Περί του ''BREXIT'' ... (5)
''BREXIT'':
Οι επιπτώσεις στην Άμυνα
Βρετανική αβεβαιότητα
Το Brexit δεν θα δώσει λύσεις:
Ύφεση, ανεργία, μείωση επενδύσεων, χειρότερα δημοσιονομικά
Η Βρετανία αρχίζει να μιμείται την... Ελλάδα
Γιατί η επιστημονική κοινότητα λέει όχι στο Brexit;
Handelsblatt: Επώδυνες αλλά ελέγξιμες οι επιπτώσεις του Brexit για την Ελλάδα
Και αυτοί που φεύγουν και αυτοί που μένουν:
'' Μεταρρυθμιστικό σχέδιο του Σόιμπλε μετά το Brexit ''
Άι στο διάολο πια με τις γνώμες των λαών
Σωτηρία από τα συντρίμμια
Γιατί το Brexit δεν ήταν και τόσο…επανάσταση!
Η λάθος δημοκρατία του Brexit
-Τι πραγματικά αποκάλυψε το δημοψήφισμα
Οι λαϊκιστές φταίνε για όλα;
Οι επιπτώσεις στην Άμυνα
Βρετανική αβεβαιότητα
Το Brexit δεν θα δώσει λύσεις:
Ύφεση, ανεργία, μείωση επενδύσεων, χειρότερα δημοσιονομικά
Γιατί η επιστημονική κοινότητα λέει όχι στο Brexit;
Handelsblatt: Επώδυνες αλλά ελέγξιμες οι επιπτώσεις του Brexit για την Ελλάδα
Και αυτοί που φεύγουν και αυτοί που μένουν:
'' Μεταρρυθμιστικό σχέδιο του Σόιμπλε μετά το Brexit ''
Άι στο διάολο πια με τις γνώμες των λαών
Σωτηρία από τα συντρίμμια
Γιατί το Brexit δεν ήταν και τόσο…επανάσταση!
Η λάθος δημοκρατία του Brexit
-Τι πραγματικά αποκάλυψε το δημοψήφισμα
Οι λαϊκιστές φταίνε για όλα;
Οι επιπτώσεις στην Άμυνα
Το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος για αποχώρηση της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ήδη αρχίσει να δημιουργεί αλυσιδωτές αντιδράσεις στους εμπλεκομένους ακόμη και σε φαινομενικά άσχετες δραστηριότητες της καθημερινότητας των πολιτών και των κυβερνήσεων (ιδίως της Μεγάλης Βρετανίας).
Επί του παρόντος οι ερευνητές δεν έχουν κατασταλάξει στις συνέπειες της αποχώρησης στους τομείς που σχετίζονται με την αμυντική πολιτική του Λονδίνου, της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας. Η καθυστέρηση αυτή, δικαιολογείται εν μέρει, καθόσον οι εξελίξεις στους ευαίσθητους τομείς που άπτονται σε θέματα άμυνας και ασφάλειας θα εξαρτηθούν από τη μελλοντική μορφή των σχέσεων Λονδίνου και Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και από την πορεία της βρετανικής οικονομίας εκτός φυσικά απρόβλεπτων διεθνών εξελίξεων ή ακόμη και ακραίων εσωτερικών σεναρίων (διάσπαση του Ηνωμένου Βασιλείου).
Ως μια αρχική εκτίμηση διαφαίνεται η τάση ενίσχυσης των πατροπαράδοτων σχέσεων των ΗΠΑ με τη Μεγάλη Βρετανία και κατά συνέπεια της αμοιβαίας πολιτικής επιλογής για ενίσχυση των αμυντικών δυνατοτήτων της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας.
Ανέκαθεν ήταν φανερή η αρνητική διάθεση του Λονδίνου (αλλά και άλλων ευρωπαϊκών πρωτευουσών) στην αυτονόμηση των αμυντικών δυνατοτήτων της Ευρώπης από το ΝΑΤΟ.
Μια πολιτική επιλογή που εκτός από το καθαρό οικονομικό παράγοντα της αποφυγής επιπροσθέτων δαπανών και προσπαθειών, υπέκρυπτε και την βρετανική καχυποψία προς μια ανεξάρτητη (και την ενδεχόμενη υπό άλλο κράτος καθοδηγούμενη) ευρωπαϊκή πολιτική άμυνας και ασφάλειας.
Όλα βέβαια τα παραπάνω θέματα απορρέουν από μια μακροχρόνια βρετανική αντίληψη περί του ρόλου της χώρας έναντι των ηπειρωτικών δυνάμεων αλλά και των καταβολών της άλλοτε πανίσχυρης βρετανικής αυτοκρατορίας.
Μπορεί η βρετανική αποχώρηση από την Ένωση να θέτει αυτήν εκτός της ομπρέλας του άρθρου 222 του Συμφώνου της Λισαβόνας (πρόβλεψη για άμεση ενεργοποίηση των αμυντικών δυνατοτήτων των κρατών-μελών για υποστήριξη του απειλούμενου μέλους) αλλά μάλλον ορθώς το Λονδίνο εκτιμά ότι παραπλήσια, ίσως και ισχυρότερη εγγύηση, απορρέει από το άρθρο 5 του Βορειοατλαντικού Συμφώνου.
Βέβαια, με την αποχώρηση της η Βρετανία αποποιείται το ρόλο του ισχυρότερου και σημαντικότερου κράτους στο αμυντικό σκέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ο εκάστοτε υποδιοικητής των συμμαχικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη (SHAPE) είναι Βρετανός και αναλάμβανε το ρόλο του επιχειρησιακού διοικητού των δυνάμεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε περίπτωση εμπλοκής της τελευταίας μέσα από μια σειρά δαιδαλώδων διαδικασιών αμφοτέρων των οργανισμών.
Η σχεδόν αδιάλειπτη συμμετοχή των βρετανικών δυνάμεων στις επιχειρήσεις της Ένωσης και κυρίως η παρουσία των πολεμικών σκαφών της σε κάθε δραστηριότητα αποτελούσε σημαντικό στοιχείο ενίσχυσης της ευρωπαϊκής στρατιωτικής παρουσίας όχι μόνο σε επίπεδο πολιτικής συνεργασίας αλλά και αμυντικών ικανοτήτων, εμπειρίας και θεμάτων υποστήριξης και πληροφοριών.
Στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης μεταξύ των δύο πλευρών υψηλόβαθμοι Βρετανοί στρατιωτικοί ετάχθησαν υπέρ της παραμονής για να δεχθούν όμως κριτική εκ μέρους άλλων συναδέλφων τους που υποστηρίζουν ότι η έξοδος θα ενισχύσει την παγκόσμια ικανότητα προβολής της βρετανικής ισχύος. Οι υποστηρικτές της παραμονής θεωρούν ότι μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των μηχανισμών της επαυξάνονται οι ικανότητες της Μεγάλης Βρετανίας σε θέματα αντιμετώπισης της παγκόσμιας τρομοκρατίας αλλά και της αυξανόμενης ρωσικής επιθετικότητας.
Τα επιχειρήματα των υποστηρικτών της εξόδου δεν φαίνεται να έχουν βρει απήχηση στην πλειονότητα των αμυντικών αναλυτών (Βρετανών και μη) που με κριτήριο τα θέματα ασφαλείας, τοποθετήθηκαν υπέρ της παραμονής. Παραπλήσια και η προσεκτικά διατυπωμένη θέση του αμερικανού στρατηγού Hodges διοικητού των αμερικανικών δυνάμεων στην Ευρώπη (USAREUR). Εξυπακούεται ότι οι υπέρ της παραμονή Βρετανοί πολιτικοί επανειλημμένα προειδοποίησαν (κατηγορούμενοι και για κινδυνολογία) για τις αρνητικές συνέπειες του Brexit στις αμυντικές ικανότητες της χώρας.
Σε κάθε όμως περίπτωση τα σημερινά δεδομένα θα οδηγήσουν στην αναθεώρηση του πρόσφατα εγκριθέντος Security Defence and Strategic Review (SDSR) του 2015 χωρίς να αναμένονται θεαματικές αλλαγές. Μάλλον θα συνεχιστεί η προσπάθεια σταδιακής επαναφοράς της Μεγάλης Βρετανίας «ανατολικώς του Σουέζ» (ξεκίνησε με το τέλος του ψυχρού πολέμου). Σε τελευταία ανάλυση αυτό επιβάλλεται και από την πολιτική γοήτρου και αντιλήψεις της άλλοτε κραταιάς Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Συγχρόνως αναμένεται ότι θα συνεχιστεί και η κατανομή του 2% του ΑΕΠ για τις αμυντικές δαπάνες της χώρας, ποσοστό που αποτελεί και πάγιο στόχο της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας για τα κράτη-μέλη της.
Ομοίως αναμένεται να συνεχιστεί και η συμμετοχή της Βρετανίας σε κοινά ευρωπαϊκά αμυντικά προγράμματα για τα οποία έχουν ήδη ξοδευθεί σημαντικά κονδύλια (πχ μεταφορικό αεροσκάφος Α400M) αλλά και σε κοινές εκπαιδευτικές δραστηριότητες και συνεργασίας που απορρέουν από διμερείς συμφωνίες με χώρες της Ένωσης (πχ Lancaster House Treaty με Γαλλία).
Η Μεγάλη Βρετανία, εντός ή εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, παραμένει μέλος του ΝΑΤΟ, η ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη της δυτικής Ευρώπης, μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας με δικαίωμα αρνησικυρίας και πυρηνική δύναμη. Η αναβάθμιση των αμυντικών της ικανοτήτων και φιλοδοξιών, πέραν των προθέσεων της, θα εξαρτηθεί βασικά από την πορεία της οικονομίας της με τις περισσότερες εκτιμήσεις να προβλέπουν μια βραχυπρόθεσμη-μεσοπρόθεσμη περίοδο ύφεσης που αναπόφευκτα θα επηρεάσει αρνητικά και τις αμυντικές δαπάνες.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση από την άλλη μεριά χάνει τον ισχυρότερο αμυντικό πυλώνα της, με δυνατότητες έστω και περιορισμένης παγκόσμιας προβολής ισχύος, ενώ η ίδια αναζητά εναγωνίως τρόπους αντιμετώπισης των φυγόκεντρων δυνάμεων και αναζωογόνησης του ευρωπαϊκού ιδεώδους. Και όλα αυτά συμβαίνουν σε εποχή γενικότερης αστάθειας, τρομοκρατικής έξαρσης και αναζωπύρωσης του αισθήματος της σοβιετικής απειλής.
Οι συνέπειες της βρετανικής εξόδου σταδιακά θα αρχίσουν να λαμβάνουν τις πραγματικές τους διαστάσεις εξαρτώμενες και από τις θέσεις που θα τηρήσουν οι δύο πλευρές (Ευρωπαϊκή Ένωση και Μεγάλη Βρετανία). Ο χρόνος επίσης θα δείξει αν ο Πρόεδρος Πούτιν λειτουργήσει ως ο συνδετικός κρίκος της Ευρώπης όπως ο «πατερούλης» Στάλιν μερικές δεκαετίες πριν.
