Προεδρικές εκλογές ΗΠΑ,2016:Πανικός Τραμπ σκιάζει τις ΗΠΑ.
1.
Πανικός Τραμπ σκιάζει τις ΗΠΑ.
2.
Οι «σεισμικές» μεταλλαγές Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων στις ΗΠΑ
3.
« Ο Μπέρνι Σάντερς άρχισε μια πολιτική επανάσταση.
Τώρα, δεν μπορεί να την σταματήσει » !
1.
Πανικός Τραμπ σκιάζει τις ΗΠΑ
Ποτέ άλλοτε στην Ιστορία των ΗΠΑ ένας υποψήφιος για την Προεδρία δεν είχε ταυτόχρονα τη στήριξη ενός πρώην Προέδρου, του απερχόμενου Προέδρου και του κύριου αντιπάλου του στη μάχη των Προκριματικών.
Συνήθως ένα πρώην Πρόεδρος είναι υπεράνω κομματικών αντιπαραθέσεων και ο απερχόμενος φροντίζει για την υστεροφημία του, ενώ ο κύριος εσωκομματικός αντίπαλος περνά σε δεύτερο πλάνο, ώστε σε περίπτωση ήττας να μπορεί να επανέλθει στην κούρσα των επόμενων προκριματικών.
Η στήριξη που παρέχουν οι Μπιλ Κλίντον, Ομπάμα και Σάντερς στη Χίλαρι Κλίντον δείχνει πρώτα από όλα πόσο πιθανή θεωρεί τη νίκη του Ντόναλντ Τραμπ η ηγετική ελίτ των Δημοκρατικών. Το στίγμα των τριών είναι διαφορετικό και όλοι μαζί αθροιστικά μπορούν να οδηγήσουν σε αντίθετο του επιδιωκόμενου αποτέλεσμα, να δώσουν δηλαδή την αίσθηση ότι το πολιτικό κατεστημένο φοβάται την αντισυστημική αμφισβήτηση του εκκεντρικού υποψήφιου των Ρεπουμπλικάνων.
Ηδη η προεκλογική εκστρατεία στις ΗΠΑ αρχίζει και θυμίζει την πολιτική σκηνή στη Βρετανία λίγο πριν από το Δημοψήφισμα, όταν οι οπαδοί της παραμονής της χώρας στην Ε.Ε. έδιναν την αίσθηση ενός διακομματικού κατεστημένου που κινδυνολογεί απέναντι σε μια αντισυστημική επιλογή όπως το Brexit.
Ποιος θυμάται σήμερα την κοινή εμφάνιση των Μέιτζορ, Μπλερ και Γκόρντον Μπράουν, ενός Συντηρητικού και δύο Εργατικών πρώην πρωθυπουργών, που απηύθυναν δραματική έκκληση για τις περενέργειες του Brexit, με την αντίπαλη πλευρά να τους καταγγέλλει την επόμενη μέρα ως ενορχηστρωτές μιας εκστρατείας φόβου;
Οσο και αυτό να ακούγεται εκ πρώτης όψεως εξωφρενικό, η νίκη του Brexit και η διάψευση των προφητειών για ανεξέλεγκτο καταστροφικό για τη Βρετανία ντόμινο την επόμενη μέρα ήταν μια χωρίς προηγούμενο ενίσχυση της αξιοπιστίας της υποψηφιότητας Τραμπ: Αν το αδιανόητο για το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ε.Ε. είναι δυνατόν να υλοποιηθεί με διαχειρίσιμες δυσκολίες, γιατί να μην μπορεί ο αντισυστημικός Τραμπ να αποδειχθεί ένας υπεύθυνος διαχειριστής, αλλά και αξιόπιστος διεθνής συνομιλητής;
Ενα σοβαρό πρόβλημα ως προς την αξιοπιστία της δραστηριοποίησης των Μπιλ Κλίντον, Ομπάμα και Σάντερς υπέρ της Χίλαρι είναι ο κίνδυνος της αλληλοακύρωσης: Το 2008 ο Ομπάμα δεν συγκρουόταν μόνον με την αντίπαλό του Χίλαρι, αλλά απαξίωνε την οκταετία Μπιλ Κλίντον ως άχρωμη κεντρώα σύνθεση, ενώ από τον Ιανουάριο μέχρι και σήμερα ο Σάντερς είχε καταφέρει να ξανακερδίσει το τμήμα της ριζοσπαστικοποιημένης κομματικής και εκλογικής βάσης των Δημοκρατικών που είχε αποσυσπειρωθεί απογοητευμένη από την αδυναμία του Ομπάμα να υλοποιήσει την προεκλογική παρεμβατική κοινωνική του πλατφόρμα.
