Donald John Trump, 45ος Πρόεδρος των ΗΠΑ... (3)
Ο Trump και το Τέλος της Ιστορίας:
Ποιας Ιστορίας όμως;
2.
The Video That Got Trump Elected
- Exposing Hillary & Political Corruption.
3.
Τελικά η εργατική τάξη ψήφισε Τραμπ;
4.
Οι Σέρβοι Τραμπ, οι Αλβανοί Χίλαρι.
5.
«Ζητώ ακρόασιν Θεού και αλλαγή πλανήτη».
6.
Η «εξημέρωση» του Ντόναλντ.
7.
Το καθήκον του Τραμπ προς την Αμερική.
8.
Γιατί νίκησε ο Τραμπ και τι ακολουθεί;
9.
Ο Ντόναλντ Τραμπ, το μονοπώλιο του καπιταλισμού και ο απολεσθείς παράδεισος της Δύσης.
10.
Τα αλισβερίσια του νέου πλανητάρχη.
1.
Ο Trump και το Τέλος της Ιστορίας:
Ποιας Ιστορίας όμως;
Η γραφικότητα, η διεθνής γραφικότητα, καλπάζει εδώ και χρόνια. Οι λόγοι που συντελούν σε αυτόν τον καλπασμό της γραφικότητας είναι αρκετοί, όμως θα γίνει απόπειρα να ομαδοποιηθούν και να εγκιβωτιστούν τελικά σε δύο. Ο πρώτος λόγος είναι η έξαρση της προπαγάνδας (φτηνής και κακότεχνης) σε διεθνή κλίμακα. Ο δεύτερος λόγος αφορά τον ακαδημαϊκό κόσμο και τα λάθη στα οποία έχει περιπέσει. Ο Johann Wolfgang von Goethe υποστήριζε πως «για να κάνεις κάτι μεγάλο, πρέπει ένα από τα τρία πράγματα να συμβαίνουν: Ή να είσαι πολύ τυχερός ή πολύ έξυπνος ή, τελικά, να έχεις κληρονομήσει ένα πολύ μεγάλο λάθος».
Είναι πολύ μικρός ο χώρος για να αναλύσουμε λάθη επιστημολογίας και μεθοδολογίας που λαμβάνουν χώρα εδώ και αιώνες στις κοινωνικές «επιστήμες». Βεβαίως, πρόκειται για επιστήμες εντός εισαγωγικών. Ο άνθρωπος, όντας υποκείμενο (έχει βούληση, επιθυμίες, ανάγκες, επιλογές και προεπιλογές) δεν γίνεται να ξεφύγει από το πλέγμα των ιδιοτήτων που βρίσκονται εντός παρένθεσης. Δεν υπάρχουν «εργαστήρια» στα οποία θα κάνουμε «πειράματα». Αν υπάρχουν (αν υπήρχαν για την ακρίβεια) θα ήταν κάτι επικίνδυνο, θα ήταν κάτι που δεν θα είχε και τόση «πλάκα», καθώς το αντικείμενο πειράματος θα ήταν η ανθρώπινη φύση. Κι όμως, συμπεριφοριστικές κατεύθυνσης που δανείστηκαν οι κοινωνικές «επιστήμες» από άλλα επιστητά θεώρησαν ότι μπορούν να προβλέψουν κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά γεγονότα και μάλιστα με ακρίβεια χιλιοστού. Ακόμη δεν έχει κάτσει η σκόνη του «μα πώς γίνεται να πέσουν έξω οι δημοσκοπήσεις στο φαινόμενο Trump;». Πρόκειται για ερώτημα που δεν μπορεί να απαντηθεί με τα όσα καιρό μας λένε και έπρεπε να τα ξέρουμε γιατί πολύ απλά... μας τα έλεγαν...
Τέλος εποχής
Με τα δέντρα έχουμε παρα-ασχοληθεί και έτσι τα δάση καίγονται γύρω μας χωρίς να το παίρνουμε είδηση. Το πρώτο «εργαστήριο» του «θετικισμού» των κοινωνικών «επιστημών» ήταν η Ευρωπαϊκή Ένωση. Σωστά. Ήταν.
Αν πάτε στο Κοινοτικό Δίκαιο, θα δείτε πολύ ωραίες έννοιες οι οποίες δεν μπορούν να γίνουν ορατές ούτε στη γη, ούτε στον ουρανό. «Αειφόρος ανάπτυξη». Δηλαδή, η Οικονομία δεν έχει τιμόνι, δεν έχει φρένο, δεν έχει «ατυχήματα». Προχωράει αενάως προς μια κατεύθυνση. Η ΕΖ είναι υπό διάλυση, η Ε.Ε. έχει ήδη αρχίσει να ξηλώνεται (Brexit), τα δημοψηφίσματα δίνουν και παίρνουν και υπάρχουν ακόμη και σήμερα ακαδημαϊκοί και πολιτικοί αλλά και... δημοσιολόγοι που το μόνο που τους επιτρέπει η παρατηρητικότητά τους να κάνουν είναι να πουν «μια καλή κουβέντα» για λαούς του ύφους και ήθους «είναι θυμωμένοι, οργισμένοι, ηλίθιοι, κοίτα τι ψηφίζουν».
Η θεωρία (υπόδειγμα –διοικητικό κατ’ ουσία μοντέλο) της αλληλεξάρτησης και του λειτουργισμού (με απλά λόγια, το χτίσιμο ειρήνης περνά από την οικονομική ευμάρεια και, αφού η Οικονομία θα είναι αειφόρος, θα φτάσουμε σε αυτό το «λογοτεχνικό» μόττο του Immanuel Kant περί «αιώνιας ειρήνης». Ο Edward Hallett Carr είπε κάποτε ότι αυτού του είδους οι ιδεαλιστές έχουν προξενήσει πολύ μεγαλύτερα δεινά στον κόσμο από την ωμή πολιτική βία. Ίσως επειδή σηκώνουν τον πήχη κατά πώς θέλουν και όχι κατά πώς βλέπουν.
Μεγάλη επιστημολογική πλάνη, ακόμη και γι’ αυτούς τους «μαθηματικο-ποιητές» της κοινωνικής ζωής –κατά τραγική ειρωνεία– είναι ότι πέφτουν στο πιο ολέθριο επιστημονικό σφάλμα: Να ερμηνεύουν αυτό που θα ήθελαν να ισχύει και όχι αυτό που –περίπου– ισχύει. Η αλληλεξάρτηση, αν πετύχαινε στην Ε.Ε., θα μπορούσε να «εξαχθεί» η τεχνογνωσία και σε άλλη περιφέρεια κ.ο.κ. Ποιοτική μεταβλητή; Πουθενά. Ποια είναι ας πούμε η μία περιφέρεια και ποια η άλλη; Λεπτομέρειες μας έλεγαν. Αν αυτή λοιπόν η αλληλεξάρτηση γινόταν σε παγκόσμια κλίμακα, τότε θα ζούσαμε στον παράδεισο. Παραδοξότητα αυτού του θετικισμού; Ότι είναι πιο ουτοπικός και από τον μεγαλύτερο ονειροπόλο.
Λίγες δεκάδες ώρες πριν λοιπόν, οι Αμερικανοί πολίτες ζήτησαν να γίνει δουλειά εντός χώρας τους. Ζήτησαν από τους πολιτικούς τους να αποσύρουν σε ένα βαθμό τις ΗΠΑ από τον κόσμο και τις περιπέτειες. Ζήτησαν να «κλείσουν λίγο την πόρτα και να ηρεμήσουν». Ζήτησαν ελεγχόμενη ροή μεταναστών. Ζήτησαν να μπορούν να λένε κάτι όπως το θέλουν. Ζήτησαν να μπορούν να ξεσπούν πολιτικά και κοινωνικά με λέξεις ακόμη και προσβλητικές, καθώς μέχρι πριν αν τις ανέφεραν, θα διώκονταν ή θα χαλούσαν τη ροή ρεύματος του «κυκλώματος» που είχε φτιαχτεί για να λειτουργεί συνέχεια.
Οι Αμερικανοί πολίτες θεώρησαν πως δεν είναι δυνατό το 90% των Αμερικανών να έχει 10 χιλ. δολάρια μόνο στην τράπεζα, να είναι η πρώτη χώρα σε ανισότητα και το ενδιαφέρον των πολιτικών τους να είναι πως θα «εγκλωβιστεί η Ρωσία». Οι Αμερικανοί κουράστηκαν από τους «πολέμους».
Σε άλλη κλίμακα και σε άλλη Ήπειρο ζήτησαν οι Βρετανοί για την πατρίδα τους, που είναι η δεύτερη χώρα σε ανισότητες οικονομικές στον πλανήτη. Η αλληλεξάρτηση για αμφότερους τους λαούς δεν φάνηκε και πολύ σπουδαία. Βέβαια, αποκλείεται να έχουν δίκιο... τι ξέρουν οι δικές τους τσέπες, όταν έχουμε ακαδημαϊκούς σε ελληνικά πανεπιστήμια (φανταζόμαστε και σε ξένα) που λένε πως το εκάστοτε ποσοστό που λέει «Όχι» σε κάτι, ή «Ναι» σε κάτι που δεν «διδάσκουν» εκείνοι, έχει άρωμα ψεκαστικού ή είναι απόρροια «κακών επιλογών σε κρίσιμες στιγμές», όπως είναι π.χ. τα αίτια της φτώχειας για κάποιες Ελληνίδες πολιτικούς.
Η παγκοσμιοποίηση ξεκίνησε να αιμορραγεί στις ΗΠΑ το 2008 με τη Lehman Brothers.
Προχώρησε σε ακατάσχετη αιμορραγία στην Ευρώπη (Ε.Ε. και Ε.Ζ.) και, τελικά, γράφτηκε ο επικήδειός της στις 8/11/2016. Να ποιο «Τέλος της Ιστορίας» καλείται να γράψει ο κάθε επίδοξος Fukuyama. Η διοικητική επιστήμη θεωρεί πως ένα σύστημα οργάνωσης (όποιο και αν είναι αυτό) έχει στον πυρήνα του τις αλλαγές στις οποίες θα κληθεί να περάσει εξετάσεις. Με άλλα λόγια, έχει μέσα του το ίδιο του το τέλος. Αυτό το τέλος είναι προσωρινό και μετά αλλάζει, εξελίσσεται. Τέλος, όπως κάποτε εννοοούνταν αυτό και για την ίδια τη Γη (οτι είναι επίπεδη και στο τέλος της ξηράς είναι ένας γκρεμός), δεν μπορεί να υπάρξει, ειδικά όταν μιλάμε για πολιτεύματα και για κοινωνικές καταστάσεις.
Όχι ακαδημαϊκό ή πολιτικής πρακτικής λάθος; Τότε τι;
Οι δύο συντομεύσεις αιτίων που βρίσκονται στον πρόλογο συνδέονται. Κατά Goethe, εμείς εδώ έχουμε κληρονομήσει ένα πολύ μεγάλο λάθος. Αυτό είναι ότι τα πολιτικά και οικονομικά γεγονότα ακολουθούν μια συμμετρική τροχιά (μόνο στο μυαλό ορισμένων) και προχωρούν με αλγεβρική πρόοδο. Δηλαδή: 1, 2, 3, 4, 5, 6... κ.ο.κ. με +1.
Κι όμως, αν ρωτούσατε κάποιον φωτισμένο καθηγητή που μιλούσε με στόμφο για την αειφόρο ανάπτυξη η οποία θα έχει και χρηματοπιστωτική αναρχία και «ελεύθερο εμπόριο» με πολλούς αστερίσκους και μόνο όταν αυτό εξυπηρετεί συγκεκριμένες εταιρείες και, ταυτόχρονα, υπερπληθυσμό με αύξουσα τάση και ευημερία και, εν τέλει, ένα πολιτικό σύστημα «υγιές, ψύχραιμο και συνετό» ότι θα είναι ο Trump Πρόεδρος των ΗΠΑ και ο Nigel Farage θα μπορεί έμμεσα να επηρεάσει (κατά πάσα πιθανότητα) τον θεσμικό και νομικό «πολιτισμό» της Ε.Ε., θα σας πέρναγε για... ψεκασμένους. Τα πρώτα δεν συνέβησαν και γι’ αυτό συνέβησαν τα δεύτερα. Ακόμη και αυτή η απόλυτη αιτιοκρατία να μην έλαβε χώρα, το μόνο σίγουρο είναι πως συνέβησαν τα δεύτερα. Οι δύο χώρες που απασχολούν και ορίζουν τον δυτικό κόσμο τα τελευταία 300 χρόνια περίπου διορθώνουν –προς το καλύτερο (;)– τα λάθη τους.
Αν λοιπόν δεν είναι ακαδημαϊκές πλάνες ή κακοί υπολογισμοί (τόσων δεκαετιών), τότε τι είναι; Απλή απάντηση στον κόσμο της «αλληλεξάρτησής» τους. Προπαγάνδα. Υποσχέσεις πληθωριστικές. Οι έννοιές τους και οι προκείμενες των συλλογισμών τους δεν έχουν αντίκρυσμα σε «χρυσό». Είναι, κατά μία έννοια, λογιστικό, ανύπαρκτο χρήμα. Αυτοί οι «συνετοί» λοιπόν που μπέρδεψαν την Οικονομία με το Λας Βέγκας και το καζίνο (λόγια Γερουσίας μετά από Εξεταστικές Επιτροπές για τη Lehman) τελικά μας οδήγησαν σε φανταστικούς αριθμούς.
Και τώρα;
Δεν είναι τόσο σημαντικό ερώτημα το τι θα κάνει ο Trump. Το αμερικανικό πολιτικό σύστημα έχει δικλείδες ασφαλείας. Δεν είναι «ηγετόμορφο». Οπότε, όποιος σας είπε ότι θα κάψει την οικουμένη, χρειάζεται πολιτικό αλφαβητισμό από το Λόλα φάε ένα μήλο.
