Γιατί ο Ερντογάν βάζει τώρα ζήτημα Λωζάνης και νησιών του Αιγαίου - ΑΝΑΛΥΣΗ
(1) Γιατί ο Ερντογάν βάζει τώρα θέμα Λωζάνης&νησιών του Αιγαίου.
(2) "Δεν είναι αυτό που νομίζεις, αγάπη μου".
(3) Ο Ερντογάν υποδύεται τον Κεμάλ.
Η ευθεία αμφισβήτηση της συνθήκης της Λωζάνης από τον «σουλτάνο της Αγκύρας», η απροκάλυπτη εκδήλωση των νεο-οθωμανικών του εμμονών και ο ωμός τρόπος που τις εξέφρασε έπεσαν ως κεραυνός στα σαλόνια της αθηναϊκής ελίτ.
Και είναι απολύτως φυσιολογικό να συμβαίνει τούτο, καθώς οι ψευδαισθήσεις με τις οποίες για χρόνια τρέφουν τον ελληνικό πληθυσμό έχουν μετατραπεί για τα μέλη της ιθύνουσας τάξης μας σε δεύτερη φύση. Ως εκ τούτου, κάθε φορά που το σκηνικό που έχουν στήσει καταρρέει, εκπλήσσονται σφόδρα, αν και πάντα παροδικά. Σύντομα ανακτούν τη ψυχραιμία τους για να κατασκευάσουν ένα νέο «αφήγημα», και έτσι να συνεχιστεί ο ύπνος του δικαίου. Αυτό συνέβη, στην ουσία, και σε αυτή τη περίπτωση.
Λένε λοιπόν, για εσωτερική κατανάλωση και για να πικάρουν τους κεμαλιστές είναι οι βρυχηθμοί του Τούρκου, που απειλεί να καταβροχθίσει από τα Δωδεκάνησα μέχρι την Λήμνο και τη Σαμοθράκη κάθε νησί από το οποίο ακούγονται ήχοι μέχρι τις ακτές της Μικράς Ασίας! Έτσι, εμείς μπορούμε να παραμείνουμε ψύχραιμοι για να συνεχίσουμε τις καθημερινές μας ασχολίες.
Δυστυχώς, όμως, η παρούσα συγκυρία είναι απείρως πιο δραματική για την ελληνική πλευρά. Και γι’ αυτό εκπέμπεται και ένας κεκαλυμμένος πανικός στα υψηλά δώματα της εξουσίας.
Γιατί ο Ερντογάν, ο πάντα παρορμητικός, φανατικός και κατακτητικός, δεν συνηθίζει να αστειεύεται.
Αποφάσισε ψύχραιμα και μεθοδικά να αναβαθμίσει τον τουρκικό αναθεωρητισμό, βασιζόμενος σε υπαρκτά, θετικά για τον ίδιον, δεδομένα ώστε να επιτύχει συγκεκριμένους και πολλαπλούς στόχους.
Ποια είναι τα δεδομένα και ποιοι οι στόχοι του;
· Η αίσθηση της απόλυτης παντοδυναμίας που απολαμβάνει στο εσωτερικό της χώρας,και η οποία ψυχολογικά τον εξωθεί στη ανοιχτή διατύπωση των βαθύτερων επιδιώξεών του, που άλλωστε δεν είναι μόνον δικές του. Ο σχεδιασμός του κινείται σταθερά επί του άξονος της αποκατάστασης, με κάθε μέσο, της οθωμανικής τάξης. Το όραμά του συνεπαίρνει όχι μόνον τις ισλαμιστικές μάζες της Ανατολίας, που τον λατρεύουν ως τον μεγάλο πατέρα, αλλά και το ισχυρό εθνικιστικό κίνημα, που συντάσσεται δι’ αυτού του τρόπου στο πολιτικό του άρμα. Η σωβινιστική εξωτερική πολιτική δίνει συνάμα και εντός του στρατού, που το κύρος του επλήγη από το φιάσκο του στρατιωτικού πραξικοπήματος, αφορμή ταύτισής του με την εκτελεστική εξουσία.
