Οδύσσεια στην θάλασσα του λαϊκισμού

Χρειάζεται άλλο μείγμα πολιτικής για να αποκρούσουμε τα σχέδια Σόιμπλε. Πολύ φοβόμαστε, όμως, ότι δεν προφταίνουμε. Κάθε ημέρα που περνάει απομακρύνεται και η πιθανότητα αντιστροφής της κατάστασης. Στο επόμενο διάστημα κι εφόσον υπάρξει συμφωνία, η Οικονομία θα ανακουφιστεί από την εισροή των νέων χρημάτων του μνημονίου. Αλλά αυτό θα κρατήσει λίγο. Δυστυχώς! Ζούμε σε αυτή την χώρα και θα θέλαμε να δούμε κάτι διαφορετικό. Αλλά αυτό είναι αδύνατον με Καμμένους και Κατρούγκαλους, όπως νωρίτερα ήταν αδύνατο και με τους λαϊκιστές της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου.

Αν πιστεύετε ότι θα λειτουργήσουν οι φόροι και οι κόφτες, αποσύρουμε αμέσως την όποια διάθεση κριτικής μας προς την κυβέρνηση. Αλλά δεν θα λειτουργήσουν! Όπως δεν λειτούργησε η… «διαπραγμάτευση», οι θεωρίες παιγνίων, το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, το παράλληλο πρόγραμμα. Ο μόνος πραγματικά χαρούμενος άνθρωπος από αυτή την συμφωνία είναι ο Δόκτορ Σόιμπλε. Όλοι οι άλλοι πρέπει να ανησυχούμε!

Έπειτα από επτά χρόνια κρίσης η Ελλάδα δεν είναι ίδια με εκείνη που γνωρίσαμε στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας. Μας λείπουν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες συμπολιτών μας που αναζήτησαν μια καλύτερη τύχη στο εξωτερικό. Μας λείπει όμως και το κουράγιο για να πάμε παρακάτω. Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα είναι η Ελλάδα έπειτα από άλλα επτά ή δεκαεπτά χρόνια κρίσης. Δεν ξέρω καν τι ακριβώς θα υπάρχει έπειτα από τόση μεγάλη διαδρομή σε περιβάλλον μαυρίλας.

Κάτι για το οποίο μπορώ να σας διαβεβαιώσω είναι ότι μόνο τρελοί θα περίμεναν ανάπτυξη με αύξηση των φόρων. Μόνο παράφρονες θα δεχόντουσαν να οδηγήσουν έναν ολόκληρο λαό στην σφαγή, μόνο και μόνο για να κερδίσουν λίγο ακόμη χρόνο στην εξουσία.

Τα σημερινά αδιέξοδα είναι επιλογές της κυβέρνησης. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στην συνεχή «διαπραγμάτευση», αλλά και στην πρόσφατη γκάφα με το ΔΝΤ. Στο τέλος οι ίδιοι πρότειναν το απόλυτο σενάριο καταστροφής! Η πρόταση Τσίπρα είναι ο προθάλαμος για το μεγάλο πείραμα του διπλού νομίσματος.  Ο κόφτης σε συνδυασμό με τα φορομπηχτικά μέτρα είναι το διαβατήριο της δραχμής για την επάνοδό της από τον κόσμο των νεκρών. Κυρίες και κύριοι, υποδεχτείτε το σχέδιο Σόιμπλε! Βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη…

Είμαστε ήδη σε μνημόνιο διαρκείας. Είναι άγνωστο αν καταφέρουμε ποτέ να βγούμε από τα σημερινά μας αδιέξοδα και σίγουρα όχι με αυτές τις πρακτικές που ακολουθούνται σήμερα. Μία φορά ο Ιησούς πολλαπλασίασε τα ψωμιά. Δεν γίνονται κάθε ημέρα τέτοια θαύματα. Ο πλούτος μπορεί να προέλθει μόνο από επενδύσεις και οι επενδύσεις χρειάζονται ένα άλλο κλίμα από αυτό που διαμορφώνουν οι προτάσεις Τσίπρα προς τους δανειστές.