Η νίκη Trump θα προκαλέσει τσουνάμι, πολιτικό. Η Αμερική είναι πολύ μεγάλη για να κρατά στη βουβωνική της χώρα τις εξελίξεις που παράγει. Ο Trump θα γίνει πρότυπο για τον δυτικό κόσμο. Για έναν κόσμο που βασίστηκε στην πολιτική και κοινωνική υποκρισία για αιώνες. Για έναν κόσμο που αν στη φορολογική του δήλωση κάνει φιλανθρωπίες, μπορεί να αισθάνεται ήσυχος που πετάει... κέρματα, σε πρόσφυγες, σε πλατείες της Βόρειας Ευρώπης που κατασκευάστηκαν την περίοδο του Διαφωτισμού... Ήδη η Ευρώπη έχει βγάλει «παλιάτσους» οι οποίοι βγήκαν επειδή είπαν αυτά που σκέφτεται σιωπηλά ή δυνατά ο κόσμος. Η οργή που βγάζουν διάφοροι «ηγετίσκοι» είναι απλά η υπερβολή όσων βλέπουν πολίτες. Επειδή λοιπόν οι πραγματικές ψύχραιμες φωνές της δράσης –εκείνοι που θα αλλάξουν πράγματα, όχι εκείνοι που θα ερμηνεύσουν, τάχα μου, «ψύχραιμα»– λείπουν, η φύση... μισεί το κενό. Έτσι, όλο και κάποιον Ούγγρο ηγέτη που μισεί τα πάντα θα βρείτε στην «Άγρια Δύση».
Ο Trump, η αριστουργηματική και νέα –ολοκαίνουρια– στρατηγική επικοινωνίας του, που έδειξε ότι ο άνθρωπος πρέπει να πάψει να ντρέπεται για άλλα πράγματα και όχι για αυτά που συνήθιζε από στρουθοκαμηλισμό να ντρέπεται, έρχεται να δώσει ένα «χυδαίο» τέλος σε μια «ιστορική παρεξήγηση» και να μας βγάλει από αυτό που λέμε νεωτερικότητα. Ο Trump θα γίνει εκλογικό πρότυπο. Κόσμος στη Δύση θα πάψει να έχει «ενοχές» για κάποιον υποψήφιο που θεωρούσε ιδανικό για όσα υφίσταται. Όχι, αυτό δεν είναι καλό. Είναι –θα είναι μάλλον– καλό κάτι άλλο.
Μήπως οι «λογικοί» και οι «ψύχραιμοι» κατανοήσουν τις πομφόλυγες που μας αράδιασαν, τα αναπόδεικτα πράγματα που μας πίεσαν να δούμε ως απολύτως αποδεδειγμένα και, βέβαια, κάτι που είναι αποδεδειγμένο (άντε να αποδείξεις κάτι σε κοινωνικές επιστήμες...) είναι και ΤΙΝΑ (There Is No Alternative). Δεν υπάρχει; Είστε σίγουροι; Και ο Trump τι ήταν; Ο Farage; Το AfD; Όχι, δε θα κάνουμε αυτό που θέλουμε να ψέξουμε. Να βάλουμε δηλαδή σε εξισώσεις τον Trump με τα μορφώματα ακροδεξιού τύπου σε Γερμανία και Ουγγαρία ή τον ενθουσιώδη αντ-ευρωπαϊσμό, τον οποίον το καλοκαίρι κάποιοι «φωστήρες» τον έβγαλαν γραφικό. Τον κύριο Schäuble, που λέει πως η αγαπημένη γερμανική λέξη είναι το ΝΕΙΝ, γραφικό δεν το λέει κανείς. Τον λένε «σοβαρό παίκτη».
Αν δεν υπάρχει μια ολική αλλαγή με πραγματική επιστροφή της Πολιτικής στον δυτικό κόσμο, ο Ασκός του Αιόλου και το Κουτί της Πανδώρας δεν θα κλείσουν σύντομα. Η Δύση παρακμάζει, ενώ άλλες πολιτιστικές προτάσεις βρίσκονται στη νιότη τους. Η Δύση πλέον δεν είναι μόνη της. Μένει να δούμε αν το Trump θα είναι η συνέχεια της παρακμής ή η μεταστροφή ενός συνολικού τρόπου ζωής σε κάτι πιο ανθρώπινο που δε θα περιμένει να φουσκώσει το πηγάδι για να μαζέψει το νερό.
Αλέξανδρος Δρίβας,
υποψήφιος Διδάκτορας Διεθνών Σχέσεων στο Παν/μιο Πελοποννήσου - συντονιστής στο Παρατηρητήριο Ανατολικής Μεσογείου στον Τομέα Ρωσίας Ευρασίας και Νοτιοανατολικής Ευρώπης (ΤΟ.ΡΕ.ΝΕ).
10 Νοεμβρίου 2016
http://www.liberal.gr/arthro/92094/amyna--diplomatia/2016/o-Trump-kai-to-telos-tis-istorias-poias-istorias-omos.html
2.
The Video That Got Trump Elected
- Exposing Hillary & Political Corruption
3.
Τελικά η εργατική τάξη ψήφισε Τραμπ;
Non college degree whites, blue collar whites, TrampDemocrats είναι κάποιες από τις ορολογίες που διαβάσαμε στις αναλύσεις της επόμενης ημέρας των Εκλογών στις ΗΠΑ για το πώς κατάφερε ο Τραμπ να εκλεγεί Πρόεδρος. Όλες αυτές οι ορολογίες αφορούν σε ένα συγκεκριμένο target group ψηφοφόρων τους λευκούς χωρίς πτυχίο κολλεγίου δηλ. αυτούς που πριν 80 χρόνια θα ονομάζαμε εργατική τάξη ή πριν 10 χρόνια μεσαία τάξη στην Αμερική. Είναι οι άνθρωποι που από την πρώτη ψηφοφορία στις Προκριματικές των Ρεπουμπλικάνων τον στήριξαν και δημιούργησαν ένα πολύ δυναμικό κίνημα υπέρ του. Είναι όμως δυνατόν η εργατική τάξη στις ΗΠΑ να έδωσε την νίκη στον δεξιό Τραμπ; Οι μικρομεσαίοι; Οι απλοί εργαζόμενοι και μικροεπιχειρηματίες; Αυτοί που αποτελούσαν την ραχοκοκαλιά του Δημοκρατικού κόμματος τα τελευταία 25 χρόνια;
Πριν κάνουμε βαθυστόχαστες κοινωνικοπολιτικές και οικονομικές αναλύσεις πρέπει να δούμε κάτι πολύ πιο απλό. Πρέπει να καταλάβουμε πως λειτουργούν οι ψηφοφόροι εκεί στις εκλογές.
Το κύριο χαρακτηριστικό των εκλογών (όλων των εκλογών) στις ΗΠΑ είναι ότι ο πολίτης χρειάζεται να στηθεί στην ουρά και σε πολλές περιπτώσεις να περιμένει ακόμα και 2 ώρες έως ότου καταφέρει να ψηφίσει και μάλιστα σε εργάσιμη ημέρα. Όσο μεγαλύτερος είναι ο πληθυσμός μίας περιοχής τόσο μεγαλύτερη η ταλαιπωρία. Φανταστείτε στην Ελλάδα να βλέπαμε ουρές στα εκλογικά τμήματα όπως βλέπουμε π.χ. ουρές στις εφορίες ή στο ΙΚΑ. Υπάρχει βέβαια και η επιστολική ψήφος αλλά όχι σε όλες τις Πολιτείες.
Get out and vote είναι το σύνθημα κάθε καμπάνιας υποψήφιου ώστε να πάνε οι ψηφοφόροι να στηθούν στις ουρές. Άρα ποιος πάει να ψηφίσει; Όποιος πραγματικά θέλει να στηρίξει έναν υποψήφιο. Όποιος είναι πιο ενθουσιασμένος. Αυτή είναι η λέξη κλειδί στις Αμερικάνικες εκλογές.
Αν γυρίσουμε πίσω στο 1980 ο Ρήγκαν παρουσίασε τότε μία διαφορετική πλατφόρμα ιδεών στους Αμερικάνους και δημιούργησε ένα ολόκληρο κίνημα που τον στήριξε σε όλη την δεκαετία του ’80. Το 1992 ο Κλίντον κατάφερε και ενθουσίασε την Generation X κάνοντας πολύ "sexy” στους νέους της εποχής την συμμετοχή στις εκλογές. Το 2000 ο Μπους είχε την δική του συμμαχία με τους ευαγγελιστές που πήγαν μαζικά στις κάλπες. Αντίστοιχα ο Ομπάμα δημιούργησε ένα ξεχωριστό κύμα υποστήριξης μέσω των Social Media φέρνοντας εντυπωσιακά νούμερα ψηφοφόρων στην γενιά των Millenians, των νέων της εποχής.
Το κίνημα Τραμπ
Παρακολουθώντας τις καμπάνιες των 2 υποψηφίων Κλίντον και Τραμπ από τις προκριματικές κιόλας εκλογές μπορούμε να δούμε ποιος από τους δύο είχε δημιουργήσει το δικό του movement; Ποιος είχε τους πιο ενθουσιώδεις οπαδούς; Ποιοι θα στήνονταν πιο εύκολα 2 ώρες στην ουρά να ψηφίσουν; Η απάντηση είναι σαφώς οι ψηφοφόροι του Τραμπ.
Ο Τραμπ διέγνωσε ότι ένα πολιτικό ρεύμα εντός του Ρεπουμπλικανικού κόμματος αναπτυσσόταν. Οι Cultural Conservatives που έχουν ως ραχοκοκαλιά του ρεύματος αυτού τους non college degree whites. Είναι εξαγριωμένοι πολίτες με το σημερινό κατεστημένο, προτάσσουν την προστασία της αμερικάνικης κουλτούρας εντός των τειχών της χώρας και υποστηρίζουν τον οικονομικό προστατευτισμό ώστε να αντιμετωπιστεί η μετανάστευση της παραγωγής στο εξωτερικό που παρατείνει για τους ίδιους την οικονομική κρίση του 2008.
Ο Τραμπ με 2 κινήσεις τους εξέφρασε απόλυτα. Η πρώτη ήταν να φέρει το μεταναστευτικό στην κορυφή της ατζέντας του. Η δεύτερη να δηλώσει έξω από το εργοστάσιο της Ford στο Detroit του Michigan (σας θυμίζει κάτι η Πολιτεία αυτή;) ότι εάν μεταφερθεί το εργοστάσιο στο Μεξικό θα φορολογήσει τις εισαγωγές αυτών των αυτοκινήτων με 35%.
Έτσι τους ενέπνευσε, τους ενθουσίασε και τους έστειλε μαζικά στις κάλπες στις Προκριματικές εκλογές όπου κυριολεκτικά κατατρόπωσε 16 υποψήφιους στο Ρεπουμπλικανικό κόμμα όσο και κυρίως το ίδιο το κατεστημένο του κόμματος. Αντιμετώπισε και κέρδισε το πανίσχυρο Tea Party που με εκπρόσωπο τον Κρουζ όλοι πίστευαν ότι είχε έρθει η ώρα του να υπερισχύσει στο κόμμα.
Από τότε δημιουργήθηκε ένα μαζικό δυναμικό κίνημα υπέρ που σάρωσε τα πάντα στο Ρεπουμπλικανικό κόμμα.
Ο Τραμπ στην συνέχεια στόχευσε 4 Δημοκρατικές Πολιτείες - κλειδιά για την νίκη. Το Wisconsin το Michigan to Ohio και την Pennsylvania. Και οι 4 Πολιτείες έχουν υψηλά ποσοστά non college degree whites και αποτελούσαν την καρδιά της βιομηχανικής Αμερικής. Σήμερα έχουν μεγάλο οικονομικό πρόβλημα που το βιώνει κυρίως η μεσαία τάξη. Μην ξεχνάμε ότι μόλις πριν 3 χρόνια χρεοκόπησε το άλλοτε πλούσιο Detroit. Με κύρια υπόσχεση την κατάργηση της NAFTA και της ΤPP προσέγγισε όλο το εργατικό δυναμικό, όλη την μεσαία τάξη και υποσχέθηκε ότι αυτός θα φέρει την Αλλαγή. Ο δε δυναμικός του, απρόβλεπτος χαρακτήρας ενίσχυσε την πεποίθηση ότι όντως θα πραγματοποιήσει αυτά που υπόσχεται.
Ένα αντίστοιχο κίνημα με τα ίδια χαρακτηριστικά μία αντίστοιχη αντι-συστημική τάση – και πολύ περισσότερους νέους – εμφανίστηκε και στους Δημοκρατικούς με εκφραστή τον Sanders. Η τάση αυτή κατάφερε να φέρει 14 εκατομμύρια πολίτες υπέρ της στις προκριματικές εκλογές των Δημοκρατικών αν και δεν κατάφερε να κερδίσει την Κλίντον.
Η αντι-συστημική ψήφος ήταν άλλωστε το κύριο χαρακτηριστικό των φετινών εκλογών. Στις Προκριματικές εκλογές και των 2 κομμάτων ψήφισαν 57 εκατομμύρια πολίτες. Τα 27 εκατομμύρια αποφάσισαν αντι-συστημικά (Τραμπ – Σάντερς)!
Το κίνημα Sanders αποδυνάμωσε επικοινωνιακά την υποψηφιότητα Κλίντον ως εκφραστή της 8ετίας Ομπάμα. Το "Ναι ακόμα 4 χρόνια” δεν μπορούσε πια να το εκφράσει η Κλίντον.
Πώς κέρδισε τις εκλογές ο Τραμπ
1. Ο Τραμπ έφερε τους ψηφοφόρους του στις κάλπες.
Το 2016 ο Τραμπ πήρε 60 εκατομμύρια ψήφους. Οι αντίστοιχοι ψήφοι των Ρεπουμπλικάνων στις 2 προηγούμενες εκλογές ήταν πάλι 60 εκατομμύρια ψήφοι. Η διαφορά όμως ήταν στα δημογραφικά στοιχεία. Η πολύ μεγάλη αύξησή του στους non college whites του επέτρεψαν να κερδίσει τις 4 Βόρειες πρώην Δημοκρατικές Πολιτείες που αναφέραμε πριν. Ο ενθουσιασμός των ψηφοφόρων του έδωσε στο κίνημα φτερά και είναι χαρακτηριστική η καθολική τους επικράτηση στα Social Media απέναντι στους πολύ καλύτερα οργανωμένους Δημοκρατικούς στα νέα μέσα.
+14% στους non college whites σε σχέση με το 2012.
2. Η Κλίντον δεν ενθουσίαζε.
Σε αυτές τις εκλογές είχαμε πολύ μικρότερη συμμετοχή των Δημοκρατικών. Η Κλίντον κέρδισε σε ψήφους με 60,5 εκατομμύρια έναντι 60 εκατομμυρίων του Τραμπ. Όμως ο Ομπάμα το 2008 είχε πάρει 70 εκατομμύρια ψήφους και το 2012 είχε πάρει 66 εκατομμύρια.