· Η μεταπραξικοπηματική πραγματικότητα επιτρέπει στην Άγκυρα να κινείται με πρωτοφανή ευχέρεια στο διεθνές πεδίο. Η Τουρκία χρησιμοποιεί εντέχνως προς όφελός της την αντιπαράθεση Αμερικής-Ρωσίας αλλά και την αντίθεση Αμερικής-Γερμανίας, που δεν πρέπει καθόλου να την υποτιμούμε, ιδιαίτερα σε ότι αφορά τον ελληνοτουρκικό χώρο. Κατόρθωσε ο Ερντογάν να βρεθεί σε μια θέση, σχεδόν στο απυρόβλητο, που όλα να του επιτρέπονται ώστε να μην χολωθεί και συνταυτιστεί με τον αντίπαλο. Ωστόσο, ο ίδιος γνωρίζει ότι αυτή η ιδανική για τη Τουρκία κατάσταση έχει ημερομηνία λήξεως. Αργά ή γρήγορα το τοπίο θα ξεκαθαρίσει και θα πρέπει να διαλέξει με ποιόν θα πάει και ποιόν θα αφήσει – αν και είναι προδιαγεγραμμένο ότι θα πέσει και πάλι στην αγκαλιά των Αμερικανών. Οπότε, βιάζεται να βάλει όλα τα θέματα πάνω στο τραπέζι, αφού προς ώρας κανείς δεν θα του τραβήξει το αυτί, αλλά αντιθέτως θα βρει ευήκοα ώτα...
· Ιδιαίτερα εύστοχα ο νεοσουλτάνος χειρίζεται τη σχέση του με τη Μόσχα. Οι «αταξίες» της Άγκυρας προς το ΝΑΤΟ, οι υποσχέσεις της για τη δημιουργία του «Turkish Stream», και η όποια συμφωνία υφίσταται για τη Συρία, είναι θεμιτά πλεονεκτήματα για τη Ρωσία, έστω και πρόσκαιρα, ώστε να προωθήσει τους στόχους της σε τρία μέτωπα –το συριακό, το ουκρανικό, αλλά και της Υπερκαυκασίας. Και μόνον το γεγονός ότι ο Πούτιν επέτρεψε, κατ’ ουσίαν, την εισβολή και κατοχή της σημαντικής αυτής λωρίδας της βόρειας Συρίας από το τουρκικό στρατό, καταδεικνύει τη σημασία που δίνει στη σχέση αυτή. Οι Τούρκοι γνωρίζουν ότι και στις δύο περιπτώσεις που κατανίκησαν τους Έλληνες στον 20ό αιώνα, στην Μικρά Ασία το 1922 και στην Κύπρο το 1974, οι Ρώσοι ήταν ή σύμμαχοί τους –σύμφωνο Λένιν-Κεμάλ- ή έμειναν αμέτοχοι –λόγω του φόβου η Κύπρος να γίνει νατοϊκό έδαφος. Ασφαλώς, σήμερα τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά, γιατί ακόμη, ευτυχώς, οι σχέσεις της Ελλάδας και της Κύπρου με τη Ρωσία παραμένουν στενές και φιλικές. Ο Ερντογάν, όμως, αντιλαμβάνεται ότι έστω και αυτή τη σχετική ρωσική ανοχή τουλάχιστον στις ρητορικές του υπερβάσεις, την ώρα που διεξάγεται η καθοριστική μάχη του Χαλεπιού, δεν είναι βέβαιος ότι θα την ξαναβρεί στο μέλλον.
· Από την πλευρά των ΗΠΑ, η αγωνία να επαναφέρουν τον αγριεμένο πρόεδρο στα νερά τους δημιουργεί μια αξιοκαταφρόνητη εικόνα για την Ουάσιγκτον. Εμφανίζονται οι Αμερικανοί να του προσφέρουν «γη και ύδωρ» σε κάθε επίπεδο, λόγω της γεωπολιτικής αξίας της Τουρκίας, και ιδιαίτερα σε μια στιγμή που προωθείται ένα νέο σύστημα ασφαλείας και ενεργειακών δικτύων που μπορούν να εξασφαλίσουν στις ΗΠΑ και στο Ισραήλ την αύξηση της επιρροής τους στην Ανατολική Μεσόγειο αλλά και, εν μέρει, στην Ευρώπη. Το πρόβλημα είναι, ωστόσο, ότι οι χουβαρντάδικες παραχωρήσεις των Αμερικανών γίνονται σε βάρος των αδυνάμων αντιπάλων της Τουρκίας δηλαδή: Κούρδων, Κυπρίων και Ελλαδιτών, που συμπτωματικά είναι όλοι σύμμαχοι των ΗΠΑ. Επιπλέον, οι Τούρκοι λαμβάνουν υπ’ όψιν τους ότι το πολιτικό κατεστημένο στην Αμερική βρίσκεται προσηλωμένο στις επικείμενες προεδρικές εκλογές και οι αποφάσεις ενός απερχόμενου προέδρου είναι πάντοτε πολύ συγκρατημένες.
