Déjà vu το AfD για Γερμανία και Ευρώπη και τι γίνεται με την Ελλάδα.
Οι περιφερειακές εκλογές της Γερμανίας, αποτελούν μια πολύ σημαντική εξέλιξη τόσο για τη Γερμανία, όσο και για την Ευρώπη και βέβαια, για την Ελλάδα. Τα αποτελέσματα των περιφερειακών εκλογών της Γερμανίας, δεν έχουν (δυστυχώς) μόνο μια εκλογική ήττα για την Άνγκελα Μέρκελ αλλά πολλαπλές και πολύπτυχες ήττες που σηματοδοτούν μια ακόμη επικίνδυνη στροφή του Βερολίνου που αναπόφευκτα, επηρεάζει όλο το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, του οποίου το μέλλον τίθεται εν αμφιβόλω για πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η γερμανική υποχωρητικότητα που γίνεται με το μαρτύριο της σταγόνας.
Το Βερολίνο, από τις αρχές της τελευταίας δεκαετίας του 20ου αιώνα προσπάθησε να εκμεταλλευτεί τα οφέλη του Ψυχρού Πολέμου (ως Δυτική Γερμανία) και να γίνει η χώρα που θα καθόριζε το ευρωπαϊκό μέλλον. Το μεγάλο στρατηγικό λάθος της Γερμανίας, ήταν για άλλη μια φορά (ιστορικά) η μονοδιάστατη πρόσληψη των διεθνών εξελίξεων. Η «άνθιση» του χρηματοπιστωτικού συστήματος σε διεθνή κλίμακα, δημιούργησε στη γερμανική ελίτ την εντύπωση (κυρίως στην εποχή Μέρκελ) πως η Γερμανία θα μπορούσε σε συνδυασμό με τη βιομηχανική της δύναμη, να κάνει την Ευρώπη μια περιφέρεια του Βερολίνου, τόσο σε οικονομικό, όσο και σε πολιτικό επίπεδο. Το παράλληλο στρατηγικό ολίσθημα που ακολούθησε την παραπάνω «οικονομικοποιημένη» αντίληψη, ήταν η άνευ σχεδιασμού διεύρυνση της Ε.Ε που δημιούργησε μια ασύμμετρη, ασύμφωνη και αντιφατική Ε.Ε.
Η Γερμανία, δεν είναι η μοναδική υπεύθυνη για ό,τι συμβαίνει στην Ευρώπη, είναι όμως η πρώτη υπεύθυνη. Η πολιτική παρουσία της Γαλλίας, (της άλλης ευρωπαϊκής δύναμης) όλα αυτά τα χρόνια, ήταν συνυπεύθυνη, καθώς και των κρατών-μελών, που δεν αντιλήφθηκαν οτι συμμετείχαν συνειδητά σε ένα οικοδόμημα που είχε λίγες πιθανότητες να μην εξελιχθεί σε «Βαβέλ». Οι ΗΠΑ είχαν διαμηνύσει αρκετές φορές από την κρίση χρέους και την αρχή της αστάθειας της Ευρωζώνης, πως πρέπει να λάβει χώρα μια συνολική λύση η οποία θα σταθεροποιούσε την Ευρώπη, σε μια περίοδο που τόσο η Ανατολική Ασία, οι σχέσεις Δύσης-Ρωσίας και οι αραβικοί αναβρασμοί, έρχονταν πάλι στο προσκήνιο, αυτή τη φορά, σε ένα άλλο, πολύ πιο ρευστό διεθνές σύστημα. Η γερμανική αδράνεια στο κομμάτι που αφορούσε τα ζητήματα που συντελούσαν στους τριγμούς της ΕΖ, συνεχίστηκε στο ζήτημα της Ουκρανίας και στη θολή αντίληψη του Βερολίνου για το ποιές πρέπει να είναι οι σχέσεις Ε.Ε με τη Ρωσία. Η μεταναστευτική κρίση, συνέπεσε τελικά μαζί με τα παραπάνω ενώ προστέθηκε και το Brexit στην ατζέντα της πολύπαθης Ε.Ε.
Το Βερολίνο, προκειμένου να διατηρήσει το κοινωνικό του κράτος και να διασώσει τις χρηματοπιστωτικές μαύρες τρύπες, εξάντλησε οικονομικά το Νότο, ο οποίος τώρα, είναι ο γεωπολιτικά απαραίτητος χώρος. Η μονήρης στρατηγική Βερολίνου-Βρυξελλών, συμπαρασύρει το αντιστρόφως ανάλογο «μοίρασμα» των ζημιών, χωρίς να έχουν μοιραστεί…οφέλη!