Γιατί; Αν δούμε την κατανομή των ψήφων θα παρατηρήσουμε ότι η Κλίντον κέρδισε όλα τα μεγάλα αστικά κέντρα όπως αναμενόταν αλλά με μικρότερη διαφορά από το 2012. Όπως είπαμε όμως στις μεγάλες πόλεις η ψηφοφορία είναι πιο δύσκολη. Απαιτεί μεγαλύτερες ουρές και ταλαιπωρία. Άρα απαιτεί μεγαλύτερο ενθουσιασμό. Αντίθετα ο Τραμπ κέρδισε τα προάστια και τις μικρές πόλεις όπου ενθουσιασμός μαζί με μικρότερη ταλαιπωρία σημαίνουν περισσότερες ψήφους στην κάλπη.
Ένα παράδειγμα πως λειτουργεί αυτή η διαφορετική κατανομή ψήφων μεταξύ των 2 κομμάτων σε μεγάλες πόλεις – περιφέρεια είναι οι κατανομή στους Κυβερνήτες των Πολιτειών. Οι Ρεπουμπλικάνοι έχουν την διακυβέρνηση πάνω από 30 Πολιτειών και σε αυτές τις εκλογές παρατηρείται μικρή συμμετοχή των ψηφοφόρων των μεγάλων πόλεων.
3. Η συμμαχία της Κλίντον απέτυχε.
Η Κλίντον μετά την δημιουργία του κινήματος Τραμπ στους non college whites στόχευσε στους whites with college degree και στις μειονότητες (Ισπανόφωνοι και Μαύροι). Όμως δεν κατάφερε να φτάσει τις επιδόσεις του Ομπάμα στις μειονότητες και παρόλο που αύξησε τα ποσοστά της στους whites with college degree η διάσπαση της παραδοσιακής συμμαχίας των Δημοκρατικών με τους blue collars έφερε την ήττα.
-7% στους μαύρους. -8% στους Ισπανόφωνους σε σχέση με το 2012.
Η στρατηγική Τραμπ κέρδισε κατά κράτος.
Τα αποτελέσματα δείχνουν την καταπληκτική στρατηγική του Τραμπ απέναντι σε αυτή της Κλίντον. Καταρχήν επικοινωνιακά όπου οδήγησε την Κλίντον σε μία καμπάνια χαμηλού επιπέδου με πολύ "θόρυβο" από ακραίους χαρακτηρισμούς, σκάνδαλα και συνεχής προσωπικές αλληλοεπιθέσεις όπου η τα ποσοστά αντιπάθειας και των 2 υποψηφίων ήταν πάνω από το 50%. Η πλειοψηφία των ψηφοφόρων στην πραγματικότητα καταψήφιζε τον αντίπαλο υποψήφιο. Σε μία τέτοια καμπάνια το μονοδιάστατο μήνυμα του Τραμπ για αλλαγή ακουγόταν πιο καθαρά και φάνηκε στις απαντήσεις στα exit polls.
Αλλά και στην εκλογική στόχευση ο Τραμπ είδε την ευκαιρία να διασπάσει την καρδιά του Δημοκρατικού Κόμματος στις Βόρειες πρώην Βιομηχανικές Πολιτείες και έριξε όλο το βάρος του εκεί. Είναι χαρακτηριστικό πόσο αιφνιδίασε την Κλίντον που στην κρίσιμη όπως αποδείχθηκε Πολιτεία του Wisconsin δεν πήγε ποτέ σε 3 μήνες προεκλογικής εκστρατείας.
Τα αποτελέσματα λοιπόν ήταν πολύ πιο απλά και δεν χρειάζονται υπεραναλύσεις. Ο Τραμπ δημιούργησε ένα κίνημα βασιζόμενος στην φοβισμένη για το μέλλον της, μεσαία τάξη των blue colars το οποίο με τον ενθουσιασμό του οδήγησε τους ψηφοφόρους στις κάλπες κάτι που δεν κατάφερε η Κλίντον. Τόσο απλά.
H επόμενη μέρα είναι πάντως ακόμα θολή. Στους Δημοκρατικούς το κίνημα Sanders θα προσπαθήσει να αποκτήσει τον έλεγχο του κόμματος οδηγώντας το ακόμα πιο "αριστερά" και πολύ πιο επιθετικά απέναντι στην διακυβέρνηση Τραμπ.
Στους Ρεπουμπλικάνους που κέρδισαν για πρώτη φορά από το 1928 όλα τα κέντρα εξουσίας (Πρόεδρο – Γερουσία – Βουλή και μπορούν να έχουν και την πλειοψηφία στο Ανώτατο δικαστήριο με τον υποψήφιο που θα προτείνουν) η κατάσταση δεν είναι τόσο απλή. Το κόμμα είναι διαιρεμένο σε 3 τάσεις (Φιλελεύθεροι, Tea Party και Cultural Conservatives ) και το κατεστημένο του κόμματος δεν είναι διατεθειμένο να το παραδώσει στον Τραμπ.
Από την άλλη η συμμαχία του Τραμπ για να διατηρηθεί και να κρατήσει ο ίδιος τους TrampDemocrats απαιτεί ρήξεις από τον νέο Πρόεδρο. Θα τις κάνει; Θα το δούμε στην συνέχεια…
*Τα στοιχεία που παρουσιάζονται είναι από το exit poll που δημοσίευσαν οι NY TIMES. (http://www.nytimes.com/interactive/2016/11/08/us/politics/election-exit-polls.html)
Χρήστος Ακρατόπουλος,
ιδρυτής της εταιρείας Social Media 3sixty.com (www.3sixtycom.gr)
- ασχολείται με την Επικοινωνία τα τελευταία 25 χρόνια.
http://www.capital.gr/ekloges-ipa/3169173/telika-i-ergatiki-taxi-psifise-tramp
4.
Οι Σέρβοι Τραμπ, οι Αλβανοί Χίλαρι.
Παραμονές εκλογών στις ΗΠΑ, ο δωδεκάχρονος γιος φίλου στο Βελιγράδι ρώτησε τον πατέρα του εάν η Αμερική θα βομβαρδίσει τη Σερβία σε περίπτωση που εκλεγεί πρόεδρος η Χίλαρι Κλίντον και όταν εκείνος τον ρώτησε ποιος του είπε κάτι τέτοιο, ο μικρός απάντησε πως έτσι έλεγαν όλοι οι συμμαθητές του στο σχολείο.
Δεν το ’βγαλαν από το μυαλό τους οι μικροί μαθητές, το άκουσαν και αυτοί από τους πατεράδες τους που το διάβασαν στα σερβικά ταμπλόιντ τα οποία καλλιεργούσαν φοβίες ότι με την Χίλαρι πρόεδρο οι Αμερικανοί μπορεί να τους βομβαρδίσουν και πάλι, τούτη τη φορά για να αποτρέψουν την εν εξελίξει προσέγγιση Μόσχας -Βελιγραδίου...
Και φυσικά οι απανταχού Σέρβοι πανηγύρισαν για την εκλογή Τραμπ, ελπίζοντας πως θα αποκαταστήσει τις σχέσεις με το Κρεμλίνο. Οι Κλίντον εξακολουθούν να διχάζουν τους λαούς των Δυτικών Βαλκανίων, χωρίς να σημαίνει βέβαια ότι θα τους ενώσει ο Τραμπ. Στους Σέρβους παραμένουν μισητοί, λόγω των εναντίον τους βομβαρδισμών επί προεδρίας Μπιλ, στη Βοσνία κατά τον εμφύλιο στο διάστημα 1992 - 1995 και στον πόλεμο του Κοσόβου το 1999 όπου θεωρούν ότι οι Αμερικανοί τους αφαίρεσαν το λίκνο του έθνους και το παρέδωσαν στους εχθρούς τους Αλβανούς. Οι τελευταίοι, όπως και (λιγότερο) οι μουσουλμάνοι της Βοσνίας, τα ’χουν «βάψει μαύρα» για την ήττα της Χίλαρι.
Ηλπιζαν πως θα έχουν στην πορεία τους προς την εθνική τους ολοκλήρωση στο πλευρό τους τη «νέα πλανητάρχη» και τους προέκυψε ο Τραμπ, θαυμαστής και φίλος του φίλου των Σέρβων Βλαντιμίρ Πούτιν.
Το σκεπτικό ήταν απλοϊκό: αφού ο σύζυγος Μπιλ ως πρόεδρος «προσέφερε» στο αλβανικό έθνος το Κόσοβο, γιατί τώρα να μην τους βοηθήσει η Χίλαρι να ενσωματώσουν και τους αλύτρωτους αδερφούς που ζουν σε σκλαβιά στα όμορα κράτη και να λάβει έτσι σάρκα και οστά το όραμα της «Μεγάλης Αλβανίας»; Και για να καλοπιάσουν τη μελλοντική πρόεδρο, από πέρυσι κιόλας, που είχε φανεί ότι θα ήταν υποψήφια, οι Τσάμηδες της έστησαν και άγαλμα στους Αγίους Σαράντα προσδοκώντας προφανώς στη βοήθειά της για την «απελευθέρωση της Τσαμουριάς», όπως είχαν πράξει και οι Κοσοβάροι δίνοντας –μετά τον πόλεμο εκείνοι– ως «ευχαριστήριο» αντίδωρο το όνομα του Μπιλ Κλίντον σε λεωφόρο της Πρίστινας και ανεγείροντάς του ανδριάντα.
Τα πράγματα όχι μόνο δεν ήρθαν όπως τα ήθελαν οι φίλοι Αλβανοί, αλλά οι ηγέτες τους στα Τίρανα και το Κόσοβο εξετέθησαν, με τον πρωθυπουργό Εντι Ράμα να δέχεται τα πυρά της αντιπολίτευσης και του Τύπου διότι προεκλογικά είχε σπεύσει να χαρακτηρίσει (CNN) «ντροπή για τις ΗΠΑ» πιθανή εκλογή του Τραμπ, ενώ η κυβέρνηση του Κοσόβου είχε ετοιμάσει ήδη διθυραμβικό τηλεγράφημα για την εκλογή της Κλίντον. Τώρα μουδιασμένοι τρέχουν να τα «μπαλώσουν». Οσο για την τύχη του αγάλματος της Χίλαρι, στο Διαδίκτυο έχει ανοίξει συζήτηση για το αν θα το γκρεμίσουν ή θα λαξεύσουν άλλο πρόσωπο...
Σταύρος Τζίμας
11/11/2016
http://www.kathimerini.gr/883123/opinion/epikairothta/politikh/oi-servoi-tramp-oi-alvanoi-xilari
5.
«Ζητώ ακρόασιν Θεού και αλλαγή πλανήτη»
Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα κάνει πολλά απ’ όσα υποσχέθηκε ο κ. Τραμπ, ίσως και τίποτα. Μπορεί να αλλάξει το στυλ σε κάποια πράγματα, αλλά όχι τις δομές τους - είθισται. Ομως τα αιτήματα του λαού για τις αλλαγές που υποσχέθηκε ο Τραμπ (ή και για άλλες αλλαγές στις οποίες οι πολίτες ελπίζουν) παραμένουν. Αυτό είναι ένα και τοσπουδαιότερο κρατούμενο.Το δεύτερο είναι ότι το σύστημα απέδειξε ότι δεν είναι αήττητο. Μένει όμως να νικηθεί, κάποτε, νωρίτερα ή αργότερα, από την κατάλληλη δύναμη. Στην περίπτωση των ΗΠΑ κάτι τέτοιο είναι πιο δύσκολο παρά οπουδήποτε αλλού. Ο «κατάλληλος άνθρωπος» που θα επιχειρούσε κάτι σχετικό εξοντώνεται εκ προοιμίου είτε εκ των υστέρων. Είθισται, επίσης...Η νίκη Τραμπ εναντίον του συστήματος είναι μια συστημική νίκη. Εντάσσεται στη γενικότερη τάση, που σε παγκόσμιο επίπεδο δημιουργούν οι παρενέργειες από τη λειτουργία του συστήματος. Σε αυτό το πεδίο ευδοκιμούν οι δημαγωγοί και οι αντισυστημικές, πλην όμως άσφαιρες θεωρίες - συνήθως δεξιάς και ακροδεξιάς τροπής. Καιόχι αριστερής. Για δύο λόγους: ο ένας είναι ότι η Αριστερά, σοσιαλδημοκρατική και κομμουνιστικογενής, έχει τις τελευταίες δεκαετίες αφομοιωθεί απ’ το σύστημα ή έστω έχει ενσωματωθεί σε αυτό. Και ο δεύτερος είναι ότι η Αριστερά που όντως εναντιώνεται στο σύστημα
δεν είναι ως εκ της φύσεώς της ποπουλίστικη και ως εκ τούτου δύσκολα γίνεται δημοφιλής σε αυτήν τη συγκυρία.
