η κουβέντα σταματάει εκεί.

Όμως η οπτική των ατομικών δικαιωμάτων δεν έχει καμιά σχέση με το θέμα μας. Όλα αυτά τα συζητάμε σε περίοδο ειρήνης. Σήμερα έχουμε πόλεμο. Διαφορετικό από όσους έχουμε γνωρίσει, αλλά πόλεμο! Με την ιστορική πρωτοτυπία, ο δεχόμενος την επίθεση να συντηρεί και να τροφοδοτεί τον στρατό του εισβολέα! Συχνά, εκ του υστερήματός του! Αλλά και με μια σειρά από άλλα πρωτοφανή: δεν ξέρεις ποιος είναι ο εχθρός, πότε και πώς θα επιτεθεί, δεν υπάρχει μέτωπο και μετόπισθεν, στρατιώτες και πολίτες, σειρήνες και καταφύγια, διπλωματικοί χειρισμοί, διαπραγματεύσεις, συμφωνίες, λευκές σημαίες, δίκαιο πολέμου. Τίποτε από όσα ίσχυαν μέχρι σήμερα. Το πλέον πρωτότυπο είναι ότι οι επιτιθέμενοι δεν έχουν τη μόνιμη επιδίωξη των επιτιθέμενων από καταβολής κόσμου: να ζήσουν για να ωφεληθούν από τη νίκη τους. Προτιμούν να πεθάνουν! Ο κάθε «στρατιώτης του Αλλάχ» θα χτυπήσει μία φορά που θα είναι γι’ αυτόν η τελευταία. Όμως περιμένουν χιλιάδες στην ουρά για να κάνουν το ίδιο. Ο αμυνόμενος, πάλι, δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τη δύναμή του. Δεν μπορεί, ας πούμε, το Βέλγιο να βομβαρδίσει το Μολενμπέκ. Ενώ σε χτυπάνε με γκασμά, πρέπει να αμύνεσαι με χειρουργική λαβίδα.

Άρα οφείλεις να δεις αυτόν τον πόλεμο σε ένα εντελώς καινούργιο πλαίσιο, ξεκινώντας από το μοναδικό δεδομένο: αυτοί που μας επιτίθενται είναι μουσουλμάνοι. Για να προφτάσω τους καθ’ έξιν αντιρρησίες: δεν είναι όλοι οι μουσουλμάνοι επιτιθέμενοι, αλλά όλοι οι επιτιθέμενοι είναι μουσουλμάνοι. (Αναγκαία διευκρίνιση: αναφέρομαι σε οργανωμένη επίθεση. Υπήρξαν κι άλλοι τρομοκράτες εναντίον της Δύσης, αλλά ήταν μεμονωμένοι παρανοϊκοί χωρίς δίκτυο.)

Προφανώς, σε έναν πόλεμο θέλουμε να νικήσουμε. Τι σημαίνει, όμως, νίκη στην περίπτωσή μας; Όχι μόνο σύλληψη των συνεργατών των βομβιστών ή των επόμενων, στην επετηρίδα, «μαρτύρων του Αλλάχ». Νίκη είναι να επιστρέψει η ζωή μας στην καθημερινότητά της. Όχι μόνο να μην ανατινάζονται πια βομβιστές αυτοκτονίας, αλλά να μην φοβάσαι ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί. Ο ευρωπαϊκός πολιτισμός βασίζεται στην εμπιστοσύνη μεταξύ των πολιτών. Αν τη χάσει, χάθηκε. Αν η Δύση περάσει στον μεσαίωνα του φόβου, θα έχει ήδη ηττηθεί. Ούτε μπορούν οι χώρες μας να γίνουν στρατοκρατούμενα καθεστώτα επί μονίμου βάσεως με πάνοπλους αστυνομικούς και στρατιώτες σε κάθε γωνία, ελέγχους σε κάθε βήμα και παντοδύναμες, πολυπλόκαμες μυστικές υπηρεσίες.

Εδώ αρχίζουν τα πολύ δύσκολα. Είναι δυνατόν να ξαναγυρίσουμε στην ήρεμη καθημερινότητά μας, όταν το 60% των Ευρωπαίων μουσουλμάνων πιστεύει ότι «όλοι οι μουσουλμάνοι πρέπει να επανέλθουν στις ρίζες του Ισλάμ», το 75% ότι «υπάρχει μόνο μία ερμηνεία του Κορανίου την οποία όλοι οι πιστοί πρέπει να ακολουθούν» και το 60% ότι «οι θρησκευτικοί κανόνες είναι πιο σημαντικοί από τους κρατικούς νόμους»; (δημοσκόπηση του 2013 του γερμανικού ινστιτούτου ερευνών WZB, σε συνεργασία με τον Ολλανδό κοινωνιολόγο Ruud Koopmans, σε δείγμα 9.000 Ευρωπαίων μουσουλμάνων τουρκικής και μαροκινής καταγωγής σε Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία, Βέλγιο, Αυστρία και Σουηδία). Πώς μπορείς να είσαι αισιόδοξος για τις προοπτικές της ειρηνικής συνύπαρξης μουσουλμάνων και μη μουσουλμάνων, όταν το 37% των Βρετανών μουσουλμάνων ηλικίας 16-24 ετών δηλώνει ότι προτιμά τη σαρία από τους βρετανικούς νόμους, ενώ μόνο το 17% των άνω των 55 ετών εκφράζει την ίδια επιθυμία; Πώς μπορείς να είσαι σίγουρος για την αφομοιωτική δύναμη της Δημοκρατίας, αλλά και για τη ζωή σου την ίδια, όταν το 36% των νέων Βρετανών μουσουλμάνων θέλουν να θανατώνονται οι αποστάτες του Ισλάμ, διπλάσιο ποσοστό από το 19% των άνω των 55 που πιστεύουν το ίδιο (δημοσκόπηση του βρετανικού ερευνητικού κέντρου Policy Exchange, το 2007); Τι κάνουν λοιπόν οι νέοι μουσουλμάνοι; Ενσωματώνονται ή ριζοσπαστικοποιούνται; Δύο έρευνες στη Δανία με απόσταση 6 ετών (το 2009 και το 2015) έδειξαν ότι σταθερά το 25% των Δανών μουσουλμάνων πιστεύει ότι το Κοράνι θα πρέπει να αντικαταστήσει τη δανική νομοθεσία!

Ήρθε η ώρα να το πούμε έξω από τα δόντια: δεν μπορούμε να ζήσουμε μαζί τους! Και για να μην θεωρηθώ μεροληπτικός, δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε ούτε με τους οπαδούς του Πειραιώς ή του Καλαβρύτων αν ήταν το 60%. Κι ας μην έστελναν τις θεούσες να ανατιναχτούν.

Αν οι ισλαμιστές δεν βιαζόντουσαν, η Ευρώπη θα γινόταν χαλιφάτο το 2040 χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Απλώς γεννώντας 6-8 παιδιά η κάθε οικογένεια, όπως κάνουν τώρα. Θα γινόντουσαν πλειοψηφία και, εντελώς δημοκρατικά, πιάνοντας το πνεύμα του Διαφωτισμού στον ύπνο, θα έπαιρναν μόνιμα την εξουσία. Ευτυχώς που βιάζονται. Διότι έτσι ξυπνούν τους αφελείς καλοπροαίρετους και κείμενα σαν αυτό που διαβάζετε έχουν, επιτέλους, απήχηση. Όταν έγραψα ένα παρόμοιο, ΕΔΩ πριν μόλις δύο χρόνια, δέχθηκα πυρά ομαδόν από την «προοδευτική διανόηση», η οποία δεν μπορούσε να… διανοηθεί ότι υπάρχει και πόλεμος χωρίς χαρακώματα. Σήμερα, εκείνοι που με κατακεραύνωναν τότε υιοθετούν (και κάποιοι υπερακοντίζουν!) τις προτάσεις μου.

Λυπάμαι που επιβεβαιώθηκα, αλλά ο αλγόριθμος του φανατισμού αποδεικνύει ότι όσο αυξάνονται και πληθύνονται οι μουσουλμάνοι, τόσο μεγαλύτερος ο αριθμός των φανατικών, τόσο περισσότεροι οι πρόθυμοι να ζωστούν με εκρηκτικά. Το φανατικό Ισλάμ λειτουργεί ακριβώς όπως ο καρκίνος, σκοτώνοντας το ευρωπαϊκό σώμα, χωρίς να αγωνιά για τη δική του κατάληξη. Άρα, οι δυτικές κοινωνίες καλούνται να πραγματοποιήσουν ένα πρωτοφανές εγχείρημα: να βρουν και να ξεριζώσουν από τα σπλάχνα τους μια θανατηφόρα πέμπτη φάλαγγα: πολίτες τους που συγκροτούν έναν εχθρικό στρατό. Τι σημαίνει όμως «ξεριζώνω»; Να μη μασάμε τα λόγια μας. Σημαίνει φυλάκιση ή απέλαση για τους τελειωμένους φανατικούς και εξάρθρωση των μηχανισμών αναπαραγωγωγής τους. Το δεύτερο, που είναι πιο εύκολο, θα έπρεπε να έχει γίνει εδώ και χρόνια. Καθολική απαγόρευση όλων των ισλαμικών σχολείων και των άτυπων θρησκευτικών δικαστηρίων. (Άτυπων σε όλες τις χώρες εκτός από την Ελλάδα, που έχουν και θεσμική κατοχύρωση!!!) Στην Ευρώπη η Παιδεία είναι κοσμική. Και όταν ζεις εκεί, είσαι υποχρεωμένος αυτήν την εκπαίδευση να έχεις –τέλος. Αν σ’ αρέσει. Αν δεν σ’ αρέσει, πίσω στην πατρίδα των προγόνων σου κι ας είσαι Γάλλος, Βέλγος, Βρετανός ή Έλληνας υπήκοος. (Το ότι θα πρέπει παράλληλα η Δύση, με τη συνεργασία της Ρωσίας και των τοπικών συμμάχων της, να εξολοθρεύσει, μέχρις ενός, τα τέρατα του ISIS δεν νομίζω χρειάζεται ούτε καν συζήτηση.)

