Iσοδύναμα και υπερφορολόγηση- Ποιός κοροϊδεύει ποιόν;
Έχει χωριστεί η κοινωνία μας εδώ και καιρό ανάμεσα σε αυτούς που υποστηρίζουν τις μεταρρυθμίσεις και σε αυτούς που κατηγορούν συλλήβδην του δανειστές, ως σατανικούς. Αν προσπαθήσουμε να δούμε καλοπροαίρετα το θέμα, όση επιείκεια και να δείξουμε πρέπει να σταθούμε δύο ειδήσεων της επικαιρότητας:
Οι δανειστές λοιπόν, που θέλουν την ανάπτυξη της χώρας, και υποτίθεται ότι ευνοούν την ιδιωτική οικονομία, με απίστευτη εμμονή το τελευταίο διάστημα, και επι απειλή παύσης των συνομιλιών, ζητούν α) κατάργηση του αφορολογήτου σε μισθωτούς και συνταξιούχους (ήδη έχει καταργηθεί για ελεύθερους επαγγελματίες) και β) αποκρούουν λέει, τον ακατάσχετο λογαριασμό των επιχειρήσεων.
Ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ τίποτα αθλιότερο από τις δύο αυτές προτάσεις. Δεν χρειάζεται ούτε λέξη παραπάνω για το πόσο αυτονόητα απαραίτητο είναι για την αυτοσυντήρηση και την αξιοπρέπεια των οικογενειών και των επιχειρήσεων ένα ασφαλές αφορολόγητο όριο. Τους πειράζει επίσης, η ύπαρξη ενός εξωφρενικά γελοίου και στοιχειωδώς απαραίτητου ποσού της τάξεως των 1000- 1500 ευρώ σε ένα τραπεζικό λογαριασμό, δια του οποίου δεν υπάρχει ουδεμία δικαιολογία.
Και τα δύο μέτρα θα φέρουν εντελώς γελοία έσοδα στον προϋπολογισμό, ενώ πρακτικά θα ξεδοντιάσουν όλο το σύστημα – ό,τι απέμεινε όρθιο.
Στη δική μου λογική, οι απόψεις αυτές είναι συνειδητά καταστροφικές για ό,τι απέμεινε από την ελληνική οικονομία.
Αξίζει εδώ να τονίσουμε με έμφαση, για να κατακρημνίσουμε κάθε ψευδαίσθηση όσων υποστηρίζουν ότι πρακτικά οι δανειστές δεν ενδιαφέρονται για το μείγμα της οικονομικής πολιτικής που θα ακολουθηθεί, δεν έχουν λόγο σε αυτό, και άρα ό,τι καλό ή κακό συμβαίνει από την άσκηση της φορολογικής πολιτικής, κρυφίως και τεχνηέντως είναι επιλογή των ελληνικών κυβερνήσεων.
Ετούτο όμως, διαψεύδεται κατηγορηματικά μετά από σειρά παρεμβάσεων ρητών και κατηγορηματικών δηλώσεων, της τρόικα, οι οποίες ξεκάθαρα αναφέρουν ότι τους φταίει η μη κατάργηση του αφορολογήτου ορίου. Και άλλα εντελώς κατ’εμένα απαράδεκτα ζητήματα.
Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι θα ήταν τίμιο οι περισσότεροι αν όχι όλοι, Έλληνες να πληρώνουν κάποιον στάνταρ φόρο
α) αυτός θα έπρεπε για τα χαμηλά εισοδήματα μισθωτών, συνταξιούχων και αυτοαπασχολουμένων να είναι συμβολικός, ώστε και να δύναται να πληρωθεί – έκτος και βρίσκουν αναπτυξιακές τις απλήρωτες ληξιπρόθεσμες οφειλές στο δημόσιο, γιατί μόνο αυτές επέτυχαν να ….αναπτύξουν…
β) είναι ψευδέστατο και εξωφρενικό να λέμε ότι οι έλληνες δεν πληρώνουν όλοι φόρους και τούτο να είναι επιχείρημα για την κατάργηση του αφορολογήτου, από τη στιγμή που αποσιωπάται ότι εδώ και μια πενταετία, όλοι πληρώνουν ΕΝΦΙΑ, πανύψηλους έμμεσους φόρους παντού, εξωφρενικά τέλη σε δημοτικές και άλλες δημόσιες υπηρεσίες, με τρόπο, κατά τον οποίο ήδη οι πάντες συμβάλλουν θέλουν, δε θέλουν.
Και δυσαναλόγως των εισοδημάτων και της αξιοπρέπειας τους κατά παράβαση των θεμελιωδέστερων διατάξεων του Συντάγματος και της ευρωπαϊκής (λέμε τώρα) «κοινωνικής» νομοθεσίας.
Πράγματι στο φόρο εισοδήματος, επιβαρύνθηκαν μόνο οι ελεύθεροι επαγγελματίες.
Αν ήθελε να εννοηθεί μία αλλαγή στο θέμα του φόρου εισοδήματος αυτή θα έπρεπε να έχει τον χαρακτήρα, ελάφρυνσης των ελευθέρων επαγγελματιών μετά από μία πενταετία σκληρής φορολόγησης, και διανομής του βάρους με τις υπόλοιπες ομάδες.
Σε κάθε περίπτωση, το αφορολόγητο όριο είναι ιερό, είναι το έσχατο όριο προστασίας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, και ακόμη και στην ακραία περίπτωση που χρειαζόταν -προσωρινή πάντα- κατάργησή του, η επιβάρυνση έπρεπε να είναι συμβολική και να εξαιρεθούν ρητά τυχόν τέτοιου φόρου, όσοι πολίτες, δεν διαθέτουν τραπεζικές αποταμιεύσεις, ή εισοδήματα από οποιαδήποτε άλλη πηγή.
