Αριστερά και Δεξιά εναντίον του Τραμπ
Είναι εντυπωσιακή η συμπαράταξη, στην πράξη, δυνάμεων υποτίθεται της Αριστεράς με τις κυρίαρχες ελίτ εναντίον του Τραμπ. Συστημικοί όπως οι Σάντερς, Ολάντ, Ρέντσι αλλά και «αριστερές» (;) ομάδες υιοθέτησαν όλη την επιχειρηματολογία των κυρίαρχων ελίτ για τον Τραμπ: άξεστος, ( οι άλλοι βομβάρδιζαν με «τακτ»), δεξιός (λες και οι άλλοι είναι κομμουνιστές/επαναστάτες), σεξιστής (οι άλλοι ήταν παρθένες, Κλίντον, Ολάντ, κλπ). Αυτή η αριστερά λησμονεί ότι η παγκοσμιοποιημένη κυβερνώσα ελίτ της Δύσης περικλείει απατεώνες, μεγαλο-λωποδύτες, σφαγείς λαών. Αυτή η αριστερά ξέρει ότι η κρίση οφείλεται στο ότι αυτοί είναι αχόρταγοι αλλά δεν είναι καθόλου διατεθειμένη να τους αποτινάξει από την εξουσία, διότι έχει γίνει μέρος της και μέλος της.
1.
Αριστερά και Δεξιά εναντίον του Τραμπ
Πρωτοφανείς αντιδράσεις συνοδεύουν τη νίκη Τραμπ. Έχει καταρρεύσει η καθεστηκυία τάξη των ένθερμων συγχαρητηρίων προς τον εκάστοτε Αμερικανό νεοεκλεγμένο ηγέτη. Δηλώσεις συμπαράταξης, πίστης και αφοσίωσης, υποταγής.
Οι ελίτ της ευρωπαϊκής Δύσης δεν έκρυψαν τη δυσθυμία τους, για να μην πούμε την οργή τους, εναντίον του Τραμπ. Δικαιολογημένα. Οι ΗΠΑ παρείχαν πάντα προστασία στις ευρωπαϊκές ελίτ, από τον «κεντροαριστερό» Μπλερ ως τους αμιγώς δεξιούς Σαρκοζί και Μέρκελ, παρά τις όποιες διαφωνίες κατά καιρούς. Ο Τραμπ απειλεί να αποσύρει την προστασία. Οι Ευρωπαίοι θα πληρώνουν για την Άμυνά τους. Αν επιθυμούν, όπως οι Γερμανοί, αμυντική ανεξαρτησία (επανεξοπλισμός) θα πληρώνουν και για τη συλλογική άμυνα (ΝΑΤΟ) και για τη δική τους, όπως οι ΗΠΑ ή η Ελλάδα. Το τζάμπα τέλειωσε. Πειθαρχία οικονομική και συνεπώς πειθαρχία πολιτική.
Ο Τραμπ, με απλή λογική, αντιλαμβάνεται ότι ο διπολισμός ΗΠΑ-Ρωσίας στην Ευρώπη συμφέρει την Αμερική και ζημιώνει τη Γερμανία που εμφανίζεται ως φιλόδοξος σύμμαχος, επικίνδυνος ανταγωνιστής. Αν αναγνωριστούν ορισμένα δικαιώματα στη Μόσχα και σταματήσουν οι απειλές, ο Πούτιν έχει δηλώσει επανειλημμένα ότι θα είναι μια χαρά παρτενέρ της Δύσης, πρωτίστως της Ουάσιγκτον. Μια μίνι Γιάλτα, εκσυγχρονισμένη, για να το πούμε με απλά λόγια, κατανοητά. Το Βερολίνο έχει εξαγριωθεί, χάνει και την τρίτη ευκαιρία κυριαρχίας.
