Μπορεί η Τουρκία να αφομοιώσει τους πρόσφυγές της; Μαθήματα από την Ιστορία.
Στην φωτογραφία, μια γυναίκα παίρνει φωτογραφίες μπροστά από το Νέο Τζαμί στο στενό του Βοσπόρου στην Κωνσταντινούπολη, στις 12 Ιανουαρίου 2016. MURAD SEZER / REUTERS
Σε αντίθεση με τους παλαιούς μετανάστες στην Τουρκία, οι Σύριοι τείνουν να είναι πιο μορφωμένοι και πιο ειλικρινείς για την εθνοτική - εθνική ταυτότητά τους. Το τελικό αποτέλεσμα θα είναι αναμφίβολα η δημιουργία μιας ευδιάκριτης, καινούργιας, εστιασμένης στην Συρία, αραβόφωνης υποκουλτούρας στην Τουρκία.
Η γειτονιά Bağlariçi είναι περίπου έξι μίλια βόρεια του κέντρου της πόλης της Άγκυρας. Όπως και οι περισσότερες συνοικίες της στα προάστια, οι πολυκατοικίες και οι πλατείς δρόμοι ούτε ξεχωρίζουν ούτε είναι πολύ παλιά. Εκ πρώτης όψεως, η γειτονιά είναι μια απόδειξη για την ταχεία ανάπτυξη της πόλης κατά την τελευταία δεκαετία. Τα πρόσφατα γεγονότα, ωστόσο, έχουν δείξει ότι η Bağlariçi είναι εμβληματική μιας βαθιάς νέας τάσης στην τουρκική κοινωνία.
Από το 2011, αυτή η μικρή γειτονιά έχει γίνει το σπίτι για περισσότερους από τριάντα χιλιάδες πρόσφυγες από την Συρία. Το μέγεθος αυτής της κοινότητας των νεοεισερχομένων, συγκέντρωσε ιδιαίτερη προσοχή στην περιοχή, κάνοντάς την συνώνυμη με τους σύγχρονους αγώνες και τις εντάσεις που αντιμετωπίζουν οι πρόσφυγες όσο και οι ντόπιοι. Από την μια πλευρά, η τοπική αυτοδιοίκηση δεν αγνόησε σε καμία περίπτωση τις προσωπικές και κοινές κακουχίες των Σύρων που ζουν στην Bağlariçi. Τα τοπικά σχολεία έχουν δαπανήσει τεράστια ποσά στην προσπάθεια να εκπαιδεύσουν τα συριακής καταγωγής παιδιά και να τα βοηθήσουν να ενταχθούν στο νέο περιβάλλον τους. Από την άλλη πλευρά, η γειτονιά υπήρξε ένα σημείο ανάφλεξης της βίαιης αντιπαράθεσης και των επιθέσεων κατά των Σύριων με κατοίκους. Τον Μάιο του 2014, η αστυνομία διέλυσε βίαια έναν όχλο που απειλούσε να πετροβολήσει και να κάψει ένα κτίριο κατοικιών πολλών οικογενειών προσφύγων. Αναφορές στην τοπική ειδησεογραφία αργότερα ισχυρίστηκαν ότι φήμες πως Σύριοι έκαιγαν μια τουρκική σημαία είχαν ξεκινήσει το περιστατικό.
