Η επιστήμη του ψέματος: Ο Πολάκης, ο Αδωνις, και τα κουσούρια του πολιτικού συστήματος

Είναι ευνόητο μια και όπως λέει ο λαός κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει.  Ο δικαστής, όταν βρεθεί μπροστά σε πολιτικό πρόσωπο, που καλείται να διώξει, κατεβάζει τα μολύβια του και το στέλνει στη Βουλή προκειμένου να αποφανθεί, αν και κατά πόσο το αδίκημα του θα διωχθεί ή θα πάει στον κάλαθο των αχρήστων, μετά από απόφαση των εθνοπατέρων μας. Δηλαδή πολύ απλά για το αξιόποινο μιας πράξης αποφασίζουν οι πολιτικοί και όχι οι δικαστές. Και εδώ υπεισέρχονται οι εκάστοτε πλειοψηφίες που αποφασίζουν αν ο γάιδαρος ή ο πετεινός είναι κεφάλας. 

Αυτά τα ευτράπελα συμβαίνουν στην δημόσια ζωή του τόπου με αποτέλεσμα να βρίσκονται στο απυρόβλητο όσοι ασκούν εκτελεστική εξουσία, με τα γνωστά αποτελέσματα που δεν είναι άλλα από τα φαινόμενα της διαφθοράς, του χρηματισμού και τέλος της παρακμής με ότι αυτό συνεπάγεται στην λειτουργία μιας οργανωμένης κοινωνίας. 

Σε αυτή την ακατάσχετη παρακμή, που δυστυχώς σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της, το μέγα ερώτημα που συχνά πυκνά τίθεται είναι αν υπάρχει σωτηρία και ποια θα μπορούσε να είναι αυτή. Η άποψη μου είναι ότι με αυτό το πολιτικό προσωπικό είναι αδύνατο να δούμε άσπρη μέρα. 

Κι επειδή οι πολίτες επιλέγουν αυτό το προσωπικό και όχι κάποιος τρίτος, εδώ δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι υπάρχει ξένος δάκτυλος, το βάρος πέφτει στο κάθε ψηφοφόρο ξεχωριστά, που οφείλει να επιλέξει πρόσωπα άξια για το ρόλο που τους αναθέτει.

 Η αλήθεια και το ψέμα μπερδεύονται συχνά στην πολιτική. Φίλος πολιτικός της αριστεράς που δεν βρίσκεται σήμερα στη ζωή, της ομάδας Λ. Κύρκου-Μ. Παπαγιαννάκη, μου έλεγε πριν πολλά χρόνια, όταν βρέθηκε στο κοινοβούλιο, ότι αισθάνθηκε ασφαλής μετά από λίγους μήνες, όταν ένιωσε ότι μπορεί να υποστηρίξει εξ ίσου πειστικά για το ίδιο θέμα, την μια ή την άλλη άποψη.

 Και το ερώτημα που τίθεται στις μέρες μας είναι, αυτή είναι η πολιτική. Το να πείθει κάποιος το ακροατήριο του ότι η μέρα είναι νύχτα και η νύχτα ημέρα; Δυστυχώς απ ότι φαίνεται η πολιτική, ιδιαίτερα στις μέρες μας αντί για δράση υπέρ των πολιτών, έχει εξελιχθεί σε ένα ρεσιτάλ ψεύδους και διαστρέβλωσης των γεγονότων με τελικό αποτέλεσμα την συσκότιση και την σύγχυση. 

Χθες το βράδυ περί τα μεσάνυχτα εξελίχθηκε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση στην Βουλή, γύρο από το ΚΕΕΛΠΝΟ μεταξύ Πολάκη και Γεωργιάδη. Ο εκ της ΝΔ προερχόμενος, έλεγε στον αναπληρωτή υπουργό ότι ελέγχεται για κακουργηματική πράξη, επειδή πήρε τους φακέλους των υποψηφίων για πρόσληψη από την αρμόδια επιτροπή, προκειμένου ο ίδιος να μαγειρέψει τα αποτελέσματα. 

Η απάντηση ήταν ότι τα πήρα, γιατί η επιτροπή τα είχε μαγειρέψει και ο ίδιος διεκδικώντας το αλάθητο του Πάπα, ισχυρίστηκε ότι έκανε την ορθή επιλογή, πετώντας ταυτόχρονα την μπάλα στην αντίπαλη πλευρά ανεβάζοντας ταυτόχρονα ένα άλλο θέμα, αυτό της κατασπατάλησης χρημάτων του ΚΕΕΛΠΝΟ με αδιαφανείς διαδικασίες την περίοδο της ΝΔ-ΠΑΣΟΚ για τα οποία, όπως είπε, θα υπάρξει έρευνα. 

