ΚΚΕ: καθαρή γραμμή, καθηλωμένη επιρροή

Δεν προξένησε καμία έκπληξη σε όσους γνωρίζουν την ιστορία του ΚΚΕ η τοποθέτηση του γενικού γραμματέα του, Δ. Κουτσούμπα, στην εκδήλωση του κόμματος στη Μακρόνησο.

Είπε ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ., με τον σοσιαλδημοκρατικό, αριστερό, κεντροαριστερό μανδύα της (διαφωνούν ριζικά τα κόμματα και οι κινήσεις που διεκδικούν αυτόν τον χώρο) συνεχίζει να προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες στο σύστημα για λογαριασμό του κεφαλαίου. Δεν υπάρχει κάποια πρωτοτυπία.

Αυτά έλεγε το ΚΚΕ και αυτά θα συνεχίσει να λέει για όσο διάστημα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στην κυβέρνηση.

Συμπλήρωσε επίσης πως η κυβέρνηση προσπαθεί με ευελιξία και ικανότητα εξαπάτησης να ενσωματώσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια στα όρια των επιλογών της, ότι δήθεν «τι να κάνουμε, αυτή είναι η κατάσταση, κάνουμε ό,τι μπορούμε».

Σαφές το μήνυμα προς το προοδευτικό ακροατήριο από το οποίο το ΚΚΕ προσδοκά να αποσπάσει εκείνο το κομμάτι που έχει αριστερές καταβολές και σήμερα αισθάνεται προδομένο επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ καλλιέργησε προσδοκίες αλλά τελικώς συνθηκολόγησε. Σε ελεύθερη απόδοση, ο κ. Κουτσούμπας λέει:

«Μην τους πιστεύετε όταν φωνάζουν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, τα λένε για να σας εγκλωβίσουν στη δική τους αδιέξοδη και καταστροφική για τα συμφέροντά σας πολιτική. Ελάτε στο ΚΚΕ να αγωνιστούμε μαζί για την ανατροπή της κατάστασης».

Από εδώ αρχίζουν τα προβλήματα. Να φύγουν οι θυμωμένοι με τον ΣΥΡΙΖΑ αριστεροί και να προσεγγίσουν τις γραμμές του κόμματος, αλλά να παλέψουν για τι; Το κάλεσμα για δράση που θα φέρει την ανατροπή θα μείνει κολοβό αν δεν φροντίσει το κόμμα να του δώσει ένα πειστικό περιεχόμενο.

Και στο θέμα αυτό δυσκολεύεται το ΚΚΕ. Παλιότερα υπήρχε το μοντέλο του υπαρκτού σοσιαλισμού ή, για να το πούμε με την επίσημη κομματική διατύπωση, «του σοσιαλισμού όπως τον γνωρίσαμε».

Καλό ή κακό, αποτελεσματικό ή ατελές, ελκυστικό για κάποιους, αποκρουστικό για άλλους (δεν είναι της παρούσης η συζήτηση), πάντως υπήρχε. Ηταν ένα σημείο αναφοράς για τους ορθόδοξους κομμουνιστές, μια γραμμή άμυνας στον καπιταλισμό (το παραδέχονται και οι αντίπαλοι), ένα πεδίο σύγκρισης με την αστική δημοκρατία.

Σήμερα, και μετά τους προχωρημένους συμβιβασμούς (θα φανεί στο εγγύς μέλλον αν θα αποδειχθούν μοιραίοι για τους εμπνευστές) που έχουν κάνει τα καθεστώτα τα οποία ακόμη μιλούν στο όνομα του σοσιαλισμού (Κούβα, Βιετνάμ), τι μπορείς να υποσχεθείς στα χειμαζόμενα λαϊκά στρώματα πέραν από έναν δρόμο συνεχούς αγώνα με αβέβαιη όμως κατάληξη;

Ασε που μπορεί να οδηγήσει σε κάτι παρόμοιο με τα καθεστώτα που κατέρρευσαν χωρίς να ανοίξει μύτη το 1989-90. Δεν μιλάμε βεβαίως για την Κίνα, όπου κραυγάζει η θηριώδης αντίφαση: χυδαίος και επιθετικός καπιταλισμός με την καθοδήγηση του μοναδικού κόμματος το οποίο αυτοαποκαλείται κομμουνιστικό.