Τα προβλήματα στην Bağlariçi δείχνουν μια βαθιά υπαρξιακή κρίση που θα στοιχειώνει την Τουρκία κατά την διάρκεια των επόμενων δεκαετιών. Από την έναρξη του συριακού εμφυλίου πολέμου, πάνω από δυόμισι εκατομμύρια πρόσφυγες έχουν εγκατασταθεί στην Τουρκία. Ένας σχετικά μικρός αριθμός αυτών των προσφύγων, ίσως όχι περισσότεροι από 300.000, έχουν διαμοιραστεί ανάμεσα στα 26 στρατόπεδα που η Άγκυρα έχει δημιουργήσει σε κοντινή απόσταση από τα σύνορα. Η πλειοψηφία τους, έχει επιλέξει, αντί για αυτά, να εγκατασταθούν στα αστικά κέντρα σε όλη την χώρα. Οι κακές συνθήκες διαβίωσης, καθώς και η ανεργία και η έλλειψη εγκαταστάσεων σωματικής και ψυχικής υγείας, κάνουν την ζωή δύσκολη για τους Σύριους που κατοικούν σε πολλές γειτονιές όπως η Bağlariçi. Κοιτώντας προς το μέλλον, υπάρχουν πολλά αναπάντητα ερωτήματα σχετικά με τον αριθμό των Σύριων οι οποίοι θα παραμείνουν στην Τουρκία και ποια θα είναι η επίδραση στην τουρκική κοινωνία, τον πολιτισμό και την πολιτική της.
Μια Σύρια μετανάστις παίζει με το μωρό της καθώς περιμένει μέσα σε ένα όχημα να της επιτραπεί να συνεχίσουν το ταξίδι τους προς την Ευρώπη, έξω από την αρένα πάλης με λάδι Sarayici, στην Αδριανούπολη, στην Τουρκία, στις 23 Σεπτεμβρίου του 2015. YAGIZ KARAHAN / REUTERS
Εδώ, η ιστορία προσφέρει κάποια μαθήματα. Οι μεταναστευτικές κρίσεις δεν είναι κάτι καινούργιο στην Τουρκία. Στην πραγματικότητα, η προσφυγική πολιτική έχει παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην σύγχρονη τουρκική ιστορία, αν και η τρέχουσα εισροή μεταναστών είναι πιο δραματική από όσο οι προηγούμενες περιπτώσεις. Είναι σαφές ότι η Άγκυρα έχει δύσκολο δρόμο μπροστά της, όπως και η τουρκική κοινωνία των πολιτών γενικότερα. Το πώς η Τουρκία θα διαχειριστεί την εγκατάσταση και την ενσωμάτωση των προσφύγων από την Συρία, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, μπορεί να καταλήξει να μεταμορφώσει την χώρα με βαθείς τρόπους.
Η Δημοκρατία της Τουρκίας μπορεί δικαίως να αποκαλείται ένα έθνος μεταναστών. Η Ανατολία, από τους κλασικούς χρόνους και εντεύθεν, έχει δει ταξιδιώτες, εμπόρους, προσκυνητές, κατακτητές, και απόβλητους να έρχονται σε αναζήτηση ασφάλειας ή καλύτερης τύχης. Η ροή των μεταναστών στα εδάφη που περιλαμβάνουν τώρα την Τουρκία αναμφισβήτητα κορυφώθηκαν κατά την διάρκεια του 19ου αιώνα. Καθώς εκατομμύρια Ιρλανδοί, Ιταλοί, Πολωνοί και Ρώσοι μετανάστες συνέρεαν πέρα από τον Ατλαντικό ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή, εξίσου μεγάλος αριθμός ανθρώπων από τα Βαλκάνια και τον Καύκασο έφτασαν στην Οθωμανική Ανατολία διαφεύγοντας από την βία και την καταπίεση. Το μέγεθος και το εύρος αυτής της μαζικής μεταφοράς ανθρώπων είναι ακόμα εμφανές στην Τουρκία σήμερα. Δεν είναι αδιανόητο ότι περισσότεροι Αλβανικής, Ταταρικής της Κριμαίας, ή Αμπχάζιας καταγωγής άνθρωποι κατοικούν σε τουρκικές πόλεις και χωριά από όσοι ζουν στους αρχικούς τους τόπους καταγωγής. Ωστόσο, σήμερα υπάρχει περιορισμένη μόνο κοινοτική αναγνώριση αυτών των κοινοτήτων στο εσωτερικό της Τουρκίας. Παρά το γεγονός ότι οι απόγονοι έχουν σχηματίσει πολιτιστικές ομάδες, με την ελπίδα να κάνουν περισσότερο ορατή την ιστορία αυτών των παλαιών ομάδων διασποράς, οι περισσότεροι Τούρκοι πολίτες δεν αναγνωρίζουν ή γιορτάζουν τις ρίζες τους ως απόγονοι των μεταναστών 19ου αιώνα.