Μου κάνει εντύπωση ότι προβάλλεται ως μείζον πρόβλημα το πώς θα βρεις τους φανατικούς ανάμεσα στους μετριοπαθείς. Μα το δηλώνουν οι ίδιοι! Με το πώς ντύνονται, τι τρώνε και πώς συμπεριφέρονται. Φανατικός δεν είναι εκείνος που πυροδοτεί βόμβες. Αυτός είναι δολοφόνος. Φανατικός είναι εκείνος που αποδέχεται πως ένα «ιερό βιβλίο» καθορίζει, άκριτα, όλη την πορεία της ζωής του, είτε λέγεται «Κοράνι», είτε «Βίβλος», είτε «Κεφάλαιο» του Μαρξ. Φανατικός είναι εκείνος που υπακούει στις εντολές του Θεού του και αυτών που δηλώνουν εκπρόσωποί του επί γης. Κυρίως αυτών. Όπως λοιπόν βλέπεις μια «δική μας» με τον κότσο, τις φαβορίτες, τα σκούρα ρούχα, τη χοντρή κάλτσα και τα μαύρα μοκασίνια και καταλαβαίνεις ότι είναι «θεούσα», έτσι ακριβώς αυτοπροσδιορίζεται η μαντηλοφορούσα μουσουλμάνα. «Θα απαγορεύσεις το ντύσιμο και της θεούσας;», θα ρωτήσει ο κλασικός ηλίθιος. Όχι, ηλίθιε. Γιατί βόμβες δεν βάζει ούτε η «Ζωή» ούτε ο «Σωτήρ». Οι μαχητές του Αλλάχ βάζουν.

Το κλειδί λοιπόν είναι η μαντήλα! Όπως όταν χειρουργείται ένας καρκινικός όγκος, αφαιρείται και υγιής ιστός περιμετρικά, το ίδιο πρέπει να γίνει κι εδώ: περιμετρικά των τζιχαντιστών βρίσκονται όσοι ακολουθούν απαρέγκλιτα τις ενδυματολογικές (και όχι μόνον) επιταγές του Ισλάμ στην καθημερινότητά τους. Μπορεί κάποιοι να το κάνουν απλώς λόγω εθίμου και παράδοσης. Λυπάμαι, θα τους πάρει κι αυτούς η μπάλα, όπως η χημειοθεραπεία χτυπάει και υγιή κύτταρα. Δεν γίνεται αλλιώς. Όμως ανάμεσα τους είναι και οι (πάρα πολλοί) άλλοι που λειτουργούν ως προθάλαμος του τζιχαντισμού: αυτοί, ας πούμε, που δεν επιδοκιμάζουν την επιδρομή, αλλά… κατανοούν την «ιερή αγανάκτηση» των δολοφόνων των δημοσιογράφων της Charlie Hebdo. Αυτοί που ξέρουν, αλλά δεν μιλάνε. Αυτοί που προτιμούνε τη σαρία στις δημοσκοπήσεις. Σίγουρα, πάντως, δεν είναι οι φορείς μιας εκκοσμικευμένης εκδοχής του Ισλάμ που θεωρούν τις κανονιστικές διατάξεις της θρησκείας τους ξεπερασμένες. Απαγορεύοντας τη μαντήλα, πετυχαίνεις με έναν σμπάρο τρία τρυγόνια: δίνεις διέξοδο σε όσους, και κυρίως όσες, υιοθετούν αυτήν την ενδυμασία από τον φόβο της απόρριψης από την οικογένεια και τον περίγυρο, κάνεις τη μετανάστευση στην Ευρώπη απαγορευτική στους φανατίλες και ταυτόχρονα ωθείς τους ήδη ακραίους «Ευρωπαίους» μουσουλμάνους στο να αντιδράσουν, άρα να εκδηλωθούν. Θα γίνουν διαδηλώσεις κατά της απαγόρευσης, έτσι δεν είναι; Καταγράφεις με κάμερα όλους τους διαδηλωτές και, χωρίς πολύ θόρυβο, τους ειδοποιείς έναν έναν ότι έχουν στερηθεί της υποκοότητάς τους και πρέπει μέσα σε 48 ώρες να εγκαταλείψουν τη χώρα. Φυσικά έχεις ήδη περάσει νόμο που αντιμετωπίζει αυτού του είδους τις αντιδράσεις ως ιδιώνυμο έγκλημα κατά του πολιτεύματος.

Σε κατάσταση ειρήνης θα υπήρχαν, και δικαίως, πολλές ενστάσεις για τέτοιες λύσεις. Όμως σε καιρό πολέμου γίνονται πολύ χειρότερα. Όταν έγινε η ιαπωνική επίθεση στο Περλ-Χάρμπορ και οι ΗΠΑ μπήκαν στον Β’ Π.Π., υπήρχαν πολλοί Αμερικανοί ιαπωνικής καταγωγής. Μόνο οι δεύτερης και τρίτης γενιάς, που διέθεταν αμερικανική υπηκοότητα, ήταν 80.000, σχεδόν όλοι κάτοικοι της δυτικής ακτής. Το πιθανότερο είναι οι περισσότεροι από αυτούς να ήταν φιλειρηνικοί και αφοσιωμένοι στην νέα τους πατρίδα. Όμως, σίγουρα, κάποιοι ανάμεσά τους –πολλοί, λίγοι, ποτέ δεν θα μάθουμε– ήταν έτοιμοι να γίνουν επίγειοι καμικάζι, αν τους διέταζε ο «θεός» Χιροχίτο. Υπήρχε χρόνος για ξεδιάλεγμα; Ούτε για αστεία! Έτσι ο Ρούσβελτ συνέλαβε 5.000 ηγέτες των ιαπωνικών κοινοτήτων και εκτόπισε ή ενέκλεισε σε στρατόπεδα στο εσωτερικό της χώρας πάνω από 100.000 άτομα ιαπωνικής καταγωγής. Υπήρξαν αντιδράσεις; Φυσικά –και εντονότατες. Το θέμα έφτασε μέχρι το Ανώτατο Δικαστήριο μετά από προσφυγή του Ιαπωνοαμερικανού δεύτερης γενιάς, από την Καλιφόρνια, Φρεντ Κορεμάτσου. Είχε δίκαιο; Από την οπτική γωνία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, απόλυτο! Αλλά, είπαμε, η Αμερική ήταν σε πόλεμο. Έτσι το Ανώτατο Δικαστήριο, το 1944, επικύρωσε το διάταγμα του Ρούσβελτ,αναγνωρίζοντας ότι σε έκτακτες συνθήκες κινδύνου δικαιολογούνται έκτακτες αποφάσεις. Για την ιστορία: ο Κορεμάτσου ήταν σκληρό καρύδι. Περίμενε την κατάλληλη συγκυρία και το 1980 επί Κάρτερ ανακίνησε το θέμα για να δικαιωθεί τελικά, το 1983! Ο πόλεμος όμως είχε τελειώσει. Η Δημοκρατία είχε νικήσει.

Από τα κράτη της Ευρώπης μόνο η Γαλλία, προσηλωμένη στον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους, απαγορεύει τη μαντήλα στα σχολεία, όχι όμως και σε δημόσιους χώρους, παρότι δέχεται πιέσεις για να το κάνει. Ποια είναι μια από τις οργανώσεις που την πιέζουν; Οι «Μουσουλμάνες χωρίς Μαντήλα»! Οι γυναίκες, οι σύγχρονοι σκλάβοι σε αυτήν την ανδροκρατούμενη, σωβινιστική, δουλοκτητική «θρησκεία», μπορούν να γίνουν οι καλύτεροι σύμμαχοι της δημοκρατίας στον πόλεμο εναντίον της βαρβαρότητας. Άλλωστε οι φανατικοί απειλούν, με την ποινή του θανάτου, πρωτίστως τους δυτικοποιημένους «δικούς τους», που τους θεωρούν αποστάτες. Η καθολική απαγόρευση της ισλαμικής μαντήλας θα στείλει κι ένα μήνυμα στους Ευρωπαίους πολίτες: ότι επιτέλους οι ηγέτες μας αναγνωρίζουν ότι η Ευρώπη είναι το δικό μας σπίτι κι έχουμε κάθε δικαίωμα στο σπίτι μας εμείς να αποφασίζουμε πώς θα ζήσουμε, πώς θα ντυνόμαστε και ποιους θα δεχόμαστε. Σε όποιους αρέσει. Όσοι θέλουν να επιβάλουν στην Ευρώπη τον σκοταδιστικό τους μεσαίωνα δεν έχουν καμία θέση εδώ.