Ο Κίσινγκερ εμπνεύστηκε το άνοιγμα των ΗΠΑ στην Κίνα ώστε το αδύναμο Πεκίνο να μη φοβάται τη στρατιωτική υπεροχή της Μόσχας. Ο Τραμπ θέλει τώρα να προσεγγίσει, αντίστροφα, τη Μόσχα για να αντιμετωπίσουν από κοινού την Κινεζική επιθετική εμπορική/οικονομική διείσδυση. Σ’ αυτό το παιχνίδι για ενήλικες η Γερμανία δεν έχει θέση και έχει φάει πολλές ξυλιές για να μάθει τη θέση της. Επί ματαίω, δυστυχώς.
Ο «εθνικός καπιταλισμός» της Ρωσίας και ο παγκοσμιοποιημένος των ΗΠΑ ίσως βρουν σημείο ισορροπίας αν ο Τραμπ χαλιναγωγήσει το αδηφάγο «στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα» που πρώτος είχε καταγγείλει ο Πρόεδρος (και αρχιστράτηγος) Άϊζενχάουερ τη δεκαετία του 50. Ωστόσο μόνο βλάκας μπορεί να πιστέψει ότι οι Ρώσοι θα εγκαταλείψουν τους Κινέζους ώστε μετά να γίνουν το χορταστικό επιδόρπιο των Αμερικανών.
Η συμπαράταξη του ΣΥΡΙΖΑ με το Βερολίνο απέναντι στον νέο ένοικο του Λευκού Οίκου υποτιμά το ότι ούτε ο Μεταξάς τόλμησε να συνταχθεί με τους Γερμανούς, παρότι ομοϊδεάτης. Αν το Μαξίμου και προσωπικά ο κ. Κοτζιάς, νομίζουν ότι η ομάδα Τραμπ θα αφήσει να περάσει ανώδυνα η σύμπλευση με τη Γερμανία, υπό το πρόσχημα τυπικών ευρωπαϊκών συμμαχικών υποχρεώσεων, έχουν αυταπάτες, με πανάκριβο αντίτιμο.
Η νίκη του Τραμπ είναι αποτέλεσμα της άμεσης, εκλογικής, παρέμβασης του λαϊκού, πληβειακού, παράγοντα. Αντιπαρατίθενται οι μηχανισμοί του πλούτου και της παγκοσμιοποίησης, με λαϊκές δυνάμεις έτσι ώστε το πράγμα να ξεφεύγει από τα γραφεία και τα επιτελεία των κέντρων εξουσίας και να έχει κατέβει στους δρόμους. Είναι εντυπωσιακή η συμπαράταξη, στην πράξη, δυνάμεων υποτίθεται της Αριστεράς με τις κυρίαρχες ελίτ εναντίον του Τραμπ. Συστημικοί όπως οι Σάντερς, Ολάντ, Ρέντσι αλλά και «αριστερές» (;) ομάδες υιοθέτησαν όλη την επιχειρηματολογία των κυρίαρχων ελίτ για τον Τραμπ: άξεστος, ( οι άλλοι βομβάρδιζαν με «τακτ»), δεξιός (λες και οι άλλοι είναι κομμουνιστές/επαναστάτες), σεξιστής(οι άλλοι ήταν παρθένες, Κλίντον, Ολάντ, κλπ). Αυτή η αριστερά λησμονεί ότι η παγκοσμιοποιημένη κυβερνώσα ελίτ της Δύσης περικλείει απατεώνες, μεγαλο-λωποδύτες, σφαγείς λαών. Αυτή η αριστερά ξέρει ότι η κρίση οφείλεται στο ότι αυτοί είναι αχόρταγοι αλλά δεν είναι καθόλου διατεθειμένη να τους αποτινάξει από την εξουσία, διότι έχει γίνει μέρος της και μέλος της. Βγάζει λόγους εναντίον τους αλλά κάθε φορά βρίσκεται απέναντι σε όσους ενώνονται στην πράξη για να τους ρίξουν από την εξουσία. Το ζήσαμε με τους Αγανακτισμένους.