Η άνοδος του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ ως ιδρυτικός πρόεδρος της Δημοκρατίας της Τουρκίας συνέβη στην μέση μιας άλλης, πολύ πιο σοβαρής προσφυγικής κρίσης. Στην οριστικοποίηση της ειρήνης μεταξύ της νέας τουρκικής κυβέρνησης και των νικητών του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η Άγκυρα συμφώνησε να δεχτεί πάνω από μισό εκατομμύριο εκτοπισμένους Μουσουλμάνους από την Ελλάδα ως μέρος της επίσημης ανταλλαγής πληθυσμών. Η ενσωμάτωση αυτών των πρώην Οθωμανών πολιτών, καθώς και η απέλαση πάνω από ένα εκατομμύριο Ελλήνων, βασανίστηκε από δυσκολίες.
Η οικονομία της Τουρκίας ήταν χαοτική καθώς ξεκινούσε η μεταπολεμική εποχή. Οι προσπάθειες για την εγκατάσταση των προσφύγων από την Ελλάδα ήρθαν στην κορυφή των συνεχιζόμενων προσπαθειών για την διευθέτηση ανθρώπων που εκτοπίστηκαν κατά την διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων και του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου (ένας προσφυγικός πληθυσμός που αριθμούσε πάνω από ένα εκατομμύριο άτομα). Πολλοί από τους εκτοπισθέντες δεν μιλούσαν τουρκικά και διέθεταν ανεπαρκείς δεξιότητες ή καμία εξοικείωση με τις δουλειές ή την ζωή στις νέες τους πατρίδες.
Η Άγκυρα ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητη στις κουλτούρες αυτής της γενιάς των μεταναστών και αφιέρωσε σημαντικούς πόρους για να αφομοιώσει τους νεοφερμένους. Μια σειρά από παράγοντες συνέβαλαν στην γενική επιτυχία αυτής της πολιτικής. Δεδομένου ότι οι περισσότεροι μετανάστες ήταν αναλφάβητοι και εξαρτώντο σε μεγάλο βαθμό από την κυβέρνηση, την γη, την απασχόληση και την εκπαίδευση, η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που έφτασαν και εγκαταστάθηκαν στην Τουρκία κατά την διάρκεια της μεταπολεμικής εποχής αποδέχθηκαν εύκολα την τουρκική ταυτότητα και ιθαγένεια. Δεν είχαν άλλη επιλογή. Παρά το γεγονός ότι πολλοί από αυτούς που «αντηλλάγησαν» από την Ελλάδα (mübadils) εξακολουθούν να διατηρούν πτυχές της γλώσσας και του πολιτισμού από τις πατρίδες τους, οι πρόσφυγες της μεταπολεμικής εποχή σε γενικές γραμμές ποτέ δεν αποτέλεσαν ένα ξεχωριστό πολιτικό ή κοινωνικό στοιχείο στο εσωτερικό της Τουρκίας συνολικά. Οι mübadils έγιναν γενικά Τούρκοι χωρίς επιφυλάξεις.
Η Τουρκία θα ζήσει πολλές άλλες σοβαρές προσφυγικές κρίσεις μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1950, η κυβέρνηση της Βουλγαρίας ανάγκασε πάνω από εκατό χιλιάδες Τούρκους να φύγουν έξω από τα σύνορά της (πράξη που επαναλήφθηκε το 1989 κατά τις ημέρες της πτώσης του κομμουνιστικού καθεστώτος). Παρόμοιες επίσημες και ανεπίσημες πιέσεις από το Βελιγράδι οδήγησαν δεκάδες χιλιάδες Μουσουλμάνους να εγκαταλείψουν την Γιουγκοσλαβία μεταξύ 1945 και 1991. Το ξέσπασμα του πολέμου στην Βοσνία και το Κόσοβο προκάλεσε απότομες αιχμές στην μουσουλμανική μετανάστευση προς την Τουρκία. Πολλοί από τους Βαλκάνιους πρόσφυγες, καθώς και δεκάδες χιλιάδες Κούρδοι που κατέφυγαν στο βόρειο Ιράκ το 1991, επέστρεψε στο σπίτι τους ή εγκαταστάθηκαν αλλού με το τέλος των μαχών.