Ιπποκράτης Δασκαλάκης
Πτυχιούχος τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών Παντείου Πανεπιστημίου
Μεταπτυχιακό στις Διεθνείς Σχέσεις και Στρατηγικές Σπουδές στο ΠάντειοΠανεπιστήμιο
Διευθυντής Μελετών του Ελληνικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών (ΕΛΙΣΜΕ)
Συνεργάτης του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων (ΙΔΙΣ)
Διαλέκτης και συνεργάτης στη Σχολή Εθνικής Αμύνης (ΣΕΘΑ)
Πηγή: idis.gr
28/6/2016
Βρετανική αβεβαιότητα
Ενα δεδομένο είναι αδιαμφισβήτητο, ότι ουδείς στην ΕΕ θέλει και μπορεί να πιέσει τη Βρετανία να ενεργοποιήσει τη διαπραγμάτευση για υλοποίηση του Brexit. Μέχρι να εκλεγεί ο διάδοχος του Κάμερον τον Οκτώβριο, θα έχει ξεκαθαρίσει ο ορίζοντας ως προς τις προθέσεις και τις δυνατότητες της Σκοτίας αλλά και της Βόρειας Ιρλανδίας είτε να μπλοκάρουν την αποχώρηση από την ΕΕ είτε να δρομολογήσουν διαδικασία απόσχισης από το Ηνωμένο Βασίλειο. Τα παραπάνω δεδομένα θα επηρεάσουν καταλυτικά την εκλογή του διαδόχου του Κάμερον με την οποία δεν θα κλείσει η εσωκομματική σύγκρουση στο Συντηρητικό Κόμμα, και έτσι οι πρόωρες εκλογές θα είναι ένα σοβαρό ενδεχόμενο ανά πάσα στιγμή.
Αλλωστε η εξέγερση κατά του Κόρμπιν τι άλλο είναι παρά η διαπίστωση της ηγετικής ομάδας των Εργατικών ότι υπάρχει ευκαιρία σύντομης επιστροφής στην εξουσία με το παλαιοαριστερό προφίλ του σημερινού ηγέτη να αποτελεί βαρίδι. Ολα τα παραπάνω αθροιστικά μπορεί να οδηγήσουν σε μια σύντομη αποσάθρωση της πλειοψηφίας που διαμορφώθηκε υπέρ του Brexit, υπό την έννοια ότι δεν αρκεί η επίγνωση του "τι δεν θέλω", που συμπυκνώνει τον αντισυστημικό απορριπτισμό, αλλά χρειάζεται και ο ορθολογισμός του "τι θέλω" για την επόμενη μέρα.
Ετσι, η αβεβαιότητα στη Βρετανία μπορεί να αποδειχθεί όχι μόνο διαχειρίσιμη αλλά και θετική για το Βερολίνο, καθώς απαξιώνει προκαταβολικά τις αντισυστημικές αμφισβητήσεις και σε άλλες χώρες. Αλλωστε η διάψευση των δημοσκοπήσεων αλλά και των exit polls στην Ισπανία προφανώς οφείλεται και στο μήνυμα αβεβαιότητας που προέκυψε από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Το Βερολίνο δεν έχει κανένα λόγο να βιάζεται. Αν η Βρετανία έχει τον χρόνο που ζητά, τότε η διαχείριση της επόμενης μέρας μιας απόφασης ρήξης μπορεί από μόνη της να γίνει παράγων ελέγχου αν όχι οριοθέτησης των ριζοσπαστικών ή και λαϊκιστικών αντισυστημικών αμφισβητήσεων της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Εκ των πραγμάτων δηλαδή διακρίνονται ήδη στο βάθος του ορίζοντα εξελίξεις και δυναμικές που θα αναιρέσουν το σκληρό δίλημμα που ήταν βέβαιο ότι θα αντιμετώπιζε η Γερμανία:
• Να υποχρεωθεί σε επιλογές εμβάθυνσης και πολιτικής ενοποίησης της ΕΕ-Ευρωζώνης που δεν θέλει και δεν μπορεί να εφαρμόσει τουλάχιστον μέχρι τις βουλευτικές εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2017.
• Να υπάρξει ένα βελούδινο και ανώδυνο διαζύγιο του Ηνωμένου Βασιλείου με την ΕΕ το οποίο θα έστελνε το μήνυμα προς όλους τους δυσφορούντες με την πολιτική του Βερολίνου στην ΕΕ και την Ευρωζώνη ότι υπάρχει ομαλότητα και εκτός Ευρώπης.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
28/6/2016
http://www.ethnos.gr/giorgos_kapopoulos/arthro/bretaniki_abebaiotita-64398854/
Το Brexit δεν θα δώσει λύσεις:
Ύφεση, ανεργία, μείωση επενδύσεων, χειρότερα δημοσιονομικά
Ημουν μία από τους 150 οικονομολόγους, μεταξύ των οποίων και 12 κάτοχοι του βραβείου Νόμπελ, που προειδοποιούσαν για τους κινδύνους της αποχώρησης από την ΕΕ: ύφεση, ανεργία, υψηλότερο κόστος διαβίωσης, μικρότερες επενδύσεις, λιγότερη καινοτομία και χειρότερα δημοσιονομικά.
Στείλαμε την επιστολή όχι επειδή θέλαμε να σπείρουμε φόβο, αλλά επειδή καταλαβαίνουμε τα προβλήματα της βρετανικής οικονομίας και τα αληθινά τους αίτια. Σε αυτά συμπεριλαμβάνονται οι χαμηλές επενδύσεις, μικρή παραγωγικότητα και μεγάλες ανισότητες, που δεν θα λυθούν με το Brexit. Μετά τα κατακλυσμιαία γεγονότα του πρωινού της Παρασκευής, υπήρξαν πολλές πολιτικές μανούβρες και ευσεβείς πόθοι. Αλλά μέσα στο χάος, δεν υπήρξε σοβαρή σκέψη για το πώς θα αντιμετωπίσει η χώρα αυτές τις μακροπρόθεσμες προκλήσεις.
Η ίδια η φύση της προεκλογικής εκστρατείας για το δημοψήφισμα έδειξε πόσοι ψηφοφόροι ένιωθαν τις συνέπειες ενός οικονομικού συστήματος που δεν λειτουργεί για εκείνους. Αν όμως οι υποστηρικτές της αποχώρησης είχαν δίκιο για το πόσοι ήταν εκείνοι που είναι προβληματισμένοι με τη ζωή και την εργασία στη Βρετανία, είχαν άδικο ως προς τις αιτίες και τις λύσεις. Το να κατηγορήσουν την ΕΕ ήταν λάθος. Στην πραγματικότητα η ευθύνη βρίσκεται περισσότερο στην ίδια τη χώρα.
Η λιτότητα που επηρέασε τα επίπεδα διαβίωσης πολλών εργαζομένων δεν επεβλήθη από την ΕΕ αλλά ήταν επιλογή της παρούσας κυβέρνησης. Οταν τα δημόσια οικονομικά είναι «σφιχτά», η οικονομική συμβολή των μεταναστών θα έπρεπε να είναι ευπρόσδεκτη. Αλλά το κλίμα περικοπών επέτρεψε να κατηγορηθούν δυσανάλογα οι μετανάστες και η συμβολή της Βρετανίας στην ΕΕ, η οποία είναι μόλις το 1,2% των δημοσίων δαπανών και πολύ μικρότερη από τα οφέλη της συμμετοχής μας στην ΕΕ.
Οι πολιτικοί της Βρετανίας απέτυχαν να παράσχουν ένα όραμα για το μέλλον του έθνους ή μια αίσθηση προσανατολισμού, για το πώς θα έρθει η ευημερία και πώς θα επωφεληθούν όλοι. Χωρίς ξεκάθαρη πολιτική ηγεσία δεν θα υπάρξουν επενδύσεις. Χωρίς επενδύσεις, η παραγωγικότητα παραμένει χαμηλή και υπάρχει εργασιακή ανασφάλεια.
Τα προβλήματα αυτά θα είναι δυσκολότερο να λυθούν εκτός ΕΕ. Η Βρετανία οφείλει να βρει ένα θετικό όραμα για το μέλλον, με καινοτομίες, στρατηγική επενδύσεων, πράσινη ανάπτυξη και μείωση των ανισοτήτων. Και να συνεργαστεί στενά με την Ευρώπη, με κάθε τρόπο. Προϋπόθεση είναι να μη βλάψουμε πολύ και την ευρωπαϊκή οικονομία. Είναι πλέον σαφές: χρειαζόμαστε τους Ευρωπαίους εταίρους μας και εκείνοι χρειάζονται εμάς.
'Αρθρο στην εφημερίδα «The Guardian»
Mariana Mazzucato
JUNE 30, 2016
http://mignatiou.com/2016/06/to-brexit-den-tha-dosi-lisis-ifesi-anergia-miosi-ependiseon-chirotera-dimosionomika/
Η Βρετανία αρχίζει να μιμείται την... Ελλάδα
Το δικομματικό σύστημα καταρρέει, ενώ οι Συντηρητικοί είναι «ακυβέρνητοι» και οι Εργατικοί έχουν πέσει σε εμφύλιο. Το δημοψήφισμα αψήφησε την πλειοψηφία του κοινοβουλίου. Η Βρετανία πρέπει να επιλέξει μεταξύ κοινής αγοράς και μετανάστευσης, λέει η Γερμανία.
Η πολιτική της Βρετανίας ακολουθεί την πορεία της ελληνικής πολιτικής. Τα οικονομικά ρίσκα του Brexit ήταν πολύ καλά προβαρισμένα. Οι πολιτικοί κίνδυνοι αγνοήθηκαν. Η απόφαση για έξοδο αψηφά την πλειοψηφία του κοινοβουλίου.
Κληρονομιά της είναι μια χωρίς ηγέτη κυβέρνηση Συντηρητικών, μια αντιπολίτευση Εργατικών σε εμφύλιο πόλεμο και μια πολιτική τάξη μπερδεμένη και χαμένη με το τι να κάνει μετά. Αυτό είναι ένα κράτος που εγκαταλείπει τον ισχυρισμό του πως είναι μία από τις πιο σταθερές δημοκρατίες στον κόσμο.
Ο ποιητής Γουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς εξέφρασε την ανησυχία ότι το κέντρο δεν θα αντέξει. Στη Βρετανία έχει παρακαμφθεί. Περίπου τα δύο τρίτα των βουλευτών ήταν αντίθετοι στο να κοπούν οι δεσμοί με την ΕΕ. Τώρα οφείλουν να τραβολογήσουν τη Βρετανία σε μια δυσάρεστη απομόνωση.