Η καρδιά του προβλήματος της Χίλαρι κινδυνεύει να είναι η αδυναμία του Σάντερς να ελέγξει τους οπαδούς του και να τους πείσει να στηρίξουν μια υποψήφια που απορρίπτουν εξίσου, αν όχι περισσότερο από τον Τραμπ.
Ο Ομπάμα στην κυριολεξία μεγιστοποίησε τη συμπαράστασή του προς τη Χίλαρι, καθώς είπε ξεκάθαρα ότι με την εκλογή της θα υπάρξει η δυνατότητα ολοκλήρωσης του έργου που ο ίδιος άρχισε πριν από οκτώ χρόνια.
Τις πρώτες πρωινές ώρες σήμερα η Χίλαρι Κλίντον αναμενόταν να εκφωνήσει από το βήμα της Συνδιάσκεψης των Δημοκρατικών στην Φιλαδέλφεια τον λόγο αποδοχής της υποψηφιότητας της, μια πρώτη σκληρή δοκιμασία, όπου το ζητούμενο είναι όχι η κινδυνολογία για τον Τραμπ, αλλά μια ρεαλιστική κυβερνητική ατζέντα που να πείθει την εκλογική βάση ότι οι παρεμβατικές διορθωτικές κοινωνικού χαρακτήρα μεταρρυθμίσεις δεν είναι μια ανά τετραετία προεκλογική φαντασμαγορία, αλλά μια αληθινή ριζοσπαστική πλατφόρμα εξ ορισμού πιο αξιόπιστη από τα αντισυστημικά φραστικά πυροτεχνήματα του υποψηφίου των Ρεπουμπλικάνων.
Ο Τραμπ δεν είναι ούτε ο γραφικός Γκολντγουότερ υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων το 1964 που έβλεπε τη Διεθνή Σκηνή ως Σαλούν στο Φαρ Ουέστ, ούτε θυμίζει τους Προτεστάντες Tζιχαντιστές του Tea Party και τους Μουτζαχεντίν Νεοσυντηρητικούς. Είναι ένας λαϊκιστής, χωρίς αρχές, πολυσυλλεκτικός και επικίνδυνος.
Απείθαρχοι οπαδοί
Η καρδιά του προβλήματος της Χίλαρι κινδυνεύει να είναι η αδυναμία του Σάντερς να ελέγξει τους οπαδούς του και να τους πείσει να στηρίξουν μια υποψήφια που απορρίπτουν εξίσου, αν όχι περισσότερο, από τον Τραμπ.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
29/7/2016
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=27689&subid=2&pubid=114076744
Οι «σεισμικές» μεταλλαγές Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων στις ΗΠΑ
Σαν τεκτονικές πλάκες μετακινούνται ιδεολογικά τα δύο κυρίαρχα πολιτικά κόμματα στις ΗΠΑ, το Ρεπουμπλικανικό και το Δημοκρατικό. Αυτό είναι το συμπέρασμα παρακολουθώντας από κοντά εδώ στις ΗΠΑ τα συνέδρια των δύο κομμάτων. Πρώτο το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα στο Κλίβελαντ του Οχάιο έδωσε το χρίσμα στονΝτόναλντ Τραμπ και κατόπιν το Δημοκρατικό στην Φιλαδέλφεια στην Πενσυλβάνια έδωσε το χρίσμα στην Χίλαρι Κλίντον.