Ποιος όμως θα τα κάνει όλα αυτά; Κακά τα ψέματα: μια ενωμένη, στα χαρτιά μόνο, άτολμη και πλαδαρή Ευρώπη με 28 πρωθυπουργούς, 28 υπουργούς εσωτερικών, 28 μυστικές υπηρεσίες, 28 αστυνομίες, 28 στρατούς, 28 νομοθεσίες και 28 υπηρεσίες φύλαξης συνόρων δεν έχει καμία πιθανότητα να νικήσει. Θα είναι σουρωτήρι. Ευάλωτη κι εκτεθειμένη στις επιδιώξεις οποιουδήποτε!

Η φύση αντιπαθεί το κενό και ίσως να διαθέτει σαρδόνιο χιούμορ: η ισλαμική απειλή προωθεί, μέσω του φόβου, την ευρωπαϊκή ενοποίηση περισσότερο από ότι οι ιδέες του Σουμάν. Ας εκμεταλλευτούμε τουλάχιστον αυτήν την ευκαιρία.

28/3/2016
http://www.liberal.gr/forum/sxoliasmos_arthron/2016/I_%C2%ABchimeiotherapeia%C2%BB_tis_mantilas.html




Απάντηση στη «Χημειοθεραπεία* της Μαντήλας»

Του  Γιώργου Καραβάνα

Σπανίως σχολιάζω άρθρα άλλων αρθρογράφων. Η περίπτωση αυτή ωστόσο είναι διαφορετική. Πρώτον επειδή ο Θάνος Τζήμερος δεν είναι κάποιος χαζός, που απλώς λέει ανοησίες και δεύτερον επειδή αυτά που λέει επηρεάζουν πολλούς, γύρω από ένα ζήτημα που συζητιέται διεθνώς όλο και περισσότερο και κινδυνεύει να τινάξει στον αέρα τα θεμέλια του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, για το οποίο χρειάστηκε πολύς κόπος και πολύ αίμα. Σήμερα τα θεμέλια αυτά κινδυνεύουν περισσότερο από ποτέ, κυρίως από αυτούς που νομίζουν πως τα προστατεύουν.

Πριν απαντήσω σημείο προς σημείο στο άρθρο του «η χημειοθεραπεία της μαντήλας» οφείλω να αναγνωρίσω κάτι στον συγγραφέα: ο Θάνος Τζήμερος δεν φοβάται να καταθέσει ρηξικέλευθες προτάσεις. Δεν φοβάται να ρίξει ιδέες στο τραπέζι. Κι αυτό είναι καταρχήν θετικό. Τον ξεχωρίζει από τη μεγάλη πλειοψηφία των σημερινών πολιτικών. Προτάσεις ωστόσο, που κάποιες φορές μοιάζουν απρόσεκτες, απροετοίμαστες, ελάχιστα δουλεμένες. Σαν ας πούμε τις προτάσεις του Μάρδα… Η επιχειρηματολογία θυμίζει μαθητή, που ξέρει και καταλαβαίνει την Άλγεβρα, του ξεφεύγουν ωστόσο κατά καιρούς μικρά αλλά σημαντικά λαθάκια στα πρόσημα. Λαθάκια, που όμως οδηγούν την άσκηση σε παράλογα συμπεράσματα.

1. «…Άρα οφείλεις να δεις αυτόν τον πόλεμο σε ένα εντελώς καινούργιο πλαίσιο, ξεκινώντας από το μοναδικό δεδομένο: αυτοί που μας επιτίθενται είναι μουσουλμάνοι...»

Ας βάλουμε στη θέση των μουσουλμάνων μιαν άλλη ομάδα. Να συγκρίνουμε ας πούμε τα ποσοστά εγκληματικότητας των μαύρων στις ΗΠΑ και να συμπεράνουμε πως «υπάρχει στο χρώμα αυτό, μια εγγενής ροπή προς τη βία». Πού θα οδηγούσε αυτό το συμπέρασμα; Πού οδήγησε; Κάτι ανάλογο λέγαμε για τους αλβανούς πρόσφυγες στην Ελλάδα. Μετρούσαμε τα ποσοστά εγκληματικότητας ανάλογα με τον πληθυσμό. Λες και θα ήταν λογικό οικονομικοί μετανάστες που ήρθαν εξαθλιωμένοι στην Ελλάδα, να έχουν τα ίδια ποσοστά εγκληματικότητας με τον ντόπιο πληθυσμό. Τι συμβαίνει σήμερα; Θεωρώ την ιστορία των αλβανών μεταναστών στην Ελλάδα παράδειγμα success story πληθυσμιακής και οικονομικής ενσωμάτωσης. Καμία διαφορά πλέον με τους ντόπιους. Δεν είναι η φυλή ή το θρήσκευμα που κυρίως οδηγούν τις συμπεριφορές. Είναι το γενικότερο κοινωνικό, οικονομικό και μορφωτικό περιβάλλον.

2. «…Προφανώς, σε έναν πόλεμο θέλουμε να νικήσουμε. Τι σημαίνει, όμως, νίκη στην περίπτωσή μας; Όχι μόνο σύλληψη των συνεργατών των βομβιστών ή των επόμενων, στην επετηρίδα, «μαρτύρων του Αλλάχ». Νίκη είναι να επιστρέψει η ζωή μας στην καθημερινότητά της. Όχι μόνο να μην ανατινάζονται πια βομβιστές αυτοκτονίας, αλλά να μην φοβάσαι ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί».

Θυμίζει γριές που συζητούν στη γειτονιά για τα παλιά χρόνια. «Εμείς δεν φοβόμασταν τότε μην μας χτυπήσει αυτοκίνητο. Μόνο γαϊδούρια είχαμε στο χωριό. Από τότε που βγήκαν τα αυτοκίνητα, ζούμε με το φόβο». Τα χρόνια που ονειρεύονται ορισμένοι απλώς δεν θα ξανάρθουν. Οι κοινωνίες μας γίνονται ολοένα και πιο σύνθετες, οι κίνδυνοι αυξάνουν. Κίνδυνοι που προέρχονται από παντού: όχι μόνο από τον επίδοξο τρομοκράτη, αλλά κι από τον σχιζοφρενή πιλότο της GermanWings. Αυξάνουν όμως και οι τεχνικές λύσεις εναντίον αυτών των φόβων. Αυξάνουν και τα προτερήματα του να ζεις σε έναν πολύπλοκο κόσμο. Στην τελική, υπάρχει πάντα και εναλλακτική: κανένας τρομοκράτης δεν θα χτυπήσει ποτέ κωμόπολη ή μικρό χωριό. Αν ο φόβος είναι το βασικό σου πρόβλημα, υπάρχουν επιλογές.

3. «…Ο ευρωπαϊκός πολιτισμός βασίζεται στην εμπιστοσύνη μεταξύ των πολιτών».

Ο ευρωπαϊκός πολιτισμός δεν βασίζεται στην εμπιστοσύνη μεταξύ των πολιτών. Δεν υπάρχει πουθενά γραμμένο αυτό. Ο ευρωπαϊκός πολιτισμός βασίζεται στα ανθρώπινα δικαιώματα, στη Δημοκρατία και στην επιβολή του νόμου.

4. «…Εδώ αρχίζουν τα πολύ δύσκολα. Είναι δυνατόν να ξαναγυρίσουμε στην ήρεμη καθημερινότητά μας, όταν το 60% των Ευρωπαίων μουσουλμάνων πιστεύει ότι «όλοι οι μουσουλμάνοι πρέπει να επανέλθουν στις ρίζες του Ισλάμ»… …Ήρθε η ώρα να το πούμε έξω από τα δόντια: δεν μπορούμε να ζήσουμε μαζί τους! Και για να μην θεωρηθώ μεροληπτικός, δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε ούτε με τους οπαδούς του Πειραιώς ή του Καλαβρύτων αν ήταν το 60%...»

Νάτο το λαθάκι στο «πρόσημο»! Ο συλλογισμός είναι σωστός: όντως δεν θα μπορούσαμε να γυρίσουμε στην ήρεμη πραγματικότητά μας αν οι οπαδοί του Πειραιώς και του Καλαβρύτων ήταν το 60%. Ούτε με τους μουσουλμάνους που πιστεύουν ότι «όλοι οι μουσουλμάνοι πρέπει να επανέλθουν στις ρίζες του Ισλάμ», αν ήταν το 60%… Μα είναι τόσοι; Τόσοι είναι, μας λέει ο Θάνος! Λάθος. Είναι το 60% των ευρωπαίων μουσουλμάνων, που όμως αντιπροσωπεύουν περίπου το 6% του ευρωπαϊκού πληθυσμού! Άλλο πράγμα το 60%, άλλο πράγμα το 60% του 6%...! Ε με τόσους, μάλλον μπορούμε να ζήσουμε. Ήδη ζούμε με πολύ περισσότερους παλαβούς. Σύμφωνα με έρευνα της Kappa Research το 62,5% του συνόλου του ελληνικού πληθυσμού πιστεύει στο «μάτι» και στο «ξεμάτιασμα», το 43,8% στον «Σατανά» και το 55,8% στη θεϊκή προστασία, αν κάνεις το σταυρό σου όταν περνάς μπροστά από εκκλησία. Ποσοστό γύρω στο 38,5% πιστεύει στους εξωγήινους. Ας μην αναφερθώ σε όσους πιστεύουν πως τα εμβόλια προκαλούν αυτισμό κι αρνούνται να εμβολιάσουν τα παιδιά τους, θέτοντας έτσι τα ίδια και τον υπόλοιπο πληθυσμό σε πραγματικό και μετρήσιμο κίνδυνο.