Η Γερμανία ωστόσο, υπέπεσε σε ένα ακόμη σφάλμα, το οποίο ξεκίνησε πολιτικά να πληρώνει η κυβέρνηση Μέρκελ με τις περιφερειακές εκλογές της 13ης Μαρτίου. Οι σχέσεις Γερμανίας-Τουρκίας και ακολούθως, Ε.Ε-Τουρκίας και ο συνδυασμός αυτών με το μεταναστευτικό, άφησε απότοκο ένα πιθανό déjà vu άλλων, πολύ επικίνδυνων εποχών. Την άνοδο του AfD. Το ΑfD, στη Γερμανία, έχει (τηρουμένων των αναλογιών και συγκριτικά) πολύ μεγαλύτερη ισχύ και επιρροή από το αντίστοιχο της Λεπέν στη Γαλλία. Το γερμανικό κόμμα, είχε 18% ποσοστό απήχησης-αποδοχής στη νεολαία, πριν καν εμφανιστεί στην Ευρώπη το μεταναστευτικό. Όλα αυτά, σε μια περίοδο οικονομικής ακμής της Γερμανίας. Τα μέτωπα για το Βερολίνο, μοιάζουν ατελείωτα και σε υφή, εξόχως διλημματικά. Ο Κύριος Σόϊμπλε και η Καγκελάριος, κατανοούν με επώδυνο τρόπο (και για την Ελλάδα και για την Ευρώπη) πως οι μονομέρειες και οι χωρίς ευελιξία στρατηγικοί σχεδιασμοί που λάμβαναν χώρα σε άλλες εποχές, δεν μπορούν να λάβουν χώρα σήμερα, που η συνεργασία είναι απαραίτητη.
Η Γερμανία ωστόσο, υπέπεσε σε ένα ακόμη σφάλμα, το οποίο ξεκίνησε πολιτικά να πληρώνει η κυβέρνηση Μέρκελ με τις περιφερειακές εκλογές της 13ης Μαρτίου. Οι σχέσεις Γερμανίας-Τουρκίας και ακολούθως, Ε.Ε-Τουρκίας και ο συνδυασμός αυτών με το μεταναστευτικό, άφησε απότοκο ένα πιθανό déjà vu άλλων, πολύ επικίνδυνων εποχών. Την άνοδο του AfD. Το ΑfD, στη Γερμανία, έχει (τηρουμένων των αναλογιών και συγκριτικά) πολύ μεγαλύτερη ισχύ και επιρροή από το αντίστοιχο της Λεπέν στη Γαλλία. Το γερμανικό κόμμα, είχε 18% ποσοστό απήχησης-αποδοχής στη νεολαία, πριν καν εμφανιστεί στην Ευρώπη το μεταναστευτικό. Όλα αυτά, σε μια περίοδο οικονομικής ακμής της Γερμανίας. Τα μέτωπα για το Βερολίνο, μοιάζουν ατελείωτα και σε υφή, εξόχως διλημματικά. Ο Κύριος Σόϊμπλε και η Καγκελάριος, κατανοούν με επώδυνο τρόπο (και για την Ελλάδα και για την Ευρώπη) πως οι μονομέρειες και οι χωρίς ευελιξία στρατηγικοί σχεδιασμοί που λάμβαναν χώρα σε άλλες εποχές, δεν μπορούν να λάβουν χώρα σήμερα, που η συνεργασία είναι απαραίτητη.
Τι έρχεται για την Ελλάδα;
Η έλλειψη διορατικότητας της ελληνικής πολιτικής ζωής, ακολουθείται από την διοικητική ανικανότητα. Πέραν της δεινής διαπραγματευτικής θέσης της χώρας μας που ισχύει από το 2009, οι Έλληνες κυβερνώντες, έδειξαν να μην καταλαβαίνουν την εξέλιξη της ελληνικής και ευρωπαϊκής περίπτωσης αλλά και που αυτές, αναπόφευκτα τέμονταν. Η σημερινή κυβέρνηση, ακολούθησε το δόγμα «να έχουμε καλή σχέση με την Καγκελάριο». Όλο το μεταναστευτικό ζήτημα και η έξαρσή του τους τελευταίους 3 μήνες, στηρίχθηκε όχι σε κάποια ελληνική θέση και υπεράσπισή της, αλλά στο αν θα κερδίσει η Καγκελάριος τις περιφερειακές εκλογές. Το AfD, εκπροσωπείται στα μισά γερμανικά κρατίδια πλέον. Η δυναμική του, πιθανόν να εκτοξευθεί άμεσα, καθώς αναμένεται μια κακή «ευρωπαϊκή» συμφωνία με την Τουρκία αλλά και οι καλές κλιματικές συνθήκες των μηνών που έρχονται, πρόκειται να αυξήσουν τις ροές μεταναστών και προσφύγων.