Οι Ρεπουμπλικάνοι ισχυρίζονται ότι η χώρα τους βρίσκεται στη διάλυση και στο χάος, ενώ οι Δημοκρατικοί υποστηρίζουν ότι οι ΗΠΑ βγήκαν ισχυρές από το κραχ του 2008 και βρίσκονται ξανά στον δρόμο της ανάπτυξης. Δεν πρόκειται, όμως, για μια αντιπαράθεση άσπρου - μαύρου, η οποία θα βόλευε ιδιαίτερα στον Ντόναλντ Τραμπ. Αυτή τη στιγμή έχουν ανατραπεί τα δεδομένα όπως ισχύσαν επί δεκαετίες. Οι Ρεπουμπλικάνοι ήταν το κόμμα των μορφωμένων, των επιχειρηματιών και των πλουσίων. Οι Δημοκρατικοί ήταν το κόμμα των μειονοτήτων, των μεταναστών και κυριως των λιγότερο ευνοημένων.
Αυτή τη στιγμή στις τάξεις του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος συμπαρατάσσονται τα πιο φτωχά κομμάτια της αμερικανικής κοινωνίας, τα οποία σταδιακά από τα χρόνια της κυριαρχίας Ρέιγκαν έχασαν την οικονομική δύναμή τους και μετατράπηκαν από μεσαία τάξη στη φτωχή τάξη των Αμερικανών αποκλεισμένων από το αμερικανικό όνειρο. Πρόκειται κυρίως για άτομα χαμηλής μόρφωσης, χωρίς ιδιαίτερα επαγγελματικά προσόντα, τα οποία ή δε μπορούν να βρουν δουλειά ή απασχολούνται στις χειρότερες θέσεις εργασίας.
Συνδετικός τους κρίκος το μίσος κατά των μεταναστών, από όπου και αν προέρχονται, τους οποίους θεωρούν υπαίτιους της δικής τους φτώχιας. Σε αυτήν την επιθετική κατηγορία ψηφοφόρων στηρίχθηκε ο Ντόναλντ Τραμπ για να αλώσει το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και να βάλει στο περιθώριο τις ελίτ που το έλεγχαν και εκπροσωπούσαν τα συμφέροντα των κυρίαρχων τάξεων των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τον περιορισμό των ψηφοφόρων από τους οποίους οι Ρεπουμπλικάνοι μπορούν να αλιεύσουν ψήφους.
Συνδετικός τους κρίκος το μίσος κατά των μεταναστών, από όπου και αν προέρχονται, τους οποίους θεωρούν υπαίτιους της δικής τους φτώχιας. Σε αυτήν την επιθετική κατηγορία ψηφοφόρων στηρίχθηκε ο Ντόναλντ Τραμπ για να αλώσει το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και να βάλει στο περιθώριο τις ελίτ που το έλεγχαν και εκπροσωπούσαν τα συμφέροντα των κυρίαρχων τάξεων των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τον περιορισμό των ψηφοφόρων από τους οποίους οι Ρεπουμπλικάνοι μπορούν να αλιεύσουν ψήφους.
Αντίθετα, το Δημοκρατικό Κόμμα κατάφερε σταδιακά και ιδιαίτερα με την εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα να αυξήσει τις δεξαμενές από τις οποίες αντλεί ψηφοφόρους. Στη διάρκεια αυτού του συνεδρίου των Δημοκρατικών από το πόντιουμ μίλησαν πολίτες που μερικά χρόνια πριν ήταν αδιανόητο να τους δοθεί μικρόφωνο, όπως η αρχηγός της αστυνομίας του Ντάλλας στο Τέξας, η οποία εκτός από γυναίκα είναι λατίνα και δηλώνει λεσβία, ο μουσουλμάνος μετανάστης από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα του οποίου ο γιος σκοτώθηκε υπηρετώντας στον αμερικανικό στρατό, η ακτιβίστρια στα θέματα των ομοφυλοφίλων που έκανε αλλαγή φύλου από άνδρα σε γυναίκα.