Μετά την παραίτηση του Ντέιβιντ Κάμερον ως πρωθυπουργού, ένα διχασμένο κόμμα των Tories έχει βρεθεί υπόδουλο του αγγλικού εθνικισμού. Η Σκοτία σκέφτεται και πάλι να ανεξαρτητοποιηθεί. Το Εργατικό κόμμα έχει τον Τζέρεμι Κόρμπιν, έναν ηγέτη που περιγράφεται άριστα από την αλάνθαστη σιγουριά του ότι η Βενεζουέλα του Ούγκο Τσάβες ήταν μια επιτυχία του σοσιαλισμού. Το δικομματικό σύστημα της Βρετανίας έχει βρεθεί υπό πίεση εδώ και κάποιο διάστημα. Τώρα κατακερματίζεται.
Ο Μπόρις Τζόνσον, ο πρώην δήμαρχος του Λονδίνου, θεωρήθηκε φαβορί για τη διαδοχή του κ. Κάμερον. Ο ηγέτης των υποστηρικτών της εξόδου δεν έχει την εμπιστοσύνη του Ουέστμινστερ. Τώρα, ωστόσο, αυτό που θεωρείται η δύναμή του, αν μπορεί κανείς να το αποκαλέσει έτσι, είναι η γνωριμία του με την παραδοσιακή πολιτική ακεραιότητα.
Ο κύκλος του κομπάζει ότι δεν θα διστάσει να αθετήσει υποσχέσεις που δεν τον βολεύουν. Την περασμένη εβδομάδα, ηγήθηκε μιας ξενοφοβικής καμπάνιας κατά των μεταναστών. Αυτή την εβδομάδα εφιστά την προσοχή κατά των πολιτικών παιχνιδιών στο θέμα της μετανάστευσης.
Τα πράγματα δεν είναι καλύτερα στην αριστερά. Τα τρία τέταρτα των βουλευτών του Εργατικού κόμματος έχουν ψηφίσει για να φύγει ο κ. Κόρμπιν, αλλά, με τη στήριξη ακραίων αριστερών ακτιβιστών και ηγετών εμπορικών ενώσεων, αρνείται να κάνει πίσω. Το αποτέλεσμα θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μια αμετάκλητη ρήξη μεταξύ των βουλευτών και του κόμματος γενικότερα. Σε αυτό, προσθέστε την επισφαλή κατάσταση της ενότητας του Ηνωμένου Βασιλείου, καθώς η Σκοτία αντιμετωπίζει τον κίνδυνο να βρεθεί έξω από την ΕΕ, δέσμια με τη «μικρή Αγγλία».
Η οικονομία δεν τονώνει το ηθικό. Αντίθετα, αν εξαιρέσει κανείς βραχυπρόθεσμες διακυμάνσεις στις χρηματοοικονομικές αγορές, η Βρετανία οδεύει προς απότομη επιβράδυνση και πολύ πιθανώς σε ύφεση. Δεδομένου του πολιτικού κινδύνου, γιατί να επενδύσει κανείς πριν δει το πώς θα είναι η ζωή μετά το Brexit;
Όπως σημειώνει η Llewellyn Consulting με έδρα το Λονδίνο, η προοπτική για τις χρηματοοικονομικές υπηρεσίες είναι «φρικτή», ενώ μεγάλα ελλείμματα στον προϋπολογισμό και στο εξωτερικό αφήνουν τη Βρετανία εκτεθειμένη σε φυγή κεφαλαίου. Μεσοπρόθεσμα, η προοπτική περιλαμβάνει επώδυνες περικοπές στη δαπάνη και αυξήσεις σε φόρους. Όχι, ο Τζορτζ Όσμπορν, ο φιλοευρωπαίος υπουργός Οικονομικών, δεν έλεγε ψέματα κατά τη διάρκεια του δημοψηφίσματος.
Θα έπρεπε να είναι προφανές από όλα αυτά, ότι καμία σοβαρή διαπραγμάτευση με τις Βρυξέλλες δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί πριν γίνουν γενικές εκλογές. Το δημοψήφισμα εξέφρασε την επιθυμία του εκλογικού σώματος να φύγει από την ΕΕ, αλλά δεν είπε τίποτα για το τι θα πρέπει να την αντικαταστήσει. Ο κ. Τζόνσον διαρκώς αλλάζει γνώμη. Ωστόσο, οποιοσδήποτε άλλος πρωθυπουργός -και η υπουργός Εσωτερικών Τερέζα Μέι θεωρείται δυνατή υποψήφια- επίσης δεν θα έχει την πολιτική νομιμοποίηση να διαπραγματευτεί μια συμφωνία με τους 27.
Όπως έχει επισημάνει η Άνγκελα Μέρκελ, η Γερμανίδα καγκελάριος, η Βρετανία πρέπει να κάνει μια επιλογή: ανάμεσα στην πλήρη πρόσβαση στην κοινή αγορά και την αυτονομία στη μετανάστευση. Μπορεί να έχει είτε το ένα, είτε το άλλο.
Το πρώτο, με τη μορφή συμμετοχής στον Ευρωπαϊκό Οικονομικό Χώρο -η λεγόμενη επιλογή «Νορβηγία»-, θα απαιτούσε από τους Βρετανούς να εγκαταλείψουν μια υπόσχεση να αποκλείσουν εργαζόμενους από την υπόλοιπη ΕΕ. Το δεύτερο θα τους υποχρέωνε να παραδεχθούν ότι ο κ. Όσμπορν είχε δίκιο για την πτώση στην απασχόληση και στο βιοτικό επίπεδο.
Με πολλή τύχη και ακόμη περισσότερη προθυμία από την πλευρά της υπόλοιπης Ευρώπης, η Βρετανία μπορεί ακόμη να σώσει κάτι από το ναυάγιο. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος δεν μπορεί να ανακληθεί, αλλά ο στρατηγικός στόχος πρέπει να είναι μια συμφωνία σύνδεσης που θα κρατήσει τη Βρετανία μέσα στην κοινή αγορά και θα αναγνωρίσει ότι είναι ακόμη ευρωπαϊκό κράτος, με τη διατήρηση μιας ζωτικής σημασίας συνεργασίας στην ασφάλεια, στην άμυνα και στο έγκλημα. Κάτι σαν τη συμφωνία της Νορβηγίας και κάτι παραπάνω.
Η επιλογή, ωστόσο, πρέπει να γίνει από το εκλογικό σώμα με τις γενικές εκλογές. Μια νέα εντολή είναι η ελάχιστη απαίτηση για έναν νέο πρωθυπουργό.
Φυσικά, είναι πιθανό οι εκλογές να μην επιλύσουν τίποτα. Ο κατακερματισμός της πολιτικής αναγκάζει τα δύο μεγάλα κόμματα να παλεύουν για να εξασφαλίσουν πλειοψηφία ακόμη και στις καλύτερες περιόδους. Τώρα είναι οι χειρότερες. Η παράλυση πριν τις εκλογές μπορεί να ακολουθηθεί και από παράλυση μετά τις εκλογές.
Αυτή θα είναι η κατάλληλη στιγμή ώστε οι συνήθως προσεκτικοί πολιτικοί να σκεφτούν ριζοσπαστικά. Αυτό το δημοψήφισμα στέρησε το δικαίωμα ψήφου από την κεντρώα, διεθνιστική πλειοψηφία του κοινοβουλίου. Για να δανειστώ μια φράση του «Leave», αυτοί οι μετριοπαθείς θα πρέπει να σχεδιάζουν να πάρουν πίσω τον έλεγχο. Πολλοί κεντρώοι Tories έχουν περισσότερα κοινά με τους ομολόγους τους στην Εργατική πλευρά, απ' ό,τι με τους υπέρμαχους του Brexit: και, παρομοίως, οι μέσοι Εργατικοί είναι πιο κοντά στους φιλοευρωπαίους Tories απ' ό,τι στο σύνθημα του κ. Κόρμπιν για κρατικό σοσιαλισμό της δεκαετίας του 1970.
Οι πολιτικές επανευθυγραμμίσεις δεν συμβαίνουν συχνά στη βρετανική πολιτική, κυρίως γιατί το πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα έχει σταθεί ανελέητο απέναντι στα τρίτα κόμματα. Αλλά μπορεί να ανοίγει χώρος για μια καινούρια, φιλοευρωπαϊκή, οικονομικά φιλελεύθερη και κοινωνικά συμπονετική εναλλακτική του αδύναμου εθνικισμού και του σκληροπυρηνικού αριστερού σοσιαλισμού. Η αναμονή, φυσικά, θα είναι εξοργιστική για τους κάποτε εταίρους της Βρετανίας.
Αλλά τουλάχιστον έχουν την εμπειρία αντιμετωπίζοντας την Ελλάδα...
http://www.euro2day.gr/ftcom_gr/article-ft-gr/1432666/h-vretania-arhizei-na-mimeitai-thn-ellada.html
30/6/2016
Μέσα από διαξιφισμούς μεταξύ των ψηφοφόρων την περασμένη Πέμπτη το Ηνωμένο Βασίλειο πήρε την ιστορική απόφαση να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση, μέσω μιας διαδικασίας που ονομάστηκε «Brexit».
Σύμφωνα με έκθεση της Βουλής των Λόρδων, ωστόσο, αλλά και πρόσφατων δημοσκοπήσεων, μία μεγάλη πλειοψηφία της επιστημονικής κοινότητας θεωρεί ότι η απόφαση αυτή είναι λάθος.
Πάνω από 150 Νομπελίστες επιστήμονες και πανεπιστημιακοί έχουν στείλει από τον Μάρτιο υπογεγραμμένη επιστολή στο Times για να εκφράσουν τις θέσεις και την ανησυχία τους, ενώ πολλοί είναι αυτοί που βλέπουν το Brexit ως «καταστροφή» για την επιστήμη και την έρευνα που παράγεται στη Βρετανία.
Ο Lord Paul Drayson* ο οποίος έχει διατελέσει υπουργός Επιστήμης (Science Minister) της Βρετανίας, σε συνέντευξη του στο ηλεκτρονικό περιοδικό Scientific American, αναφέρεται στη σημασία της θέσης που καταλαμβάνει μια χώρα όταν διαπραγματεύεται μια επιχορήγηση εντός ή έκτος της Ε.Ε και τονίζει ότι επιστήμη που προάγει τον άνθρωπο μπορεί να υπάρξει μόνο μέσω της επιστημονικής συνεργασίας μεταξύ των χωρών.
Διαβάστε τη συνέντευξη που παραχώρησε ο Lord Paul Drayson στο scientificamerican.com.
Γιατί η επιστημονική κοινότητα αντιτίθεται τόσο έντονα στο Brexit;
Νομίζω ότι υπάρχει ένα σχεδόν φιλοσοφικό ζήτημα, το οποίο έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι άνθρωποι που εργάζονται στην επιστημονική κοινότητα πιστεύουν στην ιδέα, ότι η μεγάλη επιστημονική γνώση μπορεί να προκύψει μόνο μέσω της συνεργασίας. Και έτσι, η ιδέα ότι μια χώρα θα αποχωρήσει οικειοθελώς από την Ευρώπη μοιάζει με ανάθεμα για τους επιστήμονες.