Τι απαιτεί η μείωση της ισχύος του ΑfD από πλευράς Μέρκελ; Την αφοσίωση της Μέρκελ σε πολλά ακραία αιτήματα αυτού, προκειμένου να δείξει η πρώτη στον γερμανικό λαό, πως το ακραίο κόμμα, είναι περιττό στην πολιτική ζωή της Γερμανίας. Η ελληνική κυβέρνηση, θα χάσει την όψιμη γερμανική στήριξη στο θέμα της αξιολόγησης ή/και στο ζήτημα των ''ανοικτών'' ή ''κλειστών'' συνόρων. Η μόνη ελπίδα να μπορέσει η Ελλάδα να έχει όφελος, είναι να γίνει η Γερμανία το ίδιο αδιάλλακτη στα αιτήματα της Τουρκίας προς αυτήν και την Ε.Ε. Βέβαια, το ολέθριο σφάλμα της Μέρκελ, ήταν να στηρίξει προεκλογικά τον Ερντογάν, πιστεύοντας έτσι οτι εκείνος θα είναι διαλλακτικός στο μεταναστευτικό. Το Βερολίνο, ήταν άκαμπτο εκεί που δεν έπρεπε να είναι (σε εταίρους όπως η Ελλάδα) και διαλλακτικό/κατευναστικό εκεί που θα έπρεπε να υπερασπίζεται με ζέση τα ευρωπαϊκά συμφέροντα (βλ. Τουρκία).
Η Κυριακή… και 13 που φέρνει στο νου τρομακτικά σενάρια.
Η άνοδος της ακροδεξιάς στη Βόρεια (και στην Κεντρική) Ευρώπη, αυξάνεται σταθερά εδώ και μια περίπου δεκαετία. Η ακροδεξιά, δεν είναι πλέον τάση, δεν συνδέεται (αποδεδειγμένα πλέον) μόνο με την οικονομική εξαθλίωση και εμφανίζεται σε χώρες που διέθεταν μεγάλη ισχύ αφομοίωσης αλλοδαπών, ισχυρό κοινωνικό κράτος και πρόσβαση σε ποιοτικές παροχές. Η ξενοφοβία πλέον, έχει μπει ξανά για τα καλά στη Γερμανία η οποία σε ενδεχόμενο πανικό υποχωρητικότητας (ήτοι ματαίωσης των αρχικών οικονομικών και πολιτικών της στόχων εντός και εκτός Ε.Ε) μπορεί να βρει ελκυστικά, επικίνδυνα αφηγήματα που έπνιξαν στο αίμα την Γηραιά Ήπειρο μέσα σε τριάντα χρόνια.
Μια αδύναμη –πολιτικά- κυβέρνηση της Γερμανίας, που έχει μπροστά της πλέον τις ομοσπονδιακές εκλογές, με μια Καγκελάριο η οποία ανοίγει πλέον και άλλο ένα μέτωπο (γι’ αυτή πιο σοβαρό, καθώς αφορά το πολιτικό της μέλλον) καθιστά απρόβλεπτες όλες τις εξελίξεις. Το ζήτημα των κυρώσεων κατά της Ρωσίας, το Βrexit, το μεταναστευτικό/προσφυγικό αλλά και η πολυπόθητη συνολική λύση των ζητημάτων που αφορούν την ΕΖ και το οικονομικό μέλλον των κρατών-μελών της Ε.Ε, θα προσλαμβάνονται από την κυβέρνηση Μέρκελ –αναπόφευκτα- έχοντας σαν βασική παράμετρο την δυναμική άνοδο του ΑfD. Καθοριστικό ρόλο στη μάχη μεταξύ Μέρκελ και ΑfD, αναμένεται να έχει ο ο αντι-Καγκελάριος Γκάμπριελ ο οποίος φαίνεται να είναι ο πιο συνετός πολιτικός της γερμανικής πολιτικής ζωής και καλείται να αποδείξει οτι μπορεί να είναι η σοβαρή εναλλακτική λύση τόσο στα γερμανικά, όσο και στα ευρωπαϊκά πράγματα των επόμενων ετών.Υποψήφιου Διδάκτορα Διεθνών Σχέσεων.
