Arthur Laffer: Αν ήμουν Έλληνας θα φοροδιέφευγα επειδή οι φόροι που επιβάλλονται στη χώρα είναι ανήθικοι.


  Σας έχουν δεμένους με αλυσίδες στο έδαφος σαν τον Γκιούλιβερ.
 Και πρέπει να τις αποτινάξετε και να πετάξετε με τα δικά σας φτερά.


Πεπεισμένος ότι θα μπορούσε να φέρει την ευημερία στην Ελλάδα, εφόσον αλλάξει το φορολογικό μοντέλο εμφανίζεται ο διεθνούς φήμης οικονομολόγος Arthur Laffer . Μιλώντας αποκλειστικά στο insider.gr τάσσεται αναφανδόν κατά της υπερφορολόγισης, λέγοντας μάλιστα ότι «αν ήμουν Έλληνας, θα έκλεβα την εφορία κάθε μέρα», καθώς οι φόροι που επιβάλλονται στη χώρα είναι ανήθικοι. Παράλληλα, τάσσεται υπέρ της μη εξυπηρέτησης του χρέους, ακόμα και αν αυτό σημαίνει Grexit, αντιπροτείνοντας τη μετατροπή της Ελλάδα σε έναν φορολογικό παράδεισο, στα πρότυπα του Χονγκ Κονγκ.

Ως απάντηση στα παραπάνω, δηλώνει «παρών» στην προσπάθεια οικονομικής ανασυγκρότησης της χώρας, εκτιμώντας ότι θα μπορούσε να δημιουργήσει «μια ευημερία στην Ελλάδα που θα είναι αξεπέραστη».

Για τον Δρ. Laffer η Ελλάδα είναι «ο άρρωστος ασθενής της Ευρώπης» και όπως τονίζει χαρακτηριστικά, «δεν υπάρχει κάτι που να προτιμά περισσότερο ένας γιατρός από έναν πολύ άρρωστο ασθενή. Γιατί τότε αποδεικνύεται αν η θεραπεία είναι σωστή».

Σας έχουν δεμένους με αλυσίδες στο έδαφος σαν τον Γκιούλιβερ. Και πρέπει να τις αποτινάξετε και να πετάξετε με τα δικά σας φτερά

Αναφερόμενος στον τρόπο διάσωσης της Ελλάδας, ξεκαθαρίζει ότι «όλοι οι φόροι είναι κακοί, κάποιοι χειρότεροι από άλλους». Έτσι, αντί του ισχύοντος φορολογικού μοντέλου προτείνει έναν χαμηλό, διευρυμένο, ενιαίο φορολογικό συντελεστή, «ώστε να δίνετε όσο το δυνατόν λιγότερα κίνητρα να φοροδιαφύγουν και τα ελάχιστα δυνατά μέρη όπου μπορούν να κρύψουν το εισόδημά τους, προκειμένου να αποφύγουν τη φορολογία» Σε απόλυτες τιμές θεωρεί «ταβάνι» το 20% στον ενιαίο φόρος εισοδήματος και αντίστοιχα θα διαμόρφωνε το ΦΠΑ στο 20%.

Αντίστοιχα, τάσσεται κατά της υπερφορολόγησης των υψηλών εισοδημάτων, καθώς, όπως αναφέρει «αν φορολογήσετε τους πλούσιους και δώσετε τα χρήματα στους φτωχούς, θα έχετε πολλούς φτωχούς και κανέναν πλούσιο».

«Διαβατήριο» προς την ευημερία είναι για τον Δρ. Laffer η απλοποίηση σε φορολογικό και ρυθμιστικό επίπεδο, μέσω του οποίου θα περιοριστεί η κρατική παρέμβαση. «Μπορείτε να δημιουργήσετε ευημερία με έναν απλό φορολογικό κώδικα, με έναν απλό κώδικα δαπανών, απλό ρυθμιστικό πλαίσιο και να φύγετε» Στον αντίποδα, όπως αναφέρει, «δεν μπορείτε κάνετε μια οικονομία να ευημερήσει μέσω των φόρων. Δεν γίνεται. Είναι νόμος της φύσης».

Υπέρ του Grexit

Στο μέτωπο των σχέσεων με τους Ευρωπαίους Εταίρους, ο  Δρ. Laffer προτείνει την μη εξυπηρέτηση του χρέους, ακόμη και αν αυτό σημαίνει έξοδο από την Ευρωζώνη, ή και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μάλιστα, επιρρίπτει ευθύνες τόσο στις ελληνικές κυβερνήσεις όσο και στους Ευρωπαίους για τη σημερινή, μη βιώσιμη κατάσταση. «Είχατε διεφθαρμένες κυβερνήσεις για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα και σε συνεργασία με την υπόλοιπη Ευρώπη δανειστήκατε υπερβολικά και τώρα σας έχει απομείνει ένα πολύ μεγάλο χρέος και σας πνίγει. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνετε είναι να μην πληρώσετε το χρέος. Αυτό συνάφθηκε από μια διεφθαρμένη διοίκηση και αν σημαίνει ότι θα φύγετε από την Ε.Ε., ας φύγετε».

«Σας έχουν δεμένους με αλυσίδες στο έδαφος σαν τον Γκιούλιβερ. Και πρέπει να αποτινάξετε τις αλυσίδες και να πετάξετε με τα δικά σας φτερά». Τονίζει, προτείνοντας τη μετατροπή της χώρας σε έναν φορολογικό παράδεισο. «Αν ήμουν στη θέση σας, θα έφευγα σήμερα από την Ευρωπαϊκή Ένωση και θα δημιουργούσα μια πλούσια Ελλάδα. Μπορείτε να φανταστείτε τι θα συνέβαινε στην Ελλάδα αν την μετατρέπατε σε έναν φορολογικό παράδεισο όπως το Χονγκ Κονγκ; Όλος ο κόσμος θα ζήλευε την Ελλάδα. Και μπορείτε να το κάνετε τώρα».

Αναγνωρίζει πάντως ότι η διαδικασία αυτή –παρότι αναγκαία- θα είναι και επίπονη. ''Θα πρέπει να αλλάξετε τις δομές και αυτό είναι πολιτικά πολύ δύσκολο. Και θα υπάρξει μια περίοδος μεγάλων αναταραχών κατά την οποία οι άνθρωποι θα είναι πολύ δυσαρεστημένοι. … Αν είσαι αλκοολικός θα πρέπει να περάσεις μια περίοδο απεξάρτησης, η οποία είναι πολύ δυσάρεστη''.

Τέλος, ενώ αναγνωρίζει την ανάγκη ύπαρξης κοινωνικού κράτους για συγκεκριμένες ομάδες, θέτει σαφή όρια στο ρόλο του. «Όταν το κοινωνικό κράτος προκαλεί τη φτώχεια, την οποία προσπαθεί να μετριάσει με κοινωνικές παροχές, το έχεις παρακάνει. … Όταν είναι πιο δελεαστικό να ζεις με κοινωνικά επιδόματα αντί να δουλεύεις, το έχεις παρακάνει». 

28/12/2016