Η περίπτωση Τραμπ αποδεικνύει ότι οι πολίτες εύκολα μπορούν να στραφούν εναντίον του συστήματος, αλλά με λάθος τρόπο, δηλαδή σε ατομική βάση, εναποθέτοντας τις ελπίδες τους σε έναν άνθρωπο. Εναν άνθρωποπου πολλοί γνωρίζουν εκ των προτέρων ότι (μπορεί και να) τους εξαπατά. Διότι, κατ’ αρχήν, τους αρκεί να δείξουν την αντίθεσή τους με ό,τι τους συμβαίνει - κι ύστερα βλέπουμε.Το δύσκολο είναι να στραφούν οι πολίτες κατά του συστήματος (που είναι το καπιταλιστικό σύστημα) και κατά της παγκοσμιοποίησης (που είναι ο ιμπεριαλισμός) σε συλλογική κλίμακα. Είναι δύσκολο, διότι προϋποθέτει παιδεία, την οποίαν το σύστημα αλέθει συστηματικώς διά της εκπαίδευσης, της χύδην ψυχαγωγίας και της θηριώδους προπαγάνδας. Προϋποθέτειεπίσης και μια Αριστερά που να επιμένει στην ταξική πολιτική και δεν θα υποστηρίζει με την πρώτη ευκαιρία το «λιγότερο κακό», όπως έκανε ο κ. Σάντερςυποστηρίζοντας εν τέλει τη Χίλαρυ.Η κυρία Κλίντον αντιμετωπίσθηκε από πολλούς εκ των πολιτών που την υποστήριξαν (δεν μιλάμε για τα λόμπυ και τις εταιρείες) ως αναγκαίο κακό, ενός μοχθηρού και κουρασμένου συστήματος, αλλά όχι τρελού. Οχι απρόβλεπτου και ασταθούς. Ομως, εδώ γεννάται
το ερώτημα της «πραγματικής τρέλας» ή της «πραγματικότητας της τρέλας». Ποιος είναι ο πραγματικός «τρελός»;
Μήπως είναι το σύστημα που λέει στον πολίτη να δυστυχεί για να πάει καλά η οικονομία; Μήπως είναι το σύστημα που πάει από τον έναν πόλεμο στον άλλον μέχρι να φθάσουμε στον τελειωτικό (και πιθανόν τελευταίο) πόλεμο;Ο κ. Τραμπ αλίευσε από τους ανθρώπους που «θέλουν την πατρίδα τους πίσω». Από τη λευκή εργατική τάξη. Υποσχέθηκε επαναβιομηχανοποίηση, παρεμβατισμό και υποστήριξη της εγχώριας παραγωγής.Ο κ. Τραμπ αλίευσε από τις ελπίδες που διέψευσε ο κ. Κλίντον. Αλίευσε από τις ελπίδες που διέψευσε ο κ. Ομπάμα. Κι από την άλλη πλευρά: όσοι φτωχοί ψήφισαν Χίλαρυ κατάφεραν διπλό χτύπημα στον εαυτό τους. Διότι η κυρία Κλίντον πολιτεύτηκε στην ουρά αυτών των διαψεύσεων, ούσα η ίδια η ζώσα διάψευση όσων έλεγε.Στην πραγματικότητα, ο οργανωμένος κυνισμός που προσπαθεί να ψιμυθιώσει τις κατ’ εξακολούθησιν διαψεύσεις των Δημοκρατικών, παράγει το ίδιο ασταθή πολιτική με το απρόβλεπτον του Τραμπ - αν είναι απρόβλεπτον. Οσο για το ερώτημα του σταθερού και του ασταθούς μιας πολιτικής, η απάντηση εξαρτάται από το αν το αποτέλεσμα και των δύο είναι το ίδιο. Φτώχεια και πόλεμος. Τρόμος και αθλιότητα. Αν τώρα κάτι τέτοιο θα είναι ρεπουμπλικανικής ή δημοκρατικής κοπής, παρέλκει.Ο Πλανητάρχης άλλαξε. Οχι ο πλανήτης. Εξακολουθεί τη φρενήρη πορεία του προς το χειρότερο.
Το αίτημα όσων ψήφισαν Τραμπ ζητώντας αλλαγές υπέρ του λαού παραμένει αίτημα. Αλλά η πραγματικότης Τραμπ θα έχει το ίδιο αποτέλεσμα που θα είχε η πραγματικότης Χίλαρυ. Η Χίλαρυ έχασε διότι οι διαψεύσεις των Δημοκρατικών κούρασαν, ενώ ο Τραμπ νίκησε διότι δεν ανήκει ακόμα σε αυτές.
Οσο για τους μικρούς Τραμπ, τους αντισυστημικούς του συστήματος σε όλον τον πλανήτη, αυτοί πανηγυρίζουν διότι βλέπουν για τον εαυτόν τους μιαν ευκαιρία να αρπάξουν οι ίδιοι τα ηνία του συστήματος. Στην πραγματικότητα, να μπουν κι αυτοί στη δούλεψή του. Και το πιθανότερο είναι να το καταφέρουν.Διότι οι άνθρωποι του συστήματος έχουν κουράσει. Αλλά και το σύστημα έχει κουρασθεί απ’ αυτούς. Εξάλλου, η ανανέωση σε προσωπικό αποτρέπει από εξεγέρσεις και άλλες δυσάρεστες καταστάσεις.Το σύστημα (λέγεται καπιταλισμός και η παγκοσμιοποίηση είναι ο ιμπεριαλισμός) μπορεί να είναι ηλίθιο, διότι γεννά τις αντιθέσεις που το θανατώνουν, αλλά είναι αρκετά έξυπνοι οι άνθρωποι που ωφελούνται απ’ αυτό, με τη διαχείριση της φτώχειας και του θανάτου των άλλων.Από την ιστορία Τραμπ, τέλος, πρέπει να εξαγάγει ένα δίδαγμα (πάντα κατά τη γνώμη μου) και η Αριστερά που δεν έχει ενσωματωθεί στο σύστημα, όπως ο προμνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ ή οι Podemos. Δεν αρκεί η αντισυστημική ρητορική. Οπως δεν αρκεί ούτε η καταγγελία του καπιταλισμού, στην οποίαν αρκείται το ΚΚΕ. Μόνον με τρόπους χειροπιαστούς και συνεπώς πειστικούς στα μάτια του λαού μπορούν να γίνουν απελευθερωτικές αλλαγές. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε εφαρμόσει το πρόγραμμά του, μια τέτοια διαδικασία θα είχε αρχίσει. Πειραματική; ίσως! Επιτυχής; πιθανόν! Αλλά πάντως παγκοσμίου ενδιαφέροντος. Σε έναν πλανήτη όπου πολλοί περιμένουν να αρχίσει κάπου κάτι.
Δεν συνέβη. Ο ΣΥΡΙΖΑ προσέθεσε εαυτόν στις διαψεύσεις. Παρ’ ότι το μέγεθος της Ελλάδας μικρό, η επιτυχία των προσδοκιών ενός λαού θα μπορούσε να έχει συγκλονίσει
ένα σύστημα, που αφήνει με κρυφή ευχαρίστηση να εκδηλώνεται στα πλευρά του η απειλή των αντισυστημικών, που το στερεώνει. Διότι αυτή η «απειλή» είναι μια ακροδεξιά, δηλαδή βαθιά συστημική, «απειλή»...
ΣΤΑΘΗΣ
10/11/2015
http://www.enikos.gr/stathis/419263,Zhtw-akroasin-8eoy-kai-allagh-planhth.html 10/11/2015
6.
Η «εξημέρωση» του Ντόναλντ
Απ' ό,τι είναι μέχρι στιγμής γνωστό, ο Τραμπ επένδυσε κυρίως στη γενικόλογη αντισυστημική ρητορική και έτσι δεν χρειάστηκε να ταυτισθεί με «δεξαμενές σκέψεων», ιδρύματα και διάφορα λόμπι που συνήθως δεσμεύουν τον υποψήφιο προεκλογικά και κάνουν ευανάγνωστες και προβλέψιμες τις πρώτες ενέργειές του στο Οβάλ Γραφείο του Λευκού Οίκου.
Ετσι ο Τραμπ θα υποχρεωθεί να επιλέξει στενούς συνεργάτες και να υιοθετήσει πολιτικές που θα τις προωθήσουν η μία ή η άλλη πτέρυγα ενός ρεπουμπλικανικού κατεστημένου που αν δεν τον πολέμησε, στην καλύτερη περίπτωση κράτησε αποστάσεις: Από τον πρόεδρο της Βουλής των Αντιπροσώπων Ράιαν μέχρι τον πρώην πρόεδρο Τζορτζ Μπους υιό που δήλωσε πως ψήφισε λευκό. Με τα παραπάνω δεδομένα, ο Ομπάμα έχει διευρυμένες σε σχέση με τους προκάτοχους του δυνατότητες να επηρεάσει αν όχι να δεσμεύσει τον διάδοχό του σε επιλογές που να διασφαλίζουν τη συνέχεια και τη σταθερότητα που απαιτούνται από τη μόνη υπερδύναμη κυρίως στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής.
Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα όμως και το κατεστημένο του είναι ετερόκλητο μέτωπο, μια ομοσπονδία πολλών εκφάνσεων του συντηρητικού χώρου στη συσκευασία μιας:
• Οι σκληροί νεοσυντηρητικοί που κατέκτησαν το Κογκρέσο το 1994.
• Η πιο ήπια εκδοχή τους, η ομάδα και το περιβάλλον του Τζορτζ Μπους υιού που προσπάθησε να συνδυάσει την απορρύθμιση με την αλληλεγγύη με το σύνθημα «Συμπονετικός Συντηρητισμός».
• Η εξτρεμιστική ακροδεξιά εκδοχή του Tea Party που συσπείρωσε εναντίον της τις δύο παραπάνω πτέρυγες και περιόρισε την εμβέλεια των Ρεπουμπλικάνων.
Ούτως ή άλλως ο Τραμπ θα πρέπει τουλάχιστον σε επικοινωνιακό επίπεδο μέχρι τις 21/1, που θα παραλάβει τον Λευκό Οίκο, να κρατήσει ισορροπίες, να διαβεβαιώνει ταυτόχρονα ότι διασφαλίζει τη σταθερότητα και τη συνέχεια και συγχρόνως να συντηρεί την αξιοπιστία των δεσμεύσεών του απέναντι σε αυτούς που τον ψήφισαν.
Να σημειωθεί ότι ο Τραμπ δεν ανήκε ποτέ στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και η απόφασή του να διεκδικήσει το χρίσμα αιφνιδίασε την ηγεσία αλλά και όλες τις πτέρυγες του κόμματος. Σε ό,τι αφορά τις προεκλογικές του τοποθετήσεις σε θέματα εξωτερικής πολιτικής να υπενθυμίσουμε ότι περισσότερο εξυπηρετούσαν έναν ανατρεπτικό αντισυστημικό λόγο εναρμονισμένο με την ανάλογη ρητορική στην εσωτερική θεματολογία παρά αποτελούσαν επεξεργασμένες απόψεις για τη Ρωσία, τη Γερμανία, το Ιράν, την Κίνα, την Ιαπωνία κ.ά.
Τέλος, με δεδομένο ότι ο Τραμπ είναι αλεξιπτωτιστής στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, η ισορροπία μεταξύ Λευκού Οίκου από τη μια μεριά και Κογκρέσου και κομματικού μηχανισμού από την άλλη δεν είναι δεδομένη.
Γιώργος Καπόπουλος
11/11/2016
http://www.ethnos.gr/giorgos_kapopoulos/arthro/h_eksimerosi_tou_ntonalnt-64647543/
7.
Το καθήκον του Τραμπ προς την Αμερική
Ο Ντόναλντ Τραμπ έγραψε ιστορία ως ο πρώτος άνθρωπος χωρίς εμπειρία στη διακυβέρνηση που ανέρχεται στο ανώτατο πολιτικό αξίωμα της χώρας -και ταυτόχρονα ως ο λιγότερο δημοφιλής και ο πιο διχαστικός υποψήφιος που το κατάφερε. Τώρα φέρει την ευθύνη να αφήσει πίσω του τις μικροπρέπειες της προεκλογικής του εκστρατείας και να δείξει ότι μπορεί να ενώσει τους ανθρώπους, έτσι ώστε η χώρα να προχωρήσει μπροστά στα σημαντικά ζητήματα.
Η νικητήρια ομιλία του Τραμπ ήταν στο σωστό δρόμο. Καταρχάς επέδειξε μια ευγένεια προς τη Χίλαρι Κλίντον, κάτι που απουσίαζε καθ’ όλη τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας, ενώ στη συνέχεια δήλωσε ότι ήρθε η ώρα "να επουλώσουμε τις πληγές του διχασμού" και "να προχωρήσουμε ως ένας ενωμένος λαός". Δεσμεύτηκε να ζητήσει καθοδήγηση από εκείνους που δεν τον στήριξαν "έτσι ώστε να συνεργαστούμε και να ενώσουμε την σπουδαία χώρα μας". Τέλος, δήλωσε: "Δεσμεύομαι προς κάθε πολίτη της χώρας μας ότι θα είμαι Πρόεδρος για όλους τους Αμερικανούς".
Τώρα θα πρέπει να κάνει πράξη αυτά που δήλωσε. Το παραπάνω μήνυμα ενότητας, το οποίο διάβασε από τη συσκευή προβολής κειμένου, θα πρέπει να βγαίνει από μέσα του. Πρέπει να μετουσιωθεί στο πνεύμα που θα χαρακτηρίσει τη μετάβασή του στον Λευκό Οίκο.
Θα πρέπει να ξεκινήσει αποφεύγοντας κάθε αναφορά σε λαϊκή εντολή των ψηφοφόρων, κάτι που απλώς θα σκλήραινε την στάση των Δημοκρατικών, οι οποίοι θα υποστήριζαν –και δικαίως– ότι πολλοί ψήφισαν ενάντια στην Κλίντον και όχι υπέρ του Τραμπ, καθώς και ότι η πρώην Υπουργός Εξωτερικών μπορεί στην πραγματικότητα να κέρδισε την ψήφο της δημοτικότητας.
Ο Τραμπ θα πρέπει επίσης να αναζητήσει τα δυνατότερα μυαλά για το υπουργικό του συμβούλιο και τις θέσεις των ανώτερων αξιωματούχων και να τους πείσει να μπουν στην κυβέρνηση. Οι ρεπουμπλικάνοι εμπειρογνώμονες πολιτικής που ίσως είναι επιφυλακτικοί στην ιδέα του να εργαστούν για έναν υποψήφιο ο οποίος έχει μια τόσο απροσδιόριστη και συχνά όχι ιδιαιτέρως καλοδουλεμένη κοσμοθεωρία, είναι σκόπιμο να αποσπάσουν όσες δεσμεύσεις μπορούν από τον Τραμπ πριν μπουν στην κυβέρνηση, αλλά οφείλουν να μην κάνουν πίσω. Είναι ζήτημα πολιτικού καθήκοντος. Είναι απολύτως απαραίτητο να υπάρχουν άνθρωποι στο Λευκό Οίκο που να έχουν το θάρρος και τις γνώσεις για να διαφωνούν με τον Πρόεδρο.
Έχοντας στηλιτεύσει στην προεκλογική του εκστρατεία τη δυσλειτουργικότητα της Ουάσινγκτον, ο Τραμπ, ως μη ιδεολόγος, θα ήταν χρήσιμο να προσκαλέσει και Δημοκρατικούς στην κυβέρνησή του – οι οποίοι, όπως και οι Ρεπουμπλικάνοι, πρέπει να προτάξουν το πολιτικό τους καθήκον πάνω από τις όποιες ανησυχίες τους. Ο Daniel Patrick Moynihan είχε επικριθεί από τους φιλελεύθερους επειδή εργάστηκε στην κυβέρνηση του Ρίτσαρντ Νίξον, όμως με τις πρωτοβουλίες και τις προτάσεις του συνέβαλε σε μερικά από τα σημαντικότερα όσο και προοδευτικότερα επιτεύγματα στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Οι δημοκρατικοί πολιτικοί εμπειρογνώμονες πρέπει να ακολουθήσουν το παράδειγμά του, εφόσον φυσικά τους δοθεί η ευκαιρία.