Τα επιστημονικά οφέλη τα οποία έχουν αποκομίσει οι επιστήμονες μας εδώ στο Ηνωμένο Βασίλειο, έχουν να κάνουν με την ελεύθερη συνεργασία τους με τους επιστήμονες στην Ευρώπη και υπάρχουν πραγματικά πολλά παραδείγματα, για τον τρόπο με τον οποίο η επιστημονική κοινότητα στο σύνολό της έχει επωφεληθεί από αυτή την αλληλεπίδραση. Για κάποια μεγάλα αντικειμενικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στον τομέα της επιστήμης - είτε όταν χρειαζόμαστε μεγάλες εγκαταστάσεις ή για να πραγματοποιήσουμε έρευνα σε διαφορετικές περιοχές - το γεγονός ότι είμαστε μέρος αυτής της ευρύτερης κοινότητας, είναι σαφώς χρήσιμο. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν projects όπως το CERN ή το Horizon 2020. Αυτά ήταν σχέδια που διευκολύνθηκαν πολύ μέσω αυτής της φυσικής συνεργασίας, η οποία προέκυψε μέσα από το προνόμιο να είναι κάποιος μέρος της Ευρωπαϊκής Κοινότητας.
Πιστεύετε ότι το Brexit θα μπορούσε να επηρεάσει την ικανότητα του Ηνωμένου Βασιλείου να προσελκύει και κρατά στους κόλπους της κορυφαία ταλέντα της επιστήμης; Μπορεί ίσως οι επιστήμονες να επιλέξουν άλλα κράτη;
Είμαι μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης και είναι σαφές πιστεύω, ότι η Οξφόρδη θα επηρεαστεί από το Brexit και θα δυσκολευτεί να διατηρήσει τη θέση της ως ένα Πανεπιστήμιο παγκοσμίου βεληνεκούς, διότι δεν θα μπορεί πλέον να προσελκύσει πολύ ταλαντούχους επιστήμονες, όπως τουλάχιστον συνέβαινε μέχρι σήμερα.
Διοικώ, επίσης, μια τεχνολογική εταιρεία στο Λονδίνο, η οποία στοχεύει σε ορισμένους τομείς αιχμής της επιστήμης, όπως είναι ο σχεδιασμός κεραιών ραδιοσυχνοτήτων, η ασύρματη ενέργεια, και η μηχανική εκπαιδευτικού λογισμικού. Σήμερα είμαστε μια μικρή εταιρεία, περίπου σαράντα άνθρωποι, αλλά επειδή εδρεύουμε στο Λονδίνο, και επειδή το Λονδίνο είναι μέρος της ΕΕ, μπορούμε να προσελκύσουμε ανθρώπους να ενταχθούν στην ομάδα μας από μέρη όπως η Ρουμανία, η Γαλλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, ανθρώπους δηλαδή, που διαθέτουν διδακτορικά πτυχία σε αυτές τις επιστήμες. Είναι άνθρωποι που μπορούν να έχουν σημαντική συμβολή στους επιστημονικούς μας στόχους.
Έτσι, το Brexit θα επηρεάσει όχι μόνο τα κορυφαία πανεπιστήμιά μας, αλλά και τις τεχνολογικές επιχειρήσεις επίσης, σε πολύ μεγάλο βαθμό. Σήμερα είμαστε εδώ, είναι «Εβδομάδα Τεχνολογίας του Λονδίνου» (σ.σ.20-26 Ιουνίου) γιορτάζουμε τη δύναμη που έχουμε εδώ στο Λονδίνο πάνω στις επιχειρήσεις τεχνολογίας. Το Brexit θα είναι ένα πραγματικό πλήγμα στη δυναμική που έχει αναπτυχθεί αυτή τη στιγμή, στην τεχνολογική σκηνή του Λονδίνου.
Το Ηνωμένο Βασίλειο λαμβάνει περίπου το 10% της επιστημονικής χρηματοδότησής του από επιχορηγήσεις της E.Ε, αλλά η πλευρά των υποστηρικτών του Brexit, λέει ότι τα συγκεκριμένα ποσοστά δεν θα μειωθούν απαραίτητα, καθώς κάποιες νομικές συμφωνίες θα μπορούσαν να επιτρέψουν στους ερευνητές του Ηνωμένου Βασιλείου να εξακολουθήσουν να λαμβάνουν Ευρωπαϊκές επιχορηγήσεις. Δεν θα μπορούσε αυτό να συμβεί;
Επειδή υπήρξα Υπουργός Επιστήμης και αρμόδιος για τις διαπραγματεύσεις σ' αυτά τα θέματα, ξέρω τι είναι να διαπραγματεύεσαι από τη θέση μιας χώρας που βρίσκεται εντός σκηνικού. Είναι τελείως διαφορετικό από το να είσαι μία χώρα εκτός, είναι καλύτερα σίγουρα να είσαι μέσα.
Είναι νομίζω κάτι παραπάνω από προφανές, ότι όταν είσαι μέρος ενός πράγματος, τότε οι συνεταίροι σου σε αναγνωρίζουν ως συνομιλητή στον καθορισμό των θεμάτων ημερήσιας διάταξης. Αν δεν είσαι, τότε είναι και δίκαιο και σωστό για την άλλη πλευρά να σου πει: «Λυπάμαι, δεν είσαι μέρος αυτού του πράγματος. Μπορείς να συνεργαστείς, αλλά με τους δικούς μας όρους». Δεν είναι το πρόβλημα, λοιπόν, ότι δεν θα μπορούμε να διαπραγματευτούμε, ούτε ότι δεν θα υπάρξουν από κοινού ερευνητικές εργασίες, το πρόβλημα είναι ακριβώς ότι οι όροι υπό τους οποίους θα γίνουν αυτές οι ερευνητικές επιστημονικές συνεργασίες. Το ποσοστό της έρευνας που θα προέρχεται από το Ηνωμένο Βασίλειο και ως εκ τούτου και η ποιότητα της επιστήμης που υπάρχει εδώ, θα μειωθεί σημαντικά.
Υπάρχουν συγκεκριμένοι τομείς της επιστήμης ή της τεχνολογίας που θα μπορούσαν να υποστούν τις μεγαλύτερες επιπτώσεις;
Πάρτε για παράδειγμα την Αεροδιαστημική τεχνολογία, όπου η Ευρώπη έχει μια ενεργή και επιτυχημένη βιομηχανία. Ποιος είναι ο ανταγωνιστής της Boeing; Είναι η Airbus. Γιατί είναι Airbus ανταγωνιστική; Επειδή έχετε πολύ έξυπνους ανθρώπους εδώ στο Ηνωμένο Βασίλειο που ξέρουν πώς να σχεδιάσουν φτερά χρησιμοποιώντας συνθετικά υλικά. Τώρα, για να είσαι σε θέση να αναλάβεις την έρευνα στην αεροδιαστημική τεχνολογία επόμενης γενιάς, χρειάζεσαι μια βιομηχανική βάση που να μπορεί να συντηρήσει πολύ ακριβές και μεγάλες εγκαταστάσεις, οι οποίες είναι απαραίτητες για να κάνεις την έρευνα.
Μέρος της σημασίας του να είμαστε κομμάτι της Ευρώπης - όπως είναι παγιωμένη σήμερα η παγκόσμια βιομηχανία του εναέριου χώρου - είναι ότι η Ευρώπη έχει έξυπνα αναγνωρίσει πού βρίσκεται το μεγαλύτερο μέρος των εμπειρογνωμόνων. Για παράδειγμα, το Bristol είναι μία περιοχή που από παλιά στη δεκαετία του '40 είχε αναπτύξει πραγματική εμπειρία στην επιστήμη της αεροδυναμικής και τη σχεδίαση φτερών και είναι ακόμα πολύ επιτυχημένη στην αεροδιαστημική βιομηχανία. Αν δεν είμαστε πλέον μέρος της Ευρώπης, τότε αυτό θα επηρεάσει σημαντικά τη μελλοντική αναπτυξιακή πορεία της Airbus, και θα υπάρχουν επιπτώσεις. Κι αυτό έχει να κάνει με έναν μόνο κλάδο.
Επίσης, νομίζω ότι οι άνθρωποι διαμαρτύρονται συχνά για τη γραφειοκρατία, αλλά πρέπει να μιλήσουμε και για τους κανονισμούς που υπάρχουν σε όλη την Ευρώπη και πραγματικά βοηθούν τους ανθρώπους να ζουν καλύτερα. Αυτό το ρυθμιστικό πλαίσιο που υπάρχει δίνει την ευκαιρία σε μικρές εταιρείες τεχνολογίας, όπως η δική μου, να αναπτύξει πολύ πιο εύκολα προϊόντα, τα οποία εάν πάρουν έγκριση, θα μπορούν να κυκλοφορήσουν στο σύνολο της ευρωπαϊκής αγοράς και όχι μόνο σε ένα κράτος – μέλος. Ως εκ τούτου, οι εταιρείες τεχνολογίας μπορούν να εμπορεύονται τα προϊόντα τους πιο αποτελεσματικά και η αγορά είναι συνέχεια ανοιχτή κάτι που δεν θα συνέβαινε αν δεν ήμασταν μέλη.
Έτσι μπορείτε να δείτε ολόκληρη την αλυσίδα της καινοτομίας - την εφεύρεση, την ανακάλυψη, την έρευνα στη μία πλευρά, μέσα από την εμπορευματοποίηση της έρευνας την ανάπτυξη νέων προϊόντων στην αγορά και τη δημιουργία κέρδους, όλα αυτά θα επηρεαστούν αρνητικά από την απόφαση να αποχωρήσουμε. Ναι, θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε ως έθνος, αλλά θα πρέπει να συρρικνωθούμε κατά την αναχώρησή μας.
* O Lord Paul Drayson ήταν υπουργός Επιστημών της Βρετανίας (2008-2010) και σήμερα είναι διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας Drayson Technologies που εδρεύει στο Λονδίνο, και αναπτύσσει ασύρματες συσκευές ενέργειας και αισθητήρες ασύρματων δικτύων.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Γιάννα Σουλάκη
http://www.liberal.gr/arthro/61601/ygeia/koinonia--ygeia/giati-i-epistimoniki-koinotita-leei-ochi-sto-Brexit.html
30/6/2016
Handelsblatt:
Επώδυνες αλλά ελέγξιμες οι επιπτώσεις του Brexit για την Ελλάδα
Επώδυνες αλλά ελέγξιμες οι επιπτώσεις του Brexit για την Ελλάδα
Επώδυνες, αλλά ελέγξιμες, χαρακτηρίζει τις πιθανές οικονομικές επιπτώσεις του Brexit για την Ελλάδα η οικονομική εφημερίδα Handelsblatt. Όπως σημειώνει, οι εξαγωγές προς τη Μεγάλη Βρετανία αντιστοιχούν σήμερα στο 1,4% του ελληνικού ΑΕΠ. «Οι εξαγωγές αυτές ενδεχομένως να μειωθούν, εντούτοις δεν αναμένεται να διακοπούν τελείως».
