Γιατί το πασίγνωστο ''Foreign Affairs'' λέει …και κουταμάρες.
Εδώ και αρκετές δεκαετίες (κυρίως μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης) οι ΗΠΑ έχουν αναπτύξει μία Παγκόσμια Στρατηγική με στόχο την διαμόρφωση της κοινής γνώμης εντός (κυρίως), αλλά και εκτός της χώρας. Έχουν θέσει σε λειτουργία έναν πολυεπίπεδο μηχανισμό ποδηγέτησης της κοινής γνώμης με την δημιουργία Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ/NGO), Ινστιτούτων Μελετών πάσης φύσεως, του γραπτού αλλά και ηλεκτρονικού Τύπου, που καταγγέλλει τις ανταγωνιστικές χώρες ή τις κυβερνήσεις τους, ότι παραβιάζουν το δίπτυχο Δημοκρατία, Ανθρώπινα Δικαιώματα, ή ότι διαπράττουν Εγκλήματα Πολέμου.
Όλες οι χώρες ή κυβερνήσεις, που είναι αντίθετες ή ανταγωνιστικές στα αμερικανικά συμφέροντα, κατηγορούνται συλλήβδην ως μη Δημοκρατικές, Διεφθαρμένες, τους καταλογίζουν ότι καταπατούν – παραβιάζουν τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, ή ότι διαπράττουν Εγκλήματα Πολέμου, ενώ αποφεύγουν συστηματικά, πλην εξαιρέσεων για λόγους πολιτικής ορθότητας, να καταδικάσουν απολυταρχικά, ή ακόμα και δικτατορικά, αλλά φιλικά προς τις ΗΠΑ καθεστώτα.
Αφού υπάρξει ένα εκτεταμένο «μασάζ» που θα προετοιμάσει την κοινή γνώμη μέσω δημοσιευμάτων, αρχίζουν να επιβάλλονται τα πρώτα μέτρα πίεσης μέσω οικονομικών κυρώσεων σε φυσικά πρόσωπα που συμμετέχουν στις κυβερνήσεις-στόχους και σε δεύτερη φάση οικονομικές κυρώσεις προς τις ίδιες τις χώρες, πάγωμα περιουσιακών στοιχείων στο εξωτερικό φυσικών προσώπων η της χώρας κ.λπ.
Τα επόμενα βήματα είναι να τεθούν περιορισμοί στη μεταφορά τεχνολογίας, μια και οι ΗΠΑ είναι παγκόσμιος ηγέτης στην ανάπτυξη τεχνολογίας και η αμερικανική τεχνολογία βρίσκεται λίγο πολύ σε κάθε σχεδόν προϊόν που παράγεται στην Δύση.
Οι πιο πάνω περιορισμοί και τα μέτρα πίεσης επιβάλλονται βεβαίως και σε όποια χώρα ή φυσικό πρόσωπο τολμήσει να συνεργαστεί με την κυβέρνηση ή απλά με τη χώρα στόχο. Το επόμενο βήμα είναι τα στρατιωτικά μέτρα και κάποια στιγμή το θέμα θα καταλήξει σε ευθεία ένοπλη σύγκρουση με το κράτος-στόχο, ή σε σύγκρουση με αυτό διά αντιπροσώπων (proxy war).
Για να δικαιολογήσουν οι ΗΠΑ την πολιτική τους αυτή στους Αμερικανούς ψηφοφόρους, επικαλούνται τα Εθνικά Συμφέροντα (γενικώς και αορίστως), την προάσπιση του αμερικάνικου τρόπου ζωής (…), ενώ από τη ρητορική δε λείπει και το μεσσιανικό στοιχείο, η μεταλαμπάδευση «αρχών και αξιών» σε άλλες περιοχές του κόσμου, θέλουν δε θέλουν λαοί και κοινωνίες…
Η επίκληση των εθνικών συμφερόντων είναι μεν θεμιτή, αλλά έχει το κακό, ότι όσο ισχύει για τις ΗΠΑ αυτό το δικαίωμα, άλλο τόσο ισχύει και για όλους τους υπόλοιπους. Η επίκληση της προάσπισης του αμερικάνικου τρόπου ζωής (the right to defend our way of life), που δίνει στις ΗΠΑ το δικαίωμα να εμπλέκεται ακόμα και σε πόλεμο, είναι κάτι που πάντα με προβλημάτιζε και δυσκολευόμουν να καταλάβω, μιας και καμία άλλη χώρα έως σήμερα δεν έχει επικαλεσθεί έναν τέτοιο λόγο για να συμμετάσχει σε μια σύγκρουση…
Απευθύνθηκα σε Αμερικανούς φίλους για να μου εξηγήσουν τι ακριβώς εννοεί η κυβέρνησή τους με αυτό, για να διαπιστώσω ότι κανείς τους δεν μπορούσε να μου δώσει μία λογική ή έστω λογικοφανή ερμηνεία αυτής της δήλωσης, την οποία κατά καιρούς Αμερικανοί αξιωματούχοι αρέσκονται να χρησιμοποιούν και μάλιστα με ιδιαίτερο στόμφο.