Επιπλέον, το 2017 ο Τραμπ καλό θα ήταν να αφήσει πίσω του τις κομματικές δραστηριότητες, να αφοσιωθεί στις κυβερνητικές λειτουργίες και να αφιερώσει τον απαιτούμενο χρόνο για να οικοδομήσει σχέσεις και με τις δύο πολιτικές πτέρυγες. Αυτό δεν πρέπει να είναι ιδιαίτερα δύσκολο, δεδομένου ότι ο Τραμπ δεν ακολούθησε ποτέ την ορθόδοξη γραμμή των ρεπουμπλικάνων. Το γεγονός ότι ο Πρόεδρος είναι ευέλικτος στις πεποιθήσεις του μπορεί να αποδειχθεί το πολυτιμότερο προσόν του.
Σε αυτήν την κατεύθυνση, ορισμένα ζητήματα είναι ιδιαιτέρως ώριμα για να γίνει μια συμφωνία, του τύπου που ο Τραμπ ισχυρίζεται ότι είναι το φόρτε του. Παραδείγματος χάρη, στο ζήτημα της φορολογικής μεταρρύθμισης, οι ρεπουμπλικάνοι ορθά υποστηρίζουν ότι οι φορολογικοί συντελεστές των επιχειρήσεων – από τους υψηλότερους παγκοσμίως – συχνά οδηγούν τα κέρδη και μερικές φορές και τις ίδιες τις επιχειρήσεις στο εξωτερικό. Οι Δημοκρατικοί έχουν δίκιο ότι χρειάζονται περισσότερα έσοδα για υποδομές, ότι τα κενά στους νόμους, όπως επί του ζητήματος της συμμετοχής στην υπεραξία, είναι άδικα και ότι η άρνηση στον επαναπατρισμό των κερδών για την αποφυγή φορολόγησης είναι λάθος και αντιπατριωτική. Ο Trump συμφωνεί και με τις δύο πλευρές – και οι δύο μπορούν να επωφεληθούν με την επιδίωξη ενός κοινού στόχου: την απλούστευση του παράλογα περίπλοκου φορολογικού κώδικα.
Επίσης υπάρχουν διακομματικές συμφωνίες που μπορούν να συναφθούν σε άλλους τομείς, συμπεριλαμβανομένων των χρηματοπιστωτικών κανονισμών. Και αν ο Nixon είχε τα φόντα να πάει στην Κίνα, ίσως ο Trump να χει τα φόντα να πείσει το Κογκρέσο να αντιμετωπίσει τα προβλήματα του μεταναστευτικού συστήματος.
Η Clinton έχασε τις εκλογές για διάφορους λόγους, συμπεριλαμβανομένης της αποστροφής του αμερικανικού κοινού για τις δυναστείες -σκεφτείτε τους αρχικούς υποψήφιους Jeb Bush και Hillary Clinton- και τους επαγγελματίες πολιτικούς που θεωρείται ότι παρακάμπτουν τους κανόνες. Οι ψηφοφόροι προτιμούν ξεκάθαρες δηλώσεις αντί για μακροσκελείς συζητήσεις για μικροπολιτική. Η αδυναμία της Clinton να συνδεθεί με ψηφοφόρους που έχουν λογικές –και όχι λιγότερο ευφυείς– πεποιθήσεις ήταν η καταστροφή της. Ο Trump κατανόησε το μάθημα του Brexit, αυτή όχι.
Τώρα και τα δύο κόμματα έχουν καλό λόγο να βελτιώσουν τις συνθήκες που έχουν κάνει τόσο πολλούς Αμερικανούς απαισιόδοξους για το μέλλον. Αυτό δεν θα είναι εύκολο και οι απλές απαντήσεις -όπως η προσπάθεια διατήρησης μιας βιομηχανίας άνθρακα που έχει λαβωθεί από τις δυνάμεις της αγοράς- δεν αρκούν. Χρειάζεται μια περισσότερο φιλόδοξη ατζέντα που θα αντιμετωπίζει τις βαθύτερες αλλαγές της οικονομίας που επηρεάζουν τις ζωές τόσων ανθρώπων. Αυτή περιλαμβάνει την αναβάθμιση των εκπαιδευτικών προτύπων, την ανάληψη δημόσιων έργων και τη σύναψη εμπορικών συμφωνιών που θα δίνουν ώθηση στις αμερικανικές εξαγωγές.
Μετά τις τελευταίες αυτές δυσλειτουργικές εκλογές, είναι προς το συμφέρον και των δύο κομμάτων να δείξουν ότι μπορούν να συνεργαστούν, να περάσουν νόμους και να βελτιώσουν τις ζωές των Αμερικανών. Δουλειά του Προέδρου είναι να κατευθύνει τις δύο πλευρές προς το στόχο αυτό..
Από τη συντακτική ομάδα του Bloomberg View
11/11/2016
http://www.capital.gr/story/3168905
Γιατί νίκησε ο Τραμπ και τι ακολουθεί;
Σε μια εποχή που το 97% των κερδών του συνολικού ΑΕΠ, του εθνικού εισοδήματος, από το 2010 έχει συγκεντρωθεί στα χέρια του πλουσιότερου 1% (μεταξύ των οποίων βρίσκεται και ο Τραμπ), πώς μπόρεσαν οι Αμερικανοί ψηφοφόροι να εκλέξουν τον μεγιστάνα του real estate; Πώς μπόρεσαν να ψηφίσουν κάποιον στον οποίο έδιναν ταυτοχρόνως «αρνητικά ποσοστά» μεταξύ 60% και 80%;
Αυτό το ερώτημα θα πλανάται πάντα πάνω απ’ αυτές τις εκλογές.
Αυτό που έδειξε η αναμέτρηση ήταν ότι οι ψηφοφόροι πάνω απ’ όλα δεν ήθελαν τις πολιτικές του Ομπάμα τα προηγούμενα οκτώ χρόνια, οι οποίες αποτελούσαν τη συνέχιση του νεοφιλελεύθερου καθεστώτος που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1980 επί Ρίγκαν.
Απλά ήθελαν κάτι διαφορετικό. Ηθελαν «να χώσουν το δάχτυλο στο μάτι» των κυρίαρχων πολιτικών ελίτ και των δύο κομμάτων.
Το μήνυμα των ψηφοφόρων ήταν:
«Εσείς, οι πολιτικές ελίτ, μας έχετε βλάψει και μας έχετε πληγώσει επί οκτώ χρόνια. Μας έχετε αγνοήσει και μας εγκαταλείψατε, την ίδια ώρα που διασφαλίζατε ότι οι πλούσιοι φίλοι σας θα ανακάμψουν γρήγορα και άνετα μετά το κραχ του 2009. Βιώνουμε μεγάλο άγχος και ανασφάλεια. Τώρα να πάρετε και εσείς μια γεύση απ’ αυτά τα συναισθήματα!».
Οι γκάφες της εκστρατείας του Τραμπ, ο χαρακτήρας του, τα στραβοπατήματά του, η έλλειψη κυβερνητικής εμπειρίας και οι προκλητικές δηλώσεις του το μόνο που έκαναν ήταν να ενισχύσουν την άποψη ότι δεν πρόκειται για ακόμα έναν πολιτικό της ελίτ.
Ακόμα και το ότι έχασε στα τρία ντιμπέιτ ή ότι δεν ξόδεψε πολλά για τηλεοπτικές διαφημίσεις είναι εντελώς άσχετα. Δείχνουν όμως ότι η εξίσωση της πολιτικής αλλάζει στις ΗΠΑ, καθώς οι άνθρωποι, οι «μάζες» για να χρησιμοποιήσω έναν όρο από άλλες εποχές, μπαίνουν στην πολιτική αρένα ως πολιτική δύναμη.
Αυτό δεν εκδηλώθηκε μόνο με την εκλογή του Τραμπ, αλλά και με το Brexit στη Βρετανία. Θα φανεί και τον Δεκέμβριο στην Ιταλία, με τις προτάσεις των ελίτ να αναλάβουν μεγαλύτερες εξουσίες, οι οποίες θα απορριφθούν.
Θα φανεί στη συνέχεια στη διαφαινόμενη νίκη του Εθνικού Μετώπου στη Γαλλία τον επόμενο χρόνο. Και ακόμα περισσότερο, μπορεί να φανεί στις εκλογές στη Γερμανία, στις οποίες η άφταστη ηγέτις Ανγκελα Μέρκελ μπορεί να ανατραπεί.
Η εκλογή του Τραμπ μπορεί να εντοπιστεί στην αλλαγή στρατοπέδου ορισμένων κομβικών ομάδων ψηφοφόρων που είχαν υποστηρίξει τον Ομπάμα το 2008 και που του έδωσαν «ακόμα μία ευκαιρία» το 2012, αλλά απογοητεύτηκαν όταν απέτυχε να το κάνει από τότε και μετά.
Πρόκειται για τους λευκούς της εργατικής τάξης, χωρίς κολεγιακή μόρφωση, ιδίως γύρω από τις βιομηχανικές περιοχές των μεγάλων λιμνών, στη γεωγραφική αψίδα από την Πενσιλβάνια έως το Γουισκόνσιν.
Ολοι αυτοί όχι μόνο εγκατέλειψαν τους Δημοκρατικούς, αλλά μεταπήδησαν και στο στρατόπεδο του Τραμπ – όπως έκαναν και τη δεκαετία του 1980 σαν «Ριγκανο-δημοκράτες», ως απάντηση σε μια άλλη κρίση, εκείνη του 1970, όταν και πάλι εγκαταλείφθηκαν από τους Δημοκρατικούς. [...]
Αυτοί, τα τελευταία χρόνια, από κόμμα που εκπροσωπούσε τους εργάτες, τους εγκατέλειψαν για χάρη του ελεύθερου εμπορίου, των κακοπληρωμένων θέσεων σε ανασφαλείς υπηρεσίες, αλλά και στην καθολική ιδιωτικοποίηση του συνταξιοδοτικού συστήματος και της περίθαλψης.
Ο,τι άρχισε επί Κλίντον διευρύνθηκε επί Μπους και επετράπη να επιταχυνθεί επί Ομπάμα. Παράλληλα οι Δημοκρατικοί μεγάλωσαν τις περικοπές φόρων στους πλούσιους που ξεκίνησαν επί Τζορτζ Μπους.
Συνεχίζει να είναι η οικονομία, ηλίθιε!
Οι ρίζες της νίκης του Τραμπ βρίσκονται την οκταετία Ομπάμα και την ανικανότητα των Δημοκρατικών να διασφαλίσουν ότι η ανάκαμψη από την κρίση του 2007-09 δεν θα ωφελήσει μόνο το πλουσιότερο 1% και τις επιχειρήσεις τους.
Η Χίλαρι Κλίντον δεν νικήθηκε τόσο από τον Τραμπ όσο από την αποτυχία της διακυβέρνησης Ομπάμα, αλλά και τη δική της εμφανή αδυναμία να διαχωρίσει καθαρά τη θέση της από τις πολιτικές που συνδέονταν με την προηγούμενη οκταετία και να προσφέρει μια εναλλακτική ριζικά διαφορετική – όπως το έκανε ξεκάθαρα ο Τραμπ. [...]
Τα στοιχεία δείχνουν ότι τα εταιρικά κέρδη υπερδιπλασιάστηκαν μετά το 2009. Ο δείκτης Ντάου Τζόουνς του χρηματιστηρίου τριπλασίασε την αξία του.
Οι τιμές στην αγορά ομολόγων κάλπασαν σε επίπεδα-ρεκόρ. Οι αποδόσεις των παραγώγων και άλλων μορφών κερδοσκοπίας επίσης χτύπησαν ρεκόρ. Οσο για τη φορολόγηση των εταιρειών και των επενδυτών επί Ομπάμα, από το 2009 και μετά μειώθηκε κατά έξι τρισεκατομμύρια δολάρια. [...]
Χωρίς αποστασιοποίηση της Κλίντον απ’ αυτή την καταστροφική οικονομική πολιτική -στην ουσία την κληρονομιά του νεοφιλελευθερισμού από τη δεκαετία του 1980- το μόνο που είχε να κάνει ο Τραμπ ήταν απλώς να αφήνει την εντύπωση ότι με κάποιον απροσδιόριστο τρόπο θα αναστρέψει αυτήν την πολιτική γρήγορα.
Το πρόγραμμα
Σύμφωνα με όσα έχει σκιαγραφήσει μέχρι τώρα ο μεγιστάνας του πλούτου:
♦Θα συνεχίσει τις περικοπές φόρων για τις επιχειρήσεις και τους επενδυτές
♦Το Ανώτατο Δικαστήριο θα γίνει τώρα ακόμα πιο συντηρητικό για τις επόμενες δεκαετίες, με νέους διορισμούς δικαστών
♦Τα ρατσιστικά στοιχεία θα πάρουν τα πάνω τους από τη νίκη του Τραμπ
♦Το πρόγραμμα Obamacare στην Υγεία θα ακυρωθεί ολοκληρωτικά μέσα στο 2017
♦Η χρηματοπιστωτική μεταρρύθμιση Dodd-Frank θα εξαφανιστεί, καθώς ήταν ήδη πολύ αδύναμη. Οι τραπεζίτες θα κλιμακώσουν τις πολιτικές χρηματοπιστωτικής κερδοσκοπίας
♦Οι περιβαλλοντικές πολιτικές θα οπισθοχωρήσουν. Ο Τραμπ θα ξεφορτωθεί τη συμφωνία του Παρισιού για την κλιματική αλλαγή
♦Οι δαπάνες για κοινωνικές υποδομές θα περικοπούν
♦Θα φέρει νέο νόμο για τη μετανάστευση, ο οποίος θα πλήττει τους ανθρώπους από τη Λατινική Αμερική
♦Στην εξωτερική πολιτική, οι αμερικανικές πολιτικές στο ΝΑΤΟ θα μετατοπιστούν. Η Ευρώπη θα αναθεωρήσει τις κυρώσεις στη Ρωσία. Η πρόσφατη συμφωνία με το Ιράν θα ιδωθεί με νέο βλέμμα, ενώ θα διερευνηθεί μια αμερικανο-ρωσική συμφωνία για τη Συρία. [...]
Με όλα αυτά ίσως οι ψηφοφόροι αντιληφθούν ότι «η εξέγερση εναντίον της πολιτικής ελίτ» δεν μπορεί να επιτευχθεί με καμία από τις δύο πτέρυγες του μοναδικού κόμματος αυτής της ελίτ – είτε με τους Ρεπουμπλικανούς είτε με τους Δημοκρατικούς.