Απώλειες για τον τουρισμό
Απώλειες αναμένεται να καταγράψει η Ελλάδα, σύμφωνα με την Handelsblatt, και στον τουρισμό, δεδομένου ότι πέρσι 2,4 εκατομμύρια Βρετανοί πέρασαν τις διακοπές τους στη χώρα. Σε περίπτωση που σημειωθεί περαιτέρω υποτίμηση της στερλίνας και αποδυναμωθεί η βρετανική ανάπτυξη, τότε ο αριθμός των τουριστών ενδέχεται να μειωθεί.
Σε περίπτωση δε που το Brexit οδηγήσει σε ύφεση στην Ευρώπη, όπως φοβούνται πολλοί, τότε η Ελλάδα -ως η οικονομικά πιο αδύναμη χώρα της ευρωζώνης- θα πλήττονταν ιδιαίτερα και η προσδοκώμενη για την επόμενη χρονιά επιστροφή της ανάπτυξης θα μπορούσε να καθυστερήσει.
Ακόμη μεγαλύτερες ενδέχεται να είναι οι πολιτικές συνέπειες.
Στην Αθήνα εκφράζονται φόβοι ότι το Brexit μπορεί να οδηγήσει σε μια «Ένωση δύο ταχυτήτων». Μια μικρή ομάδα κρατών υπό την ηγεσία της Γερμανίας θα έπαιρνε στα χέρια της τη λήψη όλο και περισσότερων αποφάσεων. Χώρες όπως η Ελλάδα θα έμπαιναν τότε αναγκαστικά σε δεύτερη μοίρα. Ο ρόλος της Ελλάδας αποδυναμώνεται ακόμη περισσότερο και από το γεγονός ότι είναι η μοναδική από τις χώρες της κρίσης που συνεχίζει να εξαρτάται από τα πακέτα βοήθειας.
Αναβάλλεται η άρση των capital control;
Παράλληλα το Brexit ενδέχεται να καθυστερήσει την επιστροφή της Ελλάδας στις χρηματαγορές. Αυτό αποτυπώνεται στις διακυμάνσεις των ελληνικών ομολόγων, η απόδοση των οποίων αυξήθηκε μετά το βρετανικό δημοψήφισμα από το 8% περίπου στο 9%. Επίσης, και δεδομένης της γενικευμένης αβεβαιότητας, θα πρέπει μάλλον να αποκλειστεί το ενδεχόμενο επικείμενης άρσης των capital control.
Ανοιχτό παραμένει, κατά την Handelsblatt, πώς θα επηρεάσει το Brexit τις διαπραγματεύσεις για την περαιτέρω υλοποίηση του προγράμματος περικοπών και μεταρρυθμίσεων. Κατά το αισιόδοξο σενάριο η ευρωζώνη θα επιδείξει επιείκεια έναντι της Αθήνας, διότι δεν θα ήθελε να προσθέσει στην πολυπλοκότητα του Brexit και μια νέα ελληνική κρίση. Οι πιο απαισιόδοξοι αντίθετα εκτιμούν ότι οι εταίροι θα εντείνουν τις πιέσεις στην Αθήνα για περικοπές και μεταρρυθμίσεις, προκειμένου να μην δώσουν νέα τροφή στους ευρωσκεπτικιστές στις χώρες τους.
1/7/2016
http://www.liberal.gr/arthro/61932/oikonomia/2016/Handelsblatt-epodunes-alla-elegximes-oi-epiptoseis-tou-Brexit-gia-tin-ellada.html
Και αυτοί που φεύγουν και αυτοί που μένουν
Κεντρικό θέμα συζήτησης μετά το δημοψήφισμα στη Βρετανία αποτελεί το ποιες θα είναι οι συνέπειες για τη χώρα, αλλά και για την Ευρώπη.
Δύο έγγραφα που είδαν το φως της δημοσιότητας προχθές απαντούν σε πολλά από τα ερωτήματά μας.
Το πρώτο αφορά το «Μεταρρυθμιστικό σχέδιο του Σόιμπλε μετά το Brexit».
Το όραμα του Γερμανού υπουργού Οικονομικών συμπυκνώνεται σε τρεις άξονες: ενίσχυση του γερμανικού ηγεμονισμού, σκλήρυνση της δημοσιονομικής πειθαρχίας, αποπολιτικοποίηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Δηλαδή, μια προσπάθεια να σφίξει τα λουριά στα κράτη-μέλη μετά την αποχώρηση της Βρετανίας, με όργανο το σιδερένιο χέρι (ή τη «σιδερένια φτέρνα» για να θυμηθούμε τον Τζακ Λόντον) της οικονομίας, το οποίο θα κινεί ο ίδιος.
Τι ακριβώς προβλέπεται;
◾ Πιστή τήρηση του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης (ένταση της λιτότητας)
◾ Δικαίωμα απόρριψης των σχεδίων προϋπολογισμών των χωρών της ευρωζώνης
◾ Κόψιμο των διαρθρωτικών ταμείων για όσους δεν υπακούν στις συστάσεις
◾ Ευνουχισμός του πολιτικού ρόλου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και αναβάθμιση του εποπτικού ρόλου του ESM
◾ Απόσπαση από την ΕΚΤ της ευρωπαϊκής τραπεζικής εποπτείας
◾ Απόρριψη της γαλλοϊταλικής πρότασης για κοινό προϋπολογισμό της ευρωζώνης.
Το δεύτερο έγγραφο εκφράζει την ανησυχία της Επιτροπής Οικονομικών των Ηνωμένων Εθνών για τις αυξανόμενες ανισότητες στο Ηνωμένο Βασίλειο και τονίζει ότι η λιτότητα παραβιάζει τις διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Μερικά στοιχεία από το καλειδοσκόπιο των σκοτεινών σημείων του βρετανικού «παραδείσου» που έχουν οικοδομήσει τις τελευταίες δεκαετίες Τόρις και Εργατικοί και επισημαίνουν τα Η.Ε.:
⚫ Η ανεργία, η οποία επηρεάζει δυσανάλογα τους νέους, τους ανάπηρους και ανθρώπους που ανήκουν σε εθνικές, θρησκευτικές και άλλες μειονότητες
⚫ Η προς το δυσμενέστερο μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος
⚫ Η έλλειψη ρύθμισης του επιχειρηματικού τομέα
⚫ Η αύξηση της έμμεσης φορολογίας και η μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων
⚫ Η εξάπλωση της μερικής απασχόλησης, της επισφαλούς αυτο-απασχόλησης, της προσωρινής εργασίας και των συμβολαίων «μηδενικών ωρών»
⚫ Οι «διαρκείς διακρίσεις» εις βάρος των μεταναστών εργατών
⚫ Ο κατώτατος μισθός, ο οποίος «δεν εξασφαλίζει αξιοπρεπή διαβίωση» και δεν ισχύει για νέους κάτω των 25 ετών
⚫ Ο νέος Συνδικαλιστικός Νόμος που περιορίζει το δικαίωμα στην απεργία
⚫ Το υψηλό κόστος της φροντίδας των παιδιών
⚫ Ο υψηλός κίνδυνος φτώχειας για τους ανάπηρους και τα μέλη των μειονοτήτων
⚫ Η ακριβή και ανεπαρκής στέγαση και η ελλιπής πρόσβαση σε δημόσια αγαθά, όπως το νερό, το ηλεκτρικό και η υγιεινή
⚫ Η μεγάλη αύξηση των αστέγων
⚫ Η επέκταση των εξάρτησης από δημόσια δωρεάν γεύματα
⚫ Η υποβάθμιση των υπηρεσιών ψυχικής υγείας και εν γένει του Εθνικού Συστήματος Υγείας
⚫ Οι σοβαρές ανισότητες στη δυνατότητα πρόσβασης στην Παιδεία
⚫ Η μεγάλη αύξηση των πανεπιστημιακών διδάκτρων
⚫ Τα εμπόδια στην πρόσβαση στη Δικαιοσύνη λόγω του αυξανόμενου κόστους
Οι παραβιάσεις αυτές και οι συνεπαγόμενες διακρίσεις και ανισότητες αναμένεται όχι απλώς να διατηρηθούν, αλλά και να ενταθούν υπό την ηγεμονία των ίδιων χρηματοπιστωτικών ελίτ που δίνουν σήμερα τον τόνο.
Οπως λέει και ο Πολ Μέισον, σημασία για τη Βρετανία (και όποια άλλη χώρα) δεν έχει το «εντός» ή «εκτός» της Ε.Ε., αλλά υπό τίνος την ηγεμονία γίνεται αυτό.
ΤΑΣΟΣ ΤΣΑΚΙΡΟΓΛΟΥ
1/7/2016
http://www.efsyn.gr/arthro/kai-aytoi-poy-feygoyn-kai-aytoi-poy-menoyn
Άι στο διάολο πια με τις γνώμες των λαών
Την φράση που αναφέρεται στον τίτλο ίσως την σκέφτονται πολλοί τούτες τις ώρες. Τόσο ο Β.Σόιμπλε, όσο και ο Τ.Κόρμπιν. Όλοι όσοι προσπαθούν είτε από «δεξιά» με την οικονομική βία είτε από «αριστερά» μέσω θεσμικών αλλαγών να κρατήσουν όρθιο το κατασκεύασμα των πολυεθνικών που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση
Για τον ίδιο λόγο που τα «τάνκς» δεν οργώνουν χωράφια, οι τίγρεις δεν κάνουν για κατοικίδια σαλονιού και «στην στεριά δεν ζει το ψάρι», η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί να δημιουργήσει ή να εγγυηθεί μια καλύτερη ζωή.
Από αυτή την απλή εκτίμηση δείχνουν να εμφορούνται οι λαοί της κάθε φορά που κάποιος πρωθυπουργός – για τους δικούς του λόγους πολιτικής τακτικής- τους βάζει μπροστά σε μια κάλπη και τους ζητά να απαντήσουν για κάποιο θέμα που σχετίζεται με την Ε.Ε. Συμβαίνει χρόνια τώρα και το καταλάβαμε πολύ καλά στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου όπως και στο brexit.
Στο θολωμένο (από την ασύλληπτου μεγέθους προπαγάνδα) τους μυαλό οι ψηφοφόροι είτε έχουν μεσογειακό ταμπεραμέντο, βρετανικό φλέγμα, γαλλική φινέτσα ή σκανδιναβική ψυχρότητα λένε ένα εξίσου «θολό» αλλά πάντα γενναίο όχι. Είναι μάλιστα οι νέοι, τα λαϊκά στρώμματα, οι άνεργοι και οι περιθωριοποιημένοι αυτοί που κρίνουν την έκβαση των εκλογικών διαδικασιών.
Πρόκειται για εκείνα τα κοινωνικά στρώματα που πάντα στην ιστορία κινδυνεύουν να κατανοήσουν στρεβλά την πραγματικότητα και να οδηγηθούν στην «μαυρίλα» της ξενοφοβίας και της ακροδεξιάς. Επίσης όμως έχουν μπορέσει να ανατρέψουν κάθε φαινομενικά αμετακίνητο δεδομένο, κάθε ΤΙΝΑ, και να οδηγήσουν την ανθρώπινη εξέλιξη σε ανεξερεύνητα μονοπάτια χειραφέτησης και αναζήτησης μιας πραγματικής κοινωνικής ευτυχίας.
Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι βασικοί πυλώνες του πολιτικού συστήματος στην Ευρώπη. Την φράση που αναφέρεται στον τίτλο την σκέφτονται πολλοί τούτες τις ώρες. Τόσο ο Β.Σόιμπλε, όσο και ο Τ.Κόρμπιν. Όλοι όσοι προσπάθησαν και προσπαθούν είτε από «δεξιά» με την στυγνή οικονομική βία είτε από «αριστερά» μέσω θεσμικών επικαλύψεων της οικονομικής βίας, να κρατήσουν όρθιο το κατασκεύασμα των πολυεθνικών που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση.
Γι αυτό και η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα αναζητήσει άλλους δρόμους μετά τις εξελίξεις στην Βρετανία. Καλά τα λέει το Μαξίμου, απλά δεν τα λέει όλα.
Και θεσμικές αλλαγές θα κάνει, και πολιτικές θα αναπροσαρμόσει και …πρόγραμμα θα έχει η Ε.Ε. Με ένα μόνον στόχο όμως: Να πετάξει μια και καλή τους λαούς έξω από το προσκήνιο. Είτε φοβίζοντάς τους, είτε εξαπατώντας τους.
Μεγάλος μπελάς έχουν καταντήσει…
Του Γεράσιμου Λιβιτσάνου
http://www.thepressproject.gr/article/96799/As-to-diaolo-pia-me-tis-gnomes-ton-laon
Σωτηρία από τα συντρίμμια
Το "έξω" δεν είναι μια μεγάλη λέξη, ή μια δύσκολη έννοια. Αλλά, καθώς συνεχίζεται η μετά το δημοψήφισμα αναταραχή, πολλοί Βρετανοί αντιμετωπίζουν δυσκολία να το αντιληφθούν. Οι υποστηρικτές της εξόδου, οι οποίοι είχαν μια υπέροχη βραδιά πυρπολώντας το "αρχοντικό", τώρα είναι πλέον ανήσυχοι διότι γνωρίζουν ότι οι Δράκοι έρχονται. Οι υποστηρικτές της παραμονής σχεδιάζουν και υπογράφουν petitions με φρενήρη ρυθμό.
Όπως συμβαίνει συχνά, πρέπει να στραφούμε στην Angela Merkel για την νηφάλια αλήθεια σε μια κρίση. "Δεν βλέπω καμία πιθανότητα να αντιστραφεί αυτό. Καλά θα κάνουμε να αποδεχθούμε αυτή την πραγματικότητα", δήλωσε σε δημοσιογράφους στη Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες. "Δεν είναι ώρα για ευσεβείς πόθους, αλλά για να δούμε τα πράγματα ως έχουν". Όσο για τον εαυτό μου, δεν μπορώ να εγκαταλείψω μια μικρή ελπίδα –όπως περιγράφεται παρακάτω. Αλλά ασφαλώς η ελπίδα αυτή δεν έγκειται στο να προσποιηθούμε πως δεν υπάρχει βιασύνη, και να συνεχίσουμε με τις φαντασιώσεις του Johnson (ο οποίος βρίσκεται τώρα σε παθολογική κατάσταση, με απόδειξη το τελευταίο του άρθρο στην Telegraph) ότι μπορούμε να έχουμε και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Τα λόγια του Μάκβεθ του Σαίξπηρ, "If it were done when ‘tis done, twere well it were done quickly".
Και αυτό για δύο βασικούς λόγους. Πρώτον, διότι το κατεστραμμένο πλοίο της ΕΕ πρέπει να φύγει μακριά από τα συντρίμμια το συντομότερο δυνατό εάν δεν θέλει να βυθιστεί. Η σωτηρία έγκειται στο ότι πρέπει να τελειώνει με το βρετανικό ζήτημα και να εστιάσει την προσοχή της εκεί που είναι απαραίτητη –στην οικονομική και μεταναστευτική κρίση- και ναι, στο να αποδείξει στους λαϊκιστές ανά την ήπειρο ότι εάν δεν είσαι "εντός", τότε είσαι "έξω". Κοιτάζοντας πέρα από την βραχυπρόθεσμα πολιορκούμενη Βρετανία, δεν υπάρχει πιο ζωτικό βρετανικό εθνικό συμφέρον από το ότι η υπόλοιπη ήπειρος πρέπει να παραμείνει ισχυρή και ευημερούσα, και ένα οχυρό ασφάλειας και αξιών του πολιτισμένου κόσμου, καθώς ο κόσμος ακολουθεί τον άλλο δρόμο.
Ακόμη περισσότερο, μια γρήγορη απόδειξη ότι οι πράξεις έχουν συνέπειες, είναι αυτό που χρειαζόμαστε απεγνωσμένα εμείς οι Βρετανοί. Όπως ο Άμλετ λέει στην μητέρα του, ζητώντας της να κοιτάξει στον καθρέφτη (συγνώμη αλλά είναι επέτειος του Σαίξπηρ –και δεν είναι κακό να θυμόμαστε ότι και καλά πράγματα έχουν προέλθει από την Αγγλία επίσης-): "πρέπει να είμαστε σκληροί μόνο για να είμαστε ευγενικοί". Είναι στα αλήθεια η ώρα που το να αντιμετωπίσουμε τα γεγονότα που αναλύει ο τοξικός Τύπος μας ίσως να είναι πολύ διασκεδαστικό, αλλά έχει καταστρέψει την πολιτική μας –και ότι εάν συνεχίσουμε με τα σημερινά επίπεδα περιφερειακής, κοινωνικής αδικίας στην κοινωνία μας, η επόμενη εξέγερση μπορεί να έρθει με μέσα πιο άμεσα και συνολικά πιο καταστροφικά από ό,τι η κάλπη.
Μπορεί να κάνω λάθος για αυτό –πώς μπορώ εγώ, ένας πλούσιος από το νότο, να είμαι σίγουρος για το τι κινητοποίησε το 70% των ανθρώπων στο Hartlepool να ψηφίσει υπέρ της εξόδου; Ίσως να είναι απλώς ένα μάτσο "κρεμασμένες μαϊμούδες" (στη διάρκεια της εποχής του Ναπολέοντα οι κάτοικοι της περιοχής κρέμασαν μία μαϊμού που ήταν ντυμένη με γαλλική στολή, ως κατάσκοπο των Γάλλων). Αλλά αρνούμαι να το πιστέψω αυτό –και προτιμώ αντιθέτως να εστιάζω στο πώς η κατανομή αγγλικών (και ουαλικών) ψήφων διπλασιάζεται ως ένας χάρτης οικονομικής στέρησης. Η έξοδος ήταν πάνω από όλα ένα ουρλιαχτό οργής από μεγάλο μέρος του λαού που έχουν δει το βιοτικό τους επίπεδο να συρρικνώνεται για χρόνια ενώ οι διευθύνοντες σύμβουλοι εταιρειών του FTSE 100 έχουν καταφέρει να κερδίζουν περί τις 5 εκατ. στερλίνες τον χρόνο, και οι κυβερνήσεις τους έχουν επιδοθεί σε ένα σύστημα όπου η πληρωμή των φόρων από τις εύπορες τάξεις, έχει καταστεί ουσιαστικά εθελοντική.
Εν ολίγοις, εάν η καταστροφή του Brexit μπορεί να πετύχει την αναγέννηση της πραγματικής κοινωνικής δημοκρατικής πολιτικής σε ό,τι παραμείνει ως Βρετανία, κάτι θα έχει σωθεί. Και –γιατί θα πρέπει ο άνθρωπος τον οποίο ο Rupert Murdoch σύντομα θα εγκαταστήσει ως τον επόμενο πρωθυπουργό μας, να έχει το μονοπώλιο των ονείρων;- αξίζει να θυμηθούμε ότι δεν θα είμαστε οριστικά "εκτός" προτού αρχίσει να τρέχει το ρολόι του Άρθρου 50. Θα υπάρξουν γενικές εκλογές προτού συμβεί αυτό. Μια αλλαγή του βρετανικού λαού, η εμφάνιση ενός κεντρό-αριστερού κόμματος και ένας ηγέτης ικανός να μιλήσει σε αυτούς τους ανθρώπους, μια ρητή εκλογική εντολή για επιστροφή της δικαιοσύνης στην κοινωνία μας και για να σταματήσει το ρολόι του "έξω" προτού είναι πολύ αργά –καλά, και ας ελπίσουμε ότι η άνοιξη θα μείνει για πάντα. Ως ένας δημόσιος υπάλληλος, ποτέ δεν περίμενα να αισθανθώ ως ένας Μαοϊκός. Αλλά αυτές οι ώρες που ζούμε είναι παράξενες.
Του Nick Witney
1/7/2016
http://www.capital.gr/story/3138042
Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ: http://www.ecfr.eu/article/commentary_salvage_from_the_breckage_7064
Γιατί το Brexit δεν ήταν και τόσο…επανάσταση!
Είναι η πιο διαδεδομένη ιδέα της εποχής: όποτε γίνεται μια εκλογική αναμέτρηση στην Ευρώπη, σε οποιαδήποτε χώρα, ανασύρεται αμέσως ο παβλοφικός μύθος της ρήξης ανάμεσα στον λαό και τις ελίτ. Αυτή είναι η ύπατη εξήγηση της ψήφου. Από τη μια μεριά είναι οι παγκοσμιοποιημένες, ευημερούσες και εγωιστικές ελίτ, κι από την άλλη ο ξεχασμένος και χειραγωγημένος λαός που επιτέλους εκδικείται και σαρώνει τα αρπακτικά. Οι πατριωτικές μάζες εναντίον των απάτριδων ελίτ. Το επιχείρημα αυτό έχει χρησιμοποιηθεί δεκάδες φορές, με αφορμή τα δημοψηφίσματα της Ολλανδίας και της Γαλλίας και φυσικά, τώρα, μετά το ιστορικό σοκ του Brexit.
Ο βρετανικός λαός ξεσηκώθηκε κατά της Ευρώπης, οι ελίτ που έχουν τη μορφή του City ηττήθηκαν. Οι καθαροί κέρδισαν, οι κακοί τράπηκαν σε φυγή. Η άκρα Δεξιά και η άκρα Αριστερά επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά αυτό το στερεότυπο. Το Brexit αποτελεί το πιο εντυπωσιακό και το πιο πειστικό παράδειγμα της νικηφόρας εξέγερσης του λαού κατά των ελίτ.
Η πραγματικότητα είναι όμως λιγότερο μανιχαϊστική από αυτή την απλουστευτική αντίθεση ανάμεσα στους πληβείους και τους πατρικίους, όπως έλεγαν στη Ρώμη, ή ανάμεσα στον λαό και την ολιγαρχία, όπως λένε σήμερα. Ότι υπάρχει ένα ρήγμα μεταξύ λαού και ελίτ, και ότι αυτό το ρήγμα αναδεικνύεται στην περίπτωση των δημοψηφισμάτων, είναι γεγονός. Είναι όμως ένας παράγοντας ανάμεσα στους άλλους και σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί το αποκλειστικό αίτιο του προβλήματος.