Είναι αποκαλυπτική μια υποτίθεται αριστερή αρθρογραφία που επιλέγει πχ να προβάλλει τον Σάντερς ως υπόδειγμα αδυνατώντας (ή μη θέλοντας) να εντοπίσει ότι το κύριο χαρακτηριστικό του δεν είναι το πρόγραμμά του αλλά η πολιτική στάση του: Το ότι μετά την εσωκομματική ήττα του δεν περιορίστηκε, έστω, στη σιωπή, αλλά δήλωσε την απόλυτη υποταγή του στην Κλίντον. Η εν λόγω αριστερά, συνειδητά ή ασυνείδητα, επιλέγει ως υπόδειγμα για τον κόσμο την υποταγή και εισπράττει την αδιαφορία ή την περιφρόνηση. Στην ίδια γραμμή πλεύσης υποστήριξε την «αραβική άνοιξη», εν ονόματι της Δημοκρατίας, ενώ πχ ο Μόρσι ήταν ηγέτης των Αδελφών Μουσουλμάνων, συμμαχική οργάνωση των τζιχαντιστών. Ο Τσίπρας δεν απογοήτευσε για όσα έλεγε αλλά για την ασυνέπεια των λόγων με τις πράξεις. Ο Τραμπ φοβίζει αριστερά και δεξιά επειδή ίσως εφαρμόσει όσα υπόσχεται, ή μερικά από αυτά. Και πάντως φαίνεται διατεθειμένος να το προσπαθήσει. Και τότε θα ρεζιλευτούν δεξιοί και αριστεροί διότι θα αποκαλυφθεί πώς τα θεωρούμενα αδύνατον ή καταστροφικά αν εφαρμοστούν μπορούν να γίνουν πραγματικότητα και οι μόνοι ζημιωμένοι θα είναι οι άρχοντες της σημερινής εξουσίας.
Η πτώση της ΕΣΣΔ έδειξε στους απλούς ανθρώπους ότι το διαφημιζόμενο ως «το καλύτερο, πιο ανθρώπινο, σύστημα στον Κόσμο» ηττήθηκε από το χειρότερο σύστημα, το πλέον απάνθρωπο. Δεν θα είναι η πρώτη φορά στην Ιστορία που οι ανατροπές, ενίοτε επαναστατικές, δεν προέρχονται από τους αντιπάλους κάποιου καθεστώτος αλλά από τους φίλους και έως χθες υποστηρικτές του.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
17/11/2016
http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2016/11/blog-post_129.html#more
Ο συστημικός κ. Τραμπ…
Το φαινόμενο της πολιτικής πανούκλας
και η έλευση του Μπάρακ Ομπάμα
Η συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ, των αναλυτών, των πολιτικών, των δημοσιογράφων χαρακτήρισε τον κ Τραμπ ως αντισυστημικό στη διάρκεια της μακράς προεκλογικής περιόδου των ΗΠΑ.
Τον «στόλισαν» και με άλλες ιδιότητες, όπως: μισογύνης, λαϊκιστής, σεξιστής, ακροδεξιός, επιβεβαιωμένος ψεύτης, απρόβλεπτος, τυχοδιώκτης, επικίνδυνος, μισσαλόδοξος, υποκριτής, ναρκισσιστής, αυταρχικός, άθλιος, επικίνδυνος κλόουν, ψυχασθενής, ακραία συντηρητικός, τηλεπερσόνα, άσχετος με την πολιτική, χαμαιλέων, συγκρουσιακός,ρηχός, ανεξέλεγκτος, αντιμουσουλμάνος , οπορτουνιστής, ξενόφοβος, ρατσιστής, άπληστος.
Σύμφωνα, λοιπόν,με τις μόνιμα αποτυχημένες αναλύσεις όλων των προαναφερόμενων (θυμηθείτε BREXIT, δημοψήφισμα 2015 στην Ελλάδα κλπ,κλπ) βαφτίστηκε ο Τραμπ, ως Αντισυστημικός. Είναι όμως έτσι; Ε… λοιπόν όχι!!!
Ο κ. Τραμπ είναι και συστημικός και γέννημα του συστήματος. Σαν έτοιμος από καιρό, δεν επιβεβαιώνει τίποτα άλλο από αυτό, που η Γαλάτεια Καζαντζάκη έγραφε:
Όλη η ζωή μου του χαμού.
Μ’ από την κόλασή μου, σου φωνάζω:
Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σού μοιάζω.