· Η Γερμανία, έχει επίσης τα δικά της συμφέροντα στην περιοχή, ενώ οι ελληνοτουρκικές σχέσεις επηρεάζονται άμεσα από το μεταναστευτικό, για το οποίο έχει τον πρώτο λόγο. Το Βερολίνο δεν είναι καθόλου διατεθειμένο να πιέσει τον Ερντογάν για το ζήτημα της Ελλάδας. Αντιθέτως, ευνοεί τις οθωμανικές επιδιώξεις στο δικό του παζάρι με την Άγκυρα. Και για όποιον αμφιβάλει ας ανατρέξει στην είδηση ότι τίθεται ζήτημα από τη Γερμανία για τους μετανάστες που βρίσκονται στα νησιά, ότι αυτοί δεν περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα μετεγκατάστασης. Δίνει δηλαδή το σήμα ότι άλλο τα νησιά του Αιγαίου και άλλο η ηπειρωτική Ελλάδα. Και ας έχουμε επίσης στο νου μας ότι ο τουρκικός εκβιασμός έρχεται σε μια βολική για τη Γερμανία στιγμή που ΗΠΑ και ΔΝΤ πιέζουν το Βερολίνο, για τους δικούς τους λόγους, να ανοίξει η συζήτηση για το ελληνικό χρέος.
· Η όξυνση στο Αιγαίο αφορά, αναμφίβολα, και στο σχεδιασμό της Άγκυρας στο συριακό Κουρδιστάν. Κάθε απόπειρα να δημιουργηθεί μια κουρδική οντότητα στη Ροτζάβα, ή η πρόθεση των Κούρδων να παραμείνουν δυτικά του Ευφράτη, δημιουργεί ιδιαίτερο εκνευρισμό στους Τούρκους. Οπότε ας μην υπάρχει αμφιβολία ότι το παζάρι έναντι του ελληνισμού, συνδέεται με το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα των Κούρδων και τις εξελίξεις στη Συρία.
· Η επιθετική ρητορεία για το Αιγαίο σχετίζεται και με το Κυπριακό. Σήμερα, όλοι παρακαλούν τον Ερντογάν να βάλει λίγο νερό στο κρασί του, ώστε να καταφέρουν να παρουσιάσουν ένα κάπως ευπρεπές σχέδιο επίλυσης, έστω κι αν αυτό θα είναι τρισχειρότερο από το «Ανάν». Ο σουλτάνος, όμως, που δεν μπορεί να ακούει φωνές από περιοχές που ανήκαν στην οθωμανική αυτοκρατορία και αυτές οι περιοχές να μην του ανήκουν, πώς θα κάνει την παραμικρή παραχώρηση, έστω και για τα μάτια του κόσμου; Τα θέλει, λοιπόν, όλα: και μεγαλύτερο μερίδιο στην εκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων, που θα περνούν εννοείται από την Τουρκία, και ουσιαστικό έλεγχο όλης της Κύπρου, και πρόεδρο Τουρκοκύπριο, και στρατό πάνω στο νησί. Επομένως η αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο, ανεβάζει και το μερίδιό του στην Κύπρο. Προς συμμόρφωση, βεβαίως, και όσων αλόγιστα μπήκαν σε μια διαπραγμάτευση, με μόνο εφόδιο τις διαβεβαιώσεις ισχυρών διεθνών παραγόντων. Γιατί λησμόνησαν, επηρμένοι από τις κολακείες των ισχυρών, ότι στη μόνη ισχύ που μπορείς να βασίζεσαι είναι η δική σου…
· Άλλη μια ευνοϊκή συγκυρία για τον Ερντογάν, που σχετίζεται με τη διαδικασία της επίλυσης του Κυπριακού, είναι και η φαεινή ιδέα εκ μέρους του ελληνικού υπουργείου εξωτερικών να αντικατασταθεί το σύστημα εγγυήσεων του 1960, με ένα σύμφωνο φιλίας και συμμαχίας Ελλάδος-Κύπρου-Τουρκίας. Τι σημαίνει αυτό με απλά λόγια; Ότι μέσω αυτού του συμφώνου μπορούμε να πάμε σε μια συνολικότερη διευθέτηση των ελληνοτουρκικών διαφορών, ουσιαστικά δηλαδή να συζητήσουμε τις τουρκικές διεκδικήσεις. Άρα ο Ερντογάν, μιας και του προσφέρουμε αυτήν την ευκαιρία, και μάλιστα τον παρακαλούμε μαζί με τον κ. Έιντε, την κα Νούλαντ κ.λπ., ξεκινάει το πάρε-δώσε ή μάλλον το πάρε-πάρε, ανεβάζοντας τον πήχη των απαιτήσεών του.