Μέσα λοιπόν σε αυτή την καταιγίδα παραπληροφόρησης και σπίλωσης των αντιπάλων, εντάσσεται κατά τη γνώμη μου και άρθρο του Foreign Affairs για τους… «νέους δικτάτορες» ( The New Dictators ) που παρουσίασε ο ιστοχώρος που φιλοξενεί τις απόψεις μου.
Σε μια ενδεχόμενη προσπάθεια του να γίνει ο συντάκτης αρεστός στους χρηματοδότες του (το αμερικανικό Κογκρέσο), κατηγορεί Ρωσία και Κίνα ότι έχουν συστήσει προσωποπαγή καθεστώτα και εξομοιώνει με δικτάτορες τον Ρώσο πρόεδρο Πούτιν και τον Κινέζο ομόλογο του Σι Τζιπίνγκ, επικίνδυνους για την παγκόσμια ασφάλεια…
Το ότι το κόμμα του Πούτιν μόλις κέρδισε πανηγυρικά τις βουλευτικές εκλογές στην Ρωσία όπου κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης δεν κέρδισε ένα αξιοπρεπές ποσοστό, δικαιολογείται από το Foreign Affairs ως αποτέλεσμα της μονομερούς πληροφόρησης των Ρώσων από ένα ελεγχόμενο και καθοδηγούμενο Τύπο, κάτι που δια της ατόπου, υπονοεί με σαφήνεια ότι κάτι τέτοιο δε συμβαίνει σε καμία περίπτωση στην Αμερική.
Όσον αφορά τον Κινέζο Πρόεδρο, τον κατηγορεί ότι ο στόχος της έντασης στην Νότια Σινική θάλασσα τον εξυπηρετεί στη προσπάθεια του να εγκαθιδρύσει προσωποπαγές σύστημα στην Κίνα δημιουργώντας τεχνικά εξωτερικούς εχθρούς…
Ο πιο πάνω συλλογισμός είναι καθόλα προβληματικός και μόνο κάποιος που αγνοεί παντελώς το πως λειτουργεί το κινεζικό πολιτικό σύστημα ή απλά είναι κακοήθης, υστερόβουλος, ιδεοληπτικός κ.λπ. κ.λπ. μπορεί να τον επικαλεσθεί.
Επειδή κατά τη διάρκεια της πολυτάραχης ζωής μου πέρασα, έζησα και εργάστηκα και στην Κίνα μπορώ να σας διαβεβαιώσω, ότι η χώρα αν και δεν έχει «αστικού τύπου» Δημοκρατία και πολυκομματικό σύστημα, οι συλλογικές εκλογικές κομματικές διαδικασίες είναι απόλυτα σεβαστές, οι πολιτικές αποφάσεις έχουν και αυτές συλλογικότητα και λαμβάνονται από όργανα και όχι ατομικά και η περισσότερη εξουσία είναι συγκεντρωμένη στα χέρια του επταμελούς «Politburo Standing Committee» που ελέγχεται από το 25μελές Politburo και όχι στα χέρια του Προέδρου ή του Πρωθυπουργού!
Είναι προφανές ότι οι διεθνείς σχέσεις είναι εξαιρετικά περίπλοκες και ο καθένας έχει στόχο και καθήκον να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της χώρας που εκπροσωπεί, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι ο σκοπός αγιάζει πάντα τα μέσα, αφού ενίοτε καταλήγει και αντιπαραγωγικό…
Οι ΗΠΑ που χρησιμοποιούν συστηματικά «μαύρες» εκστρατείες παραπληροφόρησης και σπίλωσης των αντιπάλων, αν μη τι άλλο δε νομιμοποιούνται να επικαλούνται το δίκαιο και την ηθική, πολύ περισσότερο όταν η ίδια η Ουάσιγκτον και το κατεστημένο εξωτερικής πολιτικής και εθνικής ασφάλειας αρνείται να αναγνωρίσει την αρμοδιότητα του διεθνούς δικαίου (και τα δικαιοδοτικά του όργανα) απέναντι στους Αμερικανούς στρατιώτες που επιχειρούν ανά την υφήλιο. Άσε που έχει και μακρύ ιστορικό στην παραβίαση των κανόνων του…
Γιώργος Αναγνωστόπουλος
01/10/2016
\
\
ΣΧΕΤΙΚΑ
Andrea Kendall-Taylor, Erica Frantz, and Joseph Wright:
The New Dictators-Why Personalism Rules.