Ο πίθηκας και το τρελό ποντίκι..



Τόνυ Μπλαιρ, αυτή η ύαινα. Δεκατρία χρόνια μετά την εισβολή στο Ιράκ το 2003, και ύστερα από εξαετή έρευνα και συλλογή στοιχείων, το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι η εισβολή στο Ιράκ βασίσθηκε σε ψευδή στοιχεία. Οτι δηλαδή ο Σαντάμ Χουσεΐν δεν είχε χημικά όπλα, δεν αποτελούσε κίνδυνο για την ανθρωπότητα (όσον κι αν αποτελούσε κίνδυνο για τον λαό του). Θα λιποθυμήσω απ’ τη συγκίνηση.
Πάλι ψέματα λένε! Είναι αδύνατον, απολύτως αδύνατον, οι μυστικές υπηρεσίες του Ηνωμένου Βασιλείου να παραπλάνησαν τον κ. Τόνυ Μπλαιρ, όσο αδύνατον είναι οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ να παραπλάνησαν τον πρόεδρο πίθηκα Μπους. Ηδη από τότε, το 2003, όταν
ορισμένοι «καταραμένοι» γελοιογράφοι στην Αγγλία και στις ΗΠΑ παρίσταναν τον κ. Μπους τζούνιορ σαν πίθηκο και τον κ. Τόνυ Μπλαιρ σαν τρελό ποντικό, όλοι (βεβαίως όλοι) γνώριζαν ότι ο δικτάτορας (και όργανο της Δύσης) Σαντάμ δεν αποτελούσε χημικό κίνδυνο για τη Δύση, αλλά ότι για την τελευταία αποτελούσαν λαχταριστό λάφυρο τα πετρέλαια και η γεωπολιτική θέση της χώρας. Οταν ο Σαντάμ ανακοίνωσε ότι θα συναλλάσσεται σε διαφορετικά νομίσματα από το δολάριο για το πετρέλαιο, η εισβολή ξεκίνησε.
Ολοι γνωρίζαμε ότι όσα ελέγοντο για χημικά όπλα ήταν παραμύθια της CIA και της ΜΙ6, όλοι γνώριζαν ότι οι έρευνες του ΟΗΕ δεν οδηγούσαν σε σατανικές αποθήκες του Φου Μαντσού γεμάτες πυρηνικά φίδια, αλλά έλεγαν κι έγραφαν τα αντίθετα, διότι
η προπαγάνδα που υποστήριζε τις αντιδραστικές αλλαγές που γίνονταν στον κόσμο, ήταν θηριώδης.
Την εποχή εκείνη η διαδικασία αναθεώρησης των αποτελεσμάτων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έμπαινε στην τελική ευθεία. Δεκάδες
χιλιάδες αργυρώνητες πέννες (και πολλές στην Ελλάδα που εξακολουθούν να γράφουν ακόμα χωρίς να ντρέπονται) γουρούνι ανέβαζαν τονΜιλόσεβιτς, γουρούνι κατέβαζαν τον Σαντάμ. Με τον χρυσό κανόνα, οι θεσμικοί φασίστες, Μπους και Μπλαιρ, να κατηγορούν για φασίστα τον Μιλόσεβιτς, εν πλήρει λειτουργία, με τον επίσης χρυσό κανόνα ότι όσο πιο μεγάλο είναι ένα ψέμα, τόσο πιο πιστευτό γίνεται, οι θεσμικοί συνωμότες κατηγορούσαν για συνωμοσιολόγους τους ελάχιστους αντιλέγοντες, αποτελειώνοντας κάθε αντίλογο με ένα συνεχές λέγε-λέγε-ψέματα, δεν θα απομείνει τίποτα από την αλήθεια.
Ομως εγνώριζαν. Ηταν από την πρώτη στιγμή εγκληματίες πολέμου. Ομοίως εγνώριζαν και τα καθάρματα που τους υποστήριξαν. Που υποστήριξαν την επέμβαση που διέλυσε τη Γιουγκοσλαβία καθώς και την εισβολή στο Ιράκ, που μετέτρεψε την ευρύτερη της Μεσοποταμίας περιοχή σε μαύρη τρύπα (χαίνουσα ως σήμερα). Οι ελάχιστοι που δεν γνώριζαν, ας χτυπάνε τώρα το κεφάλι τους που τότε εθελοτυφλούσαν. Ομως οι
πολλοί, οι αργυρώνητοι, οι «χρυσές λόγχες», οι εξαρτημένοι στο σύστημα δημοσιογράφοι, εγνώριζαν. Και ενσυνειδήτως γάνωναν το κεφάλι του κόσμου με ψευτιές, που κόστισαν τη ζωή σε εκατομμύρια ανθρώπους, που έστειλαν στην προσφυγιά άλλους τόσους και καθήλωσαν στη φτώχεια πολλαπλάσιους. Γνώριζαν, όπως γνώριζε και ο Τόνυ Μπλαιρ που κάνει σήμερα τη μωρά παρθένα, όπως γνώριζε και ο τότε υπουργός Εξωτερικών της ΒρετανίαςΚουκ, ο οποίος λίγο μετά αφότου διαφοροποιήθηκε απ’ την πολεμοκάπηλη πολιτική Μπλαιρ, βρέθηκε νεκρός σε δυστύχημα. Γλίστρησε.