· Η συζήτηση για τα νησιά του Αιγαίου έρχεται τη στιγμή που επί ενάμιση έτος το Αιγαίο έχει καταστεί θάλασσα μειωμένης κυριαρχίας. Οι μεταναστευτικές ροές και κυρίως η ομολογημένη αδυναμία του ελληνικού κράτους να τις ελέγξουν ή να τις διαχειριστούν έχουν δημιουργήσει στην παγκόσμια κοινότητα την αίσθηση ότι εδώ δεν υπάρχει τίποτε, δεν υπάρχουν σύνορα, όπως είχε πει και ο κ. Τσίπρας, δεν υπάρχει οργανωμένη πολιτεία, παρά μόνο ένα κενό. Που γεμίζει από τη δράση δεκάδων ΜΚΟ, μυστικών υπηρεσιών, πλοίων του ΝΑΤΟ κ.λπ.. Το έδαφος, λοιπόν, είναι καλά οργωμένο για τις τουρκικές διεκδικήσεις.
· Απέναντι από την αναθεωρητική Τουρκία, των 75 εκατομμυρίων, βρίσκεται μια χώρα διαλυμένη δημογραφικά, οικονομικά, κοινωνικά, ηθικά, πολιτικά. Απέναντι στον ιμπεριαλιστή Ερντογάν, βρίσκεται μια ελληνική κυβέρνηση αδύναμη, ανίκανη και ιδεοληπτική, που διέπεται από ψευδοειρηνόφιλες διεθνιστικές αρχές, ικανές μόνον για να παίξει κάποιος τον ρόλο του «χρήσιμου ηλίθιου». Πού θα βρεθεί, λοιπόν, καλύτερη συγκυρία για να εγερθούν οι τουρκικές απαιτήσεις στην ολότητά τους. Πολλώ δε μάλλον, που το κυβερνητικό σχήμα στην Ελλάδα έχει χάσει δια παντός την αρχική αίγλη του στο διεθνές στερέωμα ως εξωτικό εναλλακτικό φρούτο, και αντιμετωπίζεται με απαξίωση, ενώ και στο εσωτερικό πνέει τα λοίσθια.
Για όλους αυτούς τους λόγους, λοιπόν, ο Ερντογάν έβγαλε από το συρτάρι τη Λωζάνη και το Αιγαίο. Και για να μην μείνει στα λόγια δέσμευσε και το μισό Αιγαίο με δύο ΝΟΤΑΜ για να ασκηθεί ο τουρκικός στρατός και να προχωρήσει στην πράξη ο εκβιασμός του. Η κατάσταση τους επόμενους μήνες, που διακυβεύονται πολλά –αμερικανικές εκλογές, πόλεμος στη Συρία, κυπριακό, συμφωνία για το μεταναστευτικό- θα είναι εξαιρετικά κρίσιμη. Άραγε απέναντι σε όλα αυτά, εμείς θα συνεχίσουμε να παίζουμε τις στρουθοκαμήλους;
Σωτήρης Δημόπουλος ,
Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου & Πτυχιούχος του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων του Κιέβου. Εργάζεται ως Πολιτικός Αναλυτής.
1/10/2016
http://www.onalert.gr/stories/giati-o-erdogan-vazei-twra-zitima-lezanis-kai-nisiwn-tou-aigaiou/52268
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
"Δεν είναι αυτό που νομίζεις, αγάπη μου"
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
"Δεν είναι αυτό που νομίζεις, αγάπη μου"
1
Κάποιος σύμβουλός του, την ξαναδιάβασε, αυτό έγινε.
Αν βαριέστε τα σεντόνια, αυτές οι δυο προτάσεις, είναι αρκετές.
Αν επιθυμείτε λεπτομέρειες, διαβάστε αυτήν την αναδρομή.
2
Στο Λονδίνο, το 1912, πριν τελειώσει ο πρώτος βαλκανικός πόλεμος, ξεκίνησαν διαπραγματεύσεις για μια συνθήκη ειρήνης, ανάμεσα στις μεγάλες Δυνάμεις και στους αντίμαχους. Ώσπου να κλείσει μια συμφωνία, στα μέσα του 1913, η Ελλάδα κατέλαβε τα Γιάννενα, δολοφονήθηκε ο βασιλιάς της, γεννήθηκε η Αλβανία, οι Νεότουρκοι έδειξαν πάλι τη δύναμή τους, η Τουρκία παραιτήθηκε από κάθε δικαίωμα στην Κρήτη και έχασε καθε δικαίωμα δυτικά της γραμμής Αίνου-Μηδείας, στη Θράκη.