18/3/2016
http://www.anixneuseis.gr/?p=141180#comments
Νίκη για το Afd αλλά η Merkel δεν χρειάζεται να πανικοβληθεί
Η Ευρώπη σπανίως μιλά με μια φωνή, αλλά τα πρωτοσέλιδα της Δευτέρας ανά την ήπειρο, δήλωναν ομόφωνα ότι η Καγκελάριος Angela Merkel τιμωρήθηκε από τους ψηφοφόρους για την πολιτική της υποδοχής των προσφύγων. "Ένα χαστούκι για την Merkel, ο φόβος των προσφύγων δίνει στην δεξιά ώθηση”, είναι ο τίτλος της ιταλικής κεντροαριστερής la Repubblica. Η ισπανική El Pais ανέφερε ότι "η Merkel υπέστη μια σκληρή τιμωρία για την προσφυγική κρίση”.
Ωστόσο, αυτή η αφήγηση μοιάζει λιγότερο πειστική όταν εξετάζεται πιο προσεκτικά. Για αρχή, παρά το γεγονός ότι συνδέεται στενά με την ίδια την Merkel, η προσφυγική πολιτική της Γερμανίας έχει τις ρίζες της στην πολιτική κουλτούρα της χώρας και τυγχάνει ευρείας στήριξης σε όλο το πολιτικό φάσμα. Είναι δύσκολο να υποστηρίξει κανείς ότι η νικη του SPD στη Ρηνανία-Παλατινάτο και των Πρασίνων στη ΒΑδη-Βυρτεμβέργη αποτελούν ένδειξη ότι οι ψηφοφόροι υιοθετούν αντί-προσφυγικά/μεταναστευτικά αισθήματα. Στην πραγματικότητα, οι νυν πρόεδροι αυτών των κρατών -Malu Dreyer και Winfried Kretschmann- ήταν περισσότερο υποστηρικτικοί της στάσης της Merkel από ότι οι βασικοί υποψήφιοι του CDU σε αυτές τις εκλογές -Julia Klockner και Guido Wolf- οι οποίοι ζήτησαν και οι ΄δυο από την Merkel να δωσει μεγαλύτερη έμφαση στον έλεγχο των συνόρων. Ένα exit poll στη Βάδη-Βυρτεμβέργη διαπίστωσε ότι το 76% των ψηφοφόρων θεώρησαν καλό ότι η Kretschmann είχε υποστηρίξει την στάση της Merkel.
Αυτό δεν σημαίνει ότι το AfD δεν είχε ένα καλό βράδυ -το κόμμα ξεπέρασε τις προεκλογικές δημοσκοπήσεις τερματίζοντας δεύτερο στο κρατίδιο της Σαξονίας-Ανχαλτ με σχεδόν το ένα τέταρτο των ψήφων, και τρίτο στις Βάδη-Βυρτεμβέργη και Ρηνανία-Παλατινάτο. Η προσφυγική και μεταναστευτική κρίση ήταν σαφώς ένας μεγάλος παράγοντας επιτυχίας. Για παράδειγμα στη Βάδη-Βυρτεμβέργη, περίπου 190.000 ψηφοφόροι άλλαξαν προτίμηση από το CDU στο AfD, με το 75% εξ αυτών να επικαλείται τους πρόσφυγες ως τον κύριο λόγο για τον οποίο το κάνουν αυτό. Το κόμμα τα πήγε εξαιρετικά καλά στο να ενεργοποιήσει τους μη-ψηφοφόρους, που παρείχαν την μοναδική μεγαλύτερη πηγή ψήφων, και ακόμη και σχόλια από υψηλόβαθμα στελέχη του κόμματος, που άφηναν να εννοηθεί ότι θα πρέπει να επιτρέπεται στην αστυνομία να πυροβολεί τους πρόσφυγες, δεν κατόρθωσαν να βγάλουν εκτός τροχιάς την εκστρατεία του.
Ωστόσο η κρίση έχει κυριαρχήσει πλήρως στον γερμανικό πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό και πολιτιστικό διάλογο από το περασμένο καλοκαίρι και σύμφωνα με μια πρόσφατη δημοσκόπηση, το 59% των Γερμανών είναι πολύ ή αρκετά χαρούμενοι με την αντίδραση της Merkel. Ως το μόνο αντί-συστημικό κόμμα (δηλαδή εκτός από το νεό-ναζιστικό NPD) που κατέβαινε στις εκλογές με την υπόσχεση της αλλαγής πορείας έναντι ενός ευρέως ενωμένου κατεστημένου, η άνοδος του AfD δεν αποτελεί τόσο μεγάλη έκπληξη. Πραγματικά, στο πλαίσιο αυτό, τα αποτελέσματά του δεν είναι ακριβώς τόσο εντυπωσιακά με την πρώτη ματιά, και είναι δύσκολο να υποστηρίξει κανείς ότι οι περιφερειακές εκλογές αποτέλεσαν ένα de facto δημοψήφισμα για το μεταναστευτικό.