Είχαμε σε προηγούμενο κείμενό μας επισημάνει την έντονη πλέον παρουσία του φαινόμενου της πολιτικής πανούκλας (http://mignatiou.com/2016/04/to-fenomeno-tis-politikis-ke-ochi-mono-panouklas-den-gnorizi-ethnika-sinora/)
Αναφέραμε χαρακτηριστικά μεταξύ των άλλων:…
Σε περιόδους κρίσης το εποικοδόμημα παρουσιάζει έντονες τάσεις αυτονόμησης, προκειμένου να αντισταθεί επιτυχώς και στις αντιφάσεις του συστήματος και στο κάθε φορά νέο, που νομοτελειακά βρίσκεται προ των πυλών.
Η αντίσταση αυτή γίνεται και με την «επιστράτευση» ατόμων, που θα κληθούν να παίξουν τον ρόλο του ηγέτη αυτής της αντίστασης (πολιτικά-οικονομικά-θρησκευτικά-πολιτισμικά).
Έτσι αρχίζει να αναπτύσσεται ο ιστός της πολιτικής πανούκλας.
Οι «εκλεκτοί» υποψήφιοι ηγέτες είτε έχουν αποκλίνουσα κοινωνική συμπεριφορά, είτε έχουν την τάση να την αποκτήσουν, είτε εκπαιδεύονται αναλόγως.
Κάποια από τα γνωρίσματα των «ηγετών» αυτών είχαμε αναφέρει ότι : Είναι Χαμαιλέοντες- Θέλουν να ελέγχουν τους άλλους- Ασκούν Γοητεία- Ενεργούν ως Παράσιτα(Έχουν την ικανότητα να εμπνέουν την εμπιστοσύνη)- Εξαπατούν ασύστολα- Χαρακτηρίζονται από Ναρκισσισμό- Δεν στηρίζουν τους άλλους- Θεατρίνοι έτοιμοι για Oscar- Πλήρης άγνοια κινδύνου- Πεινασμένοι για εξουσία.
Αλήθεια τι από τα παραπάνω δεν χαρακτηρίζει τον κ. Τραμπ με βάση όσα του καταμαρτυρούν;
Είναι η προσωποποίηση του φαινόμενου της πολιτικής πανούκλας, την οποία υπηρετούσε-υπηρετεί και θα υπηρετεί.
Είναι από τα παιδιά του συστήματος ο κ. Τραμπ. Είναι δημιούργημα του ίδιου συστήματος όπως και αρκετοί Πολιτικοί που οι ΗΠΑ και αυτό το σύστημα ανέδειξε, για παράδειγμα θυμόμαστε:
– Τους Λίντον Τζόνσον και Ρίτσαρντ Νίξον που σχετίζονται με τον πόλεμο στο Βιετνάμ.
– Τον Τζορτζ Μπους τον πρεσβύτερο, που ενέπλεξε 31 χώρες στον πόλεμο του Κόλπου.
– Τον Μπιλ Κλίντον, που επί προεδρίας του προκλήθηκε ο πόλεμος οι βομβαρδισμοί και η διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαυίας, αλλά συνέδραμε και στην παντοκρατορία του κλεπτοκρατικού χρηματιστικού/τραπεζικού κεφαλαίου με τις φούσκες, που οδήγησαν αργότερα στην παγκόσμια κρίση.
– Τον Τζορτζ Μπους τον νεώτερο, που αποφάσισε την διεξαγωγή των πολέμων σε Αφγανιστάν και Ιράκ.
– Την Χίλαρυ Κλίντον, που «έστησε» από τον πόλεμο στη Λιβύη μέχρι και την έμμεση, αλλά και άμεση αιματοχυσία στη Συρία.
Όλοι οι προαναφερόμενοι, προ της εκλογής τους εμφανίζονταν ως οι «πατριώτες-οι δημοκράτες-οι πολιτικά ορθοί- οι φιλελεύθεροι-οι ηθικοί-οι υπερασπιστές της δημοκρατίας/ των ατομικών δικαιωμάτων/της αυτοδιάθεσης των λαών-οι καθώς πρέπει…κλπ, κλπ».