Τα θύματα αυτών των συγκρούσεων δεν φαίνεται να μετέβαλλαν πολύ το περίγραμμα της τουρκικής πολιτικής και της κοινωνίας. Ωστόσο, με την έναρξη της τρέχουσας μεταναστευτικής κρίσης στην Τουρκία, υπάρχουν ενδείξεις ότι οι Σύριοι που σήμερα διαμένουν στην χώρα μπορεί, στην πραγματικότητα, να έχουν μια μόνιμη επίδραση επάνω στο νέο περιβάλλον τους. Σύμφωνα με τις καταγραφές της ίδιας της τουρκικής κυβέρνησης, πάνω από 150.000 μωρά που γεννήθηκαν από Σύριους πρόσφυγες έχουν καταγραφεί εντός των συνόρων της χώρας από το 2011. Παρά το γεγονός ότι αυτά τα παιδιά δεν θα λάβουν αυτόματα την τουρκική υπηκοότητα, υπουργοί και σχολιαστές υπονοούν εύκολα ότι ένας σημαντικός αριθμός αυτών των παιδιών, και φυσικά τα μέλη της οικογένειάς τους, ποτέ δεν θα επιστρέψουν στην Συρία. Σημάδια που βρίσκονται σε όλη την Τουρκία επιβεβαιώνουν αυτό το συμπέρασμα. Οι ειδησεογραφικές ανταποκρίσεις, καθώς και τα στοιχεία της κυβέρνησης, έχουν δείξει ότι οι Σύριοι έχουν ιδρύσει χιλιάδες επίσημες και ανεπίσημες επιχειρήσεις σε πόλεις και κωμοπόλεις κοντά και μακριά από τα σύνορα. Σε μεγάλες πόλεις της χώρας, καθώς και σε επαρχιακές πόλεις, όπως η Konya, οι μετανάστες έχουν αρχίσει να εκδίδουν εφημερίδες και άλλες μορφές μέσων ενημέρωσης στην αραβική γλώσσα προς όφελος των εκτοπισμένων δικών τους.
Εκτοπισμένα παιδιά, τα οποία ξέφυγαν με τις οικογένειές τους από την βία στην ελεγχόμενη από το Ισλαμικό Κράτος περιοχή της αλ-Μπαμπ, περιμένουν στο συριακό χωριό Akda να περάσουν στην Τουρκία, στις 23 Ιανουαρίου 2016. ABDALRHMAN ISMAIL / REUTERS
Οι τάσεις αυτές φαίνεται να δείχνουν ότι έχει ξεκινήσει μια νέα εποχή στην ιστορία της σχέσης της Τουρκίας με την μετανάστευση. Οι Σύριοι δεν εγκαθίστανται απλά στην Τουρκία˙ αρχίζουν να βάζουν το αποτύπωμά τους στην τουρκική κοινωνία στο σύνολό της. Σε αντίθεση με τους mübadils που έφτασαν στην δεκαετία του 1920, πολλοί Σύριοι έφτασαν στην Τουρκία με κεφάλαια και δεξιότητες που είχαν άμεσο αντίκτυπο στην οικονομία. Σύμφωνα με μια μελέτη της κυβέρνησης, ο αριθμός των επιχειρήσεων που ανήκουν σε Σύριους εταίρους αυξήθηκε από 30 σε 1599 μεταξύ 2010 και 2015. Δεκάδες αραβόφωνα σχολεία έχουν ανοίξει˙ χιλιάδες εστιατόρια και άλλες επιχειρήσεις τροφοδοσίας σε τοπικούς Σύριους έχουν ανοίξει επίσης. Εκεί που οι παλιοί μετανάστες έτειναν να εγκατασταθούν σε περιοχές κυρίως τουρκόφωνων χωριών ή κωμοπόλεων, ένας ευδιάκριτος αριθμός «Μικρών Συριών» μπορεί τώρα να βρεθεί σε όλη την Τουρκία.