Όλα καλά, εκτός ένα αγκαθάκι: τα νησιά του Αιγαίου, ενώ τα κατείχε πλέον η Ελλάδα, χάρη στην υπεροχή του στόλου της, αφέθηκαν να «ρυθμιστούν» στο μέλλον. Έτσι έγραφε, στο άρθρο πέντε.
Ακολούθησε ο δεύτερος βαλκανικός πόλεμος και στο τέλος του, η Βουλγαρία ταπεινώθηκε και τα σύννεφα ενός Μεγάλου Γενικού Πολέμου, σκέπασαν την Ευρώπη.Οι κεντρικές δυνάμεις και η Αντάντ βγήκαν από το μαιευτήριο, και ώσπου να ματώσει η Ευρώπη, τον Αύγουστο του 1914, στα μέρη μας ,ξεκίνησε ένας φοβερός ναυτικός ανταγωνισμός. Μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.
3
«Η Βραζιλία πολεμούσε πεισματικά με την Αργεντινή για να εξασφαλίσει μεγαλύτερο μερίδιο ελαστικό κόμμι από τις νοτιοαμερικάνικες ζούγκλες. Ηταν αρχή του 20ού αιώνα και ό,τι μύριζε βενζίνη ή λάστιχο μύριζε χρυσάφι με τόσες μηχανές ντίζελ και τροχοφόρα στον κόσμο. Ωσπου να ρημαχτεί όλη η ήπειρος από ένα κραχ στις τιμές, του 1914, η Βραζιλία είχε παραγγείλει στην Αγγλία ένα υπερντρέντνοτ, το «Ρίο ντε Τζανέιρο», ένα θωρηκτό 30 χιλιάδων τόνων που έπιανε 22 κόμβους και ήταν γεμάτο κανόνια των 14 ιντσών σε ένα αγγλικό ναυπηγείο.
Οι Τούρκοι, θορυβημένοι που ένα θωρακισμένο καταδρομικό όπως ο «Αβέρωφ» κατάφερε να αποκλείσει στα Στενά ολόκληρον το στόλο τους, έπιασαν την κρίση της Βραζιλίας και αγόρασαν την εποχή που ο Κουντουριώτης νικούσε παντού, με 2,7 εκατομμύρια λίρες, το βραζιλιάνικο θωρηκτό, το μετονόμασαν σε «Σουλτάν Οσμάν» και έστειλαν πλήρωμα και καπετάνιο, αρχές του 1914, να παραλάβει το τέρας. Χρειαζόταν πολλές μετατροπές, επειδή, για παράδειγμα, όλες οι περιγραφές και οι οδηγίες χρήσης εντός του πλοίου ήταν στα πορτογαλέζικα, γλώσσα που οι Τούρκοι μάλλον αγνούσαν.
Ταυτόχρονα, είχαν προχωρήσει την παραγγελία σε άλλο αγγλικό ναυπηγείο, το Βίκερς, τριών θωρηκτών τύπου «Ρεσαντιέ». Από αυτά, μόνον ένα ολοκληρώθηκε αλλά δεν παραδόθηκε ποτέ στους Τούρκους. Ολοι περίμεναν ότι αυτά τα δύο φοβερά θωρηκτά θα έφερναν τον τρόμο στα ελληνικά νησιά. Η Ελλαδα είχε βγάλει «τα λεφτά της» με το «Αβέρωφ», αλλά η σύγκριση υπέρ των ντρέντνοτ ως προς την ισχύ και τον οπλισμό ήταν 1 προς 6. Δεν επρόκειτο για ισορροπία, αλλά για επικείμενη σφαγή.
Η Ελλάδα ήταν καταχρεωμένη και ξαφνικά βρέθηκε να χρειάζεται άλλα 5 ή 6 εκατομμύρια λίρες και να της λείπουν πολύτιμοι μήνες προκειμένου να ισοφαρίσει την τουρκική τακτική επιτυχία. Παρήγγειλε στο Αμβούργο, στο ναυπηγείο Βουλκάν, ένα νέο θωρηκτό, που σκόπευε να βαφτίσει «Σαλαμινία» και ταυτόχρονα ανήγγειλε ένα φιλόδοξο ναυτικό πρόγραμμα.
Ηταν ήδη Ιούλιος του 1913 όταν, εν όψει των νέων υπερθωρηκτών της Τουρκίας, οι Ελληνες αποφάσισαν να τροποποιήσουν τη «Σαλαμινία» σε πολεμικό 20 χιλιάδων τόνων, αρκετά ταχύ, με κανόνια των 14 ιντσών, αμερικάνικα. Αλλά όταν ξέσπασε τον Αύγουστο του 1914 ο Μεγάλος Πόλεμος, το «Σαλαμινία» πάγωσε και παρέμεινε το κύτος του στο Αμβούργο.