Χρειάζεται άλλο μείγμα πολιτικής για να αποκρούσουμε τα σχέδια Σόιμπλε. Πολύ φοβόμαστε, όμως, ότι δεν προφταίνουμε. Κάθε ημέρα που περνάει απομακρύνεται και η πιθανότητα αντιστροφής της κατάστασης. Στο επόμενο διάστημα κι εφόσον υπάρξει συμφωνία, η Οικονομία θα ανακουφιστεί από την εισροή των νέων χρημάτων του μνημονίου. Αλλά αυτό θα κρατήσει λίγο. Δυστυχώς! Ζούμε σε αυτή την χώρα και θα θέλαμε να δούμε κάτι διαφορετικό. Αλλά αυτό είναι αδύνατον με Καμμένους και Κατρούγκαλους, όπως νωρίτερα ήταν αδύνατο και με τους λαϊκιστές της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου.

Θανάσης Μαυρίδης

 11 Μαΐου 2016 

http://www.liberal.gr/arthro/49021/apopsi/th-mauridis/odusseia-stin-thalassa-tou-laikismou.html

Σκίτσο του Βαγγέλη Παπαβασιλείου 


           Λύση «Μίκυ Μάους» για το χρέος           

Από τις προτάσεις που έχουν πέσει στο τραπέζι για τη διευθέτηση του ελληνικού χρέους, μόνο η Γερμανία -που δεν θέλει σκοτούρες στο κεφάλι της ενόψει των εκλογών του 2017- μπορεί να είναι ικανοποιημένη και να πανηγυρίζει. Η ελληνική κυβέρνηση βρέθηκε στη δυσάρεστη θέση να θυσιάσει τη στρατηγική της για αποτελεσματικότερη ελάφρυνση του χρέους προκειμένου να κερδίσει το αυτονόητο: δηλαδή την αποσύνδεση της ήδη καθυστερημένης αξιολόγησης από την διευθέτηση του χρέους ώστε να εκταμιεύσει «εγκαίρως» τα 5,7 δισ. ευρώ της δόσης και να μην τραβήξει η διαπραγμάτευση σε μάκρος.

Συντασσόμενη, όμως πλήρως, με τη θέση των ευρωπαίων δανειστών και παρουσιάζοντας το ΔΝΤ ως τον κακό της υπόθεσης -παρότι αυτό είναι που φαινομενικά επιδιώκει ουσιαστική ελάφρυνση των ελληνικών βαρών- απεμπόλησε το δικαίωμά της να διεκδικήσει κάτι καλύτερο στη διαπραγμάτευση που ξεκινά. «Κέρδισε», όμως, την ελπίδα ότι θα μπορούσε να οδηγήσει έστω και εμμέσως εκτός προγράμματος το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το οποίο δεν έχει ακόμη ξεκαθαριστεί αν θα συμφωνήσει να μετάσχει χρηματοδοτικά με ξεχωριστό μνημόνιο, ή θα παραμείνει σε ρόλο τεχνικού συμβούλου.

Οι τρεις επιλογές που έχει μπροστά του το ΔΝΤ είναι α. να διαφωνήσει στις προτάσεις των ευρωπαίων και να μην συμμετάσχει στο πρόγραμμα, β. να πιέσει στο μέλλον για μια λύση πιο κοντά στις δικές του θέσεις και γ. να κρύψει για άλλη μια φορά το κεφάλι του στην άμμο και να υιοθετήσει τις βασικές ευρωπαϊκές θέσεις για το χρέος με αντάλλαγμα τη διασφάλισή της βιωσιμότητας με πλήρη δημοσιονομικό έλεγχο και συνεχόμενα μέτρα.

Από το βράδυ της 9ης Μαϊου, ήδη, διαφάνηκε πως όποια λύση κι αν αποφασιστεί, θα κοστίσει πολύ ακριβά στους Έλληνες σε ότι αφορά τα πρόσθετα μέτρα που θα κληθούν να πληρώσουν (3% του ΑΕΠ, αυτόματος δημοσιονομικός κόφτης με πιθανές περικοπές μισθών - συντάξεων και πρόσθετους φόρους επιπλέον 3,6 δισ. ευρώ) και παράλληλα θα είναι ανεπαρκής για να δώσει τις ανάσες που χρειάζεται η οικονομία και να πείσει τις «αγορές» ότι τα δεδομένα βελτιώνονται. Κανείς δεν έχει πειστεί πως με τόσο αυστηρή δημοσιονομική συνταγή η Ελλάδα θα είναι σε θέση να παράγει διαρκεί πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ το χρόνο ώστε να μην χρειάζεται νέα ελάφρυνση χρέους στο άμεσο μέλλον και αυτό δεν λύνει το πρόβλημα, αλλά το επιμηκύνει.