Αυτά τα χαρακτηριστικά, (που εκ του αποτελέσματος ψευδώς τους αποδίδονταν) δεν τους εμπόδισαν από το να βουτήξουν τα χέρια τους στο αίμα αθώων, να προκαλέσουν στρατιές προσφύγων-μεταναστών-λαθρομεταναστών. Δεν τους εμπόδισαν από το να φτωχοποιήσουν εκατομμύρια (και συμπολίτες τους), από το να μεταφέρουν τον πλούτο στους ελάχιστους.
Να μας δηλητηριάσουν με τον βάκυλο της πολιτικής πανούκλας, ώστε οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιώτεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι.
Σύμφωνα, λοιπόν, με τις ετήσιες Εκθέσεις Διεθνούς Πλούτου (Global Wealth Reports) του Ινστιτούτου Έρευνας της ελβετικής τράπεζας Credit Suisse:
1. Σχεδόν ο μισός παγκόσμιος πλούτος, το 45,2%, ανήκει μόλις στο 0,7% του πληθυσμού της γής.
2. Το 39,4% του πλούτου ανήκει στο εύπορο 7,3% του πληθυσμού.
3. Το 12,4% του πλούτου ανήκει στο 21% του πληθυσμού.
4. Το 3% του πλούτου ανήκει στο 71% του παγκόσμιου πληθυσμού.
Κατά την περίοδο 2010-2015, η περιουσία των εκατομμυριούχων αυξήθηκε κατά 60%, και το ποσοστό του παγκόσμιου πλούτου που κατέχουν ανέβηκε κατά περίπου 10%.
Αντίθετα η περιουσία των φτωχότερων (του 71% του πληθυσμού) μειώθηκε κατά την ίδια περίοδο κατά 10%.
Κερδισμένοι από την ανακατανομή του πλούτου βγαίνουν κυρίως οι Αμερικανοί και οι Κινέζοι.
Αύξησαν την περιουσία τους κατά 6-7% σε σύγκριση με το 2014, ενώ η περιουσία των Ελλήνων μειώθηκε κατά 17%, των Τούρκων κατά 21%, των Ρώσων κατά 38%, και των Ουκρανών κατά 41%.
Ακόμα μια απάντηση στους νεοφιλελεύθερους πολιτικούς και στους αντίστοιχους «οικονομολόγους», αλλά και δημοσιολογούντες περί «ανάπτυξης» αλλά και διάχυσης του πλούτου προς τα κάτω μέσω των μηχανισμών της «αυτορυθμιζόμενης-ελεύθερης» αγοράς.
Διαψεύδονται παντελώς από τα στοιχεία αυτά, αφού είναι προφανές ότι στην πράξη οι μηχανισμοί δουλεύουν για άλλα συμφέροντα και η διάχυση του πλούτου γίνεται προς τα πάνω, προς τα πλουσιότερα κοινωνικά στρώματα.
Ο πλούσιος πλουσιώτερος και ο φτωχός φτωχότερος.
Και ο ….πολύς κ. Τραμπ; Ας εξετάσουμε μόνον μία εξαγγελία του, αυτήν για τη μείωση της φορολογίας.
Αυτός, που ισχυρίζεται, ότι με την μείωση των φορολογικών συντελεστών, θα ενισχύσει τον μέσο και κατώτερου εισοδήματος Αμερικανό, ποιόν πραγματικά θα ωφελήσει ;
Σύμφωνα με τους liberal Citizens for Tax Justice το 0,1% των Αμερικανών (που έχουν εισόδημα ανω των $3.7 εκατ ) θα δουν φορολογικές μειώσεις σχεδόν 19%, το 1% των Αμερικανών με εισόδημα $1.3 εκατ. θα έχουν φορολογικές μειώσεις 17,5%, τα μεσαίου εισοδήματος νοικοκυριά θα έχουν μειώσεις της τάξης του 4,9%, ενώ οι φτωχότεροι μόλις 1% μειώσεις.