Πρώτα απ’όλα, όταν μια ευρωπαϊκή εκλογική αναμέτρηση καταλήγει σε ένα σκορ 51,9% κατά 48,1%, είναι δύσκολο να υποστηρίξει κανείς ότι πρόκειται για μια εκδίκηση του λαού κατά των ελίτ. Ο λαός δεν σταματά στο 51,9% και οι ελίτ δεν αποτελούν ασφαλώς το 48,1% του πληθυσμού. Υπάρχουν δύο κομμάτια ενός διχασμένου λαού, όχι η νίκη του λαϊκού στρατού επί του μισθοφορικού στρατού. Ένα μέρος της μεσαίας τάξης ψήφισε υπέρ της παραμονής, ένα μέρος των ελίτ ψήφισε υπέρ της αποχώρησης: το 80% των διευθυντικών στελεχών του λαϊκού Τύπου, για παράδειγμα, τάχθηκε φανατικά υπέρ του Brexit. Αν οι χρηματοπιστωτικοί κύκλοι ήθελαν να μείνουν, ένα σημαντικό μέρος της αριστοκρατίας ήθελε να φύγει. Κανένα στρατόπεδο δεν είναι ομοιογενές.
Υπήρξαν όμως κι άλλα κριτήρια που καθόρισαν την ψήφο. Ένα από τα σημαντικότερα, το είδαμε, ήταν η γεωγραφία. Το Λονδίνο και οι μητροπόλεις ψήφισαν Remain (οι ακριβές περιοχές περισσότερο από τις λαϊκές συνοικίες), η ύπαιθρος και οι μικρές πόλεις ψήφισαν Leave. Η Σκοτία, η Βόρεια Ιρλανδία και ένα μέρος της Ουαλλίας επέλεξαν την παραμονή στην ΕΕ, ενώ οι περισσότεροι Αγγλοι αποφάσισαν να φύγουν. Οι ιστορικοί και πολιτισμικοί παράγοντες μέτρησαν όσο και οι κοινωνικοί. Ενας φτωχός Σκοτσέζος δεν ψηφίζει το ίδιο με έναν φτωχό Αγγλο.
Ενας άλλος αποφασιστικός παράγων ήταν η ηλικία. Οι κάτω των 25 ετών ψήφισαν με μεγάλη πλειοψηφία την παραμονή στην Ευρώπη, ενώ οι άνω των 60 ετών ψήφισαν με εξίσου μεγάλη πλειοψηφία την αποχώρηση. Η γενιά του Erasmus δεν ψηφίζει όπως η γενιά της μάχης της Αγγλίας. Η ηρωική μνήμη και ο ευρωπαϊκός πολιτισμός δεν κατανέμονται στις ίδιες αναλογίες.
Ένα από τα παράδοξα αυτής της ψηφοφορίας, που θα μείνει χωρίς αμφιβολία στην ιστορία, είναι ότι ο αγγλικός λαός, που υποτίθεται ότι έχει υιοθετήσει το φιλελεύθερο μοντέλο, τιμώρησε μια φιλελεύθερη Ευρώπη που έχει επηρεαστεί από τις βρετανικές ιδέες. Πέρα από τα παράδοξα, όμως, υπάρχει κάτι προφανές: το ζήτημα της μετανάστευσης έπαιξε εδώ, όπως και στην Αυστρία ή τη Γαλλία, αποφασιστικό ρόλο. Μπορεί ο Μαρξ να έζησε, να έγραψε και να δημοσίευσε πολλά έργα του στο Λονδίνο, αλλά η βρετανική εργατική τάξη είναι κάθε άλλο παρά διεθνιστική. Και η εκστρατεία του Brexit έγινε σε έντονα ξενόφοβους τόνους. Δεν είναι περίεργο ότι άρεσε τόσο στη Μαρίν Λεπέν.
Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ λαού και ελίτ δεν είναι λοιπόν παρά μία από τις γραμμές της βρετανικής σημαίας. Οι περισσότεροι υπερασπιστές του Brexit νόμιζαν ότι απευθύνονται στην ΕΕ, ενώ το πραγματικό τους πρόβλημα είναι η παγκοσμιοποίηση. Αν όμως μπορείς να φύγεις από την Ευρώπη, δεν μπορείς να απαλλαγείς από την παγκοσμιοποίηση. Εκτός αν θέλεις να έχεις την τύχη της Βενεζουέλας.
Αλέν Ντιαμέλ, αρθρογράφος της Libération
ΠΗΓΗ: Libération
http://www.militaire.gr/%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AF-%CF%84%CE%BF-brexit-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%AE%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CF%8C%CF%83%CE%BF-%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83/
02/07/2016
Η λάθος δημοκρατία του Brexit
Τι πραγματικά αποκάλυψε το δημοψήφισμα
Τα δημοψηφίσματα είναι τρομεροί μηχανισμοί της δημοκρατίας. Ως επί τούτω περίπτωση, το πρόσφατο βρετανικό δημοψήφισμα για την ένταξη του Ηνωμένου Βασιλείου στην ΕΕ ήταν ένα απερίσκεπτο ρίσκο [2] το οποίο πήρε ένα πολύ πραγματικό ζήτημα -την ανάγκη για μια πιο ανοικτή και νομιμοποιημένη συζήτηση στην ΕΕ- και το μετέτρεψε σε μια πολιτική γελοιότητα των ξεδιάντροπα οπορτουνιστικών πολιτικών ελίτ. Η θορυβώδης συζήτηση για την συνεχιζόμενη συμμετοχή του Ηνωμένου Βασιλείου στην ΕΕ διχαζόταν με ψέματα και διαστρεβλώσεις, μερικά από τα οποία έχουν τώρα ανατραπεί [3] από τους υποστηρικτές του Brexit˙ ακόμη και ο βρετανικός Τύπος μετανιώνει για την στομφώδη υποστήριξή του στο Brexit [4]. Δυστυχώς, πολλοί Βρετανοί ψηφοφόροι φαίνεται ότι δεν γνώριζαν τι ακριβώς είναι η ΕΕ [5], επικυρώνοντας άλλη πρόσφατη έρευνα που καταδεικνύει την έλλειψη πραγματικών γνώσεων για την Ένωση [6].
Οι παρατηρητές του δημοψηφίσματος θα πρέπει, επομένως, να είναι επιφυλακτικοί σχετικά με την εξαγωγή συμπερασμάτων σχετικά με τις ευρύτερες προσπάθειες της παγκοσμιοποίησης, την Δυτική τάξη, το αναπόφευκτο της ανόδου των λαϊκιστικών κομμάτων κατά της μετανάστευσης ή την βιωσιμότητα του σχεδίου της ΕΕ συνολικά. Η απάντηση στο ερώτημα που τέθηκε με κομμένη την ανάσα στην εφημερίδα New York Times την Κυριακή [7] –«Ξηλώνεται επίσης η μετά το 1945 τάξη που επιβλήθηκε στον κόσμο από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους;»- είναι απλή. Όχι, δεν ξηλώνεται. Κι όμως, δεν μπορεί και δεν πρέπει να αγνοηθούν τα συναισθήματα και τα πολιτιστικά χάσματα που χρησιμοποιήθηκαν στο δημοψήφισμα του Brexit.
Το πραγματικό μάθημα του Brexit είναι ότι υπάρχει ένα επακόλουθο χάσμα μεταξύ των κοσμοπολιτών που βλέπουν το μέλλον με ελπίδα, και όσων έχουν μείνει πίσω και έχουν δει την οικονομική τους κατάσταση και τον τρόπο ζωής τους να επιδεινώνεται. Η ίδια ιστορία μπορεί κάλλιστα να εξελιχθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες και αλλού, με σημαντικές εκλογικές συνέπειες. Αλλά η ιστορία του Brexit μιλά επίσης για την μοναδικότητα της ΕΕ ως ένα νέο είδος πολιτείας με μια βαθιά επίδραση στην ζωή όλων μέσα σε αυτήν. Η ιστορία έχει δείξει ότι η ανάπτυξη νέων πολιτικών συνθέσεων σπάνια πηγαίνει ομαλά. Οι διαιρέσεις ανάμεσα σε εκείνους που μπορούν να φανταστούν μια καλύτερη ζωή στο νέο σύστημα και εκείνους που δεν μπορούν, κατά πάσα πιθανότητα θα συνεχίσει να καθοδηγεί την πολιτική [8] στην ΕΕ και αλλού για τα επόμενα χρόνια.
ΤΑΞΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ
Παρά το γεγονός ότι το δημοψήφισμα του Brexit ήταν μια πολύ ατελής μορφή δημοκρατικής εκπροσώπησης, τα συναισθήματα [9] που εκφράστηκαν από τους ψηφοφόρους του «εκτός» ήταν πολύ πραγματικά. Αντηχούν σημαντικά και αξιόλογα συναισθήματα άλλων πληθυσμών σε όλες τις Δυτικές δημοκρατίες. Υπάρχουν δύο κόσμοι ανθρώπων, όπως κατέδειξε ξεκάθαρα η ανάλυση των ψήφων του Brexit, οι οποίες χωρίζονται ανάλογα με τις εμπειρίες τους και τα οράματά τους για το μέλλον. Το μορφωτικό επίπεδο [10], η ηλικία και η εθνική ταυτότητα καθόρισαν αποφασιστικά την ψηφοφορία [11]. Οι νεότεροι ψηφοφόροι όλων των οικονομικών επιπέδων και τα άτομα με πανεπιστημιακή εκπαίδευση ψήφισαν με συντριπτική πλειοψηφία υπέρ του «εντός». Οι ηλικιωμένοι ψηφοφόροι, οι άνεργοι, και εκείνοι με μια ισχυρή αίσθηση της αγγλικής εθνικής ταυτότητας επεδίωξαν την έξοδο.
Ένας τρόπος σκέψης σχετικά με τον διχασμό είναι να τον δούμε ως ανταγωνισμό κοσμοπολίτικης έναντι τοπικιστικής σκέψης, με ρίζες σε βαθύτερες κοινωνικές και οικονομικές τάσεις που δημιουργούν την δική τους πολιτιστική δυναμική. Ο κοσμοπολιτισμός, η αίσθηση του ανήκειν σε μια παγκόσμια κοινότητα πέρα από τα άμεσα σύνορα του καθενός, απαιτεί την εμπιστοσύνη στην θέση ενός ατόμου στον κόσμο και συνεπάγεται μια ελπίδα για το μέλλον πέρα από το έθνος-κράτος. Η στενή θεώρηση είναι χρωματισμένη με φόβο γι’ αυτό το μέλλον και μια αίσθηση ότι ο κοινωνιακός μετασχηματισμός θα αφήσει πίσω τον απλό ψηφοφόρο. Εν μέρει, αυτός ο φόβος αντανακλά το άνοιγμα των αγορών, αλλά οφείλεται επίσης σε αλλαγές στην τεχνολογία και στις ευρύτερες αλλαγές στον καπιταλισμό σε απόσταση από την προστασία τόσο της μεσαίας όσο και της εργατικής τάξης. Γι αυτές τις αλλαγές δεν μπορεί να κατηγορηθεί μόνο η παγκοσμιοποίηση˙ έχουν επίσης πολλά να κάνουν με την εγχώρια πολιτική και τις πολιτικές αποφάσεις. Στο Ηνωμένο Βασίλειο και αλλού, οι πολιτικές επιλογές έχουν επιταχύνει την αποβιομηχάνιση, ενώ αποδεκάτισαν τα δίκτυα κοινωνικής ασφάλειας και έκαναν λίγα για να μπει φρένο στην αύξηση των ανισοτήτων.