Δεν δικαιώνονται σήμερα όσοι έλεγαν την αλήθεια τότε, είναι από τότε δικαιωμένοι, διότι έκαναν σωστά τη δουλειά τους. Και δεν ξευτελίζονται σήμεραόσοι έλεγαν ενσυνειδήτως ψέματα τότε, είναι από τότε ξεφτιλισμένοι διότι έκαναν κερδώα προπαγάνδα. Δεν είναι τυχαίο
που οι περισσότεροι απ’ αυτούς, σχεδόν όλοι, υποστήριξαν στη συνέχεια τα μνημόνια στην Ελλάδα και τις πάσης φύσεως μνημονιακές δυνάμεις, παλαιές και νέες. Ανάμεσα σε αυτά τα
καθάρματα και πολλοί που το παίζουν αριστεροί ποδηγετώντας την Αριστερά σε παρακολούθημα της παγκοσμιοποίησης. Δεν θα πω ονόματα, είναι δικιά σας δουλειά να γνωρίζετε ποιος λέει τι. Αλλά δεν μπορώ να μη θυμηθώ τα κροκοδείλια δάκρυα που έχυναν ομού φίδια και μικρόβια για τη Σρεμπρένιτσα, ενώ εγνώριζαν ότι επρόκειτο για προβοκάτσια των μουσουλμάνων εθνικιστών. Σαν τώρα θυμάμαι αυτούς τους αλήτες (και τους χαρακτηρίζω έτσι διότι έχουν αίμα στα χέρια τους) να παρασιωπούν την παγίδευση του Μιλόσεβιτς στο Ραμπουγιέ (όταν του πάσαραν να υπογράψει διαφορετική συμφωνία από εκείνην στην οποία είχαν και τα δύο μέρη καταλήξει).
Χρόνια τώρα τα ίδια αυτά καθάρματα (και τα λέω έτσι διότι έχουν αίμαστα χέρια τους) που τα μισά υποστηρίζουν τώρα τον μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα μισά τον «εκσυγχρονισμό» σε όλες τους τις παρενδύσεις, έβγαζαν «εθνικιστές», «αντισημίτες» και «λαϊκιστές» τους λίγους δημοσιογράφους που έψαχναν να βρουν την αλήθεια. Ανάμεσά τους και την αφεντιά μου, αλλά και άλλους συναδέλφους πολύ καλύτερους από εμένα.
Αυτή η οργανωμένη αλητεία (διότι εφαρμόζουν εναρμονισμένες πρακτικές και στοχοποιούν κατόπιν ενδοσυνεννόησης) που διαπερνά οριζοντίως τον Τύπο και τα ΑΕΙ, έχει συκοφαντήσει με γκαιμπελική επιμονή πολίτες, πολιτικούς και δημοσιογράφους, έχει κηρύξει σε αφάνεια ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών, έχει σπρώξει μέρος της Αριστεράς στην υποστήριξη της παγκοσμιοποίησης και έχει σκάψει τον λάκκο του λαού προς ίδιον όφελος.
Οι τύποι αυτοί, κι απ’ αυτούς ιδιαιτέρως όσοι δηλώνουν αριστεροί, υποστήριξαν τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, υποστήριξαν τις εισβολές στο Ιράκ, υποστήριξαν το Σχέδιο Ανάν, συνέβαλαν στην απαξίωση του Τύπου, υποστήριξαν και υποστηρίζουν τον αυτοπροσδιορισμό των Σκοπιανών, τα ψάρια στο Αιγαίο, τις «χρωματιστές» επαναστάσεις (δηλαδή τη γερμανοαμερικανική εξωτερική πολιτική), υποστήριξαν τα μνημόνια και τη μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ και κατηγορούν μονίμως τους Ελληνες (που δεν είναι Ελληνες, αλλά μια επινόηση του Διαφωτισμού) ότι είναι λαϊκιστές, χωριάτες, κομπλεξικοί, εθνικιστές, ξενοφοβικοί, τεμπέληδες και διεφθαρμένοι - τριάντα χρόνια τον ίδιο χαβά. Με αποτέλεσμα μεγάλο μέρος της νεολαίας σήμερα να έχει αποκτήσει τον λείο εγκέφαλο της ενιαίας σκέψης.
Δεν έχουν αυτές οι αιματοβαμμένες πέννες καν την τσίπα αυτής της νυφίτσας του Μπλαιρ να ψιθυρίσουν κι αυτοί ότι «δεν ήξερα, δεν γνώριζα». Αντιθέτως, είναι τόσον υποκριτές, ώστε σήμερα να θρηνούν για τους πρόσφυγες κι ας τους οδήγησαν στην προσφυγιά και με τα δικά τους πολεμοκάπηλα γραφτά - πλην όμως, πάντα πολιτικώς ορθά και πολυπολιτισμικά.
Αν υπάρχουν «αλήτες και ρουφιάνοι» σε αυτό το επάγγελμα, είναι εκείνοι που υποστήριξαν τους πολέμους, υπονόμευσαν τον λαό, διέβρωσαν την Αριστερά, τροφοδότησαν με πελάτες τη Χρυσή Αυγή και υποστήριξαν τα μνημόνια. Οι ίδιοι γνωρίζουν
ποιοι και τι είναι, το θέμα όμως είναι να γνωρίζετε και να μην παραβλέπετε εσείς...
ΣΤΑΘΗΣ
9/7/2016