Η Άγκυρα υπήρξε κάθε άλλο παρά παθητική στην διαχείριση της εισροής προσφύγων. Η κυβέρνηση του προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει δαπανήσει εκατομμύρια δολάρια για την παροχή στέγασης, εκπαίδευσης και τροφίμων στους εκτοπισμένους πληθυσμούς που κατοικούν σε καταυλισμούς κατά μήκος των συνόρων, όπως έχουν κάνει και ομάδες της κοινωνίας των πολιτών. Ωστόσο, οι σημερινοί ηγέτες της Τουρκίας έχουν εκπέμψει ανάμεικτα μηνύματα σχετικά με το μακροπρόθεσμο μέλλον των Σύριων στην χώρα. Πρόσφατα, ο Ερντογάν ανέφερε ότι η Τουρκία θα μπορούσε να κατασκευάσει μια εντελώς νέα πόλη στην βόρεια Συρία, προκειμένου να στεγάσει εκτοπισμένους πολίτες μακριά από τις μάχες. (Δεν έδωσε ιδέες για το πού θα βρίσκεται, πώς θα χρηματοδοτηθεί ή ποιός θα την κατασκευάσει). Αυτή η πρόταση, μαζί με αναφορές ότι οι τουρκικές δυνάμεις ασφαλείας έχουν πρόσφατα διώξει πρόσφυγες στα σύνορα (μερικές φορές χρησιμοποιώντας θανατηφόρα ισχύ), δείχνει ότι υπάρχουν όρια στο άνοιγμα της τουρκικής κυβέρνησης ως προς την στέγαση απεριόριστου αριθμού των Σύριων.
Η τουρκική κοινωνία χάνει την υπομονή της, επίσης. Βίαια περιστατικά, όπως η επίθεση στην Bağlariçi έχουν αναφερθεί σε άλλα σημεία της χώρας. Νωρίτερα αυτόν τον μήνα, τρεις Σύριοι στην Şanlıurfa τραυματίστηκαν όταν ένα πλήθος ανθρώπων έπεσε πάνω τους με κραυγές «Δεν θέλουμε Σύριους». Τον Απρίλιο, ένα πλήθος διαδήλωσε ενάντια στην κατασκευή ενός καταυλισμού με σκηνές στην Kahramanmaraş πετώντας πέτρες και συγκρούστηκε με αστυνομία. Αν και μερικές ομάδες μεταναστών στην Τουρκία, όπως οι Αλβανοί, έχουν ιστορικά τύχει άδικων στερεότυπων ως επιρρεπείς στην βία και το έγκλημα, είναι δύσκολο να βρούμε παρόμοια παραδείγματα αντι-μεταναστευτικής βίας στο παρελθόν της Τουρκίας.
Εν τω μεταξύ, εκπρόσωποι από το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης της χώρας έχουν εκφράσει την δική τους δυσφορία για τον τόσο μεγάλο αριθμό των Σύριων στην χώρα. Το δεξιό Κόμμα της Εθνικιστικής Δράσης, εν τω μεταξύ, έχει προκαλέσει ανησυχίες ότι η ροή των προσφύγων στις επαρχιακές κοινότητες θα μπορούσε να συμβάλει στην κατάρρευση του νόμου και της τάξης και να υπονομεύσει την εθνική ακεραιότητα του τουρκικού έθνους. Ένα εξέχον μέλος του κεντροαριστερού Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος έχει προτείνει ότι οι Σύριοι θα μπορούσαν να αποτελέσουν σύντομα ένα σημαντικό εκλογικό σώμα στην Τουρκία, αν και όταν τους επιτραπεί να γίνουν πολίτες. Η επίδραση αυτού του πιθανού εκλογικού σώματος, είπε ο εκπρόσωπος, θα μπορούσε όχι μόνο να εξασφαλίσει την διαιώνιση της κυβέρνησης Ερντογάν, αλλά και να αντισταθμίσει ή να αποδυναμώσει την δύναμη των Κούρδων ψηφοφόρων. Αν αυτό αληθεύει, η επίδραση της συριακής μετανάστευσης μπορεί να είναι άνευ προηγουμένου. Κανένα μείζον πολιτικό κόμμα δεν ικανοποίησε ποτέ την μια ή την άλλη διασπορά. Σε κανένα σημείο η εισροή μεταναστών δεν έχει χρησιμοποιηθεί για να αναμορφώσει την πολιτική κουλτούρα της Τουρκίας.