Αυτός είναι ο Αντισυστημικός κ. Τραμπ; Για ποιούς πραγματικά δουλεύει; Ποιούς εκπροσωπεί; Πάντως σίγουρα δεν εκπροσωπεί τα συμφέροντα του μέσου Αμερικανού πολίτη, της εργατικής τάξης, των φτωχοποιημένων.
Είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Είναι ένας από τους εκπροσώπους των συμφερόντων του κεφαλαίου, που βρίσκεται σε κατάσταση εμφύλιας σύγκρουσης.
Είχαμε εγκαίρως επισημάνει ότι : «Σήμερα είμαστε μάρτυρες ενός αδυσώπητου εμφύλιου πολέμου του κεφαλαίου και δη του χρηματιστικού (τράπεζες και χρηματοοικονομικοί κολοσσοί). Επίσης γράφαμε ότι: ο παγκόσμιος καπιταλισμός διέρχεται μια ακόμα κρίση. Η αλήθεια είναι, επίσης, ότι επιδιώκουν να ξεπεράσουν και αυτήν την κρίση, όχι μόνον μέσω της κοινωνικοποίησης και κρατικοποίησης των χρεών (φορτώνοντας τα χρέη τους στα κράτη και στους απλούς πολίτες ), αλλά με την πλήρη- οριστική και σε παγκόσμιο επίπεδο επικράτηση του νέου, εκτός «επίσημων» αγορών (τις περισσότερες φορές) χρηματιστικού/βιομηχανικού κεφαλαίου με όρους πλήρους απελευθέρωσης του Παγκόσμιου Εμπορίου.
Πρόκειται περί του κεφαλαίου, που προέκυψε μετά την απορρύθμιση του τραπεζικού συστήματος, όπου μεγάλες κερδοφόρες βιομηχανικές επιχειρήσεις μπήκαν δυναμικά και στον χρηματοπιστωτικό τομέα.
Ιδού η απόδειξη: Οι μεγάλες μη χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις, όπως για παράδειγμα οι μεγάλες εταιρείες πετρελαίου-αυτοκινήτων-τηλεπικοινωνιών κλπ,στην ουσία οι μεγάλες πολυεθνικές, έχουν “χρηματιστικοποιηθεί”, δηλαδή αντλούν σημαντικά κέρδη από χρηματοοικονομικές δραστηριότητες.
Ανεξαρτητοποιούνται όλο και περισσότερο από τις τράπεζες(δεδομένου ότι συνήθως έχουν άφθονους πόρους για τη χρηματοδότηση των επενδύσεών τους), αλλά και από τις πολιτικές εξουσίες των κρατών (τις εθνικές αστικές τάξεις/ όπου ακόμα υπάρχουν),που εδρεύουν ή δραστηριοποιούνται.
Η χρηματιστικοποίηση του σύγχρονου καπιταλισμού δεν σημαίνει ότι οι μεγάλες τράπεζες είναι σε θέση να υπαγορεύουν όρους στις μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις. Οι μεγάλες τράπεζες και οι επιχειρήσεις αυτές επιδίδονται όλο και περισσότερο σε χρηματοοικονομικές δραστηριότητες, χωρίς όμως να κυριαρχούν ακόμα η μία στην άλλη.
Η εμφύλια αυτή σύγκρουση του κεφαλαίου προκαλεί και τις συνεχείς κρίσεις (http://mignatiou.com/2016/10/to-start-up-nation-tou-israil-ke-i-ellines-politiki-tis-psorokostenas-kamia-sigkrisi/).
Αυτές οι κρίσεις έχουν πλην των οικονομικών και πολιτικές συνέπειες. Η ανάγκη για ανασύνταξη, επέκταση αλλά και παγκόσμια επικυριαρχία του Βιομηχανοχρηματιστικού κεφαλαίου των ΗΠΑ, επέβαλλε την με κάθε τρόπο εκλογή του Τραμπ.