Αυτή η εξέγερση πρέπει να κινηθεί έξω από τη νεοφιλελεύθερη κομματική δομή. Ισως αυτό είναι το επόμενο μείζον πολιτικό μάθημα που πρέπει να εμπεδώσουμε.
Τζακ Ράσμους
Διδάσκει Πολιτική Οικονομία στο St. Mary’s College της Καλιφόρνιας.
Δείτε στην «Εφημερίδα των Συντακτών» συνέντευξή του:
«Μια νέα, χειρότερη κρίση στην Ευρώπη είναι αναπόφευκτη»
http://www.efsyn.gr/arthro/mia-nea-heiroteri-krisi-stin-eyropi-einai-anapofeykti
Μετάφραση-επιμέλεια: Τάσος Τσακίρογλου
11.11.2016
http://www.efsyn.gr/arthro/giati-nikise-o-tramp-kai-ti-akoloythei
9.
Ο Ντόναλντ Τραμπ, το μονοπώλιο του καπιταλισμού και ο απολεσθείς παράδεισος της Δύσης
Η εκλογή του Ντόναλτ Τραμπ δεν είναι ένα μεμονωμένο φαινόμενο. Ακολουθεί μια σειρά από μικρότερης σημασίας πολιτικές εκρήξεις στην Ευρώπη (Brexit, AfD στη Γερμανία, Λε Πεν, ευρωσκεπτικιστικά ή αντι-φιλελεύθερα κόμματα σε Ουγγαρία, Πολωνία, Αυστρία κ.λπ.), που στηρίχθηκαν σε παρόμοια ρητορική και αντίστοιχα τμήματα του εκλογικού σώματος. Οφείλουμε συνεπώς να αναζητήσουμε την κοινή και βαθύτερη αιτία τους.
Μια σχεδόν αυτόματη απάντηση που θα ακούσετε αυτές τις μέρες από όλες τις πλευρές του πολιτικού φάσματος είναι ότι οφείλονται στην παγκοσμιοποίηση και στην αντίδραση μεγάλου μέρους του εκλογικού σώματος στην πίεση που συνεπάγεται η παγκοσμιοποίηση στην έννοια του έθνους-κράτους και την αμφισβήτηση των παραδοσιακών αξιών. Μια δεύτερη απάντηση είναι ότι οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ στη Δύση έχουν αποκοπεί από τους λαούς, οι οποίοι επαναστατούν κατά της πολιτικής ορθότητας.
Αν ερμηνείες αυτές είναι ορθές σε σχέση με τα θεμελιώδη αίτια του φαινομένου, τότε η λύση είναι απλή. Επιστροφή στο έθνος-κράτος, στα κλειστά σύνορα, σταμάτημα των πολλών-πολλών ανταλλαγών και συναλλαγών. Ο καθένας μόνος του και η ζωή θα επιστρέψει στην χρυσή εποχή. Όπως λέει και η γνωστή διαφήμιση: «τότε που δεν είχαμε σου-πλα… που κάναμε ησυχία για να κινηθεί ο μπαμπάς το μεσημέρι κ.λπ….».
Φοβάμαι ότι οι αλλαγές που ζούμε είναι πολύ πιο ριζικές, θα διαρκέσουν περισσότερο και η «λύση» που προτείνεται δεν αφορά τα βαθύτερα αίτια του φαινομένου. Γιατί το φαινόμενο που ζούμε και θα ζούμε στην υπόλοιπη ζωή μας, δεν είναι η παγκοσμιοποίηση, αλλά η άνοδος του μη δυτικού κόσμου και η πίεση που αυτή ασκεί στο βιοτικό επίπεδο των δυτικών κοινωνιών και ιδιαίτερα των ομάδων του πληθυσμού που δεν διαθέτουν ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα στο νέο παγκόσμιο καταμερισμό της εργασίας.
Μέχρι το 1990 η Δύση -ένα ενάμιση δισεκατομμύριο άνθρωποι, στις ΗΠΑ, την Δυτική Ευρώπη, την Ιαπωνία και σε μερικές ακόμα διάσπαρτες χώρες- είχε πετύχει να κατακτήσει ένα αξιοζήλευτο επίπεδο ζωής και να καταναλώνει τη μερίδα του λέοντα των πλουτοπαραγωγικών πόρων του πλανήτη. Βάση της υπεροχής της ήταν δύο «αποκλειστικότητες». Η Δύση διέθετε μέχρι τότε το μονοπώλιο του καπιταλισμού (ένα ασύγκριτα αποτελεσματικότερο σε σχέση με τον κομμουνισμό και τον τριτοδρομικό σοσιαλισμό οικονομικό σύστημα) και το μονοπώλιο της γνώσης. Η παγκόσμια υιοθέτηση του καπιταλισμού ως κυρίαρχου οικονομικού συστήματος και η ανάπτυξη του διαδικτύου στις δεκαετίες που ακολούθησαν ανέτρεψαν τα δύο αυτά βασικά ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα της Δύσης. Σήμερα ένας εικοσάρης, με ερευνητικό πνεύμα και ένα κινητό τηλέφωνο με πρόσβαση στο internet, έχει πρόσβαση σε χιλιάδες φορές περισσότερες πληροφορίες απ’ ό,τι είχε στη δεκαετία του 80 ένας ερευνητής σε ένα κορυφαίο δυτικό πανεπιστήμιο. Ταυτόχρονα στο ίδιο διάστημα έχουν εκπαιδευτεί με βάση τα δυτικά πρότυπα δεκάδες εκατομμύρια νέοι από τις χώρες που βρίσκονταν στον πάτο της πυραμίδας της παγκόσμιας ιεραρχίας, οι οποίες αναπτύσσουν ταυτόχρονα ταχύτατα με δικές τους δυνάμεις και τις αναγκαίες φυσικές υποδομές (μεταφορές, ενέργεια, τηλεπικοινωνίες κ.λπ.), για να είναι ανταγωνιστικές στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας.
Οι εξελίξεις αυτές σημαίνουν ότι δεν υπάρχουν αντικειμενικοί λόγοι για τους οποίους πολλά δισεκατομμύρια άνθρωποι εκτός Δύσης (τρία με τέσσερα τουλάχιστον) να ζουν σε ένα επίπεδο ζωής δραματικά χαμηλότερο από αυτό που αποτελεί το ελάχιστο στις δυτικές κοινωνίες. Οι άνθρωποι αυτοί μπήκαν ή μπαίνουν σταδιακά στην παγκόσμια αγορά και δεν θα ξαναβγούν από αυτή.
Στη Δύση όσοι δεν είναι διεθνώς ανταγωνιστικοί, αλλά και οι ομάδες που δεν συμμετέχουν πλέον ενεργά στη δημιουργία του πλούτου, αισθάνονται αμείλικτη την πίεση από αυτές τις εξελίξεις. Και θα συνεχίσουν να την αισθάνονται για τουλάχιστον τρείς με τέσσερεις ακόμα δεκαετίες, μέχρι οι διαφορές στο επίπεδο ζωής μεταξύ Δύσης και υπόλοιπου πλανήτη οδηγηθούν σε μια νέα ισορροπία. Αντίστοιχη πίεση δεν θα υπάρχει μόνο στους ανθρώπους αλλά και στο περιβάλλον. Για να το πούμε απλά σκεφθείτε τι πόροι (νερό, ενέργεια, πλαστικά, μέταλλα) είναι αναγκαίοι για να αποκτήσει η κάθε κινεζική οικογένεια ένα αυτοκίνητο και να τρώει κρέας όσο και η μέση αμερικανική.
Ποια είναι η λύση; Μπορούμε να χωρίσουμε τον πλανήτη στη μέση και να αποκλείσουμε τους μη έχοντες από τους κοινούς παγκόσμιους πόρους. Το νερό, τον αέρα, την ενέργεια; Προφανώς όχι. Η λογική λύση βασίζεται στην τεχνολογική και οικονομική αποτελεσματικότητα. Να βρούμε τρόπο να παράγουμε πολύ περισσότερα με πολύ μικρότερο περιβαλλοντικό κόστος, ώστε να υπάρξει χώρος και για εμάς και για τους «άλλους» στον ίδιο πλανήτη. Και βέβαια να εξασφαλίσουμε ότι η διανομή του παραγόμενου πλούτου είναι πολύ δικαιότερη ώστε οι κοινωνίες να μην εκρήγνυνται από την πίεση της δραματικά ταχύτερης οικονομικής και τεχνολογικής αλλαγής, που συνεπάγεται αυτή η αναγκαία αύξηση της παραγωγής του πλούτου. Η λύση είναι περισσότερη έρευνα, περισσότερη γνώση, περισσότερες επενδύσεις, περισσότερο διεθνές εμπόριο και δικαιότερη αναδιανομή των ωφελειών τους, τόσο παγκόσμια όσο και στο εσωτερικό των κοινωνιών.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι θεωρητικό, είναι πρακτικό. Γιατί η πρόοδος αυτή είναι σαν το ποδήλατο. Αν σταματήσεις πέφτεις. Αν οι ηγεσίες και οι ελίτ της Δύσης αποδεικνύονται ανάξιες της πρόκλησης, για λόγους εγωισμού και κυνισμού και ασχολούνται με την δική τους μόνο αναπαραγωγή και ευωχία το αποτέλεσμα είναι προφανές. Δεν γίνονται ούτε οι αναγκαίες επενδύσεις στο μέλλον, ούτε η δίκαιη αναδιανομή των ωφελειών. Η πολιτική και κοινωνική πίεση αυξάνεται και οι πολιτικές της ελπίδας υποκαθίστανται από τις πολιτικές της οργής. Οι άνθρωποι -ιδίως οι ομάδες που είναι φτωχότερες και κοινωνικά και πολιτισμικά πιο απομονωμένες- βιώνουν τραυματικά την αβεβαιότητα, την οικονομική στασιμότητα, την ανάγκη για συνεχή προσαρμογή και αντιδρούν με τον μόνο τρόπο που διαθέτουν. Με την ψήφο τους.
Θα λύσουν τα προβλήματα οι πολιτικές της οργής και της απομόνωσης. Προφανώς όχι αφού το αίτιο είναι άλλο. Για αυτό και δεν πιστεύω καν ότι θα τις ακολουθήσουν μέχρι τέλους οι πολιτικές δυνάμεις που αναδεικνύονται, με υποσχέσεις για εμπορικούς πολέμους και για μεταναστευτικά τείχη. Όταν βρίσκεσαι στην κυβέρνηση οι εύκολες λύσεις στα προβλήματα κατά έναν παράδοξο τρόπο εξαφανίζονται. Κι αν κάτι πρέπει να κρατήσουμε ως συμπέρασμα από την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ είναι ότι οι πολιτικές της αδράνειας και του κυνισμού, του business as usual και της αδιαφορίας για την επίλυση των πραγματικών προβλημάτων στο όνομα του πολιτικού κόστους δεν είναι σήμερα πολιτικά βιώσιμες. Αν οι δυνάμεις που ειλικρινά πιστεύουν ότι υπάρχει λύση με βάση την πρόοδο και την ελπίδα θέλουν να υπάρχουν πολιτικά, καλά θα κάνουν να τολμούν και να φέρνουν με τις πράξεις τους πρόοδο και ελπίδα. Αλλιώς δεν θα υπάρχουν πολιτικά.
Θόδωρος Σκυλακάκης,πρόεδρος της Δράσης
12 Νοεμβρίου 2016
http://www.liberal.gr/forum/sxoliasmos_arthron/2016/O_Ntonalnt_Tramp_to_monopolio_tou_kapitalismou_kai_o_apolestheis_paradeisos_tis_Dusis.html
10.
Τα αλισβερίσια του νέου πλανητάρχη
Τα παιδιά του νέου προέδρου των ΗΠΑ που θα διαχειρίζονται στο εξής την αυτοκρατορία του πατέρα τους, εδώ και μια δεκαετία έχουν συναλλαγές με πολιτικά διαπλεκόμενες επιχειρήσεις ανά τον κόσμο, πράγμα που αποτελεί πιθανή σύγκρουση συμφερόντων με τον ρόλο του Τραμπ στον Λευκό Οίκο.
Οπως αναφέρει εκτενές ρεπορτάζ της Wall Street Journal, μεταξύ αυτών που συναλλάσσονται με την Ιβάνκα, τον Ντόναλντ τζούνιορ και τον Ερικ Τραμπ είναι: η οικογένεια ενός εργολάβου-κατασκευαστή στην Ινδία που είναι και πολιτικός του κυβερνώντος κόμματος, ο γιος ενός υπουργού στο Αζερμπαϊτζάν και ένας όμιλος Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης που έγινε η «φωνή» του πρόεδρου Ταγίπ Ερντογάν στη διάρκεια της απόπειρας πραξικοπήματος τον περασμένο Ιούλιο.
Το πώς θα προχωρήσει η αυτοκρατορία του Τραμπ παραμένει μυστήριο.
Οι εκλογές τον μεταμόρφωσαν σε μια νύχτα από διακεκριμένο επιχειρηματία, εργολάβο και αστέρα των ριάλιτι σόου σε έναν από τους πλέον ισχυρούς και διάσημους ανθρώπους στον κόσμο με μια πολύ μεγάλη και ενθουσιώδη βάση οπαδών.
Αλλά το πιο δραστηριοποιημένο κομμάτι αυτού του κοινού -κυρίως μεσοαστοί εργάτες- είναι αυτό ακριβώς που οι επιχειρήσεις του Τραμπ έχουν ως αρχή να αγνοούν, αφού προσφέρουν πανάκριβες υπηρεσίες τις οποίες η τραγική πλειοψηφία των ψηφοφόρων του δεν μπορεί καν να ονειρευτεί, όπως δωμάτια ξενοδοχείων με 800 δολάρια τη βραδιά ή κάρτες μελών σε κλαμπ για λάτρεις του γκολφ αξίας 35.000 δολαρίων.
Μιλώντας πριν εκλεγεί, τον Ιούλιο, στη Wall Street Journal, ο Τραμπ είχε απορρίψει κάθε ανησυχία, υποστηρίζοντας φυσικά ότι οι επιχειρηματικές δραστηριότητές του δεν πρόκειται να επηρεάσουν την πολιτική του ως προέδρου προς τον τραπεζικό τομέα ή τον χώρο της αγοράς ακινήτων, αλλά και στην εξωτερική πολιτική.
Θα αφήσει άλλους να διαχειρίζονται τον όμιλο, υποστήριξε, εάν θεωρηθεί ότι και τα παιδιά του είναι «πολύ κοντά» σε αυτόν για να αναλάβουν.