Και πάλι, η Κυριακή σηματοδοτεί ένα ακόμη βήμα προς την μόνιμη παγίωση του κόμματος στη γερμανική πολιτική σκηνή- είναι τώρα πολύ δύσκολο να το δούμε να μειώνεται κάτω του ορίου του 5% που είναι απαραίτητο για να λάβει έδρες στην Bundestag τον επόμενο χρόνο. Έχοντας αρχικά ιδρυθεί από καθηγητές οικονομικών, θυμωμένους από τις διασώσεις στην ευρωζώνη, το AfD έχει μετακινηθεί στην κατεύθυνση ενός κλασικού λαϊκιστικού/εθνικιστικού κόμματος, αντίστοιχα με τις γραμμές του γαλλικού Εθνικού Μετώπου και του Κόμματος της Ελευθερίας στην Αυστρία.
Με την γερμανική κοινωνία να αλλάζει ως αποτέλεσμα τόσο της νομικής οικονομικής μετανάστευσης όσο και της προσφυγικής κρίσης, το AfD έχει εκμεταλλευτεί τις ανησυχίες για αυτή την διαδικασία, ανησυχίες οι οποίες είναι μόνο πιθανό να ενταθούν στον απόηχο γεγονότων όπως αυτά στην Κολωνία την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Όπως και με τα άλλα κόμματα που κατέλαβαν παρόμοιο πολιτικό χώρο, το AfD χαρακτηρίζεται επίσης από την αντίδρασή του στο ελεύθερο εμπόριο (ιδιαίτερα την ΤΤΙΡ, την συμφωνία ελεύθερου εμπορίου ΕΕ-ΗΠΑ και της επιβολής κυρώσεων στην Ρωσία.
Την κύρια συνέπεια της ανόδου του AfD είναι πιθανό να αποτελέσει η διάρρηξη και πόλωση της γερμανικής πολιτικής και της κοινωνίας κατά μήκος των γραμμών πουν βλέπουμε σε πολλές άλλες αναπτυγμένες χώρες. Το AfD τα πήγε καλά και στα τρία ομόσπονδα γερμανικά κρατίδια στα οποία έλαβν χώρ οι εκλογές, αλλά το γεγονός πως σημείωσε το καλύτερό του αποτέλεσμα με κάποια διαφορά σε ένα κρατίδιο της Ανατολικής Γερμανίας, υποδηλώνει ότι το χάσμα Ανατολής-Δύσης θα μπορούσε να επιδεινωθεί στο μέλλον. Επιπλέον, με το κόμμα να βρίσκεται αυστηρά εκτός ορίων όταν αφορά την οικοδόμηση συνασπισμού, η άνοδός του θα σήμαινε ότι, για ρο προσεχές μέλλον, ούτε το CDU ούτε το SPD θα ήταν σε θέση να κυβερνήσουν με τους προτιμώμενους παρτενέρ τους, το FDP και τους Πράσινους αντίστοιχα. Αυτό με τη σειρά του είναι πιθανό να καταστήσει τους μεγάλους συνασπισμούς το νέο πρότυπο στην γερμανική πολιτική, ως εκ τούτου ανοίγοντας ειρωνικά περισσότερο χώρο σε αναδυόμενα κόμματα πως το AfD και το Die Linke, τα οποία θα επιδιώξουν να διεκδικήσουν τον μανδύα της "πραγματικής αντιπολίτευσης.
18/3/2016
του Pawel Swidlicki
Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ:
http://openeurope.org.uk/impact/the-afd-had-a-great-night-but-angela-merkel-doesnt-need-to-panic-just-yet/
Οι απόψεις του ιστολογίου δεν συμφωνούν πάντα με τις απόψεις που διατυπώνονται στα εκάστοτε -χάριν ενημέρωσης και προβληματισμού- αναρτώμενα κείμενα τρίτων.Οι απόψεις που δημοσιεύονται στα κείμενα των αναρτήσεων εκφράζουν αποκλειστικά και μόνο τους αρθρογράφους που τις διατυπώνουν.