Η Ελλάδα έπαθε έναν πανικό, ώσπου βρέθηκε μια παράδοξη και μάλλον επικοινωνιακή λύση. Δυο αργά πολεμικά, αμερικάνικα, κλάσης «Μισισίπι» αγοράστηκαν και εντάχθηκαν στον ελληνικό στόλο. Ηταν τα «Μισισίπι» και «Αϊνταχο», που μετονομάστηκαν σε «Κιλκίς» και «Λήμνος». Χαρακτηριστικό τους η διπλή καλαθοειδής διαμόρφωση των κεντρικών ιστών τους. Επιαναν 17 κόμβους μόνον. Ωστόσο προστέθηκαν στο στόλο τον Ιούλιο του 1914. Στο «παρά πέντε».
Πρέπει να εξηγήσουμε πώς έγινε και δύο θανάσιμοι εχθροί των Βαλκανικών Πολέμων άρχισαν να εφοδιάζονται σοβαρά από τις αντίπαλες μεταξύ των Μεγάλες Δυνάμεις. Η απάντηση είναι σχετικά απλή: ο πόλεμος της Τουρκίας με την Ελλάδα έληξε με την εκπολιόρκηση των Ιωαννίνων, αρχές του 1913.
Ο Δεύτερος Βαλκανικός δε στρεφόταν κατά της Τουρκίας.
Η εκκρεμότητα περί τα νησιά του Αιγαίου έφερνε τεταμένη ατμόσφαιρα, αλλά από το τέλος του 1913, το κύριο ζήτημα ήταν αν η Τουρκία θα έμπαινε στον πόλεμο με τους Συμμάχους ή με τις Κεντρικές Δυνάμεις. Τα Στενά έπαιζαν κυρίαρχο ρόλο στη συμμαχική στρατηγική σκέψη. Αποδείχτηκε αργότερα, με τις επιχειρήσεις στα Δαρδανέλια και άλλες περιπτώσεις πολεμικής τύφλωσης.
Ετσι, οι Αγγλοι εκτιμούσαν πως, θωρακίζοντας τους Τούρκους στο Αιγαίο, θα κατάφερναν να τους προσεταιριστούν και στον επικείμενο πόλεμο. Βέβαια, αυτό θα σήμαινε πως δε θα υπήρχαν ελληνικά νησιά στο Αιγαίο ή, τουλάχιστον, θα υπήρχαν με πολύν κόπο και σκληρές διαπραγματεύσεις
Ωστόσο, αυτός ο σχεδιασμός πήγε στράφι.
Οι Αγγλοι έμαθαν ότι οι Γερμανοί, τέλος Ιουλίου του 1914, είχαν καταφέρει να γείρουν την τουρκική πλευρά αποφασιστικά υπέρ αυτών. Γι' αυτό και ως άμεσο προληπτικό μέτρο, αρχές Αυγούστου, κατάσχεσαν το «Σουλτάν Οσμάν» και το «Ρεσαντιέ» και τα ενέταξαν στο βασιλικό Στόλο, το ένα ως «Αζενκούρ» και το δεύτερο ως «Ερίν».
Οι Τούρκοι αισθάνθηκαν βαρύτατη την προσβολή και άρχισαν με τον καιρό στρατηγικές τρομοκράτησης κυρίως των Ελλήνων που ζούσαν στις ακτές του Αιγαίου, όπως στη Φώκαια. Βέβαια, οι Βενιζελικοί υποστήριξαν πως έπρεπε η Ελλάδα να εκμεταλλευτεί υπέρ αυτής την κατάσταση, αλλά ο βασιλιάς Κωνσταντίνος φαίνεται να είχε αποφασίσει την ουδετερότητα.
Οι Τούρκοι ανταμείφθηκαν για τα χαμένα θωρηκτά: οι Γερμανοί έστειλαν ναυτικές δυνάμεις ως Mittelmeerdivision στην Προποντίδα. Κυρίως τα έξοχα, πλήρως εφοδιασμένα και με γερμανικά πληρώματα θωρηκτά τους «Γκέμπεν» και «Μπρεσλάου». Το «Γκέμπεν» ονομάστηκε «Γιαβούζ» και το «Μπρεσλάου» «Μιντιλί». Τα θωρηκτά ήταν ελαφρύτεροι τύποι καταδρομικού κατάλληλα για τον πόλεμο των νησιών. Κι ενώ είχαν Γερμανό πλοίαρχο και πλήρωμα, για λόγους ανόρθωσης του ηθικού της χώρας, τα γερμανικά πληρώματα φορούσαν φέσι και αργότερα πλήρη στολή του τουρκικού ναυτικού».