Δεν είναι σαφές σε ποιο βαθμό οι αξιωματούχοι στην Άγκυρα έχουν αρχίσει να σχεδιάζουν το πώς να διαχειριστούν τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις της εισροής προσφύγων από την Συρία. Με τον εμφύλιο πόλεμο στην Συρία να εξακολουθεί να μαίνεται, η εξελισσόμενη κρίση μπορεί να κάνει συζητήσιμο οποιονδήποτε σχεδιασμό. Ωστόσο, υπάρχουν διάφορα συμπεράσματα που μπορούμε να πούμε με κάποια βεβαιότητα. Είναι πολύ πιθανό ότι οι Σύριοι θα αποτελέσουν ένα πιο εμφανώς ενεργό στοιχείο στην Τουρκία για κάποιο χρονικό διάστημα στο μέλλον. Σε αντίθεση με τους παλαιούς μετανάστες στην Τουρκία, οι Σύριοι τείνουν να είναι πιο μορφωμένοι και πιο ειλικρινείς για την εθνοτική - εθνική ταυτότητά τους. Το τελικό αποτέλεσμα θα είναι αναμφίβολα η δημιουργία μιας ευδιάκριτης, καινούργιας, εστιασμένης στην Συρία, αραβόφωνης υποκουλτούρας στην Τουρκία.
Η αναδυόμενη κουλτούρα θα επεκταθεί πέρα από την διάδοση νέων ειδών μουσικής, κουζίνας και μέσων μαζικής ενημέρωσης. Η αυξανόμενη μονιμότητα της συριακής διασποράς αντιπροσωπεύει μια θεμελιώδη πρόκληση για τις βασικές δυναμικές του τουρκικού εθνικισμού και της εθνικής πολιτικής. Όσο η πολιτική της χώρας τείνει να είναι κομματική, τα περισσότερα μέλη των βασικών κομμάτων της Τουρκίας, καθώς και πολλοί Τούρκοι, συνεχίζουν να βλέπουν την τουρκική υπηκοότητα με εθνοτικούς, αντί για πολιτικούς, όρους. Για πολλούς Τούρκους, η έννοια να εκληφθούν οι Σύριοι Άραβες (ή οι Κούρδοι) ως ισότιμη πολιτιστική ή κοινωνική ομάδα θα αμαυρώσει το τουρκικό έθνος. Με την σειρά τους, τα βασικά περιγράμματα της εσωτερικής και της εξωτερικής πολιτικής της χώρας πρόκειται να αλλάξουν δραματικά. Μια μεγάλη συριακή διασπορά στην Τουρκία θα υποχρεώσει φυσικά την Άγκυρα να έχει ακόμα μεγαλύτερο ρόλο στο μεταπολεμικό μέλλον της Συρίας. Θέματα που αφορούν τα κουρδικά εθνικά και πολιτιστικά δικαιώματα μπορεί να οδηγήσουν σε παρόμοιες συζητήσεις. Και αν οι Σύριοι γίνουν πολίτες, θα μπορούσε να σημαίνει ότι, όπως και οι απόγονοί τους, θα γίνουν σημερινοί και μελλοντικοί κοινοτικοί και εθνικοί ηγέτες της Τουρκίας. Με λίγα λόγια, το τελικό αποτέλεσμα του κύματος των προσφύγων θα μπορούσε να είναι μια Δημοκρατία της Τουρκίας εντελώς μεταμορφωμένη, εντός και εκτός.