Και δεν ήταν μόνο αυτοί, αλλά εμφανίστηκαν και πρώην Ρεπουμπλικάνοι, οι οποίοι αποχώρησαν από τις τάξεις του κόμματός τους, μην αντέχοντας την ιδιοσυγκρασία του Ντόναλντ Τραμπ. Εξέχον παράδειγμα ο πρώην Ρεπουμπλικανός δήμαρχος της Νέας Υόρκης Μάικλ Μπλούμπεργκ. Αυτή τη στιγμή οι Δημοκρατικοί είναι σε θέση να πείσουν τον μεσαίο, σκεπτόμενο, διστακτικό και ανεξάρτητο Αμερικανό ότι είναι καλύτεροι στα θέματα εθνικής ασφάλειας και στη δημιουργία θέσεων εργασίας, σημεία στα οποία επί χρόνια οι Ρεπουμπλικάνοι είχαν το αδιαμφισβήτητο.
Η ουσιαστική προεκλογική μάχη που ξεκινά από τώρα μέχρι το τέλος Οκτωβρίου έχει σαν στόχο να καταφέρει να φέρει στην κάλπη Αμερικανούς πολίτες, όπως αφροαμερικανούς, λατίνους και νεώτερες κατηγορίες μεταναστών (π.χ. Κορεάτες) που αδιαφορούν για την ψήφο τους, θεωρώντας ότι αυτή δεν αποτελεί μέσο πίεσης για αλλαγές στο βιοτικό τους επίπεδο. Πρώτη φορά που αυτή η κατηγορία Αμερικανών έκανε μαζική την εμφάνισή της ήταν το 2008 όταν επέλεξε για πρόεδρο των ΗΠΑ τον Μπαράκ Ομπάμα.
Αυτή τη στιγμή, όμως, η Χίλαρι Κλίντον δε διαθέτει τέτοιου είδους δυναμική. Εκπροσωπεί την ελίτ του Δημοκρατικού Κόμματος και το αμερικανικό κατεστημένο, όπως την Γουόλ Στριτ, τις αμυντικές βιομηχανίες και τις εταιρίες λόμπι. Για να καταφέρει να πείσει τους Αμερικανούς να σηκωθούν από τον καναπέ και να την ψηφίσουν χρειάζεται την παρέμβαση του Μπαράκ Ομπάμα. Αυτό, απλά, σημαίνει ότι η προεκλογική ατζέντα με την οποία θα κινηθεί θα έχει πολύ πιο αριστερές θέσεις από εκείνες που εκπροσωπεί η ίδια και ο σύζυγός της. Κάτι τέτοιο θα σημαίνει ότι στο ίδιο κόμμα θα συνυπάρχουν το κατεστημένο και οι αριστερές διεκδικήσεις, κάτι που δεν έχει προϋπάρξει μέχρι σήμερα στις ΗΠΑ και θα οδηγήσει το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα σε ακόμη βαθύτερη κρίση.
«Μην πιστεύετε κανέναν άλλον. Είμαστε η σπουδαιότερη χώρα επί Γης», είπε περήφανα την πρώτη μέρα του συνεδρίου στους Δημοκρατικούς η Μισέλ Ομπάμα, η οποία ετοιμάζεται να ριχτεί στην μάχη των ψήφων υπέρ της Χίλαρι. Στόχος να ακυρωθεί ο δυϊσμός του Τραμπ δυνατοί - αδύναμοι, νικητές - χαμένοι. Στους επόμενους τρεις μήνες αμείλικτης σύγκρουσης Τραμπ - Χίλαρι θα φανεί αν στο τέλος νικητής θα είναι η ελπίδα, το σλόγκαν Hope του Μπαράκ Ομπάμα που ενέπνευσε σε εκατομμύρια Αμερικανούς το 2008 και άλλαξε τις ΗΠΑ για πάντα.
Δημήτρης Μαχαιρίδης
(Αρθρογράφος σε ελληνικές και γαλλικές ιστοσελίδες/
σεναριογράφος για γαλλικές παραγωγές)
30/7/2016
(Αρθρογράφος σε ελληνικές και γαλλικές ιστοσελίδες/
σεναριογράφος για γαλλικές παραγωγές)
30/7/2016
http://www.huffingtonpost.gr/dimitrismachairidis/-_6843_b_11276806.html?utm_hp_ref=greece
3.
« Ο Μπέρνι Σάντερς άρχισε μια πολιτική επανάσταση.
Τώρα, δεν μπορεί να την σταματήσει »!