Από σήμερα μέχρι το 2018, δηλαδή για το βραχυπρόθεσμο σκέλος της διευθέτησης του χρέους, δεν έχει να περιμένει κανείς πολλά. Η εκτίμηση των δανειστών είναι πως δεν χρειάζεται να γίνουν σημαντικές παρεμβάσεις στο χρέος για το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και η συζήτηση εξαντλείται σε μέτρα όπως η μείωση των επιτοκίων εξυπηρέτησης ώστε να επιβαρύνεται λιγότερο ο προϋπολογισμός από τόκους.

Η σοβαρή διελκυστίνδα μεταξύ ΔΝΤ και ευρωπαϊκών θεσμών και ο κίνδυνος να προκύψουν λύσεις «Μίκυ Μάους» κατά τον χαρακτηρισμό που έχουν δώσει οι αξιωματούχοι του Ταμείου, για τα μέτρα που λαμβάνει η Ελλάδα, είναι για το μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο σκέλος της διευθέτησης του χρέους. Δηλαδή τόσο για την περίοδο μετά το 2022 που οι δαπάνες εξυπηρέτησης θα αυξηθούν κατακόρυφα, όσο και για τα επόμενα χρόνια σε βάθος 20ετίας.

Σύμφωνα με τις διαρροές που έχουν γίνει οι προτάσεις του ESM και των ευρωπαϊκών θεσμών συνίστανται στην επιμήκυνση της μέσης περιόδου ωρίμανσης των δανείων κατά 5 έτη (στα 37,5 χρόνια) όταν το ΔΝΤ προτείνει πολύ μεγαλύτερη χρονική επιμήκυνση, στη θέσπιση ανώτατου ορίου αποπληρωμής των δανείων στο 1% του ΑΕΠ έως το 2050 και στην επιβολή πλαφόν στο επιτόκιο που θα πληρώνει η Ελλάδα για τα δάνεια του EFSF ίσο με 2% έως το 2050. Μια παράλληλη πρόταση που βρίσκεται υπό συζήτηση είναι και η επαναγορά των δανείων του ΔΝΤ από τον ESM ώστε το συγκεκριμένο χρέος να αντικατασταθεί με δάνεια χαμηλότερου επιτοκίου και μεγαλύτερης διάρκειας καθώς και η δυνητική επιστροφή κερδών ύψους 8 δις. ευρώ από τις κεντρικές τράπεζες στην Ελλάδα.

Τα μέτρα αυτά δεν θεωρούνται επαρκή για να διασφαλιστεί μακροπρόθεσμα η βιωσιμότητα του χρέους χωρίς «κούρεμα», το οποίο σε κάθε περίπτωση έχει αποκλειστεί από την Ευρώπη.

Για μια ακόμη φορά το πρόβλημα είναι ότι οι υποθέσεις με βάση τις οποίες γίνονται οι προβολές στο μέλλον για να υπολογιστεί η βιωσιμότητα του χρέους, είναι υπερβολικά αισιόδοξες και στηρίζονται στην παραδοχή πως η οικονομία θα είναι έρμαιο της λιτότητας και θα αναπτύσσεται με περιορισμένους ρυθμούς (3,1% το 2018, 2,8% το 2019, 2,5% το 2020, 1,5% το 2025) θα μπορεί να δημιουργεί σταθερά πρωτογενή πλεονάσματα άνω των 6 δισ. ευρώ ετησίως (3,5%)για την επόμενη οκταετία μέχρι το 2025 και περίπου 1,5% μετά το 2040 όταν οι ρυθμοί ανάπτυξης θα έχουν υποχωρήσει στο 1,3%.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΙΩΡΓΑΣ
11/5/2016

http://www.liberal.gr/arthro/49149/oikonomia/2016/lusi-isonmiku-maoussin-gia-to-chreos-.html