Στο μυαλό του Πούτιν»: Ένα βιβλίο αποκρυπτογραφεί τους σχεδιασμούς του Ρώσου ηγέτη
Πρόσφατα κυκλοφόρησε στα ελληνικά ένα πολύ αξιόλογο βιβλίο με τον τίτλο «Στο μυαλό του Βλαντμίρ Πούτιν». Η αλήθεια είναι ότι ο ρωσικής καταγωγής συγγραφέας του, Μισέλ Ελτσανινόφ, έχει ως στόχο να επιβεβαιώσει στα μάτια των δυτικών την άποψη ότι ο Πούτιν είναι ιμπεριαλιστής, μιλιταριστής, νοσταλγός της ΕΣΣΔ.
Η εργασία αυτή άλλωστε συγγράφεται όταν λαμβάνουν χώρα τα γεγονότα στην Ουκρανία και την Κριμαία, αλλά πριν την επέμβαση στη Συρία. Η διαφορά, όμως, με άλλα ανάλογων τάσεων βιβλία, είναι ότι ο συγγραφέας επιδιώκει να αναδείξει τις βαθύτερες ιδεολογικές και φιλοσοφικές επιρροές του Ρώσου προέδρου και του περιβάλλοντός του.
Αυτό που κυρίως εντυπωσιάζει είναι όχι μόνο η πληθώρα των ιδεολογικών ρευμάτων και η αναβίωση θεωριών που έρχονται από τον 19ο και τον 20ό αιώνα αλλά ότι αυτά δεν συμβαίνουν ερήμην της εξουσίας αλλά στο κέντρο της εξουσίας. Όπως παραδέχεται ο συγγραφέας, «η φιλοσοφία βασιλεύει στη Ρωσία του 2014 και είναι ο ίδιος ο πρόεδρος που σηματοδοτεί το κίνημα, με τις αναφορές του στους διανοητές». Πράγματι, οι ομιλίες του Ρώσου προέδρου διανθίζονται με αποσπάσματα μεγάλων Ρώσων διανοουμένων: Ιλίν, Σολοβιώφ, Ντοστογιέφσκι, Λεόντιεφ, Σολτζενίτσεν, Μπερντιάγιεφ.
Βεβαίως, πριν πάμε στις πνευματικές μορφές που πρωταγωνιστούν σήμερα στη ρωσική πολιτική σκηνή, προηγείται η διαπίστωση ότι ο Πούτιν πριν απ’ όλα είναι και ένας ρεαλιστής πολιτικός. Η ικανότητά του στην πραγματιστική πολιτική θεώρηση και δράση εκδηλώνεται πολύ νωρίς. Ίσως, όπως αφήνει να εννοηθεί και ο συγγραφέας, από τότε που ως πρώην(;) πράκτορας της KGB στην Αγία Πετρούπολη, μετά τη θητεία του στην Ανατολική Γερμανία, γίνεται σύμβουλος του φιλελεύθερου δημάρχου της πόλης Ανατόλι Σομπτσάκ. Καθώς η Ρωσία οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια σε απόλυτη οικονομική κατάρρευση, κοινωνική διάλυση και πολιτικό κατακερματισμό -δεδομένα στα οποία ο συγγραφέας αναφέρεται ακροθιγώς-, υπό την ηγεσία του Γιέλτσιν, και ενώ λαμβάνει χώρα ο «εξευτελισμός» του βομβαρδισμού της Σερβίας από το ΝΑΤΟ, η «ομάδα της Αγίας Πετρούπολης» αναλαμβάνει δράση. Ο Πούτιν ως πρωθυπουργός, αρχικά, και ως πρόεδρος, στη συνέχεια, εφαρμόζει το γιγαντιαίο έργο της ανόρθωσης της Ρωσικής Ομοσπονδίας.
Τρεις θα είναι οι βασικοί άξονες που θα κινηθεί:
α) Εξάλειψη των εσωτερικών φυγόκεντρων τάσεων, που την επιτυγχάνει με τον δεύτερο τσετσενικό πόλεμο -ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι ο Πούτιν τον προκάλεσε με σκηνοθετημένα κτυπήματα στο Νταγκεστάν- και την κατάργηση της εκλογής των περιφερειαρχών -μετά την τραγωδία του Μπεσλάν, το 2004.