Copyright © 2016 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.
Τι πραγματικά θέλει να πετύχει ο Erdogan με την κατάργηση της βίζας;
Γιατί η Άγκυρα επιδεικνύει τέτοια ανυπομονησία για την κατάργηση του καθεστώτος θεωρήσεων εισόδου (βίζα) για τους Τούρκους υπηκόους και απειλεί να μπλοκάρει τη Συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας για τη διαχείριση της προσφυγικής κρίσης; Όπως υποστηρίζει ο Robert Fisk σε χθεσινό του άρθρο στον Independent, ασφαλώς ο Recep Tayyip Erdogan επιθυμεί να διατηρήσει την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας και να πετύχει την εκταμίευση των €3 δισ. της συμφωνίας αλλά πρώτιστο μέλημά του είναι η αντιμετώπιση του Κουρδικού ζητήματος, παρέχοντας διέξοδο σε μερικά από τα 16 εκατομμύρια κουρδικού πληθυσμού να εγκαταλείψουν τη χώρα και να μεταβούν στην Ευρώπη. Με το τρόπο αυτό, «ο σουλτάνος απαλύνει το κουρδικό πρόβλημα με τη γενναιοδωρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και “τουρκοποιεί” περαιτέρω το έθνος», γράφει ο γνωστός δημοσιογράφος, συγκρίνοντας ευθέως την σημερινή Τουρκία με τη ναζιστική Γερμανία, το μοναδικό κράτος που έτρεφε αισθήματα θαυμασμού για τον Μουσταφά Κεμάλ και τους ομοίους του που κατέσφαξαν 50.000 Κούρδους και Αλεβίτες μεταξύ 1937 και 1938.
Η παραπάνω άποψη ενισχύεται άλλωστε και από το γεγονός ότι η ισλαμική κυβέρνηση προωθεί τη μαζική απαλλοτρίωση κατοικιών στις κουρδικές περιοχές στο πλαίσιο μιας ευρύτερης κοινωνικής μηχανικής που έχει στο επίκεντρό της την ολοκληρωτική αναδιαμόρφωση των κοινωνικών σχέσεων στη νοτιοανατολική Τουρκία και όχι μόνο. Δεν είναι άλλωστε λίγοι οι παρατηρητές που κάνουν ευθέως λόγο για κεντρικό σχεδιασμό αλλοίωσης της πληθυσμιακής σύνθεσης στη νοτιοανατολική Τουρκία μέσω αντικατάστασης των «άθεων» Κούρδων από σουνίτες πρόσφυγες της Συρίας.
http://e-amyna.com 30/5/2016
ΣΧΕΤΙΚΑ
Η Ουάσιγκτον και η Μόσχα συνεργάζονται για την ανάπτυξη της στρατιωτικής δύναμης των Κούρδων της Συρίας δήθεν κατά του Ντάες/Daesh, στην πραγματικότητα κατά του προέδρου Ερντογάν τον οποίον οι δυο Μεγάλοι θέλουν να ξεφορτωθούν. Αλλά ο μαθητευόμενος δικτάτορας της Άγκυρας ετοιμάζεται να ανατρέψει το τραπέζι: άρχισε να αλλάξει τον πληθυσμό στα σύνορα με τη Συρία, έτσι ώστε να πάρει τους Κούρδους της Τουρκίας σε τανάλια, και ετοιμάζεται να χρησιμοποιήσει τον Συροκούρδο κατάσκοπο του, Σαλέχ Μουσλίμ, που εξοπλίζεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Ρωσία, για να δημιουργήσει ένα Κουρδιστάν στη Συρία και να απομακρύνει εκεί τους Κούρδους της Τουρκίας.
(...)
(...)
ΠΗΓΕΣ:
Al-Watan 2408 (PDF - 165.4 kb)