             ΣΧΕΤΙΚΑ          
      Πέρα από τον Μπλερ...   

Δεκατρία χρόνια μετά την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ την άνοιξη του 2003 και εννέα χρόνια μετά την αποχώρησή του από την πρωθυπουργία την άνοιξη του 2007, ο πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας Μπλερ επέστρεψε στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, με την πολιτική του υστεροφημία να πλήττεται ανεπανόρθωτα από την έκθεση Τσίλκοτ για την εμπλοκή του Ηνωμένου Βασιλείου στον πόλεμο. Ο Μπλερ, που την άνοιξη του 2005 κέρδισε την τρίτη κατά σειρά εκλογική του νίκη, φάνηκε τότε να αντέχει το κόστος της ταύτισής του με τον Τζορτζ Μπους υιό, πλήττεται τώρα με χρονοκαθυστέρηση, ένα παράδοξο που εγείρει εύλογα ερωτηματικά.

Πολύ δε περισσότερο που ο προκάτοχός του Ιντεν, που είχε προετοιμάσει την αγγλογαλλική εισβολή στο Σουέζ το 1956 δήθεν ως παρεμβολή ανάμεσα στο Ισραήλ και την Αίγυπτο χάριν της ομαλής λειτουργίας της διώρυγας, αναγκάσθηκε να παραιτηθεί κακήν κακώς στις αρχές του 1957. Η απάντηση είναι απλή και προφανής και βρίσκεται και εντός και εκτός συνόρων:

• Εντός συνόρων η πλειονότητα των αναλυτών στη Βρετανία συμφωνεί ότι μία σημαντική συνιστώσα της πλειοψηφίας που επέλεξε το Brexit εκφράζει την οργή της για την αναξιοπιστία μιας πολιτικής ελίτ που δεν έχει κανέναν ηθικό φραγμό στην προσπάθειά της να προωθήσει τις επιλογές της.
Ετσι, συνειρμικά οι μεταπτώσεις Κάμερον από τον ακραίο ευρωσκεπτικισμό στην κινδυνολογία για καταστροφή της χώρας εκτός ΕΕ έφεραν στην επιφάνεια τα χονδροειδή ψέματα του Μπλερ για τα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ.

• Εκτός συνόρων το σημερινό χάος στη Συρία και στο Ιράκ παραπέμπει στην απόφαση των ΗΠΑ, με τη δεδομένη στήριξη της Βρετανίας την οποία ο Μπλερ είχε δώσει προκαταβολικά στον Μπους από το καλοκαίρι του 2002, να καταστρέψουν το σουνιτικό μπααθικό καθεστώς στη Βαγδάτη και όχι απλά να ανατρέψουν τον Σαντάμ Χουσεΐν.

Ο Μπλερ στήριξε την ανατροπή ενός καθεστώτος που ήταν δημιούργημα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο: Προφανώς δεν είχε διαβάσει άρθρο που αποδίδεται στον Λόρενς της Αραβίας το 1920, στο οποίο θεμελιώνεται η ανάγκη ενός σουνιτικού καθεστώτος στα δυτικά της Περσίας -σήμερα Ιράν- που ανέκοπτε τον επεκτατισμό της Τεχεράνης, έναν ρόλο που στο παρελθόν διαδραμάτισαν τα ελληνιστικά βασίλεια, η ρωμαϊκή αυτοκρατορία, το Βυζάντιο, το αραβικό χαλιφάτο και τέλος η οθωμανική αυτοκρατορία.

Ο Μπλερ έχει μία δικαιολογία που δεν μπορεί να υιοθετήσει δημόσια: Προσπάθησε να δώσει υπόσταση στην ειδική σχέση ΗΠΑ - Βρετανίας, η οποία σε μεγάλο βαθμό ήταν και είναι φαντασίωση του Λονδίνου.
   Γιώργος Καπόπουλος

http://www.ethnos.gr/giorgos_kapopoulos/arthro/pera_apo_ton_mpler-64405480/
9/7/2016