Το θέατρο του παραλόγου


Εάν δεν αντιδράσουμε συλλογικά, τότε θα χάσουμε τα σπίτια μας, θα χάσουμε τις καταθέσεις μας, θα χάσουμε το ευρώ, θα χρεοκοπήσουμε και τελικά θα καταλήξουμε σκλάβοι χρέους των ξένων στο διηνεκές – στην ίδια μας την πατρίδα!  

Αρχείο – συλλογή διαχρονικών και εκπαιδευτικών αναλύσεων
«Μυστικά μεταξύ τους, τα υψηλόβαθμα στελέχη της γερμανικής κυβέρνησης παραδέχονται φυσικά ότι, η Ελλάδα χρειάζεται μία διαγραφή του χρέους της. Είναι αυτονόητο, αφού προφανώς δεν είναι τυφλοί.  
Έχουν όμως παγιδευτεί στο ψέμα, σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα είναι φερέγγυα, άρα ικανή να πληρώνει τις υποχρεώσεις της – κάτι που έχουν ξανά και ξανά «σερβίρει» στους δικούς τους απλούς γερμανούς βουλευτές. Χωρίς αυτό το ψέμα, η Ελλάδα δεν θα ήταν πλέον μέλος της Ευρωζώνης. Το συγκεκριμένο ψέμα όμως, δεν μπορεί να διατηρηθεί αιώνια» (πηγή: Financial Times σε ελεύθερη μετάφραση / Το ΔΝΤ και η μπλόφα του Βερολίνου για την Ελλάδα).
ΑΝΑΛΥΣΗ

Περαιτέρω, δεν μας είναι ακατανόητη μόνΑκόμη μία ολονύχτια συνεδρίαση των ισχυρών της Ευρώπης και του ΔΝΤ – ακόμη μία παράλογη θεατρική παράσταση, με αποτέλεσμα την εύρεση μίας λύσης δήθεν την τελευταία στιγμή, για να γίνει πιστευτή από τους Ευρωπαίους και τις αγορές. Ακόμη μία δόση δισεκατομμυρίων, η οποία δεν θα περάσει καθόλου από τα ελληνικά ταμεία – αφού θα διατηρήσει απλά τη συνήθη ροή των νέων δανειακών χρημάτων, για να εξυπηρετούνται τα προηγούμενα.

 Ακόμη μία φορά οι Γερμανοί αρνήθηκαν να συμφωνήσουν στη διαγραφή χρέους, παρά τις έντονες διαμαρτυρίες του ΔΝΤ – ενώ τα χρέη της Ελλάδας συνεχίζουν να αυξάνονται ασταμάτητα, αφού μόνο οι τόκοι, με τους οποίους θα επιβαρυνθεί έως το 2030 ο προϋπολογισμός, πλησιάζουν τα 150 δις € (πηγή).

 Όλοι γνωρίζουν βέβαια, ειδικά η Τρόικα, πως με νέα δάνεια δεν εξοφλούνται ποτέ τα παλαιότερα, όταν μία χώρα είναι υπερχρεωμένη. Πόσο μάλλον όταν έναντι αυτών επιβάλλονται κάθε φορά στην Ελλάδα δρακόντεια μέτρα, τα οποία επιδεινώνουν αφόρητα την κατάσταση της ήδη κατεστραμμένης οικονομίας της – με την ελληνική κυβέρνηση να έχει πλέον το ρόλο του σιωπηλού κομπάρσου στις διαπραγματεύσεις.
Αυτή τη φορά λοιπόν δεν υπήρξε καμία σύγκρουση της ελληνικής κυβέρνησης με την Τρόικα, όπως το προηγούμενο έτος – προφανώς επειδή έχει πια συνθηκολογήσει άνευ όρων. Κάτι ανάλογο συμβαίνει επίσης με τους Έλληνες Πολίτες οι οποίοι, έχοντας συμβιβαστεί, δεν σιωπούν μόνο σαν τα πρόβατα (άρθρο) – αλλά δεν διαμαρτυρήθηκαν καν όταν ψηφίσθηκε το νομοσχέδιο της ντροπής, μοναδικό στην παγκόσμια ιστορία.

Σιώπησαν εκκωφαντικά, παρά το ότι η Ελλάδα υπέγραψε εν λευκώ τη θανατική καταδίκη της: την υπαγωγή της σε ένα νέο καθεστώς διεθνούς οικονομικού ελέγχου δηλαδή, για να μη χρεοκοπήσει – με αντάλλαγμα την απογύμνωση της από τα περιουσιακά της στοιχεία και τους μηχανισμούς είσπραξης, χωρίς καμία προοπτική για το μέλλον.

Η σύγκρουση ήταν πια μεταξύ της Γερμανίας και του ΔΝΤ, το οποίο αρνείται να αποδεχθεί την πολιτική των ψεμάτων των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων προς τους Πολίτες τους – αφού γνωρίζει πως με κάθε καινούργια δόση παρανομεί, επειδή συμμετέχει σε μία κυλιόμενη χρεοκοπία, η οποία έτσι ή αλλιώς δεν πρόκειται να αποφευχθεί.