Δεν είναι δυνατόν η Υπερδύναμη να στηρίζεται σε «αυτορρυθμιζόμενες-ελεύθερες αγορές», όταν οι ανταγωνιστές της (κυρίως η Κίνα και δευτερευόντως η Γερμανία, η Ινδία, η Ιαπωνία) έχουν Κεντρικά σχεδιασμένη (κατά περίπτωση από το Κράτος/κόμμα ή από την ντόπια εθνική αστική τάξη) οικονομία, η οποία μάλιστα και παράγει πολύ καλά αποτελέσματα.
Θα ζήσουμε, λοιπόν, μια περίοδο συγκρούσεων του Βιομηχανοχρηματιστικού με το Τραπεζοχρηματιστικό κεφάλαιο.
Μια περίοδο συγκρούσεων, που δεν θα αφήσει αδιάφορους τους μεγάλους παίκτες, είτε είναι Κράτη, είτε οι εθνικές τους αστικές τάξεις, είτε είναι κάποια Funds (το πλεούμενο, το παρασιτικό αλλά ακόμα πολύ ισχυρό κεφάλαιο/άλλωστε το BREXIT έγινε μεταξύ των άλλων για να αποκτήσουν εναλλακτική φυσική έδρα).
«Δικαιολογημένος» (;) ο εκνευρισμός κάποιων Ευρωπαίων, αλλά και Ασιατών με την εκλογή Τραμπ. Ανατρέπονται ισορροπίες, αλλάζουν όροι της παγκόσμιας οικονομίας, δημιουργούνται οι συνθήκες για να δούμε τις πλέον ετερόκλητες συνεργασίες στο οικονομικό-στο γεωστρατηγικό και στο πολιτικό πεδίο, αλλά εμφανίζονται και ευκαιρίες.
Προυπόθεση αξιοποίησης των ευκαιριών για την Ελλάδα ,η ορθή ανάλυση της νέας παγκόσμιας κατάστασης, ο σχεδιασμός μιας εθνικής στρατηγικής με γνώμονα τα συμφέροντα της χώρας και του λαού, και η υλοποίηση συγκεκριμένων πολιτικών, που θα μετουσιώνουν σε πράξη(εις) την εθνική στρατηγική.
Η έλευση Ομπάμα είναι θείο δώρο. Μπορεί να δράσει, ανάλογα με τον «από μηχανής Θεό» των αρχαίων Ελλήνων. Αρκεί να αποφύγουμε τα κατά συρροήν λάθη του παρελθόντος.
Δεν είναι το χρέος το κύριο ή και μοναδικό πρόβλημα, που πρέπει να τεθεί. Είναι και οι ανεξόφλητες Γερμανικές επανορθώσεις, είναι η υποχρέωση των ΗΠΑ (μιας και έχουν αναγνωρίσει τη συμμετοχή τους στην 7χρονη χούντα, που οδήγησε στην εισβολή και κατοχή του 40% της Κύπρου από τους Τούρκους) για μια βιώσιμη λύση στο Κυπριακό (χωρίς εγγυήτριες δυνάμεις, στρατό κατοχής κλπ), είναι το παγκόσμιο πρόβλημα του προσφυγικού, είναι οι δυνατότητες που θα είχαν και οι Αμερικανικών συμφερόντων επιχειρήσεις να επενδύσουν στην Ελλάδα και οι οποίες θα πολλαπλασιάζονταν αν η Ελλάδα ανακήρυτε την ΑΟΖ της, είναι η ασφάλεια και σταθερότητα στην Νοτιανατολική Μεσόγειο, είναι ο νέος οικονομικός-γεωστρατηγικός χώρος που θα μπορούσε να δημιουργηθεί αν προχωρούσε με γοργά βήματα η Μεσογειακή Ένωση.
Αλλά για να τεθούν όλα αυτά στον ακόμα Πλανητάρχη απαιτείται πολιτική αυτονομία από ξένα κέντρα και παράκεντρα των πολιτικών μας. Υπάρχει; Ή και οι πολιτικοί μας είναι φορείς και αυτοί του βάκυλου της πολιτικής πανούκλας; Οψόμεθα…
Δημήτρης Σκουτέρης,
Πολιτικός Αναλυτής
17/11/16
http://www.anixneuseis.gr/?p=154887
