Μαζί απέναντι στις ΗΠΑ;

Χωρίς επιφυλάξεις και αστερίσκους ο Ολάντ κατήγγειλε την πρακτική των εξοντωτικών προστίμων που επιβάλλουν οι ΗΠΑ σε μεγάλους γερμανικούς επιχειρηματικούς και τραπεζικούς ομίλους, με τη Γαλλία να κρατά ζωντανή τη μνήμη του υπέρογκου προστίμου που επέβαλε στην BNP η Ουάσιγκτον για παραβίαση των αμερικανικών κυρώσεων στο Ιράν και στο Σουδάν.

Η σκληρή τιμωρητική πολιτική των ΗΠΑ δίχως αμφιβολία διευκολύνει όχι μόνον την αλληλεγγύη και περαιτέρω προσέγγιση Παρισιού ? Βερολίνου, αλλά μια καταρχήν απορριπτική τοποθέτηση απέναντι στη Συνθήκη ΤΤΙΡ, τη Διατλαντική Συνθήκη Εμπορίου και Επενδύσεων που προωθούν οι ΗΠΑ ως πλαίσιο ενός ενιαίου οικονομικού χώρου Βόρειας Αμερικής (ΗΠΑ, Καναδάς και Μεξικό) και Ε.Ε.

Το ερώτημα που τίθεται είναι αν η σύγκλιση Γαλλίας - Γερμανίας απέναντι στη στρατηγική των ΗΠΑ για το Παγκόσμιο Εμπόριο είναι συγκυριακή ή αν έχει στρατηγικό ορίζοντα και βάθος:

Συγκυριακή γιατί σε μια προεκλογική χρονιά στη Γαλλία και στη Γερμανία, ουδείς πολιτικός ηγέτης θα αποδεχόταν να στηρίξει έστω και τη διαπραγμάτευση για την ΤΤΙΡ, τα προαπαιτούμενα της οποίας έχουν μεγάλο κοινωνικό και πολιτικό κόστος, από την είσοδο των μεταλλαγμένων στην Ευρώπη, την κατάργησή της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, μέχρι την υιοθέτηση ενιαίων κανόνων εποπτείας του τραπεζικού συστήματος αλλά και πρόσβασης σε δανεισμό.

Με στρατηγικό ορίζοντα και βάθος γιατί το προφίλ των οικονομιών και των κοινωνικοπολιτικών ισορροπιών Γαλλίας -Γερμανίας είναι διαφορετικό και οι αντοχές τους διαφορετικές. Αν η γερμανική βιομηχανική παραγωγή εξασφαλίσει ανεμπόδιστη πρόσβαση στη Βόρειο Αμερική, το Βερολίνο δεν θα δώσει μάχη μέχρις εσχάτων για να υπερασπισθεί τα κεκτημένα των Γάλλων αγροτών.

Τούτων λεχθέντων είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι για να έχει αντοχή και διάρκεια μια κοινή στάση Γαλλίας-Γερμανίας απέναντι στις ΗΠΑ για το Παγκόσμιο Εμπόριο, πρέπει να υπάρχει ως βάση, ως σημείο αναφοράς ένας κοινός παρονομαστής για τη διαχείριση της Ευρωζώνης και συνολικά για την εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Με αλλά λόγια, διαπιστώνεται μια ανάγκη αντιστροφής των προτεραιοτήτων που έχουν συμφωνήσει Γαλλία και Γερμανία για την περιφρούρηση της διμερούς τους σχέσης: Η κοινή στάση απέναντι στις ΗΠΑ στον «βομβαρδισμό» εξοντωτικών προστίμων σε ευρωπαϊκούς επιχειρηματικούς ομίλους, οι πρωτοβουλίες για την Κοινή Άμυνα αλλά και η σκληρή παραδειγματική- τιμωρητική αντιμετώπιση της Βρετανίας του Brexit, δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την έλλειψη κοινής στρατηγικής Παρισιού - Βερολίνου στη διαχείριση της Κρίσης της Ευρωζώνης, με την γαλλική πλευρά να είναι πιο κοντά στην αμερικανική προσέγγιση παρά στη γερμανική.

Η επίμονη άρνηση του Βερολίνου σε περαιτέρω εμβάθυνση της Ευρωζώνης με Οικονομική Διακυβέρνηση και Πολιτική Ένωση μια που θεωρείται ότι οδηγεί στην αμοιβαιοποίηση των κινδύνων, αλλά και στη μεταφορά πόρων προς το Νότο, διαφοροποιεί εκ των πραγμάτων τη Γερμανία από τη Γαλλία απέναντι στις ΗΠΑ: 

Αν σήμερα Ουάσιγκτον και Παρίσι είναι μαζί απέναντι στη δημοσιονομική πολιτική μόνιμης λιτότητας που επιβάλλει το γερμανικής κοπής και ραφής Σύμφωνο Σταθερότητας. ο θεσμικός μινιμαλισμός του Βερολίνου στην Ε.Ε. - Ευρωζώνη καθιστά εκ των πραγμάτων πιο συζητήσιμη την ΤΤΙΡ στη Γερμανία από ό,τι στη Γαλλία.

Εκ των πραγμάτων η διαπραγμάτευση για τη συγκρότηση μιας Ενιαίας Αγοράς Βόρειας Αμερικής - Ευρωπαϊκής Ενωσης θα λειτουργήσει σαν δεύτερο μέτωπο πίεσης προς το Βερολίνο δίπλα στην αστάθεια, τη συμπίεση και την αβεβαιότητα των χωρών του Νότου της Ευρωζώνης και τη Γαλλία.

Δεν μπορεί να θέλεις να διαπραγματευθείς σκληρά με τις ΗΠΑ και να επιβάλεις ταυτόχρονα θεσμική ακινησία στην Ευρωζώνη και την Ε.Ε. και έτσι εκ των πραγμάτων να διευκολύνεις την απώτατη στρατηγική επιδίωξη της Ουάσιγκτον, που δεν είναι άλλη από μια Διατλαντική Ένωση Πολιτικής, Αμυντικής και Εμπορικής Συνεργασίας, εντός της οποίας θα απορροφηθεί η ημιτελής ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Κύριο προαπαιτούμενο

Για να έχει αντοχή και διάρκεια μια κοινή στάση Γαλλίας-Γερμανίας απέναντι στις ΗΠΑ για το Παγκόσμιο Εμπόριο πρέπει να υπάρχει ως βάση, ως σημείο αναφοράς, ένας κοινός παρονομαστής για τη διαχείριση της Ευρωζώνης και συνολικά για την εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

14/10/2016

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ

http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=27689&subid=2&pubid=114190679