Οι Ελληνες, που περιμένουν τα τέκνα τους

Συναντιέμαι με φίλο ομήλικο τυχαία στον δρόμο και ανταλλάσουμε ερωτήσεις στην αύρα του επερχόμενου εορταστικού κλίματος· πρώτο θέμα βέβαια τα παιδιά μας - πού βρίσκονται και λοιπά. «Περιμένω τον γιο μου -λέει- από την Ιρλανδία. Φτάνει στις 20 Δεκέμβρη».

Πικροχαμογελώ. «Κι εγώ -λέω με τη σειρά μου- περιμένω τη μεγάλη μου κόρη από τη Σουηδία, κι αυτή στις 20 του μηνός». Τι να κάνουμε; Να αλλάξουμε τον ρουν των κοσμοειδώλων που «πέτυχαν» οι λαμπρές κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών με αποκορύφωμα ετούτη (2009-2016), που μας παρέσχε αφειδώλευτα την οικονομική - πολιτισμική - πνευματική - ψυχιατρική κρίση;

Σπίθες πετάνε τα μάτια του φίλου, φλόγες οργής αλλά και μια πνοή λύπης. Νιώθω περίπου το ίδιο. Κοιταζόμαστε αμίλητοι. Τι να πούμε;

Μάλλον έχουμε βαρεθεί να καταγγέλλουμε και να γκρινιάζουμε, να βδελυσσόμαστε τους πολιτικούς και την εξοργιστική περιφρόνηση που δείχνουν στο πόπολο· μνησίκακοι, ύπουλοι, διεφθαρμένοι, αμοραλιστές, κακότροποι - τι σημαίνει ηθική για τους περισσσότερους εξ αυτών; Δεν έχει νόημα. Αμήχανα αρχίζουμε να περπατάμε...

«Θα 'χει πλάκα -ψιθυρίζει- αυτές τις μέρες (19-22 Δεκέμβρη) στο αεροδρόμιο. Συνωστισμός γονέων! Ολοι θα είναι εκεί να υποδεχτούν τα ξενιτεμένα τους βλαστάρια. Θα τα πούμε τότε κι εκεί». Εχει δίκιο, σκέφτομαι. Πώς μας κατάντησαν έτσι; Γιατί φτάσαμε σε σημείο να μην μπορούν τα παιδιά μας να σπουδάσουν στον τόπο τους, δίπλα στους φίλους τους και τις οικογένειές τους;

Ανώφελα, ανούσια ερωτήματα, πληγώνουν εντούτοις πολλούς και προβάλλουν στην κάθε μέρα τον πόνο του σώματος της χώρας και των κατοίκων της.

Αίφνης αντιλαμβανόμαστε ότι εξοικειωθήκαμε με το τέρας της απάθειας και της αδράνειας, συμβιβαστήκαμε με την άβυσσο, που είναι δημιούργημα της εξουσίας αλλά και της κοινωνίας - δεν εξηγείται διαφορετικά η κατάπτωση των αξιών και της εξεγερτικής φρόνησης όλων όσοι νιώθουν πολίτες και ανεξάρτητοι (τρομάρα μας).

Χιλιάδες νέοι ζουν σε ευρωπαϊκά κλίματα και αναγκάζονται να τα αγαπήσουν όσο ξένα και αν τους είναι, τόσο στο δέρμα όσο και στην ψυχούλα τους· η επιβίωση πάνω απ' όλα - γιατί, παρακαλώ;

Ακούνε και τις ύβρεις των Ευρωπαίων πολιτών (ανάθεμα κι αν ήξεραν τι τους γίνεται... - προβατάκια είναι κι αυτοί κι ας δείχνουν πως ξέρουν άλλα, πιο θεσμικά τάχα, πιο περιβαλλοντικά, πιο ραφινάτα και πολιτισμένα (τρομάρα και σ' αυτούς...).

Μας μεταφέρουν τα παιδιά τις εμπειρίες τους από τα ξένα χωρίς να μπορούν να κρύψουν την πίκρα που έχει φωλιάσει στα σωθικούλια τους. Εντάξει, δεν είναι μικρά πια, δεν μπορούν όμως να εθιστούν στον μεσευρωπαϊκό ή βορειοευρωπαϊκό τρόπο ζωής (τρόπο ανάλατο και ανήλιαγο).

Υφίστανται, χωρίς να φταίνε σε τίποτα, τη χλεύη των Ευρωπαίων εργαζομένων, που μας θεωρούν ακαμάτηδες και λοιπά. Προλεταριακή αλληλεγγύη!

Αρνούμαστε (σιωπηρά) να σχολιάσουμε τις δηλώσεις του πρώην υπουργού Δικαιοσύνης για την πιθανή μεταμέλεια ανθρώπων της Χρυσής Αυγής και την αποποινικοποίηση της πράξης του καψίματος της ελληνικής σημαίας.

Ολα μοιάζουν αστεία και θλιβερά. Τι να πούμε και τι να κάνουμε; Αλλα περιμέναμε από ανθρώπους του Πανεπιστημίου (αν και στο βάθος δεν θα πολυδιαφωνούσα με τον καθηγητή...).

Αποφασίζουμε ότι οι στιγμές ανήκουν στα παιδιά που περιμένουμε.

13.12.2016

 Γιώργος Σταματόπουλος

http://www.efsyn.gr/arthro/oi-ellines-poy-perimenoyn-ta-tekna-toys