Αλλά ας υποθέσουμε ότι οι απογοητευμένοι αριστεροί δεν θα θέσουν τόσο δύσκολα ζητήματα από την αρχή και ας υποθέσουμε ότι υιοθετούν με ενθουσιασμό την αγωνιστική πλατφόρμα του ΚΚΕ και προσέρχονται.

Δεν θα έχουν την αυτονόητη απορία «με ποιους συμμάχους θα δώσουμε τη μάχη»; Στο κοινωνικό επίπεδο η απάντηση είναι σχετικά εύκολη και σίγουρα κλασική:

με την εργατική τάξη, τους φτωχούς αγρότες, τους μικρούς επαγγελματίες, τους υπαλλήλους του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα και τα μεσαία στρώματα που έχουν προλεταριοποιηθεί βιαίως τα χρόνια της κρίσης. Κάποιοι θα θεωρήσουν την απάντηση ικανοποιητική και θα αρκεστούν σ’ αυτήν.

Οι πιο απαιτητικοί πάντως (ανάμεσά τους και οι μίζεροι που τους αρέσει να κοσκινίζουν όλη μέρα) μπορεί να επιμείνουν: «Και στο πολιτικό επίπεδο με ποιους θα πάμε;».

Και δικαιολογημένα θα κάνουν το ερώτημα γιατί βλέπουν ότι στο πολιτικό σκηνικό, έστω σε μια γωνιά του, υπάρχουν κόμματα, κινήσεις και ομάδες που μιλούν σχεδόν την ίδια γλώσσα με το ΚΚΕ.

Είναι εναντίον του καπιταλισμού, εναντίον του ιμπεριαλισμού, εναντίον της Ευρωπαϊκής Ενωσης, εναντίον του ΝΑΤΟ, εναντίον του ευρώ, υπερασπίζονται με την ίδια θέρμη τα συμφέροντα των εργαζομένων, στηρίζουν απεργίες, οργανώνουν διαδηλώσεις, συγκρούονται με την εργοδοσία, καταγγέλλουν την κυβέρνηση, επιτίθενται με σφοδρότητα στον μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ, θέλουν κι αυτά τα σχήματα έναν άλλο κόσμο πιο δίκαιο, με ισότητα, ελευθερία και αλληλεγγύη.

Νέο πρόβλημα λοιπόν, ίσως πιο ακανθώδες από το προηγούμενο.

Και σ’ αυτό η απάντηση του ΚΚΕ είναι καθαρή: «Σημαντική βοήθεια στο σάπιο σύστημα δίνει διαχρονικά τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς ο γνωστός πλέον σε όλους μας οπορτουνισμός» είπε ο κ. Κουτσούμπας.

Οπου οπορτουνισμός βάλτε: τον Συνασπισμό και μετά τον ΣΥΡΙΖΑ, τις άλλες ομάδες που αποσπάστηκαν απ’ αυτόν πέρσι (στη ΛΑ.Ε. αναφέρεται) αλλά και από το κόμμα παλιότερα και πρόσφατα (για το ΝΑΡ και τον Εργατικό Αγώνα πρόκειται).

Και φυσικά στην ίδια κατηγορία ανήκουν οι συλλογικότητες του εγχώριου αριστερισμού (μαοϊκές, τροτσκιστικές και ό,τι άλλο κυκλοφορεί στην ευρύτερη περιοχή), γιατί είναι γνωστή, ακόμη και στους μη μυημένους, η απέχθεια του ΚΚΕ απέναντι σε ό,τι πλασάρεται ως κομμουνιστικό αλλά κινείται εκτός των ορίων του κόμματος.

Η συγκεκριμένη σεχταριστική γραμμή στο θέμα των πολιτικών συμμαχιών κρατά μεν το κόμμα συμπαγές, ενωμένο και ιδεολογικά καθαρό, ωστόσο το έχει καθηλώσει σε μονοψήφια εκλογικά ποσοστά, παρά το γεγονός ότι οι αντικειμενικές συνθήκες είναι ευνοϊκές.

ΤΑΣΟΣ ΠΑΠΠΑΣ

11.09.2016 

http://www.efsyn.gr/arthro/kke-kathari-grammi-kathilomeni-epirroi