Ο Φιντέλ στην ιστορία.


'' (...) Η Κουβανέζικη Επανάσταση ολοκλήρωσε τα εθνικοαπελευθερωτικά της προτάγματα. Στα σοσιαλιστικά της, όμως, εν πολλοίς την καθήλωσε ο βοναπαρτισμός της. Οπως τη Γαλλική και τη Ρωσική Επανάσταση. Η αφαίρεση του παιγνιόχαρτου της ελευθερίας και του παιγνιόχαρτου της δημοκρατίας από την επαναστατική τράπουλα άφησε τις επαναστάσεις, αστικές και σοσιαλιστικές, ημιτελείς και ατελείς.Θεωρητικές δικαιολογίες και ιδεολογικές εξηγήσεις υπήρξαν πολλές. Η ζωή όμως απέδειξε ότι ο σοσιαλισμός χωρίς δημοκρατία όχι μόνον δεν ανελίσσεται ποτέ σε κομμουνισμό, αλλά ότι ασφαλώς εκπίπτει σε παρεκβατικά πολιτεύματα, τα οποία χαρακτηρίζονται από τις διαβαθμίσεις αυταρχισμού, γραφειοκρατίας, ακόμα και τυραννίας (όπως στις περιπτώσεις Πολ Ποτ, Χότζα ή Τσαουσέσκου).Οταν η ΕΣΣΔ άρχισε να καταρρέει, ο αποξενωμένος από την τάχα εργατική εξουσία λαός δεν κούνησε το δαχτυλάκι του για να υπερασπισθεί τον «σοσιαλισμό» της νομενκλατούρας. Αντιθέτως, στην Κούβα η λαϊκή υποστήριξη στην Επανάσταση υπήρξε βαθύτερη και εις μάκρος χρόνου. Οι δύο αποκλεισμοί (1961 και 1991) που υπέστη η Κούβα συσπείρωσαν τον λαό γύρω από τον χαρισματικό Κάστρο και το Κ.Κ.Κ. Ταυτοχρόνως, οι πραγματικές πρόοδοι της Επανάστασης σε συνδυασμό με την εύχαρη φύση των Κουβανών απέτρεψαν την αποξένωση του λαού από το σύστημα - τουλάχιστον έως τώρα.
Ο Κάστρο δεν υπήρξε ένας Βοναπάρτης που δημιούργησε η Επανάσταση (όπως ο Στάλιν), αλλά ένας Βοναπάρτης που έκανε ο ίδιος την Επανάσταση. Προσέτι, πάνω απ’ το κεφάλι του, τα χρόνια που ακολούθησαν, φτερούγιζε πάντα ο άγγελος Ερνέστο Τσε Γκεβάρα. Η γοητεία των δύο επαναστατών τροφοδοτούσε τον θρύλο τους στις μάζες αφ’ εαυτής. Και οι δύο άφθαρτοι. Ο Τσε με τον ηρωικό του θάνατο και ο Φιντέλ με την ηρωική ζωή του. Μια επική ζωή (...)''


Με το θάνατο του Φιντέλ Κάστρο (1926-2016) δεν κλείνει η γοητεία που άσκησε το παράδειγμα του στους νέους από τη δεκαετία του 1960, τόσο στο δυτικό ημισφαίριο, όσο και στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο κόσμο, αλλά ούτε και η μετάλλαξη της κουβανικής κοινωνίας τα τελευταία 57 χρόνια. Αρκετοί έχουν σπεύσει να θεωρήσουν ότι η «κουβανέζικη εμπειρία» δεν ήταν παρά μια απλή παραλλαγή της σοβιετικής και αυτών που εμφανίσθηκαν μεταπολεμικά στην ανατολική Ευρώπη και στην άπω Ανατολή. Ωστόσο, εάν ο «καστρισμός» συνεπήρε το νου, ακόμη και μέχρι σήμερα, αυτό δεν οφείλεται καθόλου στο ότι ήταν απλά μια σοβιετικού τύπου παραλλαγή, αλλά ακριβώς στο οτι δεν ήταν κάτι τέτοιο, στο ότι ήταν και παρέμεινε μέχρι σήμερα κάτι το τελείως διαφορετικό.