Συνεχίζοντας, στο γράφημα που ακολουθεί φαίνεται καθαρά το αδιέξοδο, στο οποίο έχει οδηγηθεί η ελληνική οικονομία – το δημόσιο χρέος της οποίας αυξάνεται μετά από το διάλλειμα του PSI, ενώ το ΑΕΠ καταρρέει, όπως ποτέ μέχρι σήμερα στην ιστορία, σε κάποια άλλη χώρα. Εάν προσθέσει δε κανείς το ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα του ιδιωτικού χρέους (άρθρο), μιας ωρολογιακής βόμβας που δεν θα αργήσει να εκραγεί, τότε θα κατανοήσει το μέγεθος του εγκλήματος που διαπράττεται – αν και όχι σε όλη του την έκταση, αφού δεν έχουν ακόμη φανεί οι γεωπολιτικές συνέπειες, οι οποίες συνοδεύουν πάντοτε τις οικονομικές καταστροφές.


Περαιτέρω, δεν μας είναι ακατανόητη μόνο η συμπεριφορά της κυβέρνησης, η οποία δεν φαίνεται να διστάζει πλέον να ψεύδεται ασύστολα, να δημαγωγεί και να πατάει κυριολεκτικά επί πτωμάτων– έχοντας προηγουμένως προδώσει τους εκλογείς της, τους έντιμους βουλευτές της, την αριστερή ιδεολογία της και την πατρίδα της, σε σημείο πραγματικά απίστευτο.

Μας εντυπωσιάζει επίσης η απύθμενη υποκρισία εκείνων των κομμάτων της αντιπολίτευσης, τα οποία δεν στηρίζουν το αυτονόητο: την ανάγκη ονομαστικής διαγραφής του ελληνικού χρέους η οποία, όσο πιο πολύ καθυστερεί, τόσο λιγότερο θα ωφελήσει την Ελλάδα.

Πόσο μάλλον όταν ασφαλώς γνωρίζουν όλα τα κόμματα τι σημαίνουν οι υποδείξεις του ΔΝΤ, σύμφωνα με τις οποίες οι τράπεζες θα χρειαστούν σύντομα 20 δις € – γεγονός που ερμηνεύεται με το κούρεμα των καταθέσεων, αφού θεωρούμε σχεδόν απίθανο να βρεθούν επενδυτές που θα τα προσφέρουν, μετά τη μεγαλύτερη ληστεία όλων των εποχών που προηγήθηκε, με θύματα τους μετόχους τους (μεταξύ των οποίων το δημόσιο, άρα οι φορολογούμενοι).

Τέλος η έωλη αιτιολογία, την οποία όλοι χρησιμοποιούν δηλώνοντας πως δεν υπάρχει περίπτωση διαγραφής μέρους του χρέους, επειδή απαγορεύεται από τους ευρωπαϊκούς Θεσμούς, τεκμηριώνει δυστυχώς την απελπιστική τους ανεπάρκεια – αφού η χρεοκοπία, όπως λέγεται η διαγραφή, δεν επιλέγεται εκούσια αλλά προκύπτει εκ των πραγμάτων, οπότε προφανώς δεν μπορεί να απαγορευθεί από κανέναν νόμο ή Θεσμό.
.

Η έξοδος από την παγίδα

Συνεχίζοντας, η Ελλάδα έχει ασφαλώς πολλές δυνατότητες να ξεφύγει από την κρίση, στηριζόμενη εν πρώτοις στον τουρισμό και στις εξαγωγές – όπως άλλωστε έχει τεκμηριωθεί από όλες εκείνες τις χώρες που έχουν ανάλογο μέγεθος με τη δική μας. Αυτό είναι το μυστικό τους (άρθρο), το οποίο οφείλουμε να μιμηθούμε – ειδικά επειδή η εγχώρια ζήτηση έχει πια καταρρεύσει, όπως διαπιστώνεται από τον τζίρο της λιανικής (γράφημα), οπότε μόνο την ξένη μπορούμε εκμεταλλευτούμε.


Για να τα καταφέρουμε όμως πρέπει (α) αφενός μεν να ξεφύγουμε από τη θηλιά του χρέους, διαγράφοντας ένα μέρος του και συνδέοντας την εξυπηρέτηση του υπολοίπου με ρήτρα εξαγωγών (όπως εγκρίθηκε άλλωστε στη Γερμανία το 1953, παρά το ότι αιματοκύλισε ολόκληρο τον πλανήτη), (β) αφετέρου να εκπονηθεί ένα σχέδιο ανάπτυξης, στηριζόμενο στις επενδύσεις που αφορούν τον τουρισμό και τις εξαγωγές.

Στα πλαίσια αυτά, πρέπει να ενισχυθούν οι εξαγωγικές επιχειρήσεις, έτσι ώστε να μπορέσουν να ανακτήσουν την  ανταγωνιστικότητα τους – καθώς επίσης να υπάρξουν τα απαραίτητα επενδυτικά κίνητρα. Για παράδειγμα, να διευκολυνθεί η χρηματοδότηση τους, να μειωθούν οι συντελεστές φορολογίας μόνο για όσα προϊόντα εξάγονται, να επιδοτηθούν οι διαφημιστικές τους καταχωρήσεις στο εξωτερικό, η συμμετοχή τους στις διεθνείς εκθέσεις κοκ.