Με δεδομένη αυτή την σκληρή πραγματικότητα για τους ανέργους, τους ηλικιωμένους και τους ανεκπαίδευτους, οι προειδοποιήσεις της εκστρατείας υπέρ του Remain για την οικονομική καταστροφή του Brexit είχαν ελάχιστο βάρος˙ πολλοί ψηφοφόροι πίστευαν ότι οι ευκαιρίες τους είχαν στερέψει εδώ και πολύ καιρό. Το έξυπνο μάρκετινγκ της εκστρατείας υπέρ του Brexit, συμπεριλαμβανομένων των συνθημάτων «Take Back Control» (Πάρε πάλι τον έλεγχο) και «Breaking Point»(στμ: σημαίνει οριακό σημείο, αλλά στην αγγλική γλώσσα και στην περίπτωση αυτή υπαινίσσεται το σημείο του χωρισμού), ερέθισε ακριβώς την πολύ πραγματική αίσθηση του αποκλεισμού, αλλά πρόσφερε πολύ λίγες λύσεις˙ η πραγματικότητα είναι ότι οι δυναμικές της βρετανικής πολιτικής, περισσότερο από όσο οι κανόνες της ΕΕ, έχουν δημιουργήσει τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα του Ηνωμένου Βασιλείου.
Το οικονομικό χάσμα και οι κοινωνικές επιπτώσεις του, έσπρωξαν την μετανάστευση στο προσκήνιο της συζήτησης. Οι ψηφοφόροι είχαν δίκιο ότι η μετανάστευση και των υπηκόων της ΕΕ και των μεταναστών εκτός ΕΕ έχει αυξηθεί δραματικά [12], ιδιαίτερα από τότε που ξέσπασε η οικονομική κρίση. Ωστόσο, ενώ άλλα κράτη εντός της ΕΕ έχουν παλέψει με τους μετανάστες από την Συρία και το Ιράκ, το Ηνωμένο Βασίλειο είχε έναν μικρό αριθμό αιτήσεων ασύλου [13]. Και οι μελέτες δείχνουν ότι οι μετανάστες πληρώνουν πολύ περισσότερα σε φόρους από ό, τι παίρνουν σε παροχές. Παρ’ όλα αυτά, οι υποκείμενοι φόβοι έκαναν αυτά και άλλα ανάλογα γεγονότα να φαίνονται ασήμαντα. Πράγματι, οι περιοχές με τους περισσότερους ξένους ψήφισαν συντριπτικά για την παραμονή στην ΕΕ. Πρόκειται για περιοχές που έχουν ήδη ενταχθεί σε έναν νέο κοσμοπολίτικο κόσμο.
ΝΕΑ ΕΞΟΥΣΙΑ, ΝΕΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ
Ο αγώνας για το Brexit είναι μια αντανάκλαση του κοινωνικού αποκλεισμού που προκύπτει σε έναν κόσμο έντονων οικονομικών ανισοτήτων. Αλλά το δημοψήφισμα θα έπρεπε επίσης να εξετάζεται από την άποψη μιας πολύ μακρύτερης ιστορίας πολιτικών ανάπτυξης και οικοδόμησης κράτους. Η ΕΕ είναι κάτι πολύ πέρα από ένας απλός διεθνής οργανισμός ή μια εμπορική συνθήκη, δεδομένου ότι έχει συγκεντρώσει σημαντική πολιτική εξουσία σε ένα ευρύ φάσμα τομέων. Οι αποφάσεις του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, για παράδειγμα, υπερισχύουν του εθνικού δικαίου, και οι νόμοι της ΕΕ έχουν μεταμορφώσει την καθημερινή ζωή στην Ευρώπη, ακόμη και καθώς η γραφειοκρατία των Βρυξελλών και η δημοσιονομική παρουσία της παραμένουν μικρές.
Ιστορικά, οι νέες πολιτικές Αρχές έχουν εμφανιστεί και εξελιχθεί με μπερδεμένους, άσχημους και συχνά βίαιους τρόπους. Τα εθνικά σχέδια ενοποίησης έχουν περιλάβει εξαναγκασμό, εμφύλιους πολέμους, και την ωμή άσκηση της εξουσίας. Τα ερωτήματα του φεντεραλισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες εξακολουθούν να παλεύονται σήμερα. Παρά το γεγονός ότι το έθνος-κράτος φαίνεται καθολικό και φυσικό, υπήρξαν πολλές άλλες μορφές διακυβέρνησης στην Ευρώπη και μόνο: Η μοναρχία των Αψβούργων, οι ιταλικές πόλεις-κράτη, η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, και η Χανσεατική Λίγκα, για παράδειγμα, όλες ήλθαν και παρήλθαν. Η ΕΕ, παρ’ όλα τα ελαττώματά της, είναι μια καινοτόμος νέα μορφή, μια πολιτεία σε σχηματισμό. Εκείνοι που είναι κάτω των 45 ετών, και ιδίως εκείνοι κάτω των 30 ετών, την αγκάλιασαν και την είδαν ως ένα φυσικό και θετικό πράγμα, ένα υπόβαθρο στην αλλαγμένη καθημερινή ζωή τους, που δημιουργεί περισσότερες ευκαιρίες από όσες καταργεί.
Δεδομένης της καθοδήγησης της ιστορίας, δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι η εμβάθυνση της ΕΕ έχει δημιουργήσει μια σπασμωδική κίνηση. Αλλά μπορούμε να φρίξουμε για τον άνανδρο οπορτουνισμό και την έλλειψη πολιτικής ηγεσίας στο Ηνωμένο Βασίλειο και στην ευρωπαϊκή ήπειρο, στην καθοδήγηση αυτής της εξέλιξης. Η ΕΕ θα λειτουργήσει μόνο αν όλοι οι πολίτες της μπορούν να φανταστούν τον εαυτό τους ως μέρος μιας κοσμοπολίτικης, ακμάζουσας δημοκρατικής πολιτείας, μιας πολιτείας η οποία εξισορροπεί τις τοπικές, εθνικές, και ευρωπαϊκές εξουσίες και δημιουργεί οικονομικές ευκαιρίες. Το να ακουστούν οι άνθρωποι και από τις δύο πλευρές του πολιτισμικού χάσματος, και το να γίνει δουλειά για να αμβλυνθεί η οικονομική ανισότητα που κρύβεται κάτω από τον διχασμό μεταξύ των ελπιδοφόρων και των αποκλεισμένων, είναι ο μόνος δρόμος προς τα εμπρός για την ΕΕ -και για εμάς τους υπόλοιπους.
30/06/2016
http://www.foreignaffairs.gr/articles/70871/kathleen-r-mcnamara/i-lathos-dimokratia-toy-brexit?page=show
Διαβάζω εξαιρετικά ενδιαφέρουσες αναλύσεις για το Βrexit. Εννοείται ότι σε σημαντικό αριθμό αναλυτών επισημαίνεται μετ’ επιτάσεως ο τεράστιος κίνδυνος που απειλεί το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και ονομάζεται λαϊκισμός. Σε πάρα πολλά κείμενα και ρεπορτάζ, μάλιστα, εμφανίζονται ως οι σημαντικότεροι παράγοντες της κατίσχυσης του Brexit, δύο τυπικοί λαϊκιστές πολιτικοί. Ο Φάρατζ, άνθρωπος της πιάτσας, εριστικός και προκλητικός, και ο μορφωμένος, πληθωρικός, πρώην δήμαρχος του Λονδίνου, Μπόρις Τζόνσον, ο οποίος μάλλον καβάλησε το κύμα της εξόδου για λόγους καριέρας. Ενας οπορτουνιστής κι ένας προβοκάτορας αρκούσαν άραγε για να συμβεί αυτή η ιστορικών διαστάσεων ανατροπή; Βεβαίως όχι. Και είναι, επίσης, σαφές ότι πολλοί σοβαρότατοι πολιτικοί συστρατεύτηκαν με την ιδέα της πλήρους εξόδου της Μ. Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ενωση.
Γράφονται και λέγονται απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί για τους αγράμματους φτωχούς και γέρους της Αγγλίας, τους ξενοφοβικούς, που έπεσαν θύματα των ανεύθυνων πολιτικών. Νομίζω ότι μέσα στην ταραχή των ημερών παρασυρόμαστε όλοι σε εκτιμήσεις εν θερμώ. Σιγά σιγά και με ψυχραιμία θα κατανοήσουμε τη συνέβη με τη Μ. Βρετανία. Θα θυμηθούμε, για παράδειγμα, ότι η θρυλική Μάργκαρετ Θάτσερ υπήρξε η επιφανέστερη εκ των Αγγλων ευρωσκεπτικιστών, ότι οι Σκωτσέζοι, που ψήφισαν συντριπτικά υπέρ της παραμονής, έχουν απτά οφέλη αυτά τα χρόνια από κοινοτικά προγράμματα, ότι εν πάση περιπτώσει το συμφέρον, όπως το αντιλαμβάνεται ο καθένας, διαδραματίζει τον πρώτο ρόλο σε τέτοιες κρίσιμες αποφάσεις. Ο λαϊκισμός δεν είναι αιτία δεινών, είναι σύμπτωμα. Την κρίση του 2008 που κόντεψε να τινάξει την παγκόσμια οικονομία στον αέρα δεν τη δημιούργησε ο Φάρατζ, ούτε και ο φόβος που εξαπλώθηκε στην Ευρώπη συνεπεία αυτού του κραχ, οφείλεται στους λαϊκιστές. Αλλά και η εισβολή του Ισλάμ με τα εκατομμύρια των μεταναστών δεν δημιουργεί εντελώς αδικαιολόγητα εντάσεις και ανησυχία. Το έθνος ως καταφύγιο, σε επικίνδυνους καιρούς, είναι μάλλον μια φυσιολογική αντίδραση, άλλο αν μπορεί να αποδειχθεί λανθασμένη. Αν δεν θεραπεύσουμε τις παθογένειες της Ευρωπαϊκής Ενωσης στη Δημοκρατία, στην οικονομία, στην ασφάλεια, το οικοδόμημα θα καταρρεύσει, όχι απαραιτήτως εξαιτίας των λαϊκιστών.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΤΣΙΧΛΙΑΣ
2/7/2016
http://www.kathimerini.gr/866025/opinion/epikairothta/politikh/oi-laikistes-ftaine-gia-ola
2/7/2016
http://www.kathimerini.gr/866025/opinion/epikairothta/politikh/oi-laikistes-ftaine-gia-ola