β) Αμείλικτος πόλεμος εναντίον των ολιγαρχών της περιόδου Γιέλτσιν -Μπερεζόφσκι, Γκουσίνσκι, Χοντορκόφσκι-, οι οποίοι είχαν συγκεντρώσει στα χέρια τους την πλειονότητα των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, καθώς και των υποδομών και των ΜΜΕ.
γ) Οικονομική ανασυγκρότηση, με μοχλό το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, υπό τον έλεγχο στην ουσία του ίδιου του κράτους.
Το πρόγραμμά του, χάρη στην ισχυρή αποφασιστικότητα που επιδεικνύει ο ίδιος, θα αποδώσει και σταδιακά η Μόσχα θα διεκδικήσει εκ νέου ρόλο αρχικώς στο «εγγύς εξωτερικό» και πολύ γρήγορα σε ευρύτερο πεδίο, αμφισβητώντας τη μονοπολική ηγεμονία των ΗΠΑ.
Ποια είναι τα ιδεολογικά εργαλεία που χρησιμοποιεί ο Πούτιν όλο αυτό το διάστημα; Σύμφωνα με τον συγγραφέα, ο Ρώσος πρόεδρος αναζητά τη «ρωσική οδό», έτσι ώστε να δικαιολογήσει την αυταρχική του εξουσία και τις εξωτερικές του επεμβάσεις. Αυτό, όμως, που αποκαλύπτεται από την ανάλυση είναι η αγωνιώδης προσπάθεια της υπέρβασης των αντιθέσεων γύρω από την ιστορική ταυτότητα της Ρωσίας. Επιδιώκεται το κλείσιμο του χάσματος μεταξύ της Σοβιετικής Ένωσης και της τσαρικής Ρωσίας, στο όνομα του ρωσικού πατριωτισμού. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο συγγραφέας, «η ρωσική σημαία δεν είναι ούτε αυτοκρατορική ούτε σοβιετική, αλλά εκείνη του άσπρου, του μπλε και του κόκκινου […] οι στίχοι του εθνικού ύμνου θα ξαναγραφτούν αλλά από τον ίδιο που έγραψε το σοβιετικό ύμνο, τον διάσημο συγγραφέα Σεργκέι Μιχάλκοφ, τον πατέρα του κινηματογραφιστή που έχαιρε εύνοιας κατά την περίοδο του κομμουνισμού […] το έμβλημα με τον δικέφαλο αετό αποτίνει φόρο τιμής στην αυτοκρατορική Ρωσία, αλλά η σημαία του Στρατού δεν αλλάζει, παραμένει εκείνη του Κόκκινου Στρατού».
Οι δηλώσεις του Πούτιν, που γίνονται εντός αυτής της λογικής, εκλαμβάνονται ακόμη και ως υποστήριξη του σοβιετικού παρελθόντος: «Όλα τα μέλη της οικογένειάς μου αγαπούσαν και αγαπούν τη Ρωσία, ήταν και είναι πραγματικοί πατριώτες και με γαλούχησαν ακριβώς με αυτό το πνεύμα». Στη Σοβιετική Ένωση πριν την οποιαδήποτε κομουνιστική ιδεολογία δίδασκαν «την αγάπη για την πατρίδα». Και επίσης ότι «πρέπει πρωτίστως να παραδεχτούμε ότι η πτώση της ΕΣΣΔ ήταν η μεγαλύτερη γεωπολιτική καταστροφή του αιώνα». Ο Πούτιν, σύμφωνα με τον Ε., «γίνεται το σύμβολο της εκδίκησης για εκείνους που δεν μπόρεσαν να αντέξουν την πτώση της ΕΣΣΔ και τη μεταμόρφωσή της σε δημοκρατία», ακόμη και των οπαδών του Στάλιν.
ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ
http://mignatiou.com/2016/05/sto-mialo-tou-poutin-ena-vivlio-apokriptografi-tous-schediasmous-tou-rosou-igeti/
http://mignatiou.com/2016/05/sto-mialo-tou-poutin-ena-vivlio-apokriptografi-tous-schediasmous-tou-rosou-igeti/
23/5/2016