«Θα κάνω ό,τι πρέπει», είπε. «Θα κάνω ό,τι πρέπει για να κάνω τον κόσμο να νιώθει άνετα. Είναι πολύ εύκολο».
Κανένας Αμερικανός πρόεδρος μέχρι τώρα δεν είχε ένα τόσο εκτενές διεθνές επιχειρηματικό χαρτοφυλάκιο όσο ο κ. Τραμπ ή τα παιδιά του, τα οποία επίσης είχαν σημαντικό ρόλο στην προεκλογική του εκστρατεία.
Η αμερικανική νομοθεσία εξαιρεί τον πρόεδρο της χώρας και τον αντιπρόεδρο από τους κανόνες που διέπουν τη σύγκρουση συμφερόντων και οι οποίοι προβλέπουν ότι οι ομοσπονδιακοί δημόσιοι υπάλληλοι θα πρέπει να αυτοεξαιρούνται από αποφάσεις που αφορούν τα προσωπικά οικονομικά τους ενδιαφέροντα.
Οι πρόεδροι Τζορτζ Μπους, Μπιλ Κλίντον, Τζ. Μπους ο νεότερος και Ρόναλντ Ρίγκαν είχαν τοποθετήσει τα περισσότερα περιουσιακά τους στοιχεία σε ένα λεγόμενο «τυφλό καταπίστευμα» (trust fund, δηλαδή σε χαρτοφυλάκιο του οποίου η διαχείριση ανατίθεται σε θεματοφύλακα, όπως μια τράπεζα, για να αποτραπεί η σύγκρουση συμφερόντων).
Το ίδιο είχε υποσχεθεί, το 2012, ότι θα έκανε και ο Ρεπουμπλικανός υποψήφιος Μιτ Ρόμνεϊ εφόσον εκλεγόταν.
Οσο για τον Τραμπ: ως πρόεδρος «δεν πρόκειται να αναμειγνύεται στις επιχειρήσεις» είπε ο γενικός σύμβουλος του Ομίλου Τραμπ, Αλαν Κάρτερ. «Η προσοχή του προφανώς θα είναι τα καθήκοντα του προέδρου και οι Ντον, Ιβάνκα και Ερικ θα αναλάβουν την εταιρεία».
Οι επιχειρήσεις
Το Διεθνές Ξενοδοχείο Trump στο Las Vegas
Ο Ομιλος Τραμπ είναι η μητρική εταιρεία κάτω από την οποία λειτουργούν όλες οι οικογενειακές επιχειρήσεις, συμπεριλαμβανομένων και όσων ασχολούνται με τα ακίνητα και αυτές που διαχειρίζονται τα ξενοδοχεία και τα συγκροτήματα διαμερισμάτων ανά τον κόσμο.
Πολλές από αυτές τις επιχειρήσεις βρίσκονται στις ΗΠΑ, αλλά τα τελευταία χρόνια έχουν επεκταθεί σημαντικά και στο εξωτερικό - τα τελευταία δέκα επενδυτικά σχέδια ακινήτων που έχουν ανακοινωθεί είναι όλα στο εξωτερικό.
Η αυτοκρατορία Τραμπ, με τα ξενοδοχεία, τα γήπεδα του γκολφ και τις αδειοδοτικές συμφωνίες στις ΗΠΑ και το εξωτερικό -μερικές από τις οποίες έχουν επωφεληθεί από τις φοροαπαλλαγές ή κρατικές επιδοτήσεις- αντιπροσωπεύουν ένα ηθικό ναρκοπέδιο για τον άνθρωπο που θα προΐσταται των οικονομικών υποθέσεων και των εξωτερικών σχέσεων της χώρας, λένε αναλυτές στην Washington Post.
Ο Τραμπ και τα δικαστήρια
Ο εκλεγμένος πρόεδρος Τραμπ θα πρέπει να καταθέσει ως μάρτυρας σε δίκη σε ομοσπονδιακό δικαστήριο που αρχίζει στο τέλος του μήνα για μια υπόθεση απάτης στο Trump University LLC, μια κερδοσκοπική εκπαιδευτική εταιρεία που προσέφερε σεμινάρια για την αγορά και τη διαχείριση ακινήτων, την επιχειρηματικότητα και τη δημιουργία πλούτου.
Αφού απέτυχε να πείσει τον δικαστή να αλλάξει την ημερομηνία, ο Τραμπ θα πρέπει να καταθέσει στις 28 Νοεμβρίου στη δίκη με ενάγοντες σπουδαστές του «Πανεπιστημίου» του, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι τους εξαπάτησε για να πληρώσουν 35.000 δολάρια για άχρηστα σεμινάρια για την αγορά ακινήτων.
Οταν λοιπόν θα γίνει η επιλογή των ενόρκων, ο Τραμπ θα βρεθεί ενώπιον και του δικαστή Γκονζάλο Κουριέλ, τον οποίο κατηγόρησε προεκλογικά για προκατάληψη, επειδή όπως υποστήριξε -λανθασμένα- είναι... Μεξικανός.
Η επίθεση αυτή τότε είχε προκαλέσει οργή και μεταξύ των Ρεπουμπλικανών, με τον πρόεδρο της Βουλής Πολ Ράιαν μάλιστα να αποκαλεί τις κατηγορίες του Τραμπ «ορισμό των ρατσιστικών σχολίων».
Τώρα βέβαια η μπάλα είναι στο γήπεδο του Κουριέλ ο οποίος, όπως αναφέρει το Politico, θα αποφασίσει πρώτα ποια αποδεικτικά στοιχεία θα κάνει αποδεκτά στη δίκη.
Το Πανεπιστήμιο Τραμπ ιδρύθηκε από τον Ντόναλντ Τραμπ και τους συνεργάτες του Μάικλ Σέξτον και Τζόναθαν Σπίταλνι το 2004.
Επειτα από πολλαπλές μηνύσεις που κατατέθηκαν κατά του «Πανεπιστημίου» σταμάτησε να λειτουργεί.
Η επιχείρηση δεν ήταν ένα διαπιστευμένο εκπαιδευτικό ίδρυμα και δεν προσέφερε διαπιστευμένα διπλώματα στους σπουδαστές της.
Το 2011 μπήκε στο μικροσκόπιο του εισαγγελέα της Νέας Υόρκης για παράνομες επιχειρηματικές πρακτικές και η έρευνα κατέληξε σε αγωγή το 2013 που βρίσκεται σε εξέλιξη.
Κατά του Πανεπιστημίου Τραμπ έχουν κατατεθεί άλλες δυο συλλογικές προσφυγές σε ομοσπονδιακά δικαστήρια με την κατηγορία ότι το «Πανεπιστήμιο» εξαπάτησε τους σπουδαστές με παραπλανητικές πρακτικές και επιθετικές στρατηγικές πώλησης των προγραμμάτων του.
Οι δίκες αυτές προβλέπεται να αρχίσουν μετά την ορκωμοσία του Τραμπ.
Η υπόθεση του Πανεπιστημίου Τραμπ δεν είναι η μόνη δικαστική εμπλοκή του επιχειρηματία εκλεγμένου προέδρου.
Ο ίδιος εισαγγελέας της Νέας Υόρκης που έχει καταθέσει την αγωγή για το «Πανεπιστήμιο», ερευνά και τη φιλανθρωπική οργάνωση του δισεκατομμυριούχου, το Ιδρυμα Donald J. Trump, για πιθανές παραβιάσεις του φορολογικού κώδικα που ισχύει για τις μη κερδοσκοπικές οργανώσεις.
Τον περασμένο μήνα ο εισαγγελέας διέταξε το ίδρυμα να σταματήσει κάθε δραστηριότητα συγκέντρωσης χρημάτων, διαπιστώνοντας παραβιάσεις του νόμου.
Ρωσία
Στο στόχαστρο θα βρεθούν και οι πολλές σχέσεις των επιχειρήσεων του νέου προέδρου με τη Ρωσία.
Ο Τραμπ ήδη έχει εκφράσει την ελπίδα του να αναπτύξει νέες επιχειρηματικές δραστηριότητες εκεί.
Υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις -γράφει η Post- ότι έχει λάβει σημαντική χρηματοδότηση από Ρώσους επενδυτές.
Ο Ντόναλντ τζούνιορ μάλιστα είχε πει σε συνέδριο στη Νέα Υόρκη το 2008 ότι «οι Ρώσοι αποτελούν ένα αρκετά δυσανάλογο τμήμα των περιουσιακών στοιχείων» της οικογένειας και ότι «έρχονται πολλά χρήματα από τη Ρωσία».
Εν τω μεταξύ στο στόχαστρο του FBI βρίσκεται ένας από τους πλέον στενούς συνεργάτες του Τραμπ, ο Πολ Μάναφορτ και οι επιχειρηματικοί του δεσμοί με τη Ρωσία.
Παρότι και ο Τραμπ και ο Μάναφορτ δηλώνουν ότι δεν έχουν παραβεί κανένα νόμο, όπως αναφέρει σε επιστολή του ο επικεφαλής των Δημοκρατικών στη Γερουσία, Χάρι Ριντ, το FBI έχει στην κατοχή του «εκρηκτικές πληροφορίες» που σχετίζουν τον Τραμπ και τους συμβούλους του με τη ρωσική κυβέρνηση.
Η προεδρική προεκλογική εκστρατεία του Τραμπ διοχέτευσε τεράστια χρηματικά ποσά στις ιδιωτικές επιχειρήσεις Τραμπ, γράφει η Washington Post και ο ίδιος χαιρόταν που οι εταιρείες του θα επωφελούνταν από την άνοδό του στην εξουσία.
Τον Ιούνιο έγραφε στο Twitter: «Μετά την απόρριψη της προσφυγής έδωσα εντολή να ανοίξει πάλι το Πανεπιστήμιο Τραμπ, τόσο μεγάλο είναι το ενδιαφέρον. Θα γίνω πρόεδρος».
Αλλες επιχειρήσεις Τραμπ είναι εν μέρει χρεωμένες σε τράπεζες στη Γερμανία και την Κίνα.
Ο όμιλος στα επίσημα έγγραφα αναφέρει την εμπλοκή του σε περισσότερες από 500 εταιρείες, μερικές από τις οποίες είναι σε χώρες με τις οποίες οι ΗΠΑ έχουν «ευαίσθητες« διπλωματικές ή οικονομικές σχέσεις, όπως η Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και η Κίνα.
Αυτές οι εμπλοκές είναι χωρίς προηγούμενο, αναπόφευκτες και «ανησυχητικές» λέει στη Washington Post ο Κεν Γκρος, δικηγόρος που έχει χρηματίσει σύμβουλος προεδρικών υποψηφίων και των δυο κομμάτων.
«Εχει επενδύσεις σε επιχειρήσεις σε μη φιλικές χώρες και οι επιχειρήσεις αυτές συχνά σχετίζονται με μη φιλικές κυβερνήσεις. Η προφανής λύση είναι να τις πουλήσει. Αλλά η απομάκρυνση του ιδίου και της οικογένειάς του από την αντίληψη ότι οι επιχειρήσεις αυτές είναι του ιδίου ή της οικογένειάς του μπορεί να αποδειχθεί τελικώς δύσκολο».
Αλλωστε πολλές από αυτές τις εταιρείες συμμετοχών δεν θα είναι εύκολο έτσι κι αλλιώς να πουληθούν, αφού είναι φορτωμένες με χρέη που έχει εγγυηθεί προσωπικά ο Τραμπ.
«Τώρα είμαστε αντιμέτωποι με το ενδεχόμενο ο γιος ή η κόρη του προέδρου να εμφανιστεί στη Μόσχα ή στο Ουζμπεκιστάν για να διαπραγματευτεί μια συμφωνία για ένα νέο ακίνητο που θα φέρει το όνομα του προέδρου των ΗΠΑ και με την επίγνωση όλων ότι ο πρόεδρος θα είναι ο πραγματικός ιδιοκτήτης του νέου ακινήτου», λέει ο Τρέβορ Πότερ, πρώην πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Εκλογικής Επιτροπής και σύμβουλος των Μπους και Τζον ΜακΚέιν. «Αυτό είναι ένα πρόβλημα τέτοιων διαστάσεων που δεν είχαμε αντιμετωπίσει μέχρι τώρα».
Τα δάνεια της Deutsche Bank
Οι εταιρείες συμμετοχών ακινήτων του Τραμπ και οι λοιπές επιχειρήσεις του χρωστάνε εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια σε αμερικανικές και ξένες τράπεζες, πράγμα που αφήνει πολύ ευάλωτο τον Τραμπ -ως πρόεδρο- και μπορεί να επηρεάσει την κρίση του ή την ανεξαρτησία του στη λήψη αποφάσεων για το καλό της χώρας.
Για παράδειγμα, μεταξύ των δανειστών συγκροτήματος γραφείων στο Μανχάταν -συνιδιοκτήτης του οποίου είναι και ο Τραμπ- είναι και η Τράπεζα της Κίνας, έναν τεράστιο χρηματοπιστωτικό ίδρυμα της ασιατικής υπερδύναμης εναντίον της οποίας ο Τραμπ ως υποψήφιος πρόεδρος έχει εξαπολύσει σφοδρές επιθέσεις.
Αλλο ένα παράδειγμα είναι η Deutsche Bank, μεγάλος δανειστής επίσης των επιχειρήσεων Τραμπ, που όμως τώρα διαπραγματεύεται διακανονισμό με το αμερικανικό υπουργείο Δικαιοσύνης για τη διευθέτηση του προστίμου σχετικά με τα καταστροφικά τοξικά στεγαστικά δάνεια που έδωσε εν μέσω της κρίσης.
Οπως είπε ο Αλαν Γκάρτεν, ο διευθύνων σύμβουλος του ομίλου, στην Post τον Σεπτέμβριο, «δεν βλέπει σύγκρουση συμφερόντων» στο γεγονός ότι ο Τραμπ ως πρόεδρος θα έχει τον έλεγχο μιας κυβέρνησης η οποία θα πιέζει να επιβληθούν πρόστιμα σε έναν από τους μεγαλύτερους δανειστές των επιχειρήσεών του.
Οι επιχειρήσεις του Τραμπ έχουν υπογράψει δάνεια ύψους περίπου 360 εκατομμυρίων δολαρίων με τη γερμανική τράπεζα για το γήπεδο γκολφ Trump National Doral στη Φλόριντα, το ξενοδοχείο Trump International στο Σικάγο και το νέο ξενοδοχείο Trump International στην Ουάσινγκτον.