Κανένας ηγέτης των χωρών του πρώην ανατολικού μπλοκ δεν αποθεώθηκε στον κόσμο όσο το δίδυμο των Φιντέλ και Τσε Γκεβάρα, όπως και κανένας από τους πρώην ηγέτες της ανατολικής Ευρώπης και Ασίας δε διανοήθηκε ποτέ να ηγηθεί του κόσμου των «αδέσμευτων» στις διεθνείς πολιτικές αντιπαραθέσεις. Εάν η διαφωνία της κομμουνιστικής Κίνας με τη Σοβιετική Ένωση εξελίχθηκε σε σκοτεινή διαμάχη μεταξύ γραφειοκρατών, ο «καστρισμός» διατήρησε τη γοητεία του ζωντανού κινήματος από τους νέους και από τη βάση της κοινωνίας, χωρίς, αλλά και κόντρα, σε οποιαδήποτε προκατασκευασμένη κομματική ιδεολογία και στελέχωση. Εξ ου και η πρωτοφανής απήχηση του στις τοπικές κοινωνίες της Λατινικής Αμερικής, όπως βέβαια και του υπόλοιπου κόσμου.
Όσον αφορά στη σχέση του με τα σοβιετικά συστήματα, ποιος δε γνωρίζει ότι εάν πράγματι υπήρξε, αυτό δεν ήταν ιδεολογική επιλογή, αλλά απλά αμυντική έναντι των ποικίλων και απίστευτων πιέσεων που ασκήθηκαν από τη γειτονική υπερδύναμη. Ακόμη και απευθείας πολεμική επιχείρηση με απόβαση οπλισμένων αντικαστρικών στον Κόλπο των Χοίρων το1961. Φάνηκε ξεκάθαρα ότι η δυτική υπερδύναμη προτιμούσε πάντα να έχει κάτω από τη μύτη της ένα σοβιετικού τύπου καθεστώς, παρά ένα υπόδειγμα ανεξάρτητο και αδέσμευτο, που θα κινδύνευε να πυροδοτήσει παρόμοιου τύπου εμπειρίες στο δυτικό ημισφαίριο. Το πρώτο αποδείχθηκε ελέγξιμο με τη συνδρομή του διεθνώς απαξιωμένου σοβιετικού υποδείγματος, ενώ το δεύτερο θα παρέμενε εκτός έλεγχου, με υψηλό κίνδυνο μεταδοτικότητας τουλάχιστον στην περιοχή, και αυτό ήταν και παρέμεινε η πιο επικίνδυνη επιλογή για τη δυτική υπερδύναμη.
Στην Αβάνα, ο σύγχρονος πολίτης του κόσμου δεν αισθάνεται ξένος, αλλά ανακαλύπτει έναν ιδιαίτερα κοσμοπολίτικο και ταυτόχρονα οικείο κόσμο, αυτόν που είχε συναρπάσει τον Ερνέστο Χέμινγουεϊ, και ο οποίος έχει παραμείνει μέχρι σημεία ως αντίσταση των ανθρώπων στους πολιτιστικούς οδοστρωτήρες της τελευταίας 50ετίας.
Όμως, και στο εσωτερικό μέτωπο, το καστρικό υπόδειγμα ανέπτυξε διαφορετική σχέση με την αντίστοιχη κοινωνία, από ό,τι τα σοβιετικά πρότυπα στην ανατολική Ευρώπη και στην άπω Ανατολή. Οπωσδήποτε, το καστρικό καθεστώς ελέγχεται για τις απαράδεκτες μαζικές διώξεις σε βάρος των αντιφρονούντων. Ωστόσο, η Κούβα ποτέ δεν έφθασε στο σημείο να κλείσει τα σύνορά της, ενώ η υπερδύναμη τα έκλεισε για αυτήν. Ούτε να ενοχοποιήσει και να κόψει τις επικοινωνίες και συγκοινωνίες με τον υπόλοιπο κόσμο, όπως αυτό συνέβη στις χώρες της άπω Ανατολής.