Κύλησαν τα χρόνια, ο Μεγάλος Πόλεμος ήρθε και πέρασε, η Συνθήκη των Σεβρώνακυρώθηκε εν τοις πράγμασιν και ο Κεμάλ, νικητής στο εσωτερικό του μέτωπο (αλλά σε μια χώρα που είχε πάρει το μέρος των ηττημένων) ήταν σε θέση να παζαρέψει μια νέα Συνθήκη.
4
Η Συνθήκη της Λωζάννης, του 1923, αφαιρούσε από την νέα Τουρκία, κάθε διεκδίκηση εκτός των συνόρων της. Παραιτήθηκε από κάθε διεκδίκηση πέραν των νέων οριοθεσιών, όπως την Κύπρο, την Λιβύη, την Μέση Ανατολή. Έχασε ένα νησί στην εκβολή του Δούναβη, υπερ της Ρουμανίας.
Τα Δωδεκάνησα, περιήλθαν στην Ιταλία.
Κέρδισε την Ανατολική Θράκη ώς τον Έβρο, την μισή επειδή η Ελλάδα δεν άντεχε πολεμικές αποζημιώσεις και της επεστράφη η Ίμβρος και η Τένεδος, ως τμήμα της ανάκτησης του ελέγχου των Στενών.
Τα άλλα νησιά του Αιγαίου κατακυρώθηκαν στην Ελλάδα. Η Ιταλία έφυγε από τα Δωδεκάνησα που ενώθηκαν με την Ελλάδα,επισήμως το 1948, ενώ η περιοχή της Αντιόχειας, έμεινε ένα διαστημα αυτόνομη, ώσπου ένα δημοψήφισμα του 1937, την ενσωμάτωσε στην Τουρκία.
5
Σήμερα, η Τουρκία πολεμάει, πέραν των τουρκοσυριακων συνόρων,καταπατώντας την συνθήκη της Λωζάννης, υπό την ανοχή των νέωνμουστερήδων της παγκόσμιας σκηνής και υπό την δημουργία μιας κουρδικής λωρίδας που καθόλου δεν επιθυμεί.
Εκεί βρίσκεται το μέγα πρόβλημά της, και αυτήν την εισβολή της στον νότο επιδιώκει να νομιμοποιήσει. Αρα, η Λωζάννη πρέπει να κλονιστεί.
Τα χτεσινά υπόλοιπα, περι νησιών και πληθυσμών που ακούς τον αχό τους δυό βήματα από τη Μικρασία και φταίει ο Κεμάλ, είναι φούμαρα τελειωμένα.
Πιό πολύ με ανησυχεί η αντίδραση της κεμαλικής αντιπολίτευσης, που αποδίδει στον Ερτογάν «την παραχώρηση 16 νησιών στους Έλληνες», παρά η έκρηξη του γουαναμπή χαλίφη, η οποία στρέφεται κατά της χώρας μας, θεωρώντας την σαμάρι για να ακούει ο γάιδαρος που διεκδικείται στην εμφύλια Συρία.
Και η πρόωρη, βεβιασμένη και αμέσως ακυρωμένη έκφραση ενδιαφέροντος της Γερμανίας, ας θεωρηθεί αλληλεγγύη μεταξύ παλαιών, ηττημένων συμμάχων.
Άρα, παίδες Ελλήνων, βγάλτε την καθαρή με καλογραμμένες ρηματικές διακοινώσεις και δεν τρέχει κάστανο. Το μεταναστευτικό, η οικονομία, η φορομπηξία, το ΔΝΤ και οι κοκκορομαχίες στην Βουλή, παραμένουν τα φλέγοντα προβλήματά μας.
ΠΑΝΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ
1/10/2016
Ο Ερντογάν υποδύεται τον Κεμάλ
Πολλά ερωτήματα προκύπτουν από την αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λωζάννης από τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Η αναζήτηση των αιτιών και των πιθανών επιδιώξεων του Τούρκου προέδρου, όμως, δεν πρέπει να αποκλείσει και το ενδεχόμενο ο Ερντογάν απλώς να διέπραξε ένα σοβαρό λάθος με τη δήλωση αυτή, ίσως παρασυρόμενος από την αλαζονεία του νικητή στην αναμέτρηση με τους πραξικοπηματίες του Ιουλίου, ίσως τυφλωμένος από τη βιασύνη του να αναθεωρήσει την Ιστορία και να πλάσει τη νέα Τουρκία όπως αυτός τη θέλει. Εάν η Τουρκία ανοίξει θέμα αναθεώρησης της συνθήκης, μπορεί να θέσει σε κίνηση απρόβλεπτες δυναμικές και η ίδια να υποστεί σοβαρότατο πλήγμα.