Για τον αυτονόητο λόγο, ότι όλα τα φορολογικά μέτρα που μπήκαν μέχρι σήμερα, σε όσους όντως δεν είχαν άλλα εισοδήματα, δημιούργησαν ένα τεράστιο στρώμα, οφειλετών στο δημόσιο, και μία εν δυνάμει δήμευση της περιουσίας τους, και της κοινωνικής και επαγγελματικής τους ικανότητας.
Αν αυτό λοιπόν, συνέβη χάρη στις πάνσοφες δράσεις του ΔΝΤ της περασμένης πενταετίας, στους ελεύθερους επαγγελματίες που πετσόκοψαν, ακριβώς το ίδιο ετοιμάζονται να κάνουν στους μικρομεσαίους μισθωτούς και συνταξιούχους, με συνέπεια την οριστική υπερχρέωση του ελληνικού λαού.
Ειρήσθω εν τέλει, ότι ενώ ρητά οι δανειστές επιθυμούν και εκβιάζουν για τα παραπάνω, πουθενά δεν μπορώ να βρω ανάλογες επιθυμίες τους, και μάλιστα τόσο κατηγορηματικά διατυπωμένες, ούτε για περιορισμό του δημοσίου, με ρητές προτάσεις τους για τούτο, ούτε για πάταξη της αργομισθίας, ούτε για πολλά άλλα ωραία, που φαντασιώνονται οι υπερασπιστές της ιερότητας των απόψεων των δανειστών.
Έχουν ασπαστεί πλήρως τα ισοδύναμα, πλέον τα προτείνουν οι ίδιοι, έχουν γίνει πιο κρατιστές από ό,τι μπορούμε να φανταστούμε και το χειρότερο: όλα αυτά τα δύσκολα χρόνια, ούτε μία επένδυση ιδιωτική δεν έχουν κάνει/φέρει στην Ελλάδα, αν εξαιρέσει βέβαια κανείς τις αποκρατικοποιήσεις που φυσικά δεν αποτελούν πρωτογενή μορφή επενδύσεως.
Το να φορολογούμε μόνο και να μην κάνουμε τίποτα ως καθοδηγητές - δανειστές για να ανοίξουν θέσεις εργασίας, που έστω και σε επίπεδο εντυπώσεων θα έκανε καλό στη χώρα, εμένα αυτά μόνο αναπτυξιακά δε μου ακούγονται.
Πόσο μάλλον που το ίδιο το ΔΝΤ έσχιζε τα ιμάτιά του προ ετών παραδεχόμενο και την αναγκαιότητα της φοροαποφυγής στην Ελλάδα για την απλή επιβίωση, το λανθασμένο υπολογισμό της ποσότητας των μέτρων που έλαβε και τέλος την πλήρη αποτυχία της λεγόμενης εσωτερικής υποτίμησης.
Δεν γίνεται σε τελική ανάλυση η Ελλάδα να υφίσταται τόσο καιρό αμφίβολα και επαχθή μέτρα, όταν πχ στην Ιταλία το αφορολόγητο είναι 12.000 ευρώ εδώ και χρόνια, στην Κύπρο 20.000 ευρώ (!!!) και άλλα πολλά.
Κι επειδή πραγματικά δεν προλαβαίνει κανείς τα κατορθώματα των θεσμών, μόλις σήμερα μάθαμε αιφνιδίως ότι
«Οι δανειστές ζήτησαν ευθέως, ο μηχανισμός ρύθμισης οφειλών να ισχύει μόνο για τις μεγάλες επιχειρήσεις και να εξαιρεθούν οι μικρές, πολύ μικρές επιχειρήσεις και οι ελεύθεροι επαγγελματίες.
Οι επικεφαλείς των θεσμών : «πρότειναν, ο νόμος να ισχύει για τις μεσαίες και μεγάλες επιχειρήσεις όπως αυτές ορίζονται με βάση τον ευρωπαϊκό κανονισμό, δηλαδή αυτές που απασχολούν περισσότερους από 250 εργαζόμενους και έχουν ετήσιο κύκλο εργασιών έως 50 εκατ. €.
Δηλαδή να παραμείνουν καταχρεωμένοι άσκοπα εσαεί το 80% των επιχειρήσεων!! Πολύ αναπτυξιακό και δίκαιο. Και μάλιστα αναπτύσσουν τις ενστάσεις αυτές ενώ έως τώρα δεν είχαν ιδιαίτερες αντιρρήσεις. Τα ίδια κανανε άλλωστε με το χρέος. Έταξαν μείωση του μετά από τις μεταρρυθμίσεις. Μεταρρυθμίσεις έγιναν και το 2010 και το 2012 και το 2014, και το 2016- μείωση χρέους δεν ήρθε ποτέ.
Κι εμείς προφανώς κάτι κάνουμε λάθος, άλλα και οι δανειστές έχουν βάλει στο μάτι τη χώρα.
Όμως ανακόλουθους πολιτικούς έχουμε ήδη υπεραρκετούς δικούς μας, δεν χρειαζόμασταν και εισαγωγές.
Του Κωνσταντίνου Παπακασόλα
26 Οκτωβρίου 2016
http://www.liberal.gr/arthro/88498/forum/2016/Isodunama-kai-uperforologisi--poios-koroideuei-poion.html