Μεταξύ άλλων πρέπει να προσεχθούν ιδιαίτερα οι «εθνικοί πρωταθλητές», όπως ονομάζονται οι μεγάλες εγχώριες επιχειρήσεις με εξαγωγικά πλεονεκτήματα – επειδή μπορούν να λειτουργήσουν ως ατμομηχανή για τις υπόλοιπες.

Από τη δική μας πλευρά, ως Πολίτες, οφείλουμε να καταναλώνουμε αποκλει-
στικά και μόνο ελληνικά προϊόντα – ειδικά τα ξενοδοχεία, τα οποία έτσι θα βοηθούσαν σε μεγάλο βαθμό τις εξαγωγές, αφού οι ξένοι πελάτες τους θα αναζητούσαν τα ελληνικά προϊόντα, όταν θα επέστρεφαν στις πατρίδες τους.

EΠΙΛΟΓΟΣ

Ολοκληρώνοντας, εάν δεν τα κάνουμε όλα αυτά, παύοντας να περιμένουμε τον από μηχανής θεό ή τον εμπνευσμένο πολιτικό ηγέτη με το μαγικό ραβδί, τότε θα χάσουμε τα σπίτια μας, θα χάσουμε τις καταθέσεις μας, θα χάσουμε το ευρώ, θα χρεοκοπήσουμε και θα καταλήξουμε σκλάβοι χρέους των δανειστών – είλωτες στο διηνεκές, στην ίδια μας την πατρίδα!

Ειδικά όσον αφορά τη διαγραφή χρέους, πρέπει εμείς να το απαιτήσουμε συλλογικά, με τη βοήθεια μαζικών διαδηλώσεων – αφού κανένας δεν εμπιστεύεται πια τις κυβερνήσεις μας. Εύλογα βέβαια, όπως δεν εμπιστεύεται μία τράπεζα έναν χρεοκοπημένο πελάτη της που δεν θέλει να το παραδεχθεί και που υπογράφει σαν ανόητος ότι του ζητάει – απλά και μόνο για να μπορέσει να πάρει ένα νέο δάνειο, με το οποίο θα εξοφλεί μόνο μερικές δόσεις του προηγουμένου!

Έχουμε ηθική υποχρέωση λοιπόν να διαμαρτυρηθούμε όλοι μαζί, καθώς επίσης να δραστηριοποιηθούμε σαν καταναλωτές, επιχειρηματίες και εργαζόμενοι, όπως και όπου μπορούμε – εάν όχι απέναντι στην πατρίδα μας τότε, τουλάχιστον, απέναντι στα παιδιά μας.

Ο εξευτελισμός ενός οποιουδήποτε Έθνους από τους δανειστές του, ανεξάρτητα από τα λάθη που πραγματικά το βαραίνουν, έχει τα όρια του – τα οποία, όσον αφορά την Ελλάδα, έχουν ξεπεραστεί προ πολλού.Μπορεί φυσικά να κάνουμε λάθος ή/και να είμαστε υπερβολικοί, αλλά αυτή είναι η άποψη μας – οπότε είμαστε υποχρεωμένοι να την εκφράσουμε, ελπίζοντας πως κάπου θα βοηθήσει..

Υστερόγραφο:

  Κατά την άποψη των Ευρωπαίων, το γεγονός ότι σταμάτησαν οι διαμαρτυρίες των Ελλήνων στους δρόμους, δεν σημαίνει τίποτα καλό – παρά το ότι δεν είναι τόσο αφύσικο, αφού ένας αυξανόμενος αριθμός άδικα φτωχοποιημένων πολιτών αγωνιά για το μέλλον του, έχοντας βυθιστεί στην κατάθλιψη και στην απελπισία.

Εν τούτοις, υπάρχουν φόβοι δημιουργίας βίαιων και «οπλισμένων ομάδων αντίστασης», οι οποίες θα προκαλούσαν έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο – κάτι που, εφόσον συμβεί, εκτός του ότι θα έχει ως στόχο κυρίως τους πολιτικούς, θα οφείλεται μεταξύ άλλων στην αδιάλλακτη στάση της καγκελαρίου και του κ. Σόιμπλε.

Σε κάθε περίπτωση, όταν κανείς επιπόλαια και κυνικά αφαιρεί από μεγάλες μάζες ανθρώπων τα βασικά μέσα επιβίωσης, εξευτελίζοντας τους επί πλέον ως Έθνος, τότε οι συνέπειες είναι συνήθως πάρα πολύ σοβαρές. Αμφιβάλλουμε βέβαια εάν το συνειδητοποιούν οι υπεύθυνοι της καταστροφής, Έλληνες και ξένοι – γεγονός που σημαίνει ότι, δεν είναι καθόλου προετοιμασμένοι.

25/5/2016



http://www.analyst.gr/2016/05/25/to-theatro-tou-paralogou/