Η Συνθήκη της Λωζάννης δεν καθιέρωσε τα σύνορα και τις σχέσεις της Τουρκίας μόνο με την Ελλάδα αλλά και με τους ανατολικούς της γείτονες – τη Συρία και το Ιράκ. Αυτά τα σύνορα τεμάχισαν την περιοχή στην οποία ζουν οι Κούρδοι των τριών χωρών. Σε μια συγκυρία που το κουρδικό ζήτημα κορυφώνεται λόγω του πολέμου εναντίον του αυτοαποκαλούμενου Ισλαμικού Κράτους, του εμφυλίου στη Συρία και της αναζωπύρωσης του αγώνα των Κούρδων της Τουρκίας, θα ήταν ακραία ανευθυνότητα της τουρκικής κυβέρνησης να ανοίξει η ίδια θέμα αναθεώρησης συνόρων. Τα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα στην περιοχή είναι ήδη τόσο πολύπλοκα και οι εξελίξεις τόσο ρευστές, ώστε το μόνο που μια σοβαρή κυβέρνηση θα έπρεπε να επιδιώκει είναι να κλείσει μέτωπα και όχι να υπονομεύσει τα ίδια της τα θεμέλια.
Μόλις στις 24 Ιουλίου, σε δήλωσή του για την επέτειο της υπογραφής της Συνθήκης της Λωζάννης το 1923, ο ίδιος ο Ερντογάν είχε αποκαλέσει τη συμφωνία «ιδρυτική πράξη του νεοσύστατου κράτους μας». Η συμφωνία υπεγράφη για λογαριασμό της Τουρκίας από τον υπουργό Εξωτερικών Ισμέτ Πασά (Ινονού), ο οποίος αργότερα διαδέχθηκε τον Κεμάλ Ατατούρκ στην προεδρία, και από τους εκπροσώπους της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Ιαπωνίας, της Ελλάδας, της Ρουμανίας και του κράτους των Σέρβων - Κροατών - Σλοβένων. Μετά τον πόλεμο των Τούρκων εναντίον των Ελλήνων και άλλων δυνάμεων, και την ανατροπή της δυσμενέστατης Συνθήκης των Σεβρών (του 1920), η Συνθήκη της Λωζάννης παρουσιάστηκε ως νίκη από την τουρκική ηγεσία και καθόρισε τα σύνορα του κράτους που διαδέχθηκε την Οθωμανική Αυτοκρατορία. (Η συνθήκη, επίσης, παρέπεμψε σε άλλη συμφωνία, η οποία καθόρισε την ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας).
Τώρα ο Ερντογάν προβάλλει εαυτόν ως νέο Ατατούρκ στη θέση του Μουσταφά Κεμάλ. Η απόπειρα πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου, είπε χθες, «είναι ο δεύτερος Πόλεμος Ανεξαρτησίας του τουρκικού έθνους. Να το γνωρίζουμε αυτό. Τότε μας απείλησαν με τη Συνθήκη των Σεβρών το 1920 και μας έπεισαν να δεχθούμε τη Λωζάννη το 1923. Μερικοί προσπάθησαν να μας εξαπατήσουν, παρουσιάζοντας τη Λωζάννη ως νίκη. Στη Λωζάννη χαρίσαμε τα (ελληνικά) νησιά... Ακόμη αγωνιζόμαστε για το τι θα είναι η υφαλοκρηπίδα, τι θα ισχύει στον αέρα και στη γη». Εάν, όμως, είχαν επικρατήσει οι πραξικοπηματίες, «θα μας είχαν φέρει μια συνθήκη που θα μας έκανε να αναπολούμε αυτή των Σεβρών», δήλωσε ο Ερντογάν.
Στην προσπάθειά του να ελέγξει τα πάντα και τους πάντες στην Τουρκία, ο Τούρκος πρόεδρος είναι απρόβλεπτος και επικίνδυνος. Οσο μπορεί να ανησυχεί τους γείτονές του, πάντως, άλλο τόσο θα έπρεπε και οι συμπατριώτες του να τον φοβούνται.
ΝΙΚΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ
30.09.2016
http://www.kathimerini.gr/877141/opinion/epikairothta/politikh/o-erntogan-ypodyetai-ton-kemal