5. «…Αν οι ισλαμιστές δεν βιαζόντουσαν, η Ευρώπη θα γινόταν χαλιφάτο το 2040 χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Απλώς γεννώντας 6-8 παιδιά η κάθε οικογένεια, όπως κάνουν τώρα».

Η συλλογιστική αυτή εμφανίζεται, σε διάφορες μορφές, σε όλο το κείμενο: παίρνει – λανθασμένα - ως δεδομένο, ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν! Κι όμως, οι γιαγιάδες των περισσότερων από εμάς, είχαν 5,7 ή και 10 παιδιά η καθεμία, τάση ωστόσο που αναστράφηκε κάτω από τις πιέσεις (αλλά και τις ανέσεις) της σύγχρονης ζωής. Η γέννηση πολλών ή λίγων παιδιών δεν καθορίζεται τόσο από πολιτισμικά κριτήρια όσο από ζητήματα της οικονομίας και της καθημερινότητας. Αν ήταν μόνο ζήτημα πολιτισμού, οι μανάδες μας θα είχαν επίσης όπως και οι δικές τους μαμάδες, από καμιά ντουζίνα παιδιά η καθεμία. Αλλά δεν έχουν! Και δεν είναι επειδή άλλαξαν θρησκεία ή πολιτισμό. Οι χριστιανοί Κενυάτες κάνουν περισσότερα παιδιά από τους μουσουλμάνους δεύτερης και τρίτης γενιάς στη Γαλλία.

6. «…Το φανατικό Ισλάμ λειτουργεί ακριβώς όπως ο καρκίνος, σκοτώνοντας το ευρωπαϊκό σώμα, χωρίς να αγωνιά για τη δική του κατάληξη…»

Εδώ ο Θάνος έχει δίκιο: είναι πάντα δυσκολότερο να αντιμετωπίσεις έναν εχθρό που είναι αποφασισμένος να πεθάνει σε σχέση με αυτόν που φοβάται το θάνατο. Το αντιμετώπισαν οι Αμερικάνοι εναντίων των Ιαπώνων. Δυσκολότερο ναι, αλλά όχι αδύνατο. Ειδικά όταν τα νούμερα είναι τόσο συντριπτικά υπέρ σου. Σε κάθε περίπτωση, η λύση δεν είναι να αναστείλεις ή να καταργήσεις τις δικές σου πολιτισμικές αξίες, που έχουν ως θεμέλιο την ατομική αντί της συλλογικής ευθύνης. Γιατί τότε τον πόλεμο τον έχεις ήδη χάσει, πριν ακόμα αρχίσει.

7. «…φυλάκιση ή απέλαση για τους τελειωμένους φανατικούς και εξάρθρωση των μηχανισμών αναπαραγωγωγής τους. Καθολική απαγόρευση όλων των ισλαμικών σχολείων».

Πως ορίζεται ο «τελειωμένος φανατικός»; Φυλάκιση ποιών; Των μεταναστών; Και με τους ήδη ευρωπαίους πολίτες τι γίνεται; Φυλάκιση λόγω απόψεων; Κατάργηση σχολείων; Και με τα δικά μας Κατηχητικά τι θα κάνουμε; Με τα «σχολεία» της Χ.Α.; Με τους δικούς μας φανατικούς που ονειρεύονται ομαδικούς βιασμούς αλλοθρήσκων στην Πόλη; Με τους «τελειωμένους» ακροαριστερούς επαναστάτες και φιλοχουντικούς νοσταλγούς, που ανοιχτά υποστηρίζουν την αλλαγή του πολιτεύματος δια των όπλων, τι θα κάνουμε; Θα τους απελάσουμε κι αυτούς; Πού; Και τελικά, η καθημερινότητά μας σήμερα στην Ελλάδα, από ποιους κινδυνεύει περισσότερο; Πόσους θανάτους είχαμε από τη 17Ν, πόσους κατά την 7ετία αλλά και παλιότερα από ιδεολογικούς φανατικούς και πόσους από φανατικούς μουσουλμάνους;

8. «…Όπως λοιπόν βλέπεις μια «δική μας» με τον κότσο, τις φαβορίτες, τα σκούρα ρούχα, τη χοντρή κάλτσα και τα μαύρα μοκασίνια και καταλαβαίνεις ότι είναι «θεούσα», έτσι ακριβώς αυτοπροσδιορίζεται η μαντηλοφορούσα μουσουλμάνα. «Θα απαγορεύσεις το ντύσιμο και της θεούσας;», θα ρωτήσει ο κλασικός ηλίθιος. Όχι, ηλίθιε. Γιατί βόμβες δεν βάζει ούτε η «Ζωή» ούτε ο «Σωτήρ»…»

Η  ΧΑ βάζει; Η 17Ν; Θα συλλάβουμε όλους όσους έχουν ξυρισμένο κεφάλι; Θα συλλάβουμε όσους έχουν μακριά μαλλιά και μούσια; Όσους, έστω, έχουν χτυπήσει τατουάζ στο μπράτσο το σφυροδράπανο και τον αγγιλωτό σταυρό; Ανοησίες! Έχω δει πολλούς ανθρώπους να αλλάζουν. Ακόμα κι όταν «δηλωμένα» και μόνιμα είσαι θεούσα της μίας ή της άλλης θρησκείας, αυτό ουδόλως σημαίνει πως θα προβείς σε βιαιοπραγίες. Είτε αυτές αφορούν σε αυτοανατίναξη είτε αφορούν σε κάψιμο κινηματογράφου που τολμά να προβάλει τον «Τελευταίο Πειρασμό». Άλλωστε τα ίδια τα στοιχεία που ο Θάνος επικαλείται, τον διαψεύδουν: τα ιδιαίτερα υψηλά ποσοστά των ευρωπαίων ισλαμιστών που «θεωρούν το Ισλάμ βασική συνιστώσα της ζωής τους», έρχονται σε αντίθεση με τα συντριπτικά λιγότερα περιστατικά τρομοκρατικής βίας στην Ευρώπη. Μόλις το 0,001% των μουσουλμάνων μεταναστών ελέγχονται για σχέσεις με την τρομοκρατία, σύμφωνα με τον Δ/ντη της Europol. Σαν να λέμε, 1 στους 100.000. 

9. «…Μπορεί κάποιοι να το κάνουν απλώς λόγω εθίμου και παράδοσης. Λυπάμαι, θα τους πάρει κι αυτούς η μπάλα».

Συγγνώμη αλλά αυτό είναι Φασισμός. Τίποτα λιγότερο.

10. «…Σε κατάσταση ειρήνης θα υπήρχαν, και δικαίως, πολλές ενστάσεις για τέτοιες λύσεις. Όμως σε καιρό πολέμου γίνονται πολύ χειρότερα».

Στα θετικά της επιχειρηματολογίας, το «…και δικαίως». Ας δούμε όμως λίγο και την υπόλοιπη επιχειρηματολογία. Πράγματι σε καιρό πολέμου γίνονται πολύ χειρότερα. Είμαστε όμως σε πόλεμο; (μιλώ για το εσωτερικό της Ευρώπης). Και πώς ορίζεται αυτός; Πώς αποφασίζεις ας πούμε αν ένας αριθμός θυμάτων προέρχεται από «πόλεμο», από «ευρεία εσωτερική διαμάχη» ή από «ταραχές»; Συνήθως είναι το μέγεθος του αριθμού, που το καθορίζει. Πόσα λοιπόν είναι τα θύματα της ισλαμικής τρομοκρατίας επί ευρωπαϊκού εδάφους; Είναι μερικές εκατοντάδες τα 5-10 τελευταία χρόνια; Πόσα είναι τα θύματα από οδηγούς υπό την επήρεια αλκοόλ; Τάξεις μεγέθους περισσότερα! Πολλές χιλιάδες! Μετέχει κάποιου άλλου πολιτισμού αυτός που όντας μεθυσμένος αποφασίζει να οδηγήσει; Ναι! Μετέχει ενός πολιτισμού που απαξιεί για τους νόμους και τις ζωές των υπολοίπων. Πόσα θύματα σε ολόκληρη την Ευρώπη από κακοποίηση γυναικών και ανηλίκων από συζύγους και γονείς; Πόσα τα θύματα τράφικιγκ γυναικών; Ανήκουν όλοι αυτοί σε κάποιον άλλο πολιτισμό; Ναι! Ανήκουν σε έναν πολιτισμό που δεν αναγνωρίζει την αυτοδιάθεση των ανθρώπων. Που δεν αναγνωρίζει δικαιώματα παιδιών και γυναικών. Όλοι αυτοί αναμφισβήτητα είναι εχθροί του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Τι θα λέγατε αν προβαίναμε σε προληπτικές συλλήψεις και απελάσεις όσων έχουν «φτιαγμένη» εξάτμιση και «χαμηλωμένα» ζαντολάστιχα; Θα ήταν κάτι τέτοιο δικαιολογημένο στις συνθήκες του «πολέμου της ασφάλτου»; Κι όμως οι πιθανότητες να χάσεις το παιδί σου από μεθυσμένο οδηγό, είναι πολύ περισσότερες από το να το χάσεις από φανατικό μουσουλμάνο. Αλήθεια εκείνος ο Νορβηγός ακροδεξιός πόσους είχε σκοτώσει; Ξέρετε πόσοι ευρωπαίοι συμμερίζονται τις απόψεις του (παρόμοιες με αυτές του κυρίου Τζήμερου); Απέλαση;  

11. «…η Γαλλία, προσηλωμένη στον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους, απαγορεύει τη μαντήλα στα σχολεία, όχι όμως και σε δημόσιους χώρους, παρότι δέχεται πιέσεις για να το κάνει. Ποια είναι μια από τις οργανώσεις που την πιέζουν; Οι «Μουσουλμάνες χωρίς Μαντήλα»!»