Από τον διάλογο αυτό, για κάθε σκεπτόμενο χωρίς παρωπίδες, έγινε σαφές ότι και οι δύο πλευρές έχουν τα κουσούρια τους, για τα οποία θα έπρεπε να ασχοληθεί η δικαιοσύνη, ως η μόνη αρμοδία να αποφανθεί, για το ποιος έχει περιπέσει σε ποινικά αδικήματα και ποιος όχι.

 Όμως όταν φτάνουμε στη δικαιοσύνη και τις ευθύνες των πολιτικών και στην προκειμένη περίπτωση των υπουργών, πέφτουμε μπροστά στο περίφημο άρθρο 86 του Συντάγματος, έργο των Παυλόπουλου-Βενιζέλου, σύμφωνα με το οποίο ο δικαστής, όταν βρεθεί μπροστά σε πολιτικό πρόσωπο, που καλείται να διώξει, κατεβάζει τα μολύβια του και το στέλνει στη Βουλή προκειμένου να αποφανθεί, αν και κατά πόσο το αδίκημα του θα διωχθεί ή θα πάει στον κάλαθο των αχρήστων, μετά από απόφαση των εθνοπατέρων μας.

 Δηλαδή πολύ απλά για το αξιόποινο μιας πράξης αποφασίζουν οι πολιτικοί και όχι οι δικαστές. Και εδώ υπεισέρχονται οι εκάστοτε πλειοψηφίες που αποφασίζουν αν ο γάιδαρος ή ο πετεινός είναι κεφάλας. 

Αυτά τα ευτράπελα συμβαίνουν στην δημόσια ζωή του τόπου με αποτέλεσμα να βρίσκονται στο απυρόβλητο όσοι ασκούν εκτελεστική εξουσία, με τα γνωστά αποτελέσματα που δεν είναι άλλα από τα φαινόμενα της διαφθοράς, του χρηματισμού και τέλος της παρακμής με ότι αυτό συνεπάγεται στην λειτουργία μιας οργανωμένης κοινωνίας. 

Πολύς λόγος έχει γίνει αυτά τα τελευταία χρόνια της κρίσης για την κατάργηση του περίφημου άρθρου 86 του Συντάγματος. Παρά τις υποσχέσεις, καμία πλειοψηφούσα παράταξη δεν έφερε το θέμα προς συζήτηση στη Βουλή. Και είναι ευνόητο μια και όπως λέει ο λαός κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει. 

Σε αυτή την ακατάσχετη παρακμή, που δυστυχώς σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της, το μέγα ερώτημα που συχνά πυκνά τίθεται είναι αν υπάρχει σωτηρία και ποια θα μπορούσε να είναι αυτή. 

Η άποψη μου είναι ότι με αυτό το πολιτικό προσωπικό είναι αδύνατο να δούμε άσπρη μέρα. 

Κι επειδή οι πολίτες επιλέγουν αυτό το προσωπικό και όχι κάποιος τρίτος, εδώ δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι υπάρχει ξένος δάκτυλος, το βάρος πέφτει στο κάθε ψηφοφόρο ξεχωριστά, που οφείλει να επιλέξει πρόσωπα άξια για το ρόλο που τους αναθέτει.

 Ανεξάρτητα από κόμματα. Το πολιτικό προσωπικό χρειάζεται να είναι έτοιμο να κινηθεί δυναμικά προκειμένου να αποτρέψει την επικίνδυνη καθοδική πορεία που έχει πάρει η χώρα. 

Διαφορετικά θα θρηνούμε για τις απώλειες, όχι μόνο των εισοδημάτων μας αλλά και εθνικές τραγωδίες με αυτά τα πρόσωπα, που το μόνο που κάνουν είναι να φροντίζουν το τομάρι τους και να αδιαφορούν για το που πηγαίνει το κάρο.

 Αναζητείται πολύ απλά κάποιος νέος ευπατρίδης και όχι αυτοί που κατ επάγγελμα κινούνται περί την πολιτική, χωρίς να προσφέρουν μια και περί άλλα συνεχώς τυρβάζουν…

 MAY 9, 2016 26  

 Του ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

http://mignatiou.com/2016/05/i-epistimi-tou-psematos-o-polakis-o-adonis-ke-ta-kousouria-tou-politikou-sistimatos/