Για την Κούβα, το πιο βασικό στοιχείο αποδείχθηκε ότι ήταν η αφύπνιση, ενσωμάτωση και αξιοποίηση των πιο περιθωριακών στρωμάτων της πρώην αποικιακής κοινωνίας: των μαύρων, των μιγάδων και πάνω από όλα του γυναικείου πληθυσμού. Όλοι αυτοί που εβίωναν στην αφάνεια αιώνων ήλθαν στο φως και επιφορτίστηκαν με ευθύνες, ενώ παράλληλα οι παραδοσιακοί τοπικοί προύχοντες απώλεσαν κάθε προνόμιο που τους διέκρινε από το παρελθόν. Τα 57 χρόνια οικονομικού και πολιτικού αποκλεισμού από τη γειτονική υπερδύναμη ώθησαν τη μικροσκοπική Κούβα στη συγκρότηση της δωρεάν εκπαιδευτικής και υγειονομικής ανεξαρτησίας της με ευρεία λαϊκή συμμετοχή, πράγμα που της επέτρεπε να εμφανίζεται ως υπόδειγμα για τις άλλες χώρες της περιοχής. Υπόδειγμα τόσο για την ποιότητα των εκπαιδευτικών και ιατρικών υπηρεσιών όσο και για το εύρος της λαϊκής συμμετοχής σε αυτές. Το δε βιοτικό επίπεδο και το προσδόκιμο ζωής του πληθυσμού, από το κατώτατο σημείο της αποικιακής περιόδου, έφθασε τα τελευταία χρόνια να συγκρίνεται με αυτό της πιο μεγάλης χώρας στην κεντρική Αμερική, του Μεξικού. Εάν σήμερα ακόμη στην Αβάνα αφθονούν οι αναφορές στην ελληνική ιστορία και παιδεία, ίσως περισσότερο από ό,τι σε οποιαδήποτε άλλη πρωτεύουσα της περιοχής, αυτό οφείλεται στην επιμελή μόρφωση που είχαν λάβει οι ηγέτες της χώρας από τα αξιόπιστα σχολεία των Ιησουϊτών στα οποία είχαν φοιτήσει κατά την εφηβική τους ηλικία.
Παρά τις πιέσεις και τους πειρασμούς, η Κούβα του Φιντέλ δεν έγινε ποτέ Βόρεια Κορέα ούτε βέβαια και Βιετνάμ, δεν υιοθέτησε ποτέ το αποκρουστικό γραφειοκρατικό προσωπείο των σοβιετικών συστημάτων, αλλά διατήρησε την ελεύθερη και ενεργό λαϊκή συμμετοχή σε όλα τα πεδία μέχρι σήμερα. Και προφανώς αυτό θα έχει κάποια σχέση με την προέλευση των ηγετών της, με τις διαφορετικές μεθόδους που επιλέγηκαν και με το διαφορετικό όραμά τους. Στην Αβάνα, ο σύγχρονος πολίτης του κόσμου δεν αισθάνεται ξένος, αλλά ανακαλύπτει έναν ιδιαίτερα κοσμοπολίτικο και ταυτόχρονα οικείο κόσμο, αυτόν που είχε συναρπάσει τον Ερνέστο Χέμινγουεϊ, και ο οποίος έχει παραμείνει μέχρι σημεία ως αντίσταση των ανθρώπων στους πολιτιστικούς οδοστρωτήρες της τελευταίας 50ετίας. Όσα και αν προσάπτονται στον εκλιπόντα ηγέτη από την πλευρά του δημοκρατικού ελλείμματος, αυτά δεν επισκιάζουν τη ρομαντική μορφή του που εσφράγισε την τελευταία 50ετία, ανάμεσα σε δυο κόσμους, χωρίς να γίνει παρανάλωμα σε κανένα εξ αυτών. Ο,τι και να ακολουθήσει στο μέλλον για τη χώρα του, το βέβαιο είναι ότι πολλές άλλες της περιοχής προσβλέπουν στα υγειονομικά και εκπαιδευτικά κεκτημένα της και αυτά πολύ δύσκολα ανακαλούνται.
29/11/2016
ΚΩΣΤΑΣ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
(Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Paris VIII)
http://www.huffingtonpost.gr/kostas-vergopoulos/-_8600_b_13276482.html?utm_hp_ref=greece