Ο παραπάνω τίτλος δεν είναι δικός μας, είναι της μεγάλης αμερικανικής εφημερίδας Γουάσινγκτον Ποστ, αλλά τον υιοθετούμε χωρίς κανένα δισταγμό επειδή αποτυπώνει πιστά τη δραματική πραγματικότητα των υπό εξέλιξη ιστορικών γεγονότων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μάλιστα, ο τίτλος/διαπίστωση της Γουάσινγκτον Ποστ αποκτά μεγαλύτερη σημασία αν αναλογιστούμε ότι προέρχεται από μια εφημερίδα που μαζί με τους Τάϊμς της Νέας Υόρκης αποτελούν το δίδυμο των πιο φανατικών υπερμάχων της Χίλαρι Κλίντον –και αντιπάλων του Μπέρνι Σάντερς- στον αμερικανικό γραπτό τύπο. Εξάλλου, για όποιον έχει την παραμικρή αμφιβολία, ιδού οι χτεσινοί εύγλωττοι τίτλοι τόσο των Τάϊμς της Νέας Υόρκης («Ο Σάντερς μπροστά στο καθήκον να χαλιναγωγήσει την εξέγερση που ο ίδιος άρχισε»), όσο και του ιστορικού περιοδικού Τάϊμ («Ο Σάντερς έχασε τον έλεγχο της Πολιτικής του Επανάστασης»)!...
Σε τι όμως αναφέρονται οι πηχυαίοι τίτλοι των καλών αμερικανικών εντύπων;
Μα, προφανώς σε όσα μας αποκρύπτουν επιμελώς τα ελληνικά ΜΜΕ, στα γεγονότα που κυριάρχησαν στις πρώτες ώρες του –όσο ποτέ άλλοτε- κρίσιμου Συνεδρίου (Convention) του Δημοκρατικού κόμματος στη Φιλαδέλφεια. Γεγονότα που το έχουν μετατρέψει από ανώδυνο πολιτικό τσίρκο, που θα έπρεπε να είναι σύμφωνα με τις αμερικανικές πολιτικές παραδόσεις, σε αληθινή αρένα πρωτοφανών για τις ΗΠΑ άγριων πολιτικών και ταξικών συγκρούσεων!
Και ακόμα πιο συγκεκριμένα, αναφέρονται τόσο στο αποκαλυπτικό γιουχάισμα διαρκείας που επεφύλαξαν οι 1.900 εκλεγμένοι αντιπρόσωποι του Μπέρνι Σάντερς στον λατρευτό τους ηγέτη όταν αυτός τους κάλεσε να ψηφίσουν την Χίλαρι Κλίντον, όσο και στα όσα συνταρακτικά και συνάμα εύγλωττα (διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις, καταλήψεις,…) επακολούθησαν μέσα στην αίθουσα του Συνεδρίου αλλά και έξω από αυτήν, στους δρόμους της Φιλαδέλφειας. Και τα οποία με λίγα λόγια, σηματοδοτούν δυο εξελίξεις ιστορικών διαστάσεων για τις ΗΠΑ αλλά και για ολάκερη την οικουμένη: Τα δημόσια αποκαλυπτήρια της βαθύτερης κρίσης που έχει γνωρίσει το αμερικανικό πολιτικό σύστημα, και το πέρασμα στην περίφημη «δεύτερη φάση» του γιγάντιου ριζοσπαστικού κινήματος που δημιούργησε η καμπάνια του Μπέρνι Σάντερς, και την οποία αναγγέλλαμε ήδη στο προηγούμενο άρθρο μας. (1)
Με απλά λόγια, τουλάχιστον ένα σημαντικό μέρος αυτού του κινήματος που –ας μην το ξεχνάμε- συσπειρώνει ή υποστηρίζεται από αρκετές δεκάδες εκατομμύρια πολίτες (!) αρνείται κατηγορηματικά να υπακούσει στις νουθεσίες του μέντορά του Μπέρνι Σάντερς που το καλεί να «ηρεμήσει», να φρενάρει τις φιλοδοξίες του και να αναπαυθεί στις δάφνες του, και αποφασίζει δυο πράγματα: α) Να κηρύξει την πλήρη ανεξαρτησία του από το Δημοκρατικό κόμμα και τον αμερικανικό κυρίαρχο δικομματισμό, και β) Να πάρει το δικό του δρόμο και να έλθει από εδώ και πέρα σε ευθεία σύγκρουση με το αμερικανικό κατεστημένο! Αν και τα ακριβή ποιοτικά χαρακτηριστικά και οι τελικές διαστάσεις που θα πάρει αυτό το κίνημα δεν μπορούν ακόμα να προσδιοριστούν καθώς τα πάντα απομένουν να γίνουν, πρόκειται πάντως για μια εξέλιξη που ξεπερνάει κάθε προσδοκία και που θα ήταν απλώς αδιανόητη μέχρι πριν μερικούς μήνες: Ένα ανεξάρτητο μαζικό ριζοσπαστικό κίνημα στην καρδιά του πλανητικού καπιταλιστικού γίγαντα!...