Ιδού και η λύση! Οι άνθρωποι αλλάζουν. Δεν είναι γενετικώς προγραμματισμένοι για τη μία ή την άλλη συμπεριφορά, ούτε είναι τελεσίδικα καθορισμένοι από τις θρησκευτικές ή πολιτικές τους πεποιθήσεις. Μερικοί όντως δύσκολα αλλάζουν! Αυτό όμως δεν αρκεί για προληπτικές διώξεις. Ούτε των ίδιων ούτε πολύ λιγότερο των παιδιών τους. Κάτι τέτοιο, έχει συνήθως αντίθετα αποτελέσματα. Ιδιαίτερα οι μουσουλμάνες γυναίκες που ζουν σε δυτικοευρωπαϊκές χώρες – όπως επιβεβαιώνει ο Τζήμερος κι όπως κι ο ίδιος διαπίστωσα κατά την 4ετή διαμονή μου στη Γαλλία - βλέπουν ξεκάθαρα τα οφέλη μιας πιο ανοιχτής και πιο ανεκτικής κοινωνίας. Επιλέγουν τη γλώσσα της νέας πατρίδας τους κι όχι των γονιών τους. Επιλέγουν τα λιγότερα παιδιά. Επιλέγουν τη μόρφωση κι όχι την οικογενειακή καταπίεση. Μήπως να θυμίσω, πως λίγες δεκαετίες πριν στην ελληνική ύπαιθρο, τα κορίτσια αποθαρρύνονταν ως και απαγορεύονταν να σπουδάζουν; Ο κόσμος αλλάζει και δεν υπάρχει κανένας λόγος να θεωρούμε πως το δικό μας δόγμα είναι περισσότερο ανεκτικό στις αλλαγές απ’ ότι τα υπόλοιπα δόγματα. Όλα τα δόγματα είναι εξ ορισμού υπέρ της συντήρησης – ακούστε τα λόγια των δικών μας επισκόπων. Οι περισσότεροι νέοι, απλώς επιλέγουν να τους αγνοούν. Ή και όχι! – αυτό δεν σημαίνει πως θα γίνουν τρομοκράτες.

12. «…η Ευρώπη είναι το δικό μας σπίτι κι έχουμε κάθε δικαίωμα στο σπίτι μας εμείς να αποφασίζουμε πώς θα ζήσουμε, πώς θα ντυνόμαστε…»

Ορθό! Κι έχουμε αποφασίσει προ πολλού! Θα ζούμε και θα ντυνόμαστε όπως θέλει ο καθένας ξεχωριστά, στο βαθμό που αυτό δεν στερεί κάποια βασική ελευθερία από τους υπόλοιπους. Τελεία. Και κάτι ακόμα: όταν προσπαθείς να επιβάλλεις, συνήθως έχεις τα αντίθετα αποτελέσματα, ειδικά όταν ο μετανάστης νιώθει ακόμα «πρόσφατος» στην κοινωνία σου. Να είστε βέβαιοι πως αν υπήρχε κάποιος νόμος που επέβαλλε σε έλληνες μετανάστες να ντύνονται ή να συμπεριφέρονται με κάποιον συγκεκριμένο τρόπο, απαγορεύοντας τον δικό τους, θα είχαμε ακόμα ανθρώπους με φουστανέλες στην Αστόρια… Και είναι λογικό! Κάθε δράση γεννά αντίδραση. Όταν μάλιστα η δράση είναι αδικαιολόγητη, η αντίδραση είναι εντονότερη. Η γαλλική απαγόρευση της μαντήλας είναι λανθασμένη. Είναι η μαντήλα σύμβολο της γυναικείας καταπίεσης; Βεβαίως και είναι! Κι επειδή είναι, αργά ή γρήγορα μια κοπέλα που ζει σε μια ελεύθερη χώρα θα την βγάλει. Όπως έβγαλαν οι ελληνίδες τις μάλλινες κάλτσες και φόρεσαν καλσόν τη δεκαετία του 60. Όσο κι αν τις απαγόρευαν ή και τις έδερναν οι πατεράδες τους. Αν όμως επιβάλλεις το καλσόν, αν απαγορεύσεις τη μακριά φούστα και καταστήσεις το μίνι υποχρεωτικό, οι αντιδράσεις θα είναι εντονότατες και σε έναν βαθμό δικαιολογημένες. Δεν μπορείς να πείσεις τη μουσουλμάνα για την πολιτιστική σου ανωτερότητα, όταν και τα δικά σου ιερά κείμενα μιλούν για την ανωτερότητα του άνδρα! Καταλαβαίνει ότι απλώς επιδιώκεις να της επιβληθείς πολιτισμικά, όπως ακριβώς ένιωσε ο έλληνας όταν προσπάθησαν να του απαγορεύσουν το κοκορέτσι! Η εξέλιξη θέλει το χρόνο της, κι αυτός είναι διαφορετικός για κάθε άτομο και κάθε οικογένεια, χριστιανών ή μουσουλμάνων. Ο χρόνος δουλεύει πάντα υπέρ της ελευθερίας. Ο βιασμός του δεν είχε ποτέ καλά αποτελέσματα.

[Σαν να ακούω ήδη τον Θάνο να φωνάζει από μακριά: καλές οι αναλύσεις - καμιά πρόταση έχετε;]

Λύσεις υπάρχουν. Είναι από αυτές που ο κος Τζήμερος απεχθάνεται: λύσεις που παίρνουν χρόνο, που δεν λειτουργούν ως μαγικά ραβδιά, που δεν επιχειρούν να λύσουν λεπτά προβλήματα με χοντρά εργαλεία. Βήμα 1: Στο εσωτερικό, αστυνόμευση και καταστολή. Business as usual, σεβόμενοι την ευρωπαϊκή νομοθεσία και με χρήση κάθε μέσου, που προσφέρει η σύγχρονη τεχνολογία. Στο εξωτερικό, αποφασιστική και συντονισμένη χρήση κάθε συμβατικού στρατιωτικού μέσου, για πάταξη των τρομοκρατών. Βήμα 2: περαιτέρω εκοσμίκευση των ευρωπαϊκών θεσμών και κοινωνιών. Δεν μπορεί να σε ενοχλεί ο δικός μου θρησκευτικός φανατισμός και να κλείνεις τα μάτια στον δικό σου, με το επιχείρημα ότι ο δικός σου είναι πιο ήπιος και πιο «πολιτισμένος». Δεν μπορεί να σε ενοχλεί η δική μου μαντήλα και να μην σε ενοχλεί η μαντήλα που φορά η Παρθένος σε όλες τις απεικονίσεις της. Δεν μπορεί να σε ενοχλούν τα δικά μου θρησκευτικά σύμβολα και τα δικά σου να βρίσκονται σε κάθε δημόσια υπηρεσία. Βήμα 3: ενδιάμεσο status και στενή επιτήρηση (ποινικό μητρώο) για τους μετανάστες πρώτης γενιάς – απέλαση των παραβατών του νόμου (αλλά σε καμία περίπτωση «προληπτικά») Βήμα 4: Ευρωπαϊκή παιδεία, με έμφαση στις αξίες της Ελευθερίας, του απόλυτου σεβασμού του Νόμου, του Κοσμικού χαρακτήρα του κράτους και της Ανεκτικότητας στο διαφορετικό. Δεν έχουμε λόγο να πιστεύουμε πως τα πλεονεκτήματα αυτών των αξιών δεν θα είναι ορατά στους υπόλοιπους ανθρώπους – αρκεί να τα υπηρετούμε τίμια, αμερόληπτα, με συνέπεια και υπομονή. Η Ευρώπη, όπως και η Αμερική παλιότερα, δεν μπορεί να παραμείνει αμιγώς χριστιανική. Αν θέλει να αντέξει στον διεθνή ανταγωνισμό, θα μετατραπεί σε πολυεθνική κοινωνία, με αναπόφευκτο συνεπακόλουθο την θρησκευτική ποικιλία. Τα κράτη και η Ευρώπη ως σύνολο, οφείλουν να στέκονται διοικητικά ουδέτερες προς όλες τις εθνικές καταγωγές και όλα τα θρησκεύματα των πολιτών τους.