Αυτά τα δάνεια λήγουν το 2024, ημερομηνία που συμπίπτει με το τέλος μιας δεύτερης πιθανής προεδρικής θητείας Τραμπ.
Ο δαίδαλος των επιχειρήσεων
Τα συμφέροντα Τραμπ στο εξωτερικό αφορούν κυρίως συμφωνίες αδειοδότησης και διαχείρισης, με τους ξένους επενδυτές να αναλαμβάνουν την ανέγερση των ξενοδοχείων και των διαμερισμάτων.
Οι πελάτες είναι πλούσιοι επιχειρηματίες και πολιτικοί που αγοράζουν ακίνητα με το logo «Trump».
Το γεγονός ότι τα παιδιά του έχουν αναλάβει την καθημερινή διαχείριση των επιχειρηματικών υποθέσεων δεν λύνει το πρόβλημα για τον Λευκό Οίκο, αφού οι ξένοι με τους οποίους θα συναλλάσσονται ευλόγως θα υποθέτουν ότι τα παιδιά θα έχουν απεριόριστη πρόσβαση στον πρόεδρο πατέρα τους.
Και τα συμφέροντα των ξένων επενδυτών μπορεί να μη συμπίπτουν με τα εθνικά συμφέροντα που θα εκπροσωπεί ο πατέρας με την καινούργια ιδιότητά του.
Τόσο το στέλεχος του Ομίλου Αλαν Γκάρτεν όσο και οι επικεφαλής της εκστρατείας του Τραμπ, γράφει η Wall Street Journal, έχουν αρνηθεί να απαντήσουν στο ποια είναι τα σχέδια του Τραμπ.
Οι πολιτικές επαφές σε Κολομβία, Ινδονησία και Ινδία
Οταν ο Ντόναλντ τζούνιορ επιδίωξε πριν από μερικά χρόνια να επεκτείνει την αυτοκρατορία των ακινήτων του πατέρα του στη Λατινική Αμερική, στράφηκε στον επιχειρηματία Καμίλο Μπενεντέτι, αδελφό Κολομβιανού γερουσιαστή.
Ο κ. Μπενεντέτι ξενάγησε τον νεαρό Τραμπ στο Μεξικό το 2010 και ένα χρόνο αργότερα στην Κολομβία, όπου είχε επαφές με ανώτερους κυβερνητικούς αξιωματούχους.
Μια από τις συναντήσεις που έγιναν ήταν με τον ηγέτη της χώρας στο προεδρικό μέγαρο. «Το ζήτησα από τον πρόεδρο ως χάρη» είπε ο Μπενεντέτι, υποστηρίζοντας ότι η συζήτηση δεν κατέληξε σε κάποιο «ενεργό επιχειρηματικό σχέδιο».
«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όταν ο Ομιλος Τραμπ δείχνει ενδιαφέρον για κάποιο σχέδιο ή θέλει να μπει σε μια νέα αγορά υπάρχει ενθουσιασμός τόσο από τον επιχειρηματικό χώρο και, σε μερικές χώρες, και από την κυβέρνηση» είπε ο Αλαν Γκάρτεν για τη συνάντηση αυτή στην Κολομβία και για άλλες παρόμοιες που έκαναν τα παιδιά Τραμπ με ξένους ηγέτες.
Στην Ινδονησία, για παράδειγμα, ένας από τους πιο πρόσφατους εταίρους των Τραμπ είναι ο μεγιστάνας Χάρι Τανοεσοντίμπγιο, που είχε επιχειρηματικούς δεσμούς με μέλη της οικογένειας του δικτάτορα Σουχάρτο.
Ο Τανοεσοντίμπγιο ανεπιτυχώς προσπάθησε να γίνει αντιπρόεδρος στις πρόσφατες εκλογές και σχημάτισε πολιτικό κόμμα, αντιπολιτευτικό, επικριτικό προς την κυβέρνηση.
Πέρσι ο Ομιλος Τραμπ ανακοίνωσε συμφωνία για τη διαχείριση ενός θέρετρου στο Μπαλί, που ανήκει στην εταιρεία του Τανοεσοντίμπγιο, την PT Global MediacomTbk, αλλά και τα σχέδια για την από κοινού δημιουργία ενός γηπέδου γκολφ με τις σχετικές εγκαταστάσεις φιλοξενίας στη Δυτική Ιάβα.
Ο Τραμπ ανακοίνωσε πιθανά κέρδη για τις εταιρείες του από αυτές τις συμφωνίες στην Ινδονησία, ύψους δύο έως 10 εκατομμυρίων δολαρίων, από τις αρχές του 2015. Τις διαπραγματεύσεις είχε κάνει ο Ντόναλντ τζούνιορ.
Στο Μουμπάι της Ινδίας, ο Ομιλος Τραμπ έχει υπογράψει μια συμφωνία με τον Ομιλο Lodha, ο ιδρυτής του οποίου Μανγκάλ Λόντχα είναι μεταξύ των πλουσιότερων ιδιοκτητών ακινήτων στη χώρα και βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος.
Στις εκθέσεις του προς τις ομοσπονδιακές αρχές το 2016 ο Τραμπ παρουσίαζε εισόδημα σε μια από τις εταιρείες του ύψους από 1-15 εκατομμύρια δολάρια από τη συμφωνία αδειοδότησης.
Εκπρόσωπος της Lodha υποστήριξε ότι και οι δυο πλευρές «εργάζονται με τα υψηλότερα επίπεδα επαγγελματισμού και ακεραιότητας».
Οσο για τον Γκάρτεν του Ομίλου Τραμπ είπε ότι η Ιβάνκα και ο Ντόναλντ Τζούνιορ έκλεισαν τη συμφωνία και ότι δεν ανησυχεί καθόλου που ο Λόντχα είναι πολιτικός.
Στο Αζερμπαϊτζάν, εταιρεία που ανήκει στον Τραμπ είχε κέρδη 2,5 εκατομμύρια από τις αρχές του 2014 από μια συμφωνία που περιλαμβάνει τη διαχείριση υπηρεσιών σε ξενοδοχείο και συγκρότημα διαμερισμάτων που έκτισε ο Αναρ Μαμαντόφ, του οποίου ο πατέρας είναι ο υπουργός Μεταφορών της χώρας.
Στην ιστοσελίδα της Ιβάνκα Τραμπ αναφέρεται ότι η ίδια επέβλεψε τη συμφωνία από «τη σύλληψη της ιδέας».
Η απάντηση του Ομίλου μέσω του Γκάρτεν είναι ότι το σχέδιο βρίσκεται «σε αναμονή». «Είναι συνηθισμένο για επιτυχημένους επιχειρηματίες να παίζουν κάποιο ρόλο στην κυβέρνηση των χωρών τους», δήλωσε στη WSJ ο Γκάρτεν.
Και «ιδιοκτήτης» και «ενοικιαστής»
Ο Ομιλος Τραμπ ελέγχει οκτώ ξενοδοχεία στο Σικάγο, τη Χονολουλού, τη Νέα Υόρκη, το Λας Βέγκας και το πιο καινούργιο: στην Ουάσινγκτον, κτίριο το οποίο η εταιρεία μισθώνει από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση.
Τώρα δηλαδή ο Τραμπ είναι ουσιαστικά και ιδιοκτήτης και ενοικιαστής.
Είναι ασαφές πλέον πώς θα γίνονται οι συνεννοήσεις για τις πληρωμές των ενοικίων ή τη συντήρηση του κτιρίου.
Για το συγκεκριμένο κτίριο, που είναι διατηρητέο, ο Ομιλος Τραμπ θα έχει και φοροαπαλλαγές προκειμένου να διατηρήσει το ιστορικό ύφος του ακινήτου, ένα πρόγραμμα που η κυβέρνηση Τραμπ θα πρέπει να επιβλέψει.
Ο Τραμπ έχει επενδύσει 42 εκατομμύρια από την προσωπική του περιουσία στο ακίνητο.
Παρόμοιες περίεργες καταστάσεις μπορεί να προκύψουν καθώς οι ομοσπονδιακοί υπάλληλοι πολεοδομίας -οι μελλοντικοί εργαζόμενοι δηλαδή του προέδρου Τραμπ- θα επιφορτιστούν φυσικά με την επιβολή των σχετικών κανόνων και στις ιδιοκτησίες Τραμπ.
Ηδη για παράδειγμα έχει γίνει σκληρή κριτική για τις συμφωνίες που έχουν γίνει με τις ομοσπονδιακές υπηρεσίες με τις οποίες παραχωρείται στον Ομιλο Τραμπ ο έλεγχος σε τμήματα της περίφημης λεωφόρου Πενσιλβάνια (Pennsylvania Avenue), γύρω από το ξενοδοχείο.
Ως πρόεδρος ο Τραμπ θα πρέπει να επιβλέψει και αυτές τις συμφωνίες που έχουν υπογραφεί με τον Ομιλό του.
Με τον Ντογάν και... τον Ερντογάν
Μεταξύ των θεμάτων που μπορεί να ανακύψουν είναι οι σχέσεις των επιχειρήσεων Τραμπ με τον τουρκικό Ομιλο Ντογάν, λέει στη WSJ, ο Εντελμαν, πρώην αξιωματούχος στην κυβέρνηση Μπους και κάποτε πρεσβευτής στην Αγκυρα.
Ο Ομιλος Ντογάν έχει πετρελαϊκές εταιρείες, μια αυτοκρατορία ακινήτων, συμφέροντα στο εμπόριο, τη βιομηχανία, την ενέργεια και τον τουρισμό, αλλά είναι και ο ιδιοκτήτης μεγάλων Μέσων Ενημέρωσης, μεταξύ αυτών, των εφημερίδων Hurriyet και Radikal και των τηλεοπτικών δικτύων CNN Turk και Kanal D.
Η δήλωση που υπέβαλε στις ομοσπονδιακές αρχές ο Τραμπ τον Μάιο του 2016 αναφέρουν έσοδα ύψους από 1 έως 5 εκατομμύρια δολάρια σε μια εταιρεία του από τον Ομιλο Ντογάν, έσοδα που έχουν σχέση με το συγκρότημα διαμερισμάτων στην Κωνσταντινούπολη που φέρει το όνομά του.
Η συμφωνία έγινε από την Ιβάνκα Τραμπ, σύμφωνα με δελτίο Τύπου του ομίλου το 2012.
Αυτή μαζί με τον πατέρα της είχαν επισκεφθεί το συγκρότημα μια ημέρα μετά τα επίσημα εγκαίνια από τον Ερντογάν -που τότε ήταν πρωθυπουργός- του διπλανού εμπορικού κέντρου.
Τη νύχτα του αποτυχημένου πραξικοπήματος, το κορυφαίο κανάλι του Ομίλου Ντογάν, το CNN TURK έγινε το εφαλτήριο για την έκκληση που απηύθυνε ο Ερντογάν στους πολίτες να κατεβούν στον δρόμο για να υπερασπιστούν τη δημοκρατία.
Ηταν μια στροφή που έκανε ο Ομιλος Ντογάν, τα στελέχη του οποίου έχουν κατηγορηθεί για μεγάλης κλίμακας φοροδιαφυγή, μια δίωξη που θεωρήθηκε ότι ήταν αντίποινα για την αντικυβερνητική στάση των ΜΜΕ του.
Από την απόπειρα πραξικοπήματος και μετά -γράφει η WSJ- τα Μέσα Ενημέρωσης του Ντογάν ακολουθούν μια φιλοκυβερνητική γραμμή, υποστηρίζοντας τον ισχυρισμό ότι ο ιμάμης Φετουλάχ Γκιουλέν, που ζει στην Πενσιλβάνια, είναι ο ιθύνων νους του πραξικοπήματος και επομένως και το αίτημα της Αγκυρας προς τις ΗΠΑ για άμεση έκδοσή του.
Η Ουάσινγκτον μέχρι στιγμής είναι εξαιρετικά απρόθυμη να ικανοποιήσει το αίτημα, αλλά κανείς δεν ξέρει πώς θα χειριστεί αυτό το αγκάθι στις διμερείς σχέσεις ο επόμενος πρόεδρος.
Ενα δείγμα ίσως είναι άρθρο στην εφημερίδα Hill ενός εκ των κορυφαίων, όπως λέγεται, συμβούλων του Τραμπ, του απόστρατου στρατηγού Μάικλ Φλιν:
«Οι ΗΠΑ δεν πρέπει να παρέχουν ασφαλές καταφύγιο στον Φετουλάχ Γκιουλέν», έγραψε ο Φλιν. «Οι δυνάμεις του ακραίου Ισλάμ αντλούν την ιδεολογία τους από ριζοσπάστες κληρικούς σαν τον Γκιουλέν, ο οποίος διευθύνει μια απάτη. Σε αυτή την κρίση είναι υψίστης σημασίας να θυμόμαστε ποιοι είναι οι πραγματικοί φίλοι μας. Πρέπει να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε ότι η Τουρκία είναι ζωτικής σημασίας για τα αμερικανικά συμφέροντα. Η Τουρκία πραγματικά είναι η πιο ισχυρή σύμμαχός μας κατά του ισλαμικού κράτους στο Ιράκ και τη Συρία, καθώς και παράγοντας σταθερότητας στην περιοχή».
Δεν είναι λοιπόν περίεργο που η Hurriyet του Ομίλου Ντογάν εμμέσως πανηγυρίζει με τις «πληροφορίες» ότι ο Φλιν μπορεί να συμμετάσχει στο υπουργικό συμβούλιο Τραμπ.
Σύμφωνα με τον Αλαν Γκάρτεν, οι σχέσεις των Ομίλων Τραμπ και Ντογάν δεν θα αποτελέσουν πρόβλημα διότι ο Ομιλος Τραμπ θα «χωρίσει» από τον ίδιον τον Τραμπ.
Από την άλλη πλευρά, πρόβλημα υπάρχει και για τον Ομιλο Ντογάν, που σύμφωνα με πληροφορίες θα επιθυμούσε έτσι κι αλλιώς να αφαιρέσει το logo «Trump» από το κτίριο λόγω της «αντιμουσουλμανικής ρητορικής» του νέου προέδρου.
Αθηνά Κουφοπάνου
http://www.efsyn.gr/arthro/ta-alisverisia-toy-neoy-planitarhi
-μια καταπληκτική γελοιογραφία του Αυστραλού David Rowe.
ΣΧΕΤΙΚΑ
Donald John Trump, 45ος Πρόεδρος των ΗΠΑ ... (2)
Donald John Trump, 45ος Πρόεδρος των ΗΠΑ... (1)