Σταματάμε εδώ αυτό το –ηθελημένα πολύ σύντομο- κείμενο που δεν έχει άλλο στόχο από το να προσπαθήσει να ανοίξει μια μικρή ρωγμή στον τοίχο σιωπής και παραπληροφόρησης που περιβάλλει στην Ελλάδα και στην Ευρώπη (με εξαίρεση τη Βρετανία) τα πρωτόγνωρα δραματικά γεγονότα που συγκλονίζουν αυτές τις μέρες την παγκόσμια υπερδύναμη των 335 εκατομμυρίων κατοίκων.(2) Πριν όμως δώσουμε στους αναγνώστες ραντεβού στις επόμενες μέρες για μια λεπτομερέστερη παρουσίαση και εκτίμηση αυτών των γεγονότων, μερικά λόγια για δυο, από πρώτη άποψη άσχετα μεταξύ τους, γεγονότα που είναι όμως και τα δυο προάγγελοι ενός ακραία εφιαλτικού μέλλοντος. Καταρχήν, το γεγονός ότι όχι μια ή δυο, αλλά οι 9 στις 12 τελευταίες δημοσκοπήσεις της αμερικανικής κοινής γνώμης, φέρουν τον Ντόναλντ Τράμπ να προηγείται όλο και πιο καθαρά της Χίλαρι Κλίντον στη πρόθεση ψήφου. Δηλαδή, ότι ο Τραμπ έχει πια όλο και μεγαλύτερες πιθανότητες να είναι ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ, καθώς επωφελείται της συνειδητής –και τόσο ταξικής- επιλογής του κατεστημένου των Δημοκρατικών να μην του αντιτάξει τον μόνο πολιτικό που, σύμφωνα με όλες χωρίς εξαίρεση τις δημοσκοπήσεις, μπορεί να τον συντρίψει, τον Μπέρνι Σάντερς! Και κατόπιν, ότι γινόμαστε μάρτυρες αλλά και θύματα μιας συνομωσίας σιωπής και παραπληροφόρησης που αποσκοπεί, και προς το παρόν πετυχαίνει, να αποκρύψει από τη διεθνή και ειδικότερα την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη ότι στη Μέκκα του ιμπεριαλισμού γεννιέται, αναπτύσσεται και ωριμάζει το μαζικότερο ριζοσπαστικό κίνημα αμφισβήτησης tης αστικής δημοκρατίας και του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού που έχουμε γνωρίσει τουλάχιστον μετά από το 1968! Δηλαδή, από τη μια το φάσμα ενός ακραίου ρατσιστή ακροδεξιού και τυχοδιώκτη στην προεδρία των ΗΠΑ και από την άλλη, η όλο και πιο χειροπιαστή πραγματικότητα ενός πλανητικού «Μεγάλου Αδελφού» που δεν αφήνει ανοιχτή την παραμικρή χαραμάδα αντικειμενικής πληροφόρησης της παγκόσμιας κοινής γνώμης.
Μήπως άραγε έχει έλθει η ώρα να ενδιαφερθούμε, να ξυπνήσουμε και να βγούμε από τη νάρκη μας;
Σημειώσεις
Του Γιώργου Μητραλιά
27/7/2016