                          ΣΧΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ                  

 Τραμπ: Ο Φιντέλ Κάστρο ήταν ένας κτηνώδης δικτάτορας






CUBAN REVOLUTION:  


(A) Fidel Castro: 

(2)“Ο Κάστρο ήταν ένας τυπικός δικτάτορας” 

Τι σημαίνει τυπικός δικτάτορας. Ο Κάστρο δε γεννήθηκε δικτάτορας. Οσοι γνωρίζουν την ιστορία της Κούβας, θα πρέπει να γνωρίζουν επίσης ότι ο αδερφός του Κάστρο ήταν μέλος του Κ.Κ. Κούβας αλλά ο Φιντέλ έτεινε περισσότερο προς τη σοσιαλδημοκρατία έχοντας μάλιστα ως ίνδαλμά του τον ποιητή της κουβανέζικης ανεξαρτησίας Χοσέ Μαρτί (1853 -1895) αγνοώντας ακόμη και την ύπαρξη του Λένιν.Δικτάτορα τον έκαναν οι ΗΠΑ οι οποίες απαίτησαν να ακολουθήσει την πολιτική όλων των υπολοίπων λατινοαμερικανικών «δημοκρατιών» της μπανάνας αναγκάζοντάς τον ή να γίνει αχυράνθρωπός τους όπως όλοι οι δικτάτορες των χωρών της κεντρικής Αμερικής (εξαιρουμένου του Μεξικού) ή να έχει την ίδια τύχη που είχαν όσοι αρνήθηκαν το ρόλο που του ετοίμαζαν. Όταν αρνείσαι να κάνεις τη χώρα σου προτεκτοράτο, όπως ήταν η Κούβα την εποχή του Μπατίστα, είναι επόμενο να αναζητήσεις σύμμαχο το αντίπαλο δέος, που ήταν τότε η Σοβιετική Ενωση.

Δε θα ισχυριζόμουν ποτέ ότι ο Κάστρο ήταν δημοκράτης και η Κούβα μια δημοκρατική χώρα, αλλά ένας ηγέτης που επιθυμεί να υπηρετήσει πρώτα τα συμφέροντα της χώρας του, οφείλει να έχει να επιλέξει ανάμεσα «στο αναγκαίο κακό και στο χειρότερο»;

Σε άρθρο του με τίτλο «οι στόχοι της Αμερικής» στους Financial Times, έγραφε ο Mac G. Knox, μετά την τρομοκρατική επίθεση στους δίδυμους πύργους:« Οι Ευρωπαίοι ίσως θέλουν να πιστεύουν ότι μια μικρή ομάδα νεοσυντηρητικών μανιακών κρατούν όμηρο την αμερικανική πολιτική. Ισως να εκτιμούν ότι αργά ή γρήγορα θα θριαμβεύσει η ευρωπαϊκή σωφροσύνη περιορίζοντας την αμερικανική ισχύ. Αυτές όμως οι προσδοκίες είναι απατηλές. Οσοι θεωρούν τρομακτικό το μιλιταριστικό Ισλάμ, προφανώς δεν έχουν δει ποτέ μια μιλιταριστική δημοκρατία». Ο πόλεμος εναντίον της τρομοκρατίας στηρίχθηκε από τη συντριπτική πλειονότητα των Αμερικανών. Πιστεύετε ότι αν κάποτε βρεθούν οι ΗΠΑ στο ίδιο δίλημμα με την Κούβα γιατί π.χ η Κίνα το 2100 θα απαιτήσει την υποταγή της, θα συνεχίσει να είναι δημοκρατική;
 (...)
(A. Πιστοφίδης:  Σχόλιο στο άρθρο ''Ο θάνατος ενός δικτάτορα'' στην ιστοσελίδα:
http://www.protagon.gr/apopseis/editorial/o-thanatos-enos-diktatora-44341285718

(3)  Ο Μποστ σκιτσάρει τον Φιντέλ Κάστρο το 1960

 Ο θάνατος του Φιντέλ Κάστρο μαθεύτηκε το πρωί του περασμένου Σαββάτου, όταν είχε ήδη ανέβει το άρθρο εκείνης της ημέρας, ενώ τις επόμενες μέρες είχα ταξίδι κι έτσι δεν μπόρεσα να γράψω κάτι για να τιμήσω τον μεγάλο Κουβανό επαναστάτη που σημάδεψε τον κόσμο και τις γενιές μας. Ωστόσο, με τα σχόλιά σας κυρίως εκείνη τη μέρα δεν έμεινε αμνημόνευτος ο Φιντέλ στο ιστολόγιο. Επειδή όμως καλό είναι να τιμηθεί και με ειδικό άρθρο ο Φιντέλ Κάστρο, κι επειδή τα περισσότερα έχουν ειπωθεί, διάλεξα να παρουσιάσω σήμερα ένα σκίτσο του Μποστ για τον Κάστρο και τη θυελλώδη επίσκεψή του στη Νέα Υόρκη τον Σεπτέμβριο του 1960, που μου το θύμισε ένας φίλος στο Φέισμπουκ.
Το σκίτσο δημοσιεύτηκε στη Μακεδονία στις 21 Σεπτεμβρίου 1960 και παρουσιάζει, σκιτσογραφική αδεία θα λέγαμε, τον Φιντέλ Κάστρο να ξαπλώνει σε ένα παγκάκι, σ’ ένα πάρκο του Μανχάταν, για να κοιμηθεί.

Δεν συνέβη βέβαια κάτι τέτοιο -αλλά καλύτερα να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Η επανάσταση στην Κούβα ανέτρεψε τον δικτάτορα Μπατίστα την πρωτοχρονιά του 1959 και το νέο καθεστώς άρχισε να εφαρμόζει μέτρα υπέρ των φτωχότερων στρωμάτων, όπως ο γεωργικός αναδασμός και η μείωση των ενοικίων, καθώς και η μαζική ίδρυση νέων σχολείων, σε συνδυασμό με εντατικό πρόγραμμα δημοσίων έργων, χωρίς όμως να αμφισβητεί τον γεωπολιτικό προσανατολισμό της Κούβας. Μάλιστα, η πρώτη διεθνής επίσκεψη του Φιντέλ Κάστρο, τον Απρίλιο μόλις του 1959, ήταν στη Νέα Υόρκη, όταν και συναντήθηκε με τον Αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Νίξον.

Ωστόσο, καθώς περνούσαν οι μήνες, τα σοσιαλιστικά μέτρα της κουβανικής κυβέρνησης ανησύχησαν τις ΗΠΑ που άρχισαν να καταστρώνουν, ήδη από το 1960, σχέδια δολοφονίας του Φιντέλ Κάστρο και ανατροπής του καθεστώτος. Σύμφωνα με απόρρητα έγγραφα που ήρθαν στην δημοσιότητα πολύ αργότερα, η CIA είχε προσεγγίσει τη Μαφία ζητώντας τη βοήθειά της στη δολοφονία του Κάστρο -μάλιστα, όπως έχω διαβάσει σε άλλη πηγή, υποσχέθηκαν στη Μαφία ότι σε περίπτωση που ανατραπεί το καθεστώς Κάστρο, η Μαφία για ανταμοιβή θα έχει το ελεύθερο να διαχειρίζεται τον τζόγο, την πορνεια και τα ναρκωτικά στην Κούβα -η οποία, μην το ξεχνάμε, επί Μπατίστα ήταν ένα τεράστιο πορνείο για να ξεσκάνε οι εύποροι Αμερικανοί.

Οπότε, όταν τον Σεπτέμβριο του 1960 έγινε η δεύτερη επίσκεψη του Κάστρο στη Νέα Υόρκη, οι σχέσεις ΗΠΑ-Κούβας ήταν ήδη τεταμένες. Η επίσκεψη αυτή του Κάστρο έγινε με την ευκαιρία της 15ης Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, στην οποία έπαιρναν επίσης μέρος ηγέτες από όλον τον κόσμο, ανάμεσά τους και ο σοβιετικός Νικήτας Χρουστσόφ. Ο Κάστρο αμέσως δυσανασχέτησε για τους περιορισμούς που του επέβαλε η αμερικανική πλευρά (να μη βγει από το νησί του Μανχάταν), ενώ λίγες ώρες αργότερα εγκατέλειψε το πολυτελές κεντρικό ξενοδοχείο του, επειδή η διεύθυνση του ξενοδοχείου πρόβαλε όρους που τους θεώρησε μειωτικούς και υπαγορευμένους από την αμερικανική κυβέρνηση (τους ζήτησαν 15.000 δολάρια ως εγγύηση για τυχόν φθορές που θα έκαναν στα δωμάτια).

Η κουβανική αντιπροσωπεία λοιπόν εγκαταστάθηκε στο παλιό και φτηνό ξενοδοχείο Τερέζα στο Χάρλεμ, τη γειτονιά των μαύρων. Εκεί ο Φιντέλ Κάστρο συναντήθηκε αφενός με αγωνιστές των δικαιωμάτων των μαύρων και μαχητές όπως ο Μάλκολμ Χ και αφετέρου δέχτηκε την επίσκεψη του Νικήτα Χρουστσόφ. Δυο-τρεις μέρες αργότερα, μιλώντας στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, ο Κάστρο εξαπέλυσε δριμύτατη επίθεση στην πολιτική των Ηνωμενων Πολιτειών γενικά και ειδικά απέναντι στην Κούβα.
Αλλά ας γυρίσουμε στο σκίτσο του Μποστ, ο οποίος, όπως είπαμε, προεκτείνει στα άκρα την κίνηση του Κάστρο αφού τον βάζει να κοιμάται όχι σε ένα φτηνό λαϊκό ξενοδοχείο αλλά στο παγκάκι του πάρκου. Ο Κάστρο εμφανίζεται με την καθιερωμένη στρατιωτική του στολή και, απαντώντας στην ερώτηση του άστεγου, λέει ότι σε αντίποινα της μεταχείρισης που του επιφυλάχθηκε, θα «είναι εθνικοποιών» «τα Χίλτων τα πολυτελή».

Το κείμενο της μπορντούρας πιάνει ποιητικούς, βουκολικούς τόνους:

Εις το σκοτεινόν το δάσος αναπάβεται ο Κάστρο
έχων σύντροφον αηδόνι κε φωτίζον ένα άστρο
«Αν εγώ ριγών κοιμάμαι κι ανεμίζει η γενειάς
με θερμένη η αγάπη της δικής μου της γενιάς.
Δεν πειράζει που κρυόνω», ομιλεί το παλικάρι
και ακούει το αηδόνι, και κυττάζει το φενγκάρι.

Αν και ήταν εύκολη η πρόγνωση, το σκίτσο του Μποστ αποδείχτηκε προφητικό. Με την επιστροφή του Κάστρο στην Κούβα, οι ΗΠΑ άρχισαν τον οικονομικό αποκλεισμό και σταμάτησαν τις εισαγωγές κουβανέζικης ζάχαρης -και σε αντίποινα η Κούβα εθνικοποίησε εταιρείες αμερικανικών συμφερόντων και λίγο αργότερα ζήτησε βοήθεια από τη Σοβιετική Ένωση.

Επί προεδρίας Κένεντι η ένταση κλιμακώθηκε, φτάνοντας στην αμερικανοκίνητη εισβολή -αλλά και πανωλεθρία- στον Κόλπο των Χοίρων και στην κρίση των πυραύλων. Και όσο κι αν υπήρχαν πολλοί λαϊκοί άνθρωποι στην Ελλάδα και στον υπόλοιπο κόσμο που θρήνησαν τη δολοφονία του Κένεντι το 1963 και ταυτόχρονα θαύμαζαν τον Κάστρο και την Κούβα, να μην ξεχνάμε ότι ο πρώτος προσπάθησε να ανατρέψει και να δολοφονήσει τον δεύτερο.
Αλλά για τη σύγκρουση Κένεντι και Κάστρο έχουμε παρουσιάσει άλλο σκίτσο του Μποστ.

 Νίκος Σαραντάκος  
(B) Fulgencio Batista: 

(3) Λοχίας Φ. Μπατίστα. Ο δικτάτορας της Κούβας που ανέτρεψαν ο Κάστρο και ο Τσε. Αρχικά συνεργάστηκε με τους κομμουνιστές, μετά με τη μαφία και τελικά τον στήριξαν οι ΗΠΑ. Έκανε τη χώρα ένα τεράστιο καζίνο... 

(Γ)Latin America – United States Relations:

 Εμπάργκο των Η.Π.Α. κατά της Κούβας,Ο απάνθρωπος αποκλεισμός,Kόλπος των Χοίρων, Nicaraguan Revolution, The contra war in Nicaragua,Latin America–United States relations,US - Interventions in Latin America and the Middle East κλπ...
-------------------------- 
(1) Εμπάργκο των Η.Π.Α. κατά της Κούβας:
(2) ΗΠΑ-Κούβα: Η ιστορία μίας ολέθριας σχέσης:
(3) Ο απάνθρωπος αποκλεισμός:
(4) Κόλπος των χοίρων: Tο μεγάλο λάθος των ΗΠΑ - Μια ιστορική επιχείρηση
(5) Κούβα: Από τον Κολόμβο στον Μπατίστα και από εκεί στον Φιντέλ-Η ιστορία του νησιού της Καραϊβικής που έμεινε μισόν αιώνα στο προσκήνιο της παγκόσμιας ιστορίας:
(6) ΚΟΥΒΑ – ΗΠΑ. ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ ; 
(7) Nicaraguan Revolution
(8) Contra War:
(9) The contra war in Nicaragua - Noam Chomsky:
(10) Contra Atrocities And U.s. Policy Toward Nicaragua:
(11) Contra Atrocities And U.s. Policy Toward Nicaragua-ΕΙΚΟΝΕΣ:
(12) Latin America–United States relations
(13)  Cuba–United States relations:
(14) List of authoritarian regimes supported by the United States:
(15) 35 Countries Where the U.S. Has Supported Fascists, Drug Lords and Terrorists:
(16) US - Interventions in Latin America and the Middle East
 (The U.S. aggressive presence in Latin America and in the Middle East during the mid-late 20th century had a critical impact on the events in and development of both regions). 

Authoritarian regimes currently supported


Date of supportCountryRegimeNotes
1991–present AzerbaijanHeydar Aliyev; Ilham Aliyev[9][10]
1992–present KazakhstanNursultan Nazarbayev[11][12]
1959–present SingaporePeople's Action Party[13][13][14]
1984–present BruneiHassanal Bolkiah[15][16][17][18]
2011–present VietnamTrương Tấn Sang[19]
2014–present ThailandPrayut Chan-o-cha[20]
1994–present TajikistanEmomali Rahmon[19]
2006–present TurkmenistanGurbanguly Berdimuhamedow[19]
1945–present Saudi ArabiaHouse of Saud[21][22][23]
1999–present BahrainHamad bin Isa Al Khalifa[24]
1972–present QatarHouse of Thani[25][26]
1970–present OmanQaboos bin Said al Said[23]
1954–present JordanHashemite Dynasty[27][28]
1971–present United Arab EmiratesUnited Arab Emirates[29]
2014–present EgyptAbdel Fattah el-Sisi[30]
1777–present MoroccoAlaouite dynasty[31]
1999–present DjiboutiIsmaïl Omar Guelleh[32][33]
1979–present Equatorial GuineaTeodoro Obiang Nguema Mbasogo[19]
1982–present CameroonPaul Biya[34][35]
1990–present ChadIdriss Déby[36]
1986–present UgandaYoweri Museveni[37]
2000–present RwandaPaul Kagame[38]

1999–2008 PakistanPervez Musharraf[93]
1990–2016 UzbekistanIslam Karimov[19]
1990–2005 KyrgyzstanAskar Akayev[94]
1990–2012 YemenAli Abdullah Saleh[95]
1969–1985 SudanGaafar Nimeiry[96]
1978–1991 SomaliaSiad Barre[97]
1980–1990 LiberiaSamuel Doe[98]
1991–2012 EthiopiaMeles Zenawi[19]
1965–1997 Zaire
 Democratic Republic of the Congo		Mobutu Sese Seko[99][100]
1982–1990 ChadHissène Habré[101]
1981–2011 EgyptHosni Mubarak[102]
2012–2013 EgyptMohamed Morsi[103]
1948–1994 South AfricaNational Party (South Africa)[104][105]
1987–2011 TunisiaZine El Abidine Ben Ali[106]

 Authoritarian regimes supported in the past
1876–1911 MexicoPorfirio Díaz[42]
1929–2000 MexicoInstitutional Revolutionary Party[43]
1932–1944 El SalvadorMaximiliano Hernández Martínez[44]
1933–1949 HondurasTiburcio Carías Andino[45]
1950–1958 VenezuelaMarcos Pérez Jiménez[46]
1908–1935 VenezuelaJuan Vicente Gómez[47]
1898–1920 GuatemalaManuel Estrada Cabrera[48]
1931–1944 GuatemalaJorge Ubico[48]
1948–1956 PeruManuel Odria[49]
1952–1959 CubaFulgencio Batista[50]
1930–1961 Dominican RepublicRafael Trujillo[51]
1954–1986 GuatemalaEfraín Ríos Montt and other Juntas[53][54][55]
1963–1982 HondurasOswaldo López Arellano and other Juntas[56][57]
1979–1982 El SalvadorRevolutionary Government Junta of El Salvador[58]
1971–1978 BoliviaHugo Banzer[59]
1973–1985 UruguayCivic-military dictatorship of Uruguay[60][61]
1976–1983 ArgentinaNational Reorganization Process[62][63]
1964–1985 BrazilBrazilian military government[41][64]
1936–1979 NicaraguaSomoza family[65]
1957–1971 HaitiFrançois Duvalier[66]
1971–1986 HaitiJean-Claude Duvalier[66]
1968–1981 PanamaOmar Torrijos[67]
1983–1989 PanamaManuel Noriega[67]
1954–1989 ParaguayAlfredo Stroessner[68][69]
1973–1990 ChileAugusto Pinochet[70][71]
1992–2000 PeruAlberto Fujimori[72]
1948–1960 South Korea[73]Syngman Rhee
1958–1969 PakistanAyub Khan
1961–1979 South KoreaPark Chung-hee[74]
1979–1988 South KoreaChun Doo-hwan[75]
1955–1963 South VietnamNgo Dinh Diem[76]
1970–1975 CambodiaLon Nol[77]
1969–1971 PakistanYahya Khan[78][79][80]
1941–1979 IranMohammad Reza Pahlavi[81][82]
1965–1986 PhilippinesFerdinand Marcos[83][84]
1978–1988 PakistanMuhammad Zia-ul-Haq[85]
1963–1967 IraqAbdul Salam Arif, Abdul Rahman Arif[86]
1982–1990 IraqSaddam Hussein[87]
1967–1998 IndonesiaSuharto[88][89]
1949–1953 Syriaal-Za'im-Shishkali-al-Hinnawi Junta[90][91][92]
1936–1975 SpainFrancisco Franco[107]
1933–1974 PortugalAntónio de Oliveira Salazar[108]
1941–1945 Soviet UnionJoseph Stalin[109]
1948–1980 YugoslaviaJosip Broz Tito[110]
1967–1974 GreeceGreek military junta[111]
1980–1989 TurkeyTurkish military junta[112]
1969–1989 RomaniaNicolae Ceaușescu[113]
1941–1975 Republic of ChinaChiang Kai-shek[114]
1948–1957 ThailandPlaek Phibunsongkhram[115]
1963–1973 ThailandThanom Kittikachorn[116]
1958–1963 ThailandSarit Thanarat[117]