Είπε κι ένα σωστό ο Θάνος, με το οποίο συμφωνώ απόλυτα: «Κακά τα ψέματα: μια ενωμένη, στα χαρτιά μόνο, άτολμη και πλαδαρή Ευρώπη με 28 πρωθυπουργούς, 28 υπουργούς εσωτερικών, 28 μυστικές υπηρεσίες, 28 αστυνομίες, 28 στρατούς, 28 νομοθεσίες και 28 υπηρεσίες φύλαξης συνόρων δεν έχει καμία πιθανότητα να νικήσει. Η ισλαμική απειλή προωθεί, μέσω του φόβου, την ευρωπαϊκή ενοποίηση περισσότερο από ότι οι ιδέες του Σουμάν. Ας εκμεταλλευτούμε τουλάχιστον αυτήν την ευκαιρία». Έστω κι αν η «απειλή» δεν έχει στην πραγματικότητα τις διαστάσεις που της αποδίδουν, συμπληρώνω εγώ.

* Στο κείμενο του, μάλλον άθελά του ο ΘΤ μπερδεύει τη «χημειοθεραπεία» με τη «χειρουργική αντιμετώπιση» του Καρκίνου. Γλώσσα λανθάνουσα, μια και η παλιότερη άποψη των χειρουργών πως «όσο περισσότερο κόψεις γύρω από τον όγκο, τόσο μικρότερη η πιθανότητα να σου ξεφύγουν καρκινικά κύτταρα» απεδείχθη λανθασμένη (αφού όμως πρώτα άφησε χιλιάδες ανθρώπους αχρείαστα πετσοκομμένους) με  τις στατιστικές να δείχνουν πως η όλο και ευρύτερη εκτομή παρακείμενων υγιών ιστών, όχι μόνο δεν βελτιώνει αλλά σε κάποιες περιπτώσεις χειροτερεύει την πρόγνωση της ασθένειας. Ο Καρκίνος είναι συστημική κι όχι εστιακή νόσος.

 Γιώργος Καραβάνας,
Μορ. Βιολόγος και διδάκτωρ Γενετικής.
1/4/2016
http://www.liberal.gr/arthro/40034/epikairotita/2016/apantisi-sti-isonchimeiotherapeia-tis-mantilassin.html




Η μαντίλα της παραστάτριας

 Του Νίκου Σαραντάκου

Τις τελευταίες μέρες το ιστολόγιο είχε κάνει ένα διάλειμμα από την (ζοφερή) επικαιρότητα και πήρε χαρακτήρα επετειακό, αφού είχαμε άρθρα για την επανάσταση του 1821. Ξαναπιάνουμε σήμερα το νήμα της επικαιρότητας, με ένα συμβάν που συζητήθηκε πολύ και που έχει την αφετηρία του, ακριβώς, στον πρόσφατο γιορτασμό της 25ης Μαρτίου.

Κι άλλοι γιορτασμοί της εθνικής μας εορτής έχουν δώσει αφορμή για συζητήσεις, καθώς συνοδευτηκαν από μικρά ή μεγάλα γεγονότα, εκδηλώσεις διαμαρτυρίας ας πούμε ή τις ρατσιστικές ιαχές κάποιου επίλεκτου τμήματος ένστολων, αλλά η πρόσφατη συζήτηση έγινε με αφορμή τη μαθητική παρέλαση και όχι τη στρατιωτική και είχε να κάνει με την αμφίεση μιας μαθήτριας που παρέλασε.

Και άλλες φορές έχει σχολιαστεί η αμφίεση μαθητριών και καθηγητριών που παρελαύνουν, τούτη τη φορά όμως η κριτική δεν αφορούσε τα ψηλοτάκουνα ή τις πολύ κοντές φούστες, αλλά, αντιθέτως, το γεγονός ότι μια αριστούχα μαθήτρια από την Αίγυπτο, η Άγια Ιμπραήμ, μαθήτρια του 41ου Λυκείου (Πλατεία Αμερικής), παρέλασε, και μάλιστα ως παραστάτρια, φορώντας μακριά φούστα και το κεφάλι σκεπασμένο με το χιτζάμπ, το ισλαμικό κεφαλομάντιλο.

Το γεγονός σχολιάστηκε αρκετά στα κοινωνικά μέσα και στα κανάλια. Πολλοί, ίσως οι περισσότεροι που τοποθετήθηκαν, το είδαν θετικά. Αυτή είναι και η δική μου η γνώμη, αν και δεν συμμερίζομαι κάποιους κάπως μεγαλόστομους ή υπεραισιόδοξους ισχυρισμούς, όπως ας πούμε ότι αυτή η φωτογραφία (που έβαλα λίγο πιο πάνω) «τσακίζει τον ρατσισμό». Δυστυχώς, όπως έδειξαν οι γουρουνοκέφαλοι της Βέροιας, ο ρατσισμός καλά κρατεί.

Υπήρξαν ωστόσο και κριτικές, από δυο σκοπιές, που πολύ σχηματικά θα τις ονομάσω συντηρητική και φιλελεύθερη κριτική. Η συντηρητική κριτική εστιάζεται στο γεγονός ότι κακώς επιτράπηκε στη μαθήτρια να παρελάσει διότι η μαντίλα είναι θρησκευτικό σύμβολο «της χώρας της», και εφόσον στη χώρα της οι (αλλοδαπές, δυτικές) γυναίκες δεν μπορούν να κυκλοφορούν ξεμαντίλωτες ή να παρελαύνουν, δεν θα έπρεπε και εδώ να επιτραπεί στην αλλοδαπή μαθήτρια να παρελάσει. Λίγο ασυνάρτητη βρίσκω αυτή την κριτική, η οποία παραβλέπει το γεγονός ότι έχουμε και στη χώρα μας εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες μουσουλμάνους, επομένως το ποια στάση κρατάνε άλλες χώρες μάς είναι παντελώς αδιάφορο.  Και η Άγια άλλωστε, καθώς είναι γεννημένη στην Ελλάδα, δεν αποκλείεται σε λίγα χρόνια να πάρει την ελληνική υπηκοότητα, εφόσον η πατρίδα μας την αγκαλιάσει, όπως δείχνει μέχρι τώρα να έχει κάνει.

Η φιλελεύθερη, πάλι, κριτική, θεωρεί ότι κακώς επιτράπηκε στην Άγια να παρελάσει διότι η μαντίλα είναι σύμβολο υποταγής της γυναίκας. Κι αν αύριο εμφανιστεί μια μαθήτρια με μπούρκα; ρωτάει, ρητορικά, ίσως και υποκριτικά, ο Ανδρέας Πετρουλάκης,  ο οποίος θεωρεί ότι σε μια παρέλαση επιβάλλεται να υπάρχει ομοιομορφία, και ότι «τα κορίτσια μας σήμερα παρελαύνουν με ελαφρύ ρουχισμό διότι αυτό είναι το νεανικό πρότυπο μιας ευρωπαϊκής χώρας του 21ου αιώνα».

Παρόλο που συμφωνώ ότι η μαντίλα είναι ή μπορεί να είναι σύμβολο υποταγής της γυναίκας, η υπόλοιπη επιχειρηματολογία δεν με πείθει. Καταρχάς, στις μαθητικές παρελάσεις, καλώς ή κακώς, δεν υπάρχει ενδυματολογική ομοιομορφία, όπως ξέρουν καλά όσοι έχουν παρακολουθήσει -και όπως άλλωστε δείχνει ακόμα και η παραπάνω φωτογραφία. Είναι υποκριτικό (και μάλλον ρατσιστικό) να απαιτούμε ενδυματολογική ομοιομορφία μόνο από/για τη μία μουσουλμάνα παραστάτρια. Όσο για τον χειρισμό της υποθετικής μπούρκας, νομίζω ότι η στάση μας θα είναι ίδια με το υποθετικό μπικίνι ή το σορτσάκι ή το σκάφανδρο ή τα βατραχοπέδιλα: θα εφαρμόσουμε την κοινή λογική.

Η μαντίλα, βέβαια, είναι (και) θρησκευτικό σύμβολο. Αν όμως απαγορευτούν γενικώς τα θρησκευτικά σύμβολα στις παρελάσεις, τότε θα πρέπει να βγάλουν και τα σταυρουδάκια, όσοι και όσες τα φορούν, έστω κι αν αυτά φαίνονται λιγότερο. Και γενικά, αν εξοβελιστούν από την εκπαίδευση και τη δημόσια σφαίρα τα θρησκευτικά σύμβολα, θα πρέπει να φύγουν και οι ιερές εικόνες και οι εσταυρωμένοι από τα δημόσια κτίρια -προσωπικά δεν έχω αντίρρηση.

Ειδικά για το θέμα της Άγιας Ιμπραήμ νομίζω ότι καλώς δεν έγινε τίποτε -θα ήταν ολέθριο να της απαγορευτεί να παρελάσει έτσι όπως επέλεξε, και το γεγονός, χωρίς να είναι κοσμοϊστορικό, μάλλον θετικά λειτούργησε για το άνοιγμα της κοινωνίας μας. Θα μου πείτε: το επέλεξε πράγματι η μαθήτρια να φοράει μαντίλα; Ή μήπως της υποβλήθηκε από την οικογένεια, ή μήπως έτσι γαλουχήθηκε; Μα, κανένα έφηβο παιδί δεν αποφασίζει στο κενό, ανεπηρέαστο από μόδες, πρότυπα, πίεση της οικογένειας ή της παρέας. Είναι τάχα ανεπηρέαστες οι μαθήτριες και οι καθηγήτριες που διαλέγουν δωδεκάποντα τακούνια και μικροσκοπικές φούστες και γενικά εμφανίσεις που «μοιράζουν εγκεφαλικά», όπως είναι το ανόητο σλόγκαν;  Κι ο Πετρουλάκης άλλωστε πιο πάνω, λέει ότι υπάρχει ένα νεανικό πρότυπο που επιβάλλει τον ελαφρύ ρουχισμό.

Να πούμε πάντως ότι δεν είναι μόνο το Ισλάμ που θέλει τη γυναίκα με καλυμμένη την κεφαλή. Πρόκειται για παλιές παραδόσεις και διδαχές, πολύ πριν εμφανιστεί ο Μωάμεθ, που μάλιστα υπάρχουν και στον χριστιανισμό. Στην 1η επιστολή προς Κορινθίους, ο Απόστολος Παύλος, στο κεφάλαιο 11, είναι σαφέστατος (παραθέτω μεταφρασμένο το κείμενο):

Θέλω όμως επίσης να ξέρετε ότι η κεφαλή του κάθε άντρα είναι ο Χριστός, κεφαλή της γυναίκας είναι ο άντρας και κεφαλή του Χριστού είναι ο Θεός. Οι άντρες, όταν προσεύχονται ή προφητεύουν με κάλυμμα στο κεφάλι, ντροπιάζουν το Χριστό. Και κάθε γυναίκα που προσεύχεται ή προφητεύει χωρίς κάλυμμα στο κεφάλι, ντροπιάζει τον άντρα της, γιατί δε διαφέρει σε τίποτα από τη γυναίκα που έχει το κεφάλι της ξυρισμένο. (…) Ο άντρας δεν είναι υποχρεωμένος να σκεπάζει το κεφάλι του, γιατί είναι εικόνα και δόξα του Θεού, ενώ η γυναίκα είναι δόξα του άντρα.  Δε δημιουργήθηκε ο άντρας από τη γυναίκα, αλλά η γυναίκα από τον άντρα. Ούτε πλάστηκε ο άντρας για χάρη της γυναίκας, αλλά η γυναίκα για χάρη του άντρα. Γι’ αυτό, εξαιτίας των αγγέλων, η γυναίκα πρέπει να έχει στο κεφάλι της ένα σύμβολο της εξουσίας του άντρα της.

Δεν είναι λοιπόν το Ισλάμ που εγκαινίασε την ανισότητα των φύλων -είχε προηγηθεί ο χριστιανισμός.

 Άλλωστε, και στις δικές μας ευρωπαϊκές κοινωνίες μέχρι πολύ πρόσφατα οι γυναίκες κάλυπταν το κεφάλι τους με κεφαλομάντιλο, τσεμπέρι, φακιόλι. Κατά σύμπτωση μάλιστα, στην ίδια παρέλαση όπου ξεχώρισε η μαντίλα της Άγιας Ιμπραήμ, παρέλασαν και πολλές άλλες μαντιλοφορούσες, μερικές μάλιστα από τις οποίες για κάποιο λόγο κράδαιναν και δρεπάνια (όσο απουσιάζει το κλιμάκιο με τα σφυριά, είναι ακίνδυνες). Αλλά αυτές δεν ενόχλησαν διότι φορούσαν παραδοσιακές στολές (έστω και όχι και πολύ παραδοσιακά ψηλοτάκουνα).

Με τούτο δεν λέω ότι δεν με ενοχλεί, εστω και λίγο, η ιδέα της μαντίλας, η οποία, σε ορισμένες ισλαμικές κοινωνίες ασφαλώς είναι όργανο καταπίεσης των γυναικών αφού επιβάλλεται υποχρεωτικά. Ωστόσο, όπως έχει δείξει και η αρνητική πείρα της Γαλλίας, θέλει λεπτότητα ο χειρισμός του θέματος. Ας είμαστε άτεγκτοι με τις μπούρκες, αν και όταν φανούν, κι ας χειριστούμε με ανεκτικότητα και ευρυχωρία πνεύματος τις μαντίλες -και όσο λιγότερο γίνονται θέμα, τόσο λιγότερες θα είναι.

Αλλά εμείς εδώ λεξιλογούμε. Και λεξιλογώντας θα πρέπει να πούμε ότι ναι μεν λέμε για μαντίλα, αλλά το αραβικό όνομα είναι χιτζάμπ. Στη Βικιπαίδεια βρίσκω ότι το χιτζάμπ προέρχεται από μια ρίζα hajaba που σημαίνει «κρύβω» και έχει επίσης πάρει τις σημασίες «κουρτίνα, πέτασμα», αλλά ας το επιβεβαιώσουν οι αραβομαθείς.

Το χιτζάμπ αφήνει το πρόσωπο ακάλυπτο. Όταν το πρόσωπο σκεπάζεται, μιλάμε για νικάμπ ή μπούρκα. Στο Ιράν, το κάλυμμα της κεφαλής λέγεται τσαντόρ -θα το θυμάστε ίσως, οι παλαιότεροι, από τον καιρό της επανάστασης του Χομεϊνί. Το τσαντόρ μπορεί να ταυτίζεται με το χιτζάμπ, μπορεί όμως και να αφήνει λιγότερο ακάλυπτο το πρόσωπο.

Για να πάμε στα ελληνικά, ο γενικός όρος, η μαντίλα, δηλαδή το μαντίλι, είναι λέξη που θα τη βρούμε με διπλή ορθογραφία: μαντήλι / μαντίλι. Η λέξη είναι δάνειο από τα λατινικά, mantelium και mantilium και πέρασε στα ελληνικά ως μανδήλη και μανδήλιον / μανδίλιον, μαντίλιον. Αφού ήδη από τα ελληνιστικά και βυζαντινά χρόνια υπάρχουν και οι δυο ορθογραφίες, και αφού είναι δάνειο, νομίζω πως έχει δίκιο το ΛΚΝ (και η σχολική ορθογραφία) που προτιμά τον τύπο «μαντίλι». Ο Μπαμπινιώτης στα λεξικά του αμφιταλαντεύτηκε, αφού σε άλλες εκδόσεις έχει «μαντίλι» και σε άλλες «μαντήλι». Τελικά η μπίλια έκατσε στο «μαντήλι», και αυτον τον τύπο προτιμάει στις πιο πρόσφατες εκδόσεις -αλλά στο ετυμολογικό λεξικό αποκρύπτει ότι η λέξη διπλογραφόταν στα βυζαντινά χρόνια.

Βέβαια, το μαντίλι μπορεί να έχει πολλές χρήσεις, ενώ η μαντίλα χρησιμοποιείται σχεδόν αποκλειστικά για το κάλυμμα της κεφαλής στις γυναίκες, για το κεφαλομάντιλο.

Θα άξιζε άρθρο για τα διάφορα κεφαλομάντιλα και τις ονομασίες τους -είπαμε πιο πάνω: τσεμπέρι, φακιόλι. Να βάλουμε και τη μπόλια. Μια άλλη ωραία λέξη είναι το καλεμκερί, που είναι γυναικείο κεφαλομάντιλο ζωγραφισμένο στο χέρι (της χήρας το καλεμκερί, φωτιά να πέσει να καεί). Πείτε κι εσείς κι άλλες λέξεις, να γράψουμε το άρθρο.

ΥΓ Πολλοί διαμαρτυρήθηκαν που η Άγια Ιμπραήμ φορούσε μαντίλα, κι όμως οι ίδιοι της φόρεσαν μπούρκα -αν και όχι υλική, παρά γλωσσική. Εννοώ όσους έγραψαν ότι η μαθήτρια ήταν «παραστάτης». Και ο θηλυκός τύπος («παραστάτις») δεν είναι πολύ καλύτερος, χώρια που έχει και ιδιότροπη γενική και θυμίζει Κύρου Ανάβαση. Νομίζω πως ο κανονικός και ομαλός τύπος είναι «η παραστάτρια». Όπως ο επαναστάτης έχει την επαναστάτρια και ο αντικαταστάτης την αντικαταστάτρια, έτσι και ο παραστάτης την παραστάτρια.

28/3/2016
https://sarantakos.wordpress.com/2016/03/28/hijab/?fb_action_ids=10154230010158984&fb_action_types=news.publishes
  Πόλεμος στη μαντίλα:Τι κρύβεται τελικά κάτω από τη μαντίλα;

 Της Iφιγένειας Κοντού
Κάθε παρέλαση σηκώνει σκόνη. Πολύ περισσότερο όταν μία από τις παραστάτριες φοράει μαντίλα. Τώρα που έκατσε λίγο ο κουρνιαχτός που άφησε πίσω της η Άγια με το ασπρόμαυρο χιτζάμπ, ίσως είναι η κατάλληλη στιγμή για μερικές [πιο ψύχραιμες] σκέψεις γύρω από το θέμα: μαντίλα.
Στα ΜΜΕ και τα social media διαβάσαμε πολλά:
Άποψη 1 [εθνικοπατριωτική]: «Οι πρόγονοί μας αγωνίστηκαν  για μια κοινωνία ελεύθερη, δίκαιη με ισότιμους πολίτες. Μια κοινωνία βασισμένη στις αρχές του Διαφωτισμού.Η μαντήλα δεν συμβολίζει τίποτα απολύτως από αυτά.»
Άποψη 2 [πολυπολιτισμική]: «Αν αυτό το κορίτσι νιώθει την ανάγκη να φοράει μαντίλα για να εκφράζει την πίστη της, ποιοι είμαστε εμείς που θα της το απαγορεύσουμε;»
Tweet κούρασης και μπουχτίσματος: για τι ώρα λέτε να λήξετε τον παροξυσμό «παρέλαση-μαντήλα»;
Πόσο απλό είναι τελικά το θέμα της μαντίλας;
Μήπως προκειμένου να σεβαστούμε τα θρησκευτικά δικαιώματα ανθρώπων  με διαφορετικό θρησκευτικό υπόβαθρο, να δείξουμε μια προοδευτική, politically correct και open minded χώρα, να μην ρίξουμε νερό στο μύλο της ισλαμοφοβίας... μήπως στον βωμό όλων αυτών, συναινούμε τελικά στην καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων;
Το ερώτημα είναι: πώς μπορούμε να διατηρήσουμε  μια ισορροπημένη στάση;
Και τι μπορούμε να μάθουμε από χώρες που αντιμετωπίζουν εδώ και χρόνια  το θέμα της μαντίλας;


Bas les Voiles - Κάτω η μαντίλα,  στα γαλλικά !
Πριν από δώδεκα περίπου χρόνια, η συγγραφέας και ανθρωπολόγος Chahdortt Djavann,  φτάνοντας στη Γαλλία από το Ιράν, έγραψε με πολύ πικρό μελάνι το βιβλίο της:"Bas les Voiles" [«Χαμηλώστε τα πανιά»]. Ένα βιβλίο που καταδικάζει όχι μόνο τη μαντίλα και αυτούς που την επιβάλλουν αλλά και όσους την ανέχονται. Η συγγραφέας δεν διστάζει να καταγγείλει και τους Γάλλους του πνεύματος  οι οποίοι στο όνομα του σεβασμού της πολιτιστικής διαφορετικότητας, γίνονται συνένοχοι με τους ισλαμιστές στο θέμα της μαντίλας την οποία η συγγραφέας θεωρεί τιμωρία των γυναικών  για τη γυναικεία τους φύση. 
Η Chahdortt ξέρει για τι μιλάει. Φόρεσε και η ίδια μαντίλα για δέκα χρόνια, από τα δεκατρία μέχρι τα εικοσιτρία της. «Καλύπτοντας ένα κορίτσι, του μαθαίνεις να αποδέχεται την κατωτερότητά του,  την ενοχή της σεξουαλικότητάς του και προπαντός, του λες ότι δεν έχει θέση στο δίκαιο, ότι δεν έχει δικαιώματα. Η μαντίλα δεν είναι πιο ασήμαντη από τη εκτομή.» 
Η ίδια, χαρακτηρίζει τον εαυτό της: γεννημένη επαναστημένη ["née révoltée"] γιατί γεννήθηκε σε μια χώρα όπου οι γυναίκες δεν έχουν το δικαίωμα να υπάρχουν.  
«Στις μουσουλμανικές κοινωνίες, οι γυναίκες είναι αόρατες, θαμμένες, επειδή δεν μπορούν να τις εξολοθρεύσουν. Τις χρειάζονται για την αναπαραγωγή, για την ανακούφιση των σεξουαλικών αναγκών των ανδρών... Επειδή λοιπόν δεν μπορούν να τις εξολοθρεύσουν, τις θάβουν μεσ'τα μαύρα. Σε όλα τα πιο βάρβαρα συστήματα, οι γυναίκες φορούν μαντίλα. Γιατί το ανεχόμαστε εδώ; [στη Γαλλία]  
Στο βιβλίο της, κάνει έκκληση στη λογική και στον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για την απαγόρευση της μαντίλας, στο σχολείο και σε όλους τους δημόσιους οργανισμούς και εργασιακούς χώρους.«Η μαντίλα δεν είναι αποδεκτή σε καμία περίπτωση διότι προωθεί την ενοχή του να είσαι γυναίκα. Για τη Chahdortt Djavann, η μαντίλα είναι το κίτρινο αστέρι όχι για την καταγωγή αλλά για το φύλο.
“My Stealthy Freedom.” - Πόλεμος στη μαντίλα, στο facebook!
Ένας διαδικτυακός χώρος όπου οι γυναίκες από το Ιράν μπορούν να εκφράζουν το δικαίωμά τους να επιλέγουν αν θα φορέσουν ή όχι το χιτζάμπ. Αυτό είναι το “My Stealthy Freedom”. Σε αυτή τη  σελίδα στο facebook, οι γυναίκες από το Ιράν ανεβάζουν τις φωτογραφίες τους με τα μαλλιά ελεύθερα. Σε πολλές από  τις φωτογραφίες, αφήνουν τη μαντίλα να ανεμίζει πίσω από την πλάτη τους σαν μια προκλητική σημαία. Μια στιγμή κρυφής ελευθερίας ...
Η ιδέα ανήκει στη Masih Alinejad και το φαινόμενο ξεκίνησε το 2009 , όταν η Alinejad ανέβασε στο facebook μια φωτογραφία της ενώ οδηγούσε στο βόρειο Ιράν.
«Κάθε φορά που τρέχω σε μια ελεύθερη χώρα και νιώθω τον άνεμο στα μαλλιά μου, το ανέμισμα αυτό μου θυμίζει ότι όλο τον υπόλοιπο καιρό, τα μαλλιά μου είναι όμηρος στα χέρια της Ιρανικής Κυβέρνησης.» λέει η  Masih Alinejad. Η ιρανή ακτιβίστρια δεν ήταν η μόνη που λαχταρούσε μερικές στιγμές ελευθερίας... Σήμερα η σελίδα της στο facebook αριθμεί περισσότερες από 900.000 followers!  Υπάρχει κάποιος κίνδυνος γι αυτές τις γυναίκες από το Ιράν που τολμούν να αψηφήσουν το Νόμο και να φωτογραφηθούν χωρίς το χιτζάμπ; Ασφαλώς! Οι γυναίκες του Ιράν γνωρίζουν – απαντά η Masih Alinejad – ότι θέτουν τον εαυτό τους σε κίνδυνο αλλά από την άλλη, θέλουν να μιλήσουν για τα δικαιώματά τους.
«Εμείς έχουμε μόνο το Facebook, τα social mediaκαι αυτά που λέμε η μία στην άλλη, ενώ η Κυβέρνηση έχει όπλα, σφαίρες και εξουσία. Δεν είναι ένας δίκαιος πόλεμος».
Όχι, δεν είναι.
Η ειρωνία είναι ότι ενώ οι ιρανές αγωνίζονται για το δικαίωμά τους να πετάξουν από πάνω τους το χιτζάμπ το οποίο τους επιβλήθηκε μόλις το 1979, μετά την Επανάσταση [μέχρι τότε, δεν ήταν υποχρεωτικό ούτε από τον νόμο ούτε και απαραίτητο για να δηλώνει το θρήσκευμα], στην Ευρώπη και την Αμερική, πολλές μουσουλμάνες αγωνίζονται για το δικαίωμά τους να καλύπτονται με μπούρκα.
Η Ιρανή ακτιβίστρια και δημοσιογράφος Leila Mouri μας καλεί να τραβήξουμε  και να  ξεδιπλώσουμε τη μαντίλα:  «Τώρα είναι η ώρα να σταματήσουμε να δικαιολογούμε την υποχρεωτική μαντίλα στο όνομα της θρησκείας, του έθνους, της χώρας ή της κουλτούρας. Είναι καιρός να υπενθυμίσουμε στους εαυτούς μας, οι γυναίκες και οι ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ότι όταν πρόκειται για τα δικαιώματα των γυναικών, δεν υπάρχει περιθώριο για συμβιβασμό.»
Ούτε για κουκούλωμα.
Ωραία λοιπόν, για να το πάρουμε αλλιώς... Μπορεί να απαγορευθεί η χρήση μαντίλας εδώ στη χώρα μας; Κι αν ναι, πώς θα γίνει αυτό; Θα βγει κάθε μαντίλα εκτός νόμου; [Άλλο το χιτζάμπ κι άλλο η μπούρκα...] Στην περίπτωση αυτή, χιλιάδες γιαγιάδες στα χωριά θα βγουν στην παρανομία, μαζί με τις καλόγριες φυσικά... εκτός πια αν ισχύει άλλος νόμος για χριστιανούς κι άλλος για μουσουλμάνους αλλά τότε τι ισονομία θα είχαμε; Κι αν απαγορευθεί δια νόμου η μαντίλα... πόσο θα διαφέρει το κράτος που την απαγορεύει από αυτό που την επιβάλλει; Και τι ψυχολογία θα διαμορφώσει αυτή η απαγόρευση σε χιλιάδες εξαθλιωμένους πρόσφυγες;  
Φαίνεται τελικά ότι το θέμα: μαντίλα είναι τόσο απλό να λυθεί όσο ο κύβος του Ρούμπικ. [Πας να φτιάξεις μια πλευρά και χαλάνε όλες οι άλλες... ] Επιπλέον, δεν είναι ένα ζήτημα  για τις καλένδες... Ας μην περιμένουμε την επόμενη παρέλαση για να ξαφνιαστούμε –πάλι– που μια άλλη  μαθήτρια, θα θέλει τώρα να παρελάσει όχι με χιτζάμπ αλλά με μπούρκα...

Πηγές




29/4/2016
http://tvxs.gr/news/kosmos/ti-krybetai-telika-kato-apo-ti-mantila





         Σ Χ Ε Τ